Openhartig verslag over de liefde tussen Femke en Eberhard van der Laan: over geluk en ruzie, geboorte en dood.
Een unieke kijk achter de schermen in het huwelijk van iemand met een publieke topfunctie: niet eerder werd ‘het gezin van’ zo van binnenuit beschreven.
Femke en Eberhard ontmoeten elkaar tijdens het werk op zijn advocatenkantoor. Ze worden verliefd, trekken van huis naar huis door de stad, tot ze een vaste plek vinden. Ze trouwen en krijgen kinderen. Zij werkt als tekstschrijver, hij wordt minister, daarna burgemeester. Ze zien elkaar aan de randen van de dag. Femke van der Laan schrijft openhartig en ontroerend over hun grote liefde en hun worsteling met de tijd. Aan de randen van de dag is een boek dat je laat lachen (zij is geestig, hij is charmant), dat ontroert (het verloop van zijn ziekte is ongelooflijk beklemmend), dat laat zien hoe het is om met een burgemeester getrouwd te zijn (bij vlagen behoorlijk eenzaam), maar bovenal is het een ontwapenend en zeer openhartig boek over hoe een huwelijk werkt, over royaal zijn, over wat liefde eigenlijk is.
Femke van der Laan is the widow of Eberhard van der Laan, who was mayor of Amsterdam. Currently she is working on a book about him. Before his death, she worked as a journalist and editor in chief for NPO Focus, an online platform of the public broadcaster. Photo by Tessa Posthuma de Boer.
Dit is een verschrikkellijk boek, maar ook een schitterend boek. De schrijfstijl is mooi. Als je dit allemaal zo kan opschrijven moet je wel van nature een schrijver zijn.
5 years ago the mayor of Amsterdam, Eberhard van der Laan, died of cancer. His wife wrote this book about their life, their love and the devastating last year together.
Mooi en ontroerend geschreven, net zo fijn als haar columns. Wat ik wel jammer vond en wat mij betreft een omgekeerd effect had, waren de vele herhalingen. Dat ging irriteren.
De schrijfstijl was wel erg beschrijvend en daardoor niet altijd helemaal iets voor mij, maar een verhaal over dit soort liefde raakt denk ik iedereen.
Een onverwacht pareltje. Je verwacht dat niet als de vrouw van een bekende Nederlander, die geen schrijfster was, een boek over haar man schrijft. Wel te verklaren, in haar werk is Femke van der Laan ook altijd met schrijven en taal bezig en taal is ook wat hen ooit samenbracht. Dit boek overstijgt een ego document over de liefde voor en het verlies van haar man, Eberhard van der Laan, de burgemeester van Amsterdam. Het boek vertelt zich afwisselend tussen het moment vanaf hun ontmoeting en de periode na de onheilstijding in het ziekenhuis. Vaak wordt dat gekunsteld maar in dit geval werkt het goed en geeft het boek vaart en spanning. We krijgen een kijkje in haar hoofd en de herkenbare of invoelbare stemmetjes die ze daar hoort. De herhaling van het getik met haar vingers (pink, ringvinger, middelvinger, wijsvinger, duim) werkt goed als een literair construct. Van Eberhardt wordt geen heilige gemaakt, tragisch zijn de fragmenten waarin hij Femke te kort doet omdat er altijd dingen 'voor' gaan. Diep ontroerend én een literair meesterwerk, het kan dus samengaan. Haar vorige boek, een stad vol balonnen, dat meer over haar kinderen schijnt te gaan wil ik ook graag snel lezen.
Ik weet dat dit een goed boek is. Dat is het echt. Het is goed geschreven en het zit knap in elkaar. En toch….ik begon me steeds meer te storen aan de schrijfstijl die steeds meer overkwam als een maniertje. Minder was beter geweest, maar dat is een kwestie van smaak.
Femke van de Laan, widow of the late Mayor of Amsterdam, Eberhard van der Laan, wrote this book. The title can be translated into At the Edges of the Day as they usually spent those hours together when he was mayor and also before when he was minister. This book is a mourning book about their love, the chapters the places that they loved in Amsterdam, and meant something to their love.
Amsterdam belongs to the people of Amsterdam but also to everyone else in the Netherlands, and that goes for the mayor too. And Amsterdam was everything to Eberhard van der Laan who was their - and all Dutch people's - Mayor from 2010 till his death in 2017 from cancer.
When I say till his death, I mean it literally. I remember in the final days of his life, the people gathering outside their house in the centre of the city and applauding and singing for him. Watching it on the news, I remember wondering what that would feel like for him and for his wife Femke who came out to thank the people.
This book answers that question and many more. It's a brilliant book, written in a simple and effective language. She repeats herself a lot, and that irritated me a lot until I wondered if that was a sign of mourning.
The book never gets over-emotional. I listened to the audiobook, spoken by the writer and her voice was the same through the book, a bit distanced. This had two effects on me. One, that that distance made it all the more emotional to listen to. If that makes sense. Two, that when she did get emotional for instance about how nobody ever said no to the mayor, which was not always in his interest, that blew me away. I would have understood if she had whined and cried her way through the book but exactly this dry-telling of how things happened, makes it a great book.
I hope Aan de Randen van de Dag will be translated because everyone should get the opportunity to read this many-layered book.
Hartverscheurend mooi, goed geschreven ook. Ik vind het knap hoe open ze kan schrijven over haar eigen leven. Zelfs de minder leuke kanten van haar relatie beschrijft ze. Hoe ze altijd na iedereen kwam bijvoorbeeld. De relatie klinkt prachtig en heel moeilijk tegelijk. Bijzonder dat ze dit verhaal met ons wilde delen.
Het verhaal van een liefde en zijn dood. Geen sprookje, een realistisch verhaal. Hij is 23 jaar ouder. Zij delen de liefde, de humor en zij helpt hem in zijn werk, in zijn speeches, als hij ziek wordt. Een realistisch verhaal want zij doet meer voor hem dan hij voor haar. Hij is van de rechtvaardigheid (advocaat), van het land (minister), van de stad (burgemeester van Amsterdam). Zij schrijft dat op zonder zelfbeklag. In een monoloog interieur. Met prachtige associatieve beelden
Ik vond het een onwijs mooi en indrukwekkend verhaal, maar ik had moeite met de schrijfstijl. Door de vele (lange) zinnen met flink veel komma's en zinnen die keer op keer werden herhaald (al vond ik die herhalingen soms ook wel mooi) kon ik er niet zo goed lang in blijven lezen. Desondanks een prachtig boek :)
Prachtig boek van Femke van der Laan, de vrouw van de vorige burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan. Ze beschrijft met name de periode waarin hij ernstig ziek blijkt, en wat dat doet met hem, en met haar, zeker in combinatie met het helemaal in dienst willen stellen van zijn leven van de publieke zaak. Echt goed geschreven, met rauwheid maar soms ook humor, kwetsbaar en openhartig, alsof je bij de Van der Laans aan de keukentafel zit.
Ontroerend en beklemmend boek van Femke van der Laan, echtgenote van Eberhard van der Laan, minister en burgemeester van Amsterdam. Ze beschrijft vol gevoel de periode van ziekte, die een einde maakte aan het leven van haar man. Wat moet ze van hem gehouden hebben. Dat spat gewoon van de bladzijden.
Het is een mooi, persoonlijk en erg verdrietig verhaal. De schrijfstijl is alleen niet zo mijn ding, met heel lange zinnen waarin dingen een aantal keer herhaald worden. Ik kon er soms mijn aandacht niet helemaal bij houden.
Ontroerend en mooi geschreven, zonder haar man op te hemelen spat de liefde er van af. De soms wat langdradige herhalingen maken het voor mij net geen 5 sterren.
Het verhaal van liefde, een mooie liefde, een hele grote liefde, bijna jaloersmakend deze liefde, behalve dan dat het zo pijnlijk tragisch is, dat al het andere altijd voorging. Het is knap geschreven, met mooie lange, herhalende, beschrijvende zinnen met veel komma’s, en je voelt als lezer de emoties die niet worden benoemd.
Mooi verhaal over een mooie burgemeester. De eerste helft las ik heel gretig, maar daarna kwam er toch wel veel herhaling. Toch ook mooi hoe Femke tussen de regels door haar leven als ‘vrouw van’ wist te vangen. (En dat was natuurlijk niet altijd even makkelijk en leuk) Knap gedaan!
Wat een ongelofelijk mooi boek. Ik kocht t min of meer per toeval, had er ook niet over gehoord, maar werd gegrepen door de prachtige beeldende taal.
Femke van der Laan schrijft liefdevol, met humor maar vooral zo beeldend: ik zie haar lettergrepen tellen, ik zie haar slootje springen in Noord-Holland en dat gebruiken als Beeldspraak voor een slecht nieuws gesprek.
Interessant inkijkje in het leven van deze bijzondere burgemeester en zijn vrouw. Heb me wel enorm geërgerd aan de schrijfstijl. Om de haverklap zinnen met daarin wel drie keer dezelfde informatie, maar dan net anders opgeschreven, bijv:
"Zo legde hij het uit, daarom was het, hij had nog niets af kunnen maken, maar vooral het hij een belofte gedaan, aan de mensen in de wijken die hij bezocht had, had hij hun beloofd dat hij het beter zou maken, voor hen, had hij hun iets beters in het vooruitzicht gesteld."
Waarschijnlijk bedoeld om de boel wat meer cachet te geven maar ik werd er helemaal crazy van. Oh en óók werd ik crazy van "mijn buik, dat wat ik vroeger mijn buik noemde, van mijn heupen tot mijn schouders". Oja, en ik werd eerlijk gezegd ook een beetje crazy van hoe verwend en afhankelijk de burgemeester zich opstelde ten opzichte van zijn vrouw: "zij weet hoe het moet".
Wanneer ik van tevoren had geweten waarover dit boek ging, had ik het waarschijnlijk niet gekozen als volgende E-Book voor slapeloze uren. Ik weet zelfs niet of ik het überhaupt gelezen zou hebben.
De naam deed niet echt een belletje rinkelen. De beschrijving van 'hoe een echtpaar leeft dat door zijn werk elkaar 's ochtends en 's avonds ziet' was nu niet echt een die de lading compleet dekte. Om maar een understatement te gebruiken.
Ik heb het uitgelezen. Het was een verschrikkelijk verhaal, maar het was ook een mooi verhaal. Het deed de periode waarin we onze vaders verloren (inmiddels 7 jaar geleden), herleven als de dag van gisteren.
Wanneer het boek anders geschreven zou zijn geweest, had ik het weggelegd. Maar juist de herhalingen, de redelijk onderkoelde manier van schrijven maakte dat ik doorlas.
Chapeau dat je dit zo op kunt schrijven en kunt/wilt delen.
Ze schrijft goed maar... zo gek om te lezen hoe goed ze alles doet, hoe goed ze alles al weet van tevoren, hoe ze zichzelf wegcijfert want volgens de zinnetjes in haar hoofd gaat iedereen in Amsterdam voor en zij komt pas als laatste. Zo herhaalt ze keer op keer. Het lijkt bijna een genre, samen met Christien Brinkgreve, een boek over je beroemde overleden man en daarbij jezelf achteraf op het schild hijsen. Ja, het is vast een heel liefdevolle relatie geweest, maar als dat zo is, dan had ik meer over hem willen lezen, over wie hij was, de keuzes die hij maakte. Het staat er ook wel tussen de regels maar alles wat zij zo goed doet/kan/weet, staat voorop en staat mij eigenlijk bij lezing in de weg.