Και να με συλλογίζεστε όταν είστε μόνος. Η σκέψη που θα μου στέλνετε με τον αιθέρα θα με βρίσκει στη μοναξιά μου, όπου κι αν είμαι, και θα με κάνει ευτυχισμένη. Αχ, μη με ξεχνάτε στιγμή, στιγμή… Κι εγώ δεν είναι στιγμή που να μη σας έχω στον νου μου. Είστε για μένα ο αέρας που αναπνέω και ζω… Ανώτερη, ιδανική, εξευγενισμένη είναι η αγάπη της δεκαοκτάχρονης και εντυπωσιακά όμορφης Θάλειας προς τον Ανάστη, τον αναγνωρισμένο ζωγράφο των Αθηνών, τον μποέμ τύπο με το προσεγμένο ντύσιμο, που τραβά τα βλέμματα στα σαλόνια των λογίων και των καλλιτεχνών. Όταν εκείνος θα αρχίσει να ανταποκρίνεται στο ερωτικό κάλεσμα του κοριτσιού, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο δίλημμα στη ζωή του. Τα γράμματα που θα ανταλλάξουν οι δύο νέοι θα σφραγίσουν τον μεγάλο έρωτά τους, αλλά και θα συναντήσουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό… Οι Μυστικοί αρραβώνες έχουν την ωραιότερη ερωτική επιστολογραφία, γιατί είναι πραγματική. Όπως έγραψε ο Ξενόπουλος στην Αυτοβιογραφία του το 1939, δέκα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, ο κεντρικός ήρωας είναι ο ίδιος. Δεν αποκάλυψε όμως ποτέ το πραγματικό όνομα της Θάλειας, η οποία όπως έγινε γνωστό στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό της εποχής εκείνης επρόκειτο για την ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου, γνωστή ως Μυρτιώτισσα.
Το βρήκα πληκτικό και μοιάζει περισσότερο με κακέκτυπο του Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες που είναι πολύ πιο φυσικό και ζωντανό. Η επιστελογραφία δε με άγγιξε.
Μυστικοι αρραβώνες ή αλλιώς το δίλημμα του Νάσου Αναστη. Άλλο ένα εξαίρετο έργο από τον μεγάλο Γρηγοριο Ξενόπουλο.Ο Αναστης,ένας ανερχόμενος ζωγράφος, είναι μυστικά αρραβωνιασμένος με την Καίτη,ώσπου στη ζωή του εισβάλλει η ωραία Θαλεια και τότε ο νεαρός καλλιτέχνης διχαζεται.Με τη Θαλεια ξεκινά μία κρυφή ερωτική αλληλογραφία ώσπου η Καίτη ανακαλύπτει την αλήθεια..... Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με θέμα μία χαμένη αγάπη και μία χαμένη ζωή που θα μπορούσε τόσο πολύ να ομορφυνει τη ζωή του Αναστη,αν τα πράγματα είχαν διαφορετική εξέλιξη από αυτήν που τελικά πήραν.Αν και το τέλος δεν είναι πικρό,γλυκόπικρο θα έλεγα.Η αδικία που έγινε σε παρελθόντα χρόνο στάθηκε αίτια για να εξελιχθούν τα πράγματα όπως εξελίχθηκαν. Ο Αναστης είναι ένας άνθρωπος που τα θέλει όλα δικά του,φιλαρεσκος και εγωιστής,όπως είναι,του αρέσει να τον λατρεύουν και έτσι δεν ξέρει ούτε ο ίδιος τι θελει απο τη ζωή του.Καθ'ολη τη διάρκεια του βιβλίου τον βλέπουμε διαρκώς αναποφάσιστο. Τελικά,πιστεύω πως ο μόνος που αγάπησε ο ζωγράφος ήταν ο εαυτός του γιατί αν πραγματικά αγαπούσε μία από τις δύο κοπέλες δεν θα είχε διαρκώς διλληματα και αμφιταλαντευσεις.
Ε λοιπόν δεν το περίμενα αλλά με κράτησε παρόλο που έμοιαζε με μια κλισε ιστορία της αθηναικής «υψηλή» κοινωνίας του 1915 μεταξύ πληθυντικών ευγενειας, σουαρέ, χορών και καλών τρόπων. Ηθογραφία μιας άλλης εποχής, χαρακτήρες πολύ μακριά από το σήμερα αλλά παρόλαυτα ζωντανοί και το ζωντανότερο κομμάτι οι αληθινές επιστολές που ο Ξενόπουλος αντάλλασε με την ποιήτρια Μυρτιώτισσα και τις οποίες χρησιμοποιήσε τελικά ως σκελετό για το βιβλίο. Αξίζει σαν ανάμνηση μιας μακρινής ρομαντικής εποχής.
Ένα μυθιστόρημα που έχει δύο όψεις, από τη μία έχει ένα ιδιαίτερα ευφυές κωμικό στοιχείο με την αφήγηση μιας ιστορίας ερωτικού μπερδέματος με όλες τις συμβάσεις της εποχής, από την άλλη υπάρχει το ποιητικό ερωτικό στοιχείο που δίνει μία ιδιαίτερη ομορφιά σε αυτό το βιβλίο. Ο ήρωας μας έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο γυναίκες, με την μία να προσφέρει σταθερότητα και κοινωνική καταξίωση και την άλλη να προσφέρει πάθος και ιδιαιτερότητα. Ο συγγραφέας μπλέκει τα δύο στοιχεία που προανέφερα και μας δείχνει κάθε διάσταση αυτής της ιστορίας, καταλήγοντας σε έναν γλυκόπικρο επίλογο που δείχνει τις συνέπειες της τελικής απόφασης. Για αυτό δεν έχουμε μπροστά μας απλά μία ερωτική ιστορία αλλά κάτι περισσότερο περίπλοκο που συνδυάζει την ομορφιά με προβληματισμούς για την κοινωνία αλλά και τον κάθε άνθρωπο που σίγουρα κάποια στιγμή καλείται να αποφασίσει ανάμεσα στο συμβιβασμό και το ρίσκο. Βέβαια εμένα μου φαίνεται ότι υπάρχει κατά κάποιο τρόπο μία τέτοια επιλογή στην μορφή του βιβλίου με τον συγγραφέα να επιμένει σε μία αυτοσυγκράτηση στερώντας μας ίσως από μία πιο έντονη αφήγηση μιας τέτοιας ερωτικής σχέσης, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα.
Διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα όπως όλα τα έργα του Ξενόπουλου. Ζωντανοί διάλογοι και ενδιαφέρουσα πλοκή είναι τα δυνατά σημεία του μυθιστορήματος. Εκείνο που με ενόχλησε είναι η "ανοχή" που δείχνει ο συγγραφέας στις μικροπρέπειες, τα ψέματα, τις κατινιές και τις μικρο-δολοπλοκίες των πρωταγωνιστών, οι όποιοι με τα μυαλά που κουβαλάνε δεν θα έπρεπε καν να σκέφτονται το ενδεχόμενο του γάμου, πόσο μάλλον να λαμβάνονται και οι απόψεις τους σοβαρά υπ' όψην από τους μεγαλύτερους σε ηλικία πρωταγωνιστές και κυρίως απο τον ίδιο τον συγγραφέα που φένεται να "συγχωρεί" και να "δικαιολογεί" όλα τα ελαττώματα και παραπτώματα τους. Οι πρωταγωνιστές συμπεριφέρονται τόσο ανώριμα και αλλάζουν γνώμη τόσο συχνά που θέλεις να τους χαστουκίσεις.
Ίσως και 3,5 αστεράκια. Καλογραμμένη ιστορία αλλά δεν είναι του γούστου μου ο τόσος συναισθηματισμός και παραλογισμός. Ωστόσο αποτελεί μια ωραία περιδιάβαση σε μια άλλη εποχή και καταλαβαίνεις πόσο βαθιά ριζωμένα είναι τα πρότυπα για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του άντρα και ως εκ τούτου απαιτείται μεγάλος δρόμος για ξεριζωθούν.
Πώς οι αθεράπευτα ρομαντικοί και ιδεαλιστές προσγειώνονται στην πραγματικότητα των θνητών και πώς τελικά η αιώνια αγάπη παραμένει στη σφαίρα του ιδεατού. Η ιστορία μου άρεσε και πιο πολύ μου άρεσε που δεν είχε τραγική κατάληξη με μόνη απώλεια ότι ο κόσμος στερήθηκε τις δημιουργίες του ζωγράφου και από εκείνον αλλά και από εκείνη.
Ίσως και τελικά αν τελικά έσμιγαν οι δυό τους να τους έτρωγε και αυτούς η πραγματικότητα στο τέλος. Λυπάμαι που χάσαμε την Αμβροσία, η οποία ενώ είχε τη σοφία και τη διαύγεια να «βλέπει» καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, μια μοιραία απόφασή της καθόρισε τις ζωές 4 ανθρώπων και πέθανε τραγικά χωρίς να εξιλεωθεί. Κατηγορώ, όμως, τον Ανάστη που, κρίμα στα 30 χρόνια του, δεν είχε καμιά ενόραση και ωριμότητα πράξεων. Τελικά, ο καθένας παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει, άραγε; Ίσως και να μη το μάθουμε..
Το βιβλίο είναι διάσημο για την πιο ερωτική αλληλογραφία που μαθαίνω ότι υπήρξε και αληθινή ανάμεσα στον ίδιο το συγγραφέα και την ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου. Οι μυστικοί αρραβώνες, ενώ φαίνεται ότι αναφέρονται ανάμεσα στην Καίτη και στον Ανάστη (επαναλήφθηκε για λίγο το μοτίβο ανάμεσα στη Θάλεια και τον Αλέκο), θα έλεγα ότι αντιπροσωπεύουν πλήρως την κατάσταση ανάμεσα στη Θάλεια και στον Ανάστη. Την ανεκπλήρωτη, αιώνια αγάπη, τη μυστική σύναψη ψυχών και το ενδεχόμενο ανέλιξης και ευτυχίας. Παραμένει μόνο αρραβώνας και δεν ολοκληρώνεται ποτέ αφού δε γίνεται ο γάμος. Θλιβερό…
Νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο έργο του Ξενόπουλου απ’ όσα έχω διαβάσει ως τώρα…
Δύο καρδιές χτυπάνε για τον ίδιο άνθρωπο. Δύο αγάπες που τυρρανιούνται παθιασμένες με το ίδιο πρόσωπο. Ποιά θα διαλέξει; Η μια είναι η Καίτη στα ντουζένια της. Μια μεγάλη κυρία, πανέξυπνη που μαντεύει τα εσώψυχα του άλλου.Ως κορίτσι αποπνέει μια φρεσκάδα ασυναγώνιστη. Η ψυχική της δύναμη είναι ανεξάντλητη ενώ είναι θελκτικότατη με τέλειες αναλογίες & υπέροχες καμπύλες. Η άλλη είναι η Θάλεια. Γεμάτη αγνότητα & αθωότητα, υπέρλαμπρη στα λευκά. Τόσο γλυκιά μα και τόσο εύθραυστη σαν μια πανάκριβη πορσελάνινη κούκλα. Πολύτιμη,ιερή και τόσο ευπαθής που μοιάζει σαν να μην είναι του κόσμου τούτου. Ευωδιαστή,αιθέρια,πανάλαφρη κι αστραφτερή σαν μια νεράιδα. Ποιά θα κερδίσει την καρδιά του τυχερού; Η μάχη θα είναι ανηλεής, αμείλικτη και βάναυση. Μια ψυχή θα κουρελιαστεί. ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ- ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ(Διαβάζεται με βουρκωμένα μάτια)
Είναι βαρετό αλλά πάλι καλά που μερικές φορές γίνεται κουραστικό, οπότε έχεις αγωνία να δεις τι από τα δύο θα είναι σε κάθε κεφάλαιο. Μονόπλευροι χαρακτήρες και ο πρωταγωνιστής τρομερά αντιπαθητικός, ήθελα να τον ταρακουνήσω να μπει ο εγκέφαλος στη θέση του. Δε θα το πρότεινα, δε θα το ξαναδιάβαζα, δε θα πάρω πίσω τον χρόνο που έχασα αλλά τώρα έχω το προνόμιο να το κοροϊδεύω όσο μπορώ. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάν��ις.
Αρκετά βαρετό. Αντιπαθητικότατος ο Ανέστης!! Ενδιαφέρουσα ιδέα (γινόμενος μικροαστός αφήνεις την έμπνευση;),(πρέπει να επιλέξεις τους σωστούς ανθρώπους για να μην έλθεις σε καλλιτεχνικό τελμα;)
Ο Νάσος Ανάστης είναι ένας ταλαντούχος ζωγράφος, ιδιαίτερα γνωστός στην υψηλή αθηναϊκή κοινωνία. Κατά τη διάρκεια της ενός χορού θα γνωρίσει την νεαρή Θάλεια και θα εντυπωσιαστεί τόσο από την ομορφιά της όσο και από το πνεύμα της. Η Θάλεια, μεγάλη θαυμάστρια του Ανάστη, η οποίο είναι φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο και ασχολείται με τη ζωγραφική, δειχνει κολακευμένη από το διακριτικό του φλερτ. Θα ερωτευτούν αλλά ο έρωτας τους θα παραμείνει πλατωνικός. Το μόνο που θα τους ενώσει είναι κάποια γράμματα που θα ανταλλάξουν και που κάποια στιγμή λόγω μιας παρεξήγησης θα γίνουν η αιτία να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Ο Νάσος, όμως, εχει ένα μεγάλο μυστικό το οποίο κρύβει τόσο από την Θαλεια όσο και από τον κοινωνικό του περίγυρο. Είναι αρραβωνιασμένος την Καίτη, την κόρη ενός πρώην δικαστικού. Ο λόγος που κρατούν κρυφό τον αρραβώνα τους είναι το πένθος που έχει η οικογένεια της Καίτης. Τι θα συμβεί όμως όταν αποκαλυφθεί το μυστικό; Ποια θα είναι η αντίδραση της Θάλειας; Οι Μυστικοί αρραβώνες είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1915. Πρόκειται για ένα θεσπέσιο δείγμα ρομαντισμού της ελληνικής κλασικής πεζογραφίας. Περιλαμβάνει αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς ο Ξενόπουλος έγραψε αυτό το έργο επηρεασμένος από τη γνωριμία του με την ποιήτρια Μυρτιώτισσα ενώ ήταν ήδη αρραβωνιασμένος με την Ρίτα Κανελλοπούλου. Μάλιστα οι επιστολές που αναφέρονται στο βιβλίο είναι αυθεντικές. Και σίγουρα μέσα στις σελίδες του βιβλίου αναβιώνει η παλιά Αθήνα των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Οι βόλτες με τις άμαξες στην Κηφισιά, τα μπάνια στο Φάληρο και οι περίπατοι στο Ζάππειο.
«Δεν χρειάζονται ελπίδες και όνειρα, όταν είναι τέτοια η πραγματικότητα….να με αγαπάς για την αγάπη και για τίποτα άλλο. Όλα είναι μηδέν μπροστά της»
«Και τι άλλο μπορώ να αισθανθώ έξω από την αγάπη μου με γεμίζει; Κι η αγάπη αυτή είναι όλη για Σένα, μονάχα για Σένα…Σ’ αγαπώ γιατί δε μπορώ , παρά να σε αγαπώ και θέλω όσο ζω, όσο ζήσω ακόμη να στο φωνάζω…Είμαι και θα είμαι πάντα δίκη σου. Για εσένα αγάπη μου-για τους άλλους όλους φιλία.»
«Έκρυψε τη συγκίνηση του με ένα αστείο: -ποια είναι η κυρία; Ρώτησε. Και η Αυτή γελαστή πόζαρε μπροστά του, τάχα για να την αναγνωρίσει , και είπε: - Η «αμφιβολία»
«Έκλεγε την χαμένη του ζωή, το χαμένο του ιδανικό, τη χαμένη του ευτυχία…και καταράστηκε τη μοίρα.»
This entire review has been hidden because of spoilers.
Easy reading book with the ethics of the season it was written. Very well use of Greek language and deeply emotional as far as it conserns the way love is presented between the hero and a beautiful woman especially if we take as granted that it was written under circumstances that these feelings were not taken into account for the wedding of people.
Ωραίο βιβλίο και ενδιαφέρουσα ιστορία, αν και με κάποια στοιχεία υπερβολής.Όλοι χαρακτήρες έχουν αρκετά ελαττώματα θα έλεγα, και φέρονται επιπόλαια.Το μεγάλο μείον για μένα το μέγεθος του, θεωρώ ότι θα μπορούσε να ειπωθεί η ιστορία με τουλάχιστον 100 σελίδες λιγότερες.Το τέλος πολύ συγκινητικό.
Μαγεύτηκα από την πένα του Ξενόπουλου όταν έπιασα στα χέρια μου τον Κατήφορο. Θέλησα να διαβάσω και άλλα του δημιουργήματα για να βυθιστώ στον τόσο εναρμονισμένο cult κόσμο του. Για αυτό διάλεξα τους Μυστικούς Αρραβώνες.
Ένας ζωγράφος ερωτεύεται μια επίδοξη ποιήτρια, όταν είναι πια αργά. Έχει ήδη αρραβωνιαστεί μυστικά κάποια άλλη. Και οι δυο παντρεύονται τους λάθος ανθρώπους εξαιτίας ενός λάθους τρίτου ατόμου, μια αμελητέας παρεξήγησης.
Η ποιήτρια δεν ανθίζει, ο ζωγράφος χάνει την Τέχνη του. Είναι και οι δυο δυστυχισμένοι μέσα στη φαινομενική τους κοσμική ευτυχία. Μόνο που το ανακαλύπτουν όταν είναι πια πολύ αργά…
Ένα βαθιά ρομαντικό βιβλίο, που ξεκινάει υπέροχα, ανάλαφρα, με τα τελευταία κεφαλαία να είναι λίγο «χειρότερα» από το τέλος που έδωσε ο Ντοστογέφσκι στις Λευκές Νύχτες. Σπαρακτικό.
Οι επιστολές που περιέχει το μυθιστόρημα είναι αληθινές, βασισμένες στον θυελλώδη και σύντομο έρωτα του συγγραφέα με την Μυρτιώτισσα.
«Εκείνο που ελπίζει όποιος αγαπά, χωρίς, πολλές φορές να ξέρει καλά κι ο ίδιος. Έτσι τώρα κι ο Ανάστης. Έλπιζε χωρίς να ξέρει τι. Ήθελε χωρίς να ξέρει τι. Και τραβούσε στα τυφλά, στα σκοτεινά, στην τύχη, στο χάος».