ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; είναι η συνθηματική ερώτηση που ανταλλάσσουν μεταξύ τους η Μέλια και η Μυρτώ λίγο πριν κοιμηθούν. Δυο μικρές αδερφές που ζουν σ’ ένα νησί του Αιγαίου το 1936 ακούνε τον παππού τους να τους μιλάει ώρες ατέλειωτες για τους «αρχαίους» του, ανυπομονούν να ανταμώσουν με τους φίλους και τις φίλες τους από τα τσαρδάκια σαν έρχεται το καλοκαίρι, μα πάνω απ’ όλα τρελαίνονται με τις μαγικές ιστορίες του καπλανιού που τους διηγείται ο ξάδερφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα. Το καπλάνι -όπως το λένε στο νησί-, ένας βαλσαμωμένος τίγρης, που βρίσκεται κλειδωμένο μέσα στη βιτρίνα της μεγάλης σάλας του σπιτιού, πότε κοιτάει με το γαλάζιο και πότε με το μαύρο του μάτι, ανάλογα με τη διάθεσή του. Τι συμβαίνει μια ζεστή μέρα του Αυγούστου που αναστατώνει τη ζωή των κοριτσιών και των δικών τους; Ποιος μπορεί να θέλει να βλάψει το καπλάνι; Το πολυαγαπημένο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη διασκευασμένο ως graphic novel από τις δημιουργούς κόμικς Γεωργία Ζάχαρη και Στέλλα Στεργίου, που σεβόμενες την ατμόσφαιρα και το πνεύμα του πρωτοτύπου έρχονται να το συστήσουν ξανά στις νεότερες γενιές.
Η Γεωργία Ζάχαρη σπούδασε Ιστορία Τέχνης στην ΑΣΚΤ, όπου έκανε την πτυχιακή της πάνω στα ελληνικά κόμικς και το αστικό τοπίο.
Ξεκίνησε να δείχνει τα δικά της comics στον κόσμο το 2017, και το 2018 κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς. Από τότε, έχει κάνει πέντε αυτοεκδόσεις (Ξεμάτιασμα, Back Home(s), Το Εγχειρίδιο Κεντήματος για το Τέλος του Κόσμου, Τσοντοκόμικ), έχει δουλέψει με το περιοδικό Μπλε Κομήτης και το 2019, συνεργάστηκε με το Γιώργο Γούση και τον Παναγιώτη Πανταζή στο Φεστιβάλ, για την 60ή επέτειο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Της αρέσει να ζωγραφίζει αστικά τοπία και φαγητά, να λέει ιστορίες για κακά ραντεβού και το τέλος του κόσμου, και μια μέρα θα ήθελε να κάνει και ένα comic για την Ιστορία Τέχνης (και ίσως το αστικό τοπίο).
Έμαθα πως οι Εκδόσεις Μεταίχμιο ετοιμάζουν την κομιξική μεταφορά ενός από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων 60 ετών πολύ νωρίτερα από όσο είχα δικαίωμα να το μάθω και ενθουσιάστηκα περισσότερο από όσο είχα δικαίωμα να ενθουσιαστώ.
Κι αυτό γιατί η Άλκη Ζέη δεν ανήκε στα αναγνώσματά μου όταν ήμουν μικρός. δεν είχα ποτέ δηλαδή τη σύνδεση μαζί της και με το έργο της, όπως έχουν χιλιάδες άλλοι Έλληνες αναγνώστες.
Γνώριζα όμως για τι μιλά το βιβλίο, το ποσό εμβληματικό έργο είναι, την κληρονομιά που η Ζέη άφησε στις επόμενες γενιές και τις δύο δημιουργούς που ανέλαβαν το βιβλίο, τη Γεωργία και τη Στέλλα.
Και όλα αυτά ήταν υπεραρκετά για να περιμένω το Καπλάνι πώς και τι. και τολμώ να πω πως απογοητεύτηκα με το αποτέλεσμα.
Απογοητεύτηκα γιατί οι 150 μεγάλου μεγέθους σελίδες του κόμικ δεν είναι αρκετές. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσω δε θα βρω καλύτερες εκπροσώπους για την ιστορία της Ζέη. Γιατί με κάνανε να αγαπήσω από την αρχή, παρά τη θέληση μου, τους χαρακτήρες της Ζέη, με πρώτους από όλους τη Μέλια και τη [λέγε-με-Άνακιν] Μυρτώ. Γιατί ο συνδυασμός της μελαγχολίας και της χαράς αυτού του βιβλίου έχει αποτυπωθεί με τέτοιον τρόπο που εγώ δε βρίσκω κάποιο ψεγάδι να γράψω. Γιατί το Καπλάνι της Βιτρίνας με έκανε να κλάψω λες και δεν είχα άλλες σκοτούρες στο κεφάλι μου. Γιατί δεν έχω το ταλέντο της Στέλλας και της Γεωργίας. καταραμένες!
Σόρρυ για την τρομάρα, χεχε, καμία απογοήτευση όπως καταλάβατε.
Δεν την ξέρω την Άλκη Ζέη, δε γνωρίζω αν της άρεσαν τα κόμικς, αλλά πάω στοίχημα, με τα λίγα που ξέρω, πως θα είχε πολλά καλά λόγια να πει για αυτό το γλυκό βιβλίο.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πως μου αρέσει η διαρκής μεταφορά γνωστών λογοτεχνικών έργων σε κόμικς, θα ήθελα να δω πολλά περισσότερα πρωτότυπα κόμικς από τους δεκάδες υπέροχους δημιουργούς που υπάρχουν εκεί έξω αυτή τη στιγμή στους μεγάλους, mainstream εκδοτικούς. Αν είναι όμως να βλέπουμε τόσο συχνά μεταφορές, ας είναι τουλάχιστον όπως το Καπλάνι: Γεμάτο τρυφερότητα, χρώμα κι αγάπη.
Το καπλάνι της βιτρίνας ήταν, θυμάμαι, ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα έβερ στην ζωή αυτή και το θυμάμαι σαν χτες ως εμπειρία! Το αγάπησα με πάθος και το διάβαζα ξανά και ξανά για χρόνια. Για αυτόν τον λόγο ξεκίνησα να διαβάζω το κομικ αυτό κρατώντας μικρό καλάθι, αλλά η διασκευή του σε κομικ έγινε με πάρα πολύ σεβασμό προς το έργο της Άλκης Ζέη, με πολύ μεράκι και φοβερή εικονογράφηση, ήρθε και έδεσε ακριβώς όπως είχα φανταστεί στο μυαλό μου τις πρωταγωνίστριες! Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα! Νομίζω πως δεν θα μπορούσε να γίνει πιο σωστή δουλειά από τις καλλιτέχνιδες και τις βγάζω το καπέλο που κατάφεραν να πάρουν ένα τόσο κλασικό έργο της ελληνικής λογοτεχνίας και το ανεβάσουν και άλλο, να του δώσουν άλλη υπόσταση !
Ας κλάψουμε ξανά με αυτό το έργο, ας συνταχθούμε ξανά με τον παππού των πρωταγωνιστριών, ας ανησυχήσουμε για την μοίρα του ξαδέρφου Νίκου, ας χαρούμε με τις χαρές της Μέλιας και της Μυρτούς, ας λυπηθούμε με τις λύπες τους!
Το συγκεκριμένο, μού είχε τραβήξει την προσοχή από την πρώτη στιγμή, καθώς το ορίτζιναλ βιβλίο, πέρα από την πρώτη μου επαφή με την Άλκη Ζέη, αποτελεί κι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών.
Διαβάζοντάς αυτό εδώ, μού ήρθαν στο μυαλό οι αναμνήσεις του καιρού που διάβαζα το αρχικό. Και μάλιστα, όντας πλέον μεγαλύτερη, μού ήταν πιο εύκολο να κατανοήσω πλήρως κάποια από τα κομμάτια που δεν μπορούσα να κατανοήσω μικρότερη.
Επίσης, η εικονογράφηση είναι άψογη και δένει πολύ όμορφα με το κείμενο, και θα ήθελα να δώσω τα συγχαρητήρια μου στις εικονογράφους για τη δουλειά τους.
Αν ψάχνετε να διαβάσετε κάτι ευχάριστο κι ανέμελο, που θα σας κάνει να αισθανθείτε νοσταλγία, το προτείνω. Βέβαια ίσως είναι καλή ιδέα να έχετε διαβάσει πριν και το αρχικό βιβλίο, διαφορετικά μπορεί η πλοκή να σας φαίνεται ότι περνάει πολύ γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Μεταίχμιο που είχαν την καλοσύνη να μού στείλουν ένα αντίτυπο.
If you made it this far, congratulations! 'Til next time, take care :) :) :)
Αν έπρεπε να κατονομάσει κανείς τα δύο – τρία σημαντικότερα παιδικά έργα της νεοελληνικής γραμματείας, οπωσδήποτε το Καπλάνι της Βιτρίνας θα συγκαταλεγόταν σε αυτά. Μπορεί για πολλά χρόνια το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα να έθετε εμπόδια στην είσοδο της λογοτεχνίας της Άλκης Ζέη στα σχολεία, όμως τα έργα της έχουν αγαπηθεί από αρκετές πλέον γενιές και αναμφισβήτητα συγκαταλέγονται στα πλέον κλασσικά νεανικά αναγνώσματα. Και μολονότι η Ζέη υπήρξε πολυγραφότατη και το συγγραφικό ταλέντο της αποδείχτηκε αστείρευτο μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής της, το Καπλάνι, το πρώτο της μυθιστόρημα, μέχρι και σήμερα είναι μάλλον το επιδραστικότερο από τα έργα της, καθώς -πέραν των ελληνικών γραμμάτων- έχει «ταξιδέψει» σε δεκάδες χώρες, με μεταφράσεις σε περισσότερες από 35 χώρες και με σημαντική παρουσία σε χώρες όπως η Ιταλία και η Κούβα.
Υπάρχει ένα κωμικό αφήγημα σχετικά με την πρώτη έκδοση του Καπλανιού, το οποίο είχε διηγηθεί στο παρελθόν η Άλκη Ζέη.[1] Η συγγραφέας όταν έγραψε το βιβλίο ήταν ακόμα πολιτική εξόριστη στην ΕΣΣΔ. Είχε στείλει το χειρόγραφο, τότε, στον φίλο της Δημήτρη Δεσποτίδη, ο οποίος ήταν ο πρώτος της καθοδηγητής στην ΕΠΟΝ (ο εμβληματικός Πέτρος της ΕΠΟΝ) και είχε εκκινήσει, βεβαίως, εκείνη την εποχή τις εκδόσεις Θεμέλιο. Όμως δεν της είχε απαντήσει ποτέ για την τύχη του. Όταν η Ζέη επέστρεψε τελικά στην Ελλάδα και επισκέφτηκε τον νεοσύστατο εκδοτικό οίκο, ρώτησε τον Δεσποτίδη «τι έγινε, τελικά, εκείνο το Καπλάνι;». Κι εκείνος της απάντησε «Να το, είναι στη βιτρίνα».
Το έργο της μεταφοράς του Καπλανιού σε comic υπήρξε σίγουρα ιδιαίτερα απαιτητικό. Πώς να δώσεις νέα μορφή σε μία τόσο αγαπημένη ιστορία; Τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις στη διήγησή σου; Πώς μπορείς τελικά να προσφέρεις ένα comic που δεν είναι μία στεγνή μεταφορά ενός βιβλίου, αλλά ένα έργο με αυτοτελή καλλιτεχνική αξία, που να συνομιλεί ισότιμα τόσο με τους παλιούς, όσο και με τους νέους αναγνώστες της Άλκης Ζέη; Οι δύο συνδημιουργοί του comic, η Γεωργία Ζάχαρη (Το Φεστιβάλ, Βαλ’ τους Χ, Τσοντοκόμικ 1 και 2) και η Στέλλα Στεργίου (Στο Δάσος, Ο Μικρός Πρίγκηπας, Τσοντοκόμικ 1 και 2), σίγουρα προβληματίστηκαν, αγχώθηκαν και έμειναν άγρυπνες ορισμένες νύχτες με αυτούς τους ενδοιασμούς. Δεν είναι δα και μικρό το φορτίο που ανέλαβαν, δηλαδή το να σχεδιάσουν και να διασκευάσουν το σενάριο ενός τόσο εμβληματικού βιβλίου σε comic. Τελικά, η συνεργασία τους αποδείχτηκε ότι λειτούργησε άριστα, αφού ανταπεξήλθαν πλήρως στην πρόκληση που τους έθεσαν οι εκδόσεις Μεταίχμιο, προσφέροντάς μας ένα υπέροχο comic, ένα πραγματικό στολίδι για κάθε βιβλιοθήκη.
Το πολύχρωμο ζωηρό σχέδιο του comic δίνει μία επιπλέον ζωντάνια στον ανέμελο παιδικό κόσμο των νεαρών πρωταγωνιστριών, ο οποίος τελικά -ερχόμενος αναγκαστικά σε επαφή με τον ταραχώδη κόσμο των ενηλίκων- καθίσταται πολύ πιο επικίνδυνος από όσο είναι σε θέση να αντιληφθούν. Αυτή η τριβή μεταξύ της παιδικής φαντασίας και της ενήλικης πραγματικότητας αποτελεί εξάλλου κινητήριο μοχλό του έργου. Το ίδιο το Καπλάνι αποτελεί ένα τέχνασμα του Νίκου, του ξαδέλφου των δύο πρωταγωνιστριών, προκειμένου να τους μιλήσει για κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα με τη μορφή παραμυθιού, ιδιαίτερα σε μία περίοδο (του Μεσοπολέμου), κατά την οποία λέξεις, όπως η «Δημοκρατία», μπορούσαν να αποτελέσουν αιτία διώξεων και φυλακίσεων. Βεβαίως, πέραν του Νίκου, οι δύο πρωταγωνίστριες είχαν και τις διηγήσεις του παππού τους, αυτής της τρυφερής μορφής (που συχνά επανεμφανίζεται στα έργα της Ζέη) ενός στωικού διανοούμενου, που τις διαπαιδαγωγούσε με τους «αρχαίους» του. Αυτή η ιστορικότητα στη λογοτεχνία της Άλκης Ζέη, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά του έργου της. Πάντοτε αντιμετώπιζε τα παιδιά ισότιμα, μιλώντας όμως με μοναδική ευχέρεια στη δική τους γλώσσα:
«Θα σας έλεγα την ιστορία του Δον Κιχώτη από τη Μάντσα, είπε ο Νίκος κι έκανε μία κουκκίδα στον χάρτη, και μας έδειξε τη Μάντσα. Μα τώρα, ο Δον Κιχώτης δεν μπορεί πια να τριγυρνάει στις πόλεις και στα χωριά της Ισπανίας, γιατί εκεί γίνεται πόλεμος»
Ο λόγος της αφηγήτριας του βιβλίου, της Μέλιας, είναι κατά βάση ευχάριστος και χιουμοριστικός, όμως δεν είναι λίγες οι στιγμές που συγκινεί τον αναγνώστη, ο οποίος ταυτίζεται με τη ματιά της, καθώς κυρίως μέσω της δικής της διήγησης παρακολουθούμε την ιστορία. Η Μέλια δεν παύει στιγμή να διατηρεί τη συμπάθεια του αναγνώστη με τις οξυδερκείς παρατηρήσεις της και το αλάνθαστο ένστικτό της, ακόμα κι όταν δείχνει αφελής στους μεγαλύτερούς της. Αυτά τα στοιχεία διατηρούνται και στην comic μεταφορά, παρόλο που αναμενόμενα τα αφηγηματικά σημεία μειώνονται και αυξάνονται οι διάλογοι, λόγω της διαφορετικής δομής που έχει ένα comic σε σχέση με ένα βιβλίο. Έτσι λοιπόν και στο comic (με διαφορετική μορφή), αφηγήτρια παραμένει η Μέλια. Κι ενώ στο πρώτο μέρος, όσο ακόμα οι δύο αδερφές βρίσκονται στο εξοχικό τους και παραμένουν αχώριστες, ίσως αυτό δεν γίνεται τόσο εμφανές, στο δεύτερο μέρος, στο οποίο πηγαίνουν στο σχολείο και η μεγάλη αδερφή, η Μυρτώ, εντάσσεται στις γραμμές της ΕΟΝ, της νεολαίας του δικτάτορα Μεταξά, η οπτική της Μέλιας στα πράγματα πλέον κυριαρχεί. Ως εκ τούτου, κάποια βράδια που η Μυρτώ απαντά ΕΥ-ΠΟ ΕΥ-ΠΟ, ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να ταυτιστεί με το ΛΥ-ΠΟ ΛΥ-ΠΟ της Μέλιας, γνωρίζοντας ότι εκείνη έχει δίκιο.
Μετά την εξαιρετική περσινή comic μεταφορά του «Μεγάλου Περίπατου του Πέτρου» από την Αγγελική Δαρλάση και τον Δημήτρη Μαστώρο, στην εκπνοή του περασμένου έτους κυκλοφόρησε ηανάλογης ποιότητας comic μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματος της Άλκης Ζέη, του εμβληματικού Καπλανιού, από δύο κομίστριες, την Γεωργία Ζάχαρη και τη Στέλλα Στεργίου. Πρόκειται για ένα έργο αναμφισβήτητης αξίας και οφθαλμοφανούς ομορφιάς, το οποίο είναι βέβαιο ότι ήδη θα έχει αποτελέσει σταθμό στην καλλιτεχνική διαδρομή των δύο νεαρών κομιστριών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιέχει το επιλογικό τους σημείωμα που μαρτυρούν μερικά highlights της συνεργασίας τους, στην οποία φαίνεται να αφοσιώθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε βρέθηκαν από τα συνεχή τηλέφωνα τελικά να συγκατοικούν. Πέραν του αναμφισβήτητου προσωπικού ταλέντου της καθεμίας τους, όμως, το Καπλάνι είναι και μία απόδειξη της υψηλής ποιότητας των comics που έχει τις δυνατότητες να προσφέρει η ελληνική comic σκηνή, όταν στηρίζεται από εκδοτικούς οίκους, όπως εν προκειμένω το Μεταίχμιο, προκειμένου να δημιουργήσει ολοκληρωμένα πολυσέλιδα comics. Γι’ αυτό, με τέτοια έργα, δίκαια ανακράζουμε κι εμείς «ΕΥ-ΠΟ ΕΥ-ΠΟ» για την ελληνική comic σκηνή!
[1] Μπορείτε να την ακούσετε να διηγείται η ίδια αυτή την ιστορία είτε στη συνέντευξη της στον Τάσο Σακελλαρόπουλο για την Ιστορία στο Κόκκινο, είτε στην ομιλία της στο TEDx Athens το 2016
Το καπλάνι της βιτρίνας είναι ένα από τα βιβλία που λάτρεψα ως παιδί και συνεχίζω να λατρεύω. Όταν πήρα στα χέρια μου το Graphic novel φοβόμουν λίγο για το αποτέλεσμα γιατί είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Ε, λοιπόν ενθουσιάστηκα! Εξαιρετική δουλειά! Μπράβο στις δημιουργούς! Εξαιρετικές εικόνες αλλά κι ένα κείμενο που ρέει και συγκινεί. Πολύ χάρηκα. Αξίζει να διαβαστεί από όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία αλλά κι από εκείνους που την έχουν ήδη αγαπήσει.
Από τα βιβλία που έχουν μείνει στην αναγνωστική μου μνήμη και σίγουρα ένα από αυτά που με έκαναν να αγαπήσω το διάβασμα! Το διάβασα όντας έφηβη και το θυμάμαι ακόμα με αγάπη 💜 θέλω πολύ να το ξαναδιαβάσω!
τα 5 αστέρια πραγματικά είναι λίγα... μεγάλωσα με τα βιβλία της άλκης ζέη και «το καπλάνι της βιτρίνας» ήταν πάντα το αγαπημένο μου. ανοίγοντας το graphic novel, πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω γιατί δεν θυμόμουν πάρα σκόρπιες σκηνές από το πρωτότυπο. είχα μόνο μια μακρινή, θολή ανάμνηση ότι το λάτρευα μικρή. έτσι, μέσα από αυτό το graphic novel, θυμήθηκα την ιστορία που τόσο αγάπησα και ανακάλυψα λεπτομέρειες και συμβολισμούς που αδυνατούσα να καταλάβω ως παιδί. εξαιρετική δουλειά, εξαιρετική και αξέχαστη ιστορία ♡
Τέλειο! Πρώτον, το εξώφυλλο είναι αριστούργημα! Και το υπόλοιπο όμως δεν πάει πίσω. Να κάνεις διασκευή σε ένα βιβλίο τόσο αγαπημενο είναι πολύ δύσκολο. Όσο το διάβαζα σκεφτόμουν πόση δουλειά έριξαν οι δημιουργοί του για να επιλέξουν το κάθε καρέ, την κάθε λέξη και μετά να το σχεδιάσουν.
Μια εξαιρετική διασκευή ενός πολύ αγαπημένου βιβλίου! Ένας άθλος δύσκολος, ξεκάθαρα όμως όχι ακατόρθωτος. Ένα πανέμορφο οπτικά κόμικ που τιμά με τον καλύτερο τρόπο το αρχικό κείμενο και δίνει έναν μοντέρνο, ειλικρινή αέρα σε ένα ιδιαίτερα επίκαιρο κείμενο. Ανυπομονούσα πολύ να το πιάσω στα χέρια μου, και ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Δύο φράσεις, δύο συνθήματα που ξεπηδούν από το παρελθόν και μας θυμίζουν τόσο όμορφες και δυνατές αναμνήσεις. Αναμνήσεις παιδικών χρόνων, καλοκαιριού, ανελέητου παιχνιδιού και μιας ανέμελης ζωής.
Θεωρώ περιττό να αναφερθώ στην ιστορία. Σχεδόν όλοι την γνωρίζετε. Το κλασσικό αριστούργημα της αγαπημένης μας συγγραφέως, αλλάζει μορφή και ζωντανεύει μέσα από τις εικόνες του graphic novel.
Σαν παλιός φίλος των comics, εννοείται ότι ενθουσιάστηκα με την έκδοση αυτή. Η ιδιαίτερη εικονογράφηση σε συνδυασμό με τις γνωστές περιπέτειες της Μελιάς και της Μυρτούς, δημιουργεί ένα μοναδικό έργο, προσιτό για όλες τις ηλικίες. Ευκολοδιάβαστο, γρήγορο και πλήρες, είναι σε θέση να ικανοποιήσει όλους τους αναγνώστες.
Αν και έχουν περάσει πολλά, πάρα πολλά χρόνια που διάβασα την αρχική έκδοση, τα συναισθήματα, τα κρυμμένα νοήματα και οι γραφικοί χαρακτήρες του graphic novel, είναι σε θέση να αποδώσουν πλήρως την ομορφιά του πρωτότυπου.
Ένα βιβλίο, που το διαβάζεις με ένα μόνιμο μειδίαμα στα χείλη. Και καθώς σε απορροφούν οι σελίδες του, νιώθεις την κάψα του καλοκαιριού, την αλμύρα της θάλασσας, ακούς φωνές παιδιών που παίζουν στα σοκάκια του χωριού, παρά τις όποιες διεθνείς πολιτικές ανατατάξεις εκείνων των ετών.
Ένα βιβλίο για κάθε βιβλιοθήκη. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και στα αγαπημένα σας πρόσωπα, χαρίζοντάς τους μια δόση μελαγχολίας για μια παλιά, δύσκολη, αλλά όμορφη εποχή.
ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; είναι η συνθηµατική ερώτηση που ανταλλάσσουν µεταξύ τους η Μέλια και η Μυρτώ λίγο πριν κοιµηθούν. Δυο µικρές αδερφές που ζουν σ’ ένα νησί του Αιγαίου το 1936 ακούνε τον παππού τους να τους µιλάει ώρες ατέλειωτες για τους «αρχαίους» του, ανυποµονούν να ανταµώσουν µε τους φίλους και τις φίλες τους από τα τσαρδάκια σαν έρχεται το καλοκαίρι, µα πάνω απ’ όλα τρελαίνονται µε τις µαγικές ιστορίες του καπλανιού που τους διηγείται ο ξάδερφός τους ο Νίκος, φοιτητής από την Αθήνα. Το καπλάνι –όπως το λένε στο νησί–, ένας βαλσαµωµένος τίγρης, που βρίσκεται κλειδωµένο µέσα στη βιτρίνα της µεγάλης σάλας του σπιτιού, πότε κοιτάει µε το γαλάζιο και πότε µε το µαύρο του µάτι, ανάλογα µε τη διάθεσή του. Τι συµβαίνει µια ζεστή µέρα του Αυγούστου και αναστατώνει τη ζωή των κοριτσιών και των δικών τους; Ποιος µπορεί να θέλει να βλάψει το καπλάνι; Το πολυαγαπηµένο µυθιστόρηµα της Άλκης Ζέη «Το καπλάνι της βιτρίνας» επιστρέφει στις Εκδόσεις Μεταίχμιο διασκευασμένο ως graphic novel από τις δηµιουργούς κόµικς Γεωργία Ζάχαρη και Στέλλα Στεργίου, που σεβόµενες την ατµόσφαιρα και το πνεύµα του πρωτοτύπου έρχονται να το συστήσουν ξανά στι�� νεότερες γενιές. Και οι μεγάλοι και τα παιδιά το λατρέψαμε! Μια φρέσκια ματιά, μια νέα ανάγνωση σε ένα βιβλίο-σταθμό στην παιδική και όχι μόνο λογοτεχνία, μια υπενθύμιση της ιστορίας, που αρχικά επαναλαμβάνεται ως φάρσα και έπειτα ως τραγωδία. Μπας και προλάβουμε την τραγωδία...
[αν και φτιαγμένο για παιδιά, νιώθω πως αποτυπώνει τη δική μας πιο ενήλικη ματιά πάνω στην ιστορία: τη ματιά των αναγνωστριών του καπλανιού και των σημειωμάτων του νίκου. που ξέρουν τι θα γίνει και γιατί. ευ-πο γενικά. επίσης, αυτές οι μύτες. ευ-πο ειδικά.]
Ωραία η διασκευή και η εικονογράφηση, αλλά αξίζει να έχεις διαβάσει πρώτα ολόκληρη την ιστορία από την Άλκη Ζέη και αυτό να έρθει ως συμπλήρωμα ή μικρή επανάληψη αν θέλεις.
Δεν ξέρω σε τι να πρωτοβάλω 5 αστέρια: στην υπέροχη απόδοση ή σε αυτά τα φανταστικά χρώματα που πλημμυρίζουν το βιβλίο; Με διαφορά το πιο όμορφο κόμικ που έχω κρατήσει στα χέρια μου ❤️
Θυμήθηκα που ήμουν στο δημοτικό, και η ΕΡΤ είχε ξεκινήσει την σειρά "Το καπλάνι της βιτρίνας". Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός μου για την διασκευή του αγαπημένου βιβλίου! Μικρή ένσταση στην απότομη αλλαγή των ιστοριών και στη μη-ολοκλήρωση κάποιων. Παρ' όλ' αυτά, οι χαρακτήρες παραμένουν γεμάτοι και ατόφιοι και είμαι σίγουρη πως τα παιδιά θα αγαπήσουν το βιβλίο και σήμερα.
Μετά την εξαιρετική περσινή comic μεταφορά του «Μεγάλου Περίπατου του Πέτρου» από την Αγγελική Δαρλάση και τον Δημήτρη Μαστώρο, στην εκπνοή του περασμένου έτους κυκλοφόρησε ηανάλογης ποιότητας comic μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματος της Άλκης Ζέη, του εμβληματικού Καπλανιού, από δύο κομίστριες, την Γεωργία Ζάχαρη και τη Στέλλα Στεργίου. Πρόκειται για ένα έργο αναμφισβήτητης αξίας και οφθαλμοφανούς ομορφιάς, το οποίο είναι βέβαιο ότι ήδη θα έχει αποτελέσει σταθμό στην καλλιτεχνική διαδρομή των δύο νεαρών κομιστριών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιέχει το επιλογικό τους σημείωμα που μαρτυρούν μερικά highlights της συνεργασίας τους, στην οποία φαίνεται να αφοσιώθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε βρέθηκαν από τα συνεχή τηλέφωνα τελικά να συγκατοικούν. Πέραν του αναμφισβήτητου προσωπικού ταλέντου της καθεμίας τους, όμως, το Καπλάνι είναι και μία απόδειξη της υψηλής ποιότητας των comics που έχει τις δυνατότητες να προσφέρει η ελληνική comic σκηνή, όταν στηρίζεται από εκδοτικούς οίκους, όπως εν προκειμένω το Μεταίχμιο, προκειμένου να δημιουργήσει ολοκληρωμένα πολυσέλιδα comics. Γι’ αυτό, με τέτοια έργα, δίκαια ανακράζουμε κι εμείς «ΕΥ-ΠΟ ΕΥ-ΠΟ» για την ελληνική comic σκηνή!
Το πολύχρωμο ζωηρό σχέδιο του comic δίνει μία επιπλέον ζωντάνια στον ανέμελο παιδικό κόσμο των νεαρών πρωταγωνιστριών, ο οποίος τελικά -ερχόμενος αναγκαστικά σε επαφή με τον ταραχώδη κόσμο των ενηλίκων- καθίσταται πολύ πιο επικίνδυνος από όσο είναι σε θέση να αντιληφθούν. Αυτή η τριβή μεταξύ της παιδικής φαντασίας και της ενήλικης πραγματικότητας αποτελεί εξάλλου κινητήριο μοχλό του έργου. Το ίδιο το Καπλάνι αποτελεί ένα τέχνασμα του Νίκου, του ξαδέλφου των δύο πρωταγωνιστριών, προκειμένου να τους μιλήσει για κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα με τη μορφή παραμυθιού, ιδιαίτερα σε μία περίοδο (του Μεσοπολέμου), κατά την οποία λέξεις, όπως η «Δημοκρατία», μπορούσαν να αποτελέσουν αιτία διώξεων και φυλακίσεων. Βεβαίως, πέραν του Νίκου, οι δύο πρωταγωνίστριες είχαν και τις διηγήσεις του παππού τους, αυτής της τρυφερής μορφής (που συχνά επανεμφανίζεται στα έργα της Ζέη) ενός στωικού διανοούμενου, που τις διαπαιδαγωγούσε με τους «αρχαίους» του. Αυτή η ιστορικότητα στη λογοτεχνία της Άλκης Ζέη, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά του έργου της. Πάντοτε αντιμετώπιζε τα παιδιά ισότιμα, μιλώντας όμως με μοναδική ευχέρεια στη δική τους γλώσσα.
This was a great story and graphic novel. Alki Zei is a famous Greek author, awarded for all her body of work, telling the story of her childhood years.
It takes place in a politically charged period of Greek history/life, with many discussions taking place at the time about democracy, monarchy, dictatorship and communism, intertwined with the feelings of freedom, calmness and joy of Greek summers, family dynamics, friendship, growing up and understanding more about the world, unfair political punishments, very briefly with child abuse in there as well.
I truly loved the art style and it's a fun and interesting book for all ages, as well as way of better understanding Greek culture and history.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Το Καπλάνι της Βιτρίνας ήταν ίσως το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν μικρή, μόλις το τελείωνα ξεκινούσα και πάλι από την αρχή, όποτε μόλις έμαθα (λίγο ετεροχρονισμένα βέβαια) ότι έχει μεταφερθεί σε κόμικ, έτρεξα αμέσως να το αγοράσω.
Όντας πλέον μεγαλύτερη νομίζω πως μπόρεσα να καταλάβω σε βάθος την ορισμένα μέρη του βιβλίου αυτού από ότι όταν ήμουν 10 ετών και χαίρομαι πολύ που αποφάσισα να το ξαναδιαβασω γιατί με γέμισε με μια όμορφη νοσταλγία.
Έχει γίνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά και από τις δυο δημιουργούς, η εικονογράφηση δένει υπέροχα με την ιστορία, δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα διαφορετικό.
Aυτό το έργο τιμά το πνεύμα της και το περνά στον αναγνώστη. Εκτός από το έργο και την υπόθεση οι δημιουργοί, Γεωργία Ζάχαρη και Στέλλα Στεργίου, σεβάστηκαν την εποχή που έζησε η Άλκη και την ιστορία της κι αυτό φαίνεται ακόμα και σε εικαστικό επίπεδο, γιατί οι εικόνες τους θυμίζουν παλιό κόμικ, τόσο σε επίπεδο σχεδίου, όσο και χρωματισμού. Μετά απ' αυτό το βιβλίο δε σκοπεύω να διαβάσω το πρωτότυπο, αλλά θα πάω να δω το πραγματικό καπλάνι της Άλκης στο μουσείο, όταν επισκεφτώ τη Σάμο.
Τόσο υπέροχη δουλειά έχουν κάνει αυτά τα δυο κορίτσια 🤍 ευχαριστούμε γι αυτήν την υπέροχη μεταφορά από το κείμενο στην εικόνα που κάνατε γι αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο