What do you think?
Rate this book
Устойчивость. Как выработать иммунитет к стрессу, депрессии и выгоранию
Каждый из нас сталкивается с многочисленными проблемами и переживаниями на пути к счастливой жизни. Как стать психологически устойчивой личностью? Как побороть страхи и психологические травмы? Какой дать совет своим детям в трудной для них ситуации? Доктор Кристина Берндт, выдающийся журналист и популяризатор науки, ответила на все волнующие вопросы в своем бестселлере, опираясь не только на социальные и психологические аспекты человеческого восприятия, но также проведя небольшой ликбез по биологии и задействовав множество примеров из повседневной жизни.
352 pages, Hardcover
First published January 1, 2013
55 people are currently reading
413 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
March 9, 2021
Resilienz = Widerstandsfähigkeit
Doch warum unterscheidet sich diese Widerstandsfähigkeit von Individuum zu Individuum. Warum kriegen einige Menschen ein Burn-Out und schliddern in die Depression, während andere Menschen mit ähnlichen Krisen scheinbar unbeschadet und positiv umgehen können.
In diesem Buch werden die Erkenntnisse der Resilienzforschung unter die Lupe genommen. Von Faktoren wie man erzogen wird und wie sie Einfluss auf unsere Gene haben, bis echte Krisen, sind Indikatoren für die ausgeprägte Resilienz.
Christina Berndt gibt Tipps zur Kindererziehung und ermutigt aktiv kein Helikopter Elternteil zu sein weil das für die spätere resilienz-fähigkeit der Supergau ist. Aber ermutigt auch durch die Erkentnisse der Neurowissenschaften, dass durch die Plastizität des Gehirns resilienz erlernt werden kann aber auch !Achtung! verlernt. Es gibt auch unterschiedliche Stufen von Stressfaktoren, die die Resilienz besonders herausfordern und der Tod des Ehepartner steht auf Nummer 1.
Erstaunlich informatives Buch und sehr lesenswert.
Doch warum unterscheidet sich diese Widerstandsfähigkeit von Individuum zu Individuum. Warum kriegen einige Menschen ein Burn-Out und schliddern in die Depression, während andere Menschen mit ähnlichen Krisen scheinbar unbeschadet und positiv umgehen können.
In diesem Buch werden die Erkenntnisse der Resilienzforschung unter die Lupe genommen. Von Faktoren wie man erzogen wird und wie sie Einfluss auf unsere Gene haben, bis echte Krisen, sind Indikatoren für die ausgeprägte Resilienz.
Christina Berndt gibt Tipps zur Kindererziehung und ermutigt aktiv kein Helikopter Elternteil zu sein weil das für die spätere resilienz-fähigkeit der Supergau ist. Aber ermutigt auch durch die Erkentnisse der Neurowissenschaften, dass durch die Plastizität des Gehirns resilienz erlernt werden kann aber auch !Achtung! verlernt. Es gibt auch unterschiedliche Stufen von Stressfaktoren, die die Resilienz besonders herausfordern und der Tod des Ehepartner steht auf Nummer 1.
Erstaunlich informatives Buch und sehr lesenswert.
August 25, 2018
Hätte persönlich lieber weniger Beispiele und dafür mehr Wissenschaft gehabt. Insgesamt aber immer noch ein hilfreiches Buch
May 6, 2018
Okay book about building resilience. You learn the basics and read a couple of comparison.
Yet, as a reader, I only get to surf the surface. Need another book to dive much, much deeper.
If you want to learn about human resilience, you can check out this primer.
Yet, as a reader, I only get to surf the surface. Need another book to dive much, much deeper.
If you want to learn about human resilience, you can check out this primer.
January 3, 2023
28.11.2020: Das Buch zeigt dir, was dich innerlich stark macht. Es gibt umfangreiches Hintergrund von einer Biochemikerin, die verschiedene Einflüsse kombiniert. Wenn man lernen will, wie die Psyche mit Stress umgeht: lesenswert!
03.01.2023:
03.01.2023:
September 15, 2022
Schlecht strukturiert, wichtiger Inhalt
Ich fange mal umgekehrt an, mit dem Fazit zum Buch statt mit der Zusammenfassung. Aber das passt auch zu meiner Meinung zum und Erfahrung mit dem Buch: wir wurden nur sehr langsam miteinander warm. Das Thema interessierte mich brennend, die Ausführung ließ mich meistens leider kalt. Warum?
Mein früherer Deutschlehrer hat uns in der 7. Klasse beigebracht, wie man eine Erörterung schreibt, Einleitung, Pro, Contra, Fazit. Die Uni weitete dieses Schema aus. Mir fehlte so eine Struktur. Sicher, die Seiten haben “so etwas wie” Überschriften, strukturiert wirkt das auf mich nicht. Zur Veranschaulichung das, was wohl das zweite Kapitel wäre:
Menschen und ihre Krisen
- Die verwaiste Mutter
- Der Selbstausbeuter
- Die Frau, die ihre Identität verlor
- Die Männer, die dem Mörder entkamen
- Der Schwerstbehinderte
- Die Geisel
Als Überschrift fände ich hier aussagekräftiger ein schlichtes “Beispiele für Resilienz bzw. Beispiele für resiliente Personen”. Durch den von mir so empfundenen Mangel an Struktur wiederholt sich einiges; ich hätte mir grob eher gewünscht einen etwas nachvollziehbareren Aufbau in “Was ist Resilienz”, “Wodurch kommt es zu Resilienz/welche Faktoren beeinflussen sie”, “Wie kann man resilient werden”. Das alles wird zwar vermittelt, es gibt eine lange Literaturliste, permanente Verweise auf Quellen, aber es lässt sich nicht angenehm lesen. Das oben beispielhaft genannte Kapitel finde ich zudem im Vergleich zum Rest als deutlich zu ausschweifend.
Vom Inhaltlichen her erklärt Autorin Berndt häufig im Wechsel eher an Beispielen, dann wieder begrifflich, um zwischendurch zu physiologischen Hintergründen zu springen – hier hätte ich mir eine nachvollziehbarere Aufteilung zwischen reiner Definition und Beschreibung sowie wissenschaftlichem Hintergrund gewünscht. Ich würde vermutlich die Stichpunkte zu den Kapiteln ganz anders ordnen. Das ärgert mich, weil ich so vom Inhalt abgelenkt werde: es fühlt sich an, als müsse ich jetzt einen Aufsatz schreiben, bekäme das gesamte Material hingeschmissen und müsste den Wust erst einmal ordnen.
Wenn man wollte, könnte man vermutlich das gesamte Buch besser strukturieren anhand der Stichpunte für das, was wohl das vierte Kapitel wäre: "Die harten Fakten zu den starken Menschen: Woher kommt die Widerstandskraft?". Hier gibt es die Teil-Unterschriften:
- Umwelt
- Neurobiologie
- Genetik
- Epigenetik
Die Faktoren lässen sich dann grob so zusammenfassen:
Die Umwelt formt den Menschen, doch selbst in einer widrigen Umwelt können Kinder zu erfolgreichen Erwachsenen werden, wenn mindestens eine (enge) Bezugsperson positiven Einfluss ausübt wie Lehrer oder Großeltern. Gleichzeitig wird die Frage aufgeworfen, wie denn "erfolgreich" definiert werden soll, über äußere Faktoren oder gemäß der Selbstwahrnehmung. Dabei gibt es Kinder, für die negative Einflüsse stärker wirken (Orchideenkinder), während andere eher robust reagieren (Löwenzahnkinder), sowie Kinder, die die liebevolle Zuwendung zu ihnen für ihr Umfeld eher erleichtern ("Sonnenschein"-Kinder/ Zusammenspiel Persönlichkeit und Umwelt).
Die Neurobiologie lieferte die Erkenntnis, dass frühe Traumata zu Belastungsüberempfindlichkeit führen, diese jedoch bei liebevollem Heranwachsen ausgeglichen werden kann.
Unter Genetik werden verschiedene Kanditaten für die Beeinflussung der Resilienz genannt, die jedoch ihre negativen Auswirkungen nicht zur Geltung kommen lassen, wenn sonst das Leben gut verläuft. Wer also hier von der Natur benachteiligt wurde, sollte auf ein liebevolles Elternhaus hoffen (Gen-Umwelt-Interaktionen).
Zuletzt untersucht die Epigenetik, wie die Gene lebenslang auf die äußeren Einflüsse reagieren und somit ein "Gedächtnis des Körpers" bilden. Traumata hinterlassen in jungen Jahren dabei besonders tiefe Spuren in den Erbanlagen der Gehirnzellen. Die Autorin führt aus, wie ungünstige Gene durch kindliche Gewalterfahrungen, aber auch Stress oder Drogenkonsum stärker aktiviert werden. Diese Einflüsse sind sogar vererbbar.
Etwa hier wurde ich frustriert. Ich muss also Eltern und Großeltern haben, die keine Gewalterfahrungen hatten, auch nicht gehungert haben. Die sollen mich kuscheln und mir sagen, dass sie an mich glauben, mir aber autoritativ Grenzen setzen, ich soll Enttäuschen und Niederlagen erleben dürfen, kontrolliert werden, lernen mit Langeweile umzugehen, eine positive Sicht auf mich selbst gewinnen, es sollte niemand im Umfeld sterben und ........
Womit die Autorin m.E. nach weniger gut umgeht, sind die Widersprüche im eigenen Text/der eigenen Recherche. Da wird bei schlimmen Ereignissen der Umgang damit zwischen Verdrängen und Vergessen angesprochen - die "Represser" hätten eher hohen Blutdruck zu erwarten, dafür aber aufgrund von hoher Selbstkontrolle auch hohe Disziplin. Hingegen die "rosa Brille" aufzusetzen, sei förderlich. Allerdings sei gleichzeitig Realismus wichtig. Ja, was denn nun?
Mir fehlt hier das individuelle, situationsbezogene Vorgehen. So mag ein Introvertierter auf andere Art resilient sein als der "Hans-Dampf-in-allen-Gassen", so mag jemand ein Trauma erst verdrängen, bevor die Kraft da ist, sich damit auseinanderzusetzen. Diese Erkenntnis wird so nicht vermittelt.
Ich fange mal umgekehrt an, mit dem Fazit zum Buch statt mit der Zusammenfassung. Aber das passt auch zu meiner Meinung zum und Erfahrung mit dem Buch: wir wurden nur sehr langsam miteinander warm. Das Thema interessierte mich brennend, die Ausführung ließ mich meistens leider kalt. Warum?
Mein früherer Deutschlehrer hat uns in der 7. Klasse beigebracht, wie man eine Erörterung schreibt, Einleitung, Pro, Contra, Fazit. Die Uni weitete dieses Schema aus. Mir fehlte so eine Struktur. Sicher, die Seiten haben “so etwas wie” Überschriften, strukturiert wirkt das auf mich nicht. Zur Veranschaulichung das, was wohl das zweite Kapitel wäre:
Menschen und ihre Krisen
- Die verwaiste Mutter
- Der Selbstausbeuter
- Die Frau, die ihre Identität verlor
- Die Männer, die dem Mörder entkamen
- Der Schwerstbehinderte
- Die Geisel
Als Überschrift fände ich hier aussagekräftiger ein schlichtes “Beispiele für Resilienz bzw. Beispiele für resiliente Personen”. Durch den von mir so empfundenen Mangel an Struktur wiederholt sich einiges; ich hätte mir grob eher gewünscht einen etwas nachvollziehbareren Aufbau in “Was ist Resilienz”, “Wodurch kommt es zu Resilienz/welche Faktoren beeinflussen sie”, “Wie kann man resilient werden”. Das alles wird zwar vermittelt, es gibt eine lange Literaturliste, permanente Verweise auf Quellen, aber es lässt sich nicht angenehm lesen. Das oben beispielhaft genannte Kapitel finde ich zudem im Vergleich zum Rest als deutlich zu ausschweifend.
Vom Inhaltlichen her erklärt Autorin Berndt häufig im Wechsel eher an Beispielen, dann wieder begrifflich, um zwischendurch zu physiologischen Hintergründen zu springen – hier hätte ich mir eine nachvollziehbarere Aufteilung zwischen reiner Definition und Beschreibung sowie wissenschaftlichem Hintergrund gewünscht. Ich würde vermutlich die Stichpunkte zu den Kapiteln ganz anders ordnen. Das ärgert mich, weil ich so vom Inhalt abgelenkt werde: es fühlt sich an, als müsse ich jetzt einen Aufsatz schreiben, bekäme das gesamte Material hingeschmissen und müsste den Wust erst einmal ordnen.
Wenn man wollte, könnte man vermutlich das gesamte Buch besser strukturieren anhand der Stichpunte für das, was wohl das vierte Kapitel wäre: "Die harten Fakten zu den starken Menschen: Woher kommt die Widerstandskraft?". Hier gibt es die Teil-Unterschriften:
- Umwelt
- Neurobiologie
- Genetik
- Epigenetik
Die Faktoren lässen sich dann grob so zusammenfassen:
Die Umwelt formt den Menschen, doch selbst in einer widrigen Umwelt können Kinder zu erfolgreichen Erwachsenen werden, wenn mindestens eine (enge) Bezugsperson positiven Einfluss ausübt wie Lehrer oder Großeltern. Gleichzeitig wird die Frage aufgeworfen, wie denn "erfolgreich" definiert werden soll, über äußere Faktoren oder gemäß der Selbstwahrnehmung. Dabei gibt es Kinder, für die negative Einflüsse stärker wirken (Orchideenkinder), während andere eher robust reagieren (Löwenzahnkinder), sowie Kinder, die die liebevolle Zuwendung zu ihnen für ihr Umfeld eher erleichtern ("Sonnenschein"-Kinder/ Zusammenspiel Persönlichkeit und Umwelt).
Die Neurobiologie lieferte die Erkenntnis, dass frühe Traumata zu Belastungsüberempfindlichkeit führen, diese jedoch bei liebevollem Heranwachsen ausgeglichen werden kann.
Unter Genetik werden verschiedene Kanditaten für die Beeinflussung der Resilienz genannt, die jedoch ihre negativen Auswirkungen nicht zur Geltung kommen lassen, wenn sonst das Leben gut verläuft. Wer also hier von der Natur benachteiligt wurde, sollte auf ein liebevolles Elternhaus hoffen (Gen-Umwelt-Interaktionen).
Zuletzt untersucht die Epigenetik, wie die Gene lebenslang auf die äußeren Einflüsse reagieren und somit ein "Gedächtnis des Körpers" bilden. Traumata hinterlassen in jungen Jahren dabei besonders tiefe Spuren in den Erbanlagen der Gehirnzellen. Die Autorin führt aus, wie ungünstige Gene durch kindliche Gewalterfahrungen, aber auch Stress oder Drogenkonsum stärker aktiviert werden. Diese Einflüsse sind sogar vererbbar.
Etwa hier wurde ich frustriert. Ich muss also Eltern und Großeltern haben, die keine Gewalterfahrungen hatten, auch nicht gehungert haben. Die sollen mich kuscheln und mir sagen, dass sie an mich glauben, mir aber autoritativ Grenzen setzen, ich soll Enttäuschen und Niederlagen erleben dürfen, kontrolliert werden, lernen mit Langeweile umzugehen, eine positive Sicht auf mich selbst gewinnen, es sollte niemand im Umfeld sterben und ........
Womit die Autorin m.E. nach weniger gut umgeht, sind die Widersprüche im eigenen Text/der eigenen Recherche. Da wird bei schlimmen Ereignissen der Umgang damit zwischen Verdrängen und Vergessen angesprochen - die "Represser" hätten eher hohen Blutdruck zu erwarten, dafür aber aufgrund von hoher Selbstkontrolle auch hohe Disziplin. Hingegen die "rosa Brille" aufzusetzen, sei förderlich. Allerdings sei gleichzeitig Realismus wichtig. Ja, was denn nun?
Mir fehlt hier das individuelle, situationsbezogene Vorgehen. So mag ein Introvertierter auf andere Art resilient sein als der "Hans-Dampf-in-allen-Gassen", so mag jemand ein Trauma erst verdrängen, bevor die Kraft da ist, sich damit auseinanderzusetzen. Diese Erkenntnis wird so nicht vermittelt.
November 28, 2017
Viel Forschung, viel Blabla aber do gut wie keine konkreten Hinweise oder Erfahrungen für die Anwendung.
November 14, 2016
Nie lubię za bardzo książek psychologicznych, kołczy, szeroko rozumianego rozwoju - bo mówi o wszystkim i o niczym. Że coś wiadomo - ale w sumie nadal nic nie wiadomo. W tej książce jest tego mało, choć też czasami się zapętla i można by było pisać zwięźlej. Jest jednak arcyciekawą książką otwierającą dla zainteresowanych jeden omawiany temat - rezyliencję - właściwość charakteru którą niektórzy mają a pozwala ona lepiej radzić sobie w życiu. Ma też inną cechą - osoba z wysokim jej poziomem niechętnie będzie zmieniać się. Jest to jednak czegoś przyczyna. Dzieci z wysokim poziomem rezyliencji same są w stanie stworzyć sobie stabilne środowisko. Pomaga ona im posiadać ustabilizowaną psychikę na lata, łatwiej przystosowują się do zmian w otoczeniu, prędzej znajdują sobie niszę w której czują się dobrze i bezpiecznie, lepiej radzą sobie z frustracją, porażkami, i kryzysami - nie mają więc ewidentnych powodów by się zmieniać.
Aby budować rezyliencję ważne jest naśladowanie takich osób i ich zachowań w trudnych sytuacjach.
"Wszystko co robimy zostaje zapisane w genach, odbija się też na naszych dzieciach i dzieciach naszych dzieci. Geny ulegają jednak wpływom. Materiał genetyczny odziedziczony/ przekazany można zmieniać. Można przejąć władzę nad genami"
Strategie radzenia sobie w obliczu przeciwności lodu należy powtarzać, weryfikować i dopasowywać do konkretnej sytuacji. Tylko w ten sposób jesteśmy w stanie elastycznie reagować na dotąd nieznane. W taki sposób buduje się rezyliencję.
Nie istnieje punkt w którym można uznać osobowość za skończoną.
Dzieciństwo to nie wszystko a siłę psychiczną można nabyć też w dojrzałym wieku
Big Five - pięć wymiarów osobowości - otwartość na nowe doświadczenia ugodowość, sumienność, zdolność do zachwytu (ekstrawersja), neurotyzm (labilność psychiczna).
Podsumowując - jeśli ktoś naprawdę chcę - może dokonać zmian w osobowości.
Główny wymóg to motywacja - motywy działań. Gdy one się zmienia my też sie zmieniamy. Nieważne ile ma się lat, przy uświadomieniu sobie że w porównaniu z innymi jest się niezadowalającym dla siebie. Każdy człowiek może aktywnie przyczynić się do wzrostu odporności psychicznej przy czym większym potencjałem obdarzane są osoby mniej rezylientne bo mają mniejszą tą wartość niezmienności na bodźce - tych z większą charakteryzuje większa stabilność.
Siłę buduje się przede wszystkim na postanowieniu: "Nie poddam się". Wśród osób testowanych na wyuczoną bezradność, to właśnie oni wciąż próbowali dalej. Osoby wytrwałe, mówiące sobie że się nie poddadzą - traktują porażkę jako coś przemijającego, zmiennego. W głębi duszy mówią sobie: "To musi się kiedyś skończyć", "To wyjątkowa sytuacja, dam sobie radę". Przyczyn swoich niepowodzeń upatrują w innych nie w sobie. Są mocno przekonani że ich sytuacja się poprawi.
Akceptacja cierpienia łącznie z wiarą że minie - zmniejsza ryzyko PTSD, depresji i dodaje sił/ narzędzi do pracy którą należy wykonać by coś zmienić.
To Hunt the Good Stuff - będące w programie Comprehensive Soldier Fitness dla zwiększenia poziomu rezyliencji ćwiczenie dla żołnierzy amerykańskich - każdego wieczoru przed pójściem spać należy przypomnieć sobie 3 rzeczy które udały się w ciągu dnia.
Build what's strong! insted of fixing what's wrong.
Są 2 ćwiczenia pierwsze - notowanie co wieczór dobrych wydarzeń z minionego dnia - okazuje się że takie osoby nawet pół roku później robiąc ro tylko przez tydzień były mniej depresyjne i bardziej optymistyczne. 2 - za pomocą kwestionariusza online rozpoznaje się swoje cechy charakteru - 5 najmocniejszych stron. Następnie wykorzystuje się je przez tydzień w różny sposób.
Trenowanie mocnych stron podnosi poziom szczęścia. Najlepsze rezultaty osiągniemy rozwijając ciekawość świata, wdzięczność, optymizm, poczucie humoru i entuzjazm.
Tak więc do tej odporności psychicznej można dojść poprzez testy Rucha i stosowanie się do 10 zaleceń Road to Resilience w swoim życiu.
Ciekawe spostrzeżenie płynące z książki, którego wcześniej nie znałem to krzywa szczęścia - która kreślona jest w kształt litery U. Ma ten sam kształt dla 30-40 latków dzietnych i bezdzietnych, tak więc ciężka praca łącząca karierę i wychowywanie dziecka nie jest powodem. Można wykreślić tą krzywą nawet u małp.
Autopercepcja dzieci, borykających się w szkole z kłopotami, poprawiła się błyskawicznie po uzyskaniu pracy - która dawała im satysfakcję, wykorzystywała ich możliwości i znajdowała uznanie. ciekawe co by na to HR powiedział, czy w ten sposób to badają?
Jedno zdanie z tej książki całkowicie oddaje treść : "Kryzysy pomagają kształtować rezyliencję".
Także o strasznych ludziach którzy, jak sądzono, będą z wiekiem tracić zadowolenie, chęć życia i siły psychiczne. Mimo to do prawie samej śmierci z poziomem rezyliencji jest odwrotnie - jej poziom rośnie. Na starość dysponuje się kopalnią doświadczeń - człowiek zna siebie lepiej i wie jak radzić sobie w trudnych sytuacjach. Z wiekiem człowiek łagodnieje, jest bardziej zrównoważony emocjonalnie. Z wiekiem rzadziej dąży się do rozwiązania problemu, raczej się go relatywizuje i akceptuje. Spokój starości stanowi szczególne źródło siły.
Przed przewlekłymi cierpieniami psychicznymi można się bronić, jeśli zna się swoje mocne strony i wie, jakich sytuacji należy unikać.
"Uważni ludzie widzą więcej, a to podnosi jakość przeżyć i życia"
Pewien fragment książki odnosi się do treningu uważności gdzie skutkiem jest nauka radzenia sobie z przeciwościami losu. Techniki medytacyjne pomagają utrzymać uważność na stabilnym poziomie, fajnie że książka mówi że nie chodzi o obraz medytacji ale o jej sens. Myślenie o sobie. Przenosimy się z miejsca na miejsce jako więźniowie swoich problemów. Wyrwanie się z zaklętego kręgu myślenia wciąż o tym samym i zmysłowe podejście do świata (np. mycie sztućcy gdy czuje się ciepło stali itp. zwracając uwagę), mogłoby stanowić prawdziwe wyzwolenie.
Aby budować rezyliencję ważne jest naśladowanie takich osób i ich zachowań w trudnych sytuacjach.
"Wszystko co robimy zostaje zapisane w genach, odbija się też na naszych dzieciach i dzieciach naszych dzieci. Geny ulegają jednak wpływom. Materiał genetyczny odziedziczony/ przekazany można zmieniać. Można przejąć władzę nad genami"
Strategie radzenia sobie w obliczu przeciwności lodu należy powtarzać, weryfikować i dopasowywać do konkretnej sytuacji. Tylko w ten sposób jesteśmy w stanie elastycznie reagować na dotąd nieznane. W taki sposób buduje się rezyliencję.
Nie istnieje punkt w którym można uznać osobowość za skończoną.
Dzieciństwo to nie wszystko a siłę psychiczną można nabyć też w dojrzałym wieku
Big Five - pięć wymiarów osobowości - otwartość na nowe doświadczenia ugodowość, sumienność, zdolność do zachwytu (ekstrawersja), neurotyzm (labilność psychiczna).
Podsumowując - jeśli ktoś naprawdę chcę - może dokonać zmian w osobowości.
Główny wymóg to motywacja - motywy działań. Gdy one się zmienia my też sie zmieniamy. Nieważne ile ma się lat, przy uświadomieniu sobie że w porównaniu z innymi jest się niezadowalającym dla siebie. Każdy człowiek może aktywnie przyczynić się do wzrostu odporności psychicznej przy czym większym potencjałem obdarzane są osoby mniej rezylientne bo mają mniejszą tą wartość niezmienności na bodźce - tych z większą charakteryzuje większa stabilność.
Siłę buduje się przede wszystkim na postanowieniu: "Nie poddam się". Wśród osób testowanych na wyuczoną bezradność, to właśnie oni wciąż próbowali dalej. Osoby wytrwałe, mówiące sobie że się nie poddadzą - traktują porażkę jako coś przemijającego, zmiennego. W głębi duszy mówią sobie: "To musi się kiedyś skończyć", "To wyjątkowa sytuacja, dam sobie radę". Przyczyn swoich niepowodzeń upatrują w innych nie w sobie. Są mocno przekonani że ich sytuacja się poprawi.
Akceptacja cierpienia łącznie z wiarą że minie - zmniejsza ryzyko PTSD, depresji i dodaje sił/ narzędzi do pracy którą należy wykonać by coś zmienić.
To Hunt the Good Stuff - będące w programie Comprehensive Soldier Fitness dla zwiększenia poziomu rezyliencji ćwiczenie dla żołnierzy amerykańskich - każdego wieczoru przed pójściem spać należy przypomnieć sobie 3 rzeczy które udały się w ciągu dnia.
Build what's strong! insted of fixing what's wrong.
Są 2 ćwiczenia pierwsze - notowanie co wieczór dobrych wydarzeń z minionego dnia - okazuje się że takie osoby nawet pół roku później robiąc ro tylko przez tydzień były mniej depresyjne i bardziej optymistyczne. 2 - za pomocą kwestionariusza online rozpoznaje się swoje cechy charakteru - 5 najmocniejszych stron. Następnie wykorzystuje się je przez tydzień w różny sposób.
Trenowanie mocnych stron podnosi poziom szczęścia. Najlepsze rezultaty osiągniemy rozwijając ciekawość świata, wdzięczność, optymizm, poczucie humoru i entuzjazm.
Tak więc do tej odporności psychicznej można dojść poprzez testy Rucha i stosowanie się do 10 zaleceń Road to Resilience w swoim życiu.
Ciekawe spostrzeżenie płynące z książki, którego wcześniej nie znałem to krzywa szczęścia - która kreślona jest w kształt litery U. Ma ten sam kształt dla 30-40 latków dzietnych i bezdzietnych, tak więc ciężka praca łącząca karierę i wychowywanie dziecka nie jest powodem. Można wykreślić tą krzywą nawet u małp.
Autopercepcja dzieci, borykających się w szkole z kłopotami, poprawiła się błyskawicznie po uzyskaniu pracy - która dawała im satysfakcję, wykorzystywała ich możliwości i znajdowała uznanie. ciekawe co by na to HR powiedział, czy w ten sposób to badają?
Jedno zdanie z tej książki całkowicie oddaje treść : "Kryzysy pomagają kształtować rezyliencję".
Także o strasznych ludziach którzy, jak sądzono, będą z wiekiem tracić zadowolenie, chęć życia i siły psychiczne. Mimo to do prawie samej śmierci z poziomem rezyliencji jest odwrotnie - jej poziom rośnie. Na starość dysponuje się kopalnią doświadczeń - człowiek zna siebie lepiej i wie jak radzić sobie w trudnych sytuacjach. Z wiekiem człowiek łagodnieje, jest bardziej zrównoważony emocjonalnie. Z wiekiem rzadziej dąży się do rozwiązania problemu, raczej się go relatywizuje i akceptuje. Spokój starości stanowi szczególne źródło siły.
Przed przewlekłymi cierpieniami psychicznymi można się bronić, jeśli zna się swoje mocne strony i wie, jakich sytuacji należy unikać.
"Uważni ludzie widzą więcej, a to podnosi jakość przeżyć i życia"
Pewien fragment książki odnosi się do treningu uważności gdzie skutkiem jest nauka radzenia sobie z przeciwościami losu. Techniki medytacyjne pomagają utrzymać uważność na stabilnym poziomie, fajnie że książka mówi że nie chodzi o obraz medytacji ale o jej sens. Myślenie o sobie. Przenosimy się z miejsca na miejsce jako więźniowie swoich problemów. Wyrwanie się z zaklętego kręgu myślenia wciąż o tym samym i zmysłowe podejście do świata (np. mycie sztućcy gdy czuje się ciepło stali itp. zwracając uwagę), mogłoby stanowić prawdziwe wyzwolenie.
December 18, 2022
Resilienz ist das was uns innerlich gegen die Widrigkeiten des Alltags, Stress und Traumata stärker macht. Christina Berndt zeigt in diesem Buch, warum manche Menschen resilienter sind als andere. Gründe hierfür liegen vor allem in der Umwelt, der Neurobiologie, der Genetik sowie der Epigenetik eines jeden Menschen.
Interessant fand ich auch das Kapitel zur Resilienzförderung bei Kindern. Ich hätte mir nur gewünscht, dass die Tipps und Techniken zur tatsächlichen Steigerung der Resilienz etwas umfassender wären, aber aus wissenschaftlicher Sicht ist das Buch sehr spannend!
Interessant fand ich auch das Kapitel zur Resilienzförderung bei Kindern. Ich hätte mir nur gewünscht, dass die Tipps und Techniken zur tatsächlichen Steigerung der Resilienz etwas umfassender wären, aber aus wissenschaftlicher Sicht ist das Buch sehr spannend!
November 6, 2020
Mehr Studien und Hintergrundwissen als Strategien. An sich ok und interessant aber nicht, wonach ich gesucht habe.
January 28, 2016
速讀完後簡單總結：
- 只要想要，不論年紀多大，我們連自己的基因都可以改變，也就是說只要想要，我們可以改變自己的性格。但要有足夠的動力才有辦法促成這些改變(最後半句有點廢話，但卻值得思考：假如我想改變，我的動力是甚麼？這個動力足夠強嗎？)
- 基因的確可以影響性格，但基因只是提供一個舞台，後天的影響甚至可以讓擁有看似較差基因的人的表現優於擁有較好基因的人
* 蘭花與蒲公英：較差的基因是雙面刃，就像蘭花，疏於照料就會枯萎，提供好的照顧就會綻放比蒲公英還耀眼的光芒 v.s. 就算在惡劣環境也可以蓬勃生長的蒲公英
- 一件事情是否會對你形成壓力，取決於你用甚麼角度來看待這件事
* my thoughts: 我們所看到的世界是由我們的想法投射出來的，我們怎麼想，便看到甚麼。實際上，我們所"看到"的東西，是外界傳入的光經由大腦解釋而成，所以我們看到的東西也不是真的就是那樣，這就是為什麼我們有時候會有錯覺的產生。
- 一些增強韌性的方法：
* 應該正面迎戰所遇到的困難，但一次不要同時開啟一個以上的大戰線
* 適當的壓力是好的(接種疫苗的概念)，無壓力或過多壓力都不好
* 應做適度的休息，工作與休假切割清楚
July 6, 2022
Im Allgemeinen ein informatives Buch und gut recherchierte Inhalte. Besonders die Anlage-Umweltdebatte wurde umfassend erläutert und empirisch geklärt. Dennoch fehlte mir der rote Faden, der Aufbau war für mich wenig stimmig.
September 29, 2016
Das Buch verspricht eine Menge und hält absolut nichts davon. Große Enttäuschung.
April 2, 2020
Das Buch ist gut geschrieben und einfach zu lesen. Es enthält eine umfassende Einführung in das Thema Resilienz auf Basis der aktuellen Wissenschaft.
Den Überblick zu wie Resilienz in der Kindheit gebildet wird, fand ich dagegen eher oberflächlich. Da hätte ich mir etwas mehr erhofft. Für Einsteiger ganz informativ.
Den Überblick zu wie Resilienz in der Kindheit gebildet wird, fand ich dagegen eher oberflächlich. Da hätte ich mir etwas mehr erhofft. Für Einsteiger ganz informativ.
August 15, 2022
This was not the self-help book I mistook it for. In a positive sense.
Nature vs nurture, research on twins, genetics, psychology, personality testing (Big 5), our potential for learning, growth and change. All wrapped in a good format. In the end I think I got some of that self-help out of it anyway, particularly on focus and stress management.
Nature vs nurture, research on twins, genetics, psychology, personality testing (Big 5), our potential for learning, growth and change. All wrapped in a good format. In the end I think I got some of that self-help out of it anyway, particularly on focus and stress management.
May 30, 2024
Biologisch super spannend zu den Hintergründen und Abläufen im Körper bei psychischen Krankheiten. Zudem viele Studien, die sehr interessante Zusammenhänge aufzeigen. Lediglich bei manchen Forschungsergebnissen sollten Leser darauf achten, dass einzelne dieser heute widerlegt sind, da weitere Forschungen mit der Zeit Anderes zeigten.
July 19, 2020
Sehr informatives Buch, aus dem man viel mitnehmen kann ohne „erschlagen“ zu werden an Fakten und Daten. Klare Leseempfehlung.
August 3, 2020
4,5 Sterne
November 14, 2022
It was okay.. Too pop psych for my taste.
January 13, 2023
well researched, very interesting studies and interviews are being presented, must read also for parents to learn more about how to raise resilient children
May 12, 2024
Nicht neu, aber sehr gut zusammengefasst.
October 27, 2021
Warum sind mache Menschen resilienter gegenüber schlimmen Schicksalsschlägen als andere? Während dem einen eine richtige Tragödie widerfährt und dieser sich nach kurzer Zeit wieder gefangen hat, fällt eine andere Person schon bei viel weniger schlimmen Rückschlägen bereits in die Depression. Dies erklärt Berndt in ihrem Buch. Dabei gibt sie hilfreiche Tipps wie man seine Resilienz steigern kann und wie man Kinder zu widerstandsfähigen Menschen erzieht.
Ein sehr informatives und lesenswertes Buch.
Ein sehr informatives und lesenswertes Buch.
April 6, 2015
Sappiamo che non c'è una facile ricetta per la serenità, né per la capacità di resistere di fronte alle difficoltà della vita, eppure questo libro ha sollevato molte curiosità e soprattutto mi ha fatto stare bene.
February 9, 2015
3,5 stjerne.
Nemt læst, generel indføring i resiliens.
Nemt læst, generel indføring i resiliens.
April 10, 2017
韌性-一種人生武裝，讓我們有面對人生起伏的能力。
韌性是與生俱來的?
韌性是可以學習得來的，基因會受環境影響，並非一出生就注定。
如何擁有韌性?
建立良好人際關係，家人、朋友、情人，可以相互扶持，並從中得到力量。
相信自己有解決問題的能力，困境只是暫時。
遇到危機即轉機，轉的念頭就是彼岸。
練習正念思考，注意力在於當下，並無情緒的好壞。
韌性是與生俱來的?
韌性是可以學習得來的，基因會受環境影響，並非一出生就注定。
如何擁有韌性?
建立良好人際關係，家人、朋友、情人，可以相互扶持，並從中得到力量。
相信自己有解決問題的能力，困境只是暫時。
遇到危機即轉機，轉的念頭就是彼岸。
練習正念思考，注意力在於當下，並無情緒的好壞。
Displaying 1 - 25 of 25 reviews