What do you think?
Rate this book
Άδεια σπίτια
Μια γυναίκα χάνει το παιδί της σε ένα πάρκο. Μια άλλη γυναίκα κλέβει ένα παιδί σε ένα πάρκο.
Δυο γυναίκες που αντιπροσωπεύουν αποτυχημένα πειράματα σε έναν κόσμο όπου οι επιβεβλημένοι θηλυκοί ρόλοι μοιάζουν με ανοιχτές πληγές, άδεια κορμιά ή άδεια σπίτια, θα εμπλακούν σε ένα τραχύ μονοπάτι προκειμένου να συμπληρώσουν την ταυτότητά τους, σε ένα είδος εκρηκτικής ισορροπίας ανάμεσα στο απρόβλεπτο και το αναπόφευκτο.
Τα Άδεια Σπίτια είναι ένα βιβλίο για την αγάπη και τη θλίψη που παρόμοιό του δεν έχετε διαβάσει ποτέ, ταυτόχρονα μια διαλεκτική για τη μητρότητα και ένα σύγχρονο παραμύθι. Μια καυστική αποτίμηση της ενδοοικογενειακής βίας και των τρόπων που αντιμετωπίζουμε το γυναικείο σώμα, μια κριτική στις ιεραρχίες που τοποθετούν τους Ευρωπαίους και τα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά πάνω από αυτά του «Νέου Κόσμου» και, τέλος, μια καταδικαστική αξιολόγηση της κυβερνητικής συνενοχής στην εξαφάνιση χιλιάδων Μεξικανών πολιτών. Η ιστορία του έχει τις ρίζες της στον πόνο δύο συγκεκριμένων γυναικών, αλλά βγαίνει από τον πυρήνα με τρόπους που κόβουν την ανάσα.
Δυο γυναίκες που αντιπροσωπεύουν αποτυχημένα πειράματα σε έναν κόσμο όπου οι επιβεβλημένοι θηλυκοί ρόλοι μοιάζουν με ανοιχτές πληγές, άδεια κορμιά ή άδεια σπίτια, θα εμπλακούν σε ένα τραχύ μονοπάτι προκειμένου να συμπληρώσουν την ταυτότητά τους, σε ένα είδος εκρηκτικής ισορροπίας ανάμεσα στο απρόβλεπτο και το αναπόφευκτο.
Τα Άδεια Σπίτια είναι ένα βιβλίο για την αγάπη και τη θλίψη που παρόμοιό του δεν έχετε διαβάσει ποτέ, ταυτόχρονα μια διαλεκτική για τη μητρότητα και ένα σύγχρονο παραμύθι. Μια καυστική αποτίμηση της ενδοοικογενειακής βίας και των τρόπων που αντιμετωπίζουμε το γυναικείο σώμα, μια κριτική στις ιεραρχίες που τοποθετούν τους Ευρωπαίους και τα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά πάνω από αυτά του «Νέου Κόσμου» και, τέλος, μια καταδικαστική αξιολόγηση της κυβερνητικής συνενοχής στην εξαφάνιση χιλιάδων Μεξικανών πολιτών. Η ιστορία του έχει τις ρίζες της στον πόνο δύο συγκεκριμένων γυναικών, αλλά βγαίνει από τον πυρήνα με τρόπους που κόβουν την ανάσα.
168 pages, Paperback
First published January 1, 2018
295 people are currently reading
16205 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 2,350 reviews
November 18, 2018
¿Qué somos ls mujeres más allá de la maternidad? Las madres en esta historia no tienen nombre, siempre son la mamá de Daniel, la mamá de Fran, la mamá de Leonel y es así como Brenda Navarro va describiendo con puntualidad y una narrativa llena de subtramas cómo una mujer puede o no ser madre.
Es una novela fuerte que ve otras maneras de ser madre, ve a las mujeres con imperfecciones, con dudas pero también las retrata vacías si no cumplen con las exigencias de serlo.
Me siento frustrada por no poder escribir todas las emociones que me hizo sentir este libro, pero definitivamente Brenda Navarro creó una novela real que no planea detenerse para ser delicada, ser madre no es perfección ni es lo que te define.
Es una novela fuerte que ve otras maneras de ser madre, ve a las mujeres con imperfecciones, con dudas pero también las retrata vacías si no cumplen con las exigencias de serlo.
Me siento frustrada por no poder escribir todas las emociones que me hizo sentir este libro, pero definitivamente Brenda Navarro creó una novela real que no planea detenerse para ser delicada, ser madre no es perfección ni es lo que te define.
March 9, 2020
crudo y difícil, pero no lo puedes dejar de leer. Una historia vista desde los dos lugares opuestos. Una mujer que secuestra, y una madre que pierde a su hijo. Humanidad en todo su trágico esplendor. Buenísimo.
December 14, 2019
Brutalmente real y crudo.
Un mismo hecho (el secuestro de un niño) abordado desde dos realidades, la de la madre que sufre por la ausencia de su hijo y la de la mujer que se lo lleva.
Escrito de una manera extraordinaria, Casas vacías toca temas como la maternidad, el miedo, la violencia, la pareja, entre otros.
Un mismo hecho (el secuestro de un niño) abordado desde dos realidades, la de la madre que sufre por la ausencia de su hijo y la de la mujer que se lo lleva.
Escrito de una manera extraordinaria, Casas vacías toca temas como la maternidad, el miedo, la violencia, la pareja, entre otros.
March 17, 2022
Wow.
Maternidad, abuso, sexualidad, impaciencia, dolor, frustración...
Esta novela es cruda y desgarradora. Hay tantas emociones al adentrarse en la voz de cada protagonista. Conforme avanzaba con la historia, seguía mostrando una cara de sorpresa y enojo.
El efecto mariposa en su máximo esplendor, ya que vemos una sociedad que desde pequeños nos va generando inseguridades, temores, y obsesiones. Y con el paso del tiempo, nos convertimos en una bomba emocional.
La intensidad de las páginas finales me hicieron soltar las lágrimas. Comprendí cada pensamiento, palabra e intención que buscaba expresar la autora.
Necesito leer más de Brenda Navarro, porque su pluma me pareció maravillosa.
Maternidad, abuso, sexualidad, impaciencia, dolor, frustración...
Esta novela es cruda y desgarradora. Hay tantas emociones al adentrarse en la voz de cada protagonista. Conforme avanzaba con la historia, seguía mostrando una cara de sorpresa y enojo.
El efecto mariposa en su máximo esplendor, ya que vemos una sociedad que desde pequeños nos va generando inseguridades, temores, y obsesiones. Y con el paso del tiempo, nos convertimos en una bomba emocional.
La intensidad de las páginas finales me hicieron soltar las lágrimas. Comprendí cada pensamiento, palabra e intención que buscaba expresar la autora.
Necesito leer más de Brenda Navarro, porque su pluma me pareció maravillosa.
February 5, 2022
Ενθυμούμενη τον νεότερο εαυτό μου, αν τον ρωτούσε κάποιος ποιος ήταν το όνειρο ζωής μου θ’ απαντούσε: να γίνω μάνα. Στις ερωτήσεις Μαρία πως βλέπεις τη ζωή σου μετά από 5 χρόνια η απάντηση ήταν με παιδί. Αυτό ήταν το ένα και μοναδικό plan A και δεν ήθελα ν’ ακούσω για κάποιο άλλο. Ήταν μάλιστα τέτοια εμμονική η πίστη μου σε αυτό το σχέδιο, άσχετα αν μεταξύ μας δεν έφτασα ποτέ πολύ κοντά σε αυτό, ούτε το προσπαθούσα και ιδιαίτερα, που θα μπορούσα να κλαίω για ώρες βλέποντας καρότσια με μωρά και τις μαμάδες τους να τα σέρνουν από πίσω. Εγώ πότε θα αποκτήσω το δικό μου, αναρωτιόμουν. Και δεν ερχόταν και απογοητευόμουν και θύμωνα ότι δεν το ξανασκεφτώ ποτέ και την επόμενη μέρα πάλι θα έλιωνα στη θέα ενός μωρού. Αργότερα, όταν η ζωή πλέον άρχισε να μου δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο όπου χάρη σε μια σειρά προσωπικών προβλημάτων έβλεπα ότι η ζωή μου δεν είχε προχωρήσει όσο των άλλων και ένιωθα ότι έχω μείνει πίσω στα πάντα, η επιθυμία έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Και αυτό άρχισε να με πιέζει και να με κάνει τόσο δυστυχισμένη. Για μένα η μητρότητα ήταν φως, το φως που θα ερχόταν για ν’ αλλάξει τη ζωή μου και να την κάνει πιο όμορφη. Κάπου εκεί έγινε η στροφή 180 μοιρών. Άρχισα να συνειδητοποιώ με πολλή προσπάθεια ότι η ζωή μπορεί να μη σου φέρνει στο πιάτο το plan a σου, μπορείς όμως να βρεις ένα plan b το οποίο δε θα μοιάζει με το plan a αλλά θα είναι εξίσου γοητευτικό και θα σου ταιριάζει. Άρχισα με κόπο να συνειδητοποιώ ότι η μητρότητα δεν ήταν απλά να πλέκω πλεξούδες στα μαλλιά της κόρης μου, να περιφέρω περήφανα καρότσια στα πάρκα και ότι η ζωή μιας γυναίκας δεν ολοκληρώνεται επειδή έγινε μητέρα. Δανείζομαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Βγάζεις κάλους απ’ το πολύ περπάτημα. Τα πόδια τα δικά μου, όμως είναι απαλά. Τα ρούχα μου πλέουν, έχω χάσει κιλά, μου περισσεύουν ρούχα, άνθρωποι, ώρες. Πότε θ’ αποφασίσω, επιτέλους, να πηδήξω από το παράθυρο; Ίσως πρέπει να παραδεχτώ ότι η θλίψη με βολεύει, επειδή είμαι εγωίστρια».
Η θλίψη με βολεύει….Αν με ρωτάτε σήμερα φτάνοντας σε μια ηλικία που για την σαθρή κοινωνία που ζούμε το να μην έχεις κάνει ήδη παιδί θεωρείται αποτυχία, δεν ξέρω αν θέλω να γίνω μάνα πια έστω όχι σε αυτόν τον κόσμο που κατήργησε τα όνειρα και τις επιθυμίες.
Αποφάσισα να μοιραστώ τη δική μου προσωπική ιστορία πριν μιλήσω για το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί θεωρώ ότι είχε σημασία να περιγράψω τον ψυχισμό μου διαβάζοντας ένα βιβλίο που ουσιαστικά περιγράφει τα σκοτάδια της μητρότητας.
«Μια γυναίκα μπορεί να πιστεύει ότι υπάρχει υπερβολική ελευθερία στον αέρα και δεν παίρνει είδηση πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσει την ίδια της τη φυλακή. Μια γυναίκα παύει να μεταναστεύει ακολουθώντας την προσυμφωνημένη πορεία. Μια γυναίκα βγαίνει από το πρώτο, το οικογενειακό κελί και σκοντάφτει, κάνει λάθος βήματα, αργοσαλεύει άτσαλα τα φτερά της και στρώνεται να φτιάνει φωλίτσες απ’ το καθετί. Μια γυναίκα αρχίζει να φωνάζει: Βάλε με στο κλουβί, άντε, άντε σου λέω βάλε με στο κλουβί. Εγώ αυτό το έκανα όταν σταμάτησα να παίρνω αντισυλληπτικά και ψιθύρισα στο αυτί του Φραν του καθαρού: Κηλίδωσε με, βρόμισε με από μέσα, μπες δυνατά, έτσι, ναι γέμισε με από εσένα, βρόμισε με, ναι».
Η Μπρέντα Ναβάρο με έναν κατ’ εμέ αριστουργηματικό τρόπο και με μια υποδειγματική ωμότητα χαρίζει στον αναγνώστη με μια σειρά λεπτομερέστατων περιγραφών, ένα μοναδικό αναγνωστικό ταξίδι στο οποίο ορίζονται ξανά τα όρια της θλίψης και βάση του είναι η ειλικρίνεια. Η γέννηση και ο θάνατος πάντα θεωρούνταν τα καίρια σημεία στη ζωή ενός ανθρώπου. Για την γυναίκα υπάρχει ένα ακόμα, αυτό της μητρότητας. Τι γίνεται όμως όταν μια γυναίκα δε θέλει πραγματικά να γεννήσει ένα παιδί; Η Ναβάρο μέσα από τα άδεια σπίτια, μιλάει για τους φόβους και τις δυσκολίες που κρύβει η μητρότητα και σου λέει το αυτονόητο ότι δεν βλέπουμε όλες οι γυναίκες τη μητρότητα με τον ίδιο τρόπο και ξέρεις τι; Είναι απολύτως οκ αυτό. Η μητρότητα είναι πόνος. Μάθαμε να ζούμε με την εικόνα ότι η μητέρα είναι υπεράνω όλων, ένας υπεράνθρωπος με τη μορφή Αγίας που κατοικεί στη γη και δεν έχει δικαίωμα να ορίσει η ίδια το σώμα της.
Τα «άδεια σπίτια» είναι η ιστορία δυο μανάδων χωρίς όνομα, δυο γυναικών γεμάτων με ενοχές που ζουν την μητρότητα με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Η μία έγινε μάνα χωρίς να το θέλει. Κάποια στιγμή το παιδί της εξαφανίζεται. Η καρδιά της ραγίζει και εκεί που θες να συμπονέσεις ξεκινάει ένας πιο βαθυς εσωτερικός μονόλογος που σε τσακίζει.
«Και ο Ντάνιελ έκλαιγε, σαν ένας άντρας που ξέρει ότι μπορεί να φάει, να κοιμηθεί, να κλάψει ό,τι ώρα του καπνίσει, επειδή εμείς, μολονότι κουρασμένες και νυσταγμένες, τον προσκυνούσαμε. Τελικά, η αλήθεια ήταν ότι ο Ντάνιελ μεταμορφωνόταν στο νεκροφάγο όρνιοπου θα καταβρόχθιζε το χρόνο μας και θα μας έκανε να ιδρώνουμε αναδίδοντας την οσμή της αποσύνθεσης, που αφήνει πίσω της η ανθρώπινη ιδιότητα, όταν εξατμίζεται απ’ την κούραση, και ύστερα, για άλλη μια φορά, θα μας κατασπάραζε».
Η άλλη τσακισμένη, ζώντας και μεγαλώνοντας μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και βία θέλει να γίνει μάνα, πιστεύοντας έτσι ότι θα φτιάξει τη ζωή της. Θέλει όμως στην πραγματικότητα να είναι μάνα; Δε νομίζω.
Εκφυλη βία, ρατσισμός, καταπίεση, κακοποιητικές συμπεριφορές, γυναικοκτονίες, ιστορίες εξαφανισμένων παιδιών που πλήττουν τη χώρα του Μιεξικού, είναι μερικά από τα θέματα που ξετυλίγει η συγγραφέας μέσα από τη φωνή των δύο αυτών γυναικών.
«Σκεφτόμουν μαζοχιστικά ότι το κορμί μου θα γινόταν η αντανάκλαση της ψυχικής μου κατάστασης, και περίμενα τις αρρώστιες ν’ αρχίσουν ν’ αναδύονται, ήμουν ωστόσο ανίκανη να κοιτάζω. Ακόμα και σήμερα, αποφεύγωτους καθρέφτες, δε μου αρέσει να βλέπω ποια είμαι. Μόλο που εκείνη την εποχή κατάλαβα ότι δεν ήμουν εγώ αυτή που κατοικούσε ετούτο το κορμί, δεν ήμουν παρά ένα σκεύος, ένα είδος άδειας αυλής, όπου έφταναν οι απόμακροι ήχοι της πόλης. Το άδειο και ζοφερό σπίτι που ουδέποτε κατοικήθηκε, παρά τημ καλή του κατασκευή. Ο λευκός ελέφαντας του παζαριού».
Μου έλειψε κάτι από το τέλος όμως με άγγιξε τόσο πολύ. Με διέλυσε ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας δείχνει να κατανοεί τη θλίψη και τον πόνο καθώς και η δύναμη της να το αποδώσει στο χαρτί με τόσο εκκωφαντικό τρόπο. 5*
Η θλίψη με βολεύει….Αν με ρωτάτε σήμερα φτάνοντας σε μια ηλικία που για την σαθρή κοινωνία που ζούμε το να μην έχεις κάνει ήδη παιδί θεωρείται αποτυχία, δεν ξέρω αν θέλω να γίνω μάνα πια έστω όχι σε αυτόν τον κόσμο που κατήργησε τα όνειρα και τις επιθυμίες.
Αποφάσισα να μοιραστώ τη δική μου προσωπική ιστορία πριν μιλήσω για το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί θεωρώ ότι είχε σημασία να περιγράψω τον ψυχισμό μου διαβάζοντας ένα βιβλίο που ουσιαστικά περιγράφει τα σκοτάδια της μητρότητας.
«Μια γυναίκα μπορεί να πιστεύει ότι υπάρχει υπερβολική ελευθερία στον αέρα και δεν παίρνει είδηση πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσει την ίδια της τη φυλακή. Μια γυναίκα παύει να μεταναστεύει ακολουθώντας την προσυμφωνημένη πορεία. Μια γυναίκα βγαίνει από το πρώτο, το οικογενειακό κελί και σκοντάφτει, κάνει λάθος βήματα, αργοσαλεύει άτσαλα τα φτερά της και στρώνεται να φτιάνει φωλίτσες απ’ το καθετί. Μια γυναίκα αρχίζει να φωνάζει: Βάλε με στο κλουβί, άντε, άντε σου λέω βάλε με στο κλουβί. Εγώ αυτό το έκανα όταν σταμάτησα να παίρνω αντισυλληπτικά και ψιθύρισα στο αυτί του Φραν του καθαρού: Κηλίδωσε με, βρόμισε με από μέσα, μπες δυνατά, έτσι, ναι γέμισε με από εσένα, βρόμισε με, ναι».
Η Μπρέντα Ναβάρο με έναν κατ’ εμέ αριστουργηματικό τρόπο και με μια υποδειγματική ωμότητα χαρίζει στον αναγνώστη με μια σειρά λεπτομερέστατων περιγραφών, ένα μοναδικό αναγνωστικό ταξίδι στο οποίο ορίζονται ξανά τα όρια της θλίψης και βάση του είναι η ειλικρίνεια. Η γέννηση και ο θάνατος πάντα θεωρούνταν τα καίρια σημεία στη ζωή ενός ανθρώπου. Για την γυναίκα υπάρχει ένα ακόμα, αυτό της μητρότητας. Τι γίνεται όμως όταν μια γυναίκα δε θέλει πραγματικά να γεννήσει ένα παιδί; Η Ναβάρο μέσα από τα άδεια σπίτια, μιλάει για τους φόβους και τις δυσκολίες που κρύβει η μητρότητα και σου λέει το αυτονόητο ότι δεν βλέπουμε όλες οι γυναίκες τη μητρότητα με τον ίδιο τρόπο και ξέρεις τι; Είναι απολύτως οκ αυτό. Η μητρότητα είναι πόνος. Μάθαμε να ζούμε με την εικόνα ότι η μητέρα είναι υπεράνω όλων, ένας υπεράνθρωπος με τη μορφή Αγίας που κατοικεί στη γη και δεν έχει δικαίωμα να ορίσει η ίδια το σώμα της.
Τα «άδεια σπίτια» είναι η ιστορία δυο μανάδων χωρίς όνομα, δυο γυναικών γεμάτων με ενοχές που ζουν την μητρότητα με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Η μία έγινε μάνα χωρίς να το θέλει. Κάποια στιγμή το παιδί της εξαφανίζεται. Η καρδιά της ραγίζει και εκεί που θες να συμπονέσεις ξεκινάει ένας πιο βαθυς εσωτερικός μονόλογος που σε τσακίζει.
«Και ο Ντάνιελ έκλαιγε, σαν ένας άντρας που ξέρει ότι μπορεί να φάει, να κοιμηθεί, να κλάψει ό,τι ώρα του καπνίσει, επειδή εμείς, μολονότι κουρασμένες και νυσταγμένες, τον προσκυνούσαμε. Τελικά, η αλήθεια ήταν ότι ο Ντάνιελ μεταμορφωνόταν στο νεκροφάγο όρνιοπου θα καταβρόχθιζε το χρόνο μας και θα μας έκανε να ιδρώνουμε αναδίδοντας την οσμή της αποσύνθεσης, που αφήνει πίσω της η ανθρώπινη ιδιότητα, όταν εξατμίζεται απ’ την κούραση, και ύστερα, για άλλη μια φορά, θα μας κατασπάραζε».
Η άλλη τσακισμένη, ζώντας και μεγαλώνοντας μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και βία θέλει να γίνει μάνα, πιστεύοντας έτσι ότι θα φτιάξει τη ζωή της. Θέλει όμως στην πραγματικότητα να είναι μάνα; Δε νομίζω.
Εκφυλη βία, ρατσισμός, καταπίεση, κακοποιητικές συμπεριφορές, γυναικοκτονίες, ιστορίες εξαφανισμένων παιδιών που πλήττουν τη χώρα του Μιεξικού, είναι μερικά από τα θέματα που ξετυλίγει η συγγραφέας μέσα από τη φωνή των δύο αυτών γυναικών.
«Σκεφτόμουν μαζοχιστικά ότι το κορμί μου θα γινόταν η αντανάκλαση της ψυχικής μου κατάστασης, και περίμενα τις αρρώστιες ν’ αρχίσουν ν’ αναδύονται, ήμουν ωστόσο ανίκανη να κοιτάζω. Ακόμα και σήμερα, αποφεύγωτους καθρέφτες, δε μου αρέσει να βλέπω ποια είμαι. Μόλο που εκείνη την εποχή κατάλαβα ότι δεν ήμουν εγώ αυτή που κατοικούσε ετούτο το κορμί, δεν ήμουν παρά ένα σκεύος, ένα είδος άδειας αυλής, όπου έφταναν οι απόμακροι ήχοι της πόλης. Το άδειο και ζοφερό σπίτι που ουδέποτε κατοικήθηκε, παρά τημ καλή του κατασκευή. Ο λευκός ελέφαντας του παζαριού».
Μου έλειψε κάτι από το τέλος όμως με άγγιξε τόσο πολύ. Με διέλυσε ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας δείχνει να κατανοεί τη θλίψη και τον πόνο καθώς και η δύναμη της να το αποδώσει στο χαρτί με τόσο εκκωφαντικό τρόπο. 5*
May 31, 2023
2.5/5 Estrellas
Este libro tiene fuego, pero las llamas sólo me han rozado.
Este libro tiene mucho dolor, pero yo no he empatizado.
La rabia desborda sus páginas y solo he intuido de donde viene.
Este libro es duro, nos muestra la destrucción de dos mujeres enfrentadas a la maternidad, a sus relaciones sentimentales y a su sexualidad, pero ciertamente no he sabido entender de donde provenían estos comportamientos.
La pobreza, la miseria humana y económica, la falta de cobertura social y familiar, la educación, o más bien la falta de ella, la corrupción, la desidia institucional, el sálvese quien pueda....todo ello salta a nuestra mente a medida que avanzas por sus páginas, pero no me ha calado tanto como el libro merecía....el formato de la escritura y el lenguaje no han ayudado.
Este libro tiene fuego, pero las llamas sólo me han rozado.
Este libro tiene mucho dolor, pero yo no he empatizado.
La rabia desborda sus páginas y solo he intuido de donde viene.
Este libro es duro, nos muestra la destrucción de dos mujeres enfrentadas a la maternidad, a sus relaciones sentimentales y a su sexualidad, pero ciertamente no he sabido entender de donde provenían estos comportamientos.
La pobreza, la miseria humana y económica, la falta de cobertura social y familiar, la educación, o más bien la falta de ella, la corrupción, la desidia institucional, el sálvese quien pueda....todo ello salta a nuestra mente a medida que avanzas por sus páginas, pero no me ha calado tanto como el libro merecía....el formato de la escritura y el lenguaje no han ayudado.
June 19, 2020
Que tremenda escritora he descubierto!
Su primera novela y ¡WOOOOOW! que inteligente y que valiente para plantear el lado oscuro de la maternidad de una manera tan magistral.
Vamos que tuve que volver a leer la biografía de la escritora, porque quien escribió esto debe ser una mujer brillante y muy preparada. ¡ y vaya que no me equivoqué!
Una novela brillante, desgarradora, cruda, realista, sacudidora, que te hace involucrarte con los personajes , inolvidable.
Imposible que te deje indiferente.
Lo terminé en una noche porque NO PUDE SOLTARLO.
Recomendable al 100%.
Lista para volver a leer otro libro de Brenda Navarro👌🏼.
Su primera novela y ¡WOOOOOW! que inteligente y que valiente para plantear el lado oscuro de la maternidad de una manera tan magistral.
Vamos que tuve que volver a leer la biografía de la escritora, porque quien escribió esto debe ser una mujer brillante y muy preparada. ¡ y vaya que no me equivoqué!
Una novela brillante, desgarradora, cruda, realista, sacudidora, que te hace involucrarte con los personajes , inolvidable.
Imposible que te deje indiferente.
Lo terminé en una noche porque NO PUDE SOLTARLO.
Recomendable al 100%.
Lista para volver a leer otro libro de Brenda Navarro👌🏼.
August 10, 2021
Uy, la gente pregunta, ¿y por qué lees eso si vas a sufrir tanto?
Yo digo: por eso.
No se puede cerrar los ojos ante la realidad tan terrible de tantas familias, y ante la ignorancia tan tremenda de otras más.
Un libro doloroso y urgente, que honra a esos niñitos, víctimas de la estupidez de otros.
Una escritura muy brutal.
Muy.
Yo digo: por eso.
No se puede cerrar los ojos ante la realidad tan terrible de tantas familias, y ante la ignorancia tan tremenda de otras más.
Un libro doloroso y urgente, que honra a esos niñitos, víctimas de la estupidez de otros.
Una escritura muy brutal.
Muy.
March 12, 2022
Terminé el libro con muchísima angustia, con prisa para que acabara pronto. Y cuando terminó no supe qué hacer, quería más. Las 5 estrellas más fáciles del mundo. Fue una historia terrible que no da respiro, te ataca por todos lados. A veces quería parar, porque me hacía mal todo lo que pasaba. Pero no podía parar, es una novela adictiva y triste.
January 14, 2018
Se trata, en todo caso, de una novela incómoda. Incomodísima. Incómodos el amor, las relaciones de pareja, la maternidad, la familia, el sexo: incómodo el yo. El yo y su violenta relación con los otros. La casi absoluta oscuridad en la que nos sumen los relatos de las personajas de esta novela: una mujer que se define a sí misma como "una estafa de madre", otra mujer que se dice a sí misma "nunca confíes en tu propia madre", una mujer que piensa que "las hijas siempre pagan mal", otra mujer que se describe como "la loca desquiciada que siempre fui".
February 25, 2020
“¿Por qué los llaman desaparecidos y no se atreven a llamarlos muertos? Porque los muertos somos los que buscamos, ellos siempre, siempre seguirán vivos”.
“Qué barbaridad” es la primera frase y la que más me retumba cuando pienso en “Casas vacías”. Hay libros para los que simplemente no tengo palabras, o al menos no las adecuadas y mucho menos las que le hagan justicia, así que permitidme que lo resuma todo con un: leed a Brenda, por favor.
Simplemente BRUTAL. El relato más crudo, más inolvidable y más desgarrador que he leído jamás sobre la maternidad.
“Qué barbaridad” es la primera frase y la que más me retumba cuando pienso en “Casas vacías”. Hay libros para los que simplemente no tengo palabras, o al menos no las adecuadas y mucho menos las que le hagan justicia, así que permitidme que lo resuma todo con un: leed a Brenda, por favor.
Simplemente BRUTAL. El relato más crudo, más inolvidable y más desgarrador que he leído jamás sobre la maternidad.
November 22, 2022
Brutal.
Lo terminé hace más de una semana, pero sigo procesando la lectura.
Lo terminé hace más de una semana, pero sigo procesando la lectura.
May 6, 2024
‘Casas vacías’ es una montaña rusa de emociones en forma de novela en la que se nos presenta una suerte de imágenes especulares. Dos mujeres, una, madre sin quererlo, otra que quiere serlo y no puede. Una que ha perdido a su hijo, otra que ha hecho todo lo posible para procurarse uno. Una rota por la culpa, otra con sus expectativas hechas trizas. Un puente entre ellas, un niño querido, robado, deseado… David /Leonel.
“Podía ocurrir, tenía que ocurrir. Ocurrió; no a ti” - Wislawa Szymborska
Una aproximación dolorosa en extremo a la maternidad, presentada desde su perspectiva más cruda: fuente de intranquilidad, preocupación, desesperación, soledad, dolor, decepción. Además, en ningún momento conocemos el nombre de las narradoras. A su alrededor, todo el mundo tiene nombre, pero ellas, tan solo se presentan como madres, como si la maternidad, en cierta manera, borrara su identidad.
Destaca la genialísima construcción psicológica de ambas protagonistas. Mujeres con las que empatices o no, llegas a entender y a compartir su dolor. Dos personajes en los que nos sumergimos en su más secreta intimidad, conocemos sus pensamientos sin ningún tipo de filtro, descubriendo sus secretos más oscuros. Porque estas dos mujeres, estas dos madres, no son santas (¿alguien lo somos acaso?).
Una aproximación muy valiente por parte de Brenda Navarro, contarnos la historia de dos mujeres “culpables de algo” y víctimas de mucho otro, personajes que llegas a odiar y condenar en algún momento y que, al mismo tiempo, quieres abrazar, de alguna forma todo esto sale de maravilla.
Un libro que nos muestra las consecuencias del dolor, el tsunami de horror e injusticias que a veces los allegados sufren. A pesar de intensidad de los sucesos, Navarro huye de lo lacrimógeno. Las escenas y monólogos de reproches, peleas, rencor y culpa son tan vívidas, tan reales… que sentía que estaba pasando en casa de mis vecinos y yo lo escuchaba a través de la pared.
Una novela con una profundidad insondable, que por si no fuera poco el tema principal, se atreve también a mostrarnos la terrible realidad que viven México y otros países de LATAM con los “desaparecidos”, cómo los problemas de algunos generan absoluta indiferencia en las administraciones; también ahonda en la violencia hacia las mujeres, en las diferencias de clases y entre hombres y mujeres a la hora de afrontar los mismos problemas.
Increíble cómo en tan pocas páginas sientes que lees dos novelas gracias a la intensidad de ambas historias, a los dos registros tan diferentes de los que se vale la autora.
En resumen, una obra dolorosa y angustiante pero que me ha encantado. Un libro del que no te quieres despegar y al mismo tiempo solo quieres cerrar los ojos, dejar de leer, “protegerte” del dolor. Un libro sobre ser mujer, sobre madres, que muestra una maternidad diferente a la imaginada, un libro que es un llanto infinito.
“Podía ocurrir, tenía que ocurrir. Ocurrió; no a ti” - Wislawa Szymborska
Una aproximación dolorosa en extremo a la maternidad, presentada desde su perspectiva más cruda: fuente de intranquilidad, preocupación, desesperación, soledad, dolor, decepción. Además, en ningún momento conocemos el nombre de las narradoras. A su alrededor, todo el mundo tiene nombre, pero ellas, tan solo se presentan como madres, como si la maternidad, en cierta manera, borrara su identidad.
Destaca la genialísima construcción psicológica de ambas protagonistas. Mujeres con las que empatices o no, llegas a entender y a compartir su dolor. Dos personajes en los que nos sumergimos en su más secreta intimidad, conocemos sus pensamientos sin ningún tipo de filtro, descubriendo sus secretos más oscuros. Porque estas dos mujeres, estas dos madres, no son santas (¿alguien lo somos acaso?).
Una aproximación muy valiente por parte de Brenda Navarro, contarnos la historia de dos mujeres “culpables de algo” y víctimas de mucho otro, personajes que llegas a odiar y condenar en algún momento y que, al mismo tiempo, quieres abrazar, de alguna forma todo esto sale de maravilla.
Un libro que nos muestra las consecuencias del dolor, el tsunami de horror e injusticias que a veces los allegados sufren. A pesar de intensidad de los sucesos, Navarro huye de lo lacrimógeno. Las escenas y monólogos de reproches, peleas, rencor y culpa son tan vívidas, tan reales… que sentía que estaba pasando en casa de mis vecinos y yo lo escuchaba a través de la pared.
Una novela con una profundidad insondable, que por si no fuera poco el tema principal, se atreve también a mostrarnos la terrible realidad que viven México y otros países de LATAM con los “desaparecidos”, cómo los problemas de algunos generan absoluta indiferencia en las administraciones; también ahonda en la violencia hacia las mujeres, en las diferencias de clases y entre hombres y mujeres a la hora de afrontar los mismos problemas.
Increíble cómo en tan pocas páginas sientes que lees dos novelas gracias a la intensidad de ambas historias, a los dos registros tan diferentes de los que se vale la autora.
En resumen, una obra dolorosa y angustiante pero que me ha encantado. Un libro del que no te quieres despegar y al mismo tiempo solo quieres cerrar los ojos, dejar de leer, “protegerte” del dolor. Un libro sobre ser mujer, sobre madres, que muestra una maternidad diferente a la imaginada, un libro que es un llanto infinito.
January 14, 2018
Se dice que el nacimiento y la muerte son las dos experiencias más importantes del hombre. Dije del hombre. Porque, y esto no lo digo yo sino nuestra sociedad, para una mujer la experiencia más importante es dar a luz. ¿Qué pasa entonces –preguntémonos todas—si una mujer en realidad no quiere dar a luz o bien, en definitiva, no puede dar a luz?
En serio, ¿qué pasa?
Es un poco sobre esta premisa, sobre el qué pasa, que se erige Casas Vacías de Brenda Navarro una novela que despierta temores –y también verdades—que ninguna de nosotras sabíamos que teníamos. Es la maternidad, el deseo de esta o el temor a ésta, lo que lleva a las protagonistas al límite de sus vidas.
Sí, en esta novela hay dos mujeres, ambas completamente distintas. Una se cuestiona su embarazo, se cuestiona luego su maternidad para, finalmente, perder a su hijo en un parque y quedar desconsolada. La Otra busca y busca su embarazo, quiere y desea la maternidad y, cuando la consigue, la vive desconsolada. La Una, con uñas y dientes, se niega a pertenecer. La Otra, por más que lo desea, es incapaz de pertenecer. Ambas, sin saberlo, comparten algo que les pertenece. El destino de la Una y la Otra se cruzan cuando un niño desaparece.
Tener, criar y perder a un hijo es, parece decirnos la autora, liberador y estremecedor, pero también una experiencia profunda y aterradora. La escritura de Navarro apela a la sobriedad y a la brevedad, todo está dicho en minucias y es precisamente esta economía del lenguaje lo que permite que la novela nos reviente en la cara, nos conmueva e incomode. Y es que Navarro amplía y arremete sin titubeo alguno con nuestra comprensión de la maternidad y, en ello, amplía y arremete sobre otros temas como la violencia, los desaparecidos, los feminicidios, y tantas otras cosas que nos condicionan.
Casas Vacías es el primer proyecto editorial de Kaja Negra, y aunque no es una lectura fácil, es una lectura necesaria. Es esta una novela justa, medida, y Brenda Navarro una autora interesada en decirnos que entre el nacimiento, dar a luz, y la muerte: hay muchas fabricaciones más.
En serio, ¿qué pasa?
Es un poco sobre esta premisa, sobre el qué pasa, que se erige Casas Vacías de Brenda Navarro una novela que despierta temores –y también verdades—que ninguna de nosotras sabíamos que teníamos. Es la maternidad, el deseo de esta o el temor a ésta, lo que lleva a las protagonistas al límite de sus vidas.
Sí, en esta novela hay dos mujeres, ambas completamente distintas. Una se cuestiona su embarazo, se cuestiona luego su maternidad para, finalmente, perder a su hijo en un parque y quedar desconsolada. La Otra busca y busca su embarazo, quiere y desea la maternidad y, cuando la consigue, la vive desconsolada. La Una, con uñas y dientes, se niega a pertenecer. La Otra, por más que lo desea, es incapaz de pertenecer. Ambas, sin saberlo, comparten algo que les pertenece. El destino de la Una y la Otra se cruzan cuando un niño desaparece.
Tener, criar y perder a un hijo es, parece decirnos la autora, liberador y estremecedor, pero también una experiencia profunda y aterradora. La escritura de Navarro apela a la sobriedad y a la brevedad, todo está dicho en minucias y es precisamente esta economía del lenguaje lo que permite que la novela nos reviente en la cara, nos conmueva e incomode. Y es que Navarro amplía y arremete sin titubeo alguno con nuestra comprensión de la maternidad y, en ello, amplía y arremete sobre otros temas como la violencia, los desaparecidos, los feminicidios, y tantas otras cosas que nos condicionan.
Casas Vacías es el primer proyecto editorial de Kaja Negra, y aunque no es una lectura fácil, es una lectura necesaria. Es esta una novela justa, medida, y Brenda Navarro una autora interesada en decirnos que entre el nacimiento, dar a luz, y la muerte: hay muchas fabricaciones más.
March 16, 2022
Μητρότητα, προσωπική ανάγκη-επιλογή ή κοινωνική επιβολή;
Το ερώτημα αυτό εξετάζει εκτενώς στο σπαρακτικό μυθιστόρημα της «Άδεια Σπίτια» η Μεξικανή συγγραφέας Μπρέντα Ναβάρο, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Carnivora, σε μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη.
Δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες. Δύο γυναίκες που το κοινωνικό-οικονομικό χάσμα τις χωρίζει, μα ταυτόχρονα ο στερεοτυπικός κι απαρχαιωμένος τρόπος που τις αντιμετωπίζει η πατριαρχική κοινωνία του Μεξικό, είναι αυτό που τελικά τις συνδέει άρρηκτα, καταδεικνύοντας την κοινή μοίρα των γυναικών της Λατινικής Αμερικής.
Μία γυναίκα που επιθυμεί διακαώς να γίνει μητέρα, κι άλλη μία που βρίσκεται με δύο παιδιά -κι ας χάνει το ένα- χωρίς αυτός να είναι ο σκοπός της ζωής της. Δύο γυναίκες, δύο μυθιστορηματικές φιγούρες βαθιά τραγικές, που κουβαλούν στους ώμους το βάρος που τους εναποθέτει μία συντηρητική κοινωνία, που αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν δίποδες μήτρες, σαν σκεύη αναπαραγωγής παιδιών. Δύο γυναίκες θύματα των περιστάσεων, που παγιδεύονται στα στενά πατριαρχικά καλούπια της μεξικανικής κοινωνίας.
Αφόρητα ρεαλιστικό και τραγικά επώδυνο, το μυθιστόρημα της Ναβάρο είναι μία προσπάθεια απογύμνωσης της μητρότητας από εξωραϊσμούς και στερεότυπες αντιλήψεις. Η Ναβάρο τοποθετεί τη μητρότητα σ’ ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, καταδεικνύοντας πως βιώνεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από κάθε γυναίκα. Κι αυτό είναι κάτι με το οποίο πρέπει να συμφιλιωθούμε ως κοινωνία και φυσικά να το αποδεχτούμε και να το κατανοήσουμε!
Η γραφή της Ναβάρο αιχμηρή, σκληρή, σάρκινη, γίνεται χείμαρρος που σε παρασύρει. Γίνεται μαχαίρι που μπήγεται βαθιά μέσα στη σάρκα και φτάνει ως το κόκκαλο. Γίνεται σημάδι ανεξίτηλο, που θα παραμείνει χαραγμένο για πάντα στους κόλπους της μνήμης.
Τα ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ είναι ένα μυθιστόρημα που σε ξεβολεύει από την άνεση του γνώριμου κι αυτού που μέχρι πρότινος θεωρούσες ως δεδομένο, γιατί έτσι σου έμαθαν να πιστεύεις. Είναι ένα μυθιστόρημα «χαστούκι» που με αφορμή το ζήτημα της μητρότητας φωτίζει το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, όπου οι έμφυλες διακρίσεις, η βία, ο ρατσισμός και τα πατριαρχικά στερεότυπα έχουν περάσει στη σφαίρα του κοινωνικού ασυνείδητου.
Το ερώτημα αυτό εξετάζει εκτενώς στο σπαρακτικό μυθιστόρημα της «Άδεια Σπίτια» η Μεξικανή συγγραφέας Μπρέντα Ναβάρο, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Carnivora, σε μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη.
Δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες. Δύο γυναίκες που το κοινωνικό-οικονομικό χάσμα τις χωρίζει, μα ταυτόχρονα ο στερεοτυπικός κι απαρχαιωμένος τρόπος που τις αντιμετωπίζει η πατριαρχική κοινωνία του Μεξικό, είναι αυτό που τελικά τις συνδέει άρρηκτα, καταδεικνύοντας την κοινή μοίρα των γυναικών της Λατινικής Αμερικής.
Μία γυναίκα που επιθυμεί διακαώς να γίνει μητέρα, κι άλλη μία που βρίσκεται με δύο παιδιά -κι ας χάνει το ένα- χωρίς αυτός να είναι ο σκοπός της ζωής της. Δύο γυναίκες, δύο μυθιστορηματικές φιγούρες βαθιά τραγικές, που κουβαλούν στους ώμους το βάρος που τους εναποθέτει μία συντηρητική κοινωνία, που αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν δίποδες μήτρες, σαν σκεύη αναπαραγωγής παιδιών. Δύο γυναίκες θύματα των περιστάσεων, που παγιδεύονται στα στενά πατριαρχικά καλούπια της μεξικανικής κοινωνίας.
Αφόρητα ρεαλιστικό και τραγικά επώδυνο, το μυθιστόρημα της Ναβάρο είναι μία προσπάθεια απογύμνωσης της μητρότητας από εξωραϊσμούς και στερεότυπες αντιλήψεις. Η Ναβάρο τοποθετεί τη μητρότητα σ’ ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, καταδεικνύοντας πως βιώνεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από κάθε γυναίκα. Κι αυτό είναι κάτι με το οποίο πρέπει να συμφιλιωθούμε ως κοινωνία και φυσικά να το αποδεχτούμε και να το κατανοήσουμε!
Η γραφή της Ναβάρο αιχμηρή, σκληρή, σάρκινη, γίνεται χείμαρρος που σε παρασύρει. Γίνεται μαχαίρι που μπήγεται βαθιά μέσα στη σάρκα και φτάνει ως το κόκκαλο. Γίνεται σημάδι ανεξίτηλο, που θα παραμείνει χαραγμένο για πάντα στους κόλπους της μνήμης.
Τα ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ είναι ένα μυθιστόρημα που σε ξεβολεύει από την άνεση του γνώριμου κι αυτού που μέχρι πρότινος θεωρούσες ως δεδομένο, γιατί έτσι σου έμαθαν να πιστεύεις. Είναι ένα μυθιστόρημα «χαστούκι» που με αφορμή το ζήτημα της μητρότητας φωτίζει το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, όπου οι έμφυλες διακρίσεις, η βία, ο ρατσισμός και τα πατριαρχικά στερεότυπα έχουν περάσει στη σφαίρα του κοινωνικού ασυνείδητου.
February 4, 2022
Las dos voces están bien construidas, son angustiantes desde lugares diferentes. La pérdida de un hijo en un caso, la violencia doméstica en el otro. Ambas atravesadas por las contradicciones que les genera la maternidad, un tema explorado por otras autoras contemporáneas como Ariana Harwicz o Guadalupe Nettel.
Pero en este libro aparece una faceta adicional... la desaparición del hijo. Ese estado inconcluso que deja suspendida la vida de su madre. La incertidumbre enloquecedora del no saber.
Pero en este libro aparece una faceta adicional... la desaparición del hijo. Ese estado inconcluso que deja suspendida la vida de su madre. La incertidumbre enloquecedora del no saber.
¿Por qué los llaman desaparecidos y no se atreven a llamarlos muertos? Porque los muertos somos los que los buscamos, ellos siempre, siempre seguirán vivos.
July 17, 2020
La oralidad de las secciones pares me provoca mucha admiración (envidia) y fue lo que más me gustó del libro. Es increíble la empatía que genera esa vocecilla criminal y al mismo tiempo inocente. Simplemente genial. (No recuerdo en dónde acabo de leer que un personaje dice que "una película es buena cuando el villano tiene un punto". Bueno, eso acá).
También me gusta el manejo periférico de los personajes masculinos, cómo se vuelven presentes por y desde sus ausencias. Bieen.
Yo quiero mucho a las de Kaja Negra, ¡mucho!, pero la edición está muy descuidada. Hasta le dejaron un "cuerdas bucales", no manchen. (No tengo la de Sexto Piso).
También me gusta el manejo periférico de los personajes masculinos, cómo se vuelven presentes por y desde sus ausencias. Bieen.
Yo quiero mucho a las de Kaja Negra, ¡mucho!, pero la edición está muy descuidada. Hasta le dejaron un "cuerdas bucales", no manchen. (No tengo la de Sexto Piso).
February 6, 2022
Αδεια σπιτια ή αλλιως οπως λεει και ενα αγαπημενο ποιημα, man hands on misery to man... Η ζωη δινεται απο μανα σε παιδι και ερχομαστε σε εναν κοσμο χωρις να μας ρωτησει κανεις αν θελουμε ή αν το αντεχουμε. Ειδικα αν σαν γυναικες ειμαστε ετοιμες να κουβαλησουμε στις πλατες μας ολα αυτα τα πρέπει της κοινωνιας περι μητροτητας, αγαπης, βιολογικων ρολογιων κλπ. Αν πριν ακομη καταφερεις να "φτιαξεις" τον εαυτο σου, εισαι ετοιμη να φτιαξεις εναν αλλο ανθρωπο με τετοιο τροπο ωστε να μη του κληροδοτησεις ολα τα δικα σου βασανα. Οι δυο γυναικες, ηρωιδες της Ναβαρο, ειναι δυο πολυ ανθρωπινα πλασματα που κουβαλουν μεγαλα βασανα, που πήραν λαθος δρομους, που επεσαν στην παγιδα αυτων των πρεπει για να γεμισουν τη ζωη τους, αλλα που παρεμειναν "αδεια σπιτια" καταληγοντας μονες και πληγωμενες. Μια γυναικα που εχει παιδι και μια που θελει. Μια γυναικα που δεν ηθελε να γινει μητερα και τελικα βρεθηκε με δυο παιδια και μια που εχασε ενα. Μια γυναικα που δε μπορουσε να συνδεθει με τη μητρικη της φυση και μια που την ξυπνησε μεσα της απο παιδι. Μια θυμα, μια θυτης. Μια θυτης, μια θυμα....
Δε θελω ουτε και μπορώ να πω πολλα γιαυτο το βιβλιο, μιας και ειναι ηδη απο τα πιο πολυδιαβασμενα της βιβλιοκοινοτητας, αλλα και επειδη τα λεει ολα η θεοτητα Ναβαρο την οποια εκθειασαμε με τη φιλη/αδελφη και συνοδοιπορο σε αυτο το συντομο αλλα υπεροχο αναγωστικο ταξιδι Ειναι τοσο υπεροχο να υπαρχουν τετοιες δυνατες κ ξεχωριστες γυναικειες φωνες στη λογοτεχνια που δινουν ενα διαφορετικο στιγμα για το τι σημαινει να ζεις στον 21ο αιωνα. Που δεν βαζουν το πολυχρωμο fake περιτυλιγμα στη μητροτητα και στα οσα αυτη εμπεριεχει, αλλα μιλουν εξω απο τα δοντια για το μαρτυριο του να μην παιρνεις συνειδητα αποφασεις και να εγκλωβιζεσαι και να εγκλωβιζεις μεσα σε αυτες. Ενα βιβλιο αγριο, δυσκολο, ωμο, μα περα για περα αληθινο. Το λατρεψα.
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστερια
"αν μπορουσα να ζησω χωρις αυτον? Ναι, φυσικα και μπορουσα να ζησω χωρις αυτον, οπως μπιρεσα να ζησω χωρις τον πατερα μου, χωρις τον αδερφο μου, χωρις τη μαμα μου. Το μονο πιυ δε μπορουσα, ηταν να ζησω χωρις να ειμαι μανα. Γιατι αυτο το κολλημα? Γιατι ετσι. Κακο ειναι να θες να γινεις μανα, κακο ειναι να θες να δωσεις αγαπη? Εγω ηθελα να αναθρεψω την κορη μου να γινει διαφορετικη απο εμενα, απο τη μανα μου, απο τη μανα του ραφαελ, απο τις ξαδερφες μου. Μια γυναικα διαφορετικη που δε θ'αφηνε κανεναν να την ξεγελα, αλλα θα ηταν και τρυφερη. Κακο ειναι αυτο? "
Δε θελω ουτε και μπορώ να πω πολλα γιαυτο το βιβλιο, μιας και ειναι ηδη απο τα πιο πολυδιαβασμενα της βιβλιοκοινοτητας, αλλα και επειδη τα λεει ολα η θεοτητα Ναβαρο την οποια εκθειασαμε με τη φιλη/αδελφη και συνοδοιπορο σε αυτο το συντομο αλλα υπεροχο αναγωστικο ταξιδι Ειναι τοσο υπεροχο να υπαρχουν τετοιες δυνατες κ ξεχωριστες γυναικειες φωνες στη λογοτεχνια που δινουν ενα διαφορετικο στιγμα για το τι σημαινει να ζεις στον 21ο αιωνα. Που δεν βαζουν το πολυχρωμο fake περιτυλιγμα στη μητροτητα και στα οσα αυτη εμπεριεχει, αλλα μιλουν εξω απο τα δοντια για το μαρτυριο του να μην παιρνεις συνειδητα αποφασεις και να εγκλωβιζεσαι και να εγκλωβιζεις μεσα σε αυτες. Ενα βιβλιο αγριο, δυσκολο, ωμο, μα περα για περα αληθινο. Το λατρεψα.
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστερια
"αν μπορουσα να ζησω χωρις αυτον? Ναι, φυσικα και μπορουσα να ζησω χωρις αυτον, οπως μπιρεσα να ζησω χωρις τον πατερα μου, χωρις τον αδερφο μου, χωρις τη μαμα μου. Το μονο πιυ δε μπορουσα, ηταν να ζησω χωρις να ειμαι μανα. Γιατι αυτο το κολλημα? Γιατι ετσι. Κακο ειναι να θες να γινεις μανα, κακο ειναι να θες να δωσεις αγαπη? Εγω ηθελα να αναθρεψω την κορη μου να γινει διαφορετικη απο εμενα, απο τη μανα μου, απο τη μανα του ραφαελ, απο τις ξαδερφες μου. Μια γυναικα διαφορετικη που δε θ'αφηνε κανεναν να την ξεγελα, αλλα θα ηταν και τρυφερη. Κακο ειναι αυτο? "
February 18, 2020
«¿Qué clase de bondad hay en quien exige amor dando amor? Ninguna».
🥀
La maternidad conlleva unas expectativas siempre (felicidad, realización personal, proyecto propio...) incluso en los casos en los que ni siquiera se ve una alternativa a no serlo. En «Casas vacías» la mujer de Fran y la mujer de Rafa (nunca sabemos su nombre, podrían ser cualquier mujer) tienen más en común de lo que pueda parecer.
🥀
«No merezco respirar. Respiro. Mi condena es respirar».
🥀
La mujer de Fran se ve «bendecida» con dos hijos. La mujer de Rafa no consigue ser madre. No se conocen pero cada una desearía ser la otra: la una libre, la otra atada a una maternidad. Sus relatos se trenzan. La una transmuta en la otra, intercambiándose los papeles, y ambas muestran la misma incapacidad para gestionar sus emociones, el mismo aislamiento, idéntica extrañeza. Nadie está preparado para lo que le va a venir.
🥀
«El que desparece se lleva algo de ti que no vuelve; se llama cordura».
🥀
Pero lo que realmente une a esas dos mujeres es que son producto de la violencia. Han sido tantas veces víctimas de violencia institucional, social o familiar que replican lo vivido. Ningún lugar es seguro para ellas: ni su casa ni la calle. No hay refugio. No hay salida. El ambiente claustrofóbico está en todos los sitios porque ellas también lo contienen e incluso lo paren. Son casas vacías con los cajones llenos de miedo, odio y muerte. Por eso, a ratos, empatizamos con ellas. Y también, a ratos, las odiamos.
🥀
«¿Qué cosa puede salir bien de un ser vivo que se alimenta de otro para su supervivencia?
🥀
Ellas son las madres de los desparecidos y de los presentes, las «lloronas», las llaman. Ellas son todas y ninguna porque cada caso es distinto aunque parezca el mismo. La casuística en la mujer se aplica con severidad. También la generalización. La cuestión es juzgarnos. Bajo la pátina de ficción se oculta una realidad política que acongoja. Lo leía y me repetía: «es ficción», pero sabía que no, que podía ser una historia real.
🥀
Qué placer conversar contigo, @nnoviembre, sobre esta joyita. Estaría horas hablando de este libro. Mejor que lo lean.
#BrendaNavarro #CasasVacías #MaternidadesLit #narrativamexicana
🥀
La maternidad conlleva unas expectativas siempre (felicidad, realización personal, proyecto propio...) incluso en los casos en los que ni siquiera se ve una alternativa a no serlo. En «Casas vacías» la mujer de Fran y la mujer de Rafa (nunca sabemos su nombre, podrían ser cualquier mujer) tienen más en común de lo que pueda parecer.
🥀
«No merezco respirar. Respiro. Mi condena es respirar».
🥀
La mujer de Fran se ve «bendecida» con dos hijos. La mujer de Rafa no consigue ser madre. No se conocen pero cada una desearía ser la otra: la una libre, la otra atada a una maternidad. Sus relatos se trenzan. La una transmuta en la otra, intercambiándose los papeles, y ambas muestran la misma incapacidad para gestionar sus emociones, el mismo aislamiento, idéntica extrañeza. Nadie está preparado para lo que le va a venir.
🥀
«El que desparece se lleva algo de ti que no vuelve; se llama cordura».
🥀
Pero lo que realmente une a esas dos mujeres es que son producto de la violencia. Han sido tantas veces víctimas de violencia institucional, social o familiar que replican lo vivido. Ningún lugar es seguro para ellas: ni su casa ni la calle. No hay refugio. No hay salida. El ambiente claustrofóbico está en todos los sitios porque ellas también lo contienen e incluso lo paren. Son casas vacías con los cajones llenos de miedo, odio y muerte. Por eso, a ratos, empatizamos con ellas. Y también, a ratos, las odiamos.
🥀
«¿Qué cosa puede salir bien de un ser vivo que se alimenta de otro para su supervivencia?
🥀
Ellas son las madres de los desparecidos y de los presentes, las «lloronas», las llaman. Ellas son todas y ninguna porque cada caso es distinto aunque parezca el mismo. La casuística en la mujer se aplica con severidad. También la generalización. La cuestión es juzgarnos. Bajo la pátina de ficción se oculta una realidad política que acongoja. Lo leía y me repetía: «es ficción», pero sabía que no, que podía ser una historia real.
🥀
Qué placer conversar contigo, @nnoviembre, sobre esta joyita. Estaría horas hablando de este libro. Mejor que lo lean.
#BrendaNavarro #CasasVacías #MaternidadesLit #narrativamexicana
November 3, 2022
Impresionante. Es su novela debut y parece un libro de una escritora consagrada. Para mí está dando una cátedra de escritura: en construcción de voces, pero también de personajes, no hay absolutamente nada al azar en este libro, todo está puesto por algo.
La temática sobre maternidad está muy ligada a la clase y eso también lo hace muy interesante. Pero sobre todo las reflexiones sobre lo que implica un desaparecido. Me recordó a Antígona González de Sara Uribe.
Las mexicanas hablándonos de violencia, de patriarcado de una forma cruda pero increíble.
Por favor léanla!
La temática sobre maternidad está muy ligada a la clase y eso también lo hace muy interesante. Pero sobre todo las reflexiones sobre lo que implica un desaparecido. Me recordó a Antígona González de Sara Uribe.
Las mexicanas hablándonos de violencia, de patriarcado de una forma cruda pero increíble.
Por favor léanla!
September 12, 2020
Cuando leí tormenta de huracanes, el lenguaje utilizado por Melchor me sacudió, no por ignorar esa forma de hablar sino porque verlo escrito suponía para mi casi un sacrilegio.
Navarro hace uso del lenguaje de un modo inteligente. Cada una de las dos protagonistas pertenece a una clase social diferente y el lenguaje utilizado en la narración evidencia esa diferencia, y ayuda a entrar en esos mundos a los que uno cierra los ojos, no por no saber, sino por preferir ignorar.
Ser madre por que toca, por casualidad, debatirse con una misma cuando no siente ese instinto, querer negarse a esa Situación que una no ha evitado a tiempo y una vez que lo eres no puedes sentir esa división entre el amor involuntario por ese ser y la necesidad de seguir siendo la persona que eras. Y, si en esa situación, tus oscuros deseos se hacen realidad seguir viviendo con la culpa, y con una conciencia que perfora las entrañas, se convierte en un acto tan automático que lo único que te permite es respirar.
Ser madre, como único objetivo en la vida, en un mundo salvaje, en un mundo donde el sexo y el abuso, es el pan de cada día, donde la lucha por ser persona con cierta dignidad desgasta, donde las relaciones se establecen a partir del nacimiento en forma de maltrato se mama desde la cuna, es misión imposible. Y cuando la naturaleza te lo niega, y una mujer en su locura roba un hijo de la vida de otra mujer, los engranajes se sueltan y todo se vuelve un caos.
La maldad, los sentimientos viscerales de la maternidad, ser hija de un asesino, ser hija de una psicópata, ser madre sin querer y querer ser madre sin poder. Historias que te revuelven, que te abofetean en una lectura intensa, dura, llena de emociones reales y prohibidas a la luz del día. Todo esto es este libro. Con una prosa que no me ha dejado indiferente, con sentencias, en las que te detienes y tienes que respirar para poder seguir. Posiblemente no sea un libro de premio literario a las letras pero es un libro de premio a la capacidad de transmitir emociones y vidas.
Navarro hace uso del lenguaje de un modo inteligente. Cada una de las dos protagonistas pertenece a una clase social diferente y el lenguaje utilizado en la narración evidencia esa diferencia, y ayuda a entrar en esos mundos a los que uno cierra los ojos, no por no saber, sino por preferir ignorar.
Ser madre por que toca, por casualidad, debatirse con una misma cuando no siente ese instinto, querer negarse a esa Situación que una no ha evitado a tiempo y una vez que lo eres no puedes sentir esa división entre el amor involuntario por ese ser y la necesidad de seguir siendo la persona que eras. Y, si en esa situación, tus oscuros deseos se hacen realidad seguir viviendo con la culpa, y con una conciencia que perfora las entrañas, se convierte en un acto tan automático que lo único que te permite es respirar.
Ser madre, como único objetivo en la vida, en un mundo salvaje, en un mundo donde el sexo y el abuso, es el pan de cada día, donde la lucha por ser persona con cierta dignidad desgasta, donde las relaciones se establecen a partir del nacimiento en forma de maltrato se mama desde la cuna, es misión imposible. Y cuando la naturaleza te lo niega, y una mujer en su locura roba un hijo de la vida de otra mujer, los engranajes se sueltan y todo se vuelve un caos.
La maldad, los sentimientos viscerales de la maternidad, ser hija de un asesino, ser hija de una psicópata, ser madre sin querer y querer ser madre sin poder. Historias que te revuelven, que te abofetean en una lectura intensa, dura, llena de emociones reales y prohibidas a la luz del día. Todo esto es este libro. Con una prosa que no me ha dejado indiferente, con sentencias, en las que te detienes y tienes que respirar para poder seguir. Posiblemente no sea un libro de premio literario a las letras pero es un libro de premio a la capacidad de transmitir emociones y vidas.
September 27, 2022
Βαρύ και ασήκωτο βιβλίο, προερχόμενο από λατινική αμερική, από γυναίκα συγγραφέα που καταφέρνει πολύ καλά να μας δείξει εντελώς διαφορετικές όψεις της μητρότητας και να μας θίξει πολλά κοινωνικά θέματα, όπως η έμφυλη βία, η ενδοκοιγενειακή βία, η βαριά κληρονομία των γυναικών στην κοινωνία, η πίεση για μητρότητα, το πώς φέρνουμε στον κόσμο τούτο πλάσματα χωρίς να τα ρωτήοσυμε ποτέ..
Θα ήθελα να είχα ακούσει και την φωνή του παιδιού τελικά, μιας και ήταν το μήλο της έριδος, ας το πούμε έτσι.
Πολύ ενδιαφέρουσα η αφηγηματική τεχνική που θέτει τις 2 γυναίκες πρωταγωνίστριες να μας διηγούνται την δική τους ιστορία και να συνδέονται νοηματικά, αλλά χωρίς αυτές να γνωρίζονται τελικά.
Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα πονήματα της συγγραφέα, και στις συνεντεύξεις της είναι επίσης πολύ δυναμική και σίγουρη για το τι μηνύματα ήθελε να μεταδόσει, νομίζω το κατάφερε καλά.
«Γιατί κλαίμε αμέσως μόλις γεννηθούμε; Επειδή δεν έπρεπε να έχουμε έρθει στον κόσμο τούτο».
«Μην ακούτε τι λένε: Καλύτερα νεκρός παρά αγνοούμενος. Οι αγνοούμενοι εόναι άδειοι τάφοι που ανοίγονται μέσα μας, για να μας κάνουν να υποφέρουμε, και το μόνο που λαχταράμε είναι να μπορέσουμε να τους κλείσουμε, επιτέλους. Να σταματήσουμε να διαμελιζόμαστε τένοντα τένοντα, σταγόνα αίματος ή σταγόνα χολής, γιατί ακόμα και οι σταγόνες είναι μαρτύριο, όταν πέφτουν. »
Θα ήθελα να είχα ακούσει και την φωνή του παιδιού τελικά, μιας και ήταν το μήλο της έριδος, ας το πούμε έτσι.
Πολύ ενδιαφέρουσα η αφηγηματική τεχνική που θέτει τις 2 γυναίκες πρωταγωνίστριες να μας διηγούνται την δική τους ιστορία και να συνδέονται νοηματικά, αλλά χωρίς αυτές να γνωρίζονται τελικά.
Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα πονήματα της συγγραφέα, και στις συνεντεύξεις της είναι επίσης πολύ δυναμική και σίγουρη για το τι μηνύματα ήθελε να μεταδόσει, νομίζω το κατάφερε καλά.
«Γιατί κλαίμε αμέσως μόλις γεννηθούμε; Επειδή δεν έπρεπε να έχουμε έρθει στον κόσμο τούτο».
«Μην ακούτε τι λένε: Καλύτερα νεκρός παρά αγνοούμενος. Οι αγνοούμενοι εόναι άδειοι τάφοι που ανοίγονται μέσα μας, για να μας κάνουν να υποφέρουμε, και το μόνο που λαχταράμε είναι να μπορέσουμε να τους κλείσουμε, επιτέλους. Να σταματήσουμε να διαμελιζόμαστε τένοντα τένοντα, σταγόνα αίματος ή σταγόνα χολής, γιατί ακόμα και οι σταγόνες είναι μαρτύριο, όταν πέφτουν. »
April 7, 2023
"El desaparecido se lleva algo de ti que no vuelve, se llama cordura."
November 28, 2021
Μπορεί μια μητέρα να πάσχει από βάναυση έλλειψη μητρικού φίλτρου;Μπορεί μια άλλη να γίνεται αδιανόητα παρανοϊκή για να αποκτήσει παιδί; Η απάντησ�� είναι ναι,μπορεί.
Γίνεται το παιδί σου να σου γίνεται βάρος ασήκωτο, να σκοτώνει μέσα σου τον άνθρωπο που νομίζεις πως είσαι,να μισείς με όλο σου το είναι την μητρότητα που είσαι καταδικασμένη να διεκπεραιώσεις ακολουθώντας τις κοινωνικές οδηγίες χρήσης της εκάστοτε εποχής;Η απάντηση είναι, ναι,γίνεται.
Γίνεται να σιχαίνεσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη γιατί η μητρότητα τελικά δεν αποδείχτηκε η πανάκεια που ήλπιζες, ούτε τον γάμο σου έσωσε, ούτε κανένα νόημα στην ύπαρξή σου έδωσε;Η απάντηση είναι ναι, γίνεται.
Σε αυτό το βιβλίο,μητέρες βασανισμένες και πικραμένες, προσπαθούν να περάσουν στην επόμενη μέρα γλείφοντας τις ορατές και αόρατες πληγές τους,επιβιώνοντας από την τρομακτικότερη απώλεια. Γιατί πάντα, από όλους τους πόνους του κόσμου, αυτός της απώλειας του παιδιού σου θα υπερνικάει όλους τους άλλους. Κι ας μην ήθελες να το γεννήσεις.Κι ας μην ήταν δικό σου.
5⭐
Γίνεται το παιδί σου να σου γίνεται βάρος ασήκωτο, να σκοτώνει μέσα σου τον άνθρωπο που νομίζεις πως είσαι,να μισείς με όλο σου το είναι την μητρότητα που είσαι καταδικασμένη να διεκπεραιώσεις ακολουθώντας τις κοινωνικές οδηγίες χρήσης της εκάστοτε εποχής;Η απάντηση είναι, ναι,γίνεται.
Γίνεται να σιχαίνεσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη γιατί η μητρότητα τελικά δεν αποδείχτηκε η πανάκεια που ήλπιζες, ούτε τον γάμο σου έσωσε, ούτε κανένα νόημα στην ύπαρξή σου έδωσε;Η απάντηση είναι ναι, γίνεται.
Σε αυτό το βιβλίο,μητέρες βασανισμένες και πικραμένες, προσπαθούν να περάσουν στην επόμενη μέρα γλείφοντας τις ορατές και αόρατες πληγές τους,επιβιώνοντας από την τρομακτικότερη απώλεια. Γιατί πάντα, από όλους τους πόνους του κόσμου, αυτός της απώλειας του παιδιού σου θα υπερνικάει όλους τους άλλους. Κι ας μην ήθελες να το γεννήσεις.Κι ας μην ήταν δικό σου.
5⭐
March 25, 2025
Para las personas que me decian que iba a amar este libro: No se equivocaron.
Este libro me da una probada de hacia donde el horror latinoamericano escrito por mujeres esta migrando: La maternidad y todas las facetas de las que no se hablan. Fue un libro sumamente dificil de leer por todos los temas de los que se hablan pero aún así lo disfrute como nunca.
Este libro me da una probada de hacia donde el horror latinoamericano escrito por mujeres esta migrando: La maternidad y todas las facetas de las que no se hablan. Fue un libro sumamente dificil de leer por todos los temas de los que se hablan pero aún así lo disfrute como nunca.
January 28, 2021
No hay ganadores en esta historia desgarradora y muy bien contada. Difícil de leer,final brutal. No digo más.
December 3, 2021
Αν σύμφωνα με την χιλιοειπωμένη φράση του Κάφκα "Τα βιβλία θα πρέπει να είναι το τσεκούρι που σπάζει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας", τότε τα Άδεια Σπίτια παίρνουν την άμοιρη ψυχούλα μας μια βόλτα σε ένα σκοτεινό δάσος, μια κρύα και βροχερή νύχτα, την βιάζουν, τη στραγγαλίζουν και αφήνουν το πτώμα να σαπίσει στο χώμα.
March 14, 2025
Desgarrador. Amo las historias de dos perspectivas sobre un mismo acontecimiento, y esta es un ejemplo perfecto.
February 21, 2020
Casas vacías es un libro que transmite tristeza en todo momento. No hay párrafos donde no aparezcan las miserias del ser humano. Imposible encontrar una bocanada de aire limpio.
El relato muestra realidades que uno no quisiera enterarse, pero sabe que pasan; basta con leer un diario para ver que se repite una nueva historia similar.
A ver, en una novela policial cualquiera con el detective de turno, suceden situaciones análogas, pero el presente ejemplar está escrito distinto, con dos narradoras sufrientes que aportan una sensibilidad distinta a la trama. El uso de palabras que reflejan el habla popular de México proporciona un elemento realista adicional.
Me sacó de mi zona de confort y me dejó un sabor amargo.
El relato muestra realidades que uno no quisiera enterarse, pero sabe que pasan; basta con leer un diario para ver que se repite una nueva historia similar.
A ver, en una novela policial cualquiera con el detective de turno, suceden situaciones análogas, pero el presente ejemplar está escrito distinto, con dos narradoras sufrientes que aportan una sensibilidad distinta a la trama. El uso de palabras que reflejan el habla popular de México proporciona un elemento realista adicional.
Me sacó de mi zona de confort y me dejó un sabor amargo.
December 13, 2020
¡qué joya! Una novela desgarradora sobre la maternidad y la pérdida desde la perspectiva de una mujer que pierde a su hijo y de la mujer que se lo lleva. Ambas voces claramente distintas y que se leen auténticas y desgarradoras a su manera. No pude dejar de leer y temo que me dará vueltas en la cabeza su lectura por varios días (e incluso mucho más).
Gran forma de empezar este maratón de lectura.
Gran forma de empezar este maratón de lectura.
Displaying 1 - 30 of 2,350 reviews