Thomas Berg, hoofdinspecteur bij de Federale Politie van Leuven, krijgt op een dag de vraag van zijn buurvrouw Tine om samen naar de film Slagschaduw te gaan kijken. De prent vertelt het verhaal van een uit de hand gelopen burenruzie over een boom in de tuin van het ene koppel die het licht wegneemt uit de tuin van het andere. Tenminste, dat lijkt zo, maar volgens Tines zus Karlien is er iets heel anders aan de hand. De regisseur van de film is haar ex-man en Karlien is ervan overtuigd dat de film symbolisch is en een verschrikkelijk geheim onthult over de plotse dood van haar vriend. Berg laat zich overhalen om naar de bioscoop te gaan. De film is spannend en heeft een onthutsend slot, meer is er zijns inziens niet aan de hand. Wanneer Karlien hem een reeks argumenten geeft die haar vermoeden moeten staven, blijft Berg bij zijn mening, maar door de corona-epidemie heeft hij niets omhanden en uit verveling besluit hij om de zaak toch te onderzoeken. Wat hij stap voor stap ontdekt, is zo gruwelijk en ongelooflijk dat hij geen idee heeft hoe hij ooit Karliens gelijk kan bewijzen.
Jo Claes is een Vlaamse schrijver. Hij woont en werkt in Leuven. Hij schreef een aantal novelles en (misdaad)romans en publiceerde bestsellers over mythologie, hagiografie en iconografie. Zijn schrijversloopbaan begon met De Stenen Toren dat werd bekroond met de Debuutprijs. In 2008 verscheen zijn eerste misdaadroman over de Leuvense inspecteur Thomas Berg, De zaak Torfs. Met dit boek kreeg hij de smaak van het spannende genre te pakken, want daarna volgden De blinde vlek, Dood in december, Het oog van de naald, Tot de dood ons scheidt,Getekend vonnis. Zijn daaropvolgende Thomas Berg-roman De mythe van Methusalem, heeft de Hercule Poirot-publieksprijs 2014 en De Gouden Strop 2015 gewonnen.
Lezers. die bekend zijn met Jo Claes zullen weten dat deze schrijver veel gebruik maakt van verhalen en termen uit de mythologie, theologie, muziek en kunst. Dit maakt dat zijn boeken geniaal in elkaar zitten. Er worden zulke ingenieuze vergelijkingen gemaakt en verbanden gelegd.
Echter vond ik dit in Slagschaduw veel te veel terugkomen. Ik vond het persoonlijk niet prettig lezen, omdat ik continu hele stukken uitleg aan het lezen was over bepaalde termen, bijvoorbeeld uit de vioolwereld. Het verhaal bevat verder enorm veel herhaling. Het hele verhaal wordt steeds weer opnieuw aan andere personages verteld, waardoor je steeds weer hetzelfde leest.
De personages van het verhaal pakten mij niet en ook de coronapandemie die terugkomt in het verhaal vond ik niet heel relevant.
Al met al een boek dat mij niet erg aansprak. Ik ben spannendere verhalen gewend van Jo Claes.
Als naar goeie gewoonte heeft Jo Claes het weer geflikt. Een topboek. Schitterend geschreven, een briljant gesmede plot, zeer geloofwaardige karakters van de hoofdrolspelers, en tenslotte Thomas Berg die mijn geliefdkoosd personage blijft... Verdorie.... nu is het weer een jaar wachten op het volgende genot om te lezen.... je leeft zo mee met Berg dat het je beste vriend zou kunnen zijn... Knap! Een absolute aanrader!
De Vlaming Jo Claes is in het dagelijks leven leraar Nederlands en Engels en daarbuiten is hij eveneens auteur. Hij debuteerde in 1985 met de verhalenbundel De stenen toren, waarvoor hij een jaar later de Prijs voor het Beste Debuut ontving. Vanaf 2002 schreef hij zes jaar lang alleen nog maar non-fictie, echter in 2008 verscheen zijn fictieve misdaadroman De zaak Torfs, waarin inspecteur Thomas Berg voor het eerst zijn opwachting maakte en in 2022 werd Slagschaduw, het alweer zeventiende deel uit de serie, uitgebracht.
Karlien Debraekeleer ontvangt van haar ex-man een vrijkaartje om de door hem geregisseerde speelfilm te bekijken. Ze vertelt haar zus Tine dat de film veel overeenkomsten heeft met haar eigen leven, maar ook dat in de slotscène een bekentenis verborgen zit. Tine haalt Thomas Berg over de film eveneens te gaan zien en om vervolgens zijn mening te geven over wat Karlien beweert. Aanvankelijk is Berg nogal sceptisch, maar hoe meer hij zich erin verdiept, hoe meer hij van haar gelijk overtuigd raakt. Hij gaat vervolgens op onderzoek uit en komt tot een onthutsende ontdekking.
Het verhaal, dat uit vijf delen bestaat, begint overwegend informatief. Karlien Debraekeleer wordt geïntroduceerd, er wordt iets verteld over haar ex-man Jonathan van Cauwenbergh, maar de nadruk ligt in de eerste vijf hoofdstukken vooral op een uiteenzetting van de plot van de film die door Van Cauwenbergh is geregisseerd en de hieraan gerelateerde overeenkomsten die Debraekeleer met haar eigen leven ziet. Veel spanning levert deze aanvangsfase nog niet op, maar desondanks is het zonder meer interessant en zorgt die ogenschijnlijk lange beschrijving er wel voor dat de lezer benieuwd is naar alle overeenkomende verbanden en of het inderdaad klopt wat de ex-vrouw van de regisseur beweert.
In het tweede deel komt inspecteur Thomas Berg in beeld. Voor de lezer die nooit eerder een roman uit de misdaadserie heeft gelezen, komt dat nogal plompverloren over. Hij weet immers niets van de achtergrond van deze man. In de plot wordt hierover wel wat meer bekend, maar dat beperkt zich wel tot wat algemene en uiterst summiere details. Toch kan Slagschaduw uitstekend los van alle eerdere boeken gelezen worden. Het verhaal staat immers op zichzelf en van zowel Berg als zijn vriend en collega Jan Zeebos (hij heeft een bescheiden, maar niet onbelangrijke rol) kun je je, zonder dat er dus heel uitvoerig op hun karakters wordt ingegaan, een vrij goed beeld vormen.
De misdaadroman moet het niet hebben van actie en spectaculaire situaties. Dat wil echter niet zeggen dat er niets gebeurt of dat de spanning ondermaats is. Allerlei ontwikkelingen zorgen er namelijk voor dat het verhaal wel degelijk verschillende wendingen aanneemt en dat de plot niet verloopt zoals je wellicht verwacht. In een bepaald opzicht kan dat een spanningsgevoel veroorzaken, maar die is van een heel ander kaliber, het doet denken aan een vorm van psychologische spanning. Ook het feit dat de lezer voortdurend nieuwsgierig gemaakt wordt, en dit blijft, zorgt voor een licht spannend gevoel.
Claes’ schrijfstijl is bijzonder toegankelijk, vlot en eigentijds. De personages worden stuk voor stuk als mens neergezet, waardoor je niet aldoor de indruk hebt een fictief verhaal te lezen. Dat komt mede omdat de auteur het begin van de coronapandemie en de destijds genomen maatregelen in de roman heeft verwerkt. Al met al is Slagschaduw, dat een onverwachte ontknoping heeft die voor de een misschien wel en voor de andere wellicht niet bevredigend is, een boeiend en ingenieus opgezet misdaadverhaal.
De achterflap deed mij direct denken aan het Nederlands televisieprogramma “De rijdende rechter” en een kleine glimlach vormde zich op mijn gezicht. Het is altijd vermakelijk om te zien hoe mensen zich druk kunnen maken om, voor de kijker, kleine ergernissen. Een burenruzie kan finaal uit de hand lopen, zo ook in de film, waar een boom voor veel drama en boosheid zorgt. Volgens Karlien, de zus van Tine, is de achterliggende boodschap van de film geënt op een geheim dat de plotse dood van haar vriend verklaart. Thomas vindt dit nogal ver gezocht en ziet niet de noodzaak om de film te gaan bekijken. Maar de pandemie Corona zorgt ervoor dat Berg weinig om handen heeft en hij gaat overstag. Samen met zijn buurvrouw Tine gaat hij naar de film Slagschaduw en duikt hij in de “zaak”. Hoe verder hij graaft, hoe aannemelijker het wordt dat de filmmaker inderdaad een geheim blootlegt, maar wel op een hele geraffineerde manier en vol met symboliek. Hoe kan Berg bewijzen dat deze fictieve film op waarheid is berust?
"Berg voelde zich almaar neerslachtiger worden. Hij draaide zijn hoofd naar links en zag zichzelf zitten in het glas van de wintertuin. Een en al vertwijfeling, die aanblik bood hij. Een man die van geen hout meer pijlen wist te maken en de indruk gaf dat hij op het randje van opgeven balanceerde."
In dit verhaal is niets wat het lijkt, net als het kunstwerk op de cover, het lijkt een trap, maar als je goed kijkt is het dat niet. Zo ook in dit verhaal, als je denkt te weten hoe het zit, kom je er uiteindelijk achter dat je er toch naast zat. Jo Claes heeft een aardig psychologisch spelletje met mij gespeelt met dit boek, en wat heb ik daar van genoten!
"Met al hetgeen hij had gedaan en gezegd, had hij een andere bedoeling gehad dan iedereen op dat ogenblik aannam en dat kwam omdat hij zijn agenda had aangepast. […] Daarom werd alles wat uit zijn mond was gekomen in een andere toonaard uitgesproken zonder dat iemand van de betrokkenen zich daar bewust van was geweest."
De schrijfstijl van Claes is zoals altijd prettig en vlot. Je steekt ook altijd weer iets op, over muziek, geschiedenis of mythes, iets waar ik van kan genieten. Als je niet oppast is het boek uit voor je er erg in hebt. Ik heb getracht het uit te stellen, want het dichtslaan van een Thomas Berg-boek gaat altijd gepaard met een beetje pijn in het hart. Het mag voor zich spreken, dat ik nu alweer uitkijk naar het volgende deel!
"Het concert duurde ongeveer anderhalf uur en werd afgesloten met La Sonata del Diavolo van Guiseppe Tartini. Berg had het stuk, dat internationaal bekendstond als The Devil’s Trill Sonata, thuis op cd en wist dat het voor de violist aartsmoeilijk was om te spelen…"
Jo Claes gaf aan dat Slagschaduw in zijn top 3 van de Thomas Berg-serie staat en daar kan ik alleen maar in meegaan. Briljant gedaan en met gevoel geschreven.
ik heb dit boek gelezen omdat mijn mama het al eens gelezen had en het een meeslepend boek vond. Ze heeft al veel Jo Claes boeken gelezen en vond deze ook top. Het boek gaat over een vrouw Karlien en een man Jonathan die scheiden omdat Karlien vreemd is gegaan met de beste vriend van Jonathan, namelijk: Mathieu. Na een jaar sterft Mathieu plots, maar er lijkt niets verdachts aan de dood. Op de huwelijksverjaardag van Karlien en Jonathan krijgt Karlien een filmticket in haar brievenbus van een film die Jonathan gemaakt had. Ze gaat naar de film kijken en ontdekt er meerdere gelijkenissen met de echte wereld in. het einde van de film is zo shockerend dat ze denkt dat Jonathan Mathieu vermoord heeft. Ze schakelt een agent in en die gaat opzoek naar antwoorden. Ik vond het een boek waar je echt in het verhaal moest zitten om het te begrijpen, als je dat niet lukte was je niet mee met het verhaal. Begrijp me niet verkeerd ik vond het een heel goed boek, maar soms werd het verhaal te lang gerokken en had je stukken waar er eigenlijk niets interessants gebeurde. Wat ik wel leuk vond aan het boek was wanneer Berg (de agent) na lang zoeken een probleem had opgelost of een tip had gevonden. Soms waren het echte shockers en was ik gefascineerd over hoe hij dat gevonden had. Hoe meer puzzelstukjes er gevonden werden hoe meer je het hele plaatje kon maken en kon uitzoeken wie de moordenaar was. Het was een meeslepend verhaal waar je aandachtig in moest lezen, maar als je die aandacht hebt is het een echte topper.
Op zich een redelijk spannend verhaal. Wel ben ik van Claes beter gewoon. Wat mij stoort is dat op pagina 348 Berg voor de zoveelste keer briest dat hij geen idee heeft hoeveel het kost om een langspeelfilm te maken. Lijkt mij vrij cruciaal?! Op geen enkel moment wordt Sara verdacht van de diefstal van de viool. Berg vindt de hele vergelijking van de twee verhalen bij de haren getrokken, wel heel dit boek lijkt bij de haren getrokken. Ook jammer dat het personage Berg nooit veel diepgang krijgt. Al wat we weten over hem na 16 boeken is dat hij graag alcohol drinkt... Het boek bevat ook onnoemelijk veel herhaling, alsof iedereen de film keer op keer aan elkaar zit uit te leggen. Ik heb nog nooit boeken gelezen met zoveel herhaling erin als de Bergserie. Ik krijg er gloeiende hoofdpijn van. En als je dan dacht dat de laatste honderd pagina's beter werden, waren die een ellenlange marteling. Dat hele verhoor is zo vreemd geschreven en uitgemolken bij wijze van bladvulling. Ook de obligate spelfouten moesten er weer bij zijn. Ik ga dit boek terugsturen naar Bol. Not buying it anymore, letterlijk en figuurlijk.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Dit is reeds de 16e thriller met Thomas Berg in de hoofdrol en elk boek wordt steeds nog beter! Een film in een boek, hoe origineel is dat.. Ik begin met een citaat. ‘Allegorie: metafoor die een heel verhaal door wordt aangehouden en waarvan de onderdelen eigenlijk iets anders betekenen dan wat op het eerste gezicht lijkt.’ (Denk aan Van den Vos Reynaerde) De suggestie van moord in een fictie-film kan dus een bekentenis zijn van een echte moord door de regisseur zelf. Fictie wordt immers deels gevoerd door de werkelijkheid. Aan Berg om (tijdens Coronapandemie) te bewijzen dat er wel degelijk een moord gepleegd is door die regisseur op de minnaar van zijn ex-vrouw. Maar hoe begin je daaraan? Elke rechter zou hem voor gek verklaren. Maar Berg zou Berg niet zijn als hij niet op minutieuze wijze , stapsgewijs naar de ware toedracht toewerkt. Het verhaal heeft een geniale opbouw, de lezer speurt mee met Berg en leert en passant ook nog iets bij. Bijvoorbeeld over coniferen, violen, oud-Zeeuwse en hedendaagse kunstenaars. Een aanrader!
Jo Claes is voor mij een van mijn favoriete schrijvers van het moment en het feit dat zijn verhalen zich grotendeels afspelen in mijn geboortestad en tevens de stad waar ik een groot deel van mijn leven gewoond heb, geven een leuke extra mee aan elk verhaal.
Ook dit verhaal was voor mij weer een schot in de roos.en heeft me van het begin tot het einde kunnen boeien. Bovendien zitten we hier als het waren met een verhaal in een verhaal omdat je het verhaal in de film hebt en het verhaal in de werkelijkheid zoals het zich in het boek afspeelt. Wat ik ook heel interessant vond, was het feit dat de Coronapandemie mee verwerkt werd in dit boek. Deze pandemie houdt ons nu toch al 2 jaar in de ban en toch komt dit amper aan bod in fictie zoals films, boeken, series op TV, ...
Voor mij was dit opnieuw een zeer geslaagd verhaal van Jo Claes, met inspecteur Berg in de hoofdrol.
Onderhoudend boek dat vlot leest. Mist wat tempo door herhalingen. Fijne verwijzingen naar wetenschappen, boeken en kunst. Het verhaal is goed gevonden maar eveneens vrij ver gezocht. De personnages vallen wat mager uit waardoor er wat gelaagdheid ontbreekt. Laat dat je echter niet tegenhouden als je een middag leesplezier wil.
Jo Claes weet als geen ander de vaart uit zijn eigen verhaal te halen helaas. Hoe? Door te denken dat zijn lezers, net als zijn leerlingen vroeger, nood hebben aan herhalingen om zeker te zijn dat ze zijn verhaal goed meehebben. Heel jammer, want begin van het boek was echt meeslepend.
Wederom een intelligente misdaadroman met wetenswaardigheidjes over o.a. de vioolbouw, de taxus baccata ofwel venijnboom, en wat theologische achtergrondinformatie over koning David en zijn obsessie voor de badende Bathseba. Ik zal verder maar niets over het ingewikkelde plot verraden, maar ik vond het weer een bijzonder onderhoudend verhaal en heb er als vanouds van genoten.