Karmele Jaio, la autora de La casa del padre, nos presenta en su nuevo libro catorce historias de mujeres. Todas pertenecen a una misma generación, tienen entre cuarenta y cincuenta años, y pasan por un momento crítico en sus vidas. Las descubriremos en esa extrañeza ante un cuerpo que cambia, la ansiedad ante el evidente envejecimiento, la nostalgia del pasado idealizado y de la juventud, la rutina de las relaciones conyugales, la urgencia por aprovechar el tiempo que les queda, la sensación de no encontrar su sitio... Aquellas pequeñas fracturas emocionales de gran trascendencia en la vida cotidiana de cualquier mujer.
Jaio es una de nuestras mejores novelistas contemporáneas y que mejor refleja la complejidad cotidiana de la vida de las mujeres.
Karmele Jaio Eiguren (Gasteiz, Araba, 1970eko martxoaren 19a - ) euskal idazle eta kazetaria. EHUn Informazio zientzietan lizentziatu eta gero, kazetari lana bete du hainbat idatzizko komunikabidetan, hala nola Euskaldunon Egunkarian edo Garan. Beste egunkari batzuetarako iritzi zutabeak ere idatzi izan ditu, Diario de Noticias de Álavan edo Deian esate baterako. Lehen argitaratu zuen liburua Hamabost zauri ipuin bilduma izan zen 2004an. Urte berean Igartza Saria irabazi zuen, Amaren eskuak eleberriaren proiektuagatik. Aipatutako eleberri hau 2006an kaleratu zen, hainbat sari jaso zituelarik: Zilarrezko Euskadi Saria, Zazpi Kale Saria eta Beterriko Liburua Saria. Amaren eskuak eleberriaren arrakasta ikusita, Jaiok berak gaztelaniarako itzulpena egin zuen, Las manos de mi madre izenburupean eta Ttarttalo argitaletxearen eskutik. Bere hurrengo lanetan ipuina eta eleberria tartekatu ditu. Horrela, 2007an Zu bezain ahul ipuin bilduma kaleratu zuen, eta 2009an Musika airean eleberria
Były opowiadania, które mnie zachwyciły swoją świeżością i wrażliwością, ale były też takie, w których obraz kobiet nie wywoływał emocji/wywoływał negatywne. To co mnie cieszy to mnogość doświadczeń i społeczne wymagania względem płci, które są tu przedstawione.
Kilka z tych opowiadań było niezwykle barwnie napisanych, aż sama pozytywnie się zaskoczyłam, jednak większość z nich nie wzbudziła we mnie większych emocji.
14 relatos contados de manera bellísima con una prosa muy cálida. Mucha sutileza y descripciones armónicas. Historias de mujeres que pasan por determinados momentos en sus vida; los cuales en algunos casos resultan momentos “bisagra”. Reflexiones de cómo el paso del tiempo y la vida nos va haciendo diferentes, nos cambia, nos va aletargando sin darnos cuenta. Nos invita a reflexionar en cómo debemos evitar eso. Es también una alegoría de la importancia de no descuidar nuestras relaciones humanas. Se los recomiendo !!! 📚📚
Me ha gustado mucho este librito de relatos. No tenía ninguna expectativa, la verdad. El tema de 'mujeres en edad madura que sienten que algo falla' es uno de mis favoritos. Y Karmele lo trata muy bien. Mi favorito creo que ha sido 'Como si fuésemos adultos' pero no ha habido ninguno que no me gustara. Unos me han hecho sentir una incomodidad no muy positiva pero todos diría que son relatos de mi gusto.
Seria z Żurawiem, to dla mnie wyznacznik ciekawej, oryginalnej literatury. TO NIE JA jest książką, która mnie zaskoczyła intensywnością, bo w tym zbiorze czternastu opowieści o dojrzałych kobietach znalazłam gorycz, smutek, żal i rozczarowanie - ale także prawdziwe życie, bo niestety ono właśnie składa się z rozczarowań, z którymi musimy sobie poradzić. Oczywiście mam nadzieję nie być tak pesymistyczną, jak autorka i ufam, że będę miała więcej pozytywnych myśli po czterdziestce, bo bohaterki TO NIE JA ewidentnie przejawiają rodzaj jakiegoś zgorzknienia. Zgorzknienie to ma głębokie podłoże, a jest nim trud codzienności. Każda coś skrywa i czegoś żałuje. Karmele Jaio potrafi pisać z mocną puentą. Zakończenie zawsze "wali po oczach" , szokuje i zostaje w pamięci. Może czasem miałam wrażenie, że to 14 opowiadań jest nie o 14 kobietach, a o jednej, ale w sumie, to nie jest problem. Śmiało mogę powiedzieć, że te opowieści robią wrażenie. Każda jest przynajmniej dobra, a parę jest świetnych - wstrząsających i trudnych do przełknięcia, ale świetnych. Na mnie największe wrażenie zrobiły "Wskazówki przed spotkaniem". Nie wiem dlaczego, ale uważam, że bohaterka tego opowiadania jest najprawdziwsza i ma w sobie ogromny ból, ale też i ogromne pokłady miłości. Pech, zły facet, kłopoty - można to nazwać rozmaicie, ale przede wszystkim czytając rozumiemy, że ona jest tak straszliwie samotna... koszmar. Styl Jaio jest bezpośredni, pozornie suchy, ale w rzeczywistości przesycony emocjami. Jeśli miałabym określić tę książkę jednym słowem, to byłby to SMUTEK. Te kobiety są smutne i to nie tak tymczasowo, ale dożywotnie. Czuć, że z takich rzeczy się nie wychodzi, że takie rany i rozczarowania nosi się do śmierci. Pisarka posługuje się sprawnie i trzecią i pierwszą osobą, ale chyba wolę te napisane w pierwszej. Są bardziej osobiste, a końcowe zdania wybrzmiewają mocniej. Bardzo polecam tę książkę, jak i inne z Serii z Żurawiem od Wydawnictwa UJ bo.wiem. Przepadam za tym, jak ta seria wygląda, a okładki projektuje Małgorzata Flis. Ta pozycja zajmie miejsce obok moich ulubionych od bo.wiem.
smutek bywa dożywociem Seria z Żurawiem bo.wiem Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego egzemplarz recenzencki
Ez naiz ni kontakizun laburren zale, baina bai Karmele Jaiok idazten duen guztiaren zale eta horregatik animatu nintzen liburu hau irakurtzen. Pixkanaka egin behar izan dut ordea, istorio bakoitzak barnean uzten zidan arrastoa gutxinaka asimilatu ahal izateko. Izan ere, kontakizun bakoitzeko protagonistak konplexuak dira, gehienetan geure burua eurengan islatuta ikusteko aukera ematen diguten horietakoak, bizitzaren erdialdera iritsi eta gogoeta egin ostean, zerbaiten falta dutela ulertzen duten horietakoak. Oso istorio ezberdinak izanda ere, badute zerbait komunean: ametsak, bizitzaz gozatzeko desira. Zaila da aukeratzea, baina gehien hunkitu nauena “Ekografiak” izan dela esango nuke; apika, txikitan izan nuen nire helduaren itxura hartu diodalako protagonistari. Benetan bidaia ederra, oztopoz betetako “Ez naiz ni”.
Catorce relatos contados de forma magistral, con una gran sutileza y descripciones subliminales. Historias de mujeres que pasan por un mal momento en sus vidas y relaciones sentimentales. Te lleva a reflexionar como con el paso del tiempo, la rutina y el día a día todo va en descenso. Por eso es muy importante trabajar siempre en nuestras relaciones y sobretodo en una misma, que al mirarnos en un espejo sigamos sintiéndonos importantes y no encontrarnos con una extraña. La narración de Karmele es maravillosa. Segundo libro que leo de la autora y sin duda todo un acierto. Gran recomendación que desde mi humilde opinión aconsejo que lo leáis.
(3/5) • Este libro es mi primer acercamiento a esta autora vasca, y, además, ya siempre me recordará a mis niñas gallegas (@grafofobialit y @taisillan) y aquella vez que nos «desvirtualizamos».
No ha estado mal mi primera vez con Jaio, por lo que intentaré leer alguna de sus novelas.
«No soy yo» es un libro que contiene 14 relatos cortos, cuyas protagonistas son mujeres que viven algún momento de cambio, un punto de inflexión vital, y han de reinventarse o, al menos, intentarlo.
1.- El grito 2.- Peritas en dulce 3.- Olores que vienen del patio 4.- Instrucciones para un encuentro 5.- No soy yo 6.- Fresas de invernadero 7.- Reiki 8.- Margaritas entre los dedos 9.- La chupa negra 10.- El espejo 11.- Como si fuésemos adultos 12.- Vitoria-Ibiza-Benidorm 13.- Sol de abril 14.- Ecografías ▶️Mi favorito. • ¿Qué encontraréis en este libro? Varios textos sobre mujeres emocionalmente rotas. • Erratas encontradas: 12 (¡psicoanalista ven a mí!). • FRASES SUBRAYADAS: ➰«Siempre crees que tu madre no puede envejecer, que tiene que estar ahí, siempre lista para cuidarte. Pero un día la miras y te parece que ha menguado, y que sus ojos se han hecho más pequeños, y que no te pregunta por todo lo que haces como cuando eras niña. Sin embargo, sabes que cada movimiento tuyo sigue provocando una reacción en sus músculos, como cuando el médico te golpea la rodilla para comprobar tus reflejos. Una cuerda. Siempre sujetas una cuerda que te conduce hasta tus hijos». • Lectura para 2 de los #24retosdelectura: 9.- Hay mayoría de personajes femeninos 18.- Con mujeres en la portada • #LeoYComparto #bookish #DimeUnLibro #bookaholic #booklover #instalibros #bookworm #bookstagram #leoautoras #KarmeleJaio #libros #BlogLoQueLeo • #NoSoyYo @booket_planeta @karmelejaio
Os cuento su historia... Este libro se vino conmigo de Sevilla, pero no lo compré, Rosalía me lo regaló un caluroso mediodía de mayo, con él un precioso marcapáginas de la Torre del Oro y la maravillosa oportunidad de conocerla en persona. De nuevo, gracias Rosalía, por descubrirme un libro que probablemente no hubiera escogido y a una autora que no conocía. El libro es un recopilatorio de relatos, cortitos pero con historias cotidianas en las que es fácil reflejarse y ver a nuestro alrededor. Me ha acompañado estos días de verano, entre baño y baño en la piscina, bajo la sombrilla en la playa, buenas historias de verano.
me ha gustado mucho. Es un libro bastante ligero porque está compuesto de varios relatos de diferentes mujeres y no se te hace denso en absoluto. Hay relatos que me han gustado más y otros menos, pero al final todos me han hecho pensar y reflexionar sobre ciertos temas en la vida de las mujeres .
14 relatos de diferentes mujeres. Mujeres que están pasando un bache en sus relaciones sentimentales. Incluso hay un relato dedicado al confinamiento que sufrimos todos por la epidemia actual.
Tenía pendiente leer algo de esta autora pero a modo de aperitivo, decidí comenzar con este libro de relatos realistas que he disfrutado. Ha sido un buen comienzo.
Świetne trzy opowiadania: "Krzyk", "Zapachy, które dochodzą z patia" i "Kwietniowe słońce", reszta mocno meh. Chciałoby się zapytać "are the heteros ok?" (choć gwoli prawdy jedyna bohaterka-lesbijka też ok nie jest) i zalecić postaciom próbę porozmawiania z drugą połówką, o ile jeszcze się nie rozstali. Co nie byłoby moim zarzutem, ale czy ten sam motyw musi pojawiać się w co drugim opowiadaniu? Dodatkowo w bardziej poetyckich fragmentach tłumaczenie robi się dosyć niezdarne.
De primera impresión este libro podría no llamar mucho tu atención, ya que es justo lo que dice la sinopsis, historias de mujeres adultas en una etapa de sus vidas donde se le suele tener muchos prejuicios. Estas historias te hacen ver la otra cara de la moneda, que sin importar la etapa en la que se encuentren pueden seguir disfrutando de nuevas experiencias, o vivir de manera placentera su adultez. Por esa razón fue que me encantó el libro, algunas historias son más breves que otras, pero todas comparten una misma característica, duran lo suficiente, no sientes que sean pesadas y en general se disfrutan. Toca temas como el nido vacío, temas tabus, amistades, salud, autoestima, etc. Por lo que lo recomiendo ampliamente, además no es muy largo, dale una oportunidad.
Recopilatorio de pequeñas historias con un nexo en común, la narradora es una mujer.
Conocí la escritura de @karmelejaio en clases de euskera, donde nos hicieron leer Amaren Eskuak, y me pareció una escritora sensible, conceptual, que no busca la lágrima fácil y que tiene una facilidad extraordinaria para que el lector se sienta parte visual de la historia a medida que pasa las páginas. Una auténtica joya en desarrollo que esperemos nos siga dando historias tan increíbles.
Este libro se compone de historias muy breves, sin enlace entre ellas, y que sin embargo, te hacen entender al personaje principal de cada argumento. Historias en las que te vas a ver descrita como mujer, como adulta, como madre, como amante, como esposa... Historias en las que de pronto, te ves reír a carcajadas, te ves sonreir en un cristal, ves que las lágrimas caen por el desamor, o por el descubrimiento de un amor que se va a volver incondicional.
Desde luego lo recomiendo a cualquier lector que quiera leer sobre mujeres de la actualidad, historias reales, sin sentimentalismos fáciles.
Mi relato favorito? "Ecografías". Y eso que no soy nada maternal ni niñera. Sin embargo, ese trayecto de vuelta me encogió el corazón y me descubrí cerrando el libro con lágrimas.
Un auténtico placer haberlo leído. Ahora solo me queda poder coincidir con ella en una Feria del Libro para conseguir su dedicatoria.
relatos protagonizados por mujeres que son ahogadas por sus sueños, por sus recuerdos, por su físico, por sus relaciones -parejas e hijos-, por su trabajo, por su mente, por su clase social.
relatos a destacar: “Olores que vienen del patio” -la protagonista siente vergüenza de su pasado e intenta escapar de él, aunque le es inevitable volverse a hundir en sus aguas-, “Fresas de invernadero” -la protagonista ve la depilación del pubis como una práctica necesaria para reconocerse en la actualidad-, “Margaritas entre los dedos” -la primavera toma protagonismo, la protagonista es golpeada por la cotidianeidad, la reflexión personal, y el deseo de superar dicha barrera-, “El espejo” -¿qué imagen refleja el espejo conquistado por el vaho después de una ducha?-.
algunos relatos los he encontrado un poco planos; quizás sea yo, que no he empalizado tanto con las historias por cuestión de edad y género, pero otros sí que los he sentido de verdad (le pondría más bien 3.5 estrellas, pero no puedo). una cosa que es de agradecer es el descubrimiento de la poeta Idea Vilariño en el relato “Margarita entre los dedos”, tengo unas ganas extremas de leer alguno de sus poemarios.
Que buenos 14 cuentos ha escritor Karmele Jaio. Mujeres que en busca del propósito en lo cotidiano van desentrañando las emociones y sensaciones que todas y todos podemos sentir en momentos cruciales de nuestras vidas adultas. Desde la pandemia vivida, hasta saber que la procrastinación de cualquier proyecto que tengamos entre manos sólo nos trae malestares emocionales a nosotras y nosotros mismos. Hasta esos amores que en la cotidianidad van perdiendo el alcance que que pensamos que pudieron tener.
Todos los relatos y cuentos protagonizados por mujeres que pueden ser cualquiera de nosotras y nosotros, pero que en la pluma de ella adquieren un tinte de descubrimiento en cada una de sus páginas.
4,5 ⭐️ Este libro está formado por un conjunto de cuentos. Se caracterizan por estar protagonizados por mujeres valientes que explican una parte del pasado y afrontan el futuro. Un futuro que se presenta duro, pero también esperanzador. El corazón les bate como antes, pero el entorno es diferente. Ellas no quieren dejar de vivir y luchan por seguir adelante rompiendo barreras, cadenas e ideas. Se puede reconocer la forma de escribir de la autora, Karmele Jaio, que como siempre llega al corazón. Recomiendo esta lectura especialmente a aquellas personas que quieren que sus vidas sigan batiendo a cualquier edad.
Opowiadania o kobietach na półmetku życia, które spoglądając w przeszłość często zastanawiają się, gdzie zgubiły swoje ja, kim się stały i wartościują swoje dotychczasowe wybory, stając przed nowymi. Ciekawa lektura, zwłaszcza czytana po czterdziestce. Zbiór jest bardzo spójny tematycznie i to jest jego siłą. Jednak językowo i fabularnie poszczególne opowiadania są bardzo "zwykłe". Rozumiem, że takie mają być, budując akcję na jakimś codziennym zdarzeniu, przedmiocie, wspomnieniu, ale czegoś mi zabrakło. Mimo to, duży plus za spójność tomu. Rzadko się zdarza, by opowiadania tak dobrze tworzyły razem całość.