Sinds hij zijn entree maakte in de letteren wordt de poëzie van Ramsey Nasr geprezen om zijn muzikaliteit, engagement, scherpte en humor. In Nasr compacter brengt de auteur het beste uit ruim twintig jaar dichterschap bijeen. Voor deze verzamelbundel maakte hij een selectie uit 27 gedichten & Geen lied (2000), Onhandig bloesemend (2004), Onze-lieve-vrouwe-zeppelin (2006) en Mi have een droom; alle vaderlandse gedichten (2013). Van de ontroerende klaagzang Geen lied tot het virtuoze en vernieuwende Mi have een droom (‘wullah, poetry poet, let mi takki you 1 ding’) is Nasr compacter tweehonderd pagina’s tintelende taal en brandende betrokkenheid. Even vurig als intiem, even verontwaardigd als liefdevol: deze bundeling is een bijzondere kennismaking of een waardevol weerzien met een groot dichter en denker.
Ramsey Nasr is an actor, poet/writer and director. In 1995 he made a great impression with the monologue De doorspeler, written and performed by himself, with which he graduated from the Studio Herman Teirlinck in Antwerp. This monologue earned him the Philip Morris Scholarship Award. In 2000 he made his debut as a poet with the collection 27 poems & Geen lied, which was nominated for both the C. Buddingh’ prize and the H.C. Pernath Prize. During the 2001 Boekenweek, he made his debut as a prose writer with the novella Kapitein Zeiksnor & De Twee Culturen. He also received the Mary Dresselhuys Prize and the Taalunie Toneelschrijfprijs for his second monologue Geen lied and was nominated for the Louis d'Or, the most important theater prize in the Netherlands. He gave the Vincent van Gogh lecture 2000, entitled The Myth and Orpheus: from shaman to scientist.
Ik snap er helemaal niets van. Is het timing? Herinnerde ik mij teveel uit oudere bundels die ik van hem heb?? Ik was altijd dol op zijn poëzie, zijn essays, betogen en acteerwerk... maar na amper een kwart luisterboek kon ik het niet meer verdragen. Tijdens een banaal klusje kweekgras wieden voelden zijn zeverende zinnen aan als irritant pretentieus geneuzel. Ik zal zijn bundels nog eens lezen, wie weet moet ik het gewoon schriftelijk ervaren...
"Ik heb geprobeerd me te herinneren, een paar maal, uit alle macht, ik dacht aan al mijn vrienden, en zag alleen maar lijken."
Nu al mijn lievelingsbundel van dit jaar. Er is geen enkel woord, geen enkele zin die ik liever anders zou verwoorden. Deze bundel voelt heel toegankelijk, is kritisch en blijft tegelijkertijd altijd persoonlijk en even prachtig. (En eeuwig huilen om 'Geen lied' en 'het hemelse leven' (Mahler 4)(Opgedragen aan de weggezuiverde joodse musici van het Koninklijk Concertgebouworkest))
Wauw… de wereld van Ramsey Nasr. Ik werd door sommige gedichten echt meegetrokken naar een ander universum en andere tijd zoals ik nog nooit eerder ervaren heb bij poëzie (voornamelijk ‘Geen Lied’, ‘Het Hemelse Leven’ en Wintersonate). Een paar gedichten uit de bundel spraken me minder aan, daarom een 4,5.
“er is alleen maar poëzie: om te loeien dat het pijn doet deze heimwee stuk te knijpen, leeg te lopen zonder bloed
ik ken een struik van poëzie, een veilig brandend braambos om in weg te schuilen en ons allebei steeds verder om de tuin te leiden — kom, ik zal je goed verwijderen wij horen hier niet, maar ik heb wanhoop en papier waar niemand ooit nog thuiskomt, daar begint poëzie”
Wat een fantastische compilatie van teksten! Ik heb hier intens van genoten, zeker meer door dat het audioboek gelezen is door de auteur. Een heel breed oeuvre aan werk, maar allemaal uniek en prachtig.