What do you think?
Rate this book
Miniapolis
‘Miniapolis’ is een roman waarin het kenmerkende universum van Rob van Essen zich weer op volle sterkte ontvouwt – vervreemdend maar altijd menselijk, melancholisch maar nooit zonder humor. Zeggen ze niet altijd dat de reis belangrijker is dan de bestemming? Misschien is dat zo. Maar soms heeft de bestemming het laatste woord. De moeder van Jonathan is vier jaar geleden overleden. Toch ziet hij haar op een ochtend in de tram. Hij neemt haar mee de stad uit, op zoek naar het landhuis waar ze is opgegroeid en waarover ze vreemde verhalen vertelt. Ondertussen werken Scherpenzeel en Wildervanck, twee collega’s op een bijkantoor van een gemeentelijke dienst, aan hun eigen ontsnapping. Ook zij verlaten de stad, per fiets, zonder te weten waarnaar ze op weg zijn. Geplaagd door demonen uit het verleden, wederzijds ongemak en tijdelijke vlagen onverwoestbaar optimisme komen deze vier mensen uiteindelijk niet alleen elkaar, maar ook zichzelf tegen.In 2019 ontving Rob van Essen de Libris Literatuur Prijs voor ‘De goede zoon’.
192 pages, Kindle Edition
First published October 1, 2021
24 people are currently reading
409 people want to read
About the author
Rob van Essen
43 books181 followersRob van Essen (1963). Schrijver, vertaler, recensent Angelsaksische literatuur voor NRC Handelsblad.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 132 reviews
Read
December 11, 2021“Het was gebeurd, en van hoeveel dingen kon je dat eigenlijk zeggen?” (p. 206)
Een ingenieus en amusant avontuur. Van Essen bekommert zich niet om persoonlijke of maatschappelijke urgentie, maar vertelt gewoon een onnavolgbaar en slim bedacht reisverhaal, dat in feite een zoektocht is naar de samenhang tussen de dingen. Mooi en grappig is hoe de personages tegen de klippen op houvast blijven zoeken bij hun eigen logica. Van Essen is de grootmeester van de bijgedachte.
Een ingenieus en amusant avontuur. Van Essen bekommert zich niet om persoonlijke of maatschappelijke urgentie, maar vertelt gewoon een onnavolgbaar en slim bedacht reisverhaal, dat in feite een zoektocht is naar de samenhang tussen de dingen. Mooi en grappig is hoe de personages tegen de klippen op houvast blijven zoeken bij hun eigen logica. Van Essen is de grootmeester van de bijgedachte.
November 7, 2021
Ik vloog door dit boek door de ogenschijnlijk ‘kabbelende’ vertelvorm. Twee mannen, een kantoor, en een fietstocht. O, en een jongen en zijn dode moeder, waar je je als lezer niet meteen raad mee weet. Ik moest vaak lachen om perfect beschreven situaties door van Essen, zoals me dat in zijn vorige boeken ook aantrok. Maar dan komt het allemaal samen in een tamelijk geniaal slotstuk, wat me ontroerde zonder dat ik precies kan zeggen waarom. Ik zou het nog een keer moeten lezen. En dan nog eens. Misschien dat ik er dan passender woorden voor heb. Het is behoorlijk hortend en stotende recensie voor een boek waar ik zonet 5 sterren op heb geplakt, maar misschien is dat ook wel de reden ervan: ik zal een heleboel diepere lagen en symboliek missen in deze beschrijving, maar kan je wel vertellen dat ik het voelde. Ik leefde óok in dat kantoor, fietste óok mee, snapte óok de ballen van de onderlinge verhoudingen en was net zo benieuwd naar het eindpunt van hun zoektocht als de personages zelf. Ik voelde het, en het raakte me. En dat was alle sterren waard.
February 2, 2022
Mijn bespreking staat op m'n blog: https://thedreamlifeofbalsosnell.org/...
en op De Lage Landen: https://www.de-lage-landen.com/articl...
en op De Lage Landen: https://www.de-lage-landen.com/articl...
February 14, 2022
Zr gd bk vn Rb vn ssn - vl btr dn D Gd Zn!
November 29, 2021
Met milde teleurstelling geef ik drie sterren. De recensie in NRC was zo absurd lovend en de omschrijving vond ik zo absurd sterk, dat ik uitging van een simpele veni, vidi, vici, dat werk.
Maar het bleek nogal, tja, Nederlands? Uitgebluste mensen op een kantoor, hun poging tot verheffing, een tandem, en dan desillusie, zoiets. Alleen dan tegelijkertijd heel absurdistisch via een parallelle verhaallijn die zeer, zeer intrigerend is, maar zo hard niet wordt afgemaakt dat je met te veel postmoderne scherven achterblijft.
En dat einde. Het zal van alles betekenen, ongetwijfeld, met allemaal symbolen en metaforen en referenties en hoe die dingen dan ook heten, maar het voelde vooral alsof de schrijver het ook even niet meer wist en dacht dat op te lossen door vol op het literaire orgel te gaan rammen. Soms werkt het bij mij, dan denk ik 'wat goed, wat diep, wat mooi, wat ongrijpbaar', maar in dit geval kwam ik niet verder dan 'ja doei, da's geen einde he, da's je lexicon op shuffle zetten en er dan iets grammatisch van maken'.
Tuurlijk, er zit veel moois in. Dat fietsen, het samenkomen, het elkaar aanvullen, de invloed van je jeugd op je nu, de referenties aan de hond die gemist wordt (I feel you, Wildervanck, I feel you), de prachtige halve verhalen over de jeugd van de moeder van Jonathan bovenop het magische, The Handmaid's Tale-achtige huis vol huilende schoorstenen, de onverwachte manier hoe het leven van Scherpenzeel daarmee verbonden wordt: het is allemaal smullen. Maar echt heel groot wordt het nooit - en coherent al helemaal niet, waardoor de impact ook achterwege blijft. Jammer maar helaas.
Maar het bleek nogal, tja, Nederlands? Uitgebluste mensen op een kantoor, hun poging tot verheffing, een tandem, en dan desillusie, zoiets. Alleen dan tegelijkertijd heel absurdistisch via een parallelle verhaallijn die zeer, zeer intrigerend is, maar zo hard niet wordt afgemaakt dat je met te veel postmoderne scherven achterblijft.
En dat einde. Het zal van alles betekenen, ongetwijfeld, met allemaal symbolen en metaforen en referenties en hoe die dingen dan ook heten, maar het voelde vooral alsof de schrijver het ook even niet meer wist en dacht dat op te lossen door vol op het literaire orgel te gaan rammen. Soms werkt het bij mij, dan denk ik 'wat goed, wat diep, wat mooi, wat ongrijpbaar', maar in dit geval kwam ik niet verder dan 'ja doei, da's geen einde he, da's je lexicon op shuffle zetten en er dan iets grammatisch van maken'.
Tuurlijk, er zit veel moois in. Dat fietsen, het samenkomen, het elkaar aanvullen, de invloed van je jeugd op je nu, de referenties aan de hond die gemist wordt (I feel you, Wildervanck, I feel you), de prachtige halve verhalen over de jeugd van de moeder van Jonathan bovenop het magische, The Handmaid's Tale-achtige huis vol huilende schoorstenen, de onverwachte manier hoe het leven van Scherpenzeel daarmee verbonden wordt: het is allemaal smullen. Maar echt heel groot wordt het nooit - en coherent al helemaal niet, waardoor de impact ook achterwege blijft. Jammer maar helaas.
November 9, 2021
Hoewel ik niet onverdeeld enthousiast ben (wellicht omwille van mijn torenhoge verwachtingen na zijn vorige roman De goede zoon: één van de beste en meest 'internationale' boeken die de laatste jaren in onze Lage landen verscheen), prijs ik alles aan van wellicht de geestigste en meest verbeeldingrijke Nederlandstalige auteur van het moment.
De recensie:
Een zoon ziet zijn overleden moeder op de tram en gaat met haar op zoek naar de wortels van haar schimmige verleden. Elders in de stad achtervolgt de ene collega ongemerkt de andere op zijn fietstochten. Gaandeweg ontstaat een bizarre verhouding die hen dichter bij elkaar brengt. Welkom terug in Rob van Essens universum: je kunt er steeds het onverwachte verwachten en treft er deze keer een Beckettiaans duo aan dat al fietsend de eeuwige terugkeer van hetzelfde kantoorbaantje ontvlucht. De behendige perspectiefwissels tussen de rare snuiters scheppen humor en bezinning: hoe verhoudt een zelfbeeld zich tot het beeld dat de ander van je heeft? Hoe spin je verhalen uit de werkelijkheid, en werkelijkheid uit verhalen?
Rob van Essen wekt de appetijt zelf op, maar stilt ze onvoldoende. Hij mixt een maatschappelijke allegorie, een Sundance-achtige roadtrip en een eerbetoon aan Flann O’Brien, de vader van de krankzinnige metafictie uit wiens ‘De derde politieman’ hij citeert, enigszins halfbakken door elkaar. Door op meerdere pistes te blijven rijden, gaat hij nergens echt voluit. Van Essen toont hier minder dan in zijn welverdiende Libris-winnende ‘De goede zoon’ dat een absurd verhaal ook meeslepend kan zijn, maar zijn gulle liefde voor vertelling en verbeelding blijft volkomen overeind.
3,5 sterren.
https://www.humo.be/nieuws/in-miniapo...
De recensie:
Een zoon ziet zijn overleden moeder op de tram en gaat met haar op zoek naar de wortels van haar schimmige verleden. Elders in de stad achtervolgt de ene collega ongemerkt de andere op zijn fietstochten. Gaandeweg ontstaat een bizarre verhouding die hen dichter bij elkaar brengt. Welkom terug in Rob van Essens universum: je kunt er steeds het onverwachte verwachten en treft er deze keer een Beckettiaans duo aan dat al fietsend de eeuwige terugkeer van hetzelfde kantoorbaantje ontvlucht. De behendige perspectiefwissels tussen de rare snuiters scheppen humor en bezinning: hoe verhoudt een zelfbeeld zich tot het beeld dat de ander van je heeft? Hoe spin je verhalen uit de werkelijkheid, en werkelijkheid uit verhalen?
Rob van Essen wekt de appetijt zelf op, maar stilt ze onvoldoende. Hij mixt een maatschappelijke allegorie, een Sundance-achtige roadtrip en een eerbetoon aan Flann O’Brien, de vader van de krankzinnige metafictie uit wiens ‘De derde politieman’ hij citeert, enigszins halfbakken door elkaar. Door op meerdere pistes te blijven rijden, gaat hij nergens echt voluit. Van Essen toont hier minder dan in zijn welverdiende Libris-winnende ‘De goede zoon’ dat een absurd verhaal ook meeslepend kan zijn, maar zijn gulle liefde voor vertelling en verbeelding blijft volkomen overeind.
3,5 sterren.
https://www.humo.be/nieuws/in-miniapo...
January 14, 2023
Op de fiets is alles beter
Een boek over een doelloos leven, het willen ontsnappen en dat doel vinden dat je verder stuwt in het leven.
Het boek begint bij 4 personages, elks op hun manier verdwaald in het leven. Sommigen zijn op zoek naar iets, anderen naar niets. Maar allemaal zoeken ze meer uit het leven te halen. Dit op hun eigen manier.
De personages in het boek zijn met momenten zo herkenbaar neergeschreven. Van bepaalde gedachten ben ik bijna zeker dat iedereen ze wel eens heeft.
Tijdens lezen heb je vaak het gevoel dat je geen idee hebt waar dit naartoe gaat, of het verhaal überhaupt wel ergens over gaat. Maar eens je het boek dichtklapt, valt alles op zijn plaats.
Een boek over een doel in het leven maar vooral de tocht naar dit doel. Het maakt niet uit hoe groot of onnozel je doel is, het er naar toe leven, daar haal je energie uit.
Wat voor mij het leukste aan het boek was, was de fietstocht zonder einde. Hoe zalig moet het zijn om gewoon op een dag je fiets te nemen, te vertrekken en niet weten waar en wanneer je zal stoppen. Fietsen zonder doel en gewoon alles rondom je opnemen. één zijn met je omgeving en nieuwe dingen ontdekken.
Met deze gedachten wacht ik nu tot de regen voorbij is om met mijn fiets nieuwe wegen in te slaan.
(3.5/5)
Een boek over een doelloos leven, het willen ontsnappen en dat doel vinden dat je verder stuwt in het leven.
Het boek begint bij 4 personages, elks op hun manier verdwaald in het leven. Sommigen zijn op zoek naar iets, anderen naar niets. Maar allemaal zoeken ze meer uit het leven te halen. Dit op hun eigen manier.
De personages in het boek zijn met momenten zo herkenbaar neergeschreven. Van bepaalde gedachten ben ik bijna zeker dat iedereen ze wel eens heeft.
Tijdens lezen heb je vaak het gevoel dat je geen idee hebt waar dit naartoe gaat, of het verhaal überhaupt wel ergens over gaat. Maar eens je het boek dichtklapt, valt alles op zijn plaats.
Een boek over een doel in het leven maar vooral de tocht naar dit doel. Het maakt niet uit hoe groot of onnozel je doel is, het er naar toe leven, daar haal je energie uit.
Wat voor mij het leukste aan het boek was, was de fietstocht zonder einde. Hoe zalig moet het zijn om gewoon op een dag je fiets te nemen, te vertrekken en niet weten waar en wanneer je zal stoppen. Fietsen zonder doel en gewoon alles rondom je opnemen. één zijn met je omgeving en nieuwe dingen ontdekken.
Met deze gedachten wacht ik nu tot de regen voorbij is om met mijn fiets nieuwe wegen in te slaan.
(3.5/5)
May 25, 2023
Een typische Van Essen: twee duffe mannen op een uitzichtloze tocht op een rode tandem, een zoon en zijn moeder op zoek naar een landhuis uit haar jeugd. Niet van Essens beste roman, maar wel een heel vermakelijke.
November 24, 2021
Een schat van een boek.
February 3, 2022
"Hij had nog even naar het uitzicht gekeken, het landschap waar ze doorheen hadden gefietst. Het was bewolkt, het was avond, er lag een zweem van treurigheid over alles, alsof er iets afliep."
Weet nog niet zeker wat ik van dit boek vond (misschien moet ik het opnieuw lezen, maar voor nu gegaan voor de guldenmiddenweg van 3 sterren). Scherpenzeel en Wildervanck (twee collega’s op een kantoor van de gemeentelijke dienst) gaven me zo nu en dan ook wat F. Bordewijk-vibes, al kan ik die nog niet helemaal met voorbeelden beargumenteren (misschien de strakheid, het kantoor, de achternamen, de verhoudingen?).
Weet nog niet zeker wat ik van dit boek vond (misschien moet ik het opnieuw lezen, maar voor nu gegaan voor de guldenmiddenweg van 3 sterren). Scherpenzeel en Wildervanck (twee collega’s op een kantoor van de gemeentelijke dienst) gaven me zo nu en dan ook wat F. Bordewijk-vibes, al kan ik die nog niet helemaal met voorbeelden beargumenteren (misschien de strakheid, het kantoor, de achternamen, de verhoudingen?).
March 25, 2022
Lang geleden dat ik nog zo genoot van hoe vernuftig de twee verhaallijnen in elkaar klikten.
En wel ja, een Rob van Essen is toch altijd weer zo tragisch dat het grappig wordt.
En wel ja, een Rob van Essen is toch altijd weer zo tragisch dat het grappig wordt.
November 25, 2021
"Things to do when you are dead" dat is zoals ik het boek typeer. Een vlotjes kabbelend en in elkaar hakend verhaal dat steeds meer aftand neemt van de realiteit en daardoor steeds reëler wordt. Van Essen schrijft meeslepend en neemt je steeds verder mee in zijn parallel universum. Apart dat is wel het minste wat je van dit werkje kan zeggen.
December 11, 2021
Heb dit vaak willen wegleggen, omdat het me niet kon boeien. Toch intrigeerde er ook iets, waardoor ik het einde heb gehaald. Het is een bizar boek met bizarre personages, maar dat is wat Van Essen typeert. Deze keer boeit het verhaal minder en werkt het verhaal niet echt ergens naartoe. Daarnaast vind ik de personages ook niet geweldig. De sfeer is wel goed uitgewerkt en iets in het verhaal laat je doorlezen. Misschien het feit dat er maar weinig schrijvers zijn die de werkelijkheid durven los te laten, terwijl Van Essen daar een meester in is.
January 22, 2025
Een behoorlijk bizar verhaal. Je moet ervan houden, wat ik niet erg doe. Het gaat om de relatie van ene gestoorde Jonathan met zijn gestoorde moeder, die naast dat zij leeft ook dood is. En om de relatie van twee gemeenteambtenaren die samen fietsen in plaats van te werken en die iets, heel weinig per saldo, met Jonathan hebben. Ik vind het eerder slap dan geestig, maar moet bekennen dat het eindeloze onderweg zijn van die twee ambtenaren naar niks gaandeweg wel wat intrigerend werd. Ik kon er niet aan ontkomen om er ook het levensverhaal van de schrijver in te vermoeden, associatie: Taugenichts.
February 19, 2022
3,5 ⭐️
May 28, 2023
Rob van Essen kan na De Goede Zoon niet veel meer fout doen voor mij. Dit boek heeft weer hetzelfde heerlijk vreemde sfeertje die tegelijkertijd vertrouwd en logisch voelt. “Vervreemdend maar altijd menselijk, melancholisch maar nooit zonder humor” zegt de flaptekst. Ik hou ervan
October 19, 2024
Een heel essay geschreven en ik snap er eigenlijk nog steeds niets van. Volgens mij zijn Wildervanck en Scherpenzeel homo.
November 11, 2021
Zó goed
February 9, 2024
Het duurde me veel te lang voordat ik lekker in het verhaal kwam. De passages van de mannen op de fiets lazen heerlijk weg, maar de verhaallijn van Jonathan vond ik vervelend. Het komt allemaal leuk samen en het wordt redelijk absurdistisch; dat was boeiend. Maar naast dit gegeven én de ironie van Van Essen, deed het boek me te weinig.
February 25, 2025
Raar verhaal. Zonderlinge figuren. Droge humor. Top boek.
November 6, 2021
Dit boek deed me bij vlagen denken aan De vlucht van Gilles Speksneijder, ook zo'n kantoorgerelateerde hilarisch absurde roman. En ook de naam Speksneijder doet wel denken aan de namen van de hoofdpersonen van Miniapolis, Scherpenzeel en Wildervanck. Temidden van de wereld vol corona- en klimaatproblemen was dit een heerlijk boek om even alles te vergeten en ingezoomd te worden op de levens van twee eenzame mannen, die steeds nauwer in contact komen. De tweede verhaallijn over Jonathan kon me minder boeien. Alles bij elkaar heb ik me toch een week goed vermaakt.
November 5, 2021
3,5 sterren.
"Ergens iets van zeggen was nutteloos, die conclusie had hij al vroeg in zijn werkzame leven getrokken. Het liefst had hij die tekst op een tegeltje geschreven, een flink dikke tegel, en er iemand de hersens mee ingeslagen" (Miniapolis, p. 17).
"Ergens iets van zeggen was nutteloos, die conclusie had hij al vroeg in zijn werkzame leven getrokken. Het liefst had hij die tekst op een tegeltje geschreven, een flink dikke tegel, en er iemand de hersens mee ingeslagen" (Miniapolis, p. 17).
February 11, 2022
Hoe absurd hilarisch schrijft die man zich een eigen universum binnen. _Miniapolis_ is een trip die je moet ondergaan of waarvoor je op zijn minst bereid moet zijn om in mee te gaan, en dan beleef je ook een heerlijke tijd. Daags nadien heb ik geluisterd naar de aflevering van Touché (het Radio 1 programma met Friedl' Lesage) waarin hij aan bod kwam, en waaruit onder meer bleek dat er toch heel wat autobiografische gegevens in de roman verwerkt zitten. (Het is absoluut geen noodzaak om die kennis (op voorhand) te hebben.) Interessante aflevering trouwens.
Dit was mijn eerste van Essen, en als dit boek een indicatie is voor de rest van zijn oeuvre, zal het zeker niet mijn laatste geweest zijn. (Trouwens, _De goede zoon_, waarmee hij de Libris in 2019 heeft gewonnen, ligt al klaar.)
Dit was mijn eerste van Essen, en als dit boek een indicatie is voor de rest van zijn oeuvre, zal het zeker niet mijn laatste geweest zijn. (Trouwens, _De goede zoon_, waarmee hij de Libris in 2019 heeft gewonnen, ligt al klaar.)
October 2, 2024
Liebe leute! Het is gelukt (nog goed voor de deadline zelfs)! Nu alleen nog ff een goed essay schrijven :)
Review: deze personages zijn en beetje raar en obsessief. Wat hun doel is, weten ze zelf ook niet. Wel vermakelijk verder, alleen beetje weinig leestekens en heel veel vrije indirecte rede...
"Grondmotief: het leven is kut" ~ docent literaire analyse
Review: deze personages zijn en beetje raar en obsessief. Wat hun doel is, weten ze zelf ook niet. Wel vermakelijk verder, alleen beetje weinig leestekens en heel veel vrije indirecte rede...
"Grondmotief: het leven is kut" ~ docent literaire analyse
August 11, 2024
Ik ben fan van Rob van Essen. Zijn boek 'De goede zoon' heb ik een paar jaar geleden met veel genot gelezen. Deze zomer waagde ik me weer aan een van zijn werken, en dat beviel. Met regelmaat heb ik moeten gniffelen om de wonderlijke personages.
Het boek vindt plaats in een wonderlijke, absurdistische wereld. De karakters van van Essen lijken zich hier maar weinig door te laten verbazen. De karakters zijn zo goed neergezet dat je daar in meegaat. Al heb ik mij met regelmaat afgevraagd waar dit verhaal in godsnaam heen ging, het was toch leuk om te lezen.
Toch drie sterren, en niet bijvoorbeeld vier, omdat ik wel iets van een navolgbaar verhaal miste. Daarnaast kon ik met de personages toch ook niet helemaal uit de voeten. Het absurdistische karakter van het boek maakte dat de persoonlijkheden van de personages ook wat oppervlakkig werden.
Daarnaast drie sterren als rebellie tegen mijzelf. Ik geef bijna alles wat ik lees vier tot vijf sterren, wat volgens mij te herleiden is tot een soort Stockholm syndroom. Als ik zo een heel boek heb gelezen dan moet het wel de moeite waard zijn geweest, want anders...Hoog tijd om met die gewoonte te breken.
Het boek vindt plaats in een wonderlijke, absurdistische wereld. De karakters van van Essen lijken zich hier maar weinig door te laten verbazen. De karakters zijn zo goed neergezet dat je daar in meegaat. Al heb ik mij met regelmaat afgevraagd waar dit verhaal in godsnaam heen ging, het was toch leuk om te lezen.
Toch drie sterren, en niet bijvoorbeeld vier, omdat ik wel iets van een navolgbaar verhaal miste. Daarnaast kon ik met de personages toch ook niet helemaal uit de voeten. Het absurdistische karakter van het boek maakte dat de persoonlijkheden van de personages ook wat oppervlakkig werden.
Daarnaast drie sterren als rebellie tegen mijzelf. Ik geef bijna alles wat ik lees vier tot vijf sterren, wat volgens mij te herleiden is tot een soort Stockholm syndroom. Als ik zo een heel boek heb gelezen dan moet het wel de moeite waard zijn geweest, want anders...Hoog tijd om met die gewoonte te breken.
November 12, 2023
Heel leuk boek. Een licht absurdistische, tikje vervreemdende sfeer, maar met gevoel. Je gaat van alle personages in al hun eigenaardigheid een beetje houden, en hoewel er af en toe niet veel lijkt te gebeuren word je wel degelijk meegesleept door het verhaal. Door de korte hoofdstukken die afwisselen tussen de twee verhaallijnen leest het vlot weg, en het is mooi geschreven. Rob van Essen is zo langzamerhand een van mijn favoriete Nederlandse schrijvers aan het worden!
August 31, 2025
Het gaat in detectiveromans voornamelijk om sfeer, en voor mij zo ook in dit boek. En die sfeer wordt stevig neergezet: enigszins vervreemdend, absurd, maar toch ook realistisch genoeg om overal in mee te willen bewegen. Alleen is het door het (voor mij) ontbreken van iets wat meer beklijft ook een sfeer die meteen weer verdwijnt als je het boek weg legt.
May 26, 2024
Wat een heerlijk raar boek.
June 4, 2024
Niet zo leuk als ‘Ik kom hier nog op terug’ maar wel weer een lekker random boek waar alles uiteindelijk samenkomt
September 14, 2024
Geweldig! Is alles met elkaar verbonden? Is er een soort 'butterfly effect' waar alles aan onderhevig is? Er lijkt naar gezocht te worden, bewijs vinden voor waarom alles gaat zoals het gaat. Aan de andere kant zit elk karakter in zijn eigen wereld, zijn eigen 'Miniapolis' en ervaart de gebeurtenissen op zijn eigen manier. Misschien kan ik er meer worst van maken als ik het nog eens zou lezen. Misschien wel twee of drie keer, maar misschien hoeft dat ook helemaal niet en is dit hoe ík het moet ervaren.
Displaying 1 - 30 of 132 reviews