What do you think?
Rate this book
Το στόμα του Διαβόλου
Αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί αληθινό κόσµο δεν είναι παρά ένα πρόχειρα κατασκευασµένο σκηνικό, ώστε να τον αποτρέψει από το να ατενίσει το χάος που ελλοχεύει πίσω του. Σε πολλά σηµεία, όµως, αυτό το πανάρχαιο σκηνικό έχει φθαρεί. Το χάος βρίσκει συχνά περάσµατα προς τον δικό µας ασφαλή µικρόκοσµο.
Τι κοινό έχουν ένας νυχτοφύλακας σχολικών εγκαταστάσεων, µία οµάδα λυκειόπαιδων που προσπαθούν να επικοινωνήσουν µε ένα πνεύµα, ένας ζωγράφος που αποτυπώνει στον καµβά τους εφιάλτες του, µία παρέα σε ένα έρηµο στοιχειωµένο χωριό, ένας ψυχολόγος που παλεύει µε τον παιδικό του φόβο για το σκοτάδι, ένας κούριερ στους βροχερούς αθηναϊκούς δρόµους, ένας φαντάρος σε µία στοιχειωµένη σκοπιά, ένας παλιός καθρέφτης και ο γηραιός κάτοχός του και µία οµάδα µαθητών του γυµνασίου σε έναν αγωγό οµβρίων υδάτων;
Θα έρθουν όλοι τους αντιµέτωποι και θα αναµετρηθούν µε το χάος που παραµονεύει στα όρια του κόσµου, αλλά και της λογικής µας.
Εννέα διαφορετικές ιστορίες τρόµου που, καλό θα ήταν, να µη διαβαστούν νύχτα.
Τι κοινό έχουν ένας νυχτοφύλακας σχολικών εγκαταστάσεων, µία οµάδα λυκειόπαιδων που προσπαθούν να επικοινωνήσουν µε ένα πνεύµα, ένας ζωγράφος που αποτυπώνει στον καµβά τους εφιάλτες του, µία παρέα σε ένα έρηµο στοιχειωµένο χωριό, ένας ψυχολόγος που παλεύει µε τον παιδικό του φόβο για το σκοτάδι, ένας κούριερ στους βροχερούς αθηναϊκούς δρόµους, ένας φαντάρος σε µία στοιχειωµένη σκοπιά, ένας παλιός καθρέφτης και ο γηραιός κάτοχός του και µία οµάδα µαθητών του γυµνασίου σε έναν αγωγό οµβρίων υδάτων;
Θα έρθουν όλοι τους αντιµέτωποι και θα αναµετρηθούν µε το χάος που παραµονεύει στα όρια του κόσµου, αλλά και της λογικής µας.
Εννέα διαφορετικές ιστορίες τρόµου που, καλό θα ήταν, να µη διαβαστούν νύχτα.
- GenresHorrorShort Stories
262 pages, Paperback
First published January 1, 2009
41 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 12 of 12 reviews
March 8, 2023
Για την έκδοση του 2023
==================
Χαριτωμένες οι τρεις προσθήκες, ταιριαστές με το πνεύμα των υπόλοιπων εφτά ιστοριών. Ο Νυχτοφύλακας κλείνει παλαιούς λογαριασμούς με τρόπο επίσης ταιριαστό στην Ιστορία του.
Για την έκδοση του 2009
==================
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο αισθητικά βιβλίο, με υποβλητικό εξώφυλλο, μικρό μέγεθος και χαρτί σχεδόν ιλουστρασιόν (δεν έχει πόρους και είναι εξαιρετικά λείο, προσθέτοντας extra stimulation στους ανώμαλους όπως εγώ).
Το βιβλίο αποτελείται από εφτά διηγήματα τρόμου, τρία από τα οποία τα έχουμε ήδη συναντήσει στις ανθολογίες της Ωρόρα. Η γενική εντύπωση που αποκομίζει κανείς διαβάζοντάς το είναι πιθανότατα η έκπληξη: πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να γράφει τόσο καλά, να περιγράφει τόσο καλά κάτι που όλοι έχουμε έστω μια φορά ζήσει στη ζωή μας; Πατώντας πάνω σε καταστάσεις καθημερινού τρόμου και φοβίες που έχουμε όλοι και τραβώντας τες ως το σημείο όπου το φανταστικό μοιάζει λογική συνέπεια του πραγματικού, ο Κρύσιλας καταφέρνει να κάνει έναν άνθρωπο σαν κι εμένα (που εντάξει τρομάζω σχετικά εύκολα) να μείνει ξάγρυπνος όλη νύχτα διερωτώμενος αν κάτω από το κρεβάτι του υπάρχει όντως αυτό που υπαινίσσεται ο συγγραφέας.
Γλώσσα απλή και ξεκάθαρη, πλοκή όχι απλά αληθοφανής αλλά στ' αλήθεια μπλεγμένη αναπόσπαστα με πραγματικές καταστάσεις, ήρωες που δεν ταυτίζεσαι μαζί τους, αλλά εκείνοι ταυτίζονται με σένα, μέσα από πανανθρώπινες σκέψεις. Όποιος θέλει πραγματικά να τρομάξει, απολαμβάνοντας την αίσθηση, αυτό είναι ένα βιβλίο που συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Λίγα λόγια για τα διηγήματα ένα-ένα (κλέβω το στυλ του Electroscribe):
*Το Στόμα του Διαβόλου: Η πρώτη ιστορία της Ωρόρα που διάβασα. Την ξαναδιάβασα, γνωρίζοντας το τέλος κι όμως ο τρόμος ήρθε ξανά με την ίδια ένταση. Απόδειξη ότι το κακό μπορεί να φωλιάζει ακόμη και στον αγωγό ομβρίων υδάτων.
*Νύχτα τρόμου: Ίσως η λιγότερο δυνατή ιστορία απ' όλες. Εδώ έρχεται το κλασσικό μοτίβο του χωριού που κρύβει μυστικά. Αν και η οπτική γωνία είναι κάπως διαφορετική από το σύνηθες, δε με ικανοποίησε και τόσο, αγγίζοντας το θέμα κάπως επιφανειακά κι επιπόλαια.
*Ο καθρέφτης: Η δεύτερη ιστορία της Ωρόρα. Μου θύμισε λίγο ιστορίες του κύκλου Λαβκραφτ, με το μεγάλο αρχοντικό που κρύβει μυστικά ακόμη και για τους ίδιους τους κατοίκους του. Ωραία στημένο, αν και κάπως κοινότυπο.
*Τρέλα: Οι περιγραφές του κακού είναι κορυφαίες εδώ, φτιάχνοντας σιγά-σιγά γύρω από τον ήρωα ένα τοίχο από αναπόφευκτο. Υπέροχη ιδέα, υπέροχη εκτέλεση.
*Ψιλόβροχο: Άλλο ένα καταπληκτικά δεμένο με την πραγματικότητα γεγονός. Γιατί πεθαίνουν οι μοτοσυκλετιστές τις βροχερές μέρες στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας;
*Παιδικοί Φόβοι: Η κορυφαία στιγμή του βιβλίου (ίσως επειδή είχα ήδη διαβάσει παλαιότερα το Τέρας και η επίδρασή του είχε περάσει επάνω μου). Πώς ένα παιδί κι ένας ψυχολόγος παλεύουν για την εξουσία. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω "σπουδή για το πώς να γράφει κανείς ένα διήγημα τρόμου". Υπέροχο πραγματικά. Υπέροχο κι αξεπέραστο.
*Τέρας: Η τρίτη ιστορία της Ωρόρα και ουδέν σχόλιο. Ό,τι και να πω θα χαλάσει την απόλαυση και τη σφαλιάρα της αποκάλυψης στο τέλος.
==================
Χαριτωμένες οι τρεις προσθήκες, ταιριαστές με το πνεύμα των υπόλοιπων εφτά ιστοριών. Ο Νυχτοφύλακας κλείνει παλαιούς λογαριασμούς με τρόπο επίσης ταιριαστό στην Ιστορία του.
Για την έκδοση του 2009
==================
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο αισθητικά βιβλίο, με υποβλητικό εξώφυλλο, μικρό μέγεθος και χαρτί σχεδόν ιλουστρασιόν (δεν έχει πόρους και είναι εξαιρετικά λείο, προσθέτοντας extra stimulation στους ανώμαλους όπως εγώ).
Το βιβλίο αποτελείται από εφτά διηγήματα τρόμου, τρία από τα οποία τα έχουμε ήδη συναντήσει στις ανθολογίες της Ωρόρα. Η γενική εντύπωση που αποκομίζει κανείς διαβάζοντάς το είναι πιθανότατα η έκπληξη: πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να γράφει τόσο καλά, να περιγράφει τόσο καλά κάτι που όλοι έχουμε έστω μια φορά ζήσει στη ζωή μας; Πατώντας πάνω σε καταστάσεις καθημερινού τρόμου και φοβίες που έχουμε όλοι και τραβώντας τες ως το σημείο όπου το φανταστικό μοιάζει λογική συνέπεια του πραγματικού, ο Κρύσιλας καταφέρνει να κάνει έναν άνθρωπο σαν κι εμένα (που εντάξει τρομάζω σχετικά εύκολα) να μείνει ξάγρυπνος όλη νύχτα διερωτώμενος αν κάτω από το κρεβάτι του υπάρχει όντως αυτό που υπαινίσσεται ο συγγραφέας.
Γλώσσα απλή και ξεκάθαρη, πλοκή όχι απλά αληθοφανής αλλά στ' αλήθεια μπλεγμένη αναπόσπαστα με πραγματικές καταστάσεις, ήρωες που δεν ταυτίζεσαι μαζί τους, αλλά εκείνοι ταυτίζονται με σένα, μέσα από πανανθρώπινες σκέψεις. Όποιος θέλει πραγματικά να τρομάξει, απολαμβάνοντας την αίσθηση, αυτό είναι ένα βιβλίο που συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Λίγα λόγια για τα διηγήματα ένα-ένα (κλέβω το στυλ του Electroscribe):
*Το Στόμα του Διαβόλου: Η πρώτη ιστορία της Ωρόρα που διάβασα. Την ξαναδιάβασα, γνωρίζοντας το τέλος κι όμως ο τρόμος ήρθε ξανά με την ίδια ένταση. Απόδειξη ότι το κακό μπορεί να φωλιάζει ακόμη και στον αγωγό ομβρίων υδάτων.
*Νύχτα τρόμου: Ίσως η λιγότερο δυνατή ιστορία απ' όλες. Εδώ έρχεται το κλασσικό μοτίβο του χωριού που κρύβει μυστικά. Αν και η οπτική γωνία είναι κάπως διαφορετική από το σύνηθες, δε με ικανοποίησε και τόσο, αγγίζοντας το θέμα κάπως επιφανειακά κι επιπόλαια.
*Ο καθρέφτης: Η δεύτερη ιστορία της Ωρόρα. Μου θύμισε λίγο ιστορίες του κύκλου Λαβκραφτ, με το μεγάλο αρχοντικό που κρύβει μυστικά ακόμη και για τους ίδιους τους κατοίκους του. Ωραία στημένο, αν και κάπως κοινότυπο.
*Τρέλα: Οι περιγραφές του κακού είναι κορυφαίες εδώ, φτιάχνοντας σιγά-σιγά γύρω από τον ήρωα ένα τοίχο από αναπόφευκτο. Υπέροχη ιδέα, υπέροχη εκτέλεση.
*Ψιλόβροχο: Άλλο ένα καταπληκτικά δεμένο με την πραγματικότητα γεγονός. Γιατί πεθαίνουν οι μοτοσυκλετιστές τις βροχερές μέρες στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας;
*Παιδικοί Φόβοι: Η κορυφαία στιγμή του βιβλίου (ίσως επειδή είχα ήδη διαβάσει παλαιότερα το Τέρας και η επίδρασή του είχε περάσει επάνω μου). Πώς ένα παιδί κι ένας ψυχολόγος παλεύουν για την εξουσία. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω "σπουδή για το πώς να γράφει κανείς ένα διήγημα τρόμου". Υπέροχο πραγματικά. Υπέροχο κι αξεπέραστο.
*Τέρας: Η τρίτη ιστορία της Ωρόρα και ουδέν σχόλιο. Ό,τι και να πω θα χαλάσει την απόλαυση και τη σφαλιάρα της αποκάλυψης στο τέλος.
September 29, 2020
Με εξαίρεση το διήγημα με τίτλο "Νύχτα τρόμου" που μου φάνηκε ανολοκλήρωτο, τα υπόλοιπα είναι πάρα πολύ δυνατά. Κρίμα που δεν ξανάβγαλε βιβλίο τρόμου ο Κρύσιλας. Όπου το βρείτε, τσιμπήστε το, χωρίς δεύτερη σκέψη.
April 23, 2023
Βιβλιοέναυσμα #75: Το Στόμα του Διαβόλου του Αντώνη Κρύσιλα
(ολόκληρο το άρθρο και στο ιστολόγιό μου Κοιλάδα της Γνώσης: https://www.koiladatisgnosis.gr/logot...)
Πρωτοδιάβασα τη συλλογή διηγημάτων τρόμου Το Στόμα του Διαβόλου (Πηγή, 2022, 260 σ.) του Αντώνη Κρύσιλα τον Ιανουάριο του 2022, αλλά για πολλούς και διαφόρους λόγους (κανένας εκ των οποίων δεν έχει επιζήσει στην μνήμη μου) δεν έγραψα άρθρο. Μαντέψτε λοιπόν για ποιο βιβλίο θα μιλήσουμε σήμερα, δεκατέσσερις μήνες μετά.
Ω, τι ωραίο βιβλίο! Λοιπόν, έχουμε και λέμε: κοφτός λόγος τύπου παλπ, α λα Κινγκ· ιστορίες που τρυπώνουν βαθιά σε παιδικούς φόβους που έχουμε όλοι ζήσει· τρεις ιστορίες που πρωτοδημοσιεύτηκαν στις θρυλικές ανθολογίες των Εκδόσεων Ωρόρα· τέρατα τύπου Το Αυτό του Κινγκ· εμφανίσεις Μεγάλων Παλαιών του Λάβκραφτ· απομονωμένα χωριά της ελληνικής επαρχίας· τέλη με αναπάντεχες ανατροπές. Ε, νισάφι πια: τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα βιβλίο 260 σελίδων; Λοιπόν: 1) ακόμα περισσότερες ιστορίες, 2) χρήση πιο ποικίλων ανατροπών σε κάθε διήγημα και 3) περισσότερη ελληνική επαρχία και λαογραφία.
Πάμε να δούμε εν τάχει κάθε ιστορία:
- Το στόμα του διαβόλου (29 σ.), δημ. στο #53 Ιστορίες μυθολογίας Κθούλου/2: μαζί με την τελευταία ιστορία, θυμίζουν ευχάριστα Το Αυτό, χωρίς να το αντιγράφουν, και μιλούν για κάτι που γνώριμο σε όλους μας: ένα περίεργο μέρος κοντά στο σχολείο…
- Ο καθρέφτης (25 σ.), δημ. στο #47 Ιστορίες με φαντάσματα της Ωρόρα: ο καθρέφτης πρέπει να είναι ένα αγαπημένο αντικείμενο του Κρύσιλα, καθώς έχει ρόλο σε αρκετές ιστορίες του βιβλίου. Στην παρούσα, ο καθρέφτης μίας έπαυλης δεν έχει απλά ρόλο, αλλά είναι μάλιστα και κομβικό. Έως και θανατηφόρος…
- Τρέλα (10 σ.): ωραίο σφηνάκι, που μετράει αλλιώς σε όσους έχουν κάνει στρατό και ειδικά μονή σκοπιά σε φυλάκιο…
- Ψιλόβροχο (24 σ.): ένας περίεργος, απόκοσμος τύπος με καμπαρντίνα στοιχειώνει τους δρόμους της Αθήνας και καλό είναι να μην πάθεις αυτοκινητιστικό κοντά του… Ωραίο και το τέλος.
- Παιδικοί φόβοι (20 σ.): μία ιστορία για το τέρας που υπάρχει κάτω από κάθε παιδικό κρεβάτι. Σβήστε το «παιδικό».
- Τέρας (48 σ.), δημ. στο #61 Ιστορίες με στοιχειωμένα αντικείμενα: μία παρέα φίλων επισκέπτονται ένα ορεινό, απομονωμένο χωριό, του οποίου οι κάτοικοι εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς το 1965, ώστε ένας από αυτούς να βρει επιτέλους συγγραφική έμπνευση. Τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν όταν μπαίνουν στην εκκλησία και –. Φοβερό τέλος. Ίσως να αποτελεί μία άτυπη συνέχεια – ακόμα και εν αγνοία του Κρυσίλα – του διηγήματος ο Θεός Κονάνος του Φώτη Κόντογλου.
- Ο πίνακας (20 σ.): για έναν ζωγράφο που το υποσυνείδητό του καλλιτεχνεί έναν τουλάχιστον περίεργο πίνακα. Ξανά, φοβερό και τρομερό τέλος.
- Ποτέ αυτό που καλείς (47 σ.): τέσσερις φίλοι διοργανώνουν ένα πάρτι τα Χριστούγεννα πριν τις πανελλαδικές και αποφασίζουν να καλέσουν και ένα πνεύμα. Δεν τους πήγε και πολύ καλά. Θα το ήθελα λίγο πιο δυνατό, δεδομένου του μεγέθους του.
- Νυχτοφύλακας (32 σ.): Μία εκκρεμότητα κλείνει. Ή μήπως όχι;
Εν κατακλείδι, ελπίζω να απολαύσετε το Στόμα του Διαβόλου, αρκεί να μην βρεθείτε μέσα του! Αξίζει να αναζητήσετε και το μυθιστόρημα Tiamat, επίσης του Κρύσιλα. Ψάξτε και τα βιβλία Ο Θεός Κονάνος του Φώτη Κόντογλου και Το Αυτό του Στίβεν Κινγκ!
(ολόκληρο το άρθρο και στο ιστολόγιό μου Κοιλάδα της Γνώσης: https://www.koiladatisgnosis.gr/logot...)
Πρωτοδιάβασα τη συλλογή διηγημάτων τρόμου Το Στόμα του Διαβόλου (Πηγή, 2022, 260 σ.) του Αντώνη Κρύσιλα τον Ιανουάριο του 2022, αλλά για πολλούς και διαφόρους λόγους (κανένας εκ των οποίων δεν έχει επιζήσει στην μνήμη μου) δεν έγραψα άρθρο. Μαντέψτε λοιπόν για ποιο βιβλίο θα μιλήσουμε σήμερα, δεκατέσσερις μήνες μετά.
Ω, τι ωραίο βιβλίο! Λοιπόν, έχουμε και λέμε: κοφτός λόγος τύπου παλπ, α λα Κινγκ· ιστορίες που τρυπώνουν βαθιά σε παιδικούς φόβους που έχουμε όλοι ζήσει· τρεις ιστορίες που πρωτοδημοσιεύτηκαν στις θρυλικές ανθολογίες των Εκδόσεων Ωρόρα· τέρατα τύπου Το Αυτό του Κινγκ· εμφανίσεις Μεγάλων Παλαιών του Λάβκραφτ· απομονωμένα χωριά της ελληνικής επαρχίας· τέλη με αναπάντεχες ανατροπές. Ε, νισάφι πια: τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα βιβλίο 260 σελίδων; Λοιπόν: 1) ακόμα περισσότερες ιστορίες, 2) χρήση πιο ποικίλων ανατροπών σε κάθε διήγημα και 3) περισσότερη ελληνική επαρχία και λαογραφία.
Πάμε να δούμε εν τάχει κάθε ιστορία:
- Το στόμα του διαβόλου (29 σ.), δημ. στο #53 Ιστορίες μυθολογίας Κθούλου/2: μαζί με την τελευταία ιστορία, θυμίζουν ευχάριστα Το Αυτό, χωρίς να το αντιγράφουν, και μιλούν για κάτι που γνώριμο σε όλους μας: ένα περίεργο μέρος κοντά στο σχολείο…
- Ο καθρέφτης (25 σ.), δημ. στο #47 Ιστορίες με φαντάσματα της Ωρόρα: ο καθρέφτης πρέπει να είναι ένα αγαπημένο αντικείμενο του Κρύσιλα, καθώς έχει ρόλο σε αρκετές ιστορίες του βιβλίου. Στην παρούσα, ο καθρέφτης μίας έπαυλης δεν έχει απλά ρόλο, αλλά είναι μάλιστα και κομβικό. Έως και θανατηφόρος…
- Τρέλα (10 σ.): ωραίο σφηνάκι, που μετράει αλλιώς σε όσους έχουν κάνει στρατό και ειδικά μονή σκοπιά σε φυλάκιο…
- Ψιλόβροχο (24 σ.): ένας περίεργος, απόκοσμος τύπος με καμπαρντίνα στοιχειώνει τους δρόμους της Αθήνας και καλό είναι να μην πάθεις αυτοκινητιστικό κοντά του… Ωραίο και το τέλος.
- Παιδικοί φόβοι (20 σ.): μία ιστορία για το τέρας που υπάρχει κάτω από κάθε παιδικό κρεβάτι. Σβήστε το «παιδικό».
- Τέρας (48 σ.), δημ. στο #61 Ιστορίες με στοιχειωμένα αντικείμενα: μία παρέα φίλων επισκέπτονται ένα ορεινό, απομονωμένο χωριό, του οποίου οι κάτοικοι εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς το 1965, ώστε ένας από αυτούς να βρει επιτέλους συγγραφική έμπνευση. Τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν όταν μπαίνουν στην εκκλησία και –. Φοβερό τέλος. Ίσως να αποτελεί μία άτυπη συνέχεια – ακόμα και εν αγνοία του Κρυσίλα – του διηγήματος ο Θεός Κονάνος του Φώτη Κόντογλου.
- Ο πίνακας (20 σ.): για έναν ζωγράφο που το υποσυνείδητό του καλλιτεχνεί έναν τουλάχιστον περίεργο πίνακα. Ξανά, φοβερό και τρομερό τέλος.
- Ποτέ αυτό που καλείς (47 σ.): τέσσερις φίλοι διοργανώνουν ένα πάρτι τα Χριστούγεννα πριν τις πανελλαδικές και αποφασίζουν να καλέσουν και ένα πνεύμα. Δεν τους πήγε και πολύ καλά. Θα το ήθελα λίγο πιο δυνατό, δεδομένου του μεγέθους του.
- Νυχτοφύλακας (32 σ.): Μία εκκρεμότητα κλείνει. Ή μήπως όχι;
Εν κατακλείδι, ελπίζω να απολαύσετε το Στόμα του Διαβόλου, αρκεί να μην βρεθείτε μέσα του! Αξίζει να αναζητήσετε και το μυθιστόρημα Tiamat, επίσης του Κρύσιλα. Ψάξτε και τα βιβλία Ο Θεός Κονάνος του Φώτη Κόντογλου και Το Αυτό του Στίβεν Κινγκ!
November 11, 2024
Είναι αν μη τι άλλο, παρήγορο και ευχάριστο να συναντά κανείς εκδόσεις βιβλίων φανταστικού τρόμου και μεταφυσικού περιεχομένου στην χώρα μας οι οποίες, δεν φέρουν την υπογραφή κάποιου μεγάλου ξένου συγγραφέα αλλά, ενός Έλληνα. Ακόμα πιο εντυπωσιακό δε γίνεται το γεγονός αυτό όταν, οι ιστορίες που έχει να αφηγηθεί, δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις ξένες εκδόσεις, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζεται να είσαι ο Stephen King για να επιτύχεις ένα ικανό αποτέλεσμα αλλά, ζωηρή φαντασία και το σημαντικότερο όλων, ικανότητα λόγου κι έκφρασης όλων αυτών. "Το Στόμα Του Διαβόλου", η πρώτη ολοκληρωμένη σειρά ιστοριών τρόμου του Αντώνη Κρύσιλα, ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία προσφέροντάς μας μέσα από εφτά σύντομα διηγήματα, ένα ολοκληρωμένο έργο που είναι πέρα για πέρα απολαυστικό στην ανάγνωσή του.
Μέσα από αυτές τις εφτά, διαφορετικές ιστορίες του, ο Αντώνης Κρύσιλας, δεν μας μεταφέρει σε κάποια άλλη ήπειρο, δεν μας μεταφέρει σε μια ξένη χώρα αλλά, στο κοντινό χωριό, στο διπλανό διαμέρισμα, σε έναν δρόμο όχι πολύ μακριά από το σπίτι μας. Αφηγείται με μοναδικό τρόπο, δίνοντας μια τρομακτική, μεταφυσική διάσταση σε όλα αυτά που βλέπουμε, ακούμε και μαθαίνουμε αλλά, είτε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είτε το αποδίδουμε σε λογικά αίτια. Μας ταξιδεύει σε μέρη όπου οι πιο κρυφοί μας φόβοι, όλα τα παραμύθια, όλες οι ιστορίες και τα γεγονότα που μας προκαλούσαν πανικό σαν παιδιά, στερώντας ακόμα και τον ύπνο μας πολλές φορές, ζωντανεύουν, αποκτούν φυσική υπόσταση αλλά, και την δικιά τους λογική που σου κόβει την ανάσα και κάνει αρκετές φορές τις τρίχες στο σβέρκο μας να σηκωθούν από ανατριχίλα, κάνοντάς μας παράλληλα να μετανιώνουμε αν τυχόν επιλέξαμε να προβούμε στην ανάγνωση του βιβλίου του με το σκοτάδι να έχει πέσει βαθύ γύρω μας.
Αν εξαιρέσουμε το δεύτερο διήγημα, με τίτλο "Νύχτα Τρόμου", το οποίο και παρουσιάζει με πολύ απλό τρόπο μια ιστορία που έχουμε ακούσει πολλάκις τα καλοκαιρινά βράδια στα χωριά μας, τα υπόλοιπα έξι, χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερη μοναδικότητα. "Το Στόμα Του Διαβόλου" δίνει τέλος στην αθωότητα που εξωθεί σε εξερευνήσεις και πειράγματα των αδυνάτων, οδηγώντας στον θάνατο όσων ήταν άτυχοι και στο αιώνιο στοίχειωμα όσων ήταν ακόμα πιο άτυχοι για να γλιτώσουν και να ζήσουν με την ανάμνηση. "Ο Καθρέφτης" είναι η προσωποποίηση του τρόμου που ξυπνά για μία και μοναδική νύχτα, αναζητώντας την λεία του και που τελικά θα επιστρέψει για να διεκδικήσει αυτό που για χρόνια του έδωσε παράταση ζωής, έτοιμο να τραφεί από ένα τρομακτικό πόνο που δεν μπορείς να αποφύγεις. "Η Τρέλα" δικαιολογεί όχι μόνο τον τίτλο της ως διήγημα αλλά, και τον ορισμό της ως λέξη. Η αυτοκτονία μιας σειράς φαντάρων στο ίδιο φυλάκιο, μπορεί να κρύβει πίσω της κάτι πιο τρομακτικό από τα ψυχολογικά προβλήματα. Μπορεί να κρύβει τον άγνωστο φόβο που γεννιέται στο σκοτάδι για να σε οδηγήσει στην τρέλα και από 'κει στον θάνατο.
Το "Ψιλόβροχο" γεννάει ένα τέρας που περιμένει καρτερικά τη λεία του στους βροχερούς και επικίνδυνους δρόμους της Αθήνας. Ακόμα κι αν το ανακαλύψεις, δεν σημαίνει ότι μπορείς να προφυλαχτείς όταν αυτό διψάει για την ζωή που παλεύει να κρατηθεί μέσα σου. Οι "Παιδικοί Φόβοι" είναι η απόλυτη έκφραση της έννοιας. Φόβοι που ξυπνούσαν πάντα τη νύχτα, που σε τρομοκρατούσαν στο σκοτάδι, τότε που μπορούσες ακόμα να κλείσεις απλά τα μάτια σου και να υποδυθείς ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο. Τι συμβαίνει όμως όταν επιστρέφουν στην ενήλικη ζωή σου, τότε που πια δεν μπορείς να στηριχτείς στην παιδική σου αθωότητα και η αδυναμία σου να αντιμετωπίσεις τον φόβο που ζωντανεύει κάτω από το κρεβάτι σου, τότε που το παιδί και ο ενήλικας συγκρούονται, μπορεί να αποδειχτεί θανάσιμη; Τέλος, έχουμε το "Τέρας" που ζει και καραδοκεί σε ένα έρημο κι εγκαταλειμμένο χωριό, περιμένοντας τα επόμενα θύματά του. Όμως όταν το τέρας που κρύβεται μέσα σου είναι πιο επικίνδυνο και πιο πεινασμένο από το τρομακτικό πλάσμα που σκορπίζει αίμα και θάνατο ανάμεσα στην πυκνή ομίχλη, τότε δεν μπορείς να ξεφύγεις και με έναν αρρωστημένο τρόπο αφήνεσαι για να ικανοποιήσεις τις δικές σου παράλογες ανάγκες.
Οι περιγραφές του Αντώνη Κρύσιλα είναι ζωντανές, με έναν παράξενο ρεαλισμό σε έναν κόσμο που όσο περιγράφει δεν τα γνωρίζουμε και που υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν δύσκολο να πιστέψουμε ότι μπορεί να συνέβαιναν δίπλα μας. Όμως δεν αντιμετωπίζουμε καμία δυσκολία στο να πιστέψουμε και να αφεθούμε στον σκοτεινό και τρομακτικό του κόσμο που αποφεύγει τα πολλά, περιττά λόγια, εστιάζοντας με λυρικότητα στην ουσία που δεν είναι άλλη από το να ξυπνήσουν μέσα μας οι προσωπικοί μας δαίμονες, οι φόβοι και οι ανασφάλειές μας. Αν δεν είχα κάνει την σοφή επιλογή να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο μέρα-μεσημέρι, πιθανότατα να μην μπορούσα να κλείσω μάτι όλη νύχτα, παραμονεύοντας για ότι μπορεί να κρύβεται στο σκοτάδι, έτοιμο να απλώσει τα αρπακτικά του νύχια για να με κάνει θήραμά του.
Χωρίς να λέω υπερβολές, "Το Στόμα Του Διαβόλου" είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική λογοτεχνία τρόμου κάνοντάς μας να ελπίζουμε σε ανάλογα αναγνώσματα στο μέλλον. Είναι ένα ελπιδοφόρο βήμα για ένα είδος που ενώ έχει παγκόσμια αναγνώριση και φανατικούς θαυμαστές, δύσκολα θα τους κέρδιζε η υπογραφή ενός Έλληνα συγγραφέα. Μην διστάζετε, μην το σκέφτεστε καθόλου και σπεύσατε να αγοράσετε και να αφεθείτε στην μαγεία ενός κόσμο υπερφυσικού τρόμου που ζει ακριβώς δίπλα μας. Αν κάποιος μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο, τότε αυτός είναι ο δικός μας Αντώνης Κρύσιλας, του οποίου το παράδειγμα ελπίζω κι εύχομαι να ακολουθήσουν άλλοι, δικοί μας συγγραφείς του είδους αλλά, πάνω απ' όλα, εύχομαι οι δικοί μας εκδοτικοί οίκοι να καταλάβουν ότι αξίζει να τους δώσουν την ευκαιρία.
Μέσα από αυτές τις εφτά, διαφορετικές ιστορίες του, ο Αντώνης Κρύσιλας, δεν μας μεταφέρει σε κάποια άλλη ήπειρο, δεν μας μεταφέρει σε μια ξένη χώρα αλλά, στο κοντινό χωριό, στο διπλανό διαμέρισμα, σε έναν δρόμο όχι πολύ μακριά από το σπίτι μας. Αφηγείται με μοναδικό τρόπο, δίνοντας μια τρομακτική, μεταφυσική διάσταση σε όλα αυτά που βλέπουμε, ακούμε και μαθαίνουμε αλλά, είτε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είτε το αποδίδουμε σε λογικά αίτια. Μας ταξιδεύει σε μέρη όπου οι πιο κρυφοί μας φόβοι, όλα τα παραμύθια, όλες οι ιστορίες και τα γεγονότα που μας προκαλούσαν πανικό σαν παιδιά, στερώντας ακόμα και τον ύπνο μας πολλές φορές, ζωντανεύουν, αποκτούν φυσική υπόσταση αλλά, και την δικιά τους λογική που σου κόβει την ανάσα και κάνει αρκετές φορές τις τρίχες στο σβέρκο μας να σηκωθούν από ανατριχίλα, κάνοντάς μας παράλληλα να μετανιώνουμε αν τυχόν επιλέξαμε να προβούμε στην ανάγνωση του βιβλίου του με το σκοτάδι να έχει πέσει βαθύ γύρω μας.
Αν εξαιρέσουμε το δεύτερο διήγημα, με τίτλο "Νύχτα Τρόμου", το οποίο και παρουσιάζει με πολύ απλό τρόπο μια ιστορία που έχουμε ακούσει πολλάκις τα καλοκαιρινά βράδια στα χωριά μας, τα υπόλοιπα έξι, χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερη μοναδικότητα. "Το Στόμα Του Διαβόλου" δίνει τέλος στην αθωότητα που εξωθεί σε εξερευνήσεις και πειράγματα των αδυνάτων, οδηγώντας στον θάνατο όσων ήταν άτυχοι και στο αιώνιο στοίχειωμα όσων ήταν ακόμα πιο άτυχοι για να γλιτώσουν και να ζήσουν με την ανάμνηση. "Ο Καθρέφτης" είναι η προσωποποίηση του τρόμου που ξυπνά για μία και μοναδική νύχτα, αναζητώντας την λεία του και που τελικά θα επιστρέψει για να διεκδικήσει αυτό που για χρόνια του έδωσε παράταση ζωής, έτοιμο να τραφεί από ένα τρομακτικό πόνο που δεν μπορείς να αποφύγεις. "Η Τρέλα" δικαιολογεί όχι μόνο τον τίτλο της ως διήγημα αλλά, και τον ορισμό της ως λέξη. Η αυτοκτονία μιας σειράς φαντάρων στο ίδιο φυλάκιο, μπορεί να κρύβει πίσω της κάτι πιο τρομακτικό από τα ψυχολογικά προβλήματα. Μπορεί να κρύβει τον άγνωστο φόβο που γεννιέται στο σκοτάδι για να σε οδηγήσει στην τρέλα και από 'κει στον θάνατο.
Το "Ψιλόβροχο" γεννάει ένα τέρας που περιμένει καρτερικά τη λεία του στους βροχερούς και επικίνδυνους δρόμους της Αθήνας. Ακόμα κι αν το ανακαλύψεις, δεν σημαίνει ότι μπορείς να προφυλαχτείς όταν αυτό διψάει για την ζωή που παλεύει να κρατηθεί μέσα σου. Οι "Παιδικοί Φόβοι" είναι η απόλυτη έκφραση της έννοιας. Φόβοι που ξυπνούσαν πάντα τη νύχτα, που σε τρομοκρατούσαν στο σκοτάδι, τότε που μπορούσες ακόμα να κλείσεις απλά τα μάτια σου και να υποδυθείς ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο. Τι συμβαίνει όμως όταν επιστρέφουν στην ενήλικη ζωή σου, τότε που πια δεν μπορείς να στηριχτείς στην παιδική σου αθωότητα και η αδυναμία σου να αντιμετωπίσεις τον φόβο που ζωντανεύει κάτω από το κρεβάτι σου, τότε που το παιδί και ο ενήλικας συγκρούονται, μπορεί να αποδειχτεί θανάσιμη; Τέλος, έχουμε το "Τέρας" που ζει και καραδοκεί σε ένα έρημο κι εγκαταλειμμένο χωριό, περιμένοντας τα επόμενα θύματά του. Όμως όταν το τέρας που κρύβεται μέσα σου είναι πιο επικίνδυνο και πιο πεινασμένο από το τρομακτικό πλάσμα που σκορπίζει αίμα και θάνατο ανάμεσα στην πυκνή ομίχλη, τότε δεν μπορείς να ξεφύγεις και με έναν αρρωστημένο τρόπο αφήνεσαι για να ικανοποιήσεις τις δικές σου παράλογες ανάγκες.
Οι περιγραφές του Αντώνη Κρύσιλα είναι ζωντανές, με έναν παράξενο ρεαλισμό σε έναν κόσμο που όσο περιγράφει δεν τα γνωρίζουμε και που υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν δύσκολο να πιστέψουμε ότι μπορεί να συνέβαιναν δίπλα μας. Όμως δεν αντιμετωπίζουμε καμία δυσκολία στο να πιστέψουμε και να αφεθούμε στον σκοτεινό και τρομακτικό του κόσμο που αποφεύγει τα πολλά, περιττά λόγια, εστιάζοντας με λυρικότητα στην ουσία που δεν είναι άλλη από το να ξυπνήσουν μέσα μας οι προσωπικοί μας δαίμονες, οι φόβοι και οι ανασφάλειές μας. Αν δεν είχα κάνει την σοφή επιλογή να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο μέρα-μεσημέρι, πιθανότατα να μην μπορούσα να κλείσω μάτι όλη νύχτα, παραμονεύοντας για ότι μπορεί να κρύβεται στο σκοτάδι, έτοιμο να απλώσει τα αρπακτικά του νύχια για να με κάνει θήραμά του.
Χωρίς να λέω υπερβολές, "Το Στόμα Του Διαβόλου" είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική λογοτεχνία τρόμου κάνοντάς μας να ελπίζουμε σε ανάλογα αναγνώσματα στο μέλλον. Είναι ένα ελπιδοφόρο βήμα για ένα είδος που ενώ έχει παγκόσμια αναγνώριση και φανατικούς θαυμαστές, δύσκολα θα τους κέρδιζε η υπογραφή ενός Έλληνα συγγραφέα. Μην διστάζετε, μην το σκέφτεστε καθόλου και σπεύσατε να αγοράσετε και να αφεθείτε στην μαγεία ενός κόσμο υπερφυσικού τρόμου που ζει ακριβώς δίπλα μας. Αν κάποιος μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο, τότε αυτός είναι ο δικός μας Αντώνης Κρύσιλας, του οποίου το παράδειγμα ελπίζω κι εύχομαι να ακολουθήσουν άλλοι, δικοί μας συγγραφείς του είδους αλλά, πάνω απ' όλα, εύχομαι οι δικοί μας εκδοτικοί οίκοι να καταλάβουν ότι αξίζει να τους δώσουν την ευκαιρία.
August 20, 2022
Ήθελα από πολύ καιρό να διαβάσω το, εδώ και χρόνια εξαντλημένο, Στόμα του Διαβόλου του Αντώνη και όταν επανεκδόθηκε το πήρα φυσικά αμέσως. Άκουγα αρκετά γι' αυτό το βιβλίο και μόλις το τελείωσα (μέσα σε λίγες μέρες παρόλο τον ελάχιστο χρόνο που έχω πλέον) κατάλαβα γιατί κυκλοφορούσαν αυτές οι καλές φήμες. 7 ιστορίες της πρώτης έκδοσης (3 εκ των οποίων συναντήσαμε στις ανθολογίες της Ωρόρα) συν 3 καινούριες που φροντίζουν να μας εκπλήξουν πολύ έξυπνα, να μας τρομάξουν εντέχνως και να μας ταξιδέψουν σε αχαρτογράφητα μονοπάτια του εαυτού μας που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι κρύβαμε κάτι εκεί. Το απόλαυσα πραγματικά και εύχομαι να διαβάσω κι άλλα διηγήματα του. Αγαπημένα μου "Το τέρας" και "Ο νυχτοφύλακας".
March 17, 2023
Όσοι αναγνώστες αγάπησαν τη συλλογή διηγημάτων τρόμου Νυχτερινή Βάρδια του Κινγκ πιστεύω πως θα εκτιμήσουν τούτο το βιβλίο.
Όλα τα διηγήματα βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο (με το καλύτερο για μένα να είναι το "Πότε αυτό που καλεις" και το πιο αδύναμο -συγκριτικα με τα άλλα- το "Τέρας") και πραγματικά τα απόλαυσα διαβάζοντας τα.
Ο Αντώνης θα έλεγα πως είναι μια ήρεμη δύναμη στον χώρο της εγχώριας αγοράς λογοτεχνίας του φανταστικού.
Αξίζει να στηρίξετε το έργο του, πιστεύω πως θα σας ικανοποιήσει και με το παραπάνω.
Όλα τα διηγήματα βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο (με το καλύτερο για μένα να είναι το "Πότε αυτό που καλεις" και το πιο αδύναμο -συγκριτικα με τα άλλα- το "Τέρας") και πραγματικά τα απόλαυσα διαβάζοντας τα.
Ο Αντώνης θα έλεγα πως είναι μια ήρεμη δύναμη στον χώρο της εγχώριας αγοράς λογοτεχνίας του φανταστικού.
Αξίζει να στηρίξετε το έργο του, πιστεύω πως θα σας ικανοποιήσει και με το παραπάνω.
June 7, 2015
Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Αντώνη Κρύσιλα και μπορώ να πω ότι έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Αποτελείται από εφτά ιστορίες, οι οποίες προσφέρουν απλόχερα τρόμο, φόβο και ανατριχίλες, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Μπορεί να πει κανείς ότι οι ιστορίες καταπιάνονται με κοινότυπα θέματα, που σίγουρα έχουμε συναντήσει σε άλλα βιβλία και ταινίες στο παρελθόν, όμως οι πολύ καλές ιδέες, η εξαιρετική γραφή και η απίθανη ατμόσφαιρα, τις κάνουν εντελώς ξεχωριστές και μοναδικές.
Και οι εφτά ιστορίες μου άρεσαν και ικανοποίησαν την πείνα μου για τρόμο και ανατριχίλες, όμως οι δυο ιστορίες που ξεχωρίζω με χαρακτηριστική άνεση ως τις καλύτερες, είναι αυτές: "Το στόμα του διαβόλου" και "Ψιλόβροχο". Όσον αφορά την πρώτη, πρόκειται για μια ιστορία με κλασικό θέμα, που όμως μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή και όσο η υπόθεση προχωρούσε, τόσο το ενδιαφέρον και η αγωνία μου αυξανόταν, με το τέλος να είναι πραγματικός δυναμίτης. Ως προς την δεύτερη, μου έκανε εντύπωση η άνεση του συγγραφέα να περάσει τον τρόμο και τον φόβο στον αναγνώστη, παρά το γεγονός ότι η ιστορία εκτυλισσόταν στους πολύβουους, κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Ούτε ομίχλες δηλαδή, ούτε απομακρυσμένα χωριά, ούτε απομονωμένα αρχοντικά! Του βγάζω το καπέλο.
Αυτά τα ολίγα. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ καλό βιβλίο του ελληνικού φανταστικού, που οι λάτρεις του είδους οφείλουν να ρίξουν μια ματιά. Χάρη στις ενδιαφέρουσες ιστορίες και την ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη γραφή, το βιβλίο διαβάζεται άνετα σε μια μέρα. Και, ειλικρινά, καμία ιστορία δεν με άφησε αδιάφορο. Όσον αφορά την έκδοση, είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη.
Και οι εφτά ιστορίες μου άρεσαν και ικανοποίησαν την πείνα μου για τρόμο και ανατριχίλες, όμως οι δυο ιστορίες που ξεχωρίζω με χαρακτηριστική άνεση ως τις καλύτερες, είναι αυτές: "Το στόμα του διαβόλου" και "Ψιλόβροχο". Όσον αφορά την πρώτη, πρόκειται για μια ιστορία με κλασικό θέμα, που όμως μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή και όσο η υπόθεση προχωρούσε, τόσο το ενδιαφέρον και η αγωνία μου αυξανόταν, με το τέλος να είναι πραγματικός δυναμίτης. Ως προς την δεύτερη, μου έκανε εντύπωση η άνεση του συγγραφέα να περάσει τον τρόμο και τον φόβο στον αναγνώστη, παρά το γεγονός ότι η ιστορία εκτυλισσόταν στους πολύβουους, κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Ούτε ομίχλες δηλαδή, ούτε απομακρυσμένα χωριά, ούτε απομονωμένα αρχοντικά! Του βγάζω το καπέλο.
Αυτά τα ολίγα. Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ καλό βιβλίο του ελληνικού φανταστικού, που οι λάτρεις του είδους οφείλουν να ρίξουν μια ματιά. Χάρη στις ενδιαφέρουσες ιστορίες και την ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη γραφή, το βιβλίο διαβάζεται άνετα σε μια μέρα. Και, ειλικρινά, καμία ιστορία δεν με άφησε αδιάφορο. Όσον αφορά την έκδοση, είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη.
April 14, 2024
Αριστούργημα. Όλα τα διηγήματα είναι πολύ δυνατά σε συναισθήματα και εικόνες. Ο τρόμος ξεχύνεται σε κάθε πρόταση και πραγματικά δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω. Συνήθως σε μία συλλογή γράφω για κάθε διήγημα χωριστά, μα εδώ δε θα το κάνω. Και δε θα το κάνω γιατί κάθε μα κάθε ένα διήγημα ήταν πανέμορφα τρομακτικό και ένιωσα να είναι το αγαπημένο μου όταν το διάβαζα. Οπότε απλά θα πω αρπάξτε το όσο πιο σύντομα γίνεται και απολαύστε καθαρό τρόμο!
May 4, 2023
Γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει!!!
Πέρασα υπέροχα γράφοντας αυτές τις ιστορίες. Χαίρομαι που υπήρξε κόσμος που ένιωσε το ίδιο διαβάζοντάς τες.
Το στόμα το διαβόλου επιστρέφει στα τέλη του 2021, από νέο εκδότη, αναθεωρημένο και με τρία νέα διηγήματα που ολοκληρώνουν τον κύκλο της αφήγησης.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Πέρασα υπέροχα γράφοντας αυτές τις ιστορίες. Χαίρομαι που υπήρξε κόσμος που ένιωσε το ίδιο διαβάζοντάς τες.
Το στόμα το διαβόλου επιστρέφει στα τέλη του 2021, από νέο εκδότη, αναθεωρημένο και με τρία νέα διηγήματα που ολοκληρώνουν τον κύκλο της αφήγησης.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Read
April 17, 2023Κατά σειρά προτίμησης:
1. Νυχτοφύλακας. Θεωρώ πως είναι το πιο τρομακτικό και καλοδουλεμένο της συλλογής. Μόνο μια μικρή ένσταση: η χρήση του ονόματος Μεγάλος Παλαιός, που αυτόματα αναγάγει στον Γιογκσοθωθισμό του ΧΦΛ, χωρίς να υπάρχουν άλλες αναφορές που συνδέουν την οντότητά του διηγήματος με την εν λόγω μυθολογία.
2. Ποτέ αυτό που καλείς: από τα καλύτερα twist endings που έχω συναντήσει σε διήγημα τρόμου.
3. Ο πίνακας. Αυτή η ιστορία είναι πιο κοντά στο δικό μου στιλ, καθώς παίζει με το τι εστί πραγματικότητα και τ�� όνειρο. Ως ερασιτέχνης ζωγράφος είδα πολλά πειστικά στοιχεία. Μπράβο!
4. Το στόμα του διαβόλου. Εδώ φαίνεται ολοκάθαρα η προσωπική εμπειρία του συγγραφέα. Πιστεύω ότι έπρεπε να ενωθεί με τον νυχτοφύλακα σε μια ενιαία νουβέλα.
5. Ψιλόβροχο. Τρόμαξα πραγματικά! Ο συγγραφέας χειρίστηκε με δεξιοτεχνία την αγωνία στο τέλος.
6. Παιδικοί φόβοι. Μια de profundis εξομολόγηση ενός συγγραφέα τρόμου. Το τέρας με τα κίτρινα μάτια είναι και δικός μου φόβος...
7. Καθρέφτης. Μια καθαρή ιστορία τρόμου. Υπάρχει άψογος χειρισμός της ψυχολογίας του αναγνώστη, αλλά σαν ιδέα δεν τη βρήκα και τόσο πρωτότυπη.
8. Τέρας. Ναι! Οι συγγραφείς είμαστε κατά κάποιο τρόπο, τέρατα! (Ή μπορούμε να μεταμορφωθούμε εύκολα σε κάτι τέτοιο). Η εικόνα με τον Χριστό με στοίχειωσε. Το κλίμα μου θύμισε Στήβεν Κινγκ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον μιμείται. Επίσης, βρήκα αρκετά ρεαλιστικές τις αντιδράσεις των ηρώων σε ό,τι αφορά τις σεξουαλικές τους ορμές.
9. Τρέλα. Τρομακτικός διάλογος, αλλά η ιδέα μου φάνηκε αρκετά αδύναμη.
Overall: Τίμιο και, κυρίως, τρομαχτικό! Είναι προφανές ότι οι περισσότερες ιστορίες γράφτηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν δεν υπήρχαν κινητά, ίντερνετ και τα κλασσικά θέματα τρόμου δεν ήταν τόσο κορεσμένα, δουλεμένα και χρησιμοποιημένα όσο σήμερα που γίνεται χαμός από συλλογές διηγημάτων και θεματικούς διαγωνισμούς. Ο λόγος του Κρύσιλα είναι εξαιρετικός και καθαρός και αδημονώ να διαβάσω το καινούργιο του μυθιστόρημα!
1. Νυχτοφύλακας. Θεωρώ πως είναι το πιο τρομακτικό και καλοδουλεμένο της συλλογής. Μόνο μια μικρή ένσταση: η χρήση του ονόματος Μεγάλος Παλαιός, που αυτόματα αναγάγει στον Γιογκσοθωθισμό του ΧΦΛ, χωρίς να υπάρχουν άλλες αναφορές που συνδέουν την οντότητά του διηγήματος με την εν λόγω μυθολογία.
2. Ποτέ αυτό που καλείς: από τα καλύτερα twist endings που έχω συναντήσει σε διήγημα τρόμου.
3. Ο πίνακας. Αυτή η ιστορία είναι πιο κοντά στο δικό μου στιλ, καθώς παίζει με το τι εστί πραγματικότητα και τ�� όνειρο. Ως ερασιτέχνης ζωγράφος είδα πολλά πειστικά στοιχεία. Μπράβο!
4. Το στόμα του διαβόλου. Εδώ φαίνεται ολοκάθαρα η προσωπική εμπειρία του συγγραφέα. Πιστεύω ότι έπρεπε να ενωθεί με τον νυχτοφύλακα σε μια ενιαία νουβέλα.
5. Ψιλόβροχο. Τρόμαξα πραγματικά! Ο συγγραφέας χειρίστηκε με δεξιοτεχνία την αγωνία στο τέλος.
6. Παιδικοί φόβοι. Μια de profundis εξομολόγηση ενός συγγραφέα τρόμου. Το τέρας με τα κίτρινα μάτια είναι και δικός μου φόβος...
7. Καθρέφτης. Μια καθαρή ιστορία τρόμου. Υπάρχει άψογος χειρισμός της ψυχολογίας του αναγνώστη, αλλά σαν ιδέα δεν τη βρήκα και τόσο πρωτότυπη.
8. Τέρας. Ναι! Οι συγγραφείς είμαστε κατά κάποιο τρόπο, τέρατα! (Ή μπορούμε να μεταμορφωθούμε εύκολα σε κάτι τέτοιο). Η εικόνα με τον Χριστό με στοίχειωσε. Το κλίμα μου θύμισε Στήβεν Κινγκ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον μιμείται. Επίσης, βρήκα αρκετά ρεαλιστικές τις αντιδράσεις των ηρώων σε ό,τι αφορά τις σεξουαλικές τους ορμές.
9. Τρέλα. Τρομακτικός διάλογος, αλλά η ιδέα μου φάνηκε αρκετά αδύναμη.
Overall: Τίμιο και, κυρίως, τρομαχτικό! Είναι προφανές ότι οι περισσότερες ιστορίες γράφτηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν δεν υπήρχαν κινητά, ίντερνετ και τα κλασσικά θέματα τρόμου δεν ήταν τόσο κορεσμένα, δουλεμένα και χρησιμοποιημένα όσο σήμερα που γίνεται χαμός από συλλογές διηγημάτων και θεματικούς διαγωνισμούς. Ο λόγος του Κρύσιλα είναι εξαιρετικός και καθαρός και αδημονώ να διαβάσω το καινούργιο του μυθιστόρημα!
December 29, 2018
υπεροχο . εγω τον πρωτοδιαβασα μεσα απο τις εκδοσεις ωρορα και εχω μαλλον το πρωτο του διηγημα ο καθρεφτης που το θεωρω απο τα πιο τρομακτικά που εχω διαβασει. νονιζω πως σαν συγγραφεας τρομου ειναι χαρισματικος
October 31, 2022
Near perfect! (κάποιες σκέψεις για ‘’Το στόμα του Διαβόλου’’ του Αντώνη Κρύσιλα)
Με τη μία στο ζουμί:
Το στόμα του διαβόλου: συγκίνηση και νοσταλγία είναι πολύ μικρές λέξεις για να περιγράψουν το τι ένιωσα. Δε θυμόμουν τον τίτλο, μα μόλις στην δεύτερη σελίδα κατάλαβα τι διαβάζω, εκτοξεύτηκα πίσω στο λύκειο, τότε που ο Μαστακούρης και ο Μπαλάνος ήταν κάτι σαν Ολύμπιοι θεοί στα μάτια μου και ο Κρύσιλας ένας νέος Ηρακλής. Τότε που η έκδοση ήταν όνειρο μακρινό και όνειρο ζωής. Ναι, η επιρροή από το Αυτό είναι έντονη στο κείμενο, μα μόνο για τα συναισθήματα, μάστορη, το αποκαλώ αριστούργημα!
Ο καθρέφτης: εκείνος/εκείνη, χμ χμ. Ωραίο και ατμοσφαιρικό τίγκα. Αν το προηγούμενο ήταν ωροράκι, τούτο θα μπορούσε να ανήκει σε κάποια τέρα νόβα. Μέχρι στιγμής… λατρεύω!
Τρέλα: παρόμοιες αφηγήσεις αποτελούν κάτι σαν αστικό μύθο ή κοινές ιστορίες του συλλογικού ασυνείδητου κάθε στρατιώτη. Τρομακτικό. Να μην διαβαστεί στο σκοπέτο.
Ψιλόβροχο: η στενή τριτοπρόσωπη του αφηγητή ήταν τόσο στην πένα, που ώρες-ώρες ξαφνιαζόμουν όταν ήταν σε τρίτο ενικό τα ρήματα, γιατί ήμουν σίγουρος ότι διάβαζα πρωτοπρόσωπη. Δεν το έχω ξαναπάθει ποτέ αυτό, νομίζω τα λέει όλα. Η περιγραφή του γιατρού, μέσα στα τόσο καθημερινά σκηνικά, ήταν φρικιαστική. Υπέροχο κλείσιμο!
Παιδικοί Φόβοι: το κλισέ του τρελού ψυχίατρου, όμορφα προσεγγισμένο, με βάθος, με τρομερή ενδοσκόπηση και ψυχογράφηση, με κλισέ τέλος, αλλά με αυτή την πένα μόνο κλισέ δεν κατέληξε, χαχαχ. Εύγε!
Τέρας: το καλύτερο όλης της συλλογής. Μέχρι την μέση του κειμένου δεν μπορούσα να πιστέψω την επιλογή τίτλου για αυτό το έπος, αλλά μετά όλα ξεδιάλυναν και ναι, είναι ο τέλειος τίτλος. Η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, το χιούμορ, το στόρι… πένα ρε, πένα! Πέρα όμως από το στοιχείο του τρόμου, που τραβάει επιρροές από ταινίες με καλύβα στα δάση και από κθούλου, είναι και μία καταβύθιση στην φύση του κάθε παθιασμένου συγγραφέα. Ναι, υπάρχουν ενοχές, ναι, δεν μπορείς να το ελέγξεις κάποιες ώρες, ναι, είναι σαν να είσαι διχασμένη προσωπικότητα και αυτή η επίγνωση και τοποθέτηση σε λέξεις με άγγιξε τρομερά.
Ο πίνακας: θα μπορούσε να είναι επεισόδιο από το τέηλς φρομ δε κρυπτ, αλλά χωρίς ανάλαφρο τόνο στην εισαγωγή και το κλείσιμο από τον κήπερ. Κριπουλιάρικο και με αγαπημένες θεματικές!
Ποτέ αυτό που καλείς: το πώς γράφει παρέες αυτός ο άνθρωπος είναι τρομερό, νιώθεις κι εσύ ότι είσαι μέλος της συντροφιάς του, το γέλιο και τα συναισθήματα διαπερνούν τις σελίδες και σε χτυπούν κατάστηθα. Ωραίο καθοδικό σπιράλ, αλλά όχι κάτι το καραουάουα.
Νυχτοφύλακας: ωραίο για κλείσιμο με ήπιο λαβκραφτικό φόρο τιμής αλλά με τόσο έντονη ελληνική ατμοσφαιρα που το προσπερνάς. Το εκείνο πάλι επέστρεψε, αλλά δεν πειράζει. Πολύ ωραία γεύση για να αφήσεις αυτή την υπέροχη συλλογή.
Αρνητικούλια: μόνο ένα. Έχει πατήσει πολύ στην τεχνική των εμβόλιμων σκέψεων του Κινγκ και γίνονται σε σχεδόν κάθε διήγημα. Μου κλώτσησε λίγο, μα μετά το δέχτηκα. Όπως και ο απροσδιόριστος τρόμος εκείνη/εκείνος/εκείνο. Αλλά πέρα από αυτά, πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη τρομολάγνου αναγνώστη!
Με τη μία στο ζουμί:
Το στόμα του διαβόλου: συγκίνηση και νοσταλγία είναι πολύ μικρές λέξεις για να περιγράψουν το τι ένιωσα. Δε θυμόμουν τον τίτλο, μα μόλις στην δεύτερη σελίδα κατάλαβα τι διαβάζω, εκτοξεύτηκα πίσω στο λύκειο, τότε που ο Μαστακούρης και ο Μπαλάνος ήταν κάτι σαν Ολύμπιοι θεοί στα μάτια μου και ο Κρύσιλας ένας νέος Ηρακλής. Τότε που η έκδοση ήταν όνειρο μακρινό και όνειρο ζωής. Ναι, η επιρροή από το Αυτό είναι έντονη στο κείμενο, μα μόνο για τα συναισθήματα, μάστορη, το αποκαλώ αριστούργημα!
Ο καθρέφτης: εκείνος/εκείνη, χμ χμ. Ωραίο και ατμοσφαιρικό τίγκα. Αν το προηγούμενο ήταν ωροράκι, τούτο θα μπορούσε να ανήκει σε κάποια τέρα νόβα. Μέχρι στιγμής… λατρεύω!
Τρέλα: παρόμοιες αφηγήσεις αποτελούν κάτι σαν αστικό μύθο ή κοινές ιστορίες του συλλογικού ασυνείδητου κάθε στρατιώτη. Τρομακτικό. Να μην διαβαστεί στο σκοπέτο.
Ψιλόβροχο: η στενή τριτοπρόσωπη του αφηγητή ήταν τόσο στην πένα, που ώρες-ώρες ξαφνιαζόμουν όταν ήταν σε τρίτο ενικό τα ρήματα, γιατί ήμουν σίγουρος ότι διάβαζα πρωτοπρόσωπη. Δεν το έχω ξαναπάθει ποτέ αυτό, νομίζω τα λέει όλα. Η περιγραφή του γιατρού, μέσα στα τόσο καθημερινά σκηνικά, ήταν φρικιαστική. Υπέροχο κλείσιμο!
Παιδικοί Φόβοι: το κλισέ του τρελού ψυχίατρου, όμορφα προσεγγισμένο, με βάθος, με τρομερή ενδοσκόπηση και ψυχογράφηση, με κλισέ τέλος, αλλά με αυτή την πένα μόνο κλισέ δεν κατέληξε, χαχαχ. Εύγε!
Τέρας: το καλύτερο όλης της συλλογής. Μέχρι την μέση του κειμένου δεν μπορούσα να πιστέψω την επιλογή τίτλου για αυτό το έπος, αλλά μετά όλα ξεδιάλυναν και ναι, είναι ο τέλειος τίτλος. Η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, το χιούμορ, το στόρι… πένα ρε, πένα! Πέρα όμως από το στοιχείο του τρόμου, που τραβάει επιρροές από ταινίες με καλύβα στα δάση και από κθούλου, είναι και μία καταβύθιση στην φύση του κάθε παθιασμένου συγγραφέα. Ναι, υπάρχουν ενοχές, ναι, δεν μπορείς να το ελέγξεις κάποιες ώρες, ναι, είναι σαν να είσαι διχασμένη προσωπικότητα και αυτή η επίγνωση και τοποθέτηση σε λέξεις με άγγιξε τρομερά.
Ο πίνακας: θα μπορούσε να είναι επεισόδιο από το τέηλς φρομ δε κρυπτ, αλλά χωρίς ανάλαφρο τόνο στην εισαγωγή και το κλείσιμο από τον κήπερ. Κριπουλιάρικο και με αγαπημένες θεματικές!
Ποτέ αυτό που καλείς: το πώς γράφει παρέες αυτός ο άνθρωπος είναι τρομερό, νιώθεις κι εσύ ότι είσαι μέλος της συντροφιάς του, το γέλιο και τα συναισθήματα διαπερνούν τις σελίδες και σε χτυπούν κατάστηθα. Ωραίο καθοδικό σπιράλ, αλλά όχι κάτι το καραουάουα.
Νυχτοφύλακας: ωραίο για κλείσιμο με ήπιο λαβκραφτικό φόρο τιμής αλλά με τόσο έντονη ελληνική ατμοσφαιρα που το προσπερνάς. Το εκείνο πάλι επέστρεψε, αλλά δεν πειράζει. Πολύ ωραία γεύση για να αφήσεις αυτή την υπέροχη συλλογή.
Αρνητικούλια: μόνο ένα. Έχει πατήσει πολύ στην τεχνική των εμβόλιμων σκέψεων του Κινγκ και γίνονται σε σχεδόν κάθε διήγημα. Μου κλώτσησε λίγο, μα μετά το δέχτηκα. Όπως και ο απροσδιόριστος τρόμος εκείνη/εκείνος/εκείνο. Αλλά πέρα από αυτά, πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη τρομολάγνου αναγνώστη!
Displaying 1 - 12 of 12 reviews