1993 წლის 27 სექტემბერს სოხუმი დაეცა... ათასობით ქართველი იძულებული გახდა, სვანეთისკენ მიმავალ უღელტეხილის გზას დასდგომოდა. ასეც შეიძლება: გაურბოდე სიკვდილს, მაგრამ ფეხები უკან გრჩებოდეს; მიუყვებოდე ჯოჯოხეთურ გზას და გულის სიღრმეში არც გინდოდეს მისი დასრულება, რადგან... რადგან უკან გრჩება სამშობლოს ნაწილი, სახლი, ბავშვობა, მოგონებები... მხოლოდ უკან? - ზოგიერთები სულაც იქვე დარჩნენ - "ზეციურ საქართველოს საზღვრამდე ისედაც თავიანთი ფეხით ამოსულები"... არავინ იცის, რას განიცდიდა და ფიქრობდა მაშინ გოლგოთის მსგავს გზაზე შემდგარი ქართველი, მაგრამ გურამ ოდიშარიას მონათხრობით ნამდვილად შეიქმნა უღელტეხილგამოვლილთა ღრმა ემოციუსა და დიდ განცდათა ერთიანი მხატვრული სურათი.
ყველა გვერდი მძიმე საკითხავია,როცა იცი რო რაც წერია რეალურად მოხდა და რაც წერია არ ასახავს მთლიან სურათს.ამ მოთხრობაში აღწერილი ტრაგედია ზღვაში წვეთია,რაც რუსეთმა ქართველებს დამართა აფხაზეთის ომით და აფხაზეთის ომი ოკეანეში წვეთია,რა დანაშაულიც რუსეთს საქართველოს წინაშე მოუძღვის
ყველა ქართველმა იცის რა შემზარავი რაღაცეები ჩაიდინეს რუსების ძმებმა აფსუებმა თუ თავად რუსებმა ამ ომში და ამ ყველაფრის ფონზე როგორი ტრაგიკულია რო დღესაც მოიძებნება ქართველი,რომელიც რუსეთს მეგობრად მიიჩნევს..
საშინლად მტკივნეულია თითოეული გვერდის წაკითხვა, თან როცა იაზრებ, რომ ეს მხოლოდ წიგნი არ არის და რეალურად, ესეთი საშინელებები ხდება.
რთულია, უყურო და უსმინო იმ ადამიანებს, რომელთაც დევნილთა უღელტეხილის გადალახვა მოუწიათ, მტკივა ყველა ადამიანი, რომელიც სამწუხაროდ დევნილთა უღელტეხილზე დარჩა და ვეღარ გააგრძელა ცხოვრება.
კითხვის დროს ერთი რამ მაძლევდა იმედს და ეს იყო სოლიდარობა. მნიშვნელოვანია, რომ ადამიანებმა ერთმანეთს დავეხმაროთ, მხარი დავუჭიროთ, განსაკუთრებით რთულ პერიოდში, როცა თბილ სიტყვასაც კი მნიშვნელობა აქვს.
“უბედურია ქვეყანა, სადაც კეთილ სიტყვაზე მეტად ტყვია ფასობს, სიყვარულზე მეტად კი - სიძულვილი.” “თუ გადარჩება ჩვენი მამული დაღუპვას, მას მხოლოდ სიყვარულის, სიბრძნისა და სიკეთის ძალა, ნებისმიერ იარაღზე უძლეველი ძალა გადაარჩენს.” ეჰ…