What do you think?
Rate this book
Pluto: aan het einde van de weg rechtdoor
Een goudkleurige Volvo hobbelt over een doodlopende weg, gevolgd door een immense stofwolk. Achter het stuur zit een druk pratende vrouw onder een strooien hoed. Op de achterbank, onder al even indrukwekkende hoofddeksels, zitten haar drie oudste dochters. Uit het passagiersraam steekt het hoofd van de tienjarige Antonia. Zij draagt geen hoed. Haar korte haren wapperen terwijl ze Pluto binnenrijden, want zo noemen haar zussen het doodse platteland waar hun moeder in een opwelling een scheef dijkhuis heeft gekocht.
In Pluto beleeft Antonia de zomer van haar leven. Pas vele jaren later keert ze terug, met een baby in een draagdoek en een peuter aan de hand. Maar ditmaal is het geen zomer. Het dijkhuis is zwaar in verval. Antonia’s hart ligt aan diggelen. De noordoostenwind blijft maar waaien. En de baby houdt niet op met huilen.
In Pluto beleeft Antonia de zomer van haar leven. Pas vele jaren later keert ze terug, met een baby in een draagdoek en een peuter aan de hand. Maar ditmaal is het geen zomer. Het dijkhuis is zwaar in verval. Antonia’s hart ligt aan diggelen. De noordoostenwind blijft maar waaien. En de baby houdt niet op met huilen.
312 pages, Paperback
First published October 1, 2021
49 people are currently reading
1409 people want to read
About the author
Lara Taveirne
9 books170 followersLara Taveirne schreef een thesis over liefdesverdriet. Ze schreef ook een keer een brief, waarmee ze zichzelf toegang verleende tot een vervallen sluiswachtershuis. Dertien jaar lang woonde ze onder een lek dak, verstoken van luxe en lawaai, maar dicht bij de natuur. Zo nu en dan schrijft ze ook een roman, zoals De kinderen van Calais (winnaar Debuutprijs 2015) en Wolf (longlist Libris Literatuur Prijs 2025).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 157 reviews
March 15, 2022
Mooi poëtisch taalgebruik.
Verpletterend verhaal.
Fan van Lara!
‘In Pluto liet de zon ons dezelfde kant op groeien. Daar was samen nog niet deelbaar door apart.’
Verpletterend verhaal.
Fan van Lara!
‘In Pluto liet de zon ons dezelfde kant op groeien. Daar was samen nog niet deelbaar door apart.’
November 22, 2024
The Flemish writer Lara Taveirne (° 1983) is one of the upcoming female authors in the Dutch literature of the last decade. This is her fourth novel (2021), offering an enticing look into the life and psyche of 3 generations of women in 'outback' Flanders. The wonder and mystery of life and death is all around, wrapped in a succinct style. This deserves to be translated. Dutch review below.
Ik had de naam Lara Taveirne (° 1983) uiteraard al verschillende keren zien passeren. Maar het is pas met de loftuitingen voor haar laatste roman Wolf dat ik besloot mijn tanden in haar werk te zetten. En dat was een aangename verrassing. Deze ‘Pluto’ is haar vierde roman, en ik ben best onder de indruk van het rijpe karakter van haar literair werk, zowel taalkundig en stilistisch (wat een prachtige taalvondsten), als qua menselijk inzicht. In deze roman zijn het drie bijzondere vrouwen die in de kijker lopen: moeder-matriarch Marie-Josepha, haar erg onzekere jongste dochter Antonia en haar (Antonia’s) dochter Loekie, met wie we samen het nagelaten schrift van Antonia (met de titel ‘Pluto’) lezen. Taveirne’s verhaal overspant op ingenieuze wijze drie generaties, en daarmee komt ten dele ook het Vlaanderen van de jaren 1980 tot 2010 in beeld. De compositie springt voortdurend over en weer doorheen de generaties en de tijd, en dat vergt wel een beetje je hoofd erbij houden, maar het zorgt meteen ook voor een mooie spanningsopbouw. Meer inhoudelijk is er de thematiek van verlies en gemis, en de raadsels die mensen achterlaten na hun verdwijnen, zeker als het om de zelfgekozen dood gaat. Taveirne komt vooral via Antonia en Loekie op die voortdurend malende gevoelens terug, zonder dat ze opgelost worden (en gelukkig maar). Via het schrift van Antonia en de reflectie van Loeki daarop biedt de auteur ook een meta-verkenning aan van de act van het schrijven in de constructie van een leven. Dit is misschien geen al te opwekkend verhaal, en af en toe bezondigt Taveirne zich aan wat al te overdadig woordenspel, maar deze schrijfster is absoluut op weg een gevestigde waarde te worden binnen de Nederlandstalige literatuur.
Ik had de naam Lara Taveirne (° 1983) uiteraard al verschillende keren zien passeren. Maar het is pas met de loftuitingen voor haar laatste roman Wolf dat ik besloot mijn tanden in haar werk te zetten. En dat was een aangename verrassing. Deze ‘Pluto’ is haar vierde roman, en ik ben best onder de indruk van het rijpe karakter van haar literair werk, zowel taalkundig en stilistisch (wat een prachtige taalvondsten), als qua menselijk inzicht. In deze roman zijn het drie bijzondere vrouwen die in de kijker lopen: moeder-matriarch Marie-Josepha, haar erg onzekere jongste dochter Antonia en haar (Antonia’s) dochter Loekie, met wie we samen het nagelaten schrift van Antonia (met de titel ‘Pluto’) lezen. Taveirne’s verhaal overspant op ingenieuze wijze drie generaties, en daarmee komt ten dele ook het Vlaanderen van de jaren 1980 tot 2010 in beeld. De compositie springt voortdurend over en weer doorheen de generaties en de tijd, en dat vergt wel een beetje je hoofd erbij houden, maar het zorgt meteen ook voor een mooie spanningsopbouw. Meer inhoudelijk is er de thematiek van verlies en gemis, en de raadsels die mensen achterlaten na hun verdwijnen, zeker als het om de zelfgekozen dood gaat. Taveirne komt vooral via Antonia en Loekie op die voortdurend malende gevoelens terug, zonder dat ze opgelost worden (en gelukkig maar). Via het schrift van Antonia en de reflectie van Loeki daarop biedt de auteur ook een meta-verkenning aan van de act van het schrijven in de constructie van een leven. Dit is misschien geen al te opwekkend verhaal, en af en toe bezondigt Taveirne zich aan wat al te overdadig woordenspel, maar deze schrijfster is absoluut op weg een gevestigde waarde te worden binnen de Nederlandstalige literatuur.
December 13, 2021
Net toen ik dacht, ‘t zal nu wel gedaan zijn met het lezen van écht goeie boeken dit jaar, kwam ik in Theoria de laatste van Lara Taveirne tegen. En lap, vanaf de allereerste pagina had ze mij weer bij mijn nekvel.
Als je nog één schitterend boek wilt lezen dit jaar, dit is het!
Als je nog één schitterend boek wilt lezen dit jaar, dit is het!
December 18, 2024
Je beseft pas van wat een pover Vlaamsch veel schrijvers zich bedienen als je Lara Taveirne leest. Ze hanteert op een bijzonder soepele, nooit geforceerde manier een sublieme stijl met prachtige beelden, klaterende zinnen, woorden die nooit vergezocht lijken maar die toch op merkwaardige wijze verrast zijn "de se trouver ensemble". Lara Taveirne schrijft Nederlands dat tintelt en dartelt, dat alle zintuigen exploreert, dat je eraan herinnert dat onze taal ook kan zinderen en vloeien.
En alsof dat niet genoeg is, vertelt Lara Taveirne ook nog eens een verhaal. Ja, dat mag, want ze kan dat! Ze speelt met de tijd en laat drie generaties vrouwen terugblikken op elkaars leven, met centraal de dochter van de ene en de moeder van de andere die, zo schrijft Taveirne, "leeft in andere werkwoorden en leven is daar niet bij - overleven wel, of toch net." Verlies staat centraal, maar het is ook een boek over sterke, haast overweldigende vrouwen en vrouwen die overweldigd zijn én, naar het einde toe ook steeds nadrukkelijker over de aparte liefde tussen broer en zus.
En alsof dat niet genoeg is, vertelt Lara Taveirne ook nog eens een verhaal. Ja, dat mag, want ze kan dat! Ze speelt met de tijd en laat drie generaties vrouwen terugblikken op elkaars leven, met centraal de dochter van de ene en de moeder van de andere die, zo schrijft Taveirne, "leeft in andere werkwoorden en leven is daar niet bij - overleven wel, of toch net." Verlies staat centraal, maar het is ook een boek over sterke, haast overweldigende vrouwen en vrouwen die overweldigd zijn én, naar het einde toe ook steeds nadrukkelijker over de aparte liefde tussen broer en zus.
January 16, 2022
4.5 sterren. Ik moet even bijkomen, zeg ik nog met betraande oogjes.
January 9, 2022
Ik denk dat er niemand is die zo mooi schrijft als Lara Taveirne, pareltjes van zinnen, zonder dat er één woord teveel staat, om in te kaderen. En dat dan nog combineren met een verpletterend verhaal, machtig. ❤️ 2022 gaat zijn uit zijn pijp moeten komen om betere boeken af te leveren dan dit.
January 6, 2022
Pluto. Door: Lara Taveirne.
Eigenlijk moest ik eerst nog 4 andere boeken lezen, maar ik kon niet meer wachten en las Pluto. Sinds Hotel zonder sterren ben ik verliefd op Lara; op haar boeken, haar stijl. Zij schept werelden en personages die je niet meer uit je hoofd en lichaam krijgt (mocht je dat al willen). Al haar boeken zijn echte ‘Taveirnes’, ze spelen zich af in eenzelfde soort universum. Het zijn zusjes, nichtjes, buurmeisjes. Je weet wat je kan verwachten, qua sfeer, maar elke verhaal is totaal anders en grijpt je bij je keel. Ze hebben allemaal gemeen dat ze over boeiende, wijze, sterke vrouwen gaan. Die gretig leven, vol goesting maar met een bepaalde hoek af (Opwijkenden).
In Pluto maken we kennis met Olivia, haar drie zussen en haar moeder. De 4 zussen hebben drie vaders en hun moeder heeft een stoet vriendjes en aanbidders. Olivia heeft het niet altijd makkelijk, de zomer in Pluto blijft de mooiste uit haar leven. Jaren later keert ze terug naar het vervallen dijkhuis in Pluto, op de fiets met een baby en een peuter. Die baby is dochter Loeki, die het verhaal aan ons vertelt. Gebaseerd op haar herinneringen én op de geschriften van haar moeder die ze terugvindt. Zo volgen we de vrouwen doorheen de generaties, met hun verdriet, verlies, moederschap, zoektocht naar geluk.
Het verhaal is boeiend en spannend maar Lara lees je toch ook voor haar stijl, haar woordgebruik, haar taal. Ze schrijft ouderwets zonder gedateerd of gekunsteld aan te voelen. Ze doet me denken aan mijn moemoe en aan de wereld daaromheen, vroeger toen ik klein was. Mooie herinneringen. Ze brengt me ook terug naar mijn eigen wereld van toen: de doorzichtige bolletjes in een vulpenvulling, de glimworm in mijn bed en geurstiften. Haar boeken moet je lezen als een doos pralines: traag, genietend van elke zin, elke letter, elk woord.
Pluto doet me qua thematiek (moeder-kind, generaties, met open hart leven) wat denken aan Ik hou van je maar ik kies het duister (Claire Vaye Watkins) dat ik net las. Of aan Helemaal gelukkig word je nooit van Anna Gavalda (vooral het huis). Boeken die je leest en nooit meer vergeet. Zo jammer dat ik het boek al uit heb. Lara, ben je al aan een volgend bezig?
Eigenlijk moest ik eerst nog 4 andere boeken lezen, maar ik kon niet meer wachten en las Pluto. Sinds Hotel zonder sterren ben ik verliefd op Lara; op haar boeken, haar stijl. Zij schept werelden en personages die je niet meer uit je hoofd en lichaam krijgt (mocht je dat al willen). Al haar boeken zijn echte ‘Taveirnes’, ze spelen zich af in eenzelfde soort universum. Het zijn zusjes, nichtjes, buurmeisjes. Je weet wat je kan verwachten, qua sfeer, maar elke verhaal is totaal anders en grijpt je bij je keel. Ze hebben allemaal gemeen dat ze over boeiende, wijze, sterke vrouwen gaan. Die gretig leven, vol goesting maar met een bepaalde hoek af (Opwijkenden).
In Pluto maken we kennis met Olivia, haar drie zussen en haar moeder. De 4 zussen hebben drie vaders en hun moeder heeft een stoet vriendjes en aanbidders. Olivia heeft het niet altijd makkelijk, de zomer in Pluto blijft de mooiste uit haar leven. Jaren later keert ze terug naar het vervallen dijkhuis in Pluto, op de fiets met een baby en een peuter. Die baby is dochter Loeki, die het verhaal aan ons vertelt. Gebaseerd op haar herinneringen én op de geschriften van haar moeder die ze terugvindt. Zo volgen we de vrouwen doorheen de generaties, met hun verdriet, verlies, moederschap, zoektocht naar geluk.
Het verhaal is boeiend en spannend maar Lara lees je toch ook voor haar stijl, haar woordgebruik, haar taal. Ze schrijft ouderwets zonder gedateerd of gekunsteld aan te voelen. Ze doet me denken aan mijn moemoe en aan de wereld daaromheen, vroeger toen ik klein was. Mooie herinneringen. Ze brengt me ook terug naar mijn eigen wereld van toen: de doorzichtige bolletjes in een vulpenvulling, de glimworm in mijn bed en geurstiften. Haar boeken moet je lezen als een doos pralines: traag, genietend van elke zin, elke letter, elk woord.
Pluto doet me qua thematiek (moeder-kind, generaties, met open hart leven) wat denken aan Ik hou van je maar ik kies het duister (Claire Vaye Watkins) dat ik net las. Of aan Helemaal gelukkig word je nooit van Anna Gavalda (vooral het huis). Boeken die je leest en nooit meer vergeet. Zo jammer dat ik het boek al uit heb. Lara, ben je al aan een volgend bezig?
March 24, 2022
Opnieuw weggeblazen, dit was zó mooi! Een schrijfstijl die gewoon maar terzelfdertijd buitengewoon is, zó krachtig en beklijvend. Machtig mooi Lara, alweer!
May 9, 2022
Mooi, heel mooi
Ontroerend, pakkend en hartverscheurend verhaal
Een Moeder-verhaal uitgelezen op Moederdag
Ontroerend, pakkend en hartverscheurend verhaal
Een Moeder-verhaal uitgelezen op Moederdag
January 11, 2023
Lara's nieuwste boek is opnieuw heerlijk beeldrijk.
Ze stelt er je voor aan Antonia en haar dochter Loeki.
Antonia groeit op in een chaotisch gezin, met 3 oudere zussen van 2 verschillende vaders en een moeder die door het leven zwalpt en haar dochter niet de 'vastigheid' kan bieden waar zij zo naar verlangt. En dan is er Loeki, Antonia's dochter die als volwassen vrouw een pak schriften vindt waarin haar moeder haar eigen verhaal en dus ook haar verhaal heeft opgeschreven.
Als lezer ben je niet alleen aan het lezen. Nee, je hebt je rubberen laarzen aan en je loopt in de verdronken velden langs de vaart, diep in de polders. En je stelt je voor hoe Antonia, Felicity en Milas, 3 van de heerlijke personages die 'Pluto' bevolken daar hun levens - of in elk geval een stukje ervan - geleefd hebben.
Lara maakt van die tocht opnieuw een feest voor haar lezers. Je kunt de wanhoop van een jonge moeder beschrijven door te zeggen dat ze wanhopig is, maar hoeveel krachtiger krijg je boodschap verkocht als je omschrijft hoe een moeder even buiten gaat uit een scheef en lek dijkhuis, in de vrieskou uit wandelen gaat met een peuter aan haar hand en een baby in een draagdoek en daar op een reiger stuit die met z'n poten vastgevroren zit in een plas. Een beest dat ze uiteraard probeert te bevrijden wat uiteraard misloopt en de gezamelijke ellende alleen nog maar groter maakt.
Lezen en genieten. Begin er maar al aan en ga daarna wandelen of fietsen langs de vaart.
Ze stelt er je voor aan Antonia en haar dochter Loeki.
Antonia groeit op in een chaotisch gezin, met 3 oudere zussen van 2 verschillende vaders en een moeder die door het leven zwalpt en haar dochter niet de 'vastigheid' kan bieden waar zij zo naar verlangt. En dan is er Loeki, Antonia's dochter die als volwassen vrouw een pak schriften vindt waarin haar moeder haar eigen verhaal en dus ook haar verhaal heeft opgeschreven.
Als lezer ben je niet alleen aan het lezen. Nee, je hebt je rubberen laarzen aan en je loopt in de verdronken velden langs de vaart, diep in de polders. En je stelt je voor hoe Antonia, Felicity en Milas, 3 van de heerlijke personages die 'Pluto' bevolken daar hun levens - of in elk geval een stukje ervan - geleefd hebben.
Lara maakt van die tocht opnieuw een feest voor haar lezers. Je kunt de wanhoop van een jonge moeder beschrijven door te zeggen dat ze wanhopig is, maar hoeveel krachtiger krijg je boodschap verkocht als je omschrijft hoe een moeder even buiten gaat uit een scheef en lek dijkhuis, in de vrieskou uit wandelen gaat met een peuter aan haar hand en een baby in een draagdoek en daar op een reiger stuit die met z'n poten vastgevroren zit in een plas. Een beest dat ze uiteraard probeert te bevrijden wat uiteraard misloopt en de gezamelijke ellende alleen nog maar groter maakt.
Lezen en genieten. Begin er maar al aan en ga daarna wandelen of fietsen langs de vaart.
September 6, 2024
3,5⭐Ik vond de taal en beschrijvingen van dit boek heel mooi. In theorie zou ik graag meer van deze schrijfster willen lezen, vanwege de prachtige stijl. Maar het verhaal zelf was voor mij te zwaar (o.a. depressie, zelfmoord) dus ik weet niet of ik dat aan ga durven!
April 19, 2022
Lara Taveirne verweeft herinneringen aan tijdloze zomers met oude spoken in Pluto
Heerlijk herkenbare herinneringen
Iedereen kan over zichzelf schrijven. Lara Taveirne onderscheidt zich omdat ze zo schrijft dat het over elk van ons gaat. Hoe gedetailleerder ze vertelt, hoe universeler haar verhaal wordt. Als een zittend kind met opgetrokken knieën tegen de ogen gedrukt laat Taveirne met haar pen een universum ontstaan waar je als lezer maar al te graag in duikelt en rondzweeft. Met ‘Pluto’, ondertussen al de vierde roman, plaveit ze de weg naar groots schrijverschap.
Pluto opent met een caleidoscoop van heerlijk herkenbare tranches uit het kleuterleven van de jaren ’80. Van de met zwarte inkt besmeurde top van een inktwisser tot verzonnen beroepen van vaders. En dat is nog maar het begin. Vakkundig componeert Taveirne haar roman tot een gelaagde vertelling. Daarin verliest ze nooit haar oog voor detail en de verhalen en herinneringen achter objecten. Niet toevallig wordt haar hoofdpersonage een beetje boos als haar zussen weinig aandacht schenken aan de verhalen van de buurman. Wie een roman van Taveirne leest, kruipt een klein beetje in haar hoofd en komt gaandeweg misschien zelfs enigszins te weten hoe het is om met die raadselachtige, priemende ogen van haar naar de wereld te kijken.
'Aan de kapstok in onze gang was een haakje waar nooit iets aan hing. Geen regencape, geen paraplu, geen harige berenmantel van mijn moeder. Het haakje hing gewoon te hoog voor ieder van ons. In gedachten hing ik daar de jas van mijn vader op. Elke keer als ik erlangs liep, zag ik hem hangen.'
Zinnen die je wil inkaderen
Taveirnes literatuur groeit in de grond van de grote romanciers uit de 19e eeuw. Austen en de Brontë-zusjes zijn niet ver weg. Meesterlijk schoon vertellen. Ze hanteert hiervoor zinnen die nazinderen. Haar taal typeert zich door oneliners of tegelwijsheden. Zinnen die je wil inkaderen. ‘Droevige lachers zijn de mooiste’. Als Taveirne ooit een prijs binnenhaalt voor het neerpennen van de mooiste zin, vergeet dan niet dat wij dat in deze recensie hadden voorspeld.
Als geen ander schildert ze met die zinnen een heerlijke zomer, de lievelingszomer van Antonia. Maar geleidelijk aan krabt ze ook de zweem van nostalgische herinneringen weg en komen oude spoken tevoorschijn. Spoken die je influisteren dat het leven geen zin heeft, dat niets de moeite waard is. Wie te lang naar die stemmen luistert, stapt op een dag de zee in. Zonder te stoppen. Het maakt deze roman bezwerend en beklemmend.
Laat lof is Lara niet vreemd. Toen ze werd gebeld als laureate van de Debuutprijs voor haar ‘Kinderen van Calais’ kon ze maar moeilijk geloven dat ze had gewonnen omdat ze in de tussentijd al een tweede boek klaar had. Nu, een half jaar na de publicatie van ‘Pluto’, gooien wij er hier vier sterren tegenaan. Taveirne schrijft zich een weg naar een plek tussen de grote vertellers van onze tijd. Neem het van ons aan: dit wordt een grote.
Heerlijk herkenbare herinneringen
Iedereen kan over zichzelf schrijven. Lara Taveirne onderscheidt zich omdat ze zo schrijft dat het over elk van ons gaat. Hoe gedetailleerder ze vertelt, hoe universeler haar verhaal wordt. Als een zittend kind met opgetrokken knieën tegen de ogen gedrukt laat Taveirne met haar pen een universum ontstaan waar je als lezer maar al te graag in duikelt en rondzweeft. Met ‘Pluto’, ondertussen al de vierde roman, plaveit ze de weg naar groots schrijverschap.
Pluto opent met een caleidoscoop van heerlijk herkenbare tranches uit het kleuterleven van de jaren ’80. Van de met zwarte inkt besmeurde top van een inktwisser tot verzonnen beroepen van vaders. En dat is nog maar het begin. Vakkundig componeert Taveirne haar roman tot een gelaagde vertelling. Daarin verliest ze nooit haar oog voor detail en de verhalen en herinneringen achter objecten. Niet toevallig wordt haar hoofdpersonage een beetje boos als haar zussen weinig aandacht schenken aan de verhalen van de buurman. Wie een roman van Taveirne leest, kruipt een klein beetje in haar hoofd en komt gaandeweg misschien zelfs enigszins te weten hoe het is om met die raadselachtige, priemende ogen van haar naar de wereld te kijken.
'Aan de kapstok in onze gang was een haakje waar nooit iets aan hing. Geen regencape, geen paraplu, geen harige berenmantel van mijn moeder. Het haakje hing gewoon te hoog voor ieder van ons. In gedachten hing ik daar de jas van mijn vader op. Elke keer als ik erlangs liep, zag ik hem hangen.'
Zinnen die je wil inkaderen
Taveirnes literatuur groeit in de grond van de grote romanciers uit de 19e eeuw. Austen en de Brontë-zusjes zijn niet ver weg. Meesterlijk schoon vertellen. Ze hanteert hiervoor zinnen die nazinderen. Haar taal typeert zich door oneliners of tegelwijsheden. Zinnen die je wil inkaderen. ‘Droevige lachers zijn de mooiste’. Als Taveirne ooit een prijs binnenhaalt voor het neerpennen van de mooiste zin, vergeet dan niet dat wij dat in deze recensie hadden voorspeld.
Als geen ander schildert ze met die zinnen een heerlijke zomer, de lievelingszomer van Antonia. Maar geleidelijk aan krabt ze ook de zweem van nostalgische herinneringen weg en komen oude spoken tevoorschijn. Spoken die je influisteren dat het leven geen zin heeft, dat niets de moeite waard is. Wie te lang naar die stemmen luistert, stapt op een dag de zee in. Zonder te stoppen. Het maakt deze roman bezwerend en beklemmend.
Laat lof is Lara niet vreemd. Toen ze werd gebeld als laureate van de Debuutprijs voor haar ‘Kinderen van Calais’ kon ze maar moeilijk geloven dat ze had gewonnen omdat ze in de tussentijd al een tweede boek klaar had. Nu, een half jaar na de publicatie van ‘Pluto’, gooien wij er hier vier sterren tegenaan. Taveirne schrijft zich een weg naar een plek tussen de grote vertellers van onze tijd. Neem het van ons aan: dit wordt een grote.
July 31, 2022
Tijdens het lezen van 'Pluto' dacht ik af en toe even een verwijzing naar een passage op te schrijven, maar ik wilde het verhaal niet onderbreken. Lara Taveirne trok me erin. Zo'n boek waardoor je wilt dat het avondeten zo snel mogelijk opgegeten is, want dan kun je tenminste door.
Terwijl het an sich niet eens een ontzettend gezellig verhaal is met een meisje dat vaderloos opgroeit in een gezin waar de moeder zich niet zo heel erg bekommert om haar vier dochters (van drie verschillende vaders). Nou ja, op haar bijzondere manier wel, en dat bedenk je ook tegelijk met dochter Antonia als zij weer kinderen heeft. Over de schouder van diens dochter Loekie, derde generatie dus, lees je over hun kindertijden en familieomstandigheden. De hele warme zussenband tussen Antonia en Jane, Frederike en Eliza. Ze doen alles voor elkaar, vangen elkaar op, doen zwemwedstrijdjes, lezen elkaars dagboeken. Bekend met een goede zussenband maakte dat ik dingen herkende en met plezier las. Sommige zaken veranderen doorheen de decennia nooit. Iemand die het als moeder leest, heeft vast weer een ander gevoel bij stukken uit dit verhaal.
Daarom: lees 'Pluto', ga mee voorbij het eind van de weg naar een vakantiehuisje, naar de kust of naar je oma. Bedenk wat er in jouw familieschriftje zou staan als je dat vindt in een vergeten ladekastje. Sommige zaken vallen pas na een generatie op hun plek.
Dit was voor mij de eerste gelezen titel van Taveirne; gelukkig kan ik verder met drie andere boeken van haar. En 'Pluto' gaat op de favorietenplank.
Terwijl het an sich niet eens een ontzettend gezellig verhaal is met een meisje dat vaderloos opgroeit in een gezin waar de moeder zich niet zo heel erg bekommert om haar vier dochters (van drie verschillende vaders). Nou ja, op haar bijzondere manier wel, en dat bedenk je ook tegelijk met dochter Antonia als zij weer kinderen heeft. Over de schouder van diens dochter Loekie, derde generatie dus, lees je over hun kindertijden en familieomstandigheden. De hele warme zussenband tussen Antonia en Jane, Frederike en Eliza. Ze doen alles voor elkaar, vangen elkaar op, doen zwemwedstrijdjes, lezen elkaars dagboeken. Bekend met een goede zussenband maakte dat ik dingen herkende en met plezier las. Sommige zaken veranderen doorheen de decennia nooit. Iemand die het als moeder leest, heeft vast weer een ander gevoel bij stukken uit dit verhaal.
Daarom: lees 'Pluto', ga mee voorbij het eind van de weg naar een vakantiehuisje, naar de kust of naar je oma. Bedenk wat er in jouw familieschriftje zou staan als je dat vindt in een vergeten ladekastje. Sommige zaken vallen pas na een generatie op hun plek.
Dit was voor mij de eerste gelezen titel van Taveirne; gelukkig kan ik verder met drie andere boeken van haar. En 'Pluto' gaat op de favorietenplank.
April 2, 2022
Pluto, de nieuwste roman van Lara Taveirne, volgt Antonia die in de jaren 80 opgroeit. Ze is de jongste van vier dochters. Aan het hoofd van het chaotische gezin staat moeder Marie-Josepha. Antonia herinnert zich haar moeder als een vrouw ‘vol zelfbeklag’; iemand die ‘getuigen nodig [had], een publiek. Zonder was ze kansloos.’ Wanneer ze niet in bed onder haar rode sprei lag te mokken, wist Marie-Josepha zelfs op de meest afgelegen plaatsen wel een man in datzelfde rode vangnet te strikken. Haar losbandigheid en het feit dat ‘haar hart elke drie jaar vervelt als een slang’, hebben ertoe geleid dat Antonia en haar (half)zussen Jane, Frederike en Eliza drie verschillende vaders hebben. Terwijl haar twee oudste zussen regelmatig vertrekken naar het appartement van hun vader aan zee, moet Antonia met stekende jaloezie lijdzaam toezien hoe ook haar lievelingszus Eliza geregeld een middag met haar vader in het nabijgelegen parkje spendeert.
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️🙋🏻♀️
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️🙋🏻♀️
March 2, 2022
“In Pluto liet de zon ons dezelfde kant op groeien. Onze klokken stonden gelijk. Daar was samen nog niet deelbaar door apart.”
January 20, 2023
'Als gevallen knikkers zijn haar ogen over de woorden gestuiterd. Het liefst wilde ze alles in één keer in zich opnemen. De woorden als voedsel tot zich nemen. Er vol van worden, er voldaan van raken. Ze kan niet zo goed zeggen wat ze zonet heeft gelezen. Is dit de neerslag van een levenstijd? Een leven versneld afgespeeld om niet te veel inspanning van de lezer te vragen? Loekie had anders liever de vertraagde versie gekregen. Tijd die met gelijke pas opliep met de werkelijkheid.'
September 22, 2023
Tijdens het lezen van het boek bedacht ik de term 'littekenliteratuur'. De personages zoeken naar woorden voor de littekens uit het verleden, vertellen soms een gebeurtenis opnieuw, alsof ze op zoek zijn naar het juiste perspectief op het verhaal.
Op 2 oktober ga ik met Lara Taveirne in gesprek (om 20u in de bibliotheek van Tielt) over vooral deze Pluto, maar ook over schrijven in het algemeen. Ik zal eens horen wat ze van deze insteek vindt.
Op 2 oktober ga ik met Lara Taveirne in gesprek (om 20u in de bibliotheek van Tielt) over vooral deze Pluto, maar ook over schrijven in het algemeen. Ik zal eens horen wat ze van deze insteek vindt.
December 22, 2021
Prachtig poëtisch taalgebruik, maar een nogal deprimerend verhaal.
April 27, 2022
Fijn, zo'n boek waarin je sommige zinnen 3 tot 4 keer gaat lezen omdat ze zo schoon zijn!
February 3, 2024
Indrukwekkend, ontroerend en hartverscheurend verhaal.
Fan van Lara haar schrijfstijl! Benieuwd om nog meer van haar te lezen.
Fan van Lara haar schrijfstijl! Benieuwd om nog meer van haar te lezen.
June 3, 2024
Heel soms kom je eens zo'n boek tegen waar je spaarzaam mee wil omgaan zodat het niet te snel uit is, maar uiteindelijk is het sterker dan jezelf omdat het zo zo zo goed is. De taal! De personages!! Het verhaal!!!
Lang geleden dat ik zo'n prachtig boek las
Lang geleden dat ik zo'n prachtig boek las
January 16, 2022
Zeg aan de mensen dat haar woorden de beste zijn. Vertel ze dat geen één ander zo lijfelijk, of is het zintuigelijk, kan schrijven over moeders en dochters. Spreek over hoe de letters zich rond je maag wentelen en daar zoetjes, zoetjesaan alle weemoed uitpersen. Vertel over de meisjes en de vrouwen die ruiken naar molm en onvervulde dromen over een wereld die veel groter is in hun hoofd dan die waarin ze zich voortbewegen, dikwijls op de fiets en er waait een windje. Zie hoe haar verhalen lijken op de vierkante foto's die mijn moeder nam in strogeel en appelblauwzeegroen, met een zijdeafwerking en een smal wit boordje. Weet dat ze valselijk getuigen over geluk en een mooie jeugd, maar dat ze boven alles een geheime, donkere diepte bedekken. Zeg aan de mensen dat ze Pluto moeten lezen. Zeg het. Zeg het voort.
January 17, 2023
Na ‘De Kinderen van Calais (4*)’ en ‘Kerkhofblommenstraat (5*)’ nu eindelijk ook het recentste boek van Lara Taveirne gelezen.
Opnieuw een verhaal dat je bij je nekvel grijpt en je niet meer loslaat. Ik hou van de schrijfstijl, de personages en de werelden van Lara. Tijd om me eens aan haar tweede boek ‘Hotel zonder sterren’ te wagen.
Opnieuw een verhaal dat je bij je nekvel grijpt en je niet meer loslaat. Ik hou van de schrijfstijl, de personages en de werelden van Lara. Tijd om me eens aan haar tweede boek ‘Hotel zonder sterren’ te wagen.
December 11, 2022
´De liefde is geen wonder, dacht ik. Het is erin geloven. En dat deden we. We geloofden dat we zonder elkaars hulp nooit de weg naar dit bed hadden gevonden. Dat onze ontmoeting ergens in de Melkweg nieuwe sterrenstelsels uit de gaswolken tevoorschijn had getrokken.´
January 27, 2022
boek van de maand januari op mijn werk. had dit boek denk ik niet zo snel uit mezelf gekozen om te lezen en was dan ook des te meer verrast door de scherpzinnigheid waarmee Lara Taveirne schrijft: zoveel prachtige, rake zinnen waar ik niet anders dan stil van kon worden. ik had dit boek eigenlijk 4,5 ster willen geven, maar tegen het einde aan waren er een paar scènes die ik minder vond - vooral de reiger scène (die vond ik vreselijk) dus vandaar 4 sterren, maar alsnog een heel mooi boek en een terechte keuze voor het BvdM.
favoriete zin:
“ik vul zijn gedachten en daar voel ik me veiliger dan in mijn eigen hoofd.”
favoriete zin:
“ik vul zijn gedachten en daar voel ik me veiliger dan in mijn eigen hoofd.”
October 22, 2025
Het bewogen leven van Antonia, dochter en moeder van, beschrijft op rake wijze hoe de opvoeding, kwetsbaarheden en trauma's van de ene generatie onlosmakelijk verbonden zijn met die van de volgende generaties. Loekie leert doorheen de dagboekfragmenten haar moeder, grootmoeder, tantes en afwezige (groot)vader beter kennen en zo onvermijdelijk ook zichzelf.
Ik heb genoten van elke pagina, elke zin. Door het beklijvende taalgebruik van Lara Taveirne word je tegelijk meegezogen in het verhaal en gedwongen om regelmatig stil te staan.
Ik heb genoten van elke pagina, elke zin. Door het beklijvende taalgebruik van Lara Taveirne word je tegelijk meegezogen in het verhaal en gedwongen om regelmatig stil te staan.
July 22, 2022
Op de ochtend van mijn eerste schooldag regende het zo hard dat de jas van mijn moeder een verzopen schaap was.
Al bij de eerste zin zet Lara haar Google Maps-mannetje op de speelplaats van mijn kleuterschool. Ik denk terug aan mijn eerste schooldag, aan de hand van mijn moeder, en hoe ik in een dialect dat niet van haar is uit haar vingers glip: “’k Zin noa skole wi!” Ik betrap mijn moeder erop dat ze dat verhaal telkens bovenhaalt als ze me eraan wil herinneren hoe dapper ik als kind was.
Drie zinnen later denk ik terug aan die keer dat ik als kleuter moest overgeven. Omdat ik toen nog dacht dat ik op school voor alles toestemming moest vragen, steek ik met bolle kaken vol kots mijn vinger in de lucht. Mijn vriendje nam gelukkig het woord: “Juffrouw, Margot moet overgeven.” Het mooiste ventje van 'de noppers' nam ik later zonder te vragen mee naar huis.
Dat is wat er bij mij gebeurt als ik “Pluto” lees. Lara Taveirne schrijft zintuigelijk, boordevol details en gevoel, waardoor ik ongevraagd afdwaal in mijn eigen wereld. Ze springt in de tijd en van hoofd naar hoofd, waardoor ik hetzelfde begin te doen. Heel vaak zit ik in het hoofd van mijn eigen zus, die ook nog zo waanzinnig veel weet over vroeger. Maar net daardoor heb ik het in het begin moeilijk om bij de les te blijven.
Tot ik na 100 pagina’s het vertrouwde en koerende “roekoe” hoor. Lara Taveirne sleurt me vanaf dan helemaal mee in het verhaal. Geen ontkomen aan deze keer. Een verhaal over meisjes, zussen, vrouwen, altijd kinderen. Een verhaal over verlies, verlangen en verdriet. Wanneer ik op de speeltuin net als Antonia dreig te verdwijnen, pakt mijn jongste de bladwijzer en klapt mijn boek kordaat dicht: “Kijken, mama!”. Lezen is een slechte verdwijntruc, je blijft zichtbaar, maar ik ben er na het lezen van dit boek zo blij mee.
Proficiat Lara!
Al bij de eerste zin zet Lara haar Google Maps-mannetje op de speelplaats van mijn kleuterschool. Ik denk terug aan mijn eerste schooldag, aan de hand van mijn moeder, en hoe ik in een dialect dat niet van haar is uit haar vingers glip: “’k Zin noa skole wi!” Ik betrap mijn moeder erop dat ze dat verhaal telkens bovenhaalt als ze me eraan wil herinneren hoe dapper ik als kind was.
Drie zinnen later denk ik terug aan die keer dat ik als kleuter moest overgeven. Omdat ik toen nog dacht dat ik op school voor alles toestemming moest vragen, steek ik met bolle kaken vol kots mijn vinger in de lucht. Mijn vriendje nam gelukkig het woord: “Juffrouw, Margot moet overgeven.” Het mooiste ventje van 'de noppers' nam ik later zonder te vragen mee naar huis.
Dat is wat er bij mij gebeurt als ik “Pluto” lees. Lara Taveirne schrijft zintuigelijk, boordevol details en gevoel, waardoor ik ongevraagd afdwaal in mijn eigen wereld. Ze springt in de tijd en van hoofd naar hoofd, waardoor ik hetzelfde begin te doen. Heel vaak zit ik in het hoofd van mijn eigen zus, die ook nog zo waanzinnig veel weet over vroeger. Maar net daardoor heb ik het in het begin moeilijk om bij de les te blijven.
Tot ik na 100 pagina’s het vertrouwde en koerende “roekoe” hoor. Lara Taveirne sleurt me vanaf dan helemaal mee in het verhaal. Geen ontkomen aan deze keer. Een verhaal over meisjes, zussen, vrouwen, altijd kinderen. Een verhaal over verlies, verlangen en verdriet. Wanneer ik op de speeltuin net als Antonia dreig te verdwijnen, pakt mijn jongste de bladwijzer en klapt mijn boek kordaat dicht: “Kijken, mama!”. Lezen is een slechte verdwijntruc, je blijft zichtbaar, maar ik ben er na het lezen van dit boek zo blij mee.
Proficiat Lara!
Displaying 1 - 30 of 157 reviews