همیشه همان ابرها

by Nuri Bilge Ceylan, Mehmet Eryılmaz (Editor), محمد فهیمی (Translator)

نوری بیلگه جیلان، کارگردان و عکاس اهل ترکیه، با عکاسی وارد دنیای هنر شد. او پس از دریافت مدرک لیسانس مهندسی برق به دانشگاه هنرهای زیبای معمار سنان رفت و به مدت دو سال سینما خواند. فیلمسازی را از سال ۱۹۹۵ با ساخت فیلم کوتاه «پیله» آغاز کرد. سپس نخستین فیلم بلند خود «قصبه» را در سال ۱۹۹۸ ساخت و از آن زمان تاکنون فیلم‌های موفق بسیاری در کارنامه خود دارد که جوایز مختلفی برای او در پی داشته‌اند.

کتاب « همیشه همان ابرها؛ سینما و زندگی به روایت نوری بیلگه جیلان» مجموعه‌ای از گفت‌وگوهای جیلان برای شناخت روحیه‌ی خلاقه‌ی فیلمساز برجسته‌ی ترک است که در سال‌های گذشته اقبال بلندی در سینمای جهان داشته. او در این گفتگوها از شیوه‌های فیلمسازی و فیلم‌نامه‌نویسی‌اش، کار با بازیگرانش، تاثیراتش از فیلمسازان بزرگ سینما، و همین‌طور درون‌مایه‌ی آثارش سخن می‌گوید و به بسیاری از پرسش‌های همیشگی درباره‌ی رازهای سینمایش پاسخ می‌دهد.

گفت‌وگوهای موجود در این کتاب اگرچه با یکدیگر تداخل ندارند، اما برخی پرسش‌های مشترک در دوره‌های مختلف پاسخ‌های متفاوتی را در پی داشته که خود بیانگر روحیه‌ی جیلان برای جست‌وجوی معناهای تازه است. او هر پاسخ خود را پرسشی در انتظار پاسخ پرسش‌آفرین بعدی می‌داند. پاسخ‌هایی کاملاً متناقض به پرسشی یکسان، که نشان می‌دهد حقیقت جایی پنهان درون همین تناقض‌ها است. و همین رسیدن به وجه مشترک مشخص از رویارویی همیشگی دو قطب متضاد، دیالکتیک سینمای جیلان را ساخته است.

گفت‌وگوها‌ی کتاب «همیشه همان ابرها» نشان می‌دهد که جیلان چگونه پس از گذشت همه‌ی این سال‌ها هنوز در رابطه‌اش با آشفتگی معناها و در جدال با روحِ آشتی‌ناپذیر خود صریح و صادقانه سخن می‌گوید. او سینماگری است که هیچ اعتقادی به هیچ جوابی برای هیچ چرایی ندارد. او ایمان دارد که به هر پاسخ بی‌چون و چرایی باید شک داشت و تک‌تک فیلم‌هایش مجموعه‌ای متکثر از این یقینِ تکه‌تکه است. به همین دلیل است که اشتیاق چندانی به حرف زدن درباره‌ی فیلم‌هایش ندارد و اعتراف می‌کند که همیشه برایش دردناک بوده است.

Genres: Nonfiction

232 pages, Paperback

First published January 1, 2012

About the author

Born in Bakırköy, Istanbul on 26 January 1959, Nuri Bilge Ceylan spent his childhood in Yenice, his father's hometown in the North Aegean province of Çanakkale. His father, an agricultural engineer, had been working at the Agricultural Research Institute in Yeşilköy, Istanbul. But when, with idealistic aspirations, he requested a transfer to Çanakkale, the family uprooted and moved to Yenice. Nuri Bilge was just two at the time.

For Nuri Bilge and his older sister Emine the move meant a childhood of freedom roaming the Yenice countryside. It was only to last, however, until his sister finished middle school. Since there was no high school in Yenice in those years, the family was forced to return to Istanbul in 1969, as a result of which Nuri Bilge spent the fifth grade of primary school, as well as his middle and high school years at state schools in Bakırköy. All the same, he generally chose to go back to Yenice for at least some of the summer holidays.

In 1976, having graduated from high school, he began studying chemical engineering at Istanbul Technical University. These, however, were turbulent times; and lectures were constantly interrupted by boycotts, clashes and political polarization. His course was based at the university's Maçka campus, where incidents were at their most intense, and two years slipped by with little opportunity for study: circumstances simply didn't allow. In 1978, he re-sat the university entrance exams and switched courses to electrical engineering at Boğaziçi University, where there was relatively little trouble at the time.

His interest in the art of photography, kindled during his time at high school, blossomed at the Boğaziçi University photography club, where he also took passport-style photos to earn some pocket money. As well as photography, he also became involved with the mountaineering and chess clubs. The university's extensive library and music archive played a significant role in fuelling his passion for the visual arts and classical music in particular. Meanwhile, the elective film studies course he took with Üstün Barışta and the film club's special screenings did much to reinforce his love of cinema, which had taken root earlier during showings at the Cinémathèque in Istanbul's Taksim. These were the years before DVD and video when films had to be watched at the cinema.

Reviews

[Mohammad Hrabal · Rating 4 out of 5]

اگر سینمای نوری بیلگه جیلان را دوست دارید مطمئنا از این کتاب خوشتان می‌آید. ولی برای ارتباط بهتر پیشنهاد می‌کنم (اگر فیلم‌های او را ندیده‌اید)، قبل از مطالعه لیست فیلم زیر را ببینید:
1.The small town (Kasaba) 1997
2. Clouds of May (1999)
3. Distant (Uzak) (2002)
4. Climates (2006)
5. Three monkeys (2008)
6. Once upon a time in Anatolia (2011)
7. Winter sleep (2014)
8. The wild pear tree (2018)
**********************************************************************
خواننده بعد از مطالعه‌ی کتاب، به شناختی کامل از شخصیت، جهان‌بینی، سبک، نحوه‌ی کار و سیر پیشرفت نوری بیلگه جیلان خواهد رسید. به نوعی می‌توان این کتاب را راهنمای سینمای جیلان و یا به نوعی پشت صحنه‌ی مکتوب فیلم‌های او دانست. مقدمه‌ی مترجم. صفحه ۱۰ کتاب
طبیعی است که فیلم‌های تجاری که مردم را از حقیقت خودشان دور می‌کنند یا باعث می‌شوند حقیقت را از فاصله‌ای مطمئن احساس کنند، بینندگان بیشتری را به سمت خود جلب می‌کنند. فیلم‌های عامه‌پسند و سریال‌های تلویزیونی که انسان را دچار چالش‌های منطقی و اخلاقی نمی‌کنند، با کور کردن قدرت ادراک مردم، ذهن آنها را اخته می‌کنند. صفحه ۷۵ کتاب
ادبیات تنها هنری است که بیشتر از سینما من را تحت تأثیر قرار داده است. تأثیر رمانی که بیش‌ از همه بر من اثر گذاشته، خیلی بیشتر از تأثیر فیلمی بود که بیشترین تأثیر را بر من داشت. هنر سینما هنوز به عمقی که ادبیات دارد، نرسیده است. صفحه ۸۹ کتاب
قبلاً مردم برای گریه کردن به سینماها می‌رفتند ولی حالا به قصد خندیدن می‌روند. در گذشته حتی فیلم‌های برگمان در اینجا اکران می‌شدند ولی حالا این امکان‌پذیر نیست. امروزه مردم فیلم‌هایی را می‌خواهند که ارتباط با آنها راحت‌تر باشد. سینما دیگر احساسی معجزه‌آسا یا جادویی به ما نمی‌دهد. وقتی از سالن سینما بیرون می‌آمدیم، آدمی می‌شدیم که پر از تمایل به تغییر حتی تا مغز استخوان خود بود و این تأثیر روزها ادامه داشت ولی حالا خیلی متأثر نمی‌شوم و آن طلسم و جادو از بین رفت. شاید به‌ دلیل افزایش سن، درک من وضوحش را از دست می‌دهد و شاید هم به‌ دلیل بمباران زیاد تصویری است. چه اتفاقی در آینده خواهد افتاد؟. صفحه ۸۹ کتاب
از کارگردانان معاصر چه کسی را می‌پسندید؟
«عباس کیارستمی» از ایران، «دارژان امیربایف» از قزاقستان و «تسای مینگ لیانگ» از تایوان را دوست دارم. صفحه‌ی ۹۰ کتاب
خانه‌ی من هرجا باشد می‌توانم آنجا زندگی کنم، چه در پاریس، چه در روستا. یعنی هر جا کتاب‌هایم، دنیایم و موسیقی‌ام باشد. صفحه ۱۲۳ کتاب
انگار از زمان ورود چخوف به زندگی‌ام، مشاهداتم ناگهان معنادار شد و این به واسطه‌ی توانایی بیان جزئیات ظریف به شکلی روان و دوری‌اش از کلیشه‌ها، هرگز نصیحت ندادن و توانایی بخشش بسیار قوی او و به هیچ وجه حکم صادر نکردنش است. انسان خوب و بد وجود ندارد، بلکه پذیرش زندگی به عنوان یک سرنوشت و یک نگاه بسیار بددلانه وجود دارد. صفحه ۱۳۰ کتاب
بعضی از فیلم‌هایی را که قبلاً دوست نداشتم اینجا [انگلیس] در تماشای دوباره، متفاوت‌تر بودند.
- می‌توانید یک مثال بزنید؟
مثلاً «سولاریس». وقتی در ترکیه تماشا کردم هنوز نمی‌دانستم تارکوفسکی کیست. آن را زمان تحصیل مهندسی در دانشگاه دیده بودم و با خودم گفته بودم: «این دیگه چیه؟» و در اواسط فیلم بیرون رفته بودم. ولی وقتی اینجا دوباره در سالن ملی تماشا کردم، فیلم من را خیلی تحت تأثیر قرار داد، مستقیم به روحم نفوذ کرد و حتی تا روزها بعد هم از ذهنم بیرون نرفت. صفحه ۲۳۰ کتاب
- آیا به‌ دلیل تحت فشار بودن دولت سکولار از سوی تأثیرات اسلامیون سانسور زیادی اعمال می‌شود؟
نه. موضوعاتی که من در فیلم‌هایم بررسی می‌کنم، حداقل با موضوعات حساس در صحنه سیاسی ترکیه ارتباط مستقیم ندارند. بنابراین، حتی اگر چیزهایی جزئی وجود داشته باشد، ممکن است احساس کردن آنها برای من دشوارتر باشد. ولی هنوز هم فکر نمی‌کنم بحران سانسور نهادینه شده‌ای در ترکیه وجود داشته باشد. به‌ نظر می‌رسد حتی فیلم‌سازانی که فیلم‌های سیاسی می‌سازند هم می‌توانند هر کاری را که می‌خواهند انجام دهند. ولی حتی اگر سانسور زیادی وجود داشته باشد هم، فکر نمی‌کنم بتواند برای هنرمندان دردسر زیادی داشته باشد. مثلاً در همین ایران، بعد از انقلاب اسلامی آنها شروع به ساخت فیلم‌های بهتر کرده‌اند.
- من هم این‌ طور فکر می‌کردم. «رفیع پیتز» می‌گفت که این سانسور بود که باعث موفقیت سینمای ایران شد.
خلاقیت را تحریک می‌کند. صفحه ۲۳۷ کتاب
گویا موجودی که بشر نامیده می‌شود، همیشه به مقداری اندوه نیاز دارد. حتی اگر همه چیز خوب باشد، این‌ بار هم از جزئیات کوچک‌تری شروع به تولید غم می‌کند و به تدریج روابط را کاهش می‌دهد. صفحه ۳۴۸ کتاب
زمانی اینگمار برگمان به‌ خاطر متهم شدن به فرار مالیاتی به خودکشی فکر کرده بود. در حالی‌ که در کشور ما روش‌های فرار مالیاتی را به‌ عنوان نشانه‌ای از هوش و زرنگی با چشمان برق زده برای هم تعریف می‌کنند. قضاوت‌های ارزشی از فرهنگی به فرهنگ دیگر متفاوت است. کوروساوا در کتاب «شبیه یک شرح حال»، صحنه‌ای خیابانی را که پس‌ از شکست در جنگ جهانی دوم در ژاپن دیده است، توصیف می‌کند. همه جلوی خانه خود آمده‌اند و در امتداد یک خیابان شمشیرهای خود را برای هاراکیری بیرون آورده‌اند. اینها مواردی نیستند که بتوان از اینجا به‌ راحتی درک کرد. من هم نمی‌فهمم ولی برای درکش باید تلاش کرد و هنر می‌تواند کاتالیزور خوبی باشد. ما باید درمورد فرهنگ‌های دیگر کنجکاو باشیم، درست مثل وقتی‌ که به دیگران نگاه می‌کنیم تا خودمان را بشناسیم. از آنجا که ما یکی از کشورهایی هستیم که مردم فیلم‌های خودشان را بیشتر تماشا می‌کنند، به آن می‌بالیم. بسیار خوب. این واقعاً می‌تواند برای سلامت اقتصادی صنعت سینمایمان چیز خوبی باشد. ولی آیا این در عین‌ حال به این معنا نیست که درباره فرهنگ‌های دیگر زیاد کنجکاو نیستیم؟ چقدر فیلم خارجی (خارج از هالیوود) می‌بینیم و سینمای جهان چقدر وارد اکران می‌شود. تقریباً هیچ. صفحات ۳۵۴-۳۵۵ کتاب
۱۴۰۴/۰۶/۰۶

[Hosein · Rating 4 out of 5]

معمولا از کتاب‌هایی که مصاحبه‌س کلشون خوشم نمیاد، حتی مایل نیستم که یک هنرمند کارش رو توضیح بده ولی این فرق داشت چون حس کردم توضیحات نوری بیلگه جیلان برام اهمیت داره، کمک می‌کنن سینماش رو بهتر بفهمم.
یکم سخته که بگم به هدفم رسیدم، چون چیز چندان زیادی در مورد سینماش نمی‌گفت و توی مصاحبه‌های مختلف همیشه یکسری سوال رو داشتیم. چیزی که باعث شد از "همیشه همان ابرها" لذت ببرم جاهاییه که داره اضافه‌تر از سوال‌ها جواب می‌ده و در مورد سینما و ادبیات صحبت می‌کنه. به نظرم دیدگاهش و تاثیری که گرفته بود از آثار مختلف خیلی ارزشمند بودن.

[Sinem · Rating 5 out of 5]

Nuri Bilge Ceylan izlediğim filmleri nasıl çekiyor, nasıl bir çalışma stili var, nelerden besleniyor, filmlerindeki sahneleri çekmesinin amacı nedir gibi sorularınızın cevaplarını bulabilirsiniz. Nuri Bilge Ceylan'ın film ve hayat felsefesini rahatlıkla görebilirsiniz. kendisiyle tanıştığıma ben çok memnun oldum.

[Özge Erdönmez · Rating 5 out of 5]

Filmografisine büyük bir hayranlık duyduğum, filmlerini kendi dilimde izleyebiliyor olmayı şans saydığım, ürettiği hemen hemen her şeyin zihnimde yeni şeyler yeşertmiş olduğu bir yönetmenin söyleşilerini de kendi dilimde okuyor olmak büyük bir şans. Baktığı yerden bakarak zihinsel kadrajımızı genişletmek, göremediklerimizi görmek, düşünemediklerimizi düşünmek, hafızamızı tazelemek için müthiş bir kitap. İç dünyanın derinliği ile ağızdan çıkan söz arasındaki uçurumdan acı çektiğini dile getiren bir insanın, söyleşilerinde söylemek istediğinden çok söylenmesi gerekene duyduğu eğilime rağmen, emin olmama halini yanından ayırmayarak kelimeler arasından süzülüşü son derece şairane ve düşündürücü. Bulanık suda yolunu bulmaya çalışan balıklara benzeyen bir grup insanın zihninde, insan denilen muammayı anlamaya çalışmak konusunda, bazen suları daha da bulandırıyor bazen de başka denizlere doğru yol almayı sağlıyor.
“Bir öyküde bir silah sözcüğü geçiyorsa, o silah mutlaka patlamalı. Ama patlamak zorundaysa ben de bir silah gördüğümde ‘aa o patlıycak’ diye düşünmeye başlarım, ki bu da sanata didaktik bir boyut getirebilir. Çünkü hayatta bir silah gördüğümüzde illa patlayacak diye düşünmeyiz. Sanatta da öyle olmalı.”
“Toplumsal ilişkiler, daha önce bahsettiğimiz memurlar arası ilişkiler gibi, kendi eksiklerimizi saklayıp başkalarınınkini yakalamaya çalışmak üzerine kurulmuştur. İtiraf eden insan önce belki ‘yabancı’ ya da ‘alay nesnesi’ durumuna düşebilir. Ama bu, daha derin gerçek bir ilişkinin kapılarını da aralayabilir. İlişki kurulabilecek insanı seçme yöntemidir bir bakıma itiraf, siz itirafı yaparsınız, kimisi alay eder, kimisi de gelir size, peşinize düşer...”
“Karakterlerin söylediklerine inanmak zorunda değiliz. Nasıl gerçek hayatta bize söylenen her şeye inanmıyor ve altında bit yenikleri arıyorsak, sinemada da seyircinin bu yönde düşünmeye alıştırılması lazım diye düşünüyorum.”

[Hakkı Sayın · Rating 5 out of 5]

Nuri Bilge'nin esasen bir filozof olduğunu düşünüyorum artık... İnsan denen muammaya kafa yoran herkesin onun filmlerini izlemekle yetinmeyip bu söyleşi kitabını da okumasını öneririm. Yaşamın ve ruhların gri alanlarına odaklanmış biri NBC; gerçekçi, anlama odaklı ve samimi bir sanatçı. 'Düşüncelerini bir çekiç darbesi gibi kesin ve net söylemek zorunda olmayan' biri.

Notlar :

Kadınların zaaflarına, feminizme bakışına dair bölümü özellikle beğendim.

"Bütün güvenilirlik, rahat bir vicdan ve gerçeğin bütün kanıtları sadece duyular aracılığıyla elde edilir". Nietzsche.

Kim Ki Duk : Arirang, Taylandlı A Weerasethakul, Drejan Omirbaev, Tsai Ming-liang.

Pire Dayı ot biçerken yorulduğu anda kendini tarlaya bırakıvermiş gibiydi. Tam anlamıyla hak edilmiş bir uyku gibi görünüyordu.

Fatih Özgüven'in Kış Uykusu'na dair yazısı : http://www.radikal.com.tr/yazarlar/fa...

Çehov : Karım, Yolda, İyi İnsanlar. Karakterler : Dimov, Astrov.

Brendel'in Schubert yorumu. https://www.youtube.com/watch?v=Il6-l...

Kapadokya : The name derives from Old Persian and means either "land of the Ducha/Tucha" or "land of the beautiful horses".

[Esin · Rating 5 out of 5]

Nuri Bilge Ceylan, kendisini sinemaya zorlayan şeyin daha çok duyumsadığı ya da gözlemlediği hayatla filmlerde gördüğü hayat arasında var olduğunu hissettiği oransızlık olduğunu söyler. Dolayısıyla yönetmen filmlerinde her zaman gerçeğe ve doğala yönelir. Tutkusuz, renksiz görünen tekdüze bir hayatın sinemaya uyarlanması fikri onu en çok cezbeden etkenlerden biri olduğu için, hayatın, konvansiyonel sinemanın anlatmaya değer bulmadığı ayrıntıları Nuri Bilge Ceylan için her zaman daha önemli hale gelir.


Ceylan, hikayeyi diyaloglara taşımak yerine mimiklere ve jestlere önem verir çünkü ona göre sözler her zaman yalan söyleyebilir ama jest ve mimikler her zaman gerçektir. Aynı zamanda karakterlerin duygularını müzikle vermekten kaçındığı için filmlerinde çok az müzik kullanması kendisinin kolaya kaçmadığı gibi seyircinin de kolaya kaçmasını engelleyip, hisler üzerinde yoğunlaşmasına neden olur. Filmlerinde bu, çok az kullandığı mükemmel müzikleri ise Mozart’tan, Schubert’ten, Domenico Scarlatti’den seçmiştir. Özellikle İklimler filminde geçen Scarlatti’nin sonatını ( Sonata in F Minor K.466 ) her gün dinler oldum.

Hasan Ali Toptaş kitaplarının kapaklarını süslediğinden de bildiğimiz gibi Nuri Bilge Ceylan’ın sinemada olduğu kadar fotoğrafçılıkta da yeteneği yadsınamaz. Zaten sinemaya başlamadan önce de fotoğrafçılık yapan Nuri Bilge Ceylan için fotoğraf vazgeçilmez bir tutku. Filmlerinde mekanı en son sıraya koyduğunu ve o kadar önemsemediğini dile getirse de filmin arka planını süsleyen mekanın fotoğrafçılıktan gelen içgüdüsünün bir eseri olduğunu söylemek lazım. Özellikle pastoral arka planı pekiştiren doğa seslerinin seçimleri de oldukça etkileyici.


İstediği kareyi yakalamak için zaman zaman başka mevsimleri bekleyen, zaman zaman sahneyi duruma göre uyarlamayı başaran Ceylan’ın, kaderini bazen beklenmedik durumlarda ustalıkla lehine çevirdiği söylenebilir. Tıpkı Uzak filminde İstanbul’da hiç kar yağışı beklenmezken filmde karlar altında İstanbul’un mükemmel görüntülerine şahit olmamız gibi.


Söyleşiler kitabı Bir Zamanlar Anadolu’da filmine kadar Nuri Bilge Ceylan ile yapılmış söyleşiler arasından bir derleme. Ama bu derleme sadece filmler ile ilgili değil, filmlerin üzerinden gelişen doğululuk ve batılılık, edebiyat, bireyin karanlık tarafları, kadın, erkek, insan ilişkileri, sanat, edebiyat, müzik, hayat, fotoğraf üzerine Nuri Bilge Ceylan’ın ağzından dökülmüş bir deneme sanki. İlginizi çekip çekmeyeceğini düşünüyorsanız bir kitapçıya girin, derlemeyi yapan, aynı zamanda Nuri Bilge Ceylan’ın arkadaşı olan Mehmet Eryılmaz’ın kitaptaki sunuş kısmını okuyun eminim ki ya kitabı almaya ya da Nuri Bilge filmlerini izlemeye karar vereceksiniz.

[Bahadır · Rating 3 out of 5]

Tipik bir aile içinde büyüdüm ve aslında tipik bir aile içinde büyümek bir çocuk için kötü bir şey değil. Çünkü çocuk ruhu kendini çok farklı hissetmek istemiyor zaten. Diğer insanlara benzemek istiyor ve farklılıklarını suç olarak algılıyor çocukken insan. Çocukluğumda ben r'leri söyleyemezdim. O yüzden Nuri adımı söylemez, Bilge'yi söylerdim. Ama Bilge de kız ismiydi. Bir edebiyat öğretmeni vardı. Sözlüde adımı Bilge olarak söyledim. "Nasıl söylersin böyle kız ismini" dedi bana. Herkesin önünde alay etti. O gece "r" çalışıp bu işi çözdüm. Hayatta en nefret ettiğim şey aşağılanmaktır.



Bilincim özellikle farklılıklarım üzerine yoğunlaşırdı. Suçluluk duygusu yarattığı için çocukluktan beri de böyleydi. Bilirsiniz çocuklukta bir alay mekanizması vardır. Alay edilmemek için alay etmek zorundasınızdır. İktidar ilişkisi çocukken okulda başlar.



Modern olmaya çalışan az gelişmiş ülkeler, modernliğin önce dış görünüşüyle ilgileniyor. Sadelik, alçakgönüllülük, kendinle alay edebilmek gibi özellikler bizim kültürde hiçbir zaman bir üst değer olamamıştır. Böbürlenmek, şişinmek, öğünmek her zaman daha çok onay görmüştür. Az gelişmiş ülkelere has çifte standardın en somut göstergelerinden biri de, kendi ülkesinde aşağılanan bir davranışı, bir batılı yaptığında bu davranışa hemen hayran olunmasıdır.



Böyle de denebilir ama bu durum Doğu ile Batı arasında kalmaktan çok Türkiye' ni n üçüncü dünya konumundan kaynaklanıyor. Arjantin ya da Meksika aydınının da bizden farklı durumda olduğunu sanmıyorum. Sonuçta az gelişmiş ülkeler, kültürünü yıllardır türlü yollarla dayacan Batı'ya öykünüyorlar. Emperyalizm, az gelişmiş ülkelerin, kendi kültür ve geleneklerini hafifçe utanılması gereken şeylermiş gibi hissettirmeyi başarmıştır. Üstelik bu etki öncelikle kendisiyle iletişim kurma olanakları daha gelişmiş olan üçüncü dünya aydınları ve entelektüelleri üzerinde etkili olur. Böyle olunca da ötekinin bakışını benimseyen üçüncü dünya entelektüelleri kendi geleneklerini ve törenlerini, cehaletin doğurduğu aşırılıklar olarak görmeye başlar. Türk insanının doğulu özellikler içerdiğine inanıyorum. Ama Doğu ile Bacı arasında kalışın düşünsel zenginliğin kaynağı olabileceği fikri, bana her zaman biraz züğürc tesellisi duygusu vermişcir. Bilmiyorum. Belki yine de böyle bir zenginlikten söz edilebilir ama Türk insanının ait olduğu doğulu özellikleri ile Batı'ya öykünmesi daha uyumsuz bir görüntü onaya çıkarmıyor mu aynı zamanda?



Kadınların suçu üstlenmek yerine, başkalarına devretme yeteneklerinin daha fazla olduğunu düşünmüşümdür. Gerçekten suçlu bile olsalar, bir kavga edersin, sonunda ağlarlar falan, sonuçta suçlu olanın kendin olduğunu düşünmeye başlarsın.



Senaryo yazım aşamasında, Anadolu'da görev yapmakta olan bazı komiser, savcı ve hakim gibi bürokratlara akıl danıştığımız oldu. Bir gün bir emniyet amiri bize şöyle bir şey anlattı: "Bazen bir suçluya suçunu itiraf ettirmek için 3 gün dayak atarsın tek kelime söylemez ama sonra ordan mesela bir kadın görür ya da bir çocuk sesi duyar ve birden ağlayarak suçunu itiraf eder." Hayat, çok daha küçük ayrıntıların büyük roller üstlenebileceği şaşırtıcı ayrıntılarla doludur. Karanlık, boğucu ve toz toprak içinde geçen karamsar bir yolculuğun ardından ortaya çıkan masum küçük bir kızın varlığı insanın ruhunda şaşırtıcı dönüşümlere neden olabilir.



Bizim halk zayıflığı sevmiyor. Zayıflığın ne şekilde olursa olsun sergilenmesini bir erdem olarak görebilecek bir gelenek yok. Biraz da bu nedenle Erdoğan bu kadar oy alıyor. Tevazu falan hiçbir zaman gerçek bir üst değer olamamıştır bizde. Bir ortamda mütevazı olmaya kalkarsanız saygı hemen azalmaya başlar, hissedersiniz. Kültürün bütün elemanları insanları şişinmeye, öğünmeye, defolarını gizlemeye itiyor. Bu da çok ağır bir yük taşımamıza neden oluyor. Gizlenecek şeyler devamlı birikiyor. İtiraf kültürü gelişse, bunları söylediğimiz zaman takdir görebileceğimizi düşünsek bunları açığa çıkaracağız ve yükten kurtulacağız. O zaman politikacı da özür dilemek için adeta fırsat kollayacak belki. Takdir göreceğini düşünecek. Ama bugün düşünmüyor, çünkü özür dilediği anda işinin bitirileceğini düşünüyor.

[Deniz · Rating 5 out of 5]

Çok ilham verici bir kitap! Bayıldım. Sanatı ve sanatçıyı bir kalıba sokmayı reddeden; kişinin kendinden, arzularından, zayıflıklarından beslenen, kendi gibi bir sanat yapmanın mümkün olduğunu gösteren harika söyleşilerden oluşuyor. Nuri Bilge’nin sessiz hal ve tavırları açıkçası ifade gücü bu kadar yüksek bir insan olduğu izlenimi vermemişti bana. Bu açıdan çok şaşırdığımı söylemem lazım. Dar zamanlarda yapılmış yabancı dildeki söyleşileri bile çok iyi. Dinleyen, anlamaya çalışan ve düşünen bir insan olduğu çok belli. Bir iki filmi hariç tümünü izledim ama sanırım tekrar yeni baştan dönüp izleyeceğim. Sinemaya düşkün olun olmayın birçok açıdan insanı tazeleyen bir kitap olduğunu söyleyebilirim. Şiddetle tavsiye ederim.

[Dilvin · Rating 4 out of 5]

Fazla söze gerek yok NBC fanıyım.İzlemediğim söyleşisi, filmi kalmadıktan sonra söyleşilerini de okudum.

''Modern olmaya çalışan az gelişmiş ülkeler, modernliğin önce dış görünüşüyle ilgileniyor.Sadelik, alçak gönüllülük, kendinle alay edebilmek gibi özellikler bizim kültürde hiçbir zaman üst değer olamamıştır.Böbürlenmek, şişinmek, her zaman daha çok onay görmüştür.Az gelişmiş ülkelere has çifte standardın en somut göstergelerinden biri de, kendi ülkesinde aşağılanan bir davranışı, bir batılı yaptığında bu davranışa hemen hayran olunmasıdır''

''Suç işleyip pişman olmuşu, hiç suç işlememişe tercih ederim''

[امیرمحمد حیدری · Rating 2 out of 5]

کتابی که با عنوان «همیشه همان ابرها» توسط نشر چشمه به‌چاپ رسیده است. البته نام «گیلگمش» نیز پای شناسنامه و نشرش بود؛ نمی‌دانم گیلگمش نام مجموعه‌ی خاصی از کتاب‌های چشمه است یا نشری زیرمجموعه. القصه، کتاب در باب کارگردان ترک: نوری بیلگه جیران و آثار سینمایی‌اش می‌چرخد. حقیقتاً نمی‌دانستم چنین شخصیتی وجود دارد و اعتبار والایی در جهان دارد. اگر آثار پخش‌شده از GemTv و سریال «کلید اسرار» را از من بگیرند، اثر دیگری از سینمای ترکیه را نمی‌شناسم. اما این کتاب گویای اطلاعات مفیدی درباره‌ی این کارگردان بود و مجابم کرد تا آثارش را ببینم.

[Tahmineh Baradaran · Rating 4 out of 5]

به عنوان یک فیلم باز، گاهی نوشته و مصاحبه های کارگردانها را حتی بیشترازفیلمهایشان دوست دارم مثل کیارستمی و کیمیایی . برای من فاصله کیمیایی نویسنده و مصاحبه گربا فیلمهایش بسیاراست . صرف نظرازنکات فنی سینمایی دراین کتاب که غالبا" برای من نامفهوم بود، با نگاه و نقطه نظرهای "جیلان " بسیارارتباط گرفتم :
-همه چیزها درمرحله تخیل خیلی خوشایندتربه نظرمی رسد چون می توانید حسابی تزیینش کنید . امّا هرچه به انتها نزدیک ترمی شوید تاریک شده ومعنایش را ازدست می دهد.
-زندگی درشهرآدم را مجبورمی کند مدام درحال بازی کردن مجموعه ای ازنقش ها باشد وبرای بعضی هایمان بازی دراین نقش هاراحت نیست ...وقتی به خانه برمی گردیم اغلب غبارسنگین مناسبات بیرون رابردل داریم.خانه تنها جایی است که میتوان درآن تنها بود و خلوت کرد.
-چیزهایی که درفیلمهای من ممکن است واجد نشانه های معنویت گرایی یا متافیزیک باشند برای من واقعیت هایی هستد که ازطریق احساس و شهودم با آن ها ارتباط دارم .
-جنون و هوس چنین است .جنبه ای غیرعقلانی دارد که همواره آبستن شگفتی های ازپیش ندانسته است

[Amir Z · Rating 4 out of 5]

یک کتاب بی نظیر و دلنشین!

همیشه همان ابرها میره بین کتابهایی که فراتر از انتظارم ظاهر شدن و به معنای واقعی کلمه غافلگیرم کردن چرا که توقع نداشتم مصاحبه های یک شخص این قدر مفید، سرشار از اطلاعات و پر از لحظات خوب باشه. هر چند حضورِ انسان بزرگ و هنرمند والایی به نام نوری بیلگه جیلان تا حدودی دلم رو گرم کرده بود وقتی شروع کردم به خوندنش.

پ.ن: تا به این لحظه سه فیلمِ "خواب زمستانی"، "روزی روزگاری در آناتولی" و "درباره علفهای خشک" رو از این کارگردان تُرک و برنده ی نخل طلای کَن دیدم و هر سه تجربه ای درخشان بودن واسم. خوندنِ این کتاب مشوقم شده که بقیه ی فیلمهاش رو هم ببینم چون مثل خودم به ادبیات روسیه و مشخصا داستایفسکی علاقه وافری داره این هنرمند...