Jump to ratings and reviews
Rate this book

Prázdna kniha

Rate this book
Prázdna kniha je román reflektujúci samotný proces písania, tenziu medzi týmito dvoma zošitmi. José García, protagonista diela, dvadsať rokov odoláva pokušeniu písať. Napokon mu podľahne. Ťažké rozpoloženie vyvierajúce z bytostnej potreby tvoriť a z absolútnej nespokojnosti s tým, čo z nej vzíde, rieši svojím vlastným spôsobom – kúpou dvoch zošitov. Jeden vyčlení na zaznamenávanie každodenných postrehov, zážitkov, úvah či skromných plánov. Druhý poslúži na to, čo z prvého „vykryštalizuje“ ako čistá „literatúra“, skutočná, univerzálna, transcendentná.

Josefina Vicens (1911–1988) bola významná mexická spisovateľka, scenáristka a novinárka. Vďaka románu Prázdna kniha sa zaradila do kánonu hispánskej modernej literatúry.

196 pages, Hardcover

First published January 1, 1958

40 people are currently reading
1391 people want to read

About the author

Josefina Vicens

4 books67 followers
Josefina Vicens (1911 – 1988) was a Mexican novelist, screenwriter and journalist. Although she only published two novels, she is regarded as a pillar of modern Mexican literature.

El libro vacio (The Empty Book) was the first Mexican meta-literary novel, using the resources of the "Nouveau Roman". It was awarded the Xavier Villarrutia Prize in 1958. It has recently been selected by the National Commission of Mexico for UNESCO's Literature & Translation project.

(from Wikipedia)

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
492 (50%)
4 stars
344 (34%)
3 stars
115 (11%)
2 stars
29 (2%)
1 star
4 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 186 reviews
Profile Image for Guille.
1,006 reviews3,282 followers
January 25, 2024

No es extraño que Sara Mesa cite a Enrique Vila-Matas en su prólogo. La metaliteratura, como forma de entender también la vida, tiñe toda esta novela que nos habla, en palabras de Sara Mesa, de la “absoluta impotencia de las palabras” y, junto a ella, la absoluta necesidad de utilizarlas para dejar constancia de uno mismo (¿o el absoluto absurdo de la vida y la no menor necesidad de dejar huella?). Como ven, nada puede estar más estrechamente enlazado con los intereses del autor catalán, como también lo está la autora mexicana con el mal de los Bartleby, pues solo llegó a escribir otra novela además de esta: «Los años falsos».

Al igual que Sara Mesa, son muchos los que ven en la creación literaria el tema de la novela, la forma en la que la escritura y la vida se entrelazan en el escritor para formar una sola cosa. Y lo es, naturalmente, pero lo que para mí hace verdaderamente grande a la novela es como transmuta toda esa elucubración literaria en torno a la supuesta mediocridad creativa de José García —que de esta forma tan vulgar se llama su protagonista— en una hermosa, tierna y emotiva metáfora sobre la vida.

José García en su monólogo confesional sobre su ordinaria vida (su alienante trabajo de oficina con el que mantiene a una familia a la que quiere pero que también siente como un estorbo, su matrimonio con una mujer servicial y amantísima a la que necesita pero a la que en cierta forma detesta, un hijo del que precisa su admiración sin sentirse merecedor de ella, un segundo hijo, enfermizo y desmedrado, en el que se ve tristemente a sí mismo) hace un repaso de todo aquello con lo que tiene que enfrentarse como autor: descubrir qué es lo que tiene necesidad de decir, encontrar el tono y la forma de decirlo, hallar esa primera frase que abrirá las compuertas a todas las demás, la elección de la palabra justa, “que no sea un ir poniendo, rellenando, dejando caer” (“¡Otra vez las palabras! ¡Cómo atormentan!”), la sospecha ineludible de que en realidad no se tiene nada que decir o nada nuevo o no de forma distinta o genial, la duda de para qué se escribe, para qué sirve, a quién sirve, el estilo como artificioso encubridor de la voz propia, el pudor de desnudarse o desnudar a otros, falsificar lo vivido porque desde el primero momento se pensó en escribirlo, la culpa porque van a la par “mi pesadumbre por el acontecimiento y mi entusiasmo ante la perspectiva de referirlo”, la tentación constante de abandonarlo todo para dedicarse en cuerpo y alma a la escritura y el remordimiento por culpar a ese todo del fracaso propio, el deseo de acabar con tanta frustración y abandonar la escritura para siempre…
“…cómo me avergüenza y oprime el conocimiento de mí mismo y la convicción de que jamás tendré el valor de dar la espalda a esa estabilidad, a ese pequeño orden en que vivo y hago vivir a mi familia… Se morirán todos y siempre habrá nuevos José García que los reemplacen y ocupen su mínimo sitio en la vida.”
También es este un “Libro del desasosiego” (igual de subrayable casi todo él). García, como cada uno de los heterónimos de Pessoa, es un enfermo de literatura, la escritura lo eleva de su monótona vida, es fuga y refugio, pero al mismo tiempo es el reconocimiento de una derrota.
“¡Qué absurdo, Dios mío, qué absurdo! Si el libro no tiene eso, inefable, milagroso, que hace que una palabra común, oída mil veces, sorprenda y golpee; si cada página puede pasarse sin que la mano tiemble un poco; si las palabras no pueden sostenerse por sí mismas, sin los andamios del argumento; si la emoción sencilla, encontrada sin buscarla, no está presente en cada línea, ¿qué es un libro? ¿Quién es José García?”
José García persigue con la escritura la posibilidad de un más allá en su monótona y vulgar existencia, y en su imposibilidad de conseguirlo se pregunta “¿Por qué un libro no puede tener la misma alta medida que la necesidad de escribirlo? ¿Por qué habita esta espléndida urgencia en tan modesto, oscuro sitio?” como cualquiera podría preguntarse el porqué de nuestra necesidad de trascendencia en un mundo que no es trascendente, por qué nuestra íntima necesidad de comunicación cuando realmente estamos y estaremos siempre solos, por qué no podemos aceptar nuestra verdadera medida, por qué nos ha sido dada nuestra mediocre vida junto a una “desorbitada ambición de escribir un libro que a todos interese”, por qué no te puedes conformar con “tu relación con unos cuantos seres humanos que coincidieron en tu pequeña órbita” y tenemos esa “necesidad de ser leído, de llegar lejos; hay un anhelo de frondosidad, de expansión”.

Y en ese buscar la forma excelsa de escribir, García no se da cuenta de que ha escrito, de que no ha hecho otra cosa que escribir, que es un escritor que no ha podido disfrutar de serlo. Ese libro en el que se vuelca con la esperanza de que en algún momento aparezca algo lo suficientemente bueno como para llevarlo al otro libro, al vacío, el gran libro por escribir, es en realidad su verdadero libro… y resulta que nos gusta a todos, a mí muchísimo.
“Acá (sobrio), no he podido acostumbrarme nunca a la idea de existir. Siempre estoy preguntando, siempre inquieto, sorprendido de mi existencia. Allá (embriagado) no es así: ser es ser. No es como acá, un fenómeno rodeado de interrogaciones. Es un hecho claro, sin el escollo del porqué. Un hecho comprendido, explicado por sí mismo. Allá no tiembla nunca. No siento miedo de morir, porque la muerte tiene el mismo sentido natural, incorporado, que tiene todo lo demás. Es otro hecho sencillo, no una pregunta. A medida que la embriaguez se va apoderando de mí, yo voy apresando algo que supongo es la verdadera paz: no inquietarse porque se es, ni atemorizarse porque se puede dejar de ser. Hay como un acomodo interior, un ajuste, y todo aquello que acá son salientes y puntas duras, allá son pertenencias, aceptadas, heredadas tal vez, que integran plácidamente al hombre… Se camina en la misma dirección del deseo.”
Profile Image for Abril G. Karera.
484 reviews262 followers
September 15, 2021
¿Les ha pasado que sienten que un personaje les está leyendo l i t e r a l m e n t e el cerebro? Eso me pasó con esta historia. Me sentí expuesta. Angustiada. Y maravillada. La cotidianidad nunca lució tan pesada y brillante. Recomendado con creces. Lectura del mes de Librosb4tipos. Lo comentaremos el 2 de octubre en el canal de Soliloquios Literarios a las 14:30 hrs (centro de México). ¡Vengan!
Profile Image for Gala.
480 reviews1 follower
February 14, 2018
El libro vacío es difícil de reseñar. Más que nada, porque considero que está en el límite entre la novela y el ensayo. No me inclinaría a pensarlo en términos absolutos como ninguno de los dos, porque el texto contiene elementos de ambos géneros. Ahí creo yo se encuentra quizás el aspecto más interesante del libro de Josefina Vicens. Uno lo lee como casi como un monólogo interno del protagonista y narrador, José García, un escritor que no quiere escribir pero no puede parar de hacerlo. En esos escritos narra todo tipo de pensamientos sobre la existencia, el matrimonio, la convivencia, las relaciones con los otros y, como no podía ser de otra manera, con la escritura, el arte y la literatura. Al principio, es cierto, cuesta adentrarse en el mundo que propone la autora, porque al empezar a leer uno no sabe bien a qué apunta, y no tiene tan en claro si lo que está leyendo es un ensayo o un libro de ficción. No obstante, cuando la lectura avanza y uno empieza a acostumbrarse a al ritmo del relato es como si las páginas fluyeran con mucha más facilidad. Uno entiende más y se compenetra con el personaje: hace propias sus vivencias.

El libro vacío es definitivamente una libro muy particular y muy bien escrito. A pesar de que en ocasiones puede costar engancharse, porque está narrado de manera bastante poco común, vale la pena seguir leyéndolo por la cantidad de cuestiones interesantes que aborda, casi (o no) en términos filosóficos.
Profile Image for Caroline.
912 reviews311 followers
May 27, 2017
Very nice. Like several metafictional novels I've read the technically challenging fractured identity contortions of the first chapter can't be sustained, but it nevertheless settles into a more digestible method that still achieves the goal of exploring the multiple and contradictory parts of a single human being.

The other main theme is writing itself. The journal keeper wrestles with questions about the the purpose and craft of writing. Does an author know whether he/she is a 'real' author when struggling to turn the compelling passion to writ into not just words on the page, but a work of literature with structure, voice, and authority?

As the work of a politically active woman writer working in advance of the 'boom,' this is well worth reading
Profile Image for Maria AC.
136 reviews4 followers
January 23, 2023
4.8/5⭐️
Qué libro tan maravilloso, en serio. Tenía ganas de subrayarlo todo. Una metanovela llena de angustia y a la vez ternura, una prosa sencilla y magnífica, un narrador que puede combinar sus ilusiones con autocrítica y con reflexiones tan reales que es imposible no empatizar. Este libro nos plantea la escritura como un refugio, un recordatorio y una identidad.
"Está vacío, lo sé muy bien, no dice nada. Pero yo sé, yo únicamente, que ese vacío está lleno de mí mismo".
Profile Image for Denisa Ballová.
429 reviews323 followers
March 5, 2022
Aké náročné je napísať knihu? A o čo ťažšie je potom napísať román, ktorý čitatelia označia za dobrú a kvalitnú literatúru hodnú ich času? Josefina Vicens sa vo svojej útlej knihe snaží zodpovedať tieto otázky, a potom aj tie, nakoľko môže byť spisovateľ vo svojich dielach osobný. Mexická autorka vyberá slová veľmi starostlivo, vrství príbehy, ale stále zostáva verná sama sebe. Píše o tom, aké náročné je zvoliť si tému pre písanie, nakoľko sa možno inšpirovať spomienkami alebo vlastnými priateľmi. Vicens sa veľa pýta, hľadá, provokuje, ale nie je patetická ani umelá. Píše o univerzálnych problémoch, s ktorými zápasia nielen spisovatelia, ale aj novinári a tiež všetci, ktorí majú obavy z prázdnej strany a blikajúceho kurzora.

"Veď čo je to za knihu, ak jej chýba niečo neopísateľné a nevšedné, čo spôsobuje, že obyčajné tisíckrát počuté slovo prekvapí a zasiahne; ak sa vám pri čítaní ani raz strany nezachvejú v rukách; ak slová neobstoja samy o sebe a zápletka ich musí podopierať ako lešenie; ak každý riadok neprinesie prosté, nečakané vzrušenie?"

Prázdna kniha je o zničujúcej potrebe písať, ale tiež o neustálych pochybnostiach o kvalite hotového textu. Je to román o bolestnom procese tvorby, tvorivej kríze a spisovateľskej samote.

"Oni žijú v inej realite, hovoria iným jazykom. Navzájom si nerozumieme. Myslia si, že majú pravdu, a my si o sebe myslíme to isté. Zarmucuje ma, že hovoríme o "nich" a o "nás", namiesto toho, aby sme hovorili o "všetkých". Je strašné, že práve povrchné, pominuteľné vlastnosti, ktoré sú človeku prisúdené zvonka a tvoria jeho premenlivú realitu, dokážu vyvrátiť jeho trvalú skutočnosť, podstatu a prirodzenosť: lásku."

Vynikajúce a platné v každom čase.

"(...) život nás občas uväzní a každým dňom zužuje široké cesty, o ktorých sme snívali."
Profile Image for Violely.
429 reviews128 followers
February 12, 2018
Casi, como adelanta su título, este libro no dice nada pero al mismo tiempo habla de absolutamente todo. Son tremendas las emociones que provocan su trayecto, todo lo que hace pensar, repensar y analizar de la propia vida. El amor, el matrimonio, las diferencias sociales, los sueños, el día a día de una vida cualquiera.
En su constante contradicción, avance, retroceso y necesidad de retractarse de lo recién dicho uno se siente tan identificado, tan uno. Ese uno común en un intento vano e irrenunciable de poder dejar de serlo, o de sentir que ya no lo es al menos por unos instantes.
Profile Image for José Miguel Tomasena.
Author 18 books542 followers
January 10, 2025
Aparentemente es un libro sobre la imposibilidad de escribir. Pero en el fondo es un libro sobre el paso del tiempo y la aceptación de que nuestras vidas no están hechas de proyectos imaginarios sino de presencias y realidades concretas.
Profile Image for Mara GR.
212 reviews97 followers
February 18, 2025
Que GRAAANN libro, que belleza insesperada.
De esos libros que motivan a escribir, a leer, a platicar sobre él.
Acabo de conocer a Josefina Vicens y ahora quiero su única otra obra, de lo bueno poquito 3
Profile Image for Iris L.
430 reviews59 followers
July 20, 2024
Últimamente he leído libros que me sacan de mi comodidad, libros sin plot, basados en uno o pocos personajes, sencillos en trama. Acompaño a estos personajes en su historia buscando que me digan algo sorpresivo hacia el final, que destapen la caja de Pandora y salga a relucir un estilo en donde abunden los eventos y los personajes, busco un final explosivo y al final todo cierra de la misma forma en que empezó; sin embargo y aún que no soy fan de estas historias son ellas en las que más profundamente puedo reflexionar. El libro vacío de Josefina no es un libro tan vacío si en el transcurso de la lectura lleno de muchas reflexiones mi experiencia.
Profile Image for Paco Serrano.
219 reviews70 followers
September 27, 2025
"Sin saberlo, creyendo que lloraba por mí, en realidad lloraba por los dos más agrios dolores del hombre: el amor y el adiós."

"A veces, muy dentro de mí, y no sé si para consolarme, siento que el mediocre puede ser también un triunfador, si por triunfo entendemos no sólo la brillante apariencia, la fama o la prosperidad, sino la paz íntima y la falta de avidez por los elementos estridentes que dan un suntuoso contorno a la existencia. Me refiero al hombre medio, que se sabe medio y que acepta con humildad su dimensión."

Un hombre de mediana edad, un burócrata más que vive en la justa medianía con su esposa e hijos, un día decide empezar a escribir lo que pretende sea algún día un libro. Y ahí es cuando empieza a reflexionar sobre su vida cotidiana que al final es la vida de todos, sobre sus temores y sus inseguridades que también son los de todos. Creo que ahí está la perfección de esta novela, que tiene casi en cada página puntos de encuentro certeros con la vida en común que vivimos.
Profile Image for Luis Enrique Vilches.
Author 1 book11 followers
February 21, 2019
En verdaderamente pocas páginas, Josefina Vicens describe y representa la vocación por la escritura como un padecimiento que atraviesa todas las dimensiones humanas de quien la sufre. Aclaro: no se trata de otra novela sobre escritores hablando de la escritura y del «ser escritor» (aunque sí). Aquí se vuelcan las entrañas de las personas comunes, los empleados de oficina, artistas que reniegan de su propia sensibilidad, pues carentes de privilegios y lejanos de las cúpulas y cofradías artísticas, son guiados por un instinto que se apodera de su entera voluntad, toda vez que se mantienen en una lucha sin final contra las pulsiones creativas conque reconstruyen (o destruyen) su realidad particular.

«Soy lo que he sido y seré siempre», dice José García, protagonista de la novela: «un hombre que necesita escribir y vivir encerrado en su cárcel natural e intransferible». Y con enunciaciones como esta, Josefina Vicens demuestra el filo de una pluma que compone esta obra con la que empatiza con el escritor ignoto, pero también acusa por igual a sus circunstancias sistémicas como a los demonios de su pasión incontrolable: «Somos unos mediocres. No pudimos evitarlo o no tuvimos con qué evitarlo. No fuimos dotados con los elementos o los talentos que no pueden frustrarse. Los nuestros, mínimos, comunes, se hundieron en el tiempo y no serán notados ni comentados jamás.»

Este es uno de esos libros que recomendaría a todo aquél que se enfrenta a la necesidad de escribir (quiera o no «dedicarse a la escritura» o peor aún, «ser escritor»). Lo mismo sirve como una suerte de guía de iniciación sobre el tema, que como compañía para los momentos en que los sueños de la razón producen demonios.
Profile Image for Valeria Sosa.
52 reviews6 followers
July 29, 2014
Para los que leen y escriben, para aquellos que no escriben porque tienen perdidas las palabras.

La novela de Josefina Vicens muestra la dificultad de escribir, de desear escribir y no saber que decir. La autora describe el suplicio intimo de un hombre que desea escribir para decir la imposibilidad que tiene de escribir aquella novela que tanto pensó.

José, quien es el protagonista, compra dos cuadernos; uno de ellos está en blanco a la espera de colocar aquellas frases que parecen ser buenas, tal vez ingeniosas, y que debería encontrar en el otro libro. Este otro libro es donde se desbordan todas sus angustias e ideas, y es lo que leemos, dándote la sensación de que nos encontramos ante el diario de un hombre afligido por su vida segura y familiar, preocupado por ser un hombre (o ni un hombre) en medio de una multitud de gente que no se conecta, angustiado por el latente deseo de poder trascender con un libro que pueda ser de todos.

El libro vacío se convierte efectivamente en un libro de todos. El lector, que en ocasiones es un secreto escritor en lo intimo (y sobretodo en internet) se identifica con los sentimientos de José y compara su vida común con la vida común de ese contador.
Tal cual sucede con otras novelas epistolares o que tienen una esencia de diario intimo, el libro provoca la sensación de realizar nuestro propio libro vacío como un ejercicio de escritura y que posiblemente nunca tenga un final.
Profile Image for Alejandro.
35 reviews8 followers
February 15, 2018
Un hombre en apariencia "común" se enfrenta a un soporte vacío y otro donde vuelca reflexiones sobre su incapacidad e indecisión para empezarlo. Lleno de complejidades El libro vacío esta lleno de humanidad. Me quedo con la sensación de que voy a releerlo.
( por momentos me hizo acordar a la parte del diario de La Novela Luminosa de Levrero)
Profile Image for María Castillo.
Author 9 books42 followers
August 12, 2025
La inevitabilidad de la escritura era para mí el sentido del sinsentido.

"El libro vacío" es de esos inclasificables, o cercano al menos a ese género de novelas sin argumento, que no tratan sobre nada (nada trascendental en apariencia, ninguna urdimbre artificiosa, sin golpes de efecto ni situaciones memorables), que despiezan el lenguaje y lo muestran desnudo, revertido e inútil, que despiezan el yo. He disfrutado esa irreverencia ante las normas del "buen escritor", del escritor serio (nada de biografismos, lloriqueos ni autocompasión, solo inventiva, grandes verdades, palabras pesadas): la aceptación de la inevitabilidad de la escritura con toda su mediocridad, su anonimato, su fracaso.

Es dolorosa la consciencia del tiempo, y más dolorosa aún la certeza de que aquellos a quienes amamos también son conscientes del tiempo.

El cierre me ha recordado, a la inversa, a ese otro libro inclasificable de Camila Cañeque, "La última frase". Toda una vida para averiguar qué necesitamos decir, para hacerlo torpemente, o para aceptar con relativa paz que no se tiene nada que decir, y, no obstante, obcecados siempre en encontrar y escribir esa primera frase.
Profile Image for Manuel González V..
133 reviews3 followers
July 23, 2024
«No puedo decirle que cada nueva palabra es un machacante retroceso a la primera y que ésta es tan intrascendente e insegura como la última. Que ninguna tiene un sentido importante que la justifique y que todas juntas, las que ya están escritas y las que faltan por escribir, serán únicamente el burdo contorno de un hueco, de un vacío esencial.»
Profile Image for Laura Bilíková.
129 reviews55 followers
December 4, 2021
[hodnotenie jemne pod 4]

veľmi sofistikované & autentické preniknutie
do zamotanej zmesi myšlienok o písaní
a najmä nepísaní:

- intímne zobrazuje večnú autorskú (kedy sa vlastne človek môže považovať za autora?) krízu
- konštantnú sebareflexiu (či sebaľútosť?),
- neschopnosť nerobiť nič a zároveň vedomie, že aj tak nikdy nebudeme dostatočne dobrí, tak načo?

jednoducho myšlienkové pochody, práve také,
aké naozaj niekedy sú, náhodné, často zbytočné, patetické či trápne, prezože kreativita a pokus o originalitu môžu byť skutočný mordor.

protagonista sa (a svoje písanie) otázkami podrýva a spochybňuje jeho hodnotu, tak ako naša myseľ.

bez pózy do prózy.
Profile Image for Antonio Rubio.
Author 4 books80 followers
September 23, 2017
La historia de José García, un mexicano cualquiera que quiere escribir un libro memorable, será el retrato más fiel de la crisis existencial de los años cincuenta, que se extendió como una peste por todo el planeta. Crisis de la imaginación y de los sueños. Para este personaje, la esperanza era seguir escribiendo. Lo que sea, pero siempre escribir. Aunque abundasen las contradicciones, los errores y esas reflexiones sobre su condición tan frágil en el mundo.

De todo lo anterior está lleno el libro vacío, que leo yo igual que un espejo en donde se reflejan todos los soñadores.
Profile Image for Samanta Rivera.
182 reviews6 followers
February 1, 2024
Me sorprendió y me gustó mucho el libro, y más por el contexto que tiene.
Que lo haya escrito una mujer, en esos tiempos lo hace más impresionante.
Profile Image for gr.
117 reviews50 followers
October 13, 2025
notable, ★★★★

citas y/o fragmentos subrayados en mi kindle:

• “El niño, como el hombre, no posee más que aquello que inventa. Usa lo que existe, pero no lo posee. El niño todo lo hace al través de su involuntaria inocencia, como el hombre al través de su congénita ignorancia. La única forma de apoderarnos hondamente de los seres y de las cosas y de los ambientes que usamos, es volviendo a ellos por el recuerdo, o inventándolos, al darles un nombre.”

• “Todo esto y todo lo que iré escribiendo es sólo para decir nada y el resultado será, en último caso, muchas páginas llenas y un libro vacío. No es una novela, hijo mío, ni acaba bien. No puede acabar lo que no empieza y no empieza porque no tengo nada qué decir. Tu padre no es escritor ni lo será nunca. Es un pobre hombre que tiene necesidad de escribir, como otro puede tenerla de beber. Sólo que éste lo hace y sacia la sed. A nadie da cuenta de ese acto que tiene un recorrido íntimo: nace, se cumple y muere en él; se llama embriaguez y se disfruta o se padece solo. Pero escribir es otra cosa. Escribir es decir a otros, porque para decirse a uno mismo basta un intenso pensamiento y un distraído susurro entre los labios. Y no se puede decir algo a los otros cuando se tiene la conciencia de que no se posee nada que aportar.”

• “Es un poco esto: la embriaguez no me quita mi condición de hombre que sufre, pero le da al sufrimiento otro sentido: el de un dolor incorporado a mí naturalmente, cuya persistencia no me hace sufrir, porque no la percibo. Es decir, encuentro natural que exista en mí, tan natural como existir yo mismo.”

• “(...) en muchas ocasiones me siento profundamente solo. No me basta la compañía entrañable y diaria de mi mujer y mis hijos. ¿Por qué no puedo tener también la de otro hombre cualquiera, la del ser humano que pase a mi lado casualmente, en el preciso instante en que yo siento un cálido e imperioso anhelo de comunicación? ¿Por qué no puede ser así? ¿Por qué no puede brindarse a cualquiera, en su momento único, la frescura de una palabra, de un abrazo, de una pregunta? No; todo lo guardamos para compartirlo, si acaso, con un reducidísimo número de seres humanos, como si los demás no existieran o fueran incapaces de entendernos y amarnos. Camino por una calle cualquiera. Otros hombres pasan a mi lado. Ni los miro ni me miran. Somos iguales, pero extraños, tan lejanos como si no transitáramos por la misma calle, con el mismo paso y tal vez con el mismo pensamiento. Somos iguales y yo nunca sabré nada de ellos, ni su nombre siquiera. Es entonces cuando me siento extrañamente solo; pienso que los demás se sienten igual y me asalta un casi irresistible deseo de detener a alguien y pedirle con naturalidad y con mi tierno calor humano, ¿con qué cosa mejor?, que hablemos un rato. ¿Qué me impide hacerlo? ¿Qué timidez o qué dureza me detienen? ¿Qué frío paraliza mis manos tan dispuestas a tenderse y estrechar otra cualquiera, sin selección, sin premeditación ni antecedente? Pero no lo hago, no lo he podido hacer nunca. Y el impulso se me queda dentro, quieto, silencioso, sin atreverse a vivir, que es como morir antes de la hora.”

• “Pero la sensación que experimenté me hizo comprender que sólo en el cuerpo del ser profunda y largamente amado, no percibimos el paso del tiempo, y que el envejecer juntos es una forma de no envejecer. La diaria mirada tiene un ritmo lento y piadoso. La persona que vive a nuestro lado siempre está situada en el tiempo más cercano: ayer, hoy, mañana, y a estas distancias mínimas no pueden verse, no se ven, los efectos de los años.”

• “Creo que el no percibir brutalmente la destrucción, el aniquilamiento del cuerpo que se ama, es el gran milagro de la convivencia.”

• “Pensaba que llegamos al mundo solos, terriblemente solos. Pensaba en que si un hombre y una mujer que se aman y se acercan, no sienten que ese instante puede provocar nada menos que un ser, y no pueden acompañar a ese ser ni siquiera con una ráfaga de conciencia, ni de amor, ni de júbilo, ni de ternura, ni de terror, ni de piedad, quiere decir que el hombre nace solo. Y que igual que nace, permanece y muere solo.”

• “Porque la experiencia es eso: una triste riqueza que sólo sirve para saber cómo se debería haber vivido, pero no para vivir nuevamente.”

• “(...) creo que sólo los que han estado en una cárcel, encerrados en una celda estrecha y fría, pueden entender esa otra cárcel en la que, a pesar de que el cuerpo se desplaza, en realidad permanece fijo, atado a un deseo que no se desea sentir.”

• “Nuestra realidad no puede expresarse fácilmente: sentida, vivida, es recia y conmovedora; narrada, aun con la más legal sobriedad, se deforma extrañamente y adquiere algo de queja indigna.”

• “Ni mi mujer, ni mis hijos, ni siquiera un amigo, han leído jamás una sola línea. Cuántas veces, entusiasmado por alguna idea, he deseado comentarla con alguien, pedir ayuda, estímulo, compañía. Pero, ¿a quién puedo dirigirme? Mi mujer tolera que escriba, como tolera todo lo que hago, pero no tiene el menor interés. Dice que esas horas podría emplearlas en aprender inglés que en estos tiempos es muy necesario. Puede ser que tenga razón. Pero no puedo culparla. Yo hablo aquí de mis frustraciones, de mi cansancio, de mis sueños.”

• “Mis promesas rotas, mis cambios de opinión, mis dualidades emotivas, todas mis contradicciones parecen menos graves cuando simplemente las pienso o las hablo. La expresión oral y el pensamiento tienen una esencia efímera que no compromete. Lo que da una impresión de informalidad e inconsistencia es la frecuente rectificación de los conceptos que se consignan por escrito, como supuesto fruto de largas y concienzudas meditaciones, o la de una verdad que nos parece incontrovertible y que afirmamos como tal, con igual firmeza que unos días después afirmaremos otra que niega la anterior.”

• “Verdaderamente no sé qué sería del hombre si no tuviera dentro de sí, escondidos, superpuestos, sumergidos, adyacentes, provisionales, otros muchos hombres que no sólo no destruyen su personalidad, sino que la constituyen al ampliarla, repetirla y hacerla posible de adaptación a las más variadas circunstancias de la vida.”

• “No quiero compartir con nadie mi trayecto áspero; siento que este dolor, esta especie de asfixia, esta desesperada sensación de encontrarme siempre en el mismo sitio, sólo a mí me pertenecen y sólo yo debo sufrirlos. No quiero disminuir su peso ni compartir mi fatiga de soportarlo. Tal vez eso sea, en toda mi vida, lo único mío, definitivamente mío. La compañía, el estímulo, no pueden recibirse, ni siquiera desearse, en ese profundo momento en que algo, no se sabe qué, está ocurriendo dentro del hombre que trata de expresarse. Y cada palabra de mi cuaderno representa uno de esos momentos indescriptibles. Si Lorenzo lo leyera algún día, ¿podría comprender esto? ¿Podría ver en él todo lo que no digo y todo el dolor que me causa el no poder decirlo? Está vacío, lo sé muy bien, no dice nada. Pero yo sé, yo únicamente, que ese vacío está lleno de mí mismo. Esto no lo puedo explicar en otra forma y es imposible exigir o esperar que alguien escuche lo que no he podido decir nunca, a pesar de mis esfuerzos.”

• “Pero en esto de escribir, ¿quién me obliga, a quién tengo que rendir cuentas, con quién me he comprometido? Ni siquiera conmigo mismo, porque jamás he estado conforme con hacerlo. Lo entendería si fuera yo como esos artistas que saben y sienten que sobre todo lo demás, siempre, en cualquier circunstancia, está su obligación y su placer de expresarse. Pero yo no soy un artista. Si realmente lo fuera tendría dentro de mí la certeza, aunque tal vez por modestia no la exteriorizara. Mi mujer, mis hijos, mi trabajo, no serían el centro de mi vida, sino el contorno, la línea tenue que la enmarcara, pero no el marco rígido e inalterable. El artista es un ser distinto, vulnerable, asombrado, trémulo, herido de nacimiento y por vida, difícilmente incorporable a la realidad diaria. Claro que existe el que de esa realidad extrae sus mejores elementos. Pero el notarla tanto como para poder manejarla y convertirla en obra de arte, es la mejor demostración de que no ha podido incorporarse a ella, de que no ha sido devorado por ella. La describe con tal verdad que es como si le arrancara un trozo. Lo que tiene de distinto es lo que sólo el gran artista logra: que esa realidad la conocemos de siempre y, no obstante, la notamos por primera vez.”

• “(...) el arte, la vida y la muerte son el hombre mismo y su relación con los demás, y que el artista es aquel que nace con todos los signos del hombre y uno más que lo distingue y lo obliga. Algunos darán preponderancia extrema a ese solo signo, mutilarán los restantes, dolorosamente, y elegirán la soledad para entregarse a él por entero; otros le encontrarán sitio y expresión en el centro de su vida; otros más no podrán salvarlo y lo verán ahogarse en las circunstancias de una existencia ardua y oscura; otros, incluso, lo sentirán dentro sólo como una extraña angustia y no sabrán reconocerlo.”

Profile Image for ARQUI . LECTURA .
181 reviews31 followers
November 24, 2025
Ufff identificado al 100% con este libro.

Un libro tan bello, no sé, quiero pensar que es el tipo de libro que yo escribiría, un libro sobre nada y todo al mismo tiempo..

No nos cuenta nada, simplemente es el intento de la autora a través de los ojos de un autor, que quiere escribir un buen libro. Es todo, es ese ir y venir en sus días, en sus cuadernos, en sus páginas y en sus intentos por escribir, sin poder avanzar y dejarlo por temporadas.

Me identifico porque al final ese podría de yo, un personaje que busca mucho más allá de la vida, las experiencias, disfrutar, que realmente quiere vivir y experimentar, más allá de tener o poseer cosas materiales, no sé, igual y solo estoy escribiendo lo que pienso.

Me parece de verdad un gran, gran libro.

Para más reseñas siguen en Youtube, Instagram y TikTok como @arqui.lectura

Profile Image for Alexandra Dorantes ✨.
100 reviews1 follower
February 10, 2025
Tenía las expectativas altas y puedo decir satisfecha que las ha cumplido. Al ser su primera novela me quedo aún más sorprendida ciertamente, siendo la tercera persona en ganar el Premio Xavier Villaurrutia.

Iniciando por el tan acertado epígrafe, “A quien vive en silencio, dedico estas páginas, silenciosamente” ya se había granjeado mi total interés.

Nos muestra el mundo de José García con un planteamiento de base: la imposibilidad de escribir. A partir de aquí sentimos la abrumadora carga de emociones que lleva consigo y los numerosos hilos de introspección y reflexión acerca de cada aspecto de su vida que se hilvana con lo que desea hacer, pero no puede: escribir y para añadir más presión, querer hacerlo mediante la combinación de aquellas palabras que impactarán y no sólo coexistirán en una hoja de papel. Aunque curiosamente el mar de pensamientos que lleva por dentro lo compele a escribir, siendo aún más fuerte la voz interna que lo lleva a dejarse ser en su escritura. Mostrándonos su ser fragmentado en el escritor que es exorbitantemente crítico consigo mismo y el narrador que es aquel que nos permite verlo como padre, esposo y trabajador.

Lo que más enriquece su obra es que a partir de la escritura Josefina Vicens nos lleva a recorrer junto con José García aquellas preguntas que en algún punto se nos presentan, tan simples, pero tan cargadas de matices y absorbentes como lo es el “¿quién soy?” y “¿hacia dónde me encamino?”. Son cuestionamientos por los que pasa un escritor al querer darle vida a su obra mediante su existencia dentro de la escritura, así como aquel que quiera tomar la pluma de su vida y dejarla pasearse entre las interminables páginas de dudas y cuestionamientos internos.
Profile Image for Nativebookstagram Monika  Homolová .
85 reviews31 followers
December 30, 2021
⭐Táto kniha je čokoľvek, len nie prázdna. Zo začiatku som sa nevedela naladiť na Josého depresívne zmýšľanie a jeho problém do druhého zošita vôbec niečo zaznamenať. Potom sa ale čosi stalo a moje nervy na neho prešli v záujem a hlboký súcit. Ten diskomfort, ktorý prežíva a cíti sa nepochopený svojou rodinou a okolím rozpumpuje v oveľa dôležitejších záležitostiach. Tým, ako tvrdí, že písať nevie, alebo teda nevie uchytiť ten bod, ako napísať román, sa rozrozpráva, odhalí vám svoje "ministerstvo vnútra" a ja sa divím, ako som jeho existenciu pani autorke uverila. Predsa len písať v mene "muža" o jeho rozpoltenosti si len tak nevycuciate z prsta. JOSEFINA VICENS to dokázala brilantne. Musela mať v živote obrovský pozorovací talent. Celé ma to bavilo, Mexiko, filozofia manželstva a vzťahov, kríza stredného veku, či sny, ktoré budeme navždy snívať. Smekám velebnosti, tak prázdna a zároveň tak plná kniha.

Ps: zapísala som si aj nejaké zaujímavé myšlienky a táto kniha mi dáva jasne najavo, že by som mala byť tolerantná voči ľuďom, ktorí nie sú so sebou spokojní a odráža sa to aj na ich správaní. Nikdy nevidíme do duše človeka na sto percent. Bacha na to...

⭐Každý človek, čo okolo nás prejde, je šancou na spoločnosť, na ľudské teplo; veď ľahostajnosť a opovrhovanie ostatnými je najťažší hriech
⭐Pamäť môže byť najhorším trestom, ale aj príjemným úkrytom a prepychovým bohatstvom človeka
Profile Image for Isaí García Barrientos.
36 reviews
September 26, 2023
3.8
Honestamente me costó algo de trabajo terminar el libro, dejé esta lectura y volví, porque antes que nada hace honor a su nombre: el libro está vacío. No encontrarás esos fuertes giros en la trama, esos finales inesperados, nuevos personajes, ni las miles de alusiones a los clásicos de la literatura. Todo es completamente normal, verosímil, y por momentos monótono.
Vuelvo a esta lectura en proceso de tesis, lo cual la hace un poco más personal, te lee la mente, describe la desesperación, ansiedad y sobre todo la llamada necesidad de perfección.
Por otro lado este libro toca fibras importantes para quienes leemos apasionadamente; es decir, no como profesión (no por ello es excluyente), y me atrevo a hacer esa generalización porque la lectura-escritura son dos procesos que van de la mano, por ello quien lee alguna vez se ha planteado también el cómo sería una obra escrita por sí mismo, y la constante batalla que libra el protagonista José García es esa, querer ser leído, querer trascender y lograr algo de lo cual sentirse orgulloso. Esto que lo lleva a tal grado de ver la escritura como una adicción, de la cual siempre está decidido a retirarse pero nunca logra.
Al final, la autora llega a conectar con el lector de la manera que (me atrevo a decir) buscaba, porque escribe un libro de por qué es difícil escribir un libro, haciéndolo un conflicto existencial y tema profundo, desde una perspectiva que es sumamente autocritica y personal.
Profile Image for Antonio Parrilla.
440 reviews54 followers
January 31, 2023
Ah, buenísimo. Es un diario, una voz fluida que se contradice y habla y lo único que no hace es evolucionar porque el personaje tiene que ser mediocre y estático. Ahí está el juego. Un libro lleno de reflexiones buenísimas dentro de descripciones de clase media que deberían pasar desapercibidas porque se nos pintan anodinas. Ese contraste es el libro. Pero claro, tienes que saber escribirlo. Tienes que tener perspicacia y autoconciencia para saber que lo que estás escribiendo es suficientemente bueno como para que el lector entienda el juego de que está leyendo descartes y sienta satisfacción al reconocer una novela donde te están diciendo que son borradores. Buenísimo.
Profile Image for Daniel Gómez.
7 reviews
October 17, 2020
Una absoluta gema de la literatura mexicana. Josefina Vicens logra mostrar una desnudez en el orgullo y la falsa humildad de reconocerlo. La exploración de un hombre que se reconoce pequeño pero busca grandeza nos lleva a examinar el verdadero motivo que empuja nuestra motivación personal. Irónicamente, las reflexiones que más pútridas considera el protagonista son las que llevan a estas ideas más trascendentales.
Profile Image for Aura Espitia Muñoz Cota.
396 reviews18 followers
April 8, 2021
Esto es una joya de libro. Lo leí gracias a un libro club para leer a mujeres mexicanas. Con este libro de 1958 ganador de el premio Xavier Villaurrutia empezamos.
No conocía la literatura de esta mujer, no sé por qué. La novela es ágil, es moderna, es decir, se aleja de los temas de esa época, es increíblemente detallada en el diálogo interno, en la neurosis interna y todo en el marco de un personaje que a simple vista sería bastante poco interesante.
Todo mundo debería leer esta novela
Profile Image for Roxana Martínez.
34 reviews2 followers
May 1, 2021
Una narrativa cargada de dualidades, que si bien al inicio me provocó algo de desesperación por que no veía avance, poco a poco uno va encariñándose con el relato ameno de los días y la cotidianidad del protagonista, siempre con una reflexión sobre el tiempo que tenemos en esta vida. De trascendencias y existencialismos.
Profile Image for Ana Elena.
14 reviews
January 6, 2023
"Verdaderamente no sé qué sería del hombre si no tuviera dentro de sí, escondidos, superpuestos, sumergidos, adyacentes, provisionales, otros muchos hombres que no sólo no destruyen su personalidad, sino que la constituyen al ampliarla, repetirla y hacerla posible de adaptación a las variadas circunstancias de la vida".
Displaying 1 - 30 of 186 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.