Waarom speelt de kindertijd nog altijd een rol in veel relaties? Iedereen merkt wel een dat een partner oude patronen oproept. Wanneer je innerlijk kind de boventoon voert, activeer je het oudergedeelte in de ander. En als je de rol van moeder of vader op je neemt, wek je het innerlijk kind in de ander. Maar in een evenwichtige liefdesrelatie spelen de partners de hoofdrol, niet het innerlijk kind of de ouders. Hoe doorbreek je deze patronen? Wat betekent het om een volwassen relatie te hebben?
Confronterend om te zien hoe in de vroege jeugd ontstane kwetsuren de manier waarop je je verhoudt tot de ander in liefdesrelaties beïnvloeden. Confronterend omdat het automatisme waarmee de ander bejegend wordt heel vaak duidelijk met onvervulde (emotionele) behoeftes te maken heeft. En ook confronterend om te zien hoe we elkaar onbewust opzadelen met het oplossen van de problemen die uit het niet vervullen van die behoeftes voortkomen. Tegelijkertijd is dit een boek dat hoop biedt. Want het is mogelijk om juist in een liefdesrelatie samen te ontwikkelen op die punten die hun oorsprong hebben in het verleden. De ander is spiegel en echo uit het verleden. Dat maakt het complex en uitdagend. Maar als we die uitdaging aangaan, is er bijzonder veel moois te winnen.