Hoetmer schrijft opnieuw briljant en droogkomisch over haar leven in Amsterdam, en over alle grote en kleine dingen die op haar weg komen
Het zou een spetterend jaar worden, dacht Cindy Hoetmer, die na jaren weer eens een boek had geschreven. En toen kwam de pandemie. Sommige mensen raakten alles kwijt, maar Cindy had niet zo veel te verliezen. Ze merkte dat het leven gewoon doorgaat, al kun je het niet meer vieren met feestjes en vakanties. Niettemin gebeurden er dingen, kleine dingen en grote. Ze sprak weer eens af met een man, deed mee aan ongemakkelijke zoomborrels, adopteerde een Griekse hond met een scheef bekje, dronk koffie op straat en bestudeerde elke dag de covid-grafieken.
Net als in haar vorige, goed ontvangen, biografische roman Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar, beschrijft Hoetmer op humoristisch-melancholieke wijze de dagelijkse realiteit van een oudere vrijgezel. Dit keer in een periode van dichte kroegen, lege straten en volle ziekenhuizen.
Leuk luchtig boek boordevol humor. Cindy geeft je een kijkje in haar alledaagse leven tijdens de Corona pandemie. Ik heb veel gegrijnsd tijdens het lezen en haar nuchtere kijk op zaken is erg inspirerend.
De schrijfster lijkt me heel leuk om mee in de kroeg te hangen, ze kan humoritisch en beeldend over haar 'mislukte' leven schrijven. Geinig voor tussendoor.
Zoals de titel al doet vermoeden is het geen spanning en sensatie wat de inhoud brengt. Wel een heerlijke herbeleving van het alledaagse leven ten tijden van de Corona periode. Ik word er haast nostalgisch van.
Het boek is als een boterham met kaas bij de lunch; prima, eet lekker weg maar kan spannender.
Achter elkaar uitgelezen (en dat is best knap omdat ik de laatste tijd moeilijk boeken uitlees). Ik twijfelde over twee of drie sterren; het worden er drie omdat Cindy zo heerlijk over niets kan schrijven.
Best grappig non-fictieboek waarin de schrijver - die meermaals zegt niks te kunnen en nooit haar best doet - haar leven tijdens de pandemie beschrijft, en dat op een komische manier. Het gaat nergens over en het gaat nergens heen, dus verder geen aanrader of zo.
Heb hiervan net zo veel plezier beleefd als aan haar vorige boek. Het heeft in elk geval even weinig pretenties als dat eerste autobiografische 'stukjesboek'. Verder heb ik er weinig over te zeggen, wat, denk ik, goed past in de sfeer van dit boek. Corona, bier, een zwerfhond en roddels in het literaire hoofdstedelijke circuit. Deel drie, als dat komt, zal ik vast ook tussen de bedrijven door lezen, mits het in Kobo Plus verschijnt, want het is leuk, maar geen boek om te hebben en te bewaren.
Het ligt niet aan Cindy, maar aan mij. Want ik ben een beetje Amsterdam-moe. Desalniettemin kon ik haar schrijnende vertellingen van zeer herkenbare situaties absoluut waarderen. En misschien is het juist wel goed dat ik wat ergernis voelde bij de nietsigheid. Laat me zien dat ik daar nog veel van kan leren. Goed geschreven - ik hou van de zelfspot - maar ik ben na het lezen wel wat teneergeslagen en daar moet ik dan weer een halve dag bovenop zien te komen.
Ik vond het een onderhoudend boek. Maar men, zo Amsterdams. Het geeft maar weer duidelijk aan dat als je een boek wil uitgeven je eerste stap moet zijn om naar Amsterdam te verhuizen en de tweede om van feesten te houden. En ik snap gewoon niet zo goed hoe je er vrede mee kan hebben om zo weinig te doen. Geen vast werk, geen vrijwilligerswerk, vooral heel veel gelanterfanter en bier. Fascinerend vond ik dat.
Droefgeestig, tragikomisch, droogkloterig, zelfspottend, een soort mix van die vier, heerlijk in elk geval. Met geen woord teveel schrijft ze makkelijk en gevat over een kabbelend leven met desondanks vaak scherpe observaties. Best een heel fijne afwisseling met boeken over allerlei grootse en meeslepende gebeurtenissen.
p.199: "Mijn vrouw leest je stukjes,' zei hij. 'Wat een droefenis, zegt ze dan altijd.' Ik denk dat je mensen hebt die de 'stukjes' van Cindy Hoetmer karakteriseren als 'droefenis', en mensen die ze hilarisch vinden. Ik behoor tot de laatste categorie.
ja wat zal ik eens van dit boek zeggen. Schrijfster koestert lage verwachtingen van het leven zegt ze zelf, dus als je dat bij dit boek ook hebt, dan valt hij zeker niet tegen.