What do you think?
Rate this book
Eeuwige roem
Eeuwige roem is een opvallende roman over de uitzonderlijke levens van het wonderkind Babs en de topzangeres Julie, geschreven door een van de oorspronkelijkste auteurs uit het Nederlandse taalgebied.
Zowel Babs als Julie heeft het in haar jeugd niet bepaald gemakkelijk. Babs verliest op jongere leeftijd haar oudere zus, Julie wordt opgevoed door een wispelturige pleegmoeder. Als Julie de van huis weggelopen Babs tegenkomt, ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap, die geen lezer onberoerd zal laten. In hun gezamenlijke ontdekkingstocht door de wereld weten Babs en Julie zich begeleid door een stoet van opvallende personages, onder wie de hond Eveline en het duo Ruben en Michael, de mannen met de grote plannen.
Zowel Babs als Julie heeft het in haar jeugd niet bepaald gemakkelijk. Babs verliest op jongere leeftijd haar oudere zus, Julie wordt opgevoed door een wispelturige pleegmoeder. Als Julie de van huis weggelopen Babs tegenkomt, ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap, die geen lezer onberoerd zal laten. In hun gezamenlijke ontdekkingstocht door de wereld weten Babs en Julie zich begeleid door een stoet van opvallende personages, onder wie de hond Eveline en het duo Ruben en Michael, de mannen met de grote plannen.
- GenresLiterature
216 pages, Paperback
First published January 1, 2006
3 people are currently reading
91 people want to read
About the author
Saskia de Coster
29 books148 followersSaskia de Coster is een Vlaamse schrijfster.
Saskia de Coster (1976) publiceert in literaire tijdschriften, schrijft filmscenario’s en is de auteur van de romans Vrije val (2002), Jeuk (2004), Eeuwige roem (2006) en Held (2007). Ze werd door humo en De Groene Amsterdammer verkozen tot een van de twintig beste schrijvers jonger dan 35 jaar. Held werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en won de Cutting Edge Award Beste Nederlandstalige Roman 2007. Andere genomineerden waren Arnon Grunberg met Tirza en Annelies Verbeke met Groener Gras.
Saskia De Coster in de Nederlandstalige Wikipedia
Saskia De Coster bij "Schrijversgewijs"
Saskia de Coster is a Flemish writer.
Saskia de Coster in the English Wikipedia
Saskia de Coster (1976) publiceert in literaire tijdschriften, schrijft filmscenario’s en is de auteur van de romans Vrije val (2002), Jeuk (2004), Eeuwige roem (2006) en Held (2007). Ze werd door humo en De Groene Amsterdammer verkozen tot een van de twintig beste schrijvers jonger dan 35 jaar. Held werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en won de Cutting Edge Award Beste Nederlandstalige Roman 2007. Andere genomineerden waren Arnon Grunberg met Tirza en Annelies Verbeke met Groener Gras.
Saskia De Coster in de Nederlandstalige Wikipedia
Saskia De Coster bij "Schrijversgewijs"
Saskia de Coster is a Flemish writer.
Saskia de Coster in the English Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
May 24, 2025
ik begrijp hier helemaal niets van... postmodern kan je het zeker noemen!
May 25, 2025
Dit is oprecht een mooi boek, maar op het einde ontspoort het net te veel. ik snap niet hoe je je eigen verhaal zo zou vervormen. helemaal kut. Toch een mooi boek, maar het gaat vanaf het begin af aan eigenlijk alleen maar bergafwaarts.
September 18, 2022
Documentaire-achtige schrijfstijl die je heerlijk meeneemt in het leven van Julie en Babs die het beiden op hun manier proberen te maken. De chaos neemt toe naarmate het boek vordert, tot het aan het einde totaal ontspoort.
June 11, 2025
"Door de band genomen krijgt de zon weinig aandacht, behalve op kindertekeningen waar ze als een buitengewone gloeilamp voor priemende verlichting van de tandenstokerhuisjes en de dikkopmensen zorgt. Uitgerekend nu eist de zon de volle aandacht op. Ze is gezakt en hangt op die hoogte die voetgangers de handen afwerend doet uitstrekken en die autorijders tot tegen het dashboard doet duiken. Enkel de honden kunnen ongehinderd doorlopen."
June 22, 2025
Mijn canon mondeling beginnen met een boek dat ik op dat moment niet eens uitgelezen had en waar ik absoluut niets van begreep is een powermove die ik nooit zal evenaren.
“Leven, denkt Alex, en ervan houden om wat het is, en het dan begraven.” [p.214]
“Leven, denkt Alex, en ervan houden om wat het is, en het dan begraven.” [p.214]
June 9, 2025
Heel vet geschreven, maar snap er geen snars van...
February 29, 2024
Dit boek was één grote ‘That escalated quickly.’
Ik vond het geweldig.
Ik vond het geweldig.
June 15, 2025
“De mens is het enige wezen dat kan praten. Hoe minder je praat, hoe minder mens je wordt.”
“Het is laat, het is vroeg. Het is tijd om te gaan slapen, zegt Julie. Of tijd om op te staan, zegt Babs en ze staat op.”
Een onnavolgbare samenkomst van postmodernisme en surrealisme, met een vreemd, alwetend en onbetrouwbaar wij-perspectief. Vanaf de ontmoeting van de twee hoofdpersonages weet je hoe het verhaal eindigt en toch is het zo versprokkeld geschreven, wordt er zo (bewonderenswaardig) gegoocheld met taal dat je gedesoriënteerd raakt in de tijdlijn.
De verteller is onbetrouwbaar, de tijdlijn springt van heden naar verleden naar toekomst en terug. Misschien ben ik gewoon te dom voor dit boek, dat kan. Maar mij greep het verhaal van Babs en Julie niet zo door de versnippering en alle losse personages en de flarden van verhalen en achtergronden.
Een mooie ophoping van taal en metafoor, maar meer dan dat was het niet.
*
“Humans are the only creatures that can talk. The less you talk, the less you become human.”
“It's late, it's early. It's time to go to bed, says Julie. Or time to get up, says Babs and she gets up.”
An inimitable blend of postmodernism and surrealism, with a strange, omniscient, all-knowing and unreliable we-perspective. From the moment the two main characters meet, you know how the story is going to end, but it's written in a way that is so vague and scattered and language is used in such an (admirably) difficult way, you become lost in the narrative.
The narrator is unreliable, the timeline jumps from present to past to future and back. Perhaps I'm just too stupid for this book, that's possible. But the story of Babs and Julie did not get to me because of the shattered storytelling and loose characters with scattered stories and backgrounds.
De verteller is onbetrouwbaar, de tijdlijn springt van heden naar verleden naar toekomst en terug.
A nice accumulation of language and time, but nothing more than that.
“Het is laat, het is vroeg. Het is tijd om te gaan slapen, zegt Julie. Of tijd om op te staan, zegt Babs en ze staat op.”
Een onnavolgbare samenkomst van postmodernisme en surrealisme, met een vreemd, alwetend en onbetrouwbaar wij-perspectief. Vanaf de ontmoeting van de twee hoofdpersonages weet je hoe het verhaal eindigt en toch is het zo versprokkeld geschreven, wordt er zo (bewonderenswaardig) gegoocheld met taal dat je gedesoriënteerd raakt in de tijdlijn.
De verteller is onbetrouwbaar, de tijdlijn springt van heden naar verleden naar toekomst en terug. Misschien ben ik gewoon te dom voor dit boek, dat kan. Maar mij greep het verhaal van Babs en Julie niet zo door de versnippering en alle losse personages en de flarden van verhalen en achtergronden.
Een mooie ophoping van taal en metafoor, maar meer dan dat was het niet.
*
“Humans are the only creatures that can talk. The less you talk, the less you become human.”
“It's late, it's early. It's time to go to bed, says Julie. Or time to get up, says Babs and she gets up.”
An inimitable blend of postmodernism and surrealism, with a strange, omniscient, all-knowing and unreliable we-perspective. From the moment the two main characters meet, you know how the story is going to end, but it's written in a way that is so vague and scattered and language is used in such an (admirably) difficult way, you become lost in the narrative.
The narrator is unreliable, the timeline jumps from present to past to future and back. Perhaps I'm just too stupid for this book, that's possible. But the story of Babs and Julie did not get to me because of the shattered storytelling and loose characters with scattered stories and backgrounds.
De verteller is onbetrouwbaar, de tijdlijn springt van heden naar verleden naar toekomst en terug.
A nice accumulation of language and time, but nothing more than that.
January 28, 2021
Heerlijk gebruik van taal die van de bladzijden spettert. Het is dan ook jammer dan het verhaal niet kan boeien, niet kan binden aan het boek. 'Eeuwige Roem' is de schans naar de schitterende sprong 'Wij En Ik'.
October 4, 2017
Ik heb een beetje gemengde gevoelens bij deze roman.
De taal is - zoals bij de meeste boeken van de Coster die ik reeds gelezen heb - fantastisch. Visueel enorm rijk, poëtisch, zonder onnodig moeilijk of overladen te zijn.
De stijl en structuur van de roman evolueert doorheen het boek. Het begint heel typisch voor de Coster (naar mijn gevoel toch) en de eerste hoofdstukken doen me erg denken aan haar meest recente romans ("Wij en ik" en "Wat alleen wij horen"), maar naar het einde toe, wordt de romanstructuur steeds experimenteler en deed hij me enorm denken aan Peter Verhelst. De manier waarop losse zinnen of ideeën terugkeren en hun echo vinden in een ander hoofdstuk, is enorm "verhelstesk". Ook het enorm zintuiglijke schrijven (met hier vooral de focus op het visuele) deed me denken aan bv. "De kunst van het crashen" (wel later geschreven).
Wat ik enorm kon appreciëren, was hoe de Coster soms verhalen/perspectieven van personages aan elkaar rijgt zonder een nieuw hoofdstuk of zelfs een nieuwe alinea te beginnen. Het toont hoe verweven levens soms kunnen zijn. Ook al denken we aan andere dingen of bevinden we ons op een compleet andere locatie, toch zijn er soms zaken die ons met elkaar verbinden.
MAAAR...
Maar qua verhaal is "Eeuwige roem" toch maar magertjes. (Om niet te zeggen twijgdun.) Excuseer me even de volgende niet zo eloquente uitlating: de personages zijn raar. Het kon me eigenlijk ook niet meer boeien naarmate ik verder vorderde in de roman. Julie, Babs, Michael, Ruben en whoever else is left konden me echt gestolen worden. Voor mijn part waren ze allemaal verpletterd door een ijsbal (pun intended), ik was er niet meer of minder door geraakt geweest.
De roman is "quirky" en bevat veel "magische"/onrealistische elementen. (Eveline, geesten, sprekende tulpen en schildpadden, om nog maar een paar zaken te noemen.) An sich geen probleem. Ik hou wel een beetje van magie of absurde nonsens, maar hier begon het me na een tijdje wel "tegen te steken".
De taal is - zoals bij de meeste boeken van de Coster die ik reeds gelezen heb - fantastisch. Visueel enorm rijk, poëtisch, zonder onnodig moeilijk of overladen te zijn.
De stijl en structuur van de roman evolueert doorheen het boek. Het begint heel typisch voor de Coster (naar mijn gevoel toch) en de eerste hoofdstukken doen me erg denken aan haar meest recente romans ("Wij en ik" en "Wat alleen wij horen"), maar naar het einde toe, wordt de romanstructuur steeds experimenteler en deed hij me enorm denken aan Peter Verhelst. De manier waarop losse zinnen of ideeën terugkeren en hun echo vinden in een ander hoofdstuk, is enorm "verhelstesk". Ook het enorm zintuiglijke schrijven (met hier vooral de focus op het visuele) deed me denken aan bv. "De kunst van het crashen" (wel later geschreven).
Wat ik enorm kon appreciëren, was hoe de Coster soms verhalen/perspectieven van personages aan elkaar rijgt zonder een nieuw hoofdstuk of zelfs een nieuwe alinea te beginnen. Het toont hoe verweven levens soms kunnen zijn. Ook al denken we aan andere dingen of bevinden we ons op een compleet andere locatie, toch zijn er soms zaken die ons met elkaar verbinden.
MAAAR...
Maar qua verhaal is "Eeuwige roem" toch maar magertjes. (Om niet te zeggen twijgdun.) Excuseer me even de volgende niet zo eloquente uitlating: de personages zijn raar. Het kon me eigenlijk ook niet meer boeien naarmate ik verder vorderde in de roman. Julie, Babs, Michael, Ruben en whoever else is left konden me echt gestolen worden. Voor mijn part waren ze allemaal verpletterd door een ijsbal (pun intended), ik was er niet meer of minder door geraakt geweest.
De roman is "quirky" en bevat veel "magische"/onrealistische elementen. (Eveline, geesten, sprekende tulpen en schildpadden, om nog maar een paar zaken te noemen.) An sich geen probleem. Ik hou wel een beetje van magie of absurde nonsens, maar hier begon het me na een tijdje wel "tegen te steken".
November 2, 2021
Een groot deel van mij wil gewoon zeggen "Ik weet niet wat ik van dit boek vond.".
En eigenlijk...eigenlijk is dat effectief wel de kern van de zaak.
Heel het boek lang hangt er een bevreemdende sfeer die ik op zich wel kan smaken en die zeker bekrachtigd wordt door de stijl- en vormkeuzes die de auteur maakt maar die tegelijkertijd aanvoelt alsof ze een vrij mager verhaal en plot maskeert.
De wij-verteller is op zich al ongewoon. Dat de auteur weigert om dit volledig te koppelen aan een alwetende verteller of net aan een personaalperspectief maakt het nog moeilijker om het exact te duiden. De verteller vertoont het meeste overeenkomsten met een alwetende verteller maar af en toe duikt er dan een "wij kunnen niet achter deze deur kijken" op en gelijkaardige uitspraken die die alwetendheid tegenspreken. Ik heb me ook lang afgevraagd of ik mezelf als lezer nu bij de "wij" moest rekenen of dat ik toch volledig buiten het kader sta. Ik weet het nog steeds niet zeker.
Er zitten elementen van magisch realisme in het verhaal die al zeer vroeg op de voorgrond treden. Er blijven echter zo lang en zo laat in het verhaal nieuwe magische elementen optreden, dat je als lezer nooit vat krijgt op de regels van het spel. Voor mij persoonlijk vergrootte dit de afstand tussen mezelf en de personages omdat ik meer zat te wachten op de volgende twist dan dat ik meevoelde met de personages.
Misschien is dat wel de essentie van deze recensie: dit is het soort boek waar je zeker rationeel mee geëngageerd kan worden maar dat diezelfde verbinding op emotioneel vlak bijna actief afstoot.
Ik kan het aanraden als je een onderzoekende blik wil werpen op vertelperspectieven en literaire vondsten maar als je 'gewoon wil lezen' dan is dit verwarrend on ontspanningsliteratuur is het al helemaal niet.
En eigenlijk...eigenlijk is dat effectief wel de kern van de zaak.
Heel het boek lang hangt er een bevreemdende sfeer die ik op zich wel kan smaken en die zeker bekrachtigd wordt door de stijl- en vormkeuzes die de auteur maakt maar die tegelijkertijd aanvoelt alsof ze een vrij mager verhaal en plot maskeert.
De wij-verteller is op zich al ongewoon. Dat de auteur weigert om dit volledig te koppelen aan een alwetende verteller of net aan een personaalperspectief maakt het nog moeilijker om het exact te duiden. De verteller vertoont het meeste overeenkomsten met een alwetende verteller maar af en toe duikt er dan een "wij kunnen niet achter deze deur kijken" op en gelijkaardige uitspraken die die alwetendheid tegenspreken. Ik heb me ook lang afgevraagd of ik mezelf als lezer nu bij de "wij" moest rekenen of dat ik toch volledig buiten het kader sta. Ik weet het nog steeds niet zeker.
Er zitten elementen van magisch realisme in het verhaal die al zeer vroeg op de voorgrond treden. Er blijven echter zo lang en zo laat in het verhaal nieuwe magische elementen optreden, dat je als lezer nooit vat krijgt op de regels van het spel. Voor mij persoonlijk vergrootte dit de afstand tussen mezelf en de personages omdat ik meer zat te wachten op de volgende twist dan dat ik meevoelde met de personages.
Misschien is dat wel de essentie van deze recensie: dit is het soort boek waar je zeker rationeel mee geëngageerd kan worden maar dat diezelfde verbinding op emotioneel vlak bijna actief afstoot.
Ik kan het aanraden als je een onderzoekende blik wil werpen op vertelperspectieven en literaire vondsten maar als je 'gewoon wil lezen' dan is dit verwarrend on ontspanningsliteratuur is het al helemaal niet.
January 5, 2022
De reviews die ik las waarschuwden me voor een wat raar boek.
In eerste instantie was ik zeer onder de indruk van de mooie zinnen en woorden die deze schrijfster bezigt. Maar na een tijdje konden de mooie zinnen niet meer op tegen de inhoud van het boek.
Ik vond het een deprimerend boek, het wervelt doorheen het leven van een aantal personages en die levens zijn niet erg vrolijkmakend.
Het is erg wervelend geschreven maar het gaat eigenlijk nergens echt naartoe.
Ik heb het boek over verschillende dagen gelezen en ik merkte dat ik al gauw kwijt was wie nu juist weer wie was in het boek. Het verhaal was voor mij niet boeiend genoeg om dat nog te onthouden.
Een afknapper voor mij was ook het gratuit en consequent gebruik van het woord 'neger'. Niet dat dat nooit kan, soms past dat in het verhaal van een boek. Maar ik heb me het hoofd gebroken over de relevantie van het gebruik van dit woord in dit boek en heb die niet gevonden.
In eerste instantie was ik zeer onder de indruk van de mooie zinnen en woorden die deze schrijfster bezigt. Maar na een tijdje konden de mooie zinnen niet meer op tegen de inhoud van het boek.
Ik vond het een deprimerend boek, het wervelt doorheen het leven van een aantal personages en die levens zijn niet erg vrolijkmakend.
Het is erg wervelend geschreven maar het gaat eigenlijk nergens echt naartoe.
Ik heb het boek over verschillende dagen gelezen en ik merkte dat ik al gauw kwijt was wie nu juist weer wie was in het boek. Het verhaal was voor mij niet boeiend genoeg om dat nog te onthouden.
Een afknapper voor mij was ook het gratuit en consequent gebruik van het woord 'neger'. Niet dat dat nooit kan, soms past dat in het verhaal van een boek. Maar ik heb me het hoofd gebroken over de relevantie van het gebruik van dit woord in dit boek en heb die niet gevonden.
August 21, 2025
Ja, wat heb ik eigenlijk gelezen? Er is wel een verhaallijn ontdekken, meerdere zelfs die uiteindelijk samenkomen, maar het is wel een zeer chaotisch boek. Een Boek vol Wijsheid en/of met veel wijsheid geschreven.Een roman met een vertelperspectief van de wij-verteller, met foto's, met zo nu en dan een opvallende lay out (een woord op een pagina en een pagina waarin de letters op een gegeven moment in elkaar overlopen) maar vooral een roman die inhoudelijk soms gewoon echt niet te duiden is. En dan de titel 'eeuwige ROEM'. Een typische postmodernistische roman, die in ieder gevel voldoende stof voor discussie biedt ;-)
December 28, 2020
Heerlijk vervreemdend. Niet te langzaam lezen, anders kom je na elke pauze moeizamer terug de werkelijkheid in. Heel fijn fantasiewereldje, waarin ik graag nog wat langer in was ontsnapt. Al is er een onvolkomenheid genaamd 'greta' de schoonmaakster die gedurende de 18jaar van de hoofdpersoon zevenduizendachttien jaar oud blijft. Irritant? Ja. Past het bij dit boek? Dat dan ook weer wel.
July 10, 2025
Beeldende schijfstijl over twee personages die zowel boeiend als herkenbaar zijn. Het boek is inspirerend in de stijl van schrijven, het contrast van twee parallelle verhalen en in het poëtisch beelden van de situaties. Hierdoor kan het boek voor zo veel mensen op een andere manier geïnterpreteerd worden.
October 31, 2008
Eerder van haar gelezen, weet alleen nog dat het echt bolstaat van de verrukkelijke taal. Krankzinnig a la Cocorosie. Maar staat me ook bij dat het iets té was. Nu ik net Jeuk heb gelezen en daar als een blok voor ben gevallen, wil ik deze weer herlezen.
June 18, 2008
Saskia De Coster beschrijft op geheel eigen wijze het universum van de twee hoofdpersonages.
November 15, 2013
Niet eens een goed verhaal vind ik, maar wat een schrijfstijl. Daar was ik toch van onder de indruk.
August 16, 2014
Heerlijke schrijfstijl, zwak verhaal.
July 18, 2020
Ik zit niet aan de hallucinogene paddenstoelen. Ik begreep dus weinig tot niets van dit verhaal. Toegegeven, ze vuurt prachtige zinnen op je af, maar nooit heeft het verhaal me echt bereikt.
August 23, 2014
chaotisch goed geschreven
June 2, 2016
Gestopt na 50 blz. Niet mijn ding.
December 8, 2016
Vreemd boek!
Displaying 1 - 23 of 23 reviews