Conferências e Discursos

by Albert Camus

Este volume reúne os trinta e quatro textos de que há registo proferidos publicamente por Albert Camus. Com exceção da reflexão sobre «a nova cultura mediterrânica», de 1937, todas estas comunicações foram realizadas no pós-guerra, resultado de solicitações que se foram multiplicando à medida que crescia a notoriedade do escritor e a vontade de ouvir o seu ponto de vista sobre as mudanças mundiais em marcha. Convicto da necessidade de «transformar o ódio em desejo de justiça», Camus depõe nos seus discursos um apelo para combater a infelicidade do mundo através de uma união fraterna entre os povos, sendo que a cada indivíduo caberá a sua parte, inclusive ao escritor. Como sublinhou: «Prefiro os homens empenhados às literaturas empenhadas. Coragem na vida e talento nas obras, já não é assim tão mau.» Este poderoso conjunto das suas palavras públicas é agora, pela primeira vez, publicado em Portugal.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Politics, History, Essays, Literature, Humanities

296 pages, Paperback

First published October 18, 2017

About the author

Works, such as the novels The Stranger (1942) and The Plague (1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.

Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.

He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.

Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.

The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.

Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).

The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.

Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."

People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.

Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.

Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.

Chinese 阿尔贝·加缪

Reviews

[Mohammad Ranjbari · Rating 5 out of 5]

براهای کامو...
متعهد بودن، صفتی است که در تاریخ ادبیات ما نوعی مذمت محسوب شده است. قائل شدن تعهد برای هنرمند، شعر را تا سطح شعار فرو کاسته است. سیاستمدارانی ظهور کرده‌اند که گاهی شاعر هم بودند. به همین خاطر، نویسنده بودن در ادبیات معاصر معقول‌تر از شاعر بودن است. زیرا نویسنده با قرار گرفتن در زیر لوای تعهد می‌تواند در عین حال هم نویسنده باشد و هم متفکر، اما شاعر و متفکرِ متعهد بودن، همیشه به ضرر شعر تمام شده است. این مقدمه؛ آرزوی دور و درازی برای ماست که شاعر و نویسنده‌ای داشته باشیم که جهانی فکر کند و در عین حال نگاه دقیق به مسائل کشور خود نیز داشته باشد. نبوده و فعلاً نیز نخواهد بود! فتح این بام برای ما از آن‌ور یا این‌ور آن افتادن است!
کامو متعهد است و این را شاید نوعی جبر تاریخ می‌داند. زیبایی تعهد او در این است که او ذات هنر را متعهد می‌بیند. «ما متعهدیم، حتی اگر خود نخواسته باشیم... این مبارزه نیست که از ما هنرمند می‌سازد، بلکه هنر است که از ما مبارز می‌سازد.» (113) البته کامو ماهیت هنر را حکم‌کننده و قضاوت‌گر نمی‌داند و بیش‌تر، هدف هنر را نیل به درک می‌داند نه قضاوت در امور. او به این جملۀ آندره‌ ژید اشاره می‌کند: «هنر به قانون زنده است و با آزادی می‌میرد.» اما منظور وی از قانون هنر، قانونی برخاسته از خود هنر و منبعث از چهارچوب آن است نه نظارت‌ها و سفارش‌های خارج از حیطۀ آن. او نگاهی دقیق به مسائل کشور و ملیت خود دارد و در عین حال جهان را زیر ذره‌بین خود قرار داده است. هر جا رفتاری نامعقول در سیاست و در برابر آزادی انسان رخ داده، کامو نوشته و سخنرانی کرده است. او در این کتاب بر علیه خشونت تاخته است. خشونتی که منطق یک دولت یا یک فلسفه آن را مشروع کرده است. مرگ انسانیت از همین نقطه شروع می‌شود. هیچ خشونتی نباید قانونی و موجه باشد و بخصوص به صورت نیابتی از کسی دیگر و یا نهادی دیگر اعمال شود. مجازات‌های مطلق باید کنار گذاشته شود زیرا مجرم مطلقاً مجرم نیست. و چقدر امروز در جامعه به این حقیقت‌های مسلم نیاز داریم!
کامو نگاهی بدبینانه به تاریخ دارد. تاریخ را امری تصنعی و طفره‌رو از دیالکتیک می‌داند که همیشه در برابر آزادی می‌ایستد. به همین خاطر تقدیر بشر را این می‌داند که هرگز آزادی حاضر و آماده‌ای نداشته است. نسخه‌ای که برای درمان می‌پیچد زیباست. «دانش است که انسان‌ها را به همدیگر وصل می‌کند و جهل است که انسان‌ها را از یکدیگر جدا می‌کند. کشتار، نفرت و خشونت از قلبی شرور نشئت نمی‌گیرد، از روحی جاهل برمی‌آید. و آن که داناست همیشه از تسلط و خشونت روی‌گردان است. همیشه شرف را بر استیلا ترجیح می‌دهد.» (75)
اشارۀ اصلی کامو به جهان سیاست است و رابطه و تعامل هنر با آن. البته اگر بتوان اسم آن را تعامل گذاشت. او حقیقت‌های سیاسی را با ساده‌ترین تمثیل‌ها برای همه بیان می‌کند:
«اگر کسی نان‌تان را گرفت، در همان آن آزادی شما را نیز سلب کرده است؛ اگر کسی آزادی‌تان را گرفت، مطمئن باشید نان‌تان نیز در خطر است.» (183)
اولین تلاش هر نهاد دیکتاتوری این است که رد مناسبات فرهنگ و کار دخالت کند و یکی را بردۀ دیگری سازد. تقسیم کار به یدی و فکری باعث می‌شود یکی بر دیگری برتری یابد و در نهایت منجر به عجز کار یا فرهنگ شود. (185)

به زعم کامو، هنر تا جای ممکن باید ارتباط خود را با واقعیت از دست ندهد، هر چند هرگز نمی‌توان رئالیست واقعی شد و رئالیست واقعی تنها خداست آن هم اگر وجود داشته باشد! هنرمند و اثر هنری در ازای وفاداری مطلق به واقعیت هویت می‌یابد. اگر این حقیقت را پیش‌فرض بگیریم که سرشت جهان، واقعیت است، آرزوی هنر این است که در واقعیات دخل و تصرف کند و واقعیتی دیگر بیافریند. به عبارتی دیگر هنر نه انکار محض است و نه تأیید محض هستی. هنرمند همیشه در حال انکار واقعیت است و از سویی عاجز از انکار آن و این تناقض را خلق می‌کند. اگر نور را یکی از جلوه‌های حقیقت جهان در نظر بگیریم که موجب نموداری هر چیزی می‌شود، به همان اندازه، ابژه‌های موجود در آن نیز تأثیرگذار هستند. یک سیب و نقاش در جریان هنر بر هم تاثیر متقابل دارند. این تقابل در ماهیت خود هنر نیز وجود دارد. هنر، هنرمند را انتخاب می‌کند و بدین ترتیب هر دو در سرنوشت همگان شریک می‌شوند!


این متن از کتاب را متناسب این روزهای تیره و تارمان دیدم:

و باید راه آینده را باز نگه داریم. و باید در کنار بخت زندگی از بختِ عظمت و شرف محافظت کنیم. و فریادی که در برابر این قتل‌های بی‌شمار {اشاره به قتل‌ها و اعدام‌های فرانسیسکو فرانکو در اسپانیا 1952} در گلو داریم پیش از هر چیز اعتراض و شورشی است علیه نابودی نظام‌مند تمام کسانی که فقط وجود و حضورشان ناجی این دنیا از شر بی‌شرفی است.»
هر کس هر کاری می‌تواند با تمام همت خود انجام دهد. به خواب نرویم، به‌راحتی گرفتار غم و یأس نشویم، به‌راحتی به کشته شدن دیگران تن ندهیم. به این وسوسه تن ندهیم که این ایثار و شهادت بی‌فایده نخواهد بود. چرا که اگر تنها فایده‌اش این شود که در خاطر تمام آدم‌ها باقی بماند، ممکن است روزی بی‌فایده شود. امروز به هر طرف نگاه می‌کنی قربانی می‌بینی، دیگر خاطره و یاد این شهدا کارساز نیست. به مرگ این آدم‌ها محتاج نیستیم، محتاج زندگی آن‌هاییم.
نه، نگذارید بمیرند، به دل‌ها و حافظه‌ها اعتماد چندانی نیست... هر مرد آزاده‌ای را که امروز نجات می‌دهیم، ده بردۀ فردا می‌میرند و باز معنایی پیدا می‌کند.» (167)

1401/09/03

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

《این را نیز می‌دانم که بسیار تلاش کرده‌ام به کلماتی که می‌نویسم احترام بگذارم، چرا که می‌خواستم از طریق آن به آن‌هایی احترام بگذارم که می‌توانستند کلماتم را بخوانند، همان‌هایی که نمی‌خواستم گمراه‌شان کنم... من و شما می‌دانیم مبارزه‌هایمان پایانی ندارد، تاروپود زندگی‌مان شده‌اند و خود زندگی ما هستند و مهم این است که در کنار یکدیگر، با وفاداری و با اشتیاق و هم‌دلی، این مبارزه‌ها را به سرانجام می‌رسانیم. دوباره از شما سپاس‌گزارم و قدردان‌تان هستم. دوست وفادار شما.》



در دفاع از فهم مجموعه‌ای از سخنرانی‌های آلبرکامو هستش که از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۵۸ می‌باشد. عصاره اصلی این سخنرانی‌ها چیزی نیست جز یک کلمه: آزادی.
کامو خودش رو سخنران بزرگی نمی‌دونسته اما معتقد بوده که زمانه‌ای که توش بوده هنرمند خواه یا ناخواه وارد گود و بعضی مسائل شده و باید موضع خودش رو مشخص کنه. در بین این سخرانی‌ها کامو از ادبیات، فرهنگ‌ و وضعیت فرانسه قرن بیستم، آینده و تمدن، بلایی که فجایع قرن بیستم بر سر انسان‌ها آوردند و اسپانیا و الجزایر و حکم‌های اعدام و میزان زیادی از عدالت و آزادی حرف می‌زنه.
من خودم شیفته شخصیت کامو هستم و شاید در جایگاه درستی نباشم که کتاب رو پیشنهاد کنم اما جملات و حرف‌های نسبتاً مربوط با وضعیت این‌روز‌های خودمون توش یافت می‌شه. یادمه دقیقاً بعد از اعدام قهرمان‌ها محسن شکاری و مجید رهنورد بود که به سخنرانی رسیدم که کامو در باب اعدام سندیکاهای اسپانیا کرده بود. برای خودم سوال بود اگه کامو امروز زنده بود از ایران و وضعیت ما حرف می‌زد؟ و پاسخ برام راحته: بله، قطعاً. کامو تمام قد پشت فریاد ما برای آزادی می‌ایستاد و این سرکوب و اعدام رو محکوم می‌کرد.
در نهایت کامو نویسنده و هنرمند رو متعهد می‌دونه که سکوت اختیار نکنه و از اتفاقات زمانه‌ش با صراحت حرف بزنه و آنقدر اینکار رو با جدیت در سخنرانی‌هاش انجام داده که خواندن این تتبعات خود یک امر اعتراضی در این قرن محسوب می‌شه.
ترجمه هم بسیار خوب و روان بود.

[Amin Matin · Rating 4 out of 5]

در دفاع از فهم بشری انسانی به اندازه آلبر کامو زحمت نکشیده است، مطمئن باشید.
آلبر کامو که با خطابه میانه‌ای نداشت و حتی در جایی گفته بود که عزیزان، سن و سال بنده به سخنرانی نمی‌خورد، می‌دانست که اگر وارد میدان سخنرانی بشود مجبور هست راجع به موضوعاتی اظهار نظر کند که نه تبحری درشان دارد نه مشروعیتی. ولی او که دفاع از مرزهای انسانیت را وظیفه خود می‌داند به نوعی که می‌شود گفت به ناچار دست به سخنرانی می‌زند، او در ابتدا بحران بشر را بیان می‌کند ولی به بیان آن اکتفا نمی‌کند، کار کامو حساب و کتاب دارد بنابراین مرهم را نیز حاضر و آماده در اختیارمان می‌گذارد و متذکر می‌شود که انسان می‌تواند با کمک امید از پس نجات خویش بربیاید. امید، این میل آدمی که بدون آن عالم هرگز چیزی جز انزوایی بی‌حد و حصر نخواهد بود. البته نقش هنرمندان و نویسندگان نیز لازم و ضروری است، نقشی که کامو خیلی خوب آن را انجام می‌دهد.
همه می‌دانیم که آلبر کامو می‌گفت شغلی وجود دارد به نام انسان بودن، که کارکردش مبارزه‌ با فلاکت عالم است، تا از شدت و حدت آن بکاهد، و در انجام این وظیفه هر انسانی نقشی دارد، نقشی اندک ولی ضروری.
روشنفکری کامو و مسیر منحصربه‌فردی که طی کرده همیشه الهام‌بخش من بوده، برام سوال هست، که آدمی که اینقدر تحت‌تاثیر امپریالیسم و استبداد بوده چطور اینقدر آزادی‌خواه و روشن ضمیر می‌شه؟ انگار تعهد آلبر کامو به مرزهای ملی مربوط نمی‌شه، شما وقتی تونستی در خودت نهادینه کنی که قضیه ایرانی بودن و فرانسوی بودن و ... کشکی بیش نیست یعنی خیلی از بقیه جلوئی.
در کل احساس می‌کنم کامو بیشتر به تمدن و احساس برادری نظر داشته تا نقش فرهنگ و توصیفش، نظام اخلاقی کامو منحصر در یکدونه موضوع هست و اونم همین انسان بودنه، انسان بودنی که کاملاً آموختنی‌ام هست و اصولش که در زندگی روزمره جاری و ساری هست کاملاً قابل اجراست.

به قول کامو انسان‌های متعهد را به ادبیات متعهد ترجیح می‌دهم. امید و شجاعت در زندگی و نبوغ و استعداد در آثار زیاد هم بد نیست.

[SARAH · Rating 5 out of 5]

و میلیون ها انسان دوباره می فهمند آزادی تنها خمیر مایه تاریخ است،تنها دلیل ش��ن برای زندگی و تنها نانی که از آن سیر نخواهند شد.
کامو در خط خط کتاب عشق به آزادی و زندگی را فریاد میزند من باور دارم هر فردی جدای از هر باور و بینشی کتاب را بخواند فریاد بیدار باش او و مسولیت پذیری تک تک انسان هادی برابر حقیقت از کلمه ها و واژه های کتاب فوران می‌کند بخوانیم و …..

[Kusaimamekirai · Rating 4 out of 5]

“The reality of a man’s life is not to be found only where he stands. It is to be found in other lives which give shape to his: lives of loved ones, in the first place, who would have to be filmed in their turn; but also lives of unknown men, powerful and wretched, fellow-citizens, policemen, teachers, invisible comrades from mines and building sites, diplomats and dictators, religious reformers, artists who create myths determining our behavior, humble representatives, finally, of the sovereign chance ruling the most ordered existence.”

There is something about reading the essays and speeches of Albert Camus that always makes me think about he was very much a man of his time as well as a man for ours. The former in his stinging rebukes of fascist Spain, and Soviet totalitarianism, the latter because behind these very era specific movements in time lie some universal truths that very much apply to us today.
There are perhaps too many examples to cite them all here but one in particular that is never far from his writings is the responsibility and limits of freedom. As Martin Luther King would also later write, freedoms are very rarely granted by those with power. They are slowly and often painfully won and equally often quickly and easily lost. Those who are willing to outsource their thinking and moral compass to a strongman/woman because they are either too lazy to fight for what they believe or simply want to get on with the business of “achieving” do not deserve freedom. As Camus writes:

“In short, all flee true responsibility, the weariness of being loyal or having an opinion of their own, in order to flock into the parties or phalanxes which will think, grow indignant and basically decide in their stead.”

In the same way, Camus makes a forceful argument that we often conflate freedom with rights when in fact rights must have their limits in order to avoid trampling on those of others. You may for example believe that you have the right to carry a gun wherever you please, but doing so also infringes on the mental peace and well being of those who feel uncomfortable around guns. Of course, there are some who believe because rights are inalienable that someone being put off by us doing what we want to do is just an unavoidable consequence of freedom.
Yet Camus argues that what holds society together is our ability to talk with each other, and find common ground, no matter how small that ground may be. In the absence of this connection, it becomes easier to dismiss, demonize, and disregard anyone who disagrees with us. When this commonality is broken, it becomes almost impossible to have any kind of dialogue. As Camus says for example, the concentration camp victim who tries to make his/her jailer see their common humanity is simply wasting their breath. Their captor has ceased to see anything that unites them and as such can’t be reached by any kind of argument to their compassion.
We human beings however are not, however much we may believe we are, self contained entities floating through the world without leaving imprints on others or being imprinted ourselves. The value of our lives is intrinsically linked to those we share our lives with. As Camus so beautifully writes:

“A freedom involving only rights would not be freedom, it would be omnipotence, it would be tyranny. A freedom involving also rights and duties is a freedom which has a content and which can be experienced. The rest, freedom without limits, cannot be experienced, or can be only at the expense ultimately of the death of others. Limited freedom is the only thing which gives life at the same time to the one exercising it and to those on whose behalf it is exercised.”

[Chad Alexander Guarino da Verona · Rating 5 out of 5]

Speaking Out is collection of lectures and speeches by the hero of the Absurd, Albert Camus, covering a wide range of topics from politics, literature, war, and the general decline of mankind.

While I went into this collection hoping to glean some inherent meaning or value from them to apply to my life, I was quickly reminded of my place in the silent, indifferent universe which renders such searching entirely meaningless. Rather than wallow in my existential dread however, I was inspired by Camus's teaching to embrace the Absurdity of human existence and trek ever onwards, finally arriving towards my ultimate solution that this book is indeed worthy of a five-star rating.

**I was given a copy of this book by the publisher via NetGalley in exchange for an honest review. My thanks to Knopf Doubleday Publishing Group and Netgalley**

[jimmy ellison · Rating 2 out of 5]

this put me to sleep every night for the last two months... does that make it a good book??

[Tom Walsh · Rating 4 out of 5]

From the Man whom Life has taught the Value of Living with Contradictions, there comes a series of Speeches and Lectures shining a light on the One Path that can lead to Peace. Camus keeps coming back to nis Philosophy of defining a Life of deep Belief in the possibility of striving for Goodness and Truth while accepting the Necessity and Inevitability of Performing Acts of Unspeakable Evil.

He accepts this duality and the Responsibility it imposes of each and every one of us to forge Meaning out of these Opposites. The only Meaning worth finding is the one inside us. The Crisis of Man Lecture (1946) summarizes this position beautifully. Four Stars. .****

[Aodhán Shadlow · Rating 4 out of 5]

Pretty good one could say

[Lefteris Filippou · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετική άποψη για διάφορα θέματα .
Το διάβασα σιγά σιγά γιατί δεν ήθελα να τελειώσει ,
Κάθε κείμενο μια εξαιρετική τοποθέτηση .

[Ishmahourà, · Rating 5 out of 5]

You are a naughty man, but I love you.

[Guillaume Frasca · Rating 4 out of 5]

Même si le recueil aurait mérité un plus grand travail d'édition (certaines des conférences sont un peu redondantes et se répètent sur de longs passages), il permet de témoigner du bouillonnement de la vie intellectuelle de la période d'après-guerre. Espagne, Hongrie, Amérique latine... autant d'horizons explorés par Camus pour décliner la tension entre justice et liberté. Sa philosophie est celle d'un équilibre qui reste aujourd'hui encore à trouver. Sa réflexion sur la bureaucratisation des discours politiques trouve un écho dans le poids de plus en plus grandissant de l'informatique dans nos vies quotidiennes. Bref, à lire pour replonger dans le passé et préparer l'avenir.

[Robert Reinhard · Rating 5 out of 5]

Included here major pronouncements from the greatest humanist and writer of his and our time still: his speech on The Crisis of Man at Columbia, the true words of the artist in a time of catastrophe at the Nobel ceremony, a brilliant understanding of the nature of tragedy in the theater. These words read like they could be spoken again now with what is happening globally. Readers may also be surprised if they have an old image of Camus' novels how connected he is to the natural world and its beauty.

[Jessie · Rating 5 out of 5]

4.5/5 rounded up

[میثم موسوی نسیم‌آبادی · Rating 3 out of 5]

اگر کسی نان‌تان را گرفت، در همان آن آزادی شما را نیز سلب کرده است. اگر کسی آزادی‌تان را گرفت، مطمئن باشید نان‌تان نیز در معرض خطر است... فقر با پس رفتن آزادی رشد می‌کند و برعکس. اگر این قرن دشوار به ما چیزی آموخته باشد، این است که انقلاب اقتصادی یا همراه آزادی خواهد بود یا اصلاً وجود نخواهد داشت و آزادی همراه با اقتصاد خواهد بود یا خبری از آزادی نخواهد بود (کامو، ۱۴۰۲: ۱۸۳-۱۸۴).

کتاب «در دفاع از فهم» شامل سی‌‌وچهار سخنرانی از آلبر کامو (۱۹۱۳-۱۹۶۰) است که از سال ۱۹۳۶ آغاز می‌شود و در ۱۹۵۸ پایان می‌پذیرد. کتابی که این نویسنده و فیلسوف نامدار فرانسوی-الجزایری در سراسر آن متذکر شده است که انسان‌ها نباید در برابر ظلم و بی‌عدالتی سکوت کنند و هنرمندان و نویسندگان نیز موظف هستند که با صراحت از آزادی حمایت کنند.

تا زمانی که ارادۀ معوف به قدرت از بین نرود اوضاع [جهان] سامان نمی‌یابد (همان: ۷۶). می‌توانیم به سازمان ملل متحد پیشنهاد بدهیم که خیلی رسمی خواستار حذف حکم اعدام در سراسر عالم شود (همان: ۴۸). وقتی یک اسقف اسپانیایی از اعدام‌های سیاسی حمایت می‌کند، دیگر نه اسقف است، نه مسیحی و نه حتی یک انسان، بلکه قاتل است (همان: ۸۱-۹۷).

آلبر کامو بااین‌که دارای اندیشه‌های نیهیلیستی بوده و معتقد است که تلاش و ایستادگی شبیه بختی است که یک در هزار امکان موفقیت دارد، اما در عین‌حال خطرات این نوع تفکر را هم گوشزد کرده و انسان‌ها را به مبارزه و تسلیم نشدن دعوت می‌کند (همان: ۵۸-۶۷-۷۱-۹۲).

کامو در قسمتی از سخنرانی خود باعنوان بحران بشر که در سال ۱۹۴۶ در دانشگاه کلمبیا برگزار شده، اذعان کرده است:

اگر به هیچ‌چیز باور نداشته باشیم، اگر هیچ‌چیز معنایی نداشته باشد و اگر نتوانیم ارزشی را ثابت کنیم، آن‌گاه همه‌چیز مجاز می‌شود و هیچ‌چیز اهمیتی نخواهد داشت. آن‌گاه نه چیز بدی هست و نه چیز خوبی، و نه حق با هیتلر بوده و نه اشتباه کرده است. می‌توانیم میلیون‌ها انسان بی‌گناه را به کوره‌ها بسپریم همان‌طور که خود را وقفِ مراقبت از جذامی‌ها می‌کنیم؛ تمام این‌ها علی‌السویه است و چون باور داریم هیچ‌چیز معنایی ندارد، باید این‌گونه نتیجه گرفت که حق با کسی است که پیروز می‌شود و این نتیجه‌گیری چنان درست است که حتی امروز عده‌ای از انسان‌های باهوش و شکاک می‌گویند اگر برحسب اتفاق هیتلر در این جنگ پیروز شده بود، تاریخ به او افتخار می‌کرد... او را می‌ستود و وحشت و کشتارش را توجیه می‌کرد (همان: ۴۱-۴۲).

منبع:

_ کامو، آلبر، ۱۴۰۲، در دفاع از فهم: سخنرانی‌های آلبر کامو (۱۹۵۸-۱۹۳۶)، ترجمه محمدمهدی شجاعی، تهران، نشر چشمه.

[Sam · Rating 5 out of 5]

Honestly, I had no idea what to expect of this book going in. I was aware of lectures like “The Crisis of Man” and knew Camus was famous while he was alive, but I had no idea the extent of his political activism and the range of topics on which he expressed, or was asked to express, an opinion.

Specially enjoyable were the lectures on topics such art, aesthetics, and the theatre — As someone with an interest in drama, it is always interesting to read what such a learned man, and who himself wrote, staged and even acted on plays thought of the state of the previously mentioned topics during such an uncertain time as was the immediate aftermath of the most destructive war mankind has endured. — but at the same time, I was able to better understand Camus. Not so much his philosophy, more so his politics and stances on various subjects.

Before reading this book I had no idea of the strong connection he had to Spain (considering it a second fatherland), his staunch opposition to the Francoist regime, or the fact that his views on the state of Algeria caused him to be subject of much disdain by his fellow Algerians — he seems to be, for the most part, culturally erased in Algeria, which I find absolutely baffling.

Overall this was a most amazing and pleasurable book. I consider Camus to have been gifted with a poetic gift that is seldom afforded to philosophers (The influence of figures like Cervantes, Calderón, Molière, Racine, or Dostoyevsky, surely had to do with bestowing on him this gift for rhetoric).

Finally, I would like to add that I would avoid this book if you’ve not read his essays or his fiction. Reading those books before this one will enrich your experience of this book.

[Augustus · Rating 3 out of 5]

First time in my life that I have read a book that is all lectures and speeches of someone, collected by some people so that it could be published in a book. It happened that I chose Albert Camus. In his lectures and speeches, he is a passionate speaker against tyrants (ex: Hitler, Franco, Stalin), totalitarianism and intellectual censorship. He lived in an unlucky era that was full of the 3 things that I have mentioned above. Supporting truth and freedom - with limits of course, unlimited freedom is for tyrants - in politics and in art is the theme when you read this book. I have to admit that I find some boring and some interesting. Interesting parts in my opinion are "The Crisis of Man (or The Human Crisis)", "Are we pessimists?" and his Nobel Prize acceptance speech in 1957.

The good thing for me is that I have read all major works of his except The Rebel. If you are reading my review right now because you like Albert Camus and his philosophy, I say this book is just a bonus material and it's up to you to read all the real life thoughts of his.

[Ralph Burton · Rating 5 out of 5]

What's remarkable is that Camus's knowledge of foreign policy, current affairs, and global post-war politics circa 1940s-1950s makes him sound less like a philosopher, though he is articulate and precise in a way that garner his legendary status, and more like an adept, respected politician or diplomat in an age where there was such a thing. Camus would have been respected and admired by those who sounded like him, or yearned to sound like him, in this age where realpolitik seemed a thing of the past. These days, that he speaks in complexities and nuances -- sounding very much like Barack Obama -- would count very much against him. His use of the word "but", that crucial academic emphasis of a hidden layer, is all but discounted today not only in academic, where academics outdo themselves trying to have the hottest takes, but (pun intended) in politics, philosophy and even in the playground.

[Molsa Roja(s) · Rating 5 out of 5]

Em sembla que és en extrem inspirador escoltar algú com Camus, o com Sartre, conjugar en la literatura i la filosofia una espurna revolucionària –la revolució, en primer lloc, com la fi de l'opressió dels treballadors. El compromís que observaven, l'insistència i el valor amb què s'hi involucraven... en aquestes xerrades, Camus presenta –en ocasions de manera repetitiva– la seva idea de la Crisi de l'Home, la naturalesa revolucionària de tota escriptura verdadera i la necessitat de lluitar per a les nostres llibertats, de rebutjar l'aparent realisme (el realisme capitalista, que diria Fisher) que despotencia i comprometre'ns a lluitar, pel simple fet que no podem viure amb una rendició, acceptar l'injustícia.

“For if it is not in fact up to intelligence to modify history, then its proper task will be to act upon man who himself makes history.” p.9

[Manuel Pinto · Rating 5 out of 5]

Um tratado de decência, pensamento e defesa da liberdade e do aceitar da existência.


“Quando a morte se transforma numa questão de estatística e admiração, é sinal de que os negócios do mundo não andam bem. Quando a morte passa a ser algo de abstrato, é sinal de que a vida também o é. E a vida de cada um não pode ser abstrata, a partir do momento em que nos atrevemos a submetê-la a uma ideologia. A desgraça é que estamos no tempo das ideologias e de ideologias totalitárias, isto é, tão seguras de si, da sua razão imbecil ou da sua curta verdade, ao ponto de só verem a salvação do mundo na sua própria dominação. É querer dominar alguém ou alguma coisa implica desejar a anulação, o silêncio ou a morte desse alguém. Para o constatar, só é preciso olharmos à nossa volta.
Não existe vida sem diálogo. E hoje, em grande parte do mundo, o diálogo foi substituído pela polémica.”

[cypher · Rating 5 out of 5]

a collection of various lectures and speeches, in Camus typical philosophical style, on various topics, mainly political. it was a nice surprise to find one addressed to romania expressing french support against the russians and speaking of the deep longstanding connections of the past between romania and france a speech he felt to give, as a response to the atrocities done by russia in the world, although not the same, nothing new, i mean old, as we have seen in more recent times as well with ukraine, which is now suffering because things taken by force in the past are claimed as theirs as a permanent right, again through force.
Camus was definitely not afraid of speaking out on various political issues, and this collection showcases this.

[Daniil Lanovyi · Rating 3 out of 5]

European intellectuals of the mid-XX century were mainly preoccupied with reflecting on the monumental events they witnessed. Through the works of fiction and non-fiction, they tried to understand the reasons, effects and nature of their recent past in attempts to carve a better future in times of high uncertainty. It should sound familiar to thinking people of today as we're going through similarly challenging times that we will need to process and learn from. However, where are the thinkers of the Camus statue today?

[Kimble Schiller · Rating 4 out of 5]

*A man indifferent to murder is a murderer himself*.
Camus' fictional works have outlasted him more than his political ones, which is a shame, albeit a facet of art in general. This collection of essays is striking, poetic, and thoughtful. He repeatedly and uncompromisingly stands up for truth, justice, and freedom. A true humanist who resides somewhere on the borders of pessimism. One of the most talented yet humble writers of his time.

[Nick Peterson · Rating 4 out of 5]

As a collection of speeches it gives great insight into the famed authors political views on the events within his lifetime, while also giving a glimpse into the formation of ideas that would later form his magnum opus l'homme revolte.

[Radek Kessl · Rating 5 out of 5]

I’ve always been enchanted by Camus’s ability to describe the atmosphere of an age. In his lectures he does so in regard to specific events and times through a perspective of a writer who cares about the oppressed.

[Eric Berg · Rating 4 out of 5]

A solid collection of speeches delivered and those just written and published here. The bulk of the works are 1956 and after. Overall, a nice look into some of her more esoteric work by Camus.

[Lourens Van Hoorn · Rating 3 out of 5]

Interessante, leuk denkende man. Het boek zelf is echter repetitief en bij grote vlagen nietszeggend.

[Marta Cruz]

E/ENS(J)0005-CAM

[João Vaz · Rating 3 out of 5]

Can be rather repetitive at times (at no fault of its own), as some of his speeches emulate previous ones.

[Jabeeeeeen · Rating 5 out of 5]

Very helpful for my research on the role of an artist and institution. Always a pleasure to read his moving words. Makes you feel determined to do something.