Piedra, papel, tijera

by Maxim Osipov, Ricardo San Vicente (Translator)

Un Chéjov moderno que retrata magistralmente la Rusia actual.

Los diez delicados relatos de este libro retratan a personas corrientes de la Rusia de provincias de hoy –doctores, profesores, políticos locales y delincuentes comunes– cuyos caminos se cruzan, de forma natural aunque impredecible, en atmósferas grises pero dotadas de un singular encanto. Como en una comedia negra chejoviana, en estas páginas conviven la corrupción y la violencia cotidiana con el humor, la ternura y la promesa de redención.
Gracias a una inusual capacidad de observación, Maxim Ósipov se sirve de su experiencia como cardiólogo en un modesto hospital, donde pasa consulta a multitud de gente diversa, para crear unas historias llenas de compasión, lirismo y engañosa sencillez que lo han llevado a ser considerado uno de los autores rusos más destacados de la actualidad. Heredero de Chéjov, quien también fue médico como él, Ósipov puebla sus narraciones de personajes variopintos, trazando el sutil camino de lo individual a lo colectivo, y nos hace partícipes de sus tragedias y frustraciones, pero también de momentos sublimes de epifanía y belleza.

Genres: Short Stories, Fiction, Russia, Russian Literature, Book Club, Literature, 21st Century

328 pages, Paperback

Published January 17, 2022

About the author

Maxim Osipov is a Russian writer and cardiologist. In the early 1990s he was a research fellow at the University of California, San Francisco, before returning to Moscow, where he continued to practice medicine and also founded a publishing house that specialized in medical, musical, and theological texts. In 2005, while working at a local hospital in Tarusa, a small town ninety miles from Moscow, Osipov established a charitable foundation to ensure the hospital’s survival. Since 2007, he has published short stories, novellas, essays, and plays, and has won a number of literary prizes for his fiction. He has published five collections of prose, and his plays have been staged all across Russia. Osipov’s writings have been translated into more than a dozen languages. He lived in Tarusa up until February 2022, when he left Russia and settled in Amsterdam, the Netherlands.

Reviews

[Rafa Sánchez · Rating 4 out of 5]

Un soberbio conjunto de relatos con una calidad media alta. Globalmente, se pueden considerar una incisiva cata de la sociedad rusa en los primeros años del siglo XXI. En un relato habla de un pequeño pueblo rural, otros son de Moscú, otro habla de un personaje enriquecido y otros de personas enfermas o que están al borde de la pobreza, en general todos son muy interesantes aunque alguno sea más irregular. Creo que Maxim Osipov tiene grandes cualidades literarias y voy a intentar leer más de él. Por cierto, el autor es cardiólogo... otro médico ruso escritor como Bulgákov o Aksionov.

[El Biblionauta · Rating 4 out of 5]

La entrega del último Premio Nobel de Literatura a la escritora bielorrusa Svetlana Aleksiévitx constató dos aspectos: Por un lado, una literatura rusa actual rica con temáticas y autores diversos, y por otro, la escasez de traducciones al castellano de autores rusos actuales. Por suerte, Club Editor ya debía tener en marcha el proyecto para publicar El grito del ave doméstica de Maksim Ósipov, con traducción de Esther Arias, cuando se falló el premio. Parece evidente, pues, que las grandes editoriales comerciales obvian autores y literaturas distantes y se concentran en los best sellers y mientras dejan a editoriales pequeñas (y valientes) la edición de autores de gran calidad, pero bastante desconocidos.

La reseña completa en español en http://elbiblionauta.com/es/2016/09/2...
La ressenya completa en català a http://elbiblionauta.com/ca/2016/09/2...

[Delphine · Rating 3 out of 5]

In dertien verhalen schetst Osipov een beeld van de hedendaagse Russische samenleving en de doorwerking van het USSR-verleden. Het is een ontluisterend beeld, in al zijn variëteiten: van de misogyne, xenofobe Rus op het platteland tot de rijke dasja-bezitter die een leeg, parasitair bestaan leidt. Hun leven wordt gedomineerd door de omstandigheden, door hen als ‘lot’ aangeduid.

Fabrieken, productienormen staan voorop en leiden tot schrijnende armoede die door de Russen moedig wordt verdragen. Een verhaal als ‘De Poolse vriend’ baadt in de typische Russische melancholie, terwijl in een verhaal als ‘De mijnstad Eeuwigheid’ de rol van literatuur in het leven wordt onderzocht. Een interessante verzameling, al springt geen enkel verhaal er echt tussenuit.

[Willem Hoekstra · Rating 5 out of 5]

‘De provincie is als een warm en niet al te schoon huis dat toevallig wel je eigen huis is. Je kunt het ook anders bekijken, oppervlakkig, als buitenstaander. Dat is wat veel mensen die er niet uit vrije wil zijn komen wonen doen: de provincie, dat is vieze natte sneeuw, duisternis. Nog het aardigste dat je over de bewoners kunt zeggen is dat ze niet te benijden.’
Prachtige verhalen over de eeuwig gelaten omgang van gewone Russen met hun lot.
Osipov wil zichzelf niet vergelijken met Tsjechov, maar het is wel waar het mij het meest aan doet denken.
Aanrader!!

[Reyer · Rating 3 out of 5]

Maxim Osipov (1963) is een interessante man. Hij werkte als cardioloog in Rusland en de Verenigde Staten en debuteerde in 2007 als schrijver. Vanwege zijn kritische houding jegens het gezag vergeleek NRC-recensent Michel Krielaars Osipov eind 2021 met Aleksandr Solzjenitsyn. De schrijver reageerde dat men hem weliswaar nog met rust liet, maar dat hij vreesde voor het moment dat dat zou veranderen: “[…] zodra ze je eenmaal in het vizier hebben, ben je verloren. De autoriteiten kunnen je dan alles afnemen. Het enige dat je in zo’n geval rest is zo snel mogelijk te emigreren.” Na het uitbreken van de oorlog tegen Oekraïne – maanden na deze uitspraak – verhuisde Osipov naar Duitsland.

Vanwege zijn medische achtergrond is Osipov voorts met Anton Tsjechov vergeleken. Inderdaad kon ik parallellen trekken tussen de verhalenbundel De wereld is niet stuk te krijgen en de Verzamelde verhalen die ik recent van Tsjechov las. Toch vond ik Osipov een ander type schrijver, en zeker niet alleen omdat een revolutie, twee wereldoorlogen en een tijdperk van globalisering en digitalisering tussen hen in staan.

Ik vond het werk van Osipov aanmerkelijk lastiger te lezen. Dat komt omdat hij van de hak op de tak gaat: om zijn vlot geschreven verhalen te volgen is concentratie nodig. Laat ik net een ‘slordige’ lezer zijn! Daarbij hielp het niet dat ook in de verhalen van Osipov een veelheid aan Russische namen voorbijkomt, die ik als West-Europeaan met moeite kon bijhouden.

Het laat onverlet dat ik de ontaarde wereld van de schrijver enorm waardeerde. Soms zijn de verhalen volstrekt banaal, zoals dat van een arts die met de beste bedoelingen een dronken passagier in een vliegtuig ‘verraadt’, soms zijn ze obscuurder, zoals dat van de dochter van een oud-KGB-agent die een halfzus in Duitsland opzoekt in de hoop op ‘gezinshereniging’. Het medische beroep is goed vertegenwoordigd in de bundel; de schrijver lijkt daarnaast een voorkeur te hebben voor kunstmatig geplande plaatsjes in de periferie. Zijn werk zal al met al een tweede lezing waard zijn.

[Els Deveuster · Rating 4 out of 5]

Russische literatuur, ik ben er niet zo in thuis. Mijn ervaring stopt bij Lolita van Nabokov en het recent gelezen School voor zotten van Sasja Sokolov. Ik was toch bijzonder aangetrokken om iets van een huidige Russische schrijver te lezen en kwam bij het boek van Osipov uit.
Na mijn leeservaring met Sokolov wist ik dat ze niet makkelijk te lezen zijn die Russen. Er wordt veel van je als lezer verwacht. Ze geven subtiel en zintuiglijk de zinnen aan en je moet maar interpreteren, lezer.
Er hangt ook een speciale sfeer. Maar heb ik het dan wel juist voor, met mijn geringe kennis over de Russische literatuur ?
Wel de conclusie is zeker : ik ga mij ook toeleggen op de klassiekers evenals de huidige auteurs volgen.
Niet makkelijk maar in ieder geval aantrekkelijk, die Russische literatuur.

Dit boek van Osipov is bovendien een verhalenbundel. Ook geen evidente keuze.
Deze verhalen zijn een eerste bundeling in Nederlandse vertaling. Je krijgt een collage van de Russische provinciale samenleving. Subtiel kritisch, niet uitgesproken, over het regime door verhalen te vertellen van gewone Russen die steeds geconfronteerd worden met moeilijkheden. De personages lijken allen te berusten, de sfeer is somber. Opvallend, bijna ieder verhaal heeft verwijzingen naar CULTUUR : muziek, theater, citaten uit poëzie en toneel, verwijzingen naar literatuur. Cultuur als vlucht uit de dagdagelijkse problemen ?

In plaats van een voorwoord start het boek met een verhaal : De roep van een tamme vogel.
De metafoor van de vogels die gebruikt wordt. Er zijn tamme vogels en die komen onderweg ellende tegen. Ze botsen dan op wilde- en roofvogels. "Het leven is angstaanjagend" Er gebeuren dingen die aan je blijven kleven die je niet meer kwijtgeraakt. De sfeer van wantrouwen van "ik heb dat" en "ik kan dat van jou krijgen". "Iedereen is van mekaar afhankelijk". Iedereen weet hier alles over de andere.
Na de meegemaakte ellende komt er een nieuwe dag en er zijn terug tamme vogels en wilde vogels van alle soorten. De wereld is niet stuk te krijgen. Het begint weer opnieuw.

[Vincent Veerbeek · Rating 5 out of 5]

Een schitterende verzameling verhalen die stuk voor stuk een eigen inkijkje geven in de levens van gewone mensen in het Rusland van de 21e eeuw.

"Zal ons land blijven bestaan zoals het nu is? Dat wat eraan voorafging heeft ondanks al zijn macht minder lang bestaan dan een gewone viool, waarvoor zeventig jaar niks is, helemaal niks, instrumenten van zeventig jaar oud zien eruit als nieuw, zonder ook maar één barstje, vioolbouwers maken er wel eens expres een paar krasjes bij."

[Christel · Rating 5 out of 5]

Knap! Hoe knap?
Lees: Gelukkig ondanks Rusland, een review in de Volkskrant door
Emilia Menkveld, 12 maart 2021
https://www.volkskrant.nl/cultuur-med...

[Simen · Rating 4 out of 5]

Over het leven in twaalf korte (en minder korte verhalen), of over hoe het leven soms een kort verhaal lijkt. 'Kun je echt bij je volle verstand beweren dat het leven geen verhaallijn heeft?' (265).

[Charlotte · Rating 4 out of 5]

Perfecte herfstkortverhalen. Toch meer van verwacht, maar dat komt door de vergelijkingen met Tsjechov en Boelgakov. Onterecht ook, met Boelgakov mag je niet vergelijken.

Help onthouden dat ik aan S vraag wat ze bij haar thuis had staan van Osipov, hoe dan ook voor herhaling vatbaar.

Literaire referenties zijn great, wel amper iets van gelezen. Asap mijn Poesjkin, Platonov, Lermontov, Pasternak, Solzjenitsyn bijschaven.

“De provincie is als een warm en niet al te schoon huis dat toevallig wel je eigen huis is.” als geniale opener.

“Bovendien trok ze niet naar mij, maar naar de proza en poëzie. Het komt allemaal omdat je te veel leest, maar daar is een remedie voor: lezen.”

[Lahierbaroja · Rating 2 out of 5]

Conjunto de 10 relatos ubicados en la Rusia postsoviética protagonizados por personajes normales y corrientes.

De longitud y calidad desigual, me quedo con un sentimiento agridulce porque alguno me ha recordado a su compatriota Ulítskaya pero otros me han dejado más bien fría.

Citas y más info en:

https://lahierbaroja.com/2025/06/06/piedra-papel-tijera-maxim-osipov/

[Jasper Van Der Schaaf · Rating 5 out of 5]

Erudiete, intelligente en ironisch verhalenbundel van de Russische hedendaagdse auteur-en-cardioloog Maxim Osipov, over het dagelijks leven in Rusland in de jaren '10 van deze eeuw. Osipov was in oktober 2021 "writer-in-residence" bij het Nederlands Letterenfonds en woonde dientengevolge een maand boven boekhandel Atheneum op het Spui in Amsterdam. In een filmpje over zijn boek (https://www.youtube.com/watch?v=WjGff...) zegt hij dat onze hoofdstad zijn favoriete stad is, maar inmiddels heeft hij zijn vaderland na de inval in Oekraïne verruild voor Berlijn. Over de Berlijnse Spree rivier schrijft hij: "Het is maar een klein riviertje, het stelt weinig voor, misschien net iets breder dan de Jaoeza. Wie een beetje kan zwemmen, kan er onmogelijk in verdrinken." (p. 114).

In plaats van op het lichaam van de staat richt Osipov de aandacht op het menselijk lichaam in zijn verhalen die vaak in een medisch decor spelen. Daarmee toont hij de kwetsbaarheid van de mens, fysiek, maar vooral ook psychisch. Om die laatst te bezweren staat de taal de mens ten dienste. "Als er regels nodig zijn voor het zetten van komma's, dan zijn die misschien helemaal niet nodig." (p.151, let op de komma in deze zin!) Of: "Rusland hoort bij de langwerpige landen, anders dan bijvoorbeeld de VS of Duitsland, dat zijn landen van het ronde type. (...) Rusland (...) lijkt op een kikkervisje." (p.13). Of: "Toen aan het licht gekomen was dat Schatz een Jood was werd het leven aanmerkelijk zwaarder voor hem. (...) Hij kreeg heel wat te verduren, van de Duitsers en van de andere Russen. Maar echte sadisten waren er niet veel in het kamp. Ook de bewakers waren gewone mensen. (p. 28/29). Het is deze zeer subtiele maatschappij-kritiek die de verhalen zeer de moeite waard maken. Osipov heeft zowel Joods als Orthodox bloed.

Toch is er hoop in het vaak wat provinciale Rusland van Osipov. Naasten, muziek en literatuur brengen troost en Mendelssohns 2e pianotrio levert een geluksmoment op. Maar geluk is een schaars goed in het huidige Rusland: "Alleen al de poging geluk vast te houden betekent het einde ervan. (...) Nee, de muziek is afgelopen en hij is nog steeds gelukkig" (p. 60). "Ik geloof dat een perfect geplaatste komma zijn vruchten zal afwerpen bij mijn jongens en meisjes. (...) Het hoort net zo bij me als slaperige kinderen in de klas, Russische literatuur en Gods schepping." (p. 198/199). Hopelijk zet Osipov nog heel veel komma's, de komende jaren; aan welke rivier hij ook verblijft.

[Lili Bammens · Rating 5 out of 5]

Twaalf korte verhalen plus een verhaal "in plaats van een voorwoord" met als titel "De roep van een tamme vogel".
Je hebt allerlei vogels: tamme en wilde vogels, roofvogels. "Tamme vogels ondergaan onderweg een heleboel ellende. Ze komen dan wilde vogels en roofvogels tegen."
Allerhande vogels. Allerhande mensen die elk op hun manier trachten te leven of te overleven in het huidige Rusland. De verhalen zijn soms hard maar hebben vaak ook iets komisch.
Eén van de twaalf verhalen,over een dramaturg en een theatergezelschap in een afgelegen stadje dat Eeuwigheid heet, vond ik net iets te lang. Maar voor het overige heb ik van dit boek genoten.

[Gust P · Rating 3 out of 5]

3,5*

[Casper Veen · Rating 5 out of 5]

Een van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb. Moge deze auteur nog veel publiceren!

[Bas Romijn · Rating 2 out of 5]

Perhaps it was the translation into Dutch, but I never got sucked into the book or fell in love with the style that others so highly speak of

[Tommy Verhaegen · Rating 3 out of 5]

Een bundel uit-het-leven-gegrepen korte verhalen in een bruine omslag. Dit boek bevat niet bepaald een uitnodigende cover met zijn drabbige keur en wazig beeld. Een halve trap en een vuil raam vormen de achtergrond van de titel.
Een goed leesbaar lettertype en enkele bladzijden met aantekeningen, vlak voor de inhoudstafel achteraan in het boek, vergemakkelijken het lezen.

De verhalen spelen zich verspreid over het huidige Rusland af al wordt er wel eens (nostalgisch) in de tijd teruggeblikt naar de hoogdagen van het communisme. Een communisme dat ook vandaag nog altijd zijn wurggreep op de maatschappij houdt en het leven van alles en iedereen beheerst. In elk van de verhalen in de deze bundel vormt dat dan ook een dreigende achtergrond. Al is het geen politiek pamflet, noch voor noch tegen het communisme.
Het gaat over gewone mensen in alledaagse en herkenbare situaties met een typische achtergrond die voor westerlingen dank zij de geode vertaling wel makkelijk te vatten maar erg moeilijk, zoniet onmogelijk, te begrijpen valt.
Enkele elementen komen veelvuldig voor, telkens in een sfeer van vergane glorie en verval. Reizen (maar nergens echt naartoe), medische zorg (die schielijk te kort schiet), dromen van vroeger (toen het beter was) en van een toekomst waarin het ook weer beter moet worden. Dat laaste is ook de essentie van het boek, een gevoel dat achter blijft na het dichtslaan van de laatste pagina.

Het gaat niet over grote thema, superhelden, aktie maar wel over alledaagse thema's die gewone mensen dagelijks bezig houden. Algemeen heerst er een typisch russische duistere en fatalstische sfeer, de humor is eerder sarcastisch of belachelijk makend. Een algemeen gebrek aan gevoel, oppervlakkigheid, zorgt ook voor een kille sfeer die zich zeker niet leent tot romantiek.
Psychologisch staat het boek sterk. De karakters zijn goed doordacht en er wordt veel aandacht besteed aan hun denkwereld en wat hen drijft in wat ze doen, zeggen en ook niet zeggen.

Niet woke, geeft wel een accuraat beeld van de gewone Rus en hoe onverscihllig ze tegenover de oorlog in Oekraïne staan.

[Frederick · Rating 4 out of 5]

I read this collection of 13 stories (by the Russian writer who recently fled to the Netherlands) twice. It is a pity that this collection originally as a whole does not exist in Russian. The translators compiled it from various Russian editions. Pretty annoying when you want to look for a common thread throughout the collection of stories.
Still, this work is highly recommended. As with his great predecessor Anton Chekhov , to whom he is compared, he writes with great compassion about the ordinary Russian who, in a world that functions badly, still tries to keep up courage and resignedly accepts setbacks. A common thread throughout the stories are doctors and hospitals (logical when the author is a cardiologist) as well as culture. As the notes teach us, all the stories are peppered with references to Russian classics. Russian society may not function and healthcare may be inferior to our Western one, but Russian culture remains a comfort and outlet in difficult times. Yet another additional reason not to cancel it.

[Marc · Rating 4 out of 5]

Je wordt niet vrolijk van het leven in Rusland zoals Osipov het beschrijft. Zwarthandelaren die door de politie in elkaar worden gemept, artsen met allerlei vage bijbaantjes, mensen die op één kamer wonen, schaamteloze discriminatie van Tataren en Tadzjieken (of waren het Kyrgiezen).

De meeste mensen zijn arm en proberen zich staande te houden, soms met nog wel aardige baantjes, zoals dramaturg bij een theater in een uithoek. Mensen die wat meer geld hebben zijn bijna allemaal corrupt of maken misbruiken van hun macht. Het noodlot is een terugkerend motief en dat is niet raar in deze wereld, die wel erg ver afstaat van de meritocratie die we in West-Europa denken te hebben.

[Manuel Sanz · Rating 4 out of 5]

La nueva sociedad rusa. La Rusia de siempre. La de antes de la URSS y la que vuelve al caer el muro. Retratos de gente sin pasado ni presente y casi ya han olvidado un futuro de frío y hambre. Personajes tristes, nuevos ricos, amantes del nuevo capitalismo salvaje, antiguos funcionarios sin salario. Un derrumbe con muchos escombros por las calles de Moscú. Corrupción. Todo lo describe Ósipov de forma distante. Sin juzgar no valorar. Solo va mostrando todo lo que respira en ésta nueva Rusia.
www.enbuscadeltiempoperdido.wordpress...
www.preferirianotenerquehacerlo.wordp...

[Carlos B. · Rating 4 out of 5]

El estilo de Osipov me ha gustado mucho. La lectura es muy dinámica. Para mí, el estilo está por encima de las tramas de los relatos. Éstos tienden a repetir ciertos elemenos: la mayoría de los personajes son cultos, les gusta la música. Algunos son médicos. A casi todos les gusta la lectura, Pushkin y Lermontov.

Da igual que Rusia no te interese mucho, ya sólo por cómo están escritos, merece la pena leer estos relatos.

[Marnix Verplancke · Rating 4 out of 5]

Knappe verhalenbundel die op zoek gaat naar de ziel van de Rus en zijn literatuur, soms wrangkomisch en absurd, andere keren teder en weemoedig, maar steeds ook fatalistisch en doortrokken van het idee dat schrijven een noodzaak is, voor de schrijver zelf, maar ook voor de wereld, want wat niet geschreven is, bestaat ook niet.

[Fransien Vandeweghe · Rating 4 out of 5]

"De wereld is niet stuk te krijgen" van Maxim Osipov: 4 sterren. Vond de verhalen nogal ongelijkmatig. Enkele uitschieters: Een renaissanceman, Aan de Spree, Een kleine Lord Fauntleroy, De Poolse vriend.

[Bart · Rating 3 out of 5]

3,0 ⭐️

[Johan Sanders · Rating 4 out of 5]

Verrassend - zie al de lovende besprekingen op deze site - ze liegen niet!

[Arjan Van Noort · Rating 4 out of 5]

Een arts in het Rusland van Poetin zit niet snel om stof verlegen. De mensen die de verhalen van Osipov bevolken leven hun leven in een licht tot zwaar surrealistische omgeving waarin in ieder geval niemand ervan uit gaat dat dingen functioneren of dat afspraken betekenis hebben. De arts krijgt vrijwel niet betaald voor zijn werk en moet dus met patiënten op stap naar het buitenland alwaar operaties worden uitgevoerd die betrokkenen in eigen land niet durven ondergaan. De datsja in Tarusa (101 km van Moskou, dichterbij mochten bannelingen zich niet vestigen) is teken van welstand en van daaruit observeert Osipov zijn omgeving. Hoe het bestuur geregeld wordt door een bazige en door rancune gedreven vrouw, die menselijk wordt als ze liefde opvat voor een van haar werknemers. Zelfs zodanig dat ze haar wil betalen voor het werk, ongebruikelijk bij Tadzjieken die naar believen kunnen worden uitgebuit (en doodgeslagen als het zo uitkomt), en zelfs de doodslag op de (scherts-)burgemeester wil ze haar werkneemster vergeven.
Het verhaal over het mijnstadje Eeuwigheid en het daar voor de arbeiders opgerichte theater is mijn favoriet. Het volstrekte culturele vacuüm waarin het theater functioneert en het dramatische einde als twee acteurs een duel uitvechten met fatale afloop terwijl kort daarop het gehele stadje met een pennenstreek wordt opgeheven om slechts als doelwit voor kruisraketten nog even te gloriëren is de achtergrond voor een levensverhaal van uiterste bescheidenheid. Dat de verteller domweg verdwijnt en dat de buren zijn woning en spullen gewoon maar in gebruik nemen is volkomen passend.

Osipov levert geen expliciete kritiek maar beschrijft een samenleving die zo van improvisatie en wanorde aan elkaar hangt dat moeilijk is in te zien waarop het voortbestaan en overleven eigenlijk gebaseerd is. De menselijkheid van de personages blijft echter overeind en daarin ligt denk ik de verwantschap met oudere schrijvers als Tsjechov met wie Osipov tegen wil en dank vergeleken wordt.

[Tim Weemhoff · Rating 4 out of 5]

Een schrijvende arts. Dan is de link met Tsjechov of Boelgakov gauw gemaakt. En alledrie doen ze aan korte verhalen. Daar houden de vergelijkingen wat mij betreft op. Maxim Osipovs bundel is een recente. Verscheen in 2019 in het Engels en eerder dit jaar in de Nederlandse vertaling bij Van Oorschot.

Het zijn twaalf verhalen uit de periode 2009-2017. Vol ironie, zwarte humor, scherpe observaties, verwondering en verwijzingen naar de Russische klassieke schrijvers en dichters. Qua stijl niet zelden fragmentarisch of met wisselingen van perspectief, maar altijd doordacht en zeer sterk geconstrueerd.Osipov schrijft over gewone mensen met al hun tekortkomingen, als ware het 19e eeuwse Russische romanhelden.

Prachtig beschreven is de mislukte hereniging van twee verloren gewaande zussen. Of het zwartgallig-melancholische verhaal over een cardioloog die in zijn vrije tijd mensen helpt emigreren naar de VS. En knap hoe hij in een enkele zin een heel dorp weet neer te zetten in het verhaal over een papierfabriek:

“Er gebeurt hier zelden wat en als er wat gebeurt, onthouden de mensen het slecht.”

Fraai voorwoord overigens van Svetlana Alexijevitsj, de Belarussische nobelprijswinnares van wie ik begin dit jaar het indrukwekkende Second Hand las.

[Michel Schynkel · Rating 3 out of 5]

Een bundel kortverhalen van een schrijvende Russische arts. Een poosje geleden stond er een boeiend interview met de man in De Standaard der Letteren en dus toog ik op zoek naar werk van hem. Van het openingsverhaal ‘De roep van een tamme vogel’ was ik meteen weg. Wat kan deze man schrijven, dacht ik. Meteen werd ik het verhaal ingetrokken. Knap hoe hij slechts met een paar lijnen een sfeer weet weer te geven of een personage neer te zetten. En wat voor een personages! Toch haakte ik in de daaropvolgende verhalen meer en meer af. Dat de man een groot talent is, staat buiten kijf, maar ook dan is er nog werk aan de winkel. De manier waarop hij de Russische samenleving van binnenuit beschrijft, blijft boeien, maar al te vaak springen de verhalen van de hak op de tak. Soms is het allemaal wat moeilijk te volgen.

[Hannah Vollebergh · Rating 4 out of 5]

Voor mij was dit boek de eerste binnen de Russische literatuur. Maxim Osipov is een hedendaagse schrijver, maar hij wordt vergeleken met de klassieke Russische Bibliotheek. Deze verhalenbundel vond ik heel interessant en goed geschreven. Samen scheppen de verhalen een bijzonder inkijkje in het Russische leven. Het viel me op hoe ver dat van me af lijkt te staan. Omdat ik nog niet veel Russische literatuur heb gelezen vond ik de verwijzingen wel lastig te volgen. Dat was jammer want deed voor mij wat afbreuk aan de verhalen omdat ik de nuances soms niet goed genoeg kon plaatsen. Eentje om op termijn te herlezen dus! En, de titel vind ik echt prachtig.

[Claartje · Rating 4 out of 5]

Dit boek had ik allang uit, maar ik ging het nog een keer lezen. De tweede keer las ik het niet helemaal, daarom bleef het maar op mijn lijstje staan. Ik vind het prachtige, fascinerende verhalen. Onbeschrijfelijke, droevige dingen gebeurden er. Erge dingen, waar de hoofdpersonen maar niet teveel bij stilhouden, en hun leven zo goed en zo kwaad als het ging verder leefden. Ooit komt die tweed elezing er, maar nu eerst nog een paar andere boeken.