Dalga

by Giulio Cavalli, Yelda Gürlek (Translator)

Cesetler mi? O şeyler hakkında cevap verme yetkim yok. Benim için onlar artık ceset falan değiller: hoş kokulu uçucuları buharlaştıran mumlar, porselen buhurdanlıklarda kullanılan alüminyum kenarlı yuvarlak mumlar. Onlar artık bundan ibaret.

Sakin bir balıkçı kasabası olan DF’nin yazgısı, yaşlı balıkçı Ventimiglia’nın denizde bir ceset bulmasıyla kâbusa evrilir. Daha ilk cesedin kimliği teşhis edilemeden kasabanın kıyılarına başka cesetler sürüklenir. Her açıdan birbirinin tıpatıp benzeri cesetlerin sayısı kısa sürede on binleri geçtiğinde hükümetten destek göremeyen DF, sorunu kendi yöntemleriyle çözmeye karar verir. Ve başlangıçta toplum sağlığının korunması amacıyla yürütülen eylem planı zamanla çığırından çıkar...

Giulio Cavalli’nin kurduğu bu distopya, kriz anlarında tanık olunan insanlık durumlarına tedirgin edici benzerlikleriyle dikkat çekerken kışkırtıcı anlatımıyla insanı ve değerlerini sorgulatıyor.

Genres: Fiction, Italian Literature, Dystopia, Italy

224 pages, Paperback

First published November 8, 2018

Reviews

[Laura Gotti · Rating 4 out of 5]

Gran libro. Unica lettura degna di nota del periodo. Non amo le distopie, ma amo le storie scritte bene e Cavalli, si percepisce, è preso in prestito dal teatro. I capitoli sono dei lunghi monologhi in bocca a molti dei personaggi che popolano l'isola. Scritti bene, un flusso di pensieri mai ridondanti, con un linguaggio scelto benissimo per ogni singolo personaggio. La trama è raccapricciante e più si va avanti più aumenta il raccapriccio.

Non mi interessa fare il paio con la situazione politica attuale, mi interessa giudicare l'idea - ottima - di un gran bel libro che va in finale a un premio poco ammirato ma che, invece, ad anni alterni, sforna degli ottimi libri.

È un libro forte e onesto e intelligente e ben scritto. È anche un libro scorrevole, perché l'autore sa raccontare il raccapriccio e sa tenerti inchiodata alle pagine ma senza strafare, non è da tutti. Quando capitava di leggerlo di notte poi, certe pagine, nel buio e nel silenzio mi spaventavano.

Io, se fossi una insegnante, altro che lista di libri a caso, questo lo inserirei senza dubbio.

[Burak Kuscu · Rating 4 out of 5]

2018'de yazılan bu romanın devamı olan Yeni Ahitler isminde bir kitap daha 2021'de basılmış. Ben bu kitabı okuduktan sonra kesinlikle onu da okurum diyorum. İlk olarak bunu dedirten bir eser olduğunu söyleyeyim.

Kitap üç kısımdan oluşuyor. 1. bölüm, 3. şahıs anlatıcıyla, kıyılarına vuran cesetlerle birlikte, bilinmezliğe sürüklenen DF kasabasının hikayesi. Burada çizilen tablo saçma ama bir o kadar da merak uyandırıcı. Bu kısımda çok uzun cümleler dikkat çekiyor. Yazarın kalemi güçlü, çeviri ustaca. Yine de okuma zorluğunu bu kısımdaki cümleler biraz arttırmış.

İkinci bölümde, birinci bölümden tanıştığımız bazı karakterler üzerinden 1. şahıs, ben anlatıcıyla hikaye adım adım ilerliyor. Bir günlük gibi. Herkesin bölümünde tarih var. Bu kısımda işin krizin fırsata çevrilmesine dönüştüğünü fakat alt metinde bir deliliğin hüküm sürdüğünü söyleyebiliriz. Yanlış bir şeyler var. Bunu hissediyorsunuz. Hikayede hissedenler de çıkmıyor değil.

Son kısım ise olayların finalize edildiği ve çarpıcı bir sona bizi götüren bölüm. Ben burayı da çok beğendim. Hatta burada 2018 yılında yazılmış bir kitaba göre ilgi çekici şeyler okuyabilirsiniz. Yani yaşadığımız pandemiden bir yıl önce. Bu kadar söyleyeyim.

Kitabın ilk bölümü bence 7 puan, iki ve üçüncü bölümü ise 9 puanı hak ediyor. Ortalama olsun diye 8 diyelim 10 üzerinden. Distopya severler için güzel bir kitap daha.

Kesinlikle tavsiye ederim.

[Korcan Derinsu · Rating 4 out of 5]

Dalga bir distopya. Küçük bir kasabaya cesetlerin vurmasıyla başlayan hikaye sonradan boyut değiştirerek bambaşka yerlere gidiyor. Yazar bir kasaba üstünden mültecilik, ekoloji, iktidar hırsı, güce tapınma ve insanın kötülüğüne dair birden çok şey söyleme gayretinde. Bunların da altından büyük oranda başarıyla kalkıyor. Yer yer mesajını ve derdini çok açık ettiği için “fazla” gelen bölümleri oldu ama yine de bütününü düşünce ortaya iş çıkardığını söylemek mümkün. Anlatıcının bölümden bölüme değişmesi ve onca uzun cümleye rağmen temponun düşmemesi de tereddütsüz yazarlık becerisi. Bu kadar çok karakter ve bakış açısı yerine daha az kişiye odaklanıp onları derinleştirse bence daha güçlü bir roman olurmuş ama bu haliyle de oldukça iyi.

[lise.charmel · Rating 5 out of 5]

Carnaio è un romanzo dell'orrore. La trama più o meno è questa: nella tranquilla cittadina di mare di DF cominciano ad arrivare cadaveri. Cadaveri di sconosciuti, portati sulla sabbia dalle onde. Dapprima uno o due qua e là, poi a ondate: innumerevoli corpi tutti uguali, di uomini senza che si sappia chi sono, da dove venivano, chi erano prima di morire e andare a depositarsi sulla spiaggia di DF. La popolazione reagirà in maniera sempre più forte a queste ondate (letteralmente), diventando aggressiva, "difendendosi" come se fosse aggredita, chiudendosi e incapace di accettare critiche. E' questo l'orrore: l'orrore della crudeltà, l'orrore delle persone che si credono normali, l'orrore che via via prende il sopravvento e domina il romanzo, soffocando il lettore. Fino al culmine della mostruosità e a un finale in pompa magna.
In questo romanzo Cavalli mette tutta l'Italia di oggi in meno di 250 pagine: l'incapacità di accettare il diverso, il non voler capire ma solo difendersi, l'assenza dello stato, la tronfiaggine di chi sa giudicare ma non aiutare, l'ipocrisia di certi religiosi, il potere del populismo, l'aggressività, la "legittima difesa", con una scrittura incalzante, che toglie il respiro e che attinge a tutti i luoghi comuni reperibili sui social media (laureato all'università della vita, lo dico da papà, sono una donna di mondo: ho mangiato nei migliori ristoranti consigliati dai giornali, ecc.).
Magnifico e sconvolgente, un romanzo di denuncia spietato e senza fronzoli che ci mette davanti all'orrore che siamo.

[beesp · Rating 4 out of 5]

Miasma: lordura, contaminazione, era la parola che in greco indicava la contaminazione derivante da un atto empio. E non è un caso che questa sia una delle parole utilizzate per definire le onde di corpi morti che si riversano sulla città di DF.
"Carnaio" è un testo molto denso, che inquieta e che ci mette di fronte alla voracità della nostra specie umana. Ricostruisce, passo passo, la discesa nell'abisso e lo fa utilizzando il vocabolario che sentiamo, ormai, tutti i giorni utilizzato dai nostri ministri, giornalisti, concittadini. Fa ribrezzo collegare le nostre parole allo scempio raccontato nel libro; i corpi morti che arrivano a DF sembrano essere la risposta di un universo alternativo alla strage del Mediterraneo di cui siamo spettatori e complici ora, in questo nostro universo. Da dove arrivano quei corpi, è la domanda quasi mai pronunciata - e sempre respinta - a cui potremmo rispondere noi, "da qui, dal nostro Mediterraneo".

[Nihan Jackson · Rating 4 out of 5]

Kitabin kurgusu dikkat cekici. Yazar bir nevi DF kasabasinin gunlugunu seklinde bize oykusunu aktarmis.

Zaman ilerledikce insanlarin sorunlari cozebilmek icin nasil acimasizlastigini, sorunu cozemeyince krizi firsata nasil cevirdiklerini, iktidar, guc ve para hirsini, din adamlarinin her duruma uygun soylemlerini anlatirken arka planda multeci sorunu, soykirimi, kadinin toplumdaki yerini, fiziksel olarak insanlarin birbirine benzemesi gibi sorunlara da yer vermis.

Dalga insanligin cokusunu, kotulugunun ve siddetin insani nasil cabucak ele gecirdigini anlatan dusundurucu bir dystopia.

[Hulyacln · Rating 4 out of 5]

'Ama bu açgözlülük. Her gün midesini bir santim daha büyütmek isteyen ve ertesi gün açlığını gidermek için daha fazla ete ihtiyaç duyacak kişinin açgözlülüğü.'
.
DF kasabasında sıradışı şeyler olmaya başlıyor. Denizde cesetler belirmeye başlıyor. Kasaba halkının neler düşünebileceğini hayal edin. Önce bir panik hali,ardından korku.
Peki ya devamında?
İşte Giulio Cavalli'nin distopyası tam da devamında can yakıcı ve sorgulayıcı olmaya başlıyor.
Günümüz vicdan anlayışını irdeliyor. Kıyıya vuran insanlığı da..
.
Yalda Gürlek çevirisi,Utku Lomlu kapak tasarımıyla ~~

[Grazia Pugliese · Rating 5 out of 5]

Cosa accadrebbe se, da un giorno all'altro, iniziassero ad arrivare sulle nostre coste dei cadaveri? Cadaveri di uomini di colore, tutti simili tra loro? Migliaia e migliaia di cadaveri senza sosta?

È quello che accade a DF, una cittadina italiana non meglio specificata, all'inizio di quella che sembra una primavera come tutte le altre. La prima parte di "Carnaio" è dedicata a loro, i morti, prima uno, poi un altro, poi le ondate, vere e proprie onde anomale cariche di cadaveri.

Come reagiranno gli abitanti di DF? Tutta la narrazione ruota attorno a questa domanda. La risposta, anzi, le risposte, accennate e intuite nella prima parte, vengono rese manifeste nella seconda (I VIVI) dalla voce diretta dei protagonisti della vicenda: dal sindaco alla sua segretaria, dall'ingegnere comunale al parroco di DF, dal direttore dell'emittente televisiva locale all'imprenditore della zona.

"-Questo non è un cadavere del nostro mondo, signor commissario.- Sembrò a tutti una frase rotonda, perfetta". Fin dal primo momento, un punto sembra mettere tutti d'accordo: quei corpi sono altro da noi, sono i corpi di 'quelli'. È da quei corpi che gli abitanti di DF decidono, quindi, di proteggersi creando una barriera.

Nessun rispetto per quei morti, per quel "carnaio portato dall'onda" che si infrange su un'alta barriera di plexiglass. "-Dico, don Mariangelo, ma così non si rischia di perdere l'umanità?-". L'umanità degli abitanti di DF di sgretola, scompare pagina dopo pagina, mentre il susseguirsi dei macabri eventi conduce verso il puro orrore.

I morti, privati della loro dignità di esseri umani, vengono considerati merce da catalogare, carne da macello, materiale da sfruttare fino all'ultima cellula. L'orrore diventa necessità, normalità e, infine, profitto. "Ciò che è universalmente detestabile con il tempo diventa accettato e finisce per essere desiderato".

"Carnaio" è una distopia e, come tale, racconta di una realtà peggiore di quella nella quale viviamo, eppure così simile a quest'ultima da far rabbrividire. E non solo per l'immagine che purtroppo sta diventando familiare di cadaveri portati dal mare sulle nostre spiagge, ma per i sentimenti e le atmosfere tanto simili a quelle di oggi.

"Carnaio" è una previsione di quello che potremmo diventare se non torniamo alla nostra umanità. E, proprio per questo, è un libro necessario. Tra le letture migliori del 2019!

[Gabinka Ricciocornia · Rating 2 out of 5]

Si sentono solo opinioni positive su questo libro. E d'altronde come si fa a parlar male di una storia agghiacciante in cui migliaia di corpi si riversano sulle spiagge di un piccolo paese di pescatori, sconvolgendone la quotidianità con il loro carico di orrore? Impossibile. È come stroncare un libro sull'Olocausto o sulla schiavitù: non vorrai mica passare per razzista? No, non si fa.
Quindi lo scrivo subito, per chiarezza: l'idea alla base del libro mi è piaciuta molto. Inventare una distopia terribilmente simile alla realtà dei nostri giorni offre una grande opportunità per riflettere sull'attualità e per provare a immaginare a cosa potrebbero condurci alcune scelte. Peccato però che molti aspetti della storia (tranquilli, niente spoiler!) siano talmente assurdi e inspiegabili da distogliere l'attenzione dal tema centrale: anziché cercare le analogie con la realtà, si è indotti a porsi le domande sbagliate, alla ricerca di una ragione che spieghi cosa caspiterina stia succedendo. Spoiler: non lo saprete mai.
L'escalation dell'orrore sembra non avere fine, e devo ammettere che a tratti mi ha fatto pensare a "Cecità" di Saramago per l'asfissiante sensazione di precipitare in un incubo senza precedenti. Tra i due libri però c'è una sostanziale differenza: l'unico elemento inspiegabile, in "Cecità" è la causa dell'epidemia, cioè un dilemma prettamente medico di cui fondamentalmente non importa a nessuno, e che consente di cogliere il nodo centrale del libro senza problemi. Qui gli aspetti inspiegabili invece si moltiplicano sempre di più, portando il lettore a sperare in una svolta thriller/fantascientifica che dia un senso alla trama. Quasi tutti questi fatti contengono riferimenti alla realtà, ma sono piazzati lì in modo totalmente slegato dal resto. Capisco e condivido l'intenzione di aprire il discorso sulla possibilità di possedere delle armi da fuoco, e lo stesso vale per la questione dell'aborto, su cui tuttora le donne spesso non hanno voce in capitolo, però manca il nesso con la trama.
È un romanzo o un minestrone?
Non mi ha convinta nemmeno la scrittura. La seconda parte del libro, dedicata agli abitanti del paese, è scritta molto bene. Ogni personaggio ha uno stile e un modo di pensare differenti, e l'ho apprezzato molto. La prima parte invece è una sorta di flusso di coscienza con una punteggiatura timida ed evanescente. Sconsiglio vivamente la lettura a voce alta.
Mi è dispiaciuto, avrei tanto voluto dare 5 stelline.

[storie_del_merlo_rosso · Rating 5 out of 5]

Distopia o realtà?
Cavalli ci guida all’interno di una cittadina sulla costa, DF, che si ritrova a dover fronteggiare “onde di carne” dal mare.
DF viene lasciata sola, la paura dei cittadini è comprensibile, in fondo sono soli a dover gestire questi cadaveri neri, tutti maschi, tutti della stessa altezza e peso ma ben presto i loro comportamenti ci appaiono ingiustificabili. Il problema è che si pongono le domande sbagliate, a loro non importa conoscere i retroscena del fenomeno ma solo fare piazza pulita di questi corpi che inzozzano i giardini.
Useranno degli spazzaneve. E ruspe. Già.
La sicurezza della città ora è tutto, la libertà personale viene sacrificata per il bene comune. Ad ogni costo, con ogni mezzo.
Violenza chiama violenza.
Come andrà a finire?

[Ben De Hâlâ Okuyorum · Rating 4 out of 5]

Öncelikle şunları söylemek istiyorum.

1- Bu kitap bir seriymiş ben bunu bilmeden satın almışım. Kitabı burada okuyorum diye güncellerken yorumları okuduğumda fark ettim. Siz de bilmiyorsanız haberiniz olsun. E hadi devamını okuyayım derseniz, 2. Kitap hala daha çevrilmemiş ve haliyle basılmamış durumda. Benim gibi siz de İtalyanca bilmiyorsanız geçmiş olsun.

2- Kitabın distopya örneği olmasının yanı sıra kara mizahla harmanlanan bolca hiciv içermesi özelliğinden çokça etkilendim. Kimisine de bu uymayabilir (yani distopyanın mizahının yapılması), bu sebeple belirtmek istedim.

3- Bu kitabı eğer okuyacaksanız en baştan elinize kalem kağıt alın ve karşılaştığınız tüm karakterlerin kim olduğunu not edin derim. Eğer benim gibi akılda isim tutma kabiliyetiniz sıfıra yakınsa “bu kimdi şimdi” dediğiniz pek çok an olabilir.

4- Bunlar haricinde kitapta paragraflar bitmek bilmiyor. Bu kitap nokta ve paragrafın icat edilmediği bir dönemde yazılmış desem abartmış olmam. Cümleler çok uzun. Ve bir cümle bitene kadar o cümlenin belki 3, belki 4, belki 5 karaktere ait sözleri kapsadığını, eğer dikkatinizi tam vermezseniz kimin hangi sözü söylediğini kaçırabileceğinizi görebilirsiniz. Çok daha kolay okunur bir şekilde yazılabilecekken yazar bu tekniği seçmiş, e bana da saygı duymak düşer. Kullanılan bu yazım tekniği benim kitaptan aldığım zevki zedelemedi bunu özellikle belirtmek isterim ama kimilerine de bu tarz belki uymayabilir. Bu vesile ile elbette ki kitabın çevirmeni Yelda Gürlek’e de saygılarımı iletiyor ve verdiği emek için teşekkür ediyorum.

Buradan da Can Yayınları’na sesleniyorum. Kitabın devamını umarım yakın zamanda çevirirsiniz. Lütfen ve teşekkürler.

Evet kitaba geçecek olur isem; kitap 3 bölümden oluşuyor. 1. Ölüler bölümü en uzun, 2. Yaşayanlar bölümü daha kısa ve 3. Son ise en kısa bölüm. Kitapta en sevdiğim bölüm 2. Yaşayanlar oldu. Kitapta bu olaylar neden vuku buldu buna dair herhangi bir cevap yok. Kitabın meselesi de zaten bu değil. Yazar bu felaketlere her zümreden kimsenin verdiği tepkiyi bize aktarmayı amaçlamış. Kitabın ilk bölümünde yavaş yavaş yaşanan olaylar, ikinci bölümle birlikte makarası kopmuş film şeridi gibi hızlanıyor ve adeta “Patron çıldırdı!” havasında, “Artık daha ne olabilir ki?” diye ürperti dolu bir merakla okumaya devam ediyorsunuz. *Bundan sonrası sürprizbozan içerebilir o sebeple kitabı okumadıysanız yorumumun geri kalanına bakmasanız iyi olur.*

❌❌❌*Sürprizbozan/Spoiler*❌❌❌

Sevdiğim karakterlerden biraz bahsedeyim.

Kitabın sonlarına doğru tanıştığımız Maria Vella karakterini kesinlikle daha çok tanımak isterdim. Favorim oldu diyebilirim. Çok ilgi çekiciydi. Sırf kendisinin hayat hikayesinden oluşan gotik türde bir kitap yazılabilirmiş. Zevkle de okurdum.

Bir diğer sevdiğim karakter de tabii ki Raffaele Capobianco. Her ne kadar kendisini babasının ağzından tanımaya çalışsak da herkesle aynı düşünmekte bir terslik olduğunu fark etmenin ve sorgulamaktan asla vazgeçmemenin önemini hatırlattığı için kendisine teşekkür ediyorum.

Angelica Magnani karakterine de vicdanın sesi olduğu için teşekkürlerimi iletiyorum.

Lilly Carboni karakteri ise çok stereotip olduğundan hiç sevmedim. Hiçbir derinliği yok, boş ve yavan bir karakter. Adeta sırf ondan sıkılmamız için yazılmış gibi. Öte yandan Rita Ravalli daha derinlikli bir karakterdi. Kitapta Lilly’ye ayrılan sürenin çoğu Rita’ya ayrılabilirmiş. Böylelikle Rita’yı biraz daha tanıyabilirdik.

Aslında kitapta bir de vejetaryen/vegan bir karakterin olmasını isterdim. Çünkü sonlara doğru bir yerde ağaçtan kopardığınız yapraklar, tavada cızbızladığınız balıklar için cenaze töreni yapmıyorsunuz, e o zaman ne bu hali hazırda ölü olan cesetler için ağıt yakmamızı bekliyorsunuz minvalinde bir argüman var. Orada bu vahşeti kabul etmeyen karakterler de var elbette ama konuyu bu iki uçlu argümandan çıkarıp dengeleyebilecek, orada (bir balıkçı kasabasında) doğmuş, büyümüş, yaşamış ve denizden çıkan hiçbir şeyin (ne canlı balık ne de insan cesedinin) ticaretini yapmayı savunmayacak bir karakter olmasının hikayeye farklı bir boyut ve zenginlik katabileceğini düşündüm.

Son olarak ikinci kitabın ne anlattığını merak ettiğim için arka kapak yazısına da baktım. Tabii ki de başta da söylediğim gibi İtalyanca bilmediğim için yazıyı Google Çeviri’ye kopyaladım ve İngilizce’ye çevirttim. Kitap bir de Fransızcaya çevrilmiş sanırım. O baskısının da arka kapak yazısını bulup yine İngilizceye çevirttim. Siz de okumak isterseniz diye aşağıya bırakıyorum. Anlaşılan bu sefer de DF’de duygulara yasak gelmiş. İlk kitabın sonunu bilenler “Kime?” diye sormaktan kendini geri alamamakta haklı.

İtalyanca baskısının arka kapak yazısı

“Any day any Fausto Albini is on the beach, with a stick he draws a circle, perhaps he has a memory and feels bad. Urgently brought to the emergency room, he is hospitalized in the ward of emotional disorders, that for DF citizens with sentimental roundness problems. Together with him, Manlio Cuzzocrea who cried for days without a reason, Andrea Razzone discovered to read and Angelo Siani who obsessively dreams of the mother who has never known.

Evidently, the DF system - which includes children removed from parents, rotating wives, no aspiration and no freedom of choice - no longer works as it once was. Faced with the increase in the outbreaks of uncontrolled empathy, the government of President Bussoli in the closed of his impenetrable fortified citadel is said to be worried: it is impossible to govern a people who feel fear and desires, the cases of increasing emotional disorders represent a danger. Meanwhile, to confirm the existence of emotions to Fausto Albini will be the meeting with Dr. Anna Cordio who has in charge of her case and for which she will feel an unspeakable and forbidden feeling: love.

When Fausto and his companions realize that behind the lack of empathy there could be a political design, the first nucleus of the resistance will start from the hospital, whose purpose is only one: freeing emotions, bringing back into the world, giving voice to a "brand new testament", even at the cost of putting our lives back.

Giulio Cavalli returns to Carnaio's DF to tell us with lucidity and poetry the contradictions of a society that anesthetizes us to emotions and deprives us of the curiosity to dream.”

——

Fransızca baskısının arka kapak yazısı

“Andrea, Manlio and Fausto were surprised laughing, crying and remembering, a crime in DF, the city of the Italian coast where emotions are prohibited. The three men are sent to the hospital, but the resistance rumbles and the patients are gaining taste for their fever ...

Since the emotions were abolished there, the small town of DF has never been so well carried. From the center for childhood in which infants are raised in the suburban area where adults are assigned, the inhabitants of DF are resolutely reasonable beings. It is simple, everything that is likely to move is prohibited: exit red and blue, long live the gray 422 (at least for the inhabitants of class 5, because in class 6 gray 424 is essential); No more dusty family concept, here the couple is a partnership for reproductive cdd; And who needs art when there is the gym and its high-tech hamster wheel where its moods are exuded?

When Fausto is surprised in the act of joy, there is no time to waste: direction the hospital. But how to expurgate her emotions when Doctor Anna Cordio is so pretty and when her room neighbor hides books under her mattress? The inhabitants of DF are resolutely reasonable beings ... to the spark.

Giulio Cavalli continues his exploration of the anticipation novel as a political and literary weapon in a terrifying global context. A large work under construction and an incisive feather, desperately funny, joyfully tragic.”

[Burcu Arman · Rating 5 out of 5]

En son ne zaman bir kitapla bu kadar boğuştum hatırlamıyorum. Sonu gelmez, noktasız bilinç akışı cümlelerinin peşi sıra gelmesinden değil üstelik (ve hatta bunların bir süre sonra farklı bilinçlerden gelmesinden de değil).
Yalnızca kıyıya vuran bir cesetin ardından gelen olaylar -mışcasına başlayıp dünyanın "korku" egemenliğinde yönetilen devletlerinin, "benim evim benim vatanım" fikriyle bakılan mülteciliğin, bir sorunu "çözüyoruz rahat olun" cümlesi karşısında rahat olan milyonların yaşayabileceği sonuçlarla yüz yüze kalmaya hazırsanız okumalısınız. Cavalli beni, özellikle de midemi epey zorladı ama pişman değilim. Çevirmeni Yelda Gürlek'i de tebrik ederim. Okurken insanı sarhoş eden bir metnin çevirisi eminim çok acayip bir serüven olmuştur.

[Seda · Rating 4 out of 5]

Upuzun cumlelerden olusan guzel bi distopya ornegi. Kitabin ilk bolumunu sonraki bolumlerine kiyasla daha cok begendim. Ikinci bolumde, taniklarin ifadeleriyle distopya sanki cok cok hizli ilerliyor ve bir distopya icerisinde oldugu zaman insani rahatsiz edebilecek her sey arka arkaya üstüme fırlatılmış gibi bir his birakti bende . Yani oluden de hemen parfum yapmayiverin be kardesim.

Bence kitap cok guclu basliyor ama sonra sanki distopyayi guclendirmek icin aklina gelen her seyi yazmak yerine bir kac unsuru derinlestirmek yolunu secseydi daha guclu devam ederdi gibi.

Cok guzel tespitler, insanligin pis acgozlulugune dair cok guzel saptamalar var. Bir kac bolumu basa donup donup okumak istedim.

Oldukca depresyonik bi kitap ama, sonunda beni mutlu etmedi, agir bi duyguyla bitti.

[Annalisa · Rating 2 out of 5]

Non vorrei apparire distruttiva; l’idea di partenza è straordinaria, la voce narrante racconta in un fiume di pensieri e di parole, anche non banale, una storia-metafora ambientata in un paese vagamente meridionale; ma un posto vale l’altro: gli abitanti rappresentano il peggior cinismo, un’agghiacciante disumanità a cui i nostri tempi ci hanno un po’ abituato. Quello che non mi è proprio convinto è l’ironia schematica e un po’ greve del racconto: il prete pornografo e pruriginoso, la vecchia carampana ancora vogliosa, i politici ignoranti e cialtroni... tante macchiette viste e riviste, poco nelle mie corde. Ma capisco che si può trattare di un gusto personale assolutamente opinabile.

[Çiler Erkan · Rating 4 out of 5]

Harika bir distopik roman. Herşey sahile vuran bir ceset ile başladı. Cinayet romanı okuyacağımı düşünürken, ahlak, din, para, emek, mülteci sorunu, baskı rejimi konularını harmanlamış ve beni şaşırtan bir sonu olan çok sürükleyici bir kitap okudum. İlk başta biraz uzun ve karışık gelen cümleler yorsa da, ya ben alıştım ya da yazar anlatımını biraz hafifletti, sonrası çok kolay okundu. Farklı bir hikaye arayanlara tavsiye ederim.

[Asa Nisi Masa · Rating 2 out of 5]

Molte idee buone, interessanti, "giuste", qualcuna azzarderei necessaria. Tuttavia, le ho trovate realizzate male e talvolta alla rinfusa (non pienamente coerente la riforma del Codice Penale nello Stato di DF - a che serviva? - perché le gravidanze? Buona idea, ma si esaurisce in 10 pagine e cade nel nulla - perché i corpi tutti uguali?). Il finale mi è parso anche un poco frettoloso.

[Naufragi letterari · Rating 4 out of 5]

“Chi siamo noi per arrogarci il diritto di dolerci di quattro cadaveri, quattro dolenti figli di Dio, nostri fratelli, giunti sulla nostra riva solo per concedersi il lusso ultimo di una sepoltura che la nostra comunità cristiana ha l’impegno di dare, rispettosi di ogni altra fede ma con cristiana compassione, per salutarli l’ultimo volta prima del loro cammino nel regno dei cieli dove il Padre, solo il Padre, potrà dare ristoro e conforto?” .
Carnaio è un libro distopico. Racconta di una realtà surreale e brutale, tendente alla nostra realtà tanto da far rabbrividire.
Le parole e le azioni dei personaggi ci mettono di fronte alla voracità della specie umana.
Il romanzo è diviso in tre parti:
- La prima parte narra dell’arrivo dei cadaveri nella cittadina di DF.
- La seconda parte è suddivisa in capitoli, ognuno con protagonista un personaggio di spicco della comunità, che abbiamo imparato a conoscere nella prima parte. Secondo me è la parte più cruda e brutale dell’intero libro, infatti l’autore ci spiega tutti gli utilizzi dei cadaveri all’interno della cittadina per ricavarne un profitto.
- Infine la terza parte ci racconta la fine della vicenda, con un risvolto terribile sicuramente inaspettato.

Un libro sicuramente in linea alle vicende odierne, enfatizzato a tal punto di diventare surreale e per cui distopico, in cui però ho rivisto molto della nostra realtà soprattutto nei pensieri e negli atteggiamenti dei personaggi.

[Carla (_carlibri_) · Rating 4 out of 5]

Questo libro è disgustoso, nella trama e nello stile.
Risulta molto attuale per quanto riguarda la tematica della migrazione perché i migranti, specie quelli morti, non sono visti come persone che hanno vissuto, che hanno una storia, ma come cose, come oggetti da utilizzare. Vengono completamente "depersonalizzati".
Inoltre, DF e i suoi abitanti non sono altro che la più grande manifestazione umana (anzi, disumana) del cinismo e dell'amoralità.
In generale, ho trovato il testo davvero raccapricciante.
Ovviamente, tutti questi aggettivi così negativi, non fanno altro che rendere l'idea della potenza del romanzo.

[Aslihan · Rating 5 out of 5]

Günümüzün küresel siyasi gelişmelerinden beslenen ve bir metafor üzerinden bunları yeniden inşa eden bir distopya. Siyaset bilimi derslerinde okutulabilecek düzeyde bir sistem sorgulaması içeren, devlet ve iktidar, özerklik ve kendi kaderini tayin, demokrasi, yurttaşlık ve kimlik meselelerine çarpıcı bir biçimde temas eden ama olayların gelişimiyle bunlarla da sınırlı kalmayan bir kurgusu var kitabın. Belli yerlerde mide bulandırıcı olsa da son derece somut ve katı bir nesnenin bütün bir sistemin işleyişini belirleyecek bir şekilde dönüşümü, edebi açıdan yalnızca anlatım gücü değil aynı zamanda dehşet verici bir yaratıcılık da gerektiriyor. Zaman zaman çok uzun cümleler, zamanın o anlarda düğümlenmesini sağlıyor, okuru çok yoruyor, ama diğer yandan yazarın hızlanıp yavaşlamasını da sağlıyor. Geçtiğimiz sene okuduğum Paul Lynch’in Peygamberin Şarkısı’na kıyasla çok daha güçlü, detaycı, bütüncül ve derin bir distopya bu. Günümüz bireyinin nerede olursa olsun kendinden bir parça bulabileceği bir kitap, ama bir distopyanın parçası olmak ne kadar iyi, bunu bilmiyorum.

[İpek Dadakçı · Rating 5 out of 5]

Dalga son derece çarpıcı, düşündürücü ve diliyle de okuru büyüleyen, müthiş bir distopya. Deniz kenarındaki küçük ve yoksul bir taşra kasabasında, dalgalarla kıyıya vuran bir cesedin bir balıkçı tarafından bulunmasıyla başlıyor kitap ve sonrasında kıyıya vuran cesetler binleri buluyor. Bu distopik kurguyla Cavalli, çarpık ‘medeniyet’ algısı, benmerkezcilik, hırs ve para tutkusu ve bunların kitlesel yansımaları olan ırkçılık, mülteci sorunu ve bunlardan ayrı düşünemeyeceğimiz totaliter yönetimleri ele alıyor. İnsanlığın davranışlarının ve ülkelerin güttüğü politikaların, gayri ahlaki ve gayri insani tutumların, medeniyet, gelişim, üretkenlik gibi farklı farklı kisveler altında sunulmayıp, din gibi sorgulanmadan paylaşılan bir paydada aklanmadığında; tüm çıplaklığı ve netliğiyle sunulduğunda ne kadar tüyler ürpertici ve sarsıcı olduğunu gösteriyor kitap. Distopik bir evrende yaşanan vahşet anlatılırken, bunlara gerekçe olarak sunulan cümlelere bu kadar aşina oluşumuz ürkütüyor. İnsanlık adını verdiğimiz kaygan düzlem yavaş yavaş ayaklarınızın altından kayıp gidiyor kitabı okurken ve bitirdiğinizde ‘biz’ deyip kendinizi de dahil ettiğiniz gruba ya da gruplara dair, kendinize dair sonucundan pek memnun kalmadığınız vicdani bir hesaplaşma içinde buluyorsunuz kendinizi. Distopyaların alışılagelmiş anlatımlarının aksine, edebi açıdan da oldukça güçlü bir roman Dalga. Cavalli uzun, yer yer okurun başını döndüren ama asla zorlama durmayan cümleleri tercih etmiş. İlk başlarda zaman zaman cümlelerin başına dönüp tekrar okuma ihtiyacı hissetseniz de kitap ilerledikçe alışıyorsunuz. Üç bölümden oluşan kitabın ilk bölümünde Tanrı anlatıcıdan olan biteni okuyor, yazarın derdini açıklığa kavuşturduğu, benim de en sevdiğim kısım olan ikinci bölümde ise olanlara kasabanın farklı sakinlerinin gözünden tanıklık ediyorsunuz. Oldukça kısa olan son bölümde ise olaylar sonuca bağlanıyor. İlk bölümde Cavalli’nin cümlelerine ve cümlelerdeki sıralama tekniğiyle incelikli bir şekilde eleştirilerini detaylara gizlemesine hayran kalırken, ikinci bölümde karakterlerin derinliği çok hoşuma gitti. Gerek anlatıkları gerekse anlatımıyla çok beğendiğim bir roman oldu. Distopya sevmeyen okurların -benim gibi- bile çok sevebileceği bir roman. Çağdaş edebiyattan hoşlananlara mutlaka tavsiye ederim.

[Reb tra le pagine · Rating 5 out of 5]

"Carnaio" è un treno che percorre i binari inquietanti che conducono dall'assurdo all'assurdamente verosimile. Gli elementi portanti di quest'opera non hanno niente di immaginario, ma prendono spunto dalla cronaca e dal quotidiano: i cadaveri sulle coste di un paese di pescatori non possono non far pensare alle vittime del dramma dell'immigrazione e dei cadaveri ritrovati sulle coste di Lampedusa, il linguaggio dei personaggi di DF non può non far venire in mente i post dei peggiori populisti in circolazione, le loro riflessioni non possono non essere collegate alla bassezza di alcuni commenti che si possono leggere quotidianamente sui social.

Sicuramente, come ha sottolineato l'autore stesso, questo non è un libro sull'immigrazione in sé, ma il fenomeno diviene un pretesto per criticare la deriva disumana di gran parte della politica, della popolazione e della società tutta; esattamente come Saramago in "Cecità", l'intento di Cavalli è dunque quello di analizzare l'agire umano in risposta ad una condizione di necessità, rispondendo ad annose domande: cosa siamo disposti a fare pur di sopravvivere? Esiste un limite etico-morale che l'uomo si sente in dovere di superare per preservare sé stesso?

"Carnaio" non è assolutamente un libro semplice da leggere: è un fendente, un pugno allo stomaco che pensi di essere pronto a ricevere, ma che quando arriva ti sorprende in ogni caso. Cavalli è uno scrittore impietoso: ci sono diverse scene violente e nauseabonde che lascerebbero sgomente anche le persone meno sensibili. Trovo, tuttavia, che questo sia l'unico modo possibile per ridestare alcuni animi che hanno fatta propria - ma senza troppa convinzione - un certo tipo di retorica.

Credo fermamente che in Italia ci sia un reale bisogno di libri di questo genere in questo determinato momento storico, per cui non posso che consigliarvi questo romanzo e dirvi che sicuramente recupererò anche "Disperanza" e "Nuovissimo testamento" dello stesso autore, sempre editi Fandango.

Trovi l'articolo completo al link seguente: https://squittiitralepagine.wordpress...

[Tuba Yerliyurt · Rating 5 out of 5]

Kitap her ne kadar distopya olarak tanımlanmış olsa da distopyaya giden ya da belki de gidemeyen yolu anlatıyor desek bana daha doğru gelir.

İtalya’da küçük bir sahil şehri DF’nin kıyısına vuran bir cesetle açılan hikaye, sonrasında şehre birbirine tıpatıp benzeyen binlerce cesedin yığılmasıyla yaşanan politik, sosyolojik, tıbbi, etik ve endüstriyel sorunların oluşumu, bu sorunlara getirilen radikal çözümler -ki distopya olarak tanımlanan kısım tam da burası- ve bu çözümlerin getirdiği türlü kazanım ve kayıplarla bir şehrin hikayesine dönüşüyor. Olayların gelişim sürecinin aktarıldığı ilk bölümde anlatıcı bu ilginç hikayede herkese mesafeli bir duruş sergiliyor ve okuyana tekinsiz, kaygan bir ahlaki zemin sunuyor. Yazar Cavalli, “normal şartlarda” asla vicdanen kabul görmeyecek bazı durumları koşullar gereği sineye çekilir kıvama getirip sonra sert bir tokat atarak insan olmanın gereklerini şart bağımsız bir düzleme geri çekmeyi ustalıkla yapmış.

İkinci bölümde adeta bir röportaj akışıyla karakterlerin ağzından okuyoruz hikayeyi. Bu kısımda karakterler kendilerine ayrılan kısa süreler için tatmin edici düzeyde derinleşiyor, üstelik sadece karakterleri derinleştirmekle kalmıyor, hikayeyi de doğru karaktere doğru zamanda söz verip zengileştirerek devam ettiriyor. İlk kısımda yazardan gelen uzun, karmaşık cümleler burada karaktere göre dillenen daha doğal ve yalın bir anlatıma geçiyor. Gücü eline geçirenlerin çözüm diye benimsediklerini anlatırkenki kibirleri ve altta ezilen çimenlerin çığlık atamayışları ne yazık ki çok tanıdık ve dokunaklı.

Kitabın sonu da çarpıcı olmakla birlikte acaba biraz aceleye mi gelmiş, dedirtmedi değil. Hoş, tünelin ucunun çıktığı yer az çok belli, üstüne de söylenecek çok bir şey yok. O sebeple beklediğimden kısa süren kapanış çok da havada kalmıyor. Kapanışta yine durumu iyi özetleyen ama karmaşık ve uzun cümlelere, anlatıcının mesafeli tutumuna geri dönüyoruz. Özetle insanı insan yapan şeylerle, insanlıktan çıkaran şeylerin iç içe geçtiği ilginç bir kitaptı.

[Yaprak · Rating 4 out of 5]

Sakin bir balıkçı kasabası olan DF'e deniz yoluyla bir ceset gelir. Kitaba da ismini veren dalgalar yüzlerce, binlerce ve milyonlarca ölüyü kasabaya taşımaya başlar. DF kasabası çözümü kendisi bulmak zorunda kalır... Kısacık özeti bile tüyleri diken diken ediyor değil mi? Dalga'yı okurken aklınıza farklı farklı birçok şey geliyor. Çözümü denizde arayan mülteciler, insanlığın kötülüğünün sıradanlığı...

Metin oldukça uzun cümlelerden oluşuyor. Çevirmen Yelda Gürler'i takdir etmemek elde değil. Muhteşem bir emek sahiden. Dalga, denizden gelen ölüler, kitabın üçüncü bölümü olan son'daki getirilen kurallar vs... Hepsi birer metafor. Üzerine okumalar yapmaya açık, güçlü bir metin. Pandemiden önce 2018 yılında yazılmış olması ise epey ilginç aslında. Her bölümü farklı bir karakterin ağzından okumak, yazarın karakter yaratmadaki başarısını da gözler önüne seriyor. Çok etkilendim ve sevdim. Size mutluluk ve neşe vaadeden bir metin değil tahmin edileceği üzere. Yine de Saramago romanlarındaki atmosferi sevenlerin bir şans vermesini isterim.

[Merve Büker · Rating 4 out of 5]

İtalyan yazar Giulio Cavalli ile tanışma kitabım, Dalga. Hikayemiz DF isimli sakin bir balıkçı kasabasında bir gün bir ceset bulunmasıyla başlıyor. Kasaba insanına benzemeyen, dışardan gelen ve kimliği belirlenemeyen bu cesetten sonra, on binlerce başka cesetlerin de ortaya çıkmasıyla kasaba haklı kendini bir krizin ortasında buluyor.

Her gece sayısı on binleri bulan ceset yığınıyla güne başlayan kasaba haklı hükümetten de destek göremeyince sorunu kendi içlerine çözüme ulaştırmak zorunda kalıyorlar. Kitabın ilk yarısı bu krizin ortaya nasıl çıktığını okuyoruz. Kitabın ilerleyen kısımlarında ise kasabalıların bulduğu eylem planına tanıklık ediyoruz.

Dalga, akıcı bir dille yazılmış ve kriz anlarında insani değerlerin yerle bir edilişini sürükleyici bir anlatımla konu alan bir distopya. Zaman zaman okuması çok zor bir metin haline gelse de, insanın aç gözlülüğünü, vicdan denilen şeyin şartlara göre nasıl da esnek olabileceğini anlatan güzel bir metin. Distopya okuru olmamama rağmen sürükleyici anlatımıyla kolayca okudum. Radarınıza girdiyse metne bir şans vermelisiniz.

[Su Sertdemir · Rating 3 out of 5]

İtalyan edebiyatını neden çok da sevmediğimi hatırlattı bana bu kitap. Özellikle günümüz koşullarında okuyup hazmetmesi çok zor, disutopya severler icin oldukça uygun ama tabi ki biraz sabır ve okuyacaklarınıza karşı mantık aramamayi gerektiriyor

[Marianna · Rating 5 out of 5]

Mi piace sempre cominciare un commento citando gli eventuali Premi o la partecipazione a Premi letterari, del libro letto. Questo non perché consideri l’assegnazione di un Premio quale garanzia di qualità di quel romanzo, ma per dovere di informazione. “Carnaio”di Giulio Cavalli , Fandango edizioni, è stato inserito nella cinquina finalista del Campiello di quest’anno ed è stato probabilmente l’opera avente una tematica più attuale e scottante.
Secondo me è un romanzo ben riuscito, con un finale che mi ha lasciata perplessa, che mi ha fatto pensare a “La guerra dei mondi” , in versione rovesciata, di Wells, ma forse, a conti fatti, era inevitabile e più logico.

Un romanzo distopico e grottesco, dai risvolti disturbanti e disumani che fa riflettere paurosamente sull’immigrazione, su queste ondate di “stranieri” che giungono su precarie imbarcazioni di fortuna lungo le nostre coste. Nel romanzo però gli “stranieri” sono tutti morti, sono tutti uguali, corpi senza volto, tutti di sesso maschile, della stessa taglia, altezza, addirittura della stessa circonferenza toracica ed addominale. Tutti uguali, tutti, come se fabbricati in serie.
Perché? Probabilmente perché la disperazione non ha volto, non ha età, ognuno di noi potrebbe essere quel corpo, un naufrago, gettato dal mare presso un qualsiasi paese o una qualsiasi isola, come quella del romanzo, DF.
Anche l’ambientazione non ha nome, viene indicata una piccola cittadina italiana di mare, con queste due lettere, DF, che potrebbe essere una qualsiasi Lampedusa del mondo. Nella DF del romanzo non serve assolutamente un centro di accoglienza: gli “immigrati”sono tutti morti, servirebbe un obitorio gigantesco!
Dopo i primi, isolati, ritrovamenti di corpi che gettano nello scompiglio la tranquilla DF, arrivano ondate inaudite di cadaveri, vomitati dal mare:

“Di là dell’altura c’erano corpi. Morti. Un tappeto di corpi ammassati come sacchetti, decine, forse un centinaio di corpi accavallati dal mare quando tira le righe sul bagnasciuga, con le facce schiacciate uno sullo sterno dell’altro, un piede che usciva da una pila senza che se ne intuisse il resto, innaturalmente snodati come bisce, stesi senza ossa, sfilettati, con magliette e pantaloni leggeri consunti dall’acqua e ingessati dal sole, cadaveri di persone (...)”

Una vera “onda di carne, senza corpi, a forma di massa, non tutta contenuta nella forma intelligibile di esseri umani” che copre la città di diversi centimetri, al punto che le autorità di DF, di fronte all’assenteismo dello Stato, alla paralisi della Chiesa, al falso buonismo, all’ipocrisia dei giornalisti stranieri che accusano gli italiani di disumanità e di razzismo contro questi corpi, prendono una decisione estrema: DF si autoproclama Città-Stato indipendente.
Purtroppo quella non sarà l’unica decisione, l’unica misura...lascio a voi la scoperta di tutta una serie di soluzioni adottate per “smaltire” i corpi e purificare l’aria.

Un libro interessante, ben scritto, con una prosa scorrevole, assolutamente non lento, intessuto di dialoghi con discorso diretto libero, in assenza quasi totale di punti fermi allo scopo di rendere più concitati i pensieri e le parole dei personaggi del romanzi, alcuni dei quali sono ben tratteggiati con poche e rapide pennellate e risultano delle vere “macchiette”, alter ego dei nostri politici, dei nostri giudici, dei nostri giornalisti e del clero dei piccoli borghi.
Un romanzo distopico dove il dramma dell’attualità incontra il grottesco e il paradossale.

[özlem (mommy's lib) · Rating 2 out of 5]

df adlı fakir bir sahil kasabasında kıyıya vuran bir cesetle başlayan dönem bu cesetlerin binleri bulmasıyla devam ediyor. hepsi birbirine benzeyen cesetler arttıkça kasaba halkı bu arkası gelmeyen cesetlerle mücadele etmenin bir yolunu arıyor. en sonunda cesetleri biriktirip kasabayı kalkındırmak adına fabrikalarda ve santrallerde kullanmaya başlıyorlar. bu cesetler sayesinde ekonomik anlamda sıçrama yaşayan kasaba sınırlarını kapatıp kendini adeta kapatır ve buna karşı çıkanlar da öldürülür.

kitap bitmedi bitmedi bitmedi. öylesine süründü elimde, öyle sıktı ki beni anlatamam. her şeyi eleştirmek adına kurulan uzun cümleler edebi his vermek yerine beni çok bunalttı. halbuki distopya okumayı sevdiğim bir tür aslında konu da inanılmaz ilgi çekici ama dediğim gibi aynı anda çok şey eleştirilmeye kalkınca bitmeyen bir karmaşa vardı kitapta ve okumakta çok zorlandım. meraklısını belki tatmin edecektir ama benlik değildi.

keyifli okumalar 🌸

[Hayrullah M. · Rating 2 out of 5]

Kitabın ana öyküsü/fikri, iyi bir distopya işi çıkartabilirmiş, ki kitap yazısını okuduğumda epey beklentiye girmiştim açıkçası. Ama ya çeviri kaynaklı ya da orijinalinde de muhtemel aynı derecede olan, bitmek bilmeyen upuzun ve sonuna geldiğinizde başını unuttuğunuz cümleler, karakterlerin ağzından yazılan röportajların olduğu bölümde konudan kopmalar gibi sorunlar nedeniyle; bir türlü okuyucuyu o distopyaya yaklaştıramadı. Ya da en azından bende böyle bir etki yarattı.

[Annina · Rating 4 out of 5]

Una distopia parecchio realista. Consigliato!

[OzLem Sönmezsoy · Rating 3 out of 5]

3,5