What do you think?
Rate this book
Hemelrijk
In Hemelrijk vertelt Chris de Stoop het onthutsende verhaal van een zorgcentrum dat, na het bezoek van een sinterklaas, catastrofaal door coronabesmettingen getroffen wordt.
In het hart van de Kempen, op de hei, breekt een helse tijd aan wanneer een zorgcentrum na het bezoek van de goede sint getroffen wordt door corona. De sint, mantelzorger voor zijn oude moeder, wordt als ‘superverspreider’ bestempeld en is een moment lang wereldnieuws.
Honderden verzorgingstehuizen kampten met grote uitbraken, duizenden bejaarden stierven als vliegen, maar dit waargebeurde verhaal van een mantelzorger roept nu indringende vragen op over wat er echt gaande was. Hoe is het als je goed wilt doen maar kwaad aanricht? Wat is de nasleep van schuld en schaamte? Waarom is de ene mens minder mens dan de andere?
Chris de Stoop, zelf jarenlang mantelzorger, met ook een coronadode onder zijn naasten, brengt een ingetogen kroniek van het drama, vermengd met zijn eigen familie-ervaringen. Een persoonlijk, ontroerend portret van binnenuit.
In het hart van de Kempen, op de hei, breekt een helse tijd aan wanneer een zorgcentrum na het bezoek van de goede sint getroffen wordt door corona. De sint, mantelzorger voor zijn oude moeder, wordt als ‘superverspreider’ bestempeld en is een moment lang wereldnieuws.
Honderden verzorgingstehuizen kampten met grote uitbraken, duizenden bejaarden stierven als vliegen, maar dit waargebeurde verhaal van een mantelzorger roept nu indringende vragen op over wat er echt gaande was. Hoe is het als je goed wilt doen maar kwaad aanricht? Wat is de nasleep van schuld en schaamte? Waarom is de ene mens minder mens dan de andere?
Chris de Stoop, zelf jarenlang mantelzorger, met ook een coronadode onder zijn naasten, brengt een ingetogen kroniek van het drama, vermengd met zijn eigen familie-ervaringen. Een persoonlijk, ontroerend portret van binnenuit.
191 pages, Hardcover
First published February 1, 2022
3 people are currently reading
153 people want to read
About the author
Chris De Stoop
18 books64 followersChris De Stoop is een Vlaamse schrijver en journalist. Zijn debuut over een bende vrouwenhandelaars, 'Ze zijn zo lief, meneer', was een bestseller en werd door BBC bewerkt tot een documentaire.
In 2004 won hij de Gouden Uil Prijs van de Lezer met zijn vertelling 'Ze kwamen uit het Oosten'. Zijn boek 'Het complot van België', over de genocide in Rwanda, werd in 2008 genomineerd voor de AKO Literatuurprijs
Chris De Stoop in de Nederlandstalige Wikipedia
Chris De Stoop in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Chris De Stoop is a Flemish writer and journalist. His debute novel about women traffic, 'Ze zijn zo lief, meneer', was a beststeller and was adapted into a documentary by BBC.
In 2004 won hij de Gouden Uil Prijs van de Lezer met zijn vertelling 'Ze kwamen uit het Oosten'. Zijn boek 'Het complot van België', over de genocide in Rwanda, werd in 2008 genomineerd voor de AKO Literatuurprijs
Chris De Stoop in de Nederlandstalige Wikipedia
Chris De Stoop in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Chris De Stoop is a Flemish writer and journalist. His debute novel about women traffic, 'Ze zijn zo lief, meneer', was a beststeller and was adapted into a documentary by BBC.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 54 reviews
February 28, 2022
**1/2
De ongenuanceerdheid van de traditionele media (ik lees elke dag De Standaard, De Morgen en VRTNWS) valt steeds meer op. Stuk voor stuk zetten die mediakanalen in op snelheid en sensatie, in een nutteloze en vruchteloze poging de polariserende geruchtenmachine van de sociale media een hak te zitten.
_Hemelrijk_ bevindt zich misschien niet helemaal op hetzelfde niveau als _Het boek Daniel_, maar Chris de Stoop slaagt er alweer probleemloos in om de menselijkheid binnen te brengen in een schaamteloos gemediatiseerde gebeurtenis. Dank zij een gezonde dosis inlevingsvermogen, en de kunde om dat op de lezer over te brengen, brengt de Stoop de nuance binnen in wat nooit een zwart/wit verhaal had mogen worden.
De ongenuanceerdheid van de traditionele media (ik lees elke dag De Standaard, De Morgen en VRTNWS) valt steeds meer op. Stuk voor stuk zetten die mediakanalen in op snelheid en sensatie, in een nutteloze en vruchteloze poging de polariserende geruchtenmachine van de sociale media een hak te zitten.
_Hemelrijk_ bevindt zich misschien niet helemaal op hetzelfde niveau als _Het boek Daniel_, maar Chris de Stoop slaagt er alweer probleemloos in om de menselijkheid binnen te brengen in een schaamteloos gemediatiseerde gebeurtenis. Dank zij een gezonde dosis inlevingsvermogen, en de kunde om dat op de lezer over te brengen, brengt de Stoop de nuance binnen in wat nooit een zwart/wit verhaal had mogen worden.
April 14, 2025
'Superspreader' Santa blamed for coronavirus outbreak at Belgian care home
This is a newspaper headline from December 2020, at the height second wave of the pandemic. The story was picked up by media all over the world. Guido from Flanders played ‘Sinterklaas’ every year in his mother’s elderly home, but started developing symptoms a few days later. His worst fears became reality when he tested positive. The following days infections in the care home started to rise and Guido found his name in the newspapers as media were very quick to blame him. The news story of a Santa Superspreader spreads quickly even though it was unclear where they had gotten Guido’s medical data and whether it could in fact be proven that Guido was the superspreader. Could he not have caught the virus himself while at the elderly home? How come the first people that died had not participated in the Sinterklaas celebrations?
But for Guido the damage was already done, he had been blamed when trying to bring some joy to the residents in a very dark and isolated period. He fully respected all Belgian regulations at the time.
Author Chris de Stoop investigates these questions, but more than an investigative work this short book focuses on the silent catastrophe that corona has been in elderly homes. It is heart breaking to read the accounts of people living in fear, confusion and isolation, and the many left to die on their own.
The author does not question the strict lockdown rules as such, but he does invite us to pause and reflect on the impacts of those rules on the weakest in our society. He also weaves in the story of his own mother who died of Alzheimer’s disease in an elderly home some years ago.
All in all a moving book by an outstanding author.
This is a newspaper headline from December 2020, at the height second wave of the pandemic. The story was picked up by media all over the world. Guido from Flanders played ‘Sinterklaas’ every year in his mother’s elderly home, but started developing symptoms a few days later. His worst fears became reality when he tested positive. The following days infections in the care home started to rise and Guido found his name in the newspapers as media were very quick to blame him. The news story of a Santa Superspreader spreads quickly even though it was unclear where they had gotten Guido’s medical data and whether it could in fact be proven that Guido was the superspreader. Could he not have caught the virus himself while at the elderly home? How come the first people that died had not participated in the Sinterklaas celebrations?
But for Guido the damage was already done, he had been blamed when trying to bring some joy to the residents in a very dark and isolated period. He fully respected all Belgian regulations at the time.
Author Chris de Stoop investigates these questions, but more than an investigative work this short book focuses on the silent catastrophe that corona has been in elderly homes. It is heart breaking to read the accounts of people living in fear, confusion and isolation, and the many left to die on their own.
The author does not question the strict lockdown rules as such, but he does invite us to pause and reflect on the impacts of those rules on the weakest in our society. He also weaves in the story of his own mother who died of Alzheimer’s disease in an elderly home some years ago.
All in all a moving book by an outstanding author.
February 5, 2022
Alweer met een zéér sterk inlevingsvermogen geschreven!
February 5, 2022
Wil je eens lezen hoe het er in een woonzorgcentrum aan toegaat in coronatijden? Wel , lees dit boek. Confronterend, pijnlijk, ontroerend en menselijk hartverwarmend. En een goede tegenhanger voor de nieuwsberichten die via de media op ons afkomen.
November 28, 2022
Mooi boek over ouderenzorg, over Corona en over schuldgevoelens.
Soms met de nodige emoties gelezen want ook mijn moeder overleed in de eerste helft van 2020 in een rusthuis, niet aan Covid maar, zoals meerdere ouderen toen, aan eenzaamheid en levensmoeheid.
Goed dat Chris De Stoop dit onderwerp onder de aandacht bracht.
Soms met de nodige emoties gelezen want ook mijn moeder overleed in de eerste helft van 2020 in een rusthuis, niet aan Covid maar, zoals meerdere ouderen toen, aan eenzaamheid en levensmoeheid.
Goed dat Chris De Stoop dit onderwerp onder de aandacht bracht.
June 9, 2022
Een journalistiek verslag, persoonlijke getuigenis en mooi geschreven tijdsdocument over het lot van de woonzorgcentra tijdens de Coronapandemie.
In het woonzorgcentrum Hemelrijck in Mol was er een corona-uitbraak met flink wat doden na een sinterklaasfeestje. De Sint zou zelf als superverspreider de oorzaak zijn van dat drama. Dit boek brengt het verhaal van Guido, de man die als Sint de bewoners een leuke dag wou helpen bezorgen.
De Stoop brengt een biografisch portret van de man, als was het een in de kijker lopende politicus of een recent overleden artiest. Het valt een gewone man niet gauw te beurt. Ik vind dat een heel goede keuze van de Stoop omdat het zo sterk contrasteert met het vaak veroordelende en ridiculiserende beeld dat er toen in een genadeloze en gratuit spektakelzoekende pers werd opgehangen. En soort prins carnaval die het in zijn zotte hoofd had gehaald om nog maar eens bejaarden als kleine kinderen te behandelen. Met nu zo veel doden op zijn geweten. Het is dus zeker een soort rehabilitatie van de man.
Ook aan de gedetailleerde chronologie van de uitbraak zelf wordt veel aandacht besteed met beschrijvingen van mensen van vlees en bloed, bij naam genoemd: directrice, medewerkers, bewoners, doden en overlevenden. Hoe plots de hele organisatie overhoop werd gehaald, mensen in isolatie werden geplaatst, ziek werden en stierven. Niet zo maar mensen, maar Louis en Gerda. Waarvoor Hilde alles deed wat ze kon. Een verhaal van roeien met de riemen die er waren en van radeloosheid soms.
Zo krijgt men een goed en menselijk beeld van hoe zo een zorgcentrumbiotoop eruit ziet en welke mensen er zoal samenkomen. Hemelrijck staat ook voor de vele gelijkaardige plekken die er overal zijn. En waarvan het overgrote deel te maken kreeg met een plotse crisis die het leven er helemaal overhoop haalde, een grote druk legde op de verzorgenden en veel leed bracht voor de bewoners en hun families. De Stoop schetst een beeld van de beleidskeuzes rond corona en stelt daar vragen over, de belangrijkste misschien waarom mensen uit woonzorgcentra systematisch geweerd werden uit de hospitalen.
De Stoop was zelf ook lange tijd mantelzorger voor zijn moeder, zelf bewoonster van een woonzorgcentrum, wat hem al een grote vertrouwdheid met de problematiek gaf. Zij overleed wel kort voor de coronapandemie. Ook deze verhaallijn is verweven in "Hemelrijk".
Een goed boek, een echt tijdsdocument dat wat we in de kranten lazen en van de experten en bewindvoerders hoorden plaatst naast het concrete effect in onze woonzorgcentra. Een collectief memento voor alle mensen die er wonen of werken en hun families. Maar ook zeker de moeite voor mensen die er geen banden mee hebben.
In het woonzorgcentrum Hemelrijck in Mol was er een corona-uitbraak met flink wat doden na een sinterklaasfeestje. De Sint zou zelf als superverspreider de oorzaak zijn van dat drama. Dit boek brengt het verhaal van Guido, de man die als Sint de bewoners een leuke dag wou helpen bezorgen.
De Stoop brengt een biografisch portret van de man, als was het een in de kijker lopende politicus of een recent overleden artiest. Het valt een gewone man niet gauw te beurt. Ik vind dat een heel goede keuze van de Stoop omdat het zo sterk contrasteert met het vaak veroordelende en ridiculiserende beeld dat er toen in een genadeloze en gratuit spektakelzoekende pers werd opgehangen. En soort prins carnaval die het in zijn zotte hoofd had gehaald om nog maar eens bejaarden als kleine kinderen te behandelen. Met nu zo veel doden op zijn geweten. Het is dus zeker een soort rehabilitatie van de man.
Ook aan de gedetailleerde chronologie van de uitbraak zelf wordt veel aandacht besteed met beschrijvingen van mensen van vlees en bloed, bij naam genoemd: directrice, medewerkers, bewoners, doden en overlevenden. Hoe plots de hele organisatie overhoop werd gehaald, mensen in isolatie werden geplaatst, ziek werden en stierven. Niet zo maar mensen, maar Louis en Gerda. Waarvoor Hilde alles deed wat ze kon. Een verhaal van roeien met de riemen die er waren en van radeloosheid soms.
Zo krijgt men een goed en menselijk beeld van hoe zo een zorgcentrumbiotoop eruit ziet en welke mensen er zoal samenkomen. Hemelrijck staat ook voor de vele gelijkaardige plekken die er overal zijn. En waarvan het overgrote deel te maken kreeg met een plotse crisis die het leven er helemaal overhoop haalde, een grote druk legde op de verzorgenden en veel leed bracht voor de bewoners en hun families. De Stoop schetst een beeld van de beleidskeuzes rond corona en stelt daar vragen over, de belangrijkste misschien waarom mensen uit woonzorgcentra systematisch geweerd werden uit de hospitalen.
De Stoop was zelf ook lange tijd mantelzorger voor zijn moeder, zelf bewoonster van een woonzorgcentrum, wat hem al een grote vertrouwdheid met de problematiek gaf. Zij overleed wel kort voor de coronapandemie. Ook deze verhaallijn is verweven in "Hemelrijk".
Een goed boek, een echt tijdsdocument dat wat we in de kranten lazen en van de experten en bewindvoerders hoorden plaatst naast het concrete effect in onze woonzorgcentra. Een collectief memento voor alle mensen die er wonen of werken en hun families. Maar ook zeker de moeite voor mensen die er geen banden mee hebben.
February 8, 2022
"Op geluk staat geen leeftijd", de leuze van de Armonea-woonzorgcentra, belooft niet alleen zorg maar ook een mooie tijd voor onze oudere zorgbehoevenden. Zo leggen ze de lat hoog voor zichzelf, en ik hoop dat ze dit ook voor mijn eigen grootmoeder kunnen waarmaken, die zelf in het bewuste woonzorgcentrum Hemelrijck verblijft, waar de grote Sint-corona-uitbraak zich voordeed. Als bij wonder raakte moeke niet besmet en overleefde ze. De Sint kan echter niets kwalijk genomen worden, wat in dit boek alleen maar bevestigd wordt. Hij is een man die zich al jaren als hulpverlener inzet, en onmogelijk kon weten dat hij de dag van het Sintbezoek besmet was. Het kan zelfs niet bewezen worden of hij wel degelijk het virus binnen bracht, of zelf besmet raakte in het rusthuis. Hoe je het ook draait of keert, het virus zelf blijft de enige schuldige.
Het boek is een eerherstel voor hem, maar ook voor Hemelrijck en al zijn zorgmedewerkers, die onterecht een golf van bagger over zich heen kregen, een schoolvoorbeeld van welk leed media en sociale media kunnen aanrichten. En dat terwijl zij in zeer zware omstandigheden, zeven dagen op zeven, de besmettingsgolf het hoofd moesten bieden, nota bene in de kerstperiode. Zeer beklijvend om te lezen welke menselijke drama's deze ‘dubbele’ golf teweeg bracht.
Het is niet evident om besmettingen tegen te gaan in een woonzorgcentrum, en al helemaal niet met dementerenden. Bovendien is het evenwicht tussen quarantaine en andere maatregelen enerzijds, en toch nog een emotioneel menswaardig bestaan kunnen bieden anderzijds, vaak zeer moeilijk te bepalen. De ouderen gingen door het isolement mentaal sneller achteruit, zoals ik ook kon merken bij mijn eigen grootmoeder. Sommigen gaven zelfs aan liever te sterven dan in eenzaamheid door te gaan. Anderen hadden zich tijdens het Sintbezoek na lange tijd nog eens kostelijk geamuseerd, waarna ze later het loodje legden. Langer leven in sociaal isolement, of korter leven met meer sociaal welzijn, het doet je nadenken wat het belangrijkst is voor een gelukkige oude dag. Een gelukkige oude dag, waar iedereen recht op heeft, want ouderen worden vaak vergeten en over het hoofd gezien. Van iedere rusthuisbewoner wordt door iemand gehouden, hoe oud ze ook mogen zijn. Een les voor de toekomst, waarin nog een enorme vergrijzing op ons afkomt.
Het boek is een eerherstel voor hem, maar ook voor Hemelrijck en al zijn zorgmedewerkers, die onterecht een golf van bagger over zich heen kregen, een schoolvoorbeeld van welk leed media en sociale media kunnen aanrichten. En dat terwijl zij in zeer zware omstandigheden, zeven dagen op zeven, de besmettingsgolf het hoofd moesten bieden, nota bene in de kerstperiode. Zeer beklijvend om te lezen welke menselijke drama's deze ‘dubbele’ golf teweeg bracht.
Het is niet evident om besmettingen tegen te gaan in een woonzorgcentrum, en al helemaal niet met dementerenden. Bovendien is het evenwicht tussen quarantaine en andere maatregelen enerzijds, en toch nog een emotioneel menswaardig bestaan kunnen bieden anderzijds, vaak zeer moeilijk te bepalen. De ouderen gingen door het isolement mentaal sneller achteruit, zoals ik ook kon merken bij mijn eigen grootmoeder. Sommigen gaven zelfs aan liever te sterven dan in eenzaamheid door te gaan. Anderen hadden zich tijdens het Sintbezoek na lange tijd nog eens kostelijk geamuseerd, waarna ze later het loodje legden. Langer leven in sociaal isolement, of korter leven met meer sociaal welzijn, het doet je nadenken wat het belangrijkst is voor een gelukkige oude dag. Een gelukkige oude dag, waar iedereen recht op heeft, want ouderen worden vaak vergeten en over het hoofd gezien. Van iedere rusthuisbewoner wordt door iemand gehouden, hoe oud ze ook mogen zijn. Een les voor de toekomst, waarin nog een enorme vergrijzing op ons afkomt.
February 27, 2022
Geen winnaar, maar interessant boekje tussendoor.
Bij momenten is het boek erg ontroerend, maar doordat het zo in anekdotes blijft steken,verliest het veel potentieel.
Mogelijk wel een oogopener voor wie zich weinig informeert buiten traditionele media.
Een magere 3 sterren
Bij momenten is het boek erg ontroerend, maar doordat het zo in anekdotes blijft steken,verliest het veel potentieel.
Mogelijk wel een oogopener voor wie zich weinig informeert buiten traditionele media.
Een magere 3 sterren
March 8, 2023
The book was more about Stoop's own experiences and Guido's story was secondary. The book Daniel was better written in my opinion. It's, for me, the combination of writing style and the way he tells his story and it's an okay story, but not his best.
April 24, 2022
Lang niet zo sterk als 'Het boek Daniël'.
'Hemelrijk' gaat slechts gedeeltelijk over Guido, de sinterklaas die zo uitgebreid in de pers is gekomen als zgn. superverspreider van het coronavirus in het woonzorgcentrum Hemelrijck.
Dit boek gaat over wat de bejaarden en verpleegkundigen meemaakten tijdens de coronacrisis.
Maar het gaat eigenlijk vooral over de ervaringen van de schrijver zelf, die jarenlang mantelzorger is geweest voor zijn op den duur dementerende moeder.
"Sinds de dag dat mijn moeder viel werd alles anders, zij een andere moeder, ik een andere zoon, aan elkaar geklonken door de mantelzorg. Ik werd zelf al een dagje ouder en zorgde zo veel mogelijk voor een stokoude ouder, terwijl mijn kinderen het huis nog niet uit waren. Geen uitzonderlijk fenomeen, want veel mensen van mijn generatie overkwam hetzelfde. De sandwichgeneratie noemt men ons. En zo voelde ik me soms. Gesandwicht."
Ergens in het boek las ik dat de bejaarden het maar normaal vinden dat hun kinderen urenlang bij hen komen zitten, liefst elke dag. Daarvoor heb je toch kinderen? :o
'Hemelrijk' gaat slechts gedeeltelijk over Guido, de sinterklaas die zo uitgebreid in de pers is gekomen als zgn. superverspreider van het coronavirus in het woonzorgcentrum Hemelrijck.
Dit boek gaat over wat de bejaarden en verpleegkundigen meemaakten tijdens de coronacrisis.
Maar het gaat eigenlijk vooral over de ervaringen van de schrijver zelf, die jarenlang mantelzorger is geweest voor zijn op den duur dementerende moeder.
"Sinds de dag dat mijn moeder viel werd alles anders, zij een andere moeder, ik een andere zoon, aan elkaar geklonken door de mantelzorg. Ik werd zelf al een dagje ouder en zorgde zo veel mogelijk voor een stokoude ouder, terwijl mijn kinderen het huis nog niet uit waren. Geen uitzonderlijk fenomeen, want veel mensen van mijn generatie overkwam hetzelfde. De sandwichgeneratie noemt men ons. En zo voelde ik me soms. Gesandwicht."
Ergens in het boek las ik dat de bejaarden het maar normaal vinden dat hun kinderen urenlang bij hen komen zitten, liefst elke dag. Daarvoor heb je toch kinderen? :o
October 14, 2022
Aangrijpend nog eens te herbeleven hoe het allemaal begon en was en om het vanuit het perspectief van de beroemdste Sint van heinde en ver eens te zien. En wat de pandemie met ons allemaal heeft gedaan. Een verhaal over mooie mensen en hun dappere verhaal.
February 4, 2022
In zijn eigen eerlijke en vooral ongezouten taal, brengt Chris De Stoop hier het verhaal over een man, Guido, die zich al jaren inzet voor zijn medemens. Als mantelzorger voor zijn moeder, iets wat de schrijver zelf ook was voor zijn eigen moeder en zich dus in Guido’s situatie kan verplaatsen, wil hij iets teruggeven aan het woonzorgcentrum dat al zo lang de zorgen over zijn moeder op zich neemt. Hij speelt Sinterklaas, ten tijden van corona. Een moeilijk jaar was al voorbij gegaan met die vreselijke pandemie, waar mensen zich moesten isoleren en waar vooral de oudere bevolking grotendeels het slachtoffer.M van bleek te zijn. Guido komt dan graag verkleed als Heilig goed man de mensen entertainen, ze hebben het verdiend. Maar dan blijkt Guido zelf met corona besmet te zijn en hoort hij via de media dat hij een superverspreider blijkt te zijn…
Dit is een pakkend en ontroerend geschreven relaas over de man die bijna aan de galg werd gehangen, omdat ie zijn goed hart had getoond. Zonder enig bewijs, zonder enig gesprek, werd hij als dé oorzaak (als dader) bestempeld als diegene die doden op zijn geweten heeft. Chris De Stoop toont in dit boek aan hoe makkelijk het is iemand aan de schandpaal te zetten, welke (vuile) rol media hierin speelt en hoe belangrijk het is dialoog aan te gaan vooraleer iemand eens stempel op te drukken!
Dit is een prachtig geschreven boek met een jammer genoeg schrijnend thema. Chris De Stoop is makkelijk één van mijn favoriete schrijvers van deze eeuw! Hij brengt het met veel passie, maar ook met ontroering. Zijn eigen ervaringen helpen hierbij duidelijk.
http://looneybooks79.blog/2022/02/04/...
Dit is een pakkend en ontroerend geschreven relaas over de man die bijna aan de galg werd gehangen, omdat ie zijn goed hart had getoond. Zonder enig bewijs, zonder enig gesprek, werd hij als dé oorzaak (als dader) bestempeld als diegene die doden op zijn geweten heeft. Chris De Stoop toont in dit boek aan hoe makkelijk het is iemand aan de schandpaal te zetten, welke (vuile) rol media hierin speelt en hoe belangrijk het is dialoog aan te gaan vooraleer iemand eens stempel op te drukken!
Dit is een prachtig geschreven boek met een jammer genoeg schrijnend thema. Chris De Stoop is makkelijk één van mijn favoriete schrijvers van deze eeuw! Hij brengt het met veel passie, maar ook met ontroering. Zijn eigen ervaringen helpen hierbij duidelijk.
http://looneybooks79.blog/2022/02/04/...
February 12, 2022
Hemelrijk is niet van hetzelfde kaliber als andere kleppers van Chris De Stoop, die ik intussen associeer met een bijzondere vorm van non-fictie, verhalend vanop een verhelderende, objectieve afstand die toch altijd teder is. Misschien omdat hij hier er middenin stond en dus wat moeilijker afstand kon nemen?
Toch blijft dit boek sterk overeind als een getuige van een zeer schrijnende periode uit onze tijd, die bij momenten echt naar de keel grijpt en misselijk maakt.
Toch blijft dit boek sterk overeind als een getuige van een zeer schrijnende periode uit onze tijd, die bij momenten echt naar de keel grijpt en misselijk maakt.
February 26, 2022
Chris De Stoop legt ongenadig de onbekwaamheid bloot van politici, de arrogantie van viro- en andere logen, de sensatiezucht van de media tijdens de covid-pandemie.
Hij veegt grondig de vloer aan met de ongelooflijk egoïstische om niet te zeggen misdadige uitspraak van Marianne Zwagerman: ‘De emotie moet echt uit het coronadebat. Het dorre hout wordt gekapt, misschien een paar maanden eerder dan zonder virus. Moet iedereen die nog in de bloei van zijn leven zit daar alles voor opofferen?’
Te lezen, echt.
Hij veegt grondig de vloer aan met de ongelooflijk egoïstische om niet te zeggen misdadige uitspraak van Marianne Zwagerman: ‘De emotie moet echt uit het coronadebat. Het dorre hout wordt gekapt, misschien een paar maanden eerder dan zonder virus. Moet iedereen die nog in de bloei van zijn leven zit daar alles voor opofferen?’
Te lezen, echt.
February 26, 2022
We lijken het al bijna vergeten, maar het drama dat zich afspeelde in de woonzorgcentra tijdens corona heeft zich toch voltrokken. Chris De Stoop schrijft hierover een schrijnend verhaal over Guido, die als Sinterklaas optrad in het woonzorgcentrum, Hemelrijck. De bewoners van Hemelrijck zaten in de tweede lockdown en om ze toch wat plezier te gunnen had het feestcomité een bezoek van de Sint georganiseerd. Guido ging langs als Sint tot grote blijdschap van de bewoners, want dit gaf hen toch een lichtpuntje in deze donkere tijden van afzondering en eenzaamheid. Een paar dagen later blijkt dat Guido positief test op corona en dan begint een donkere periode voor hem. De bewoners worden getest en blijkt dat een groot deel positief test op corona. Guido wordt in de pers afgetekend als een superverspreider en de oorzaak van de besmettingen in Hemelrijck. Hij houdt zich afzijdig van de media en social media. Gelukkig, want daar wordt hij aan de schandpaal genageld. Guido heeft het er zeer moeilijk mee, maar wordt bijgestaan door Marc van Ranst, Greet, de directrice van Hemelrijck en nog vele anderen die hem goed kennen, maar het kwaad is geschapen.
Uit later onderzoek blijkt dat Guido wel een groot aantal virus in zich had, maar blijkt dat één van de hulppieten al corona zou gehad hebben en misschien wel Guido aangestoken kon hebben. Er zijn allerhande theorieën wat er gebeurd kan zijn, maar Guido heeft het toch allemaal maar doorstaan, want in de media wordt met de vinger naar hem gewezen en hij is de grote schuldige volgens de media. Hier werd Guido door snelheid gepakt door de media, want de media wist eerder dan hem dat hij een superverspreider zou geweest zijn. Dit toont nog maar eens aan hoe de media vooral op snelheid en soms desinformatie gestoeld is, want in het hele coronagebeuren heeft de media toch wel een soms vuile rol gespeeld, volgens mij en vooral ingespeeld op de angst en verontwaardiging van de gewone burger. Of het nu Guido was of een hulppiet die de bewoners in Hemelrijck met corona heeft aangestoken, laat ik hierbij in het midden, want volgens mij is de grote schuldige in dit verhaal de Belgische regering die jarenlang bespaart heeft op de zorgsector en die voor de nodige drama’s heeft gezorgd. Mijn mama werkte zelf in de ziekenzorg en de laatste tien jaar dat ze gewerkt heeft, herinner ik me vooral dat ze altijd zei: ‘het is altijd meer en meer met steeds minder en minder’. Misschien als er beter was geïnvesteerd in de ziekenzorg, dat dit had voorkomen kunnen worden. Tot heden ten dage is er volgens mij nog steeds geen budget vrijgekomen om te investeren in de ziekenzorg na heel het coronadrama dat zich heeft afgespeeld.
Niet alleen het Sintbezoek van Guido wordt in dit boek beschreven, maar ook de relatie tussen Guido en zijn mama, Jeanne, die in Hemelrijck verblijft en die zeer trots was op haar zoon die als Sint door het tehuis schrijdt. Guido is van opleiding ergotherapeut en is zeer sociaalvoelend. Als hij voor zijn moeder kan zorgen, voelt hij zich in zijn nopjes, want dat is wat hem goed doet. Het is een zeer mooie relatie die tussen hem en zijn moeder wordt weergegeven en wanneer corona toeslaat, heeft hij het zeer moeilijk dat hij zo weinig bij zijn moeder kan zijn. Naast deze verhaallijn loopt ook het verhaal van Chris De Stoop zelf en zijn moeder die ook in een verzorgingstehuis Het Hof verbleef. Chris De Stoop is jarenlang mantelzorger van zijn moeder geweest en bracht ook veel tijd met haar door. Samen sjeesden ze door het dorp: zij in haar rolstoel, hij als rolstoelbestuurder. Samen hadden ze leuke tijden. En het is ook wel wat een eerbetoon aan wie zijn moeder als persoon was, maar hoe ze door de ouderdom steeds vergeetachtiger wordt en uiteindelijk sterft. Het is voor veel mensen zeer herkenbaar, want velen hebben al hun ouders of grootouders aan ouderdom of ziekte zien sterven. En zeker de vele mensen die hun ouders of grootouders hebben zien overlijden tijdens de coronacrisis, herkennen de schrijnende situatie in de woonzorgcentra waarbij ze nauwelijks bij de zieke konden blijven en afscheid nemen in alle sereniteit. Het is een blijvende plek van zeer in het beleid van de Belgische regering, die er eigenlijk nog weinig aandacht aan besteedt, want gebeurt, is gebeurd?
Uit later onderzoek blijkt dat Guido wel een groot aantal virus in zich had, maar blijkt dat één van de hulppieten al corona zou gehad hebben en misschien wel Guido aangestoken kon hebben. Er zijn allerhande theorieën wat er gebeurd kan zijn, maar Guido heeft het toch allemaal maar doorstaan, want in de media wordt met de vinger naar hem gewezen en hij is de grote schuldige volgens de media. Hier werd Guido door snelheid gepakt door de media, want de media wist eerder dan hem dat hij een superverspreider zou geweest zijn. Dit toont nog maar eens aan hoe de media vooral op snelheid en soms desinformatie gestoeld is, want in het hele coronagebeuren heeft de media toch wel een soms vuile rol gespeeld, volgens mij en vooral ingespeeld op de angst en verontwaardiging van de gewone burger. Of het nu Guido was of een hulppiet die de bewoners in Hemelrijck met corona heeft aangestoken, laat ik hierbij in het midden, want volgens mij is de grote schuldige in dit verhaal de Belgische regering die jarenlang bespaart heeft op de zorgsector en die voor de nodige drama’s heeft gezorgd. Mijn mama werkte zelf in de ziekenzorg en de laatste tien jaar dat ze gewerkt heeft, herinner ik me vooral dat ze altijd zei: ‘het is altijd meer en meer met steeds minder en minder’. Misschien als er beter was geïnvesteerd in de ziekenzorg, dat dit had voorkomen kunnen worden. Tot heden ten dage is er volgens mij nog steeds geen budget vrijgekomen om te investeren in de ziekenzorg na heel het coronadrama dat zich heeft afgespeeld.
Niet alleen het Sintbezoek van Guido wordt in dit boek beschreven, maar ook de relatie tussen Guido en zijn mama, Jeanne, die in Hemelrijck verblijft en die zeer trots was op haar zoon die als Sint door het tehuis schrijdt. Guido is van opleiding ergotherapeut en is zeer sociaalvoelend. Als hij voor zijn moeder kan zorgen, voelt hij zich in zijn nopjes, want dat is wat hem goed doet. Het is een zeer mooie relatie die tussen hem en zijn moeder wordt weergegeven en wanneer corona toeslaat, heeft hij het zeer moeilijk dat hij zo weinig bij zijn moeder kan zijn. Naast deze verhaallijn loopt ook het verhaal van Chris De Stoop zelf en zijn moeder die ook in een verzorgingstehuis Het Hof verbleef. Chris De Stoop is jarenlang mantelzorger van zijn moeder geweest en bracht ook veel tijd met haar door. Samen sjeesden ze door het dorp: zij in haar rolstoel, hij als rolstoelbestuurder. Samen hadden ze leuke tijden. En het is ook wel wat een eerbetoon aan wie zijn moeder als persoon was, maar hoe ze door de ouderdom steeds vergeetachtiger wordt en uiteindelijk sterft. Het is voor veel mensen zeer herkenbaar, want velen hebben al hun ouders of grootouders aan ouderdom of ziekte zien sterven. En zeker de vele mensen die hun ouders of grootouders hebben zien overlijden tijdens de coronacrisis, herkennen de schrijnende situatie in de woonzorgcentra waarbij ze nauwelijks bij de zieke konden blijven en afscheid nemen in alle sereniteit. Het is een blijvende plek van zeer in het beleid van de Belgische regering, die er eigenlijk nog weinig aandacht aan besteedt, want gebeurt, is gebeurd?
March 9, 2022
Wat is het toch aan deze auteur en zijn boeken dat me steeds weet te raken?! Het is, voor mij, de combinatie van schrijfstijl en de manier waarop hij zijn verhaal brengt. Zo vol van emoties en gewoon zoals het is. Geen verbloemingen, gewoon realistisch, zoals het is. Dat communicatie key is.
Dit verhaal volgde elke Belg, en vele mensen buiten België. Ongewild, dat ook, want de media (en menig ander) bond deze man, Guido, zonder schaamte aan de schandpaal. Een beschuldiging die zo ver ging dat zelfs wanneer zijn ‘schuld’ niet aangetoond kon worden, er al teveel schade was aangericht.
Een hart voor mensen hebben - dat is Guido als mens - in volle pandemie, werd hem niet in dank afgenomen. Dat en een kleine inkijk hoe het is om mantelverzorger te zijn, is het verhaal dat Chris de Stoop je brengt. Geschreven zoals alleen hij dat kan. Vol, ontroerend, schrijnend, een eyeopener zodat mensen misschien beseffen dat het leven nooit helemaal zwart-wit is.
Dit verhaal volgde elke Belg, en vele mensen buiten België. Ongewild, dat ook, want de media (en menig ander) bond deze man, Guido, zonder schaamte aan de schandpaal. Een beschuldiging die zo ver ging dat zelfs wanneer zijn ‘schuld’ niet aangetoond kon worden, er al teveel schade was aangericht.
Een hart voor mensen hebben - dat is Guido als mens - in volle pandemie, werd hem niet in dank afgenomen. Dat en een kleine inkijk hoe het is om mantelverzorger te zijn, is het verhaal dat Chris de Stoop je brengt. Geschreven zoals alleen hij dat kan. Vol, ontroerend, schrijnend, een eyeopener zodat mensen misschien beseffen dat het leven nooit helemaal zwart-wit is.
April 29, 2022
Chris de Stoop kan schrijven, maar heeft de neiging zich op zinloze zijpaden te begeven. Zo is een opsomming van de planten die Guido tegenkomt op zijn wandeling totaal niet relevant voor het verhaal. Was het echt nodig hier inkt aan te verspillen?
Het was geen slecht idee om het verhaal van zijn aftakelende moeder met het verhaal van Sint Guido te verweven, maar er lijkt weinig structuur in het boek te zitten. De schrijver springt van de hak op de tak. Het zou een dunner, maar beter boek geweest zijn met een duidelijke structuur en minder zijpaden, toch blijven de belevenissen van de onfortuinlijke sint boeien. De man had er, na alle bagger die hij over zich heen gekregen heeft, recht op dat zijn verhaal eens genuanceerd verteld werd, dus goed van Chris de Stoop dat hij deze taak op zich genomen heeft.
Het was geen slecht idee om het verhaal van zijn aftakelende moeder met het verhaal van Sint Guido te verweven, maar er lijkt weinig structuur in het boek te zitten. De schrijver springt van de hak op de tak. Het zou een dunner, maar beter boek geweest zijn met een duidelijke structuur en minder zijpaden, toch blijven de belevenissen van de onfortuinlijke sint boeien. De man had er, na alle bagger die hij over zich heen gekregen heeft, recht op dat zijn verhaal eens genuanceerd verteld werd, dus goed van Chris de Stoop dat hij deze taak op zich genomen heeft.
March 20, 2022
Zoals zijn vorige werken stemt het boek tot nadenken , aangrijpend en herkenbaar, mooie verwoording van momenten die men nooit zal vergeten ❤️
March 25, 2022
Een poging tot rehabiliteren van een met Corona besmette, als Sint verklede vrijwilliger in een rusthuis die door een samenloop van omstandigheden in het vizier van de massamedia terecht kwam.
April 24, 2022
Over het covidverdriet in de verpleeghuizen. "Je bent een vechter, va, binnenkort drink je weer Leffe."
December 25, 2025
Is er iemand vaster in de Vlaamse klei geworteld dan Chris De Stoop? Hartverscheurende blik op één van de dieptepunten in de recente Vlaamse geschiedenis.
March 28, 2022
Heel herkenbaar. Mijn mama verbleef sinds maart 2020 in 2 ziekenhuizen, 1 revalidatiecentrum en 2 WZC's. Lockdowns, isolatieperiodes, quarantaines, coronatesten, angst om alleen te sterven. Eeuwige dankbaarheid aan de directie en het verplegend team van het laatste WZC, waar we in de laatste 6 dagen van haar leven zelf voor haar konden zorgen, met mondmasker, maar fysiek heel dicht bij haar, tot en met haar laatste adem. Menselijke zorg. Het verdriet om de gemiste momenten samen hakt er nog steeds diep in. Ze heeft geen corona gehad.
April 14, 2022
Hartverscheurend en -verwarmend
November 3, 2023
Literaire onderzoeksjournalistiek over een periode die nu al ver weg lijkt. Diep menselijk en persoonlijk verhaal, meeslepend geschreven.
February 6, 2022
Niet top geschreven, maar een mooie bloemlezing voor alle mantelzorgers die zeker tijdens de coronacrisis écht wel over het hoofd zijn gezien.
December 23, 2022
Heel de wereld heeft flink wat ellende onder de Coronapandemie, die nog niet voorbij is, gekend. Ook België heeft veel op alle gebieden onder deze pandemie geleden.
De dramatische situaties waren niet bij te houden. Vooral onder de ouderen met onderliggende kwalen waren de meeste slachtoffers. In Hemelrijk vertelt Chris de Stoop het onthutsende verhaal van een zorgcentrum dat, na het bezoek van een sinterklaas, catastrofaal door coronabesmettingen getroffen wordt. wanneer een zorgcentrum na het bezoek van de goede sint getroffen
wordt door corona. Blakend van gezondheid stapte mantelzorger Guido verkleed als Sinterklaas het woonzorgcentrum Hemelrijck binnen, in Mol in de Kempen. Guido heeft nergens last van, al heerst corona volop. Het personeel neemt alle noodzakelijke veiligheidsmaatregelen. Zijn oude, kwetsbare moeder is een van de bewoners. De sint, ook mantelzorger voor zijn oude moeder, wordt als ‘superverspreider’ bestempeld en is een moment lang wereldnieuws.
Chris de Stoop, zelf jarenlang mantelzorger, met ook een coronadode
onder zijn naasten, brengt een ingetogen kroniek van het
drama, vermengd met zijn eigen familie-ervaringen. Een persoonlijk,
ontroerend portret van binnenuit. Chris De Stoop verweeft twee verhaallijnen. Net als de Sint was hijzelf jarenlang mantelzorger van zijn dementerende moeder. Meer dan duizend dagen gedurende acht jaren bezocht hij haar, maakten ze wandelingen door de tuin en verschoonde hij haar. Het was, zoals hij schrijft ‘intiem’, ook ‘hard en hartverscheurend’. Zijzelf stierf vóór corona; zijn schoonvader echter tijdens de pandemie.
De auteur brengt hulde aan de zorgmedewerkers die, vaak met inzet van hun leven, de bewoners nog iets moois willen geven in een wereld waarvan zij niets begrijpen. Zwaaien naar kinderen en kleinkinderen achter glas of via de computer, geen fysiek contact, niemand die je hand vasthoudt. En, erger nog: sterven in eenzaamheid. En dan gaat het dode lichaam onmiddellijk in een lijkenzak.
Voor Guido-de-Sint, de man met goede bedoelingen in coronatijd heeft hij veel respect nadat hij verschillende ontmoetingen met de man had.Op hem werd een heksenjacht geopend. Hij kreeg nooit eerherstel, ook al kwam de wetenschap met nuances en twijfels over zijn rol als superverspreider.
Net zoals in eerder werk neemt De Stoop het op voor de sociaal zwakkeren in de samenleving. In Het boek Daniel (2020) verhaalt hij over zijn oom die werd vermoord door een jeugdbende. Met het weergaloze Dit is mijn hof (2016) verdedigt boerenzoon De Stoop de boeren die slachtoffer worden van projectmanagers van de nieuwe natuur. In Hemelrijk speelt zijn krachtige moeder ook een rol. Het vlammende protest dat zijn boek óók is, ligt misschien wat verscholen onder zijn ingehouden taal, maar is er niet minder om.
De dramatische situaties waren niet bij te houden. Vooral onder de ouderen met onderliggende kwalen waren de meeste slachtoffers. In Hemelrijk vertelt Chris de Stoop het onthutsende verhaal van een zorgcentrum dat, na het bezoek van een sinterklaas, catastrofaal door coronabesmettingen getroffen wordt. wanneer een zorgcentrum na het bezoek van de goede sint getroffen
wordt door corona. Blakend van gezondheid stapte mantelzorger Guido verkleed als Sinterklaas het woonzorgcentrum Hemelrijck binnen, in Mol in de Kempen. Guido heeft nergens last van, al heerst corona volop. Het personeel neemt alle noodzakelijke veiligheidsmaatregelen. Zijn oude, kwetsbare moeder is een van de bewoners. De sint, ook mantelzorger voor zijn oude moeder, wordt als ‘superverspreider’ bestempeld en is een moment lang wereldnieuws.
Chris de Stoop, zelf jarenlang mantelzorger, met ook een coronadode
onder zijn naasten, brengt een ingetogen kroniek van het
drama, vermengd met zijn eigen familie-ervaringen. Een persoonlijk,
ontroerend portret van binnenuit. Chris De Stoop verweeft twee verhaallijnen. Net als de Sint was hijzelf jarenlang mantelzorger van zijn dementerende moeder. Meer dan duizend dagen gedurende acht jaren bezocht hij haar, maakten ze wandelingen door de tuin en verschoonde hij haar. Het was, zoals hij schrijft ‘intiem’, ook ‘hard en hartverscheurend’. Zijzelf stierf vóór corona; zijn schoonvader echter tijdens de pandemie.
De auteur brengt hulde aan de zorgmedewerkers die, vaak met inzet van hun leven, de bewoners nog iets moois willen geven in een wereld waarvan zij niets begrijpen. Zwaaien naar kinderen en kleinkinderen achter glas of via de computer, geen fysiek contact, niemand die je hand vasthoudt. En, erger nog: sterven in eenzaamheid. En dan gaat het dode lichaam onmiddellijk in een lijkenzak.
Voor Guido-de-Sint, de man met goede bedoelingen in coronatijd heeft hij veel respect nadat hij verschillende ontmoetingen met de man had.Op hem werd een heksenjacht geopend. Hij kreeg nooit eerherstel, ook al kwam de wetenschap met nuances en twijfels over zijn rol als superverspreider.
Net zoals in eerder werk neemt De Stoop het op voor de sociaal zwakkeren in de samenleving. In Het boek Daniel (2020) verhaalt hij over zijn oom die werd vermoord door een jeugdbende. Met het weergaloze Dit is mijn hof (2016) verdedigt boerenzoon De Stoop de boeren die slachtoffer worden van projectmanagers van de nieuwe natuur. In Hemelrijk speelt zijn krachtige moeder ook een rol. Het vlammende protest dat zijn boek óók is, ligt misschien wat verscholen onder zijn ingehouden taal, maar is er niet minder om.
March 7, 2022
Wat had ik Hemelrijk graag 4 of 5 sterren gegeven. Ik ben na Het boek Daniel te lezen, grote fan van Chris De Stoop. Dus toen ik te horen kreeg dat hij een boek ging schrijven over een verhaal dat zo dicht bij mij komt was ik letterlijk in de wolken.
En dat dicht bij mij komen mag je redelijk letterlijk nemen.
Het boek gaat over de corona-uitbraak na een sintbezoek in een rusthuis. Dat is eind 2020 eventjes wereldnieuws geweest.
Het bewuste rusthuis grenst aan de achtertuin van mijn ouders. En Guido, de man die sint speelde en enkele dagen later door gans de wereldpers als superverspreider werd bestempeld ken ik heel goed.
Chris De Stoop geeft niet enkel Guido een stem, maar stelt ook terecht vragen bij het gebrek aan respect voor oude zieke mensen. Hoezo, worden in de dementenafdeling corona-positieven niet gescheiden van zij die negatief testen?
De Stoop opent onze ogen.
Waarom ben ik dan niet enthousiaster?
De auteur blijft voor mij te vaak hangen in anekdotes, af en toe had ik het gevoel een opstel te lezen. Sommige dialogen zijn tenenkrullend simplistisch neergepend. En ook de structuur, waar hij niet enkel het verhaal van Guido, maar ook de ervaring met zijn moeder in een ander rusthuis aanhangt, had ik liever anders gezien. Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat De Stoop met een gigantische deadline-strop rond zijn nek zat te schrijven. En er weinig ruimte was om na het koken, het gerecht netjes af te kruiden.
Toch een must-read voor als je wil weten hoe het er aan toe ging/gaat in de rusthuizen. Je wordt er niet happy van, trust me.
Ik ben vooral blij met het eerherstel voor Guido. Het roept op om mild te blijven voor elkaar. Nu meer dan ooit.
En dat dicht bij mij komen mag je redelijk letterlijk nemen.
Het boek gaat over de corona-uitbraak na een sintbezoek in een rusthuis. Dat is eind 2020 eventjes wereldnieuws geweest.
Het bewuste rusthuis grenst aan de achtertuin van mijn ouders. En Guido, de man die sint speelde en enkele dagen later door gans de wereldpers als superverspreider werd bestempeld ken ik heel goed.
Chris De Stoop geeft niet enkel Guido een stem, maar stelt ook terecht vragen bij het gebrek aan respect voor oude zieke mensen. Hoezo, worden in de dementenafdeling corona-positieven niet gescheiden van zij die negatief testen?
De Stoop opent onze ogen.
Waarom ben ik dan niet enthousiaster?
De auteur blijft voor mij te vaak hangen in anekdotes, af en toe had ik het gevoel een opstel te lezen. Sommige dialogen zijn tenenkrullend simplistisch neergepend. En ook de structuur, waar hij niet enkel het verhaal van Guido, maar ook de ervaring met zijn moeder in een ander rusthuis aanhangt, had ik liever anders gezien. Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat De Stoop met een gigantische deadline-strop rond zijn nek zat te schrijven. En er weinig ruimte was om na het koken, het gerecht netjes af te kruiden.
Toch een must-read voor als je wil weten hoe het er aan toe ging/gaat in de rusthuizen. Je wordt er niet happy van, trust me.
Ik ben vooral blij met het eerherstel voor Guido. Het roept op om mild te blijven voor elkaar. Nu meer dan ooit.
February 2, 2023
Een mooi boek moet niet altijd veel bladzijden tellen. Dit is zo een mooi pareltje. De schrijver beschrijft in dit boekje hoe het eraan toe ging toen de corona uitbraak ergens in Sint Niklaas in een verzorgingscentrum waar zijn moeder verbleef deze gemeenschap op zijn kop zette. De directie had het plan opgevat om de bewoners te amuseren met de komst van Sinterklaas. Er werd een bereidwillig iemand gevonden en zo geschiedde. Kort erna was er een zware uitbraak van corona met verscheidene slachtoffers en doden. De goedwillige Sint werd met pek en veren ingesmeerd en beschuldigd van onvoorzichtigheid. Een diepe depressie was hem ten deel. Naderhand kon men geen uitsluitsel geven dat hij de ware schuldige zou zijn, maar het kwaad was geschied. Bewoners en zorgmedewerkers komen hier aan bod tijdens deze moeizame tijden en de schrijver weet ons te ontroeren met zijn verhaal. Nu wetende is dit boekje alsnog prachtig om lezen wegens de vele afwegingen die men moet maken in sombere tijden. Oordeel uzelf maar.
Displaying 1 - 30 of 54 reviews