Liście

by Osamu Dazai, Dariusz Latoś (Translator)

Snuję opowieść, nęcąc czytelnika, uspokajając go, czasem oczywiście strasząc i zadziwiając, a gdy pomyślę: "Ha, idealny moment!", nagle usuwam swoją postać, rzucając kilka słów o pozornie głębokim znaczeniu. Nie usuwam jej jednak całkowicie, tylko błyskawicznie ukrywam się za papierowym przepierzeniem. Gdy po jakimś czasie wystawiam stamtąd niewinnie uśmiechniętą twarz, mogę zrobić z czytelnikiem, co zechcę. Na tym, dla przykładu, polegają sztuczki, przedmiot wytężonej pracy każdego pisarza.

fragment opowiadania Zabawki

Genres: Short Stories, Fiction, Japan, Asia, Classics

294 pages, Paperback

First published February 1, 2022

About the author

Osamu DAZAI (native name: 太宰治, real name Shūji Tsushima) was a Japanese author who is considered one of the foremost fiction writers of 20th-century Japan. A number of his most popular works, such as Shayō (The Setting Sun) and Ningen Shikkaku (No Longer Human), are considered modern-day classics in Japan.
With a semi-autobiographical style and transparency into his personal life, Dazai’s stories have intrigued the minds of many readers. His books also bring about awareness to a number of important topics such as human nature, mental illness, social relationships, and postwar Japan.

Reviews

[spillingthematcha · Rating 3 out of 5]

Dazai już wielokrotnie mnie zachwycał w innych swoich dziełach, jadnak w formie opowiadań nie do końca potrafiłam się odnaleźć.

[Mewa · Rating 3 out of 5]

Opowiadania Osamu Dazai nie są tym, od czego polecałabym poznać się z twórczością autora. Myślę, że znacznie bardziej spodobają się ludziom, którzy już mieli szansę utonąć w jego słowach (lub tym, którzy już odczuli klimat literatury popularnej w powojennej Japonii). W jego powolnym snuciu fabuły i ogromem bólu ukrytym pod codziennością. W tak krótkich tekstach bowiem autor nie oczarował mnie równie mocno, co swoją powieścią (a czytać przyjemność miałam „Zatracenie" i pełnię jej mocy odczułam dopiero jakiś czas po zakończeniu lektury), ale było dobrze, momentami bardzo dobrze. Jak w historyjce dziejącej się w czasach wojny, gdzie narratorem jest banknot. Jak w opowieści o kobiecie, która wciąż czekała, choć nie wiedziała na co. Jak w tekście o biednych runinach, którym została jedynie godność. Osamu sięgał po motywy wzruszające lub wytykające pewne przywary. Skupiał się na miejscu jednostki w społeczeństwie lub tym, jak ona sama się postrzega. Tytułowe opowiadanie natomiast było niczym nieudolne próby łapania spadających liści, gdy jeszcze są w locie. Akapity skakały po przeróżnych scenach, które razem miały stworzyć spójny obraz, ale którego nie udało mi się dostrzec. Opowiadanie to mocno wyróżniało się na tle innych i zdecydowanie będę musiała do niego pewnego dnia wrócić. Może nawet nie tylko do niego?

Proza Osamu to ten rodzaj literatury, który w czytelnika zwykle uderza dopiero, gdy mija więcej czasu od zakończenia lektury. W głowie lubi wtedy tkwić poczucie beznadziei, jakie króluje w jego twórczości (opowiadanie na podstawie poematu z „Futokoro suzuri", gdzie wyśmiewa podążanie za głosem serca, to jedynie jeden z wielu przykładów), ale tym razem pojawiają się i promyki radości (opowiadanie na podstawie antycznej legendy i wiersza „Schillera" jest nieco brutalne, ale bardzo pozytywne, czego się nie spodziewałam). Jest więc pewna różnorodność i jest oblicze twórczości autora, którego nie znałam, a to zawsze stanowi duży plus. Oprócz tego Osamu Dazai jest przykładem „szablonowego" przedstawiciela literatury, która królowała w Japonii zaraz po Drugiej Wojnie Światowej. Świetnie bowiem odbija stany psychiczne, które kierowały ludźmi. A ostatnim argumentem za sięganiem po jego twórczość jest jego życiorys, czyli kilka prób samobójczych wraz z partnerkami i uzależnienie od morfiny, bo kto z nas nie kocha twórczości autorów, którzy na pewnym etapie się stoczyli?

Mam mieszane odczucia względem zbioru, ale jestem pewna, że za tydzień lub dwa mocno on we mnie uderzy. Póki co czuję go głęboko w moim sercu, bo nieprzyjemnie uwiera, ale dopiero mości sobie tam wygodne miejsce.

przekł. Dariusz Latoś

(Nie zdziwcie się, jak za jakiś czas podniosę ocenę do czterech gwiazdek)

[Arbuz Dumbledore · Rating 2 out of 5]

Lubię twórczość Dazaia, ale chyba nie w formie opowiadań. Te, które mi się podobały, podobały się bardzo. Te, które mi się nie podobały, męczyły mnie i wlokły się niemiłosiernie. Finalnie jestem raczej na nie, chociaż doceniam i ze dwa opowiadania zapamiętam.

[juls · Rating 4 out of 5]

"- znasz takie drzewo? jego liście są zielone, nawet kiedy już opadną. od spodu zmieniają kolor, zjadają je gąsienice, ale one to ukrywają, aż do końca udając, że zachowały zieleń. gdybyś tylko je znała..."

[Aleksandra Gratka · Rating 5 out of 5]

"Nikt nie zauważył, że postradałem zmysły i nikt nie zwrócił też uwagi, kiedy wróciłem do siebie".

Nie znajdziecie w prozie Wielkiego Japończyka ukojenia. Tu wszechobecna śmierć, myślenie o śmierci, pragnienie śmierci. Złamane życia, zaprzepaszczone szanse i często złudne światełka w tunelu.

To nie są równe opowiadania. Część opiera się na legendach, część na wierzeniach, część na doświadczeniach samego autora. Trochę tu abstrakcyjnego humoru, dziwacznych wydarzeń, tony smutku. Najbardziej chwyciło mnie za serce tytułowe opowiadanie, chociaż Osamu Dazai w każdym wydaniu jest dla mnie mistrzem.

[gabrys ☆ · Rating 4 out of 5]

4.5☆

[Vince · Rating 4 out of 5]

4.3/5⭐

[Karolina Róża · Rating 3 out of 5]

3,5⭐
To dość trudna do oceny książka. Zawiera opowiadania, które były tak okropne i niezrozumiałe, że dawno takich dziwolągów nie czytałam. Za to druga połowa książki była piękna. Te opowiadania miały w sobie coś i były ciekawe.
Ważne, że się nie zniechęciłam

[pochłaniaczplanet123 · Rating 4 out of 5]

Część kox a część mniej

[Ala · Rating 4 out of 5]

Niektóre opowiadania lepsze, niektóre gorsze, ale ogólnie widać, że to Dazai pisał. "Ubasute" i "Matsu" były super 🫶

[Charlotte3005 · Rating 5 out of 5]

4,5⭐

[Gabunie · Rating 5 out of 5]

Chyba podobała mi się taka forma zdecydowanie bardziej niż reszta jego dzieł, które przyszło mi czytać.

[Drapichrust]

nie wiem jak ocenić tę książkę, bo z jednej strony pierwsza połowa była nudna i dopiero "pieniądz" okazał się ciekawy, ale z drugiej to wszystkie opowiadania późniejsze były niejednoznaczne, troche miały wartości, które mają dla mnie sens, ale większość nie trafiała do mnie, a zachowania i przemyślenia bohaterów mnie nie poruszały, poza irytacją. mimo wszystko widzę jakąś myśl w tym zbiorze, która nie dociera do mnie, ale wiem, że istnieje. poruszają mnie jedynie realia życia japończyków z okresu wojennego i powojennego, których sam autor doświadczył i są naprawdę okrutne, chociażby dla samej tej wiedzy nie żałuję poświęconego na lekturę czasu

[Gosianh · Rating 5 out of 5]

wow. To było coś niesamowitego.

[★julia✿ · Rating 4 out of 5]

kocham twórczość Dazaia.
tylko czemu to wydawnictwo zawsze ma takie brzydkie wydania, białe kartki i wgl...

[Sandra || Tabibito no hon · Rating 4 out of 5]

Po raz pierwszy zapoznałam się ze stylem Osamu czytając króciutką Uczennicę i już wiedziałam, że to nie koniec naszej przygody.

Kiedy tylko wydawnictwo Dialog zapowiedziało zbiór opowiadań Dazaia, wiedziałam, iż MUSZĘ to przeczytać, czułam, że to będzie coś dla mnie - nie pomyliłam się.

Liście to zbiór jedenastu opowiadań, kilku króciutkich, kilku nieco dłuższych. Na samym końcu znajduje się również kilka stron na temat autora oraz spis treści. Bardzo podoba mi się wydanie tej książki - na początku każdego opowiadania dostajemy subtelne ilustracje, tytuły są przetłumaczone, a poniżej każdego znajduje się oryginalny zapis japoński. Czcionka jest duża, a przy moich ostatnich problemach ze wzrokiem było to wręcz dla mnie zbawienie.

Muszę szczerze napisać, że Dazai po raz kolejny zauroczył mnie swoim stylem, mocno doceniam u niego głębokie podejście psychologiczne, wprowadza nas w swój świat w intymny sposób. Da się odczuć, że autor czerpał inspiracje ze swojego życia albo wplatał swoje uczucia w stanowiska bohaterów. Wiele z tych opowiadań było mocno pesymistycznych, ale ujmujących, narracja nie była mdła, wręcz przeciwnie. Cały zbiór czytało się naprawdę dobrze i płynnie. W trakcie lektury nie mogłam się oprzeć wrażeniu, jakby przelewanie tych myśli na papier było łapaniem oddechu.

Najbardziej podobało mi się pierwsze opowiadanie, czyli Biegnij, Melosie - zostało napisane na podstawie ballady Friedrich Schillera The Pledge, którą zresztą też polecam. Przy okazji dowiedziałam się od znajomego, że jest ono w kanonie lektur w szkołach w Japonii. Nie dziwi mnie więc, że to właśnie ten jeden z najważniejszych utworów Dazaia mnie zauroczył. Dlaczego? Po prostu spodobała mi się historia prawdziwej przyjaźni, w przeciwieństwie do większości dzieł Dazaia była pokrzepiająca. Wszystkie przemyślenia, słowa miały tam siłę, to nie była po prostu słodka opowieść.

Najmniej podobało mi się chyba tytułowe opowiadanie Liście, kompletnie do mnie nie przemówiło, mało z niego zapamiętałam, a już z pewnością nic nie wyniosłam.

Podsumowując, Liście jest to bogaty zbiór, który pozwala na głębsze poznanie stylu i spojrzenia autora, które głównie będziemy odczuwać w jego twórczości. Bardzo mi się podobał, ale niektóre opowiadania nie wywołały u mnie zachwytu, a wręcz nawet obojętność, a za to inne bardzo we mnie uderzyły. Uważam, że nie jest to zła pozycja na początek, ale na pewno jest różnorodna, więc ocena czy Dazai to coś dla nas może być wówczas ciężka, nie odradzam, ale polecam zacząć na przykład od Uczennicy - jak ja. A jeśli już go poznaliście to nie wahajcie się, to kawałek dobrej literatury, czytajcie! - nawet, jeśli nie przepadacie za zbiorami, bo ten jest jednym z lepszych jakie czytałam.

Ode mnie 7.5/10. Polecam.

[Azjatycka Półka · Rating 5 out of 5]

Liście zbierają opowiadania z różnych okresów literackiej twórczości Dazaia. Jedenaście opowiadań charakteryzuje duża różnorodność zarówno pod względem tematyki jak i formy. Mamy więc historię osadzoną w starożytnej Grecji (Biegnij, Melosie), w dawnych czasach w Japonii (Małpi kurhan), jak i w czasach współczesnych pisarzowi. Mamy tu nawet historię pisaną z perspektywy pieniądza (Pieniądz), jak i zbiór krótkich literackich szkiców budujących dramat człowieka (Liście). Każdy z nich wskazuje na wszechstronność i kunszt autora.

Dazai ma również niezwykły talent to obserwowania ludzkich emocji i opisywania ich. Zdaje się być wyczulony na stan psychiczny bohaterów, oddając w swojej prozie przeróżne zaburzenia psychiczne, których zapewne w swoich czasach nawet nie mógł takowymi określać. Wiąże się to z jego własną kiepską kondycją psychiczną, która też niemal cały czas kładzie się cieniem na jego opowiadaniach. Osobiście jestem szczerze poruszona twórczością Dazaia, pisarza tyle genialnego co tragicznego i nie zawiodłam się na tym zbiorze. Polecam czytać z rozwagą, szczególnie jeśli samemu przeżywa się trudniejsze momenty, bo jest to literatura dość obciążająca.

Więcej o trudnych stanach psychicznych bohaterów opowiadań (o raz samego autora), przeczytacie na blogu: https://azjatyckapolka.wordpress.com/...

[Olrus · Rating 4 out of 5]

Jest to bardziej takie 3,5 niż 4, no ale. To była moja pierwsza styczność z twórczością Dazaia i chyba był to błąd. Podczas gdy zdecydowanie doceniam warsztat autora i chciałabym jeszcze przeczytać coś jego autorstwa, to duża część opowiadań strasznie mi się dłużyła. Niektóre naprawdę mi się podobały, ale cała reszta brzmiała trochę jak jakieś przypowieści biblijne.

[Dorota Siwek · Rating 4 out of 5]

Prawie we wszystkich dziełach Dazaia odnajduje częściowy opis siebie i tym razem było podobnie, nie wszystkie opowiadania mi się podobały ale i tak czytało się zarąbiście. (Ogólnie dodatkowo okładka mi się mega podoba)

[Natalia]

Pozostawiam bez oceny, bo jednak był to zbiór opowiadań i czułabym się niesprawiedliwie oceniając go. Niemniej jednak czytało się bardzo przyjemnie i z całą pewnością sięgnę jeszcze po inne dzieła Osamu Dazaia.

[Zaczytana.W.Azji · Rating 3 out of 5]

3.5 ☆

[Kawka · Rating 5 out of 5]

Wszyscy, którzy czytali Dazaia, nie zawiodą się, jeśli przeczytają opowiadania. Spodobało mi się bardzo.

[magda · Rating 5 out of 5]

spotkalibyśmy się na dworcu albo stacji kolejowej

[Alliwantisyounow · Rating 4 out of 5]

kocham wszystko, co on napisał, chociaż jedno opowiadanie się trochę dłuzyło

[Aśka Kordys · Rating 5 out of 5]

"On sam nauczył ją cnoty samolubstwa i na wielu przykładach udowadniał, że pokorna mina tych, którzy się powstrzymują, to tylko oznaka nieuczciwości"

[mgd · Rating 4 out of 5]

jak to często bywa w zbiorach opowiadań: jedne lepsze, jedne gorsze, jednak raczej na plus

[faegchi · Rating 4 out of 5]

4.5

[Wiktoria · Rating 3 out of 5]

2,75

[mort · Rating 3 out of 5]

nie moje ulubione z jego opowiadań, ale i tak good read

[marlena · Rating 4 out of 5]

to ostatnie opowiadanie dało temu te 4 gwiazdki