დიანა ანფიმიადის „დაკარგული სიტყვების ლექსიკონი“ ფენტეზის ჟანრის სათავგადასავლო წიგნია.
გაინტერესებს, ფლობ თუ არა რაიმე განსაკუთრებულ უნარს, სუპერძალას? იქნებ, ჯერ არ იცი, რომ სიტყვების გადარჩენა შეგიძლია? იქნებ არ იცი, რომ შეგიძლია, მისთვის, ვინც ვერ ხედავს, სამყარო სიტყვებით გააცოცხლო?
მკვდარი ენის დროებით გაცოცხლებაც შეგიძლია, თუ შეისწავლი და მასზე ლაპარაკს შეძლებ. კიდევ, შეგიძლია პარმაღზე თამაშისას ფანტაზია მოიხმო და ისე, რომ სახლის დატოვება არ მოგიწიოს, დაუვიწყარ თავგადასავალში გაემგზავრო. თუ შენ გარშემოც აირევა ხოლმე რაღაცები, ისევე როგორც ამ წიგნის მთავარი გმირის, გიოს გარშემო, მისი ამბავი წაიკითხე, გამოსავლის მოძებნაში დაგეხმარება და მიგახვედრებს, რომ, მართალია, ზოგჯერ ჩვენი საყვარელი ადამიანები გვტოვებენ, მაგრამ სამყაროს შეუძლია მათი ენით გველაპარაკოს, მთავარია, მოვუსმინოთ და მერე ვეცადოთ, რაც შეიძლება მეტი ენა, სიტყვა და ადამიანი გადავარჩინოთ დავიწყებასა და დაკარგვას.
მხატვარი: სოფო კირთაძე კონცეფცია: გიორგი ბარბაქაძე
ენათმეცნიერი და პოეტი დიანა ანფიმიადი დაიბადა 1982 წლის 28 ივლისს თბილისში. პოეტი, მკითხველი, მთარგმნელი, ენათმეცნიერი, ექსპერტ – კრიმინალისტი. არაერთი სამეცნიერო სტატიისა და ნაშრომის და ლექსების ერთი წიგნის - “შოკოლადი” ავტორი. თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის “ თეორიული და გამოყენებითი ენათმეცნიერების” კათედრის დოქტორანტი. არის ილია ჭავჭავაძის სტიპენდიანტი ახალგაზრდა მეცნიერთა შორის და არაერთი სამეცნიერო კონკურსის გამარჯვებული. ლიტერატურული კონკურსის “წერო” გამარჯვებული ( 2008 წ.). ლიტერატურული კონკურსების “ საბა” და “ გალა” ნომინანტი( 2008წ). 2009 პრემია "საბას" გამარჯვებული - წლის საუკეთესო დებიუტი
სიტყვებს დიდი ძალა აქვთ. მაგალითად, შეუძლიათ ყოველდღიური მეტყველებისგან დაღლილებმა თავი ლექსიკონებს შეაფარონ, ენები ადამიანების მეხსიერებიდან გახიზნონ, ან სულაც ისეთი მიმდევრობით განლაგდნენ, რომ მცირე ზომის საბავშვო-სადიდო თბილ-სევდიანი ნაწარმოები შექმნან თანდართული სახასიათო პერსონაჟებითა და კოხტა ილუსტრაციებით.
წიგნში ორი თავგადასავალია აღწერილი. ერთი მხრივ, მოგზაურობაა ტექსტებით, კონტექსტებითა და სიტყვებით დახუნძლული ლექსიკონის შიდა სამყაროში, მეორე მხრივ კი ხეტიალია რეალურ სივრცეში, სადაც მამა დაიკარგა. თუკი რამის გაუმჯობესებას ვისურვებდი, ალბათ, ამ ორი თავგადასავლიდან რომელიმეს უფრო მსუყედ გადმოცემა იქნებოდა. უფრო მეტად პირველის, რადგან იმდენად კარგი ტოპონიმებია ფიქციური წიგნის შიდა სამყაროში (მაგ: წამოცდენილი სიტყვების ლექსიკონი, ზმნების მდინარე, დავიწყებული სიტყვების ოკეანე), რომ მთავარი გმირის მხრიდან ამ სივრცეში მეტი მოგზაურობის სურვილს გიჩენს.