What do you think?
Rate this book
Η Πάπισσα Ιωάννα
Tο 1866 δημοσιεύτηκε από τον Eμμανουήλ Pοΐδη το λογοτεχνικό - ιστορικό έργο "H Πάπισσα Iωάννα". Tο έργο χαρακτηρίστηκε από την Iερά Σύνοδο της Eλλάδας ως "φθοροποιό σύγγραμμα" και απαγορεύτηκε η ανάγνωσή του. Για να συλλέξει τα βιογραφικά στοιχεία για την ηρωίδα του, ο Pοΐδης έκανε μακροχρόνιες έρευνες στις βιβλιοθήκες της Δύσης και σε πολλές πηγές του Θ΄ αιώνα.
Xρησιμοποίησε συναξάρια, έργα των πατέρων της Eκκλησίας, βιογραφίες παπών και συγγράμματα πολλών ιστορικών.
Στο μυθιστόρημά του δέχεται την ύπαρξη της Πάπισσας Iωάννας και κριτικάρει με σκωπτική διάθεση τα πολιτιστικά, κοινωνικά και θρησκευτικά έθιμα του Mεσαίωνα.
Στα μέσα του IΓ΄ αιώνα οι ιστορικοί αρχίζουν να ασχολούνται με την άνοδο, κατά τον Θ΄ αιώνα, στον παπικό θρόνο μιας γυναίκας, της Πάπισσας Iωάννας. Σύμφωνα με τον Δομινικανό Στέφανο των Bουρβών, ο πάπας Λέων ο Δ΄ πήρε κοντά του στο Bατικανό, λόγω της μεγάλης παιδείας και ευφυΐας της, μια γυναίκα, η οποία έκρυψε το φύλο της για πολλά χρόνια κάτω από το όνομα Iωάννης. H καταγωγή της ήταν άγνωστη. Άλλοι ισχυρίζονταν ότι καταγόταν από την Aγγλία και άλλοι από τη Γερμανία, και ότι το πραγματικό όνομά της ήταν Aγνή. Mετά το θάνατο του Λέοντα του Δ΄ η Iωάννα τον διαδέχτηκε στον παπικό θρόνο ως Iωάννης ο H΄. H γυναίκα αυτή, παρόλο που -όπως ο Pοΐδης αναφέρει στην εισαγωγή του- "απεπειράθησαν την γυναίκαν ταύτην ως ρύπον δήθεν και κηλίδα να εξαλείψωσιν εκ της σειράς των παπών", έγινε θρύλος που απασχόλησε όλους τους ιστορικούς έκτοτε.
Xρησιμοποίησε συναξάρια, έργα των πατέρων της Eκκλησίας, βιογραφίες παπών και συγγράμματα πολλών ιστορικών.
Στο μυθιστόρημά του δέχεται την ύπαρξη της Πάπισσας Iωάννας και κριτικάρει με σκωπτική διάθεση τα πολιτιστικά, κοινωνικά και θρησκευτικά έθιμα του Mεσαίωνα.
Στα μέσα του IΓ΄ αιώνα οι ιστορικοί αρχίζουν να ασχολούνται με την άνοδο, κατά τον Θ΄ αιώνα, στον παπικό θρόνο μιας γυναίκας, της Πάπισσας Iωάννας. Σύμφωνα με τον Δομινικανό Στέφανο των Bουρβών, ο πάπας Λέων ο Δ΄ πήρε κοντά του στο Bατικανό, λόγω της μεγάλης παιδείας και ευφυΐας της, μια γυναίκα, η οποία έκρυψε το φύλο της για πολλά χρόνια κάτω από το όνομα Iωάννης. H καταγωγή της ήταν άγνωστη. Άλλοι ισχυρίζονταν ότι καταγόταν από την Aγγλία και άλλοι από τη Γερμανία, και ότι το πραγματικό όνομά της ήταν Aγνή. Mετά το θάνατο του Λέοντα του Δ΄ η Iωάννα τον διαδέχτηκε στον παπικό θρόνο ως Iωάννης ο H΄. H γυναίκα αυτή, παρόλο που -όπως ο Pοΐδης αναφέρει στην εισαγωγή του- "απεπειράθησαν την γυναίκαν ταύτην ως ρύπον δήθεν και κηλίδα να εξαλείψωσιν εκ της σειράς των παπών", έγινε θρύλος που απασχόλησε όλους τους ιστορικούς έκτοτε.
293 pages, Paperback
First published January 1, 1866
59 people are currently reading
1236 people want to read
About the author
Emmanuel Rhoides
29 books42 followersEmmanuel Rhoides (Greek: Εμμανουήλ Ροΐδης) was a Greek writer and journalist. He is considered one of the most illustrious and reviving spirits of the Greek letters of his time.
Born in Hermoupolis, the capital of the island of Syros, to a family of rich aristocrats from Chios — who had fled the island after the massacre of its population by the Ottomans in 1822 — he spent much of his youth abroad. Rhoides was erudite and at a young age had mastered not only the languages of continental Europe, but also, ancient Greek and Latin. His early youth years he spent in Genoa, Italy in the times of the revolutions, which were a far reaching repercussion of the French revolution.
He studied history, literature and philosophy in Berlin, and later in Iasio, Romania where his merchant father had transferred the centre of his business activities. Obeying to the parental wish, he moved to Athens, where he printed the translation of Chateaubriand's Itinéraires.
In 1860, after a brief sojourn in Egypt, he decided to live and stay permanently in Athens. Later in his life, he would become very poor, especially with the bankruptcy of the family business, and the subsequent suicide of his beloved brother Nicholas. He eked out his last years by working as a curator for the national library of Greece. But, even from this position he was dismissed in 1902, when he got into a political dispute with the government. Rhoides suffered all through his life from a serious hearing problem, which eventually rendered him almost totally deafness.
In 1866 Rhoides published his notorious novel The Papess Joanne, an exploration of the legend of Pope Joan, a supposed female pope who reigned some time in the Middle Ages. Though a romantic novel, Rhoides asserted it contained conclusive evidence that Pope Joan truly existed and that the Catholic Church had been attempting to cover up the fact for centuries. The book was controversial, and led to his ex-communication from the Greek Orthodox Church.
Rhoides often adopted a clear-cut critical stance against the romanticism in literature and poetry and often was poignant and sarcastic to the romance writers and poets of his time. Rhoides, amongst his numerous translations, became the first to translate the works of Edgar Allan Poe into Greek.
Born in Hermoupolis, the capital of the island of Syros, to a family of rich aristocrats from Chios — who had fled the island after the massacre of its population by the Ottomans in 1822 — he spent much of his youth abroad. Rhoides was erudite and at a young age had mastered not only the languages of continental Europe, but also, ancient Greek and Latin. His early youth years he spent in Genoa, Italy in the times of the revolutions, which were a far reaching repercussion of the French revolution.
He studied history, literature and philosophy in Berlin, and later in Iasio, Romania where his merchant father had transferred the centre of his business activities. Obeying to the parental wish, he moved to Athens, where he printed the translation of Chateaubriand's Itinéraires.
In 1860, after a brief sojourn in Egypt, he decided to live and stay permanently in Athens. Later in his life, he would become very poor, especially with the bankruptcy of the family business, and the subsequent suicide of his beloved brother Nicholas. He eked out his last years by working as a curator for the national library of Greece. But, even from this position he was dismissed in 1902, when he got into a political dispute with the government. Rhoides suffered all through his life from a serious hearing problem, which eventually rendered him almost totally deafness.
In 1866 Rhoides published his notorious novel The Papess Joanne, an exploration of the legend of Pope Joan, a supposed female pope who reigned some time in the Middle Ages. Though a romantic novel, Rhoides asserted it contained conclusive evidence that Pope Joan truly existed and that the Catholic Church had been attempting to cover up the fact for centuries. The book was controversial, and led to his ex-communication from the Greek Orthodox Church.
Rhoides often adopted a clear-cut critical stance against the romanticism in literature and poetry and often was poignant and sarcastic to the romance writers and poets of his time. Rhoides, amongst his numerous translations, became the first to translate the works of Edgar Allan Poe into Greek.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 115 reviews
October 18, 2016
Ο Ροΐδης σε αυτό το έργο μας παραθέτει την ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας, -για την οποία, όπως ο ίδιος αναφέρει, συγκέντρωσε στοιχεία ύστερα από ενδελεχή έρευνα- σε ένα σύντομο κείμενο γεμάτο (πραγματικά γεμάτο) απολαυστικές και καυστικές ατάκες. Πραγματικά έψαξα μα δεν βρήκα ούτε μία πρόταση στη οποία να μην κάνει ειρωνικά σχόλια, αλλά πόσο ωραίο είναι το αποτέλεσμα πραγματικά, από την στιγμή που το ύφος της γραφής είναι τόσο κεφάτο…
Για την γλώσσα δεν γίνεται να αναφερθώ, καθώς διάβασα την μετάφραση στην δημοτική, την οποία έκανε ο Αντώνης Σιμιτζής.
Μου άρεσε πολύ!
«Αποβιβάστηκαν οι μοναχοί να πάνε να προσκυνήσουν τα γνωστά στην οικουμένη άγια λείψανα. Εκεί φυλάγεται το ραβδί του Μωυσή, μερικοί βόλοι από τη γη με την οποία πλάστηκε ο Αδάμ, η πλευρά του απόστολου Βαρνάβα, μια μπουκάλα από το γάλα της Παναγίας, ένα κομμάτι πανί υφασμένο από τα χέρια της και μερικές άλλες, όχι λιγότερο ιερές και πρωτότυπες αρχαιότητες(…)» σελ 98.
«Το υλικό της διήγησης μου, αντί να το παίρνω –όπως πριν- από το μυαλό μου, πρέπει τώρα να το αντλώ από σεβάσμιους χρονογράφους. Αν, λοιπόν, βρείς πιο ανούσιο αυτό το μέρος του βιβλίου, σ’ ευχαριστώ, αναγνώστη, για την προτίμηση.» σελ. 132
Για την γλώσσα δεν γίνεται να αναφερθώ, καθώς διάβασα την μετάφραση στην δημοτική, την οποία έκανε ο Αντώνης Σιμιτζής.
Μου άρεσε πολύ!
«Αποβιβάστηκαν οι μοναχοί να πάνε να προσκυνήσουν τα γνωστά στην οικουμένη άγια λείψανα. Εκεί φυλάγεται το ραβδί του Μωυσή, μερικοί βόλοι από τη γη με την οποία πλάστηκε ο Αδάμ, η πλευρά του απόστολου Βαρνάβα, μια μπουκάλα από το γάλα της Παναγίας, ένα κομμάτι πανί υφασμένο από τα χέρια της και μερικές άλλες, όχι λιγότερο ιερές και πρωτότυπες αρχαιότητες(…)» σελ 98.
«Το υλικό της διήγησης μου, αντί να το παίρνω –όπως πριν- από το μυαλό μου, πρέπει τώρα να το αντλώ από σεβάσμιους χρονογράφους. Αν, λοιπόν, βρείς πιο ανούσιο αυτό το μέρος του βιβλίου, σ’ ευχαριστώ, αναγνώστη, για την προτίμηση.» σελ. 132
June 25, 2024
In this Greek piece of fiction, that is considered a classic, we follow Joan.
Joan is the daughter of a missionary who was mutilated and tortured for spreading his christian faith and whose wife was raped by a soldier, resulting to her birth.
After her mother's death, Joan's adoptive father, having been forced into exile, is struggling to provide for himself and his daughter. But upon realising that the girl is very bright, he teaches her everything from the christian scriptures to ancient philosophy and takes her with him to carnivals, where she answers philosophical questions in exchange for money or food.
When her father dies, Joan is only 16 and has no other family. But suddenly, she has a vision of two saints. The one being a rich noble lady who had everything in her life and upon her death was canonized because of her charity and the second being a nun who was canonized as well.
The former, tries to convince Joan to get married and have children but the latter tells her that there is no independence for a woman after she is married. She also says that having kids and tolerating an abusive husband, cannot be compared to being worshipped as a holy woman. She finishes by saying that by becoming a nun, she won't even have to deny the pleasures of the flesh, since there are also mixed monasteries and nuns are encouraged to love their christian brothers.
Without a second thought, Joan becomes a nun and after a while, a young monk visits her. They become lovers and he talks her into following him in other monasteries dressed as a man, which she accepts.
They travel around the world, live in several male exclusive monasteries (at some point they also visit a female exclusive monastery, where Joan still keeps her gender hidden, but they don't stay long), spread the christian faith, and are almost worshipped as saints - especially Joan -.
After living with that monk for 15 years as both his lover and a man, Joan not being able to stand her lover's jealousy and having fell out of love, decides to leave him and pursue bigger dreams.
She arrives in Rome, where the pope Leo IV sets her (or him, since she is still disguised as a man) apart from the rest because of her brilliant mind. There, she enjoys a life of riches and her ambition becomes so big, that she also dreams of becoming a Pope. After Leo's death, her wish is granted, and becomes the new pope.
The crowd loves her and she enjoys every bit of it.
But soon after, she realizes that she can't keep on living without a lover and after a couple attempts to keep temptation at bay, she begins an affair with the previous pope's nephew, who's also her guardian.
After some time though, she falls pregnant.
That drives her to immense sadness since she doesn't know what to do with the child. She neglects her papal duties which makes the people angry at her.
She chooses to emerge from her room and lead the litany again, but as the event progresses, she gives birth to a premature, stillborn baby and she dies right after. Her and the baby's bodies are buried on the spot they died and since then, Catholic priests deny to cross that road.
And that's the plot. Now on to my thoughts.
I can't tell whether Joan existed and the Catholic church buried her existence because it was a disgrace to them, or if it was a fabrication made to slander the Catholic church. But even if I am torn on this topic, I wouldn't be surprised if either was the case.
The author however, accepts her existence as a fact. The back of the book even says that Rhoides did a thorough search to 9th century documents, letters, biographies of popes and etc.
Now, I can't tell whether he actually did or not, but to me, this book reads as a piece of historical fiction, sprinkled with a ton of satire.
Yes, the author besides narrating the events of the story, satires possibly everything that was considered sacred during the time that he wrote this.
A few things that he satires are: vain people - especially women -, some historical personalities like ancient kings and princes, the kings and politicians that used to rule Greece during the time this was written, some poets and artists he probably didn't like, and of course the Catholic and the Orthodox church. Many even believe that he was excommunicated because of that, although this isn't clear. What is clear though, is that this book was heavily judged and reading it was forbidden.
And even though I can tell that this satire is one of the factors that made this book so well known and appreciated among readers, I feel like the actual story and character growth gets lost in it.
I personally couldn't feel anything for the characters. Their struggles didn't seem real and their victories seemed empty since it felt like they gained something that they were not deserving of.
The fact that there was only a tiny bit of dialogue, contributed to the story moving slower and the presence of supernatural elements (like Joan and her first lover hearing the voice of Mary Magdalene cursing their donkey for eating her sacred plant) made it a bit hard for me to take most of the story as truth, which as mentioned above, was one of the things that Rhoides intended.
Overall, I'm gonna say that unfortunately I didn't like this as much as I thought I would but I can see part of what the author accomplished with it.
If you made it this far, congratulations!
'Til next time, take care :) :)
Joan is the daughter of a missionary who was mutilated and tortured for spreading his christian faith and whose wife was raped by a soldier, resulting to her birth.
After her mother's death, Joan's adoptive father, having been forced into exile, is struggling to provide for himself and his daughter. But upon realising that the girl is very bright, he teaches her everything from the christian scriptures to ancient philosophy and takes her with him to carnivals, where she answers philosophical questions in exchange for money or food.
When her father dies, Joan is only 16 and has no other family. But suddenly, she has a vision of two saints. The one being a rich noble lady who had everything in her life and upon her death was canonized because of her charity and the second being a nun who was canonized as well.
The former, tries to convince Joan to get married and have children but the latter tells her that there is no independence for a woman after she is married. She also says that having kids and tolerating an abusive husband, cannot be compared to being worshipped as a holy woman. She finishes by saying that by becoming a nun, she won't even have to deny the pleasures of the flesh, since there are also mixed monasteries and nuns are encouraged to love their christian brothers.
Without a second thought, Joan becomes a nun and after a while, a young monk visits her. They become lovers and he talks her into following him in other monasteries dressed as a man, which she accepts.
They travel around the world, live in several male exclusive monasteries (at some point they also visit a female exclusive monastery, where Joan still keeps her gender hidden, but they don't stay long), spread the christian faith, and are almost worshipped as saints - especially Joan -.
After living with that monk for 15 years as both his lover and a man, Joan not being able to stand her lover's jealousy and having fell out of love, decides to leave him and pursue bigger dreams.
She arrives in Rome, where the pope Leo IV sets her (or him, since she is still disguised as a man) apart from the rest because of her brilliant mind. There, she enjoys a life of riches and her ambition becomes so big, that she also dreams of becoming a Pope. After Leo's death, her wish is granted, and becomes the new pope.
The crowd loves her and she enjoys every bit of it.
But soon after, she realizes that she can't keep on living without a lover and after a couple attempts to keep temptation at bay, she begins an affair with the previous pope's nephew, who's also her guardian.
After some time though, she falls pregnant.
That drives her to immense sadness since she doesn't know what to do with the child. She neglects her papal duties which makes the people angry at her.
She chooses to emerge from her room and lead the litany again, but as the event progresses, she gives birth to a premature, stillborn baby and she dies right after. Her and the baby's bodies are buried on the spot they died and since then, Catholic priests deny to cross that road.
And that's the plot. Now on to my thoughts.
I can't tell whether Joan existed and the Catholic church buried her existence because it was a disgrace to them, or if it was a fabrication made to slander the Catholic church. But even if I am torn on this topic, I wouldn't be surprised if either was the case.
The author however, accepts her existence as a fact. The back of the book even says that Rhoides did a thorough search to 9th century documents, letters, biographies of popes and etc.
Now, I can't tell whether he actually did or not, but to me, this book reads as a piece of historical fiction, sprinkled with a ton of satire.
Yes, the author besides narrating the events of the story, satires possibly everything that was considered sacred during the time that he wrote this.
A few things that he satires are: vain people - especially women -, some historical personalities like ancient kings and princes, the kings and politicians that used to rule Greece during the time this was written, some poets and artists he probably didn't like, and of course the Catholic and the Orthodox church. Many even believe that he was excommunicated because of that, although this isn't clear. What is clear though, is that this book was heavily judged and reading it was forbidden.
And even though I can tell that this satire is one of the factors that made this book so well known and appreciated among readers, I feel like the actual story and character growth gets lost in it.
I personally couldn't feel anything for the characters. Their struggles didn't seem real and their victories seemed empty since it felt like they gained something that they were not deserving of.
The fact that there was only a tiny bit of dialogue, contributed to the story moving slower and the presence of supernatural elements (like Joan and her first lover hearing the voice of Mary Magdalene cursing their donkey for eating her sacred plant) made it a bit hard for me to take most of the story as truth, which as mentioned above, was one of the things that Rhoides intended.
Overall, I'm gonna say that unfortunately I didn't like this as much as I thought I would but I can see part of what the author accomplished with it.
If you made it this far, congratulations!
'Til next time, take care :) :)
June 2, 2020
Ένα βιβλίο-σταθμός για την ελληνική λογοτεχνία, πολύ πρωτοποριακό και αμφιλεγόμενο για τα δεδομένα της εποχής του. Πραγματεύεται τον θρύλο γύρω από το πρόσωπο του Πάπα Λέοντα Η' που έζησε τον 9ο αιώνα και φημολογούνταν πως ήταν γυναίκα. Ο Ροΐδης χρησιμοποιεί τον πυρήνα της ιστορίας, όπως αυτή περιγράφεται από παλαιότερους χρονογράφους, και τη διανθίζει με δικά του αφηγήματα σχετικά με τη ζωή της Ιωάννας πριν την ανάρρησή της στον παπικό θρόνο. Το πρωτότυπο κείμενο είναι στην καθαρεύουσα, κάτι που καθιστά δύσκολη την άναγνωση μερικές φορές, ενώ στη δημοτική το διάβασμα είναι πολύ πιο εύκολο, όμως αφαιρεί λίγη από τη γοητεία του κειμένου. Το στιλ του κειμένου είναι αναπόφευκτα λίγο παλλαϊκό και ίσως κουράζει, αλλά η υπόθεση όσο προχωρά το βιβλίο γίνεται όλο και πιο ωραία, ιδιαίτερα με την κορύφωση στο τέλος. Τέλος, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι ο σαρκαστικός τόνος εναντίον πρακτικών της εκκλησίας, γεγονός που οδήγησε και στον αμφιλεγόμενο αφορισμό του Ροϊδη.
February 2, 2019
Ιδιαίτερη γλώσσα και γραφή
October 24, 2016
Ο σατιρικός και συνάμα γλαφυρός τρόπος γραφής του Ροϊδη με συνεπήρε σε τέτοιο βαθμό, που χωρίς καμία δεύτερη σκέψη κατατάσσω την Πάπισσα Ιωάννα στα κλασικά αριστουργήματα. Δεν υπάρχει φράση στο κείμενό του που να μην κρύβει υπαινικτικότητα, δηκτικότητα και προπαντός οξυδέρκεια. Ξεσκεπάζει την υποκρισία των θρησκευτικών λειτουργών, από τις πιο χαμηλές έως τις πιο υψηλές βαθμίδες, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή φόβο, με κύριο μέσο το πνευματώδες χιούμορ. Και τον ίδιο τον χριστιανισμό, ανεξαρτήτως δόγματος, ορθοδόξου ή καθολικού, τον βάζει στο στόχαστρο και αποκαλύπτει ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα με αμέτρητες ατέλειες που όμως καταφέρνει να επιβιώνει εξαιτίας της ανάγκης του ανθρώπου να ελπίζει σε μια καλύτερη ζωή, επίγεια ή μετά θάνατον, με τη βοήθεια έξωθεν δυνάμεων. Δεν αφήνει επίσης ασχολίαστο τον έρωτα, επισημαίνοντας το εφήμερο και την ιδιοτέλεια που τον χαρακτηρίζουν. Κάθε φορά που διαβάζω έναν παλιό κλασικό συγγραφέα, (δυστυχώς) επιβεβαιώνεται η εντύπωση που έχω, ότι οι σύγχρονοι συγγραφείς δεν μπορούν να φτάσουν την ποιότητα γραφής των παλιών...
Και κάτι που με έκανε να γελάσω πολύ, αν και καταλήγει λιγάκι σεξιστικό σαν σχόλιο:
''Η θλίψη που αισθανόμαστε από τη φυγή ενός αγαπημένου προσώπου, μοιάζει με το ξερίζωμα του δοντιού. Μεγάλος πόνος, μα της στιγμής. Μόνο αυτοί που ζουν, μας προξενούν διαρκή λύπη. Ποιος έχυσε ποτέ πάνω στον τάφο της ερωμένης του το μισό, το εκατοστό, το χιλιοστό από τα δάκρυα που έχυνε κάθε μέρα από την κακία της;''
Και κάτι που με έκανε να γελάσω πολύ, αν και καταλήγει λιγάκι σεξιστικό σαν σχόλιο:
''Η θλίψη που αισθανόμαστε από τη φυγή ενός αγαπημένου προσώπου, μοιάζει με το ξερίζωμα του δοντιού. Μεγάλος πόνος, μα της στιγμής. Μόνο αυτοί που ζουν, μας προξενούν διαρκή λύπη. Ποιος έχυσε ποτέ πάνω στον τάφο της ερωμένης του το μισό, το εκατοστό, το χιλιοστό από τα δάκρυα που έχυνε κάθε μέρα από την κακία της;''
February 25, 2019
Mai erudită chiar și decât „Busola” lui Mathias Enard, mai tenebroasă, uneori, decât „Numele trandafirului” a lui Eco, mai amuzantă decât aproape tot ce am citit vreodată și mai antrenantă, în unele momente, chiar și decât cele mai interesante thrilleruri moderne. Traducerea este senzațională, sursele de inspirație le numeri cu sutele, iar notele traducătorului sunt peste cinci sute. O lectură îngreunată de notele traducătorului și ale autorului, fără de care însă i s-ar știrbi enorm din farmec, fără de care, practic, nici n-ai înțelege de unde s-a inspirat autorul pentru a o scrie. Mai multe, pe Bookblog: http://www.bookblog.ro/recenzie/hohot....
November 26, 2018
Το αφήγημα του Ροΐδη αντλεί υλικό από έναν δημοφιλή μεσαιωνικό μύθο (ίσως και θρύλο, ποιος να μπορεί να πει με βεβαιότητα;) για μια γυναίκα που διετέλεσε πάπας μεταξύ των θητειών του Λέοντος Δ’ και του Βενέδικτου Γ’, περί τα μέσα του 9ου αιώνα και που, λόγω του τεράστιου σκανδάλου, η εκκλησία φρόντισε κι έσβησε μεθοδικά όλα τα ίχνη της ιστορίας της (ο παππούς του conspiracy theory λοιπόν..). Πέραν όμως του περιεχομένου, το οποίο ο Ροΐδης το παρουσιάζει ως «μελέτη», αυτό που κερδίζει τον αναγνώστη είναι το ύφος του. Χιούμορ που σπάει κόκκαλα, εύστοχη κριτική, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, απολαυστική γλώσσα (βατή καθαρεύουσα, αν και ο Ροΐδης ήταν υπέρμαχος της δημοτικής!) με απίστευτες παρομοιώσεις και σύνθετες λέξεις, εν πολλοίς νεολογισμούς. Όσοι είστε fan των Monty Python, θα αναγνωρίσετε στον Ροΐδη τον απ’ ευθείας πρόγονό τους, καθώς το ύφος της γραφής του θυμίζει έντονα το χιούμορ της αγαπημένης βρετανικής εξάδας, όπως και αυτό των Terry Pratchett και Douglas Adams. Όσοι έχετε κάποιες παραπάνω ευαισθησίες σε θρησκευτικά θέματα, απλά έχετε υπ’ όψιν σας ότι η σάτιρα του Ροΐδη δεν στρέφεται – όπως κι ο ίδιος δηλώνει – κατά της θρησκευτικής πίστης. αλλά κατά κάποιων πρακτικών των εκκλησιών.
July 24, 2017
Εξαιρετικό βιβλίο, γεμάτο ιστορία αλλά και χιούμορ και σάτιρα. Ο Ροΐδης δεν "κολλάει" πουθενά, έχει γράψει ένα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον βιβλίο και ταυτόχρονα ευχάριστο αλλά και χρόνια μπροστά από την εποχή του, γεμάτο υπονοούμενα, σαρκασμό και καυστική σάτιρα. Φυσικά η μεταφορά του στην καθομιλουμένη από τον Αντώνη Σιμιτζή είναι πολύ καλή και (υποθέτω) διατηρεί κατά το δυνατόν το ύφος του συγγραφέα. Επιπλέον έχει παραθέσει δεκάδες ιστορικές αναφορές, απαραίτητες για την πλήρη κατανόηση της ιστορίας και του κλίματος της εποχής.
Τελικά η Πάππισα Ιωάννα είναι ιστορικό πρόσωπο ή όχι;
Τελικά η Πάππισα Ιωάννα είναι ιστορικό πρόσωπο ή όχι;
Read
July 27, 2021Ελληνική λογοτεχνία του 19ου αιώνα.
1) Έρωτος Αποτελέσματα: Ιστορίαι Ηθικοερωτικαί 1792
2) Ο Παπατρέχας 1811/20
3) Διονυσίου Σολωμού Η Γυναίκα της Ζάκυθος 1826/29
4) Ο Λέανδρος 1834
5) Ο Θέρσανδρος και άλλα αφηγήματα 1847
6) Θάνος Βλέκας 1855
7) Η Πάπισσα Ιωάννα
Διάβασα αυτό το μυθιστόρημα το 2015 σε μια νεοελληνική (δημοτική) απόδοση.
6 χρόνια αργότερα το ξαναδιαβάζω στην αρχική Καθαρευόυσα μιας και νιώθω πλέον ικανός να την διαβάζω μετά από 6 βιβλία.
Μια μορφή ελληνικής που αποξενώνει τους σύγχρονους Έλληνες αναγνώστες, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου (τις περισσότερες φορές).
Μια τεχνητή και συντηρητική γλώσσα που χρησιμοποιείται σήμερα μόνο από την εκκλησία.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι ένα αμφιλεγόμενο μυθιστόρημα, μια εξερεύνηση του θρύλου της Πάπισσας Ιωάννας, ενός μύθου για ένα θηλυκό πάπα που κάθισε στον θρόνο του Αγίου Πέτρου τον 9ο περίπου αιώνα
Ένα ρομαντικό μυθιστόρημα με αρκετούς σατιρικούς τόνους, με αποτέλεσμα τον αφορισμό του Ροΐδη από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία το έτος έκδοσής του (1866).
Κατάφερα να εντοπίσω το χιούμορ του Ροΐδη μέσα στην γραφή του και να απολαύσω τον λόγο του.
Επίσης βρήκα την εκτενή απάντησή του του προς την Εκκλησία που τον αφόρισε, αφοπλιστική αποστομωτική και έξυπνη.
Μια απάντηση με δύο μορφές. ως απαντητική επιστολή προς την Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, και ως 4 επιστολές (ενός Αγρινιώτου) στην εφημερίδα Αυγή, με το ψευδώνυμο Διονύσιος Σουρλής.
Εγώ διάβασα τις πρώτες δύο πριν μετά από έρευνα συνειδητοποιήσω ότι ο έξυπνος Σουρλής και ο Ροΐδης είναι το ίδιο πρόσωπο.
July 8, 2016
4,5 * , θα επαιρνε άνετα τα 5 αλλα η ιστορια ειναι απλη χωρις κατι ιδιαιτερο, αλλα ο τροπος γραφης και τα σχολια και οι παρομοιασεις του ροιση πραγματικα ειναι εκρηκτικες!!! απιστευτος τυπος με πολυ ιδιαιτερο τροπο που σου παραθετει την ιστορια. χιουμορ, σε καποια σημεια και ειρωνια που ομως ειναι τοσο γνησια (όχι οπως τις παπαρες που γραφει ο χαλβας ο koontz) που απο τη μια γελας αλλα από την αλλα παγωνεις και σε κανει να σκεφτεις σε βαθος. πολυ δυνατο βιβλιο με απειρες αναφορες σε ολη την ιστορια της ανρωποτητας. μια απλη ιστορια αλλα τοσο μα τοσο γεματη....μη το χασετε
November 13, 2021
Ο Ροΐδης έγραψε ένα μυθιστόρημα αξιομνημόνευτο. Αριστούργημα αλλά που ενόχλησε πολύ στην εποχή του. Ενόχλησε παρότι μιλούσε για μια δυτική παράδοση. Παρότι μιλούσε για τους Πάπες. Οι έλληνες ποτέ δεν μπόρεσα να τον συγχωρέσουν ούτε να το καταλάβουν. Η εκκλησία τον αφορίσει, αλλά αυτή είναι η δύναμη των μεγάλων συγγραφέων
July 4, 2020
Ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν εξαιρετικό συγγραφέα!
Είχα μια κάποια ιδέα για την ιστορία και ήξερα ότι θα είναι κάτι που θα με ενδιαφέρει και θα με τραβήξει, οπότε δεν ήταν έκπληξη για μένα το ότι τελικά όντως απόλαυσα την ιστορία και την αφήγηση. Αυτό που σίγουρα δεν περίμενα - διότι δεν ήξερα πολλά για το συγγραφέα - ήταν ότι θα ανακάλυπτα ένα τόσο ενδιαφέρον πνεύμα, με τέτοιο χάρισμα έκφρασης και με πολύπλευρη μόρφωση. Οξυδερκής και με έντονη αίσθηση σαρκασμού και ειρωνίας, καταφέρνει να στηλιτεύσει τόσο θέματα διαχρονικά - όπως η θρησκεία, η πίστη και το πως αυτές μεταβάλλονται στην πορεία του χρόνου στην εκάστοτε κοινωνία, φτάνοντας στη σύγχρονη μορφή τους, καθώς επίσης και πως αυτά σχηματίζουν την κοινωνία, την ηθική, τις αντιλήψεις - όσο και θέματα οικονομικα και πολιτικά της εποχής του. "Πλέκει" τα όσα πραγματεύεται η ιστορία που εκτυλίσσεται πολλούς αιώνες πριν, με τα σύγχρονά του, ακόμη και με μύθους/ιστορίες της αρχαιότητας, χρησιμοποιώντας περίτεχνες παρομοιώσεις. Εντύπωση μου προκάλεσαν οι απόψεις του - οι απόψεις ενός ανθρώπου το 1866 (!) - για θέματα όπως η εκκλησία και η θρησκεία, τις οποίες εκφράζει με μια ειρωνία που αγάπησα και η οποία εκφράζει όχι μόνο την άποψή του, αλλά και πολλές αλήθειες στις οποίες πολλοί εθελοτυφλούν. Η στάση του και η κριτική του σκέψη αποδεικνύει ότι είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος βρισκόταν όχι μόνο πολύ μπροστά από την εποχή του, αλλά ακόμη και πολύ πιο μπροστά από τη δική μας εποχή, ακόμη κι αν ο ίδιος έχει πεθάνει πάνω απο 90 χρόνια πριν. Αυτός είναι και ο λόγος που νιώθω χαρούμενη και περήφανη που έχω διαβάσει αυτό το έργο του και θεωρώ ότι μόνο κερδισμένη και πλουσιότερη πνευματικά με έχει αφήσει. Είναι ένα βιβλίο που σίγουρα έχει πολλά να προσφέρει σε όποιον το διαβάσει όχι μόνο για τη λογοτεχνική του αξία, αλλά και για τις απόψεις που εκφάζει, και γιατί πρόκειται για ένα έργο που σίγουρα θα βάλει τον αναγνώστη σε σκέψεις. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να προσάψω στο βιβλίο - αν και σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό, ώστε να μου χαλάσει έστω και ελάχιστα την εμπειρία της ανάγνωσης - είναι η επιμέλειά του, η οποία με κούρασε. Ο μεταφραστής προσπάθησε να το μεταφέρει στην πιο απλή γλώσσα που ήταν δυνατόν, για να είναι κατανοητό από όλο τον κόσμο και πιστεύω πως αυτό το κατάφερε αρκετά καλά, χωρίς να χάνεται και η αίσθηση του αρχικού κειμένου, ωστόσο οι παραπομπές και ο τρόπος που ήταν γραμμένες με κούρασαν αρκετά και καθυστέρησαν την ανάγνωσή μου. Αυτό, ωστόσο, ίσως και να είναι μόνο δικό μου πρόβλημα ως αναγνώστρια και σε καμία περίπτωση δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη συνολική μου εντύπωση. Σίγουρα αξίζει τον κόπο και το χρόνο που θα αφιερώσει κάποιος για να το διαβάσει!
Είχα μια κάποια ιδέα για την ιστορία και ήξερα ότι θα είναι κάτι που θα με ενδιαφέρει και θα με τραβήξει, οπότε δεν ήταν έκπληξη για μένα το ότι τελικά όντως απόλαυσα την ιστορία και την αφήγηση. Αυτό που σίγουρα δεν περίμενα - διότι δεν ήξερα πολλά για το συγγραφέα - ήταν ότι θα ανακάλυπτα ένα τόσο ενδιαφέρον πνεύμα, με τέτοιο χάρισμα έκφρασης και με πολύπλευρη μόρφωση. Οξυδερκής και με έντονη αίσθηση σαρκασμού και ειρωνίας, καταφέρνει να στηλιτεύσει τόσο θέματα διαχρονικά - όπως η θρησκεία, η πίστη και το πως αυτές μεταβάλλονται στην πορεία του χρόνου στην εκάστοτε κοινωνία, φτάνοντας στη σύγχρονη μορφή τους, καθώς επίσης και πως αυτά σχηματίζουν την κοινωνία, την ηθική, τις αντιλήψεις - όσο και θέματα οικονομικα και πολιτικά της εποχής του. "Πλέκει" τα όσα πραγματεύεται η ιστορία που εκτυλίσσεται πολλούς αιώνες πριν, με τα σύγχρονά του, ακόμη και με μύθους/ιστορίες της αρχαιότητας, χρησιμοποιώντας περίτεχνες παρομοιώσεις. Εντύπωση μου προκάλεσαν οι απόψεις του - οι απόψεις ενός ανθρώπου το 1866 (!) - για θέματα όπως η εκκλησία και η θρησκεία, τις οποίες εκφράζει με μια ειρωνία που αγάπησα και η οποία εκφράζει όχι μόνο την άποψή του, αλλά και πολλές αλήθειες στις οποίες πολλοί εθελοτυφλούν. Η στάση του και η κριτική του σκέψη αποδεικνύει ότι είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος βρισκόταν όχι μόνο πολύ μπροστά από την εποχή του, αλλά ακόμη και πολύ πιο μπροστά από τη δική μας εποχή, ακόμη κι αν ο ίδιος έχει πεθάνει πάνω απο 90 χρόνια πριν. Αυτός είναι και ο λόγος που νιώθω χαρούμενη και περήφανη που έχω διαβάσει αυτό το έργο του και θεωρώ ότι μόνο κερδισμένη και πλουσιότερη πνευματικά με έχει αφήσει. Είναι ένα βιβλίο που σίγουρα έχει πολλά να προσφέρει σε όποιον το διαβάσει όχι μόνο για τη λογοτεχνική του αξία, αλλά και για τις απόψεις που εκφάζει, και γιατί πρόκειται για ένα έργο που σίγουρα θα βάλει τον αναγνώστη σε σκέψεις. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να προσάψω στο βιβλίο - αν και σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό, ώστε να μου χαλάσει έστω και ελάχιστα την εμπειρία της ανάγνωσης - είναι η επιμέλειά του, η οποία με κούρασε. Ο μεταφραστής προσπάθησε να το μεταφέρει στην πιο απλή γλώσσα που ήταν δυνατόν, για να είναι κατανοητό από όλο τον κόσμο και πιστεύω πως αυτό το κατάφερε αρκετά καλά, χωρίς να χάνεται και η αίσθηση του αρχικού κειμένου, ωστόσο οι παραπομπές και ο τρόπος που ήταν γραμμένες με κούρασαν αρκετά και καθυστέρησαν την ανάγνωσή μου. Αυτό, ωστόσο, ίσως και να είναι μόνο δικό μου πρόβλημα ως αναγνώστρια και σε καμία περίπτωση δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη συνολική μου εντύπωση. Σίγουρα αξίζει τον κόπο και το χρόνο που θα αφιερώσει κάποιος για να το διαβάσει!
August 22, 2013
Ο Ροΐδης είναι χωρίς αμφιβολία μάστορας του λόγου και της γραφής. Η μεταφορά στην καθομιλουμένη ήταν επίσης πολύ προσεγμένη και οι διευκρινίσεις στο τέλος του βιβλίου πολύ χρήσιμες.
Παρόλο που η πλοκή δεν έλεγε πολλά, το καυστικό ύφος του βιβλίου και ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίζεται τη γλώσσα κάνουν αυτό το έργο αξιόλογο. Οι συνεχείς νύξεις για τη διαφθορά και την υποκρισία που χαρακτήριζε τον κλήρο του μεσσαίωνα προφανώς ήταν προσβλητικές για την εκκλησία του 19ου αιώνα, καθώς το έργο αφορίστηκε, ως φθοροποιό σύγγραμμα.
Γενικά η σκωπτική κριτική των πολιτισμικών, κοινωνικών και θρησκευτικών εθίμων τόσο του μεσσαίωνα όσο και του 19ου αιώνα καθιστούν αυτό το βιβλίο έν�� ευχάριστο ανάγνωσμα.
Παρόλο που η πλοκή δεν έλεγε πολλά, το καυστικό ύφος του βιβλίου και ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίζεται τη γλώσσα κάνουν αυτό το έργο αξιόλογο. Οι συνεχείς νύξεις για τη διαφθορά και την υποκρισία που χαρακτήριζε τον κλήρο του μεσσαίωνα προφανώς ήταν προσβλητικές για την εκκλησία του 19ου αιώνα, καθώς το έργο αφορίστηκε, ως φθοροποιό σύγγραμμα.
Γενικά η σκωπτική κριτική των πολιτισμικών, κοινωνικών και θρησκευτικών εθίμων τόσο του μεσσαίωνα όσο και του 19ου αιώνα καθιστούν αυτό το βιβλίο έν�� ευχάριστο ανάγνωσμα.
July 17, 2015
This translation of Rhoides research from the 1800's on the authenticity of Pope Joan (Pope John VIII), a woman who disguised herself as a scholar and monk and eventually rose to the office of Pope in the 9th century, was full of documentation both for and against the actuality of Joan having existed. Many historians and scholars in the Catholic hierarchy claim Joan was invented by the Protestants to discredit the Throne of St. Peter. Rhoides argues that there are enough independent accounts of her that have been uncontested by the Catholic church to prove that she existed. Now, the details surrounding her life, her papacy, and her death have all sorts of inconsistencies, but in my opinion, and in Rhoides', she absolutely existed and was elected Pope. Fascinating little book.
July 20, 2018
Λάτρεψα την οξυδέρκεια του λόγου του Ροϊδη. Ο σαρκασμός, η ελαφριά ειρωνεία, το χιούμορ και η κριτική του πένα απέναντι στην κοινωνία, την εκκλησία, τον έρωτα, την ανθρώπινη ιδιότητα καθώς και η καυστικότητά του ξεχωρίζουν σε ολόκληρο το βιβλίο. Σαν μυθιστόρημα ωστόσο, είχα περισσότερες απαιτήσεις καθώς η αργή εξέλιξή του κάπου με έχασε. Η δε συγκεκριμένη έκδοση με τα άπειρα αστεράκια που σε οδηγούν στις παραπομπές και επεξηγήσεις που γεμίζουν τις μισές σελίδες του βιβλίου (!) λίγο με εκνεύρισαν, οφείλω να το πω.
Όπως και να έχει, η ματιά του Ροϊδη τόσο μπροστά από την εποχή του αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα καθώς και τροφή για σκέψη που χαρίζεται απλόχερα από έναν άνθρωπο φανερά πνευματώδη με πολύπλευρη γνώση των όσων μας παραθέτει.
Όπως και να έχει, η ματιά του Ροϊδη τόσο μπροστά από την εποχή του αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα καθώς και τροφή για σκέψη που χαρίζεται απλόχερα από έναν άνθρωπο φανερά πνευματώδη με πολύπλευρη γνώση των όσων μας παραθέτει.
December 24, 2018
DNF: Just read this review, it sums up all my thoughts to a T: https://www.goodreads.com/review/show...
September 24, 2011
I absolutely adore Rhoides, and it all started with this book. His recounting of how a poor girl from England became Pope is full of irony, clever observations about life, symbolism and a deep rooted contempt for religion and its proponents.
The setting is exciting, beautiful and has a magical tinge to it, which doesn't completely wash away through Rhoides' exquisite cynicism (which otherwise dominates the book). I am not fit to comment on the accuracy of the book's portrayal of the medieval world, but it sure looks convincing and well researched (besides the story about Joan herself, which is the central premise and thus has to be treated as undoubtedly true, even though it is dubiously so).
Another important point about this book (as with all of Rhoides' writings), is that the language he uses is Katharevousa (Καθαρεύουσα), a 19th century effort to partly revive ancient greek and blend it with the vernacular of the day. Greeks will tell you that this language sounds rigid, official and cold, but Rhoides uses it so masterfully, that I think he breathes new, ironic life into it. This, alas, will be lost on foreign readers, but it's interesting to know, nevertheless.
The setting is exciting, beautiful and has a magical tinge to it, which doesn't completely wash away through Rhoides' exquisite cynicism (which otherwise dominates the book). I am not fit to comment on the accuracy of the book's portrayal of the medieval world, but it sure looks convincing and well researched (besides the story about Joan herself, which is the central premise and thus has to be treated as undoubtedly true, even though it is dubiously so).
Another important point about this book (as with all of Rhoides' writings), is that the language he uses is Katharevousa (Καθαρεύουσα), a 19th century effort to partly revive ancient greek and blend it with the vernacular of the day. Greeks will tell you that this language sounds rigid, official and cold, but Rhoides uses it so masterfully, that I think he breathes new, ironic life into it. This, alas, will be lost on foreign readers, but it's interesting to know, nevertheless.
January 12, 2016
La Papessa Giovanna è un romanzo che racconta la leggenda secondo cui, alla metà del IX secolo d.C., una donna salì al soglio di Pietro diventando Papa. Tradotto e adattato direttamente dal greco, il romanzo fu messo all'indice non appena pubblicato, dopo aver scatenato l'ira della Chiesa Ortodossa di Grecia. E' un libro irriverente e sarcastico verso la realtà storico-politico dell'epoca, non solo verso la religione. Avrei però gradito meno paragoni e similitudini e un finale un po' meno affrettato, sembra che l'autore avesse una gran fretta di finire il libro.
November 18, 2020
Este livro é daqueles que é pena não ter cem vezes mais páginas...A escrita é excelente e as ironia e graça do autor são deliciosas! Honestamente gostava que mais escritores conseguissem ter este estilo mordaz,mas ao mesmo templo simples, com metáforas que nos deixam de sorriso nos lábios enquanto lemos!E para além disso,um livro sobre uma personagem tão obscura que nem se consegue sequer garantir que existiu é sempre bom de se ler!Entendo porque criou o livro tanta celeuma,mas garanto que é estupendo!!!
July 28, 2012
Υπέροχο βιβλίο!!
Ο Ροϊδης περιγράφει τη ζωή της Ιωάννας με πολύ χιούμορ, σαρκασμό αλλά κρατάει και κριτική στάση απέναντι στην κοινωνική, πολιτική και κυρίως θρησκευτική κατάσταση της εποχής του αλλά και των προηγούμενων αιώνων.
Περιττό να αναφέρω ότι είναι απόλυτα διαχρονικό το βιβλίο και προσωπικά το απόλαυσα στο έπαρκο!!
Ο Ροϊδης περιγράφει τη ζωή της Ιωάννας με πολύ χιούμορ, σαρκασμό αλλά κρατάει και κριτική στάση απέναντι στην κοινωνική, πολιτική και κυρίως θρησκευτική κατάσταση της εποχής του αλλά και των προηγούμενων αιώνων.
Περιττό να αναφέρω ότι είναι απόλυτα διαχρονικό το βιβλίο και προσωπικά το απόλαυσα στο έπαρκο!!
April 5, 2017
This was an odd little story. A Medieval tale of a girl pope as told by a 19th century Greek author and translated by the modern English writer Lawrence Durrell.
October 31, 2025
wouldn’t have picked it up myself so this was a #goodgift but a very fun read! the author is clearly a man of many words but it’s good that most of those words are funny and made me giggle to myself on public transport
August 26, 2020
Vapustavalt hea tõlge! Tänud tõlkija Kalle Kasemaa'le!
September 12, 2018
This is one of the most controversial books in Greek literature and also very popular, even today, one hundred and fifty years after its publication. Both points are clear to see and of course none matters in any way except perhaps in that it's super nice to have this book still in print. So. It is written in katharevousa (I'm not aware of the proper word in English, I don't think there is one) which is like the link between ancient Greek and modern. Or something like that. It's not easy to read but you can get used to it and soon enjoy its rhythm and all. Emmanouil Roidis was an intellectual of the most attractive kind, extremely well read and articulate. He was forward thinking but also of his time and the contradictions make for some unpredictable, funny, and uncomfortable reading. Also included are some of his letters addressing the church authorities and a publisher, in the former decimating their arguments and in the latter just being sarcastic. He does both exceedingly well.
February 21, 2011
Contrary to some descriptions of the book, Royidis' novel is not all that "brilliantly" funny. To a modern, it is midly amusing, provocative only if one tries to imagine how anyone might be so shocked as the ban the book and excommunicate its author. The most interesting thing about Durrell's version is probably his preface's attempt to substantiate the legend.
October 28, 2014
É um livro divertido irónico e cáustico, uma crítica não só à religião, mas também à natureza humana, à política... Gostei de o ler, embora o final me tenha parecido um bocado apressado, penso que em parte pelo facto de a história da Joana ser, na realidade, apenas um pretexto para o autor fazer a sua crítica, mais importante do que a narrativa propriamente dita.
December 16, 2020
Ήταν από τα βιβλία που είχα στην λίστα με τα βιβλία που έπρεπε να διαβάσω στην ζωή μου και ήταν διαφορετικό από ότι περίμενα ..Για την εποχή που γράφτηκε δεν μπορεί να μην θεωρηθεί τουλάχιστον ανατρεπτικό..Ο Ροιδης γράφει με ειρωνία, οξυδέρκεια, χιούμορ και επικριτική ματιά προς την θρησκεία και την εκκλησία..Για αυτό έχει νόημα να το διαβάσεις και γίνεται αντιληπτη η αξία του...Ωστόσο διαβάζοντας το τώρα στην τωρινή εποχή,δεν κρύβω ότι δεν μπόρεσα ποτέ να ταυτιστω σε κάποιο σημείο με το βιβλίο και υπήρξαν στιγμές που με κουρασε..
November 15, 2025
Povestea în sine a presupusei Papese Ioana este o satiră savuroasă la adresa formelor organizate de cult religios din Evul Mediu, iar autorul nu scapă niciuna, ci îi ia la rând pe protestanți, pe ortodocși și pe catolici, dezvăluind analfabetismul, promiscuitatea si mercantilismul acestora.
Prefețele și addenda de la final mi s-au părut groaznic de plictisitoare, le-am citit de două ori pentru că efectiv mi se părea că nu rețin nimic și căscam violent la fiecare frază.
Prefețele și addenda de la final mi s-au părut groaznic de plictisitoare, le-am citit de două ori pentru că efectiv mi se părea că nu rețin nimic și căscam violent la fiecare frază.
October 4, 2019
Ως προς τη γλώσσα είναι αρκετά κουραστικό για το σύγχρονο αναγνώστη. Παρόλο αυτά, αυτό δεν αναιρεί και το ωραίο του τρόπου αυτού. Ως προς το περιεχόμενο και τον τρόπο γραφής είναι πολύ ωραίο και γενικά είναι ένα αξιόλογο βιβλίο.
Οι επιστολές μετά το τέλος είναι κουραστικες...
Οι επιστολές μετά το τέλος είναι κουραστικες...
March 7, 2020
Πραγματικά υπεροχο βιβλίο!
Displaying 1 - 30 of 115 reviews