Here Goes Nothing

by Steve Toltz

A wildly inventive, savagely funny and topical novel about love, mortality and the afterlife, by the Booker-shortlisted author of A Fraction of the Whole.

Angus is a reformed ne'er-do-well looking forward to the birth of his first child when he's murdered by a man who is in love with his pregnant wife Gracie. Having never believed in God, heaven or hell, Angus finds himself in the afterlife - a place that provides more questions than answers. As a worldwide pandemic finally reaches the shores of Australia, the afterlife starts to get very crowded and Angus finds a way to reconnect with his wife Gracie and maybe even seek revenge on his murderer...

Here Goes Nothing is a novel of exhilarating originality and scope about birth, death and everything in between and after by 'a writer of prodigious talent' (Peter Carey) that contains a vision of the afterlife that rivals Dante's Divine Comedy and George Saunders' Lincoln in the Bardo, and the emmy-nominated The Good Place.

Genres: Fiction, Humor, Fantasy, Literary Fiction, Contemporary, Audiobook, Australia

384 pages, Paperback

First published May 3, 2022

About the author

Steve Toltz (born in 1972) is an Australian novelist.

Toltz graduated from the University of Newcastle, New South Wales, in 1994. Prior to his literary career, he lived in Montreal, Vancouver, New York, Barcelona, and Paris, variously working as a cameraman, telemarketer, security guard, private investigator, English teacher, and screenwriter.

A Fraction of the Whole, his first novel, was released in 2008 to widespread critical acclaim. It is a comic novel which tells the history of a family of Australian outcasts. The narration of the novel alternates between Jasper Dean, a philosophical, idealistic boy, who grows up throughout the novel and his father, Martin Dean, a philosopher and shut-in described at the start of the novel as "the most hated man in all of Australia". This is in contrast with Terry Dean, Jasper's uncle, whom Jasper describes as "the most beloved man in all of Australia". The novel spans the entirety of Martin's life and several years after (a range never specified in the text, but starting after World War II and ending in the early 2000s), and is set in Australia, Paris, and Thailand.

The novel has repeatedly been compared favorably to John Kennedy Toole's Pulitzer Prize winning novel A Confederacy of Dunces. A Fraction of the Whole was shortlisted for the 2008 Man Booker Prize and the 2008 Guardian First Book Award.

Reviews

[Keyhan Mosavar · Rating 5 out of 5]

«من توی گذشته زندگی کردم. از آینده ترسیدم و حال رو تلف کردم.»

کتاب هرچه باداباد سومین اثر استیو تولتزه که در مورد یک دنیای آخرالزمانی و پس از مرگ نوشته شده . دنیایی که در اون مرده ها غرق در حسرت کارهای نکرده و چیز های از دست داده اند.

داستان از زبان مردی بیان میشه که همراه زنش در استرالیا زندگی میکنه و داستان از جایی شروع میشه که مردی غریبه درحال مرگ به در خونه شون میزنه تا از ملکی که درونش بزرگ شده دیدن کنه و بعد تقاضا می‌کنه برای باقی عمرمش در خونه اون ها زندگی کنه...

خیلی دوست داشتم کتاب رو. خیلی پرکشش و جذاب بود. رمان پر از دیالوگ‌های طنزه ولی خود داستان به شدت تلخ و غم انگیز بود.

ترجمه پیمان خاکسار هم مثل همیشه بی نقص بود‌.‌
1401/3/8

[Debbie · Rating 5 out of 5]

On my pogo stick again! Yahoo!

Take a stroll through the afterlife; this is where you need to be, wink wink. Did I, the atheist supreme, just say that? I sound like a sleazy realtor trying to lure you into the snazzy new housing development! It doesn’t cost a penny (except for the price of the book, of course), and there’s guaranteed entertainment up there (why do I think the afterlife is UP THERE??) What’s extra funny to me is that in this book the world’s a mess—and yet I claim it’s ENTERTAINING? Now, there, there’s the sign of a great writer, one who can take a terrible situation and make you laugh through it all…and keep you there, glued to the page. Life is just awful here in this book, yet I feel uplifted! Bizarro! Favorite book of the year so far, hands down!

The star of the show is Angus, a guy who had been pretty shady. He meets the love of his life, Gracie, and he goes straight. She’s quirky and woo-woo and officiates weddings, always with weird speeches that I couldn’t get enough of. Then a strange guy knocks on the door and Gracie lets him in. A whole lot happens after that. I’m putting tape over my mouth because half the fun is going into this one blind. (Avoid the blurb if you can.)

Let me just say the book is set in the future, when a deadly virus (worse than COVID, we’re told) is decimating the population. Most of the book is set in the afterlife, and man does it show off the author’s fantastic imagination. The character is not religious, which is probably the only way I would like anything set in an afterlife. Oh, and there are ghosts, which are always a hard sell for me. Not here—I loved all the hauntings. The whole thing is like something Kafka would have written. The sense of the absurd, combined with sophisticated writing, clever dialogue, a loveable main character, and laughs a-plenty made this unputdownable.

Oh, and I forgot to mention that it’s chock full of philosophical musings—which usually isn’t my favorite thing in the middle of a story. Here, all the questions about existence just had me pondering and sighing, and it set my head all a-fizzle in a good way. I will say that there are a couple times when the philosophy is a little dense (and it made my pea brain work too hard), but the writer is careful to return to the plot in time to keep me happy. There’s some social commentary on what we’re doing to our planet and I ate that up, too. This author speaks to my head and heart. He’s one smart cookie.

Meanwhile, I highlighted half the book. Here are a few quotes (they may change a bit because I have an advance copy).

“…humans were the same as always: violent, loving, curious, self-interested, and made almost entirely of hope and denial.”

“I alternate between feeling utterly hollow and feeling filled with bees.”

“..my favourite of all human states is when you’re past the pain of illness, but don’t yet possess the energy to assume responsibilities.”

“Who even were we? We were courageous in the abstract, cowardly in the particular, hopeful in spite of all the impalings. The things we said with a straight face! The number of times we confused thinking and feeling! How unsatisfying were our windfalls! Maybe basing a society on ‘luck of the draw’ wasn’t the best approach after all.”

“Fishing the seas to extinction was as self-defeating as giving yourself a neck tattoo on the way to a job interview.”

“It was thrilling how even across dimensions we could still watch bad TV together.”

“It’s quite annoying to be dead and continue to catch lint in your bellybutton, but you’ll get used to it.”

“He made it seem as if his acute stress response required higher standards of fright than I was able to provide.”

I know I’m being a pushy bitch, but I’m telling you, you have to read this book. It’s got off-beat characters and plot, all delivered in sophisticated language and with a ton of funny. I couldn’t get enough. It kills me that this author isn’t well-known, since he’s such an excellent writer. He’s Australian, so he no doubt gets better press in his own country than in the United States.

Meanwhile, I’m continuing on my pogo stick—between the afterlife in Toltz’s wild imagination, and in the here and now, with steady ground below me. Oh, what a book!

Thanks to Edelweiss for the advance copy.

[Baba · Rating 2 out of 5]

A look at afterlife from the darkly comedic Steve Toltz, sees Angus and his pregnant partner Grace's lives invaded by an ailing stranger, who claims to have grown up in their home when he was a child. Angus finds himself in the afterlife after being murdered by the stranger, and even worse for him able to see that not only does Grace not suspect the stranger, but she begins opening up her life, and legs for him! A delightfully unrestricted take on the after life, an afterlife that is really struggling coping with the increasing numbers caused by COVID. An irreverent(?) or cutting(?) look at the concepts around post-life by this talented Antipodean writer. The only reason this is tweaked down to Two Stars, 5 out of 12, is because to get Three Stars, I need to keep a book in my collection, and this one I decided not to, but not sure if it was because of the content or the non conventional large size of the paperback I have. :D

2025 read

[Betsy Robinson · Rating 5 out of 5]

When I read Steve Toltz's A Fraction of the Whole four years ago, I felt as if I'd met in Toltz a member of my personal writers karmic pack. So when I heard he had a new book coming this May, I instantly requested and then gobbled down an advanced reading copy of Here Goes Nothing.

If you like to laugh wildly while simultaneously obsessing over the meaning of existence, the hopelessness of our human egos, what may or may not happen after death, and if there is an afterlife, will there be constipation and diarrhea? this is a book for you.

Angus Mooney, the protagonist, is a thief, a romantic, and a philosopher who is dedicated to the easier path of not learning or understanding anything. Despite his skepticism about just about everything and the value of anything, he falls in love, marries, dies, and . . .

Well, that's where the excitement really begins and to tell you about the wild ride that follows would be a disservice.

Author Steve Toltz is his own man and writer, but to give you an idea of the speed and spontaneity of his literary inventiveness, imagine if Robin Williams and Joseph Heller gave birth (they'd figure out how) to a prodigy writer son and they left him alone for a few years in a room with a typewriter. (Somehow this picture demands a typewriter, with its clamor, its swinging and dinging parts, and paper being rolled and ripped and sent in crumpled balls across the room.) Now imagine the kid grew up and, during the growing, read every book he ever got his hands on, developed a writer's skill for structure and language and ways of seeing that were utterly his own, and he decided to write a book about life, death, and everything in between and after.

That's this amazing, hilarious book.

Thank you, Melville House, for the ARC. I hope this book makes a big noisy splash.

[Mohammad Hrabal · Rating 4 out of 5]

خیلی خیلی بهتر از ریگ روان بود ولی به پای جز از کل نمی‌رسد. **********************************************************************
بازگشت نوستالژیک به گذشته مثل خوردن آب دریاست وقتی داری از تشنگی هلاک می‌شی. فقط تشنه‌ترت می‌کنه و نفرت‌انگیزه. صفحه ۱۶ کتاب
تا به‌ حال نشده از اسم گذاشتن بقیه روی خودم ناراحت بشوم. توهین اگر واقعیت نداشته باشد بامزه است و اگر واقعیت داشته باشد یک درس مجانی زندگی. … فکر کردم: چرا هر کسی که روی این سیاره زندگی می‌کند می‌بایست زیبا باشد؟ این دیگر چه‌ جور نظام ارزشی است؟صفحه ۲۶ کتاب
بورلی گفت «انگوس، توی زندگی فقط دو مسیر وجود داره، رو کردن به خدا و پشت کردن به خدا.» همان موقع هم می‌دانستم که ترجیحم پرسه زدن است. صفحه ۲۸ کتاب
فوراً متوجه شدم که مرگ یک شریک زندگی آزارگر است که تو را با آفتاب و سحرگاهان گسلایت می‌کند. صفحه ۲۹ کتاب
به‌نظر من ایمان به کردگار مثل پوشیدن پالتویی طلایی بود که از دور زیبا می‌نمود ولی سنگینی‌اش اجازه‌ی راه رفتن به آدم نمی‌داد. صفحه ۳۷ کتاب
من توی گذشته زندگی کردم. از آینده ترسیدم. حال رو تلف کردم. صفحه ۴۱ کتاب
آرام گفت «من یه دفعه مردم، داستانش طولانیه، ولی تو یه کارخونه قدیمی برق من رو گرفت.» یادش آمد که تاریکی مثل مکثی طولانی بود و سکوت مثل دریایی آرام. بعد نوری ملایم بالای سرش ظاهر شد. از روی غریزه حس کرد نور نورافکنی است که دنبال او می‌گردد. راه افتاد طرفش. یا بهتر است بگوییم: جهان مادی خود را پس کشید. به هر تقدیر حس کرد که در حال غرق شدن است، ولی نور بزرگ‌تر شد، درخشان‌تر. دریافت که رفتن به سوی نور یک توهم است، در واقع نور است که به سوی تو می‌آید. گریسی پرسید «به نظرت عجیب نیست که همه‌ی اقشار مردم دقیقاً یک چیز رو تجربه می‌کنند؟»
«گرایش مردم به کلیشه‌ها اصلاً جای تعجب نداره.» از لحن اون می‌بارید که عاشق نظریاتش است. با بی‌تفاوتی ادامه داد «کمبود اکسیژن باعث توهم می‌شه. ترشح اندورفین به تو احساس آرامش می‌ده. نور واقعی نیست، فقط یک عارضه‌ی چشمیه که دستگاه بینایی باعثشه. یه واکنش به تنش غیرعادی ذهنی و جسمی - زن‌ها موقع زایمان اغلب همین حالات رو تجربه می‌کنند. اگر دراز بکشی و بگذاری صد میلی‌لیتر کتامین به‌ات تزریق کنم، دقیقاً همون تونل نور رو می‌بینی. تا حالا اسم آر ای ام اینتروژن به گوشت خورده، گریسی؟ وقتی ذهن زودتر از بدن بیدار می‌شه، دستگاه حسی حجم انبوهی از اطلاعات رو روانه‌ی لوب پس سری می‌کنه. یا چیزی راجع‌ به فرو صوت شنیده‌ای؟ فرکانس‌های بی‌نهایت پایین باعث ایجاد توهم و ترس شدید می‌شن. شاید ماشین‌آلات کارخانه‌ها… » صفحات ۶۸- ۶۹ کتاب
همه‌ی تخم مرغ‌هایم را گذاشته بودم در سبد مرگ جسمانی و انقراض وجود، چون ایمان، بیش‌ از حد انسانی بود و انسان‌ها مشهورند به خودفریبی، و ذهن انسان فقط برای بقا برنامه‌ ریزی‌ شده و نه برای حقیقت، و همیشه مطمئن بودم که میزان شدن دقیق منظومه شمسی ما برای به وجود آمدن حیات روی زمین کاملاً تصادفی بوده و بنابراین حالا از اینکه این‌ قدر دیر هنگام فهمیدم روحم وجود دارد جا خورده‌ام. صفحه‌ی ۹۴ کتاب
آرزو کردم ناسیونالیسم مرده باشد. از همه‌ی تمایزات دیمی‌ای که بین انسان‌ها قایل می‌شوند، فرق گذاشتن بین آدم‌ها بر اساس طول و عرض جغرافیایی مکانی که بر حسب اتفاق در آن متولد شده‌اند همیشه به نظرم از بی‌معناترین‌ها بوده. صفحه ۱۰۹ کتاب
همه چیزه زندگی بدون سیگار پونزده درصد غیر قابل تحمل‌تره. صفحه ۱۲۴ کتاب
کائنات وقیح است، خصوصاً با در نظر گرفتن تعداد هولناک دعاهای مستجاب نشده‌ای که همه جا شناور بودند. در وضعیت فعلی کاری مشمئز کننده‌تر از ادعای دانستن معنای ابدیت وجود داشت؟ آیا هرگز می‌توانستیم دوباره به کسی که در سلسله‌ مراتب دینی دارای مقام بوده اعتماد کنیم؟ صفحات ۱۶۳-۱۶۴ کتاب
افسردگی ه��ون عزاداریه، کله‌پوک؛ فقط برای خود کله پوکت. داری برای خوده بهتری غصه می‌خوری که هیچ‌ وقت نتونستی بشی. صفحه ۱۸۶ کتاب
چرا مردم هنوز این‌ قدر پدر خود را درمی‌آورند تا شادی و سعادت خود را توی چشم بقیه فرو کنند؟ صفحه‌ی ۱۸۶
عجیب است که انسان‌ها هیچ فرصتی را برای نفهمیدن اصل مطلب از دست نمی‌دهند. صفحه ۱۹۳ کتاب
ما عروسک خیمه‌ شب‌بازی نیستیم، ولی به‌ قدری قابل‌ پیش‌بینی هستیم که فرق چندانی با عروسک خیمه‌ شب‌بازی نداریم. صفحه ۲۴۳ کتاب
آیا در فرایند تولیدمثل خیر و صلاح این انسان آینده در نظر گرفته می‌شه؟ بیاین رو راست باشیم، به هیچ عنوان. ما موقع بچه درست کردن به چیزی جز منافع خودمون فکر نمی‌کنیم. بیاین به این واقعیت اعتراف کنیم و بعد برای شخص ناموجودی که این بچه بوده، قبل از اینکه شما به‌ زور از "فضای امن" ناموجود بودن بکشیدش بیرون، یک دقیقه سکوت کنیم. صفحه ۲۵۱ کتاب
حیرت انگیز است که چطور رسوم سری می‌توانند به هر مزخرفی یک‌ جور مشروعیت ببخشند. مردم فقط به‌ دنبال مناسک کوچک بودند تا حس کنند بر مرگ پیروز شده‌اند. صفحه ۲۵۲ کتاب
آرزو کردم کاش صدایم قطع نبود و می‌توانستم به او بگویم زندگی دو سرعت نیست، دو ماراتن است. آهسته و پیوسته قدم بردار. صفحه ۲۹۸ کتاب
حالا می‌فهمم که چرا از صدها هزار سال پیش هوموساپینس از افریقا به تمامی نقاط زمین مهاجرت کرد. ما هرگز ماجراجویی‌هایی بی‌باک نبوده‌ایم، همه‌ی مهاجرت‌های باشکوه‌مان به سرتاسر زمین از ترس جانمان بوده. صفحه ۳۰۲ کتاب
در نهایت کار ما به اینجا رسید که فقط دو انتخاب برامون باقی بمونه. یه مرگ خوب می‌خوایم یا نه؟ صفحه ۳۲۵ کتاب
بپرس: کویی بونو (به نفع چه کسی است؟) و اگر جواب این بود: من! به نفع من! فقط من! - دست از هر کاری که مشغولش هستی بکش. صفحه ۳۲۹ کتاب
اگر می‌تونستم، به‌ خاطر اینکه کل زندگی مسخره‌ام رو جوری گذروندم انگار قضاوت اجتماعی پشیزی ارزش داره، توی صورت مرده‌ی خودم می‌شاشیدم! صفحه ۳۴۱ کتاب
یادم افتاد که زمان زنده بودن همیشه دوست داشتم در خواب بمیرم: الان از این آرزویم شرم می‌کنم. چقدر مسخره بود که دوست داشتم بمیرم بی آنکه متوجه مرگ بشوم، دقیقاً همان‌ طور که همه‌ی عمرم زندگی کرده بودم بی اینکه متوجه زندگی بشوم. صفحه ۱۵۹ کتاب
چرا کسی باید موجوداتی مثل ما رو نامیرا کنه؟ با عقل جور درنمی‌آد. صفحه ۳۷۷ کتاب
واقعیت اینه که ما قطعه‌ای از یک مکانیسم پیچیده‌ایم که نه از اجزای تشکیل دهنده‌اش اطلاعی داره و نه کارکرد و هدفش رو می‌دونه. صفحه ۳۹۲ کتاب
در دنیا دو گروه آدم وجود دارند، یک گروه آنهایی که وقتی کسی جور عجیب و غریبی می‌میرد خنده‌شان می‌گیرد و گروه دیگر آنهایی که به نظرشان همه‌ی مرگ‌ها غم‌انگیز است، حتی مرگ شکارچی‌ای که سرش در لانه‌ی خرگوش گیر می‌کند و خفه می‌شود. صفحه ۳۹۸ کتاب
۱۴۰۴/۰۱/۰۶

[Mat · Rating 4 out of 5]

حسی که هرچه باداباد در خواننده ایجاد میکنه، حس ترسه. ترس از فناناپذیری ناگزیری که باورش میتونه زندگی رو به یه تراژدی هولناک تبدیل کنه. گیر افتادن تو یک چرخه ی تکراری و تموم نشدنی مرگ و زندگی که هیچ راه فراری درش نیست.(خصوصا اگر مثل من فوبیای زندگی ابدی داشته باشین)
راوی داستان، اگنس، که هیج اعتقادی به خدا و جهان پس از مرگ نداره، در اوج عاشقی و زمانی که در انتظار تولد فرزندشه به قتل میرسه. مواجهه ی اگنس با مرگش و اتفاقات بعد اون هسته ی اصلی داستان رو تشکیل میدن‌.
ایده ی داستان رو خیلی دوست داشتم ولی به نظرم میتونست پرداختش بهتر از این انجام بشه. قسمت هایی از کتاب شامل سخنرانی های یکی از شخصیتهای داستانه که به واسطه ی این بخشها، نویسنده عقایدش رو بیان کرده که به نظرم گاهی خیلی خسته کننده و دم دستی بود. مثل گوش دادن به تمام صحبتهایی که فرد سخنران فکر میکنه عقل کله!
اما در کل میتونم بگم با وجود این کاستی ها، کتاب رو دوست داشتم  و خوندنش لذت بخش بود.

[Reza Farshchian · Rating 2 out of 5]

لطفا رویوو را پس از اتمام کتاب بخوانید.(spoiler)


ترجمه‌ی جدید خاکسار، ناامیدکننده‌تر از ترجمه‌ی قبلی‌ش یعنی اصلاحاتِ فرنزن.

هرچه بادا باد، ملغمه‌ای از اصطلاحات و دیالوگ‌های پر اغراق با شخصیت‌هایی تکامل نیافته‌تر از کتابِ قبلی نویسنده. داستانی که بخش‌های ابتدایی و به اصطلاح رئال‌ش از بخش سورئال‌ش غیرواقعی‌تر بود.

به زعم بسیاری از منتقدان جمله ابتدایی رمان اهمیت خاصی دارد، مثل جملات ابتدایی کامو یا تولستوی. در هرچه بادا باد، داستان با این جمله شروع میشود: «هیچ‌کس هیچ‌وقت به من فکر نمی‌کرد» اما تا انتهای داستان شخصیت اصلی و راوی داستان هیچگاه فراموش نشده و در ذهن تک‌تک شخصیت‌های معرفی شده داستان حضور دارد.
—————
خب این قسمت رو خودمونی بنویسم :))
شخصیت‌پردازی‌ داستان به شدت ضعیف بود؛ به طوری که گاها تولتز فراموش می‌کرد که شخصیتش یک عقاید خاص داره. در طول کل داستان، مونی با دیالوگ‌های «از فهمیدن تنفر دارم» و «میشه کمتر از اصطلاحات فنی صحبت کنی» معرفی میشه ولی بعد ها میبینیم همین شخصیت از تخصصی ترین اصطلاحات مثل بخش آمیگدال مغز استفاده میکنه.
———————————————
فصل‌های ابتدایی دیالوگ‌های بین گریسی و اُون ابتدا از طرف گریسی اگرسسیو (تند و پرخاش‌گرانه) شروع میشه و با اُون مثل یک مزاحم رفتار میشه، تا جایی که گریسی برای امنیت خودش چاقو تو جیبش قایم می‌کنه اما به صورت محیرالوقوع سبک دیالوگ صد و هشتاد درجه تغیر پیدا می‌کنه و گریسی طوری مهربانانه در مورد احتضار اُون با اون همدردی می‌کنه که انگار سالهاست هم رو میشناسن. این در صورتی اتفاق میفته که ابتدای مکالمه که اُون محتضر بودن خودش رو اعلام میکنه، گریسی با جمله قرار نیست زیاد اینجا بمونی ازش استقبال میکنه، در چند فصل بعد دوباره به جریان همون مکان برمیگردیم که اُون رو مبل دراز میکشه و گریسی با محبت و همدردی به صحبتاش گوش میده.
تولتز عاشق نوشتن در مورد چرک و کثافته، تو ریگ روان به غایت از یک چرک زنده و فلج نوشت و حالا از یک چرک زنده اما رو به زوال، شخصی که در کل داستان از بوی گند بدن و بوی شاش و صدای مستراحش توصیف میشد؛ شخصیت که یکهو تبدیل میشه به مرد سکسی سال و شیطان اغواگر و همخواب بیوه‌ی به شدت عزادار.
انتهای داستان هم چیزی نبود جز سیلان ذهن تولتز. مجموعه سوالات بی‌پاسخ در مورد فلسفه زندگی پس از مرگ با کمترین جذابیت و بدترین شکل بیان، پر از جملات قلنبه و بی سر و ته.

پ‌.ن: بعید میدونم عده‌ی‌ زیادی این رویوو رو بخونن و همچنین بعید میدونم خیلیا با من هم‌عقیده باشن. خواهش می‌کنم از کسی بت نسازید، تولتز هم یک انسان ساده مثل من و شماست. ناجی قرن نیست که اینطور کتاب‌هاش رو پروموت میکنید و این ستایش، حقیقتا در خور نوشته‌هاش نیست. این رویوو من عاری از هرگونه تعصب‌ بود و امیدوارم شما هم بدون تعصب رمان رو بررسی کنید. چه چیزی ازین کتاب دیدید که برتر از کتاب‌های دیگه بوده باشه؟!
کاش ایشون بعد از داستان جذاب و دوس‌داشتنی جز از کل نوشتنش‌ رو کنار میذاشت :)
پ.ن ۲: برعکس جناب تولتز بنده عاشق تکنولوژی‌م، چیزی که باعث شده همه ما بتونیم راجع‌به کتاب‌هامون باهم حرف بزنیم.❤️

[Kamyab Ghanbari · Rating 1 out of 5]

همون استیو تولتزی که تو ریگ‌روان دیدیم؛ حوصله سربر.

استیو تولتز، حکایت همون آرسناله که هنوز هم داره نون اون قهرمانی سال ۲۰۰۴ رو می‌خوره. این هم هنوز گیر کرده تو جز از کل‌اش.

[Ron Charles · Rating 4 out of 5]

Limping through a worldwide pandemic spiked with fresh threats of nuclear war, you may be craving a book to cheer you up.

Look away!

Steve Toltz’s grim comic novel “Here Goes Nothing” hangs on the gallows humor of a whole condemned race. Every copy of this book should come with a starter dose of Prozac.

An Australian author who lives in Los Angeles, Toltz attracted an international audience with his chaotic debut, “A Fraction of the Whole,” which was shortlisted for the Booker Prize in 2008. His second novel, “Quicksand,” also careened through an absurd catalogue of misfortunes. And now with “Here Goes Nothing,” he’s taken his misanthropic shtick into the Great Beyond.

We meet the narrator, Angus, when he’s already dead. The grave has clarified one important theological point — if only by failing to bring everything to a close. In life, Angus admits, he was sure that “the very notion of an immortal soul was only a way to avoid facing our imminent trip to Nowhere. It’s humiliating how wrong you can be.”

To read the rest of this review, go to The Washington Post:
https://www.washingtonpost.com/books/...

[Bianca · Rating 4 out of 5]

3.5

Here Goes Nothing had an original premise, as it's told from the perspective of Angus Mooney from the after-life, after his surprising and unexpected demise.

We find out about his difficult upbringing, having been fostered by several families, after being abandoned by his parents when three years old. By circumstance and lack of direction, he becomes a petty thief, and he gets himself a prison record.
When he finds someone to love and settle down with, he becomes a respectable citizen.

As was the case with Toltz's previous two novels, there were many quips popping up everywhere. And quite a few philosophical soliloquies or thought bubbles about love, relationships, the afterlife, faith etc. At times, it is somewhat comical, but I never found it ha-ha funny.

I was willing to suspend my disbelief and go with the whole after-life scenario. I finished the novel and had no clue about what Toltz was trying to say or show within these pages. Also, towards the end, there was a lot of afterlife gibberish that made no sense and added nothing to the story.

In conclusion, this had potential and some brilliant moments, but the amalgam didn't result in a fully satisfying reading experience.

[SARAH · Rating 5 out of 5]

هرچه بادا باد
"مهی را تصور کنید که از دریا به خشکی می خزد،منتها کاملا سیاه.حالا ان مه سیاه را تصور کنید که درون تان می شکفد.حالا فکر کنید که جا عوض کردن با یک سایه ممکن است چه حسی داشته باشد. حالا قلب تان را تجسم کنید که آرام ارام از ضربان می افتد.حالا تصور کنید گیاهی هستید در لحظه ی ریشه کن شدن. بعد از ان خیال کنید سپیده دمی هستید معکوس و ریه های تان اتم به اتم محو می شود و سرتان ذره ذره در دریایی از گِل فرو می رود.حالا سکوتی سهمگین و همه جانبه را به خیال خود راه بدهید.سخت است به کلام در اوردنش،ولی متوجه میشوید که همه ی این ها به کدام سو می رفت و کار به کجا ختم شد.
خواننده من مُردم."
این رمان تولتز حول محور سه شخصیت میگردد. گریسی،انگوس و اُون،یک زن و دو مرد.مردی، به خانه زوج قصه می اید و می خواهد روزهای پایانی عمرش را در این خانه بگذراند اخر مدعی است در کودکی اش ؛در خانه زوج قصه زندگی میکرده.!راست اش قصه پردازی نویسنده خوب است خیلی بیشتر از خوب،من با نویسنده خاطره دارم خاطره رمان جز از کل،یادم می اید در ظهر مرداد ماه شمال وقتی چشم هایم سنگین از گرما و رطوبت شمال بوده و خواب من را در هم می پیچید صدا و چهره یکی از شخصیت ها بر من ظاهر میشد ،می گفت؛بلند شو...باید کتاب رو ادامه بدی!خب آن ضرباهنگ تند و سکر اور اینجا نیست،ریتم داستان کند است قصه باگ های ،زیادی دارد که اکثر ان ها از پرداخت سر دستی شخصیت ها ناشی میشود.ایکاش نویسنده وقت بیشتری برای پرداخت شخصیت ها میگذاشت تا پرداخت قصه،انگار تولتز مست قصه پردازی و دیالوگ های خودش شده،ایده نیاز عجیب انسان ها به شبکه های اجتماعی ،ایده ی مرگ و ماجرای پس از ان،ایده سرگشتگی و تنهایی شخصیت ها،ایده بیماری های لاعلاج و اپیدمی های بزرگ تاریخ همه و همه در داستان گنجانده شده،من در ابتدا مونی را خوب می فهمیدم سرگشتگی ،میل ناگزیر به حفظ جهالت فردی،ندان و زندگی کن که شده شعار او در زندگی ،رواداری عجیب و غریب اش نسبت به همگان، این ها را می فهمیدم؛ ولی امان از غر غرهای اُون،مثل مته های فولادی توی مغزم فرو میشد. شخصیت پاراسایتی او ،تمام ابعاد وجود او برای من موجی از نفرت می آفرید.. او بطرز غریبی شبیه شخصیت مالون از رمان مالون می‌میرد، اثر ساموئل بکت بود انگار وجوهی از شخصیت اش از آن اثر بکت مایه می گرفت دوست داشتم با کمال افتخار شخصا خفه اش میکردم .اما گریسی.. سخنرانی هایش،وجه نمادین و دیوانه وار شخصیت اش،مهربانی انکار ناپذیر وجودش که گاهی رنگ بلاهت می‌گرفت....قرار نیست از ویژگی‌های شخصیت ها و نفرت یا علاقه ام به ان ها بیشتر بگویم . این بار، تولتز به سراغ جهان پس از مرگ می رود به سراغ مفهوم بخشی به این زندگی؛ ساختن معنا در این زیست خاکی!من قویا داستان را توصیه میکنم از نقاط ضعف اش می توان بردبارانه گذشت ،ضیافت کلمات،جمله پردازی های خلاقانه تولتز که مغز ادمی را میشکافد... بخوانید و برای نبوغ نویسنده کلاه تان را بردارید....

[Krista · Rating 5 out of 5]

Sentience is a life sentence, my child. Welcome to the party.

With caustic wit and razor-sharp dialogue, Here Goes Nothing is a novel that leaves a stinging mark. Set in a near future where yet another zoonotic virus just might be the big one, Angus Mooney has never believed in God or the supernatural, but when he suddenly dies and finds himself in a Kafkaesque afterlife — filling up with more pandemic victims than its wonky bureaucracy and crumbling society can support — Mooney’s experiences, memories, and ironic commentary on life and its aftermath make for biting (and often very funny) observations on modern life. Author Steve Toltz balances the snark by creating characters that I loved (with at least one that I loved to hate) and he has written here my favourite kind of novel: it captured truth, it made me think, it made me feel, and I couldn’t ask for more. (Note: I read an ARC through NetGalley and passages quoted may not be in their final forms.)

What happened next is difficult to put into words. Think of a sea mist that’s entirely black. Now picture that black mist blooming inside you. Now consider how it would feel to change places with a shadow. Then visualise your heart circling a drain. Now imagine you’re a plant at the moment it’s pulled up by the roots. Following that, envision being a dawn in reverse and your lungs being erased atom by atom while your head is lowered into a pit of mud. Now conjure up an immense all-consuming silence. It is difficult to put into words, but you can see where this was going, and where it went.

Reader, I was dead.

Mooney is a loveable loser: After a childhood in foster care and an adult life supporting himself with petty crime, he had the great luck of meeting and falling in love with Gracie — a beautiful pint-sized wedding officiant whose ceremonies are stuffed with bizarre-but-true observations on modern life — and after somehow getting her to love him in return, they married and Mooney took up a straight life as her videographer. Gracie definitely does believe in the supernatural (without committing to any one belief system) and her no-nonsense wise-cracking has built her an impressive social media presence. When a sick old man shows up at their house, the house he grew up in, and offers them a large inheritance to let him die there, the lure of the money comes at just the right time as the couple is bankrupting themselves with IVF treatments. But when Mooney dies and finds a way to check back in on his widow, he realises that nothing on Earth might be as it had seemed.

I don’t want to say any more about the plot, but here’s an example of the type of humour:

At St Michael’s, the bishop stood at the pulpit beneath an ostentatious cross, carrying on melodramatically like he was a character in an Agatha Christie novel. It’s always the same with these guys. They never let you forget that Jesus is dead, that it was foul play, and that you’re the main suspect.

And this is not a COVID novel (the Good Boy virus is much, much worse) but being set slightly in the future gives Toltz several opportunities to comment on our current situation:

• The last pandemic had been bad enough; all that gruelling isolation and silly panic buying and overeating — the Fattening, they’d called it.

• The only good thing about the last pandemic had been the post-vaccine orgies and when those activists set fire to all the cruise ships.

In addition to the big questions about life and death and the hereafter, Toltz is able to make commentary on internet culture, suburbanisation, and consumerism. Here is one of Gracie’s rants:

End times are tough all over, right? The question is, how did we not see where this volatile and unhappy interplay of negative amplifiers was heading? Overpopulation, ecocide, unchecked capitalism — check! Unheeded warnings, perpetual growth, unstoppable consumerism — check! What I’m trying to say is, a triumph of the human spirit was bad for the environment. We objectified nature. Our backfires spread like wildfires. We were custodians of the earth and we physically abused our charge. Fishing the seas to extinction was as self-defeating as giving yourself a neck tattoo on the way to a job interview.

Here Goes Nothing is certainly a book of ideas — what better way to comment on the human condition than from the other side of death? — but at its core it’s about the relationship between Mooney and Gracie. And as engaging and entertaining as I found their Earth-bound interplay to have been, the dawning inevitability of what comes after was truly heart-in-throat for me: I grew to care about these characters and Toltz gave them a credible and satisfying arc. I loved it all.

[Ehsan Me'marbashi · Rating 4 out of 5]

از آغاز کتاب می‌شد فهمید که افسردگی و غم و ناراحتی در کتاب فراوان به چشم خواهد خورد و این با نزدیک شدن به پایان کتاب محسوس بود. تا جایی که در یک بخش به اوج خود رسید و برگه را پشت و رو می‌کردم تا بتوانم موضوع را درک کنم و بفهمم واقعاً چنین چیز تلخی در کتاب گفته شده یا خیر!
استیو تولتز فلسفه و مفهوم استعاره‌ی رجعت ابدی نیچه را به کتاب آورده، اصول و دیدگاه‌های خود را بر اساس آن پی‌ریزی کرده و به خورد شخصیت‌های کتاب می‌دهد تا آن‌ها را بیان کنند.
رجعت ابدی؛ چقدر ترسناک است گیر افتادن در یک حلقه‌ی بی‌پایان از زندگی و مرگ. شاید ترسناک‌تر از جاودانگی و نامیرایی. از زندگی جاودان می‌ترسیدم که اکنون باید از زندگی و مرگ جاودان و همیشگی ترسید. (چه گیری افتادیم!)
نسبت به جزء از کل، گیرایی، زیبایی و کشش نداشت، حتی از جمله‌ها و عبارت‌های توییتری که بخواهیم از آنها در پست‌هایمان بهره ببریم نیز در این کتاب خبری نبود! ولی باز هم قلم تولتز زیبا بود و مادامی که بیرون و دور از کتاب بودم، به داستان و رجعت ابدی فکر می‌کردم و به ترس خود می‌اندیشیدم و این که آیا حق دارم بترسم یا خیر.
در اواخر کتاب نیز انگوس در خیال خود به مسئله‌ای فکر می‌کند که در پیشگفتار نیز گفته شد. یک کلام ختم کلام: با مردم زندگی کن، نه برای مردم.

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 3 out of 5]

تلخ، سنگین، افسرده‌کننده
اونم درست زمانی که یک کتاب امیدبخش و نسبتاً شاد می‌خواستم!

[Hanieh · Rating 5 out of 5]

هرچه باداباد تموم شد و سطر به سطرش رو دوست داشتم. مادامی که حتی نمیخوندمش، ذهنم درگیرش بود و هر لحظه دلم می خواست تا دوباره برگردم سراغش. رمان با نگاه به مفهوم "استعاره‌ی رجعت ابدی" فریدریش نیچه نوشته شده. رجعت ابدی بیان می‌کنه که کیهان و تمامی موجودات و نیروها همواره در حال تکرار شدن بوده‌ و همه چیز بی‌نهایت‌بار، به شکلی خودهمانند، تا ابد تکرار خواهد شد. انگوس، شخصیت اصلی داستان، در انتظار به دنیا امدن اولین فرزندش، به دست مردی که عاشق همسر باردارش گریسی شده، به قتل می رسه. انگوس که هیچ وقت به خدا، بهشت ​​یا جهنم اعتقاد نداشته، خودش رو در زندگی پس از مرگ می‌بینه. یک دنیای آخر الزمانی که در اون آدم‌ ها، به دام چرخه‌ی بی‌پایان مرگ و زندگی افتاده‌ و دنبال راه خلاصی هستند. چی می‌شه اگر زندگی پس از مرگ اون بهشت پرزرق و برقی نباشه که همیشه وعده‌ ش رو به ما دادن و برعکس، جایی باشه که هیچ تفاوتی با دنیای قبلی نداره و اونجا هم برای زنده موندن مجبوری که کار کنی. انگوس در یک کارخانه‌ مشغول به کار می‌شه و راهی برای ارتباط دوباره با همسرش پیدا می کنده.... اما غافلگیری های کتاب به همینجا ختم نمیشه.
ضمن اینکه ترجمه کتاب روان بود و به ایرادی برنخوردم.

[Susie · Rating 3 out of 5]

Started off well, but ended up boring me and I was left not really understanding the point.

[Reyhane Kordli · Rating 3 out of 5]

I guess I'm done with Steve Toltz.

سومین اثر از تولتز که به خاطر همزمانی انتشار در ایران و استرالیا،خیلی پرفروش شده.
این کتاب براساس فرضیه رجعت ابدی نیچه نوشته شده.داستان مردی که میمیرد و در دنیای دیگری دوباره بیدار میشود.
این کتاب پر از دیالوگ های ضد برژوایی و موضوعات فلسفی و پرسش برانگیزه.از این جهت فوق العاده ست.اما کاش داستان زیباتری داشت.
داخل کتاب جز از کل با وجود تمام افکار متفاوت و پرسش برانگیز شخصیت اصلی،داستان بازهم جذابیت های خاص خود�� رو داشت.اما این کتاب خشک نوشته شده.
(یکی از نقدهایی که خوندم به بحث مهاجرت و افغانستان اشاره کرده بود اما من همچین چیزی برداشت نکردم به هیچ عنوان)
من صرفا به خاطر فرضیه جذاب نیچه خوندم و نوع عامیانه پسند داستان گویی تولتز.اما این نویسنده دیگه مطلب جدیدی برای من نداره که ارائه بده.
راند خوبی بود تولتز.
امیدوارم توی موفقیت هات ببینمت!

[Sara · Rating 5 out of 5]

بچه‌ که بودم خیلی فکر می‌کردم به اینکه آدمایی که می‌میرن کجا میرن؟! ما رو می‌بینن؟! کارایی که میکنیم چی؟ اونا رو هم میبینن؟ یا می‌شنون صدامونو؟! یا اصلا اون دنیا چطوریه مثلا می‌تونن هر وقت دلشون خواست بیان تو خونه قبلی‌شون و ببینن آدمای اون خونه حسشون نسبت به از دست دادنش چیه! و هزاران هزار سوال دیگه! ولی یه چیزی بیشتر اذیتم می‌کرد اینکه نکنه اون کسی که مرده بیاد تو خلوتمو چیزی که میخوام مامانم ندونه رو شب بره تو خوابش و بهش بگه!!! نمیدونم چرا انقد روان‌پریش بودم :)
کم کم که بزرگ شدم سوالاتم کمتر شد نمیدونم بخاطر این که دیگه دکمه پرسش‌گری مغزم خراب و خنگ شده یا دیگه علاقه‌ای به اینجور چیزا ندارم؟! یه جورایی با خودم کنار اومده بودم که بعد مرگم هیچی نیست دیگه، چیزی اذیتم نمی‌کنه میمیرم چشام بسته‌س و خوابم بدون حس کردن چیزی، بدون فکرای عجق وجق، بدون حجم بزرگی نگرانی از آینده!!!
ولی تولتز نذاشت من با این خیال خام راحت باشم، انگار کتابش مغزمو کیسه بکس گیر اورده بود هر چی زور داشت زد که اون دنیا رو خراب کنه برام که ای خوش خیال بی خبر فکر کردی ولت میکنه؟ نه خیر هنوز اولشه!
ولی مهم نیست چقدر اذیت کننده بود این بخش از رمان که مربوط به آخرالزمان میشد، کلی حس خوب دیگه این کتاب بهم میداد حس طنز ریز بعضی وقتا بی‌نمک تولتز که جوکاش حالت شوهرعمه‌‌ای به خودش می‌گرفت، یا شخصیتای رو اعصاب دیوونه کنندش، گیریسی و اعتیاد احمقانه‌ش به اینترنت یا حتی اختراع کردن یه ویروس جدید بعد از کرونا و همه همه برای من یه مزه شیرینی و شوری همزمانی داشت.
نمی‌دونم چقد درست می‌گم ولی حس می‌کنم تولتز یه ورژن یه ذره مودب‌تر از سلین می‌خواد بشه، ولی بازم ته تهش دلش نمیره خیلی فحشای نون و آبداری بده که لو نره.
تولتز عزیزم، نشسته‌ام به انتظار کتاب‌هایی که قراره بنویسی به شدت همینطوری که مینویسی رو ادامه بده.

پ.ن‌های خیلی زیاد:
۱.اولین نویسنده‌ای که همه کتاباشو خوندم :)))
۲. فکرمی‌کنم اولین کتابی هم باشه که از لحاظ زمانی نسبت به سایر رمان‌های دیگه که خوندم جدیدترتر و معاصرترتره!
۳.نمی‌دونم چرا ولی وقتی تولتز شخصیت ایرانی و فرهاد نامی داره تو کتابش رگ ملی‌گراییم ورم کرده و قند آب شدن حس کردم.
۴.ترتیب علاقه‌مندی‌م به کتابا اینطوری شد که هرچه بادا باد دوما جز از کل و سوما ریگ روان بود.
۵. مشکلی که هست این‌که میدونم چقد دلم میخواد فلسفه و سیاست بلد باشم ولی هیچ کاری در راستاش انجام نمیدم!

تاریخ اتمام: یک هفته پیش از تاریخ فعلی که الان خستم برم تقویم نگاه کنم ببینم امروز چندمه که بدونم هفته پیش چندم بوده!

[Alam · Rating 5 out of 5]

مفهوم رجعت ابدی یا حتی دنیای نامعلوم پس از مرگ به نحو بسیار زیبایی در این کتاب شرح داده شده. به طرز بامزه‌ای طنزهای تلخ داره و در عین حال شخصیت‌‌پردازی‌ها واقع‌بینانه انجام شدن. خوندنش به نظرم خالی از لطف نیست و حرف زیادی هم در موردش نمیزنم. فقط چندتا جمله ازش مینویسم که هروقت به این ریویو سر زدم دوباره برام تجدید خوانش و خاطره بشه. البته قبل بعضیاشون یه توضیح در مورد موقعیتی که جمله به کار رفته هم میزارم چون جمله‌هاش در اون موقعیت خاص معنا پیدا می‌کنن و زیبا میشن.
-انگوس شخصیت اصلی داستان در کودکی به فرزندی پذیرفته میشه و پدرخونده‌اش برای همدردی میگه که هیچ کار خدا بی‌حکمت نیست. انگوس سکوت میکنه ولی با خودش فکر میکنه “فهمیدن این که چرا شیطان مکار است کار سختی نیست، ولی آخر خدا چرا باید این‌طور باشد؟”
-در مورد شخص پروتستانی که با مراجعه به کلیسا، کاتولیک میشه “هیچ چیز برای من غیر قابل فهم‌تر از عمل کسانی نیست که به راحتی آب خوردن می‌توانند از یک حقیقت ابدی بروند سراغ حقیقت ابدی دیگری که هیچ سازگاری‌ای با قبلی ندارد.”
-زندگی بی معناست ولی بی ارزش نیست.
-“تو اصلا قدرت تصمیم‌گیری نداری!”
“اِ؟ قدرت تصمیم‌گیری داشتن به چه درد می‌خوره وقتی تو عمرت فقط تصمیم‌های غلط گرفته‌ای؟”
-افسردگی همون عزاداریه، کله‌پوک؛ فقط برای خود کله‌پوکت. داری برای خود بهتری غصه می‌خوری که هیچ‌وقت نتونستی بشی.
-در مورد ناعادلانه بودن امکاناتی که در اختیار قشر فقیر و ثروتمند جامعه هست “هرکسی فکر می‌کند لیاقتش بیشتر است. همه اشتباه می‌کنند. آدم‌ها لیاقت داشته‌های‌شان را هم به زور دارند. نابرابری حقیقی در دنیا این است که بعضی قیافه‌ها را راحت‌تر از بقیه می‌شود دوست داشت.”
-افشای رازهای قلب مثل خارج کردن مایع مغزی-نخاعیه برای کم کردن تورم. قطعا عمل نجات‌بخشیه اما کثیف‌کاری هم داره.

[Cheeman Validi · Rating 5 out of 5]

«یک سامانه ی بسته که بارها و بارها در آن تکرار میشویم و در هیأت خودمان به دنیا می آییم و همه چیز مو به مو از ابتدا تا انتها تکرار می شود.»

امیدوارم این «رجعت ابدی» توهمی بیش نباشه از فیلسوفای یونانی عزیزمون و آقای نیچه جان، نکن با ما اینطوری؛ همه چییییز بی نهایت بااالار، به شکلی خودهمانند، تا ابد تکرار بشه؟! این قطعن یه فروپاشیِ روانیِ کمال و تمام ِ😑

قابل تامل بودی *هییر گُز ناثینگ* 👏

[_PARNIAN_ · Rating 1 out of 5]

Could I be anymore dissapointed?
ایده نه جذاب بود و نه جذاب بهش پرداخته شده بود. شخصیت‌ها تیپیک بودن و تکراری. هیچ خبری از اون نبوغ تولتزی تو پردازش شخصیت‌ها نبود. دیالوگ‌ها و مونولوگ‌ها طلایی نبودن و اگرهم چیزی اون وسط بود سریع فراموش می‌شد.
روایت داستان‌ بی‌نهایت ملال‌آور و بی‌گره بود. هرقدر شروعش معمولی بود، پایانش پوچ بود‌. دنیای متافیزیکی که تولتز ساخته بود به جای ۴۰۰ می‌تونست توی ۲۰۰ صفحه جمع شه. پر بود از صحنه‌های اضافی و موقعیت‌های حذف شدنی. برعکس جز از کل که ۸۰ صفحه می‌خوندم و برام به اندازه ۸ صفحه می‌گذشت؛ اینو ۸ خط می‌خوندم و برام به اندازه ۸۰ صفحه طول می‌کشید. ترجمه؟ بد نبود. یه‌سری نقدها بهش وارد بود ولی نه اونقدر که بشه ایراد خاصی گرفت.
خلاصه که آقای تولتز. بخاطر این وقتی که ازم تلف کردی امیدوارم توی دنیای توی کتابت ببینمت.

[MJ Nicholls · Rating 5 out of 5]

Sydney’s black sheep Steve Toltz, now resident in Los Angeles, publishes sparsely (three novels in fifteen years), but always serves up satisfying novels of unflinching misanthropy and cathartic black comedy. In this one, ex-crim Angus and shock-pastor Gracie welcome the terminally ill Owen into their home as a permanent resident in exchange for the dying’s man worldly possessions. Very swiftly into this macabre arrangement, Owen murders Angus, who vaporises into a bardic halfway house for the newly dead and proceeds to watch as the vile interloper wheedles his way into his marital bed. The novel alternates between the disappointing afterlife where one’s financial obligations continue and Angus takes work as an umbrella salesman, while Gracie’s oncoming pregnancy results in a hilarious and shocking scene of a self-performed caesarean section where instructions are fed to her from the chat in a livestream. There is an apocalyptic flavour to the novel as the new pandemic K9, transmitted by dogs with a kill rate over 80%, spreads swiftly across the world, leaving Gracie with the problem of keeping her newborn alive in an unliveable world. As always with Toltz, the dialogue is wildly dyspeptic, the pace frenetic, and the style serves up an unapologetically bleak and bitter honesty that verges on the transcendent, making Toltz one of the world’s most powerful contemporary writers.

[Jason McCracken · Rating 3 out of 5]

Horrible characters and terribly overwritten but the idea was interesting enough to slog through to the end.

[Fardokht Sn · Rating 4 out of 5]

یک جنون ادواری!


Die ewige Wiederkunft

[Josh · Rating 4 out of 5]

Here Goes Nothing is a difficult book to categorise as its doesn't conform to typical genre tropes; with elements of romance, horror, crime, and drama - there's a lot packed into this surreal story.

Now, to the main character Angus Moody...

He's dead.

No, that's not a spoiler, rather a key plot point, as the story primarily centres around Angus and his 'life after death' in a mystical realm not fully understood by even the longer term inhabitants who linger there. See Moody died a horrible death and pines for his 'living' wife back on Earth, Gracie, however, stuck in a supernatural realm located somewhere between heaven and hell, all he can do is haunt her (aka scare the sh!t out of her with his paranormal panache). It's during these hauntings that things really get interesting...

Forced to witness Gracie move on with her life (if I can say that, given Angus willingly seeks out Gracie in the 'real world'), he spirals into a state of perpetual torment leading to addiction, destructive behaviour, and questionable life, err, death choices. It's during these chapters I completely flipped on my feelings towards Angus and his killer...(let's just leave that gem there for prospective readers).

The bigger picture plays out between these paranormal visitations and Angus's 'life' in death. Along the way we discover a little more about what makes Angus tick and how he views not only himself but the wife he left behind in the land of the living. It provokes a heady mix of sense and sensibility (cheesy I know but I had to do it) along with providing an interesting insight into Angus's moral compass.

If I could sum up Here Goes Nothing in the most ominous way possible in four words it would be: when a stranger calls... let the imagination run wild, strap in, and prepare yourself for large chunks of time utterly consumed by this inventive and entertaining piece of surreal fiction by one of my new favourite authors in Steve Toltz.

[John Gilbert · Rating 2 out of 5]

Well I tried to like this. I loved his Fraction of the Whole and most of this takes place in my hometown of Sydney. There's a clever imagining of a place some people seem to go when they die and there's some very funny dialogue by Gracie as a wedding celebrant, quite outrageous actually. That's how she met her husband Angus.

The entire story is pretty convoluted and by the end I did not care about any of the characters or what happened to them. Some good bits, but wasted.

[Mohammad Soltani · Rating 5 out of 5]

اقاي استيو تولز با ما چيكار كردي!! يه جاهايي كلي خنديدم يه جاهايي تا مرز گريه رفتم، به شدت ذهنم درگير مرگ و فلسفه زندگي شد، از اون حالات كه بعيد ميدونم به اين زودي ها از سرم بيرون بره

[Amos · Rating 5 out of 5]

Even though his books only come out once a decade they've all been worth the wait. Mr Toltz tackled religion, love, death, plagues, family ties, murder, relationships, social media, ego, the afterlife and more in this wacky tale, and made the act of spinning so many plates seem (read?) impossibly effortless. Hilarious, thought-provoking, hilarious (yup, it's that funny) and totally original- I can't wait to see what he comes up with next.
(No pressure Mr Toltz, sir)

4 1/2 Wonderfully Questioning Stars

[Moshtagh hosein · Rating 1 out of 5]

نیم ستاره،حق کپی رایت و انتشارهمزمان با نشر بین‌المللی این اثر،یعنی سلیقه جهانی هم تنزل داشته،اواسط کتاب می‌دیدم که ایده جالب است اما بد روایت شده و خوب بسط داده نشده،نه !

[Mohajerino]

ریویو نیست بیشتر حرف دله

بعداز چند سال دومین کتابیه که نصفه رهاش میکنم

کتابی که قبلا رهاش کرده بودم اثر مرکب بود که مربوط میشه به 4سال پیشه
این کتاب رو هم بخاطر همخوانی گروهی که یجورایی رأی‌گیری شده بود،منم شروع کردم
البته دوست داشتم اولین مواجهه‌ی من با استیو تولتز از جز از کل باشه ولی خب بنظر قسمت شد این کتابو بیام سراغش
بیشتر از 30%کتاب رو نخوندم [بخاطر امتحانات و خیلی مسائل دیگه +جذب نشدن توسط کتاب]

و از اونجاییکه متوجه شدم کتاب از سه‌گانه [جز ازکل ،ریگ روان،هرچه باداباد]استیو تولتز به حساب میاد،خب من ترجیح دادم اول جز از کل رو بخونم بعد سراغ دیگر کتابها برم



یک چیزی که اینجا منو گیج کرده در ترجمه فارسی[ ترجمه پیمان خاکسار] پاراگرافی اومده که در متن اصلی [انگلیسی کتاب] نیومده
همیشه مترجما یه چیزی کم میکردن حالا اضافه شده یکم عجیبه
به اینجا دقت کنید
as if I’d retired after a long working life.از اینجا به پاراگراف بعدی میریم
We didn’t just live together—we started working together, too.

انگار از یک عمر زندگی کارگری بازنشسته شده بودم.
[از اینجا به بعد نیست ]
«« اکثر شب ها بی دلیل باهم دوش های مختصر می‌گرفتیم و کف حمام را خیس آب می کردیم و بعد از ظهر ها در ننوی بزرگ باغچه هرس نشده پشت خانه عشق می ورزیدیم و در صبح های شبنم زده خوش خوشان می رفتیم به ساحل و در استخرهای صخره ای تن به آب میزدیم گریسی دیوانه این بود که روی دیواره کوتاه سنگی بایستد تا امواج رویش فرو بریزند.»»»[تا اینجا]

ما فقط با هم زندگی نمی کردیم شروع کردیم به همکاری.



تازه من فقط اینجا رو مقایسه کردم و جاهای دیگر رو‌مقایسه مستقیم انجام ندادم.