Surplus-Enjoyment: A Guide For The Non-Perplexed

by Slavoj Žižek

Contemporary life is defined by excess. There must always be more, there is never enough. We need a surplus to what we need to be able to truly enjoy what we have. Slavoj Žižek's guide to surplus (and why it's enjoyable) begins by arguing that what is surplus to our needs is by its very nature unsubstantial and unnecessary. But, perversely, without this surplus, we wouldn't be able to enjoy, what is substantial and necessary. Indeed, without the surplus we wouldn't be able to identify what was the perfect amount.

Is there any escape from the vicious cycle of surplus enjoyment or are we forever doomed to simply want more? Engaging with everything from The Joker film to pop songs and Thomas Aquinas to the history of pandemics, Žižek argues that recognising the society of enjoyment we live in for what it is can provide an explanation for the political impasses in which we find ourselves today. And if we begin, even a little bit, to recognise that the nuggets of 'enjoyment' we find in excess are as flimsy and futile, might we find a way out?

Genres: Philosophy, Nonfiction, Psychoanalysis, Theory, History, Economics, Politics

400 pages, Hardcover

First published January 1, 2022

About the author

Slavoj Žižek is a Slovene sociologist, philosopher, and cultural critic.

He was born in Ljubljana, Slovenia (then part of SFR Yugoslavia). He received a Doctor of Arts in Philosophy from the University of Ljubljana and studied psychoanalysis at the University of Paris VIII with Jacques-Alain Miller and François Regnault. In 1990 he was a candidate with the party Liberal Democracy of Slovenia for Presidency of the Republic of Slovenia (an auxiliary institution, abolished in 1992).

Since 2005, Žižek has been a member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.

Žižek is well known for his use of the works of 20th century French psychoanalyst Jacques Lacan in a new reading of popular culture. He writes on many topics including the Iraq War, fundamentalism, capitalism, tolerance, political correctness, globalization, subjectivity, human rights, Lenin, myth, cyberspace, postmodernism, multiculturalism, post-marxism, David Lynch, and Alfred Hitchcock.

In an interview with the Spanish newspaper El País he jokingly described himself as an "orthodox Lacanian Stalinist". In an interview with Amy Goodman on Democracy Now! he described himself as a "Marxist" and a "Communist."

Reviews

[Mansoor · Rating 1 out of 5]

ژیژک در گذشته بین دسته‌ای از راست‌گراها مورد احترام بود، چون مرض طهارت مدنی را تشخیص داده بود و به هم‌رزمان چپش نق می‌زد که چرا واله‌ی احکام طهارت شده‌اند و ریشه‌های واقعی چپ را ول کرده‌اند. اضافه بر این، با نوشته‌هایش درباره‌ی سینما و موسیقی پاپ، ولو گزافه و سطحی، چهره‌ی روشنفکری محبوب در عرصه‌ی عمومی را پیدا کرد. با این‌حال امروز او از سرخیلان جریان مسلط ایدئولوژی چپ شده. از غوغاییان تغییر اقلیم حمایت می‌کند، موضع وزارت خارجه‌ی آمریکا در قبال جنگ اکراین و روسیه را ترویج می‌کند، به معترضان انتخابات 2020 هتاکی می‌کند، از شیعیان مخلص سیاست‌های لاک‌داون است و علیه منتقدان لجن‌پراکنی می‌کند. به عبارت دیگر، او رسما تبدیل شده به شیپورچی لیبرال دموکراسی غربی. کتاب جدیدش به خوبی از این مذلت پرده‌ برمی‌دارد. ژیژک مبدل شده به ضعیف‌النفسی که در مقابل جریان لیبرال حاکم دست‌وپایش شل می‌شود و چه بسا می‌ترسد

البته کتاب سراسر هم اراجیف نیست. ژیژک اشاره می‌کند که بدبینی و مقاومت نسبت به واکسن کوید جزئی از درگیری طبقاتی علیه قدرت است؛ حرفی که شمه‌ای از حقیقت در بر دارد

او معتقد است که فلسفه‌ی هگل ما را به دستگاهی تحلیلی مجهز می‌کند که می‌توانیم با آن حصار تفکر مارکسیستی و فرویدی را بشکنیم

ژیژک ظاهرا در مورد ظهور نظام‌های جدید سیاسی و اقتصادی بر آن است که استقرار یک توتالیتاریانیسم جدید لزوما رخدادی منفی نخواهد بود، چنانچه رژیم توتالیتر پرگرسیو و برابری‌خواه باشد

در پایان باید بگویم که پندمیک کوید تشت رسوایی خیلی‌ها را از بام انداخت. کسانی که تا دیروزش نغمه‌ی آزادی و حقوق انسانی و طبقه‌ی کارگر ساز می‌کردند یا برای کاپیتالیسم اخ و پیف می‌کردند یا خودشان را دشمنان دستگاه حاکم وامی‌نمودند، در این برهه برای شنیع‌ترین اعمال طبقه‌ی حاکم هورا کشیدند. آگامبن تنها متفکر چپی بود که از این آزمون سربلند بیرون آمد. مقایسه‌ی مواضع او با خودفروخته‌ای چون ژیژک نشان می‌دهد که یک متفکر چپ، در ایام خوف و خطر، چطور باید اصالتش را حفظ کند

[Alex Johnson · Rating 4 out of 5]

More like 3 1/2 stars. Read enough Zizek (which I probably haven't) and you could probably predict his next book since certain parts of this book are pretty much repetitions of things he has said in previous works. The first part of the book is a bit of a drudge if you aren't a Marx fanatic (I am not), but Zizek has the occasionally sharp insight about climate change. Next, we get a lot of the repetitious parts about Freud and Lacan as well as more recent insights into gender ideology and PC culture. Pretty interesting for someone who has only read Sublime Object, but I imagine the Zizek obsessive has heard all these things before.

The best part of the book was definitely the last third (excluding the bits about Covid, which, for someone so opposed to ideology, seemed very ideological). The last third gets deep into the concept of surplus-enjoyment and how it informs our actions. All in all, this seems like pretty standard Zizek. Nothing earth-shattering, a bit unnecessary, but for someone who still hasn't read a lot of foundational psychoanalytic texts, I enjoyed it (though I guess Zizek would say that what I really enjoyed is the fact that I enjoyed it, but I digress).

[Simon Gros · Rating 5 out of 5]

Worst thing to happen to Hegel since the birth of Jesus.

On a more serious note, there is one minor detail about this work I simply don't understand, and it's the following:

Žižek here directly equates Lacan's notion of the objet a with what he calls surplus-enjoyment.

Don't the two concepts work at entirely different levels? While he makes the usual distinction between enjoyment and pleasure, and then mediates those in a second, Hegelian step, the object petit a and whatever excessive or surplus enjoyment, as developed in this book, shouldn't simply be equated, that reads as an obscuration of the entire issue for me.

There is desire and its object (or its cause) and then there is the enjoyment gained in the path of its maintainance. While I agree with Žižek's key insight here that enjoyment is always excessive, so surplus and enjoyment can be equated in this way, the object of desire itself is fundamentally at a different level as the derivation of enjoyment.

The two are connected and related, but not in this equating direct way. While enjoyment is something that can be set in different libidinal schemes, Freud for example at a certain point framed it as directly a hydraulic system, the object itself is the paradoxical element in the machine which, instead of stopping it like a malfunctioning cog in mechanical terms, precisely keeps its going.

In capitalism, the subject-object of capitalism is Capital itself, unless it crashes (and then we call it crisis, recession, depression, stagnation, regression, etc.) which tries to reproduce itself ad infinitum, but the enjoyment derived is the perverse side-effect of the entire movement.

[Sam · Rating 4 out of 5]

enjoyable and perplexing

[Lowell AfdahlRice · Rating 5 out of 5]

A Masterpiece! This is the Endnote to at least 9 of Zizek's earlier works. It adeptly summarizes and extends the philosophical and political arguments in 400 pages of 1,000 pages of Less than Nothing, 336 pages of Courage of Hopelessness, 208 pages of Trouble in Paradise, 444 pages of Absolute Recoil, 311 pages of Monstrosity of Christ, 496 pages of Sex and the Failed Absolute, 456 pages of Disparities, 290 pages of a Left that Dares to Speak its name, and 328 pages of Incontinence of the Void: Economico-Philosophical Spandrels. That is to say it is the most condensed and concise volume (do the Math: 3869 pages) of the Hegelian, Marxian and Lacanian analysis that Ziek is no doubt the foremost world expert.

[Valentín Serrano García · Rating 4 out of 5]

He escrito varias reseñas de libros de Zizek, muchas de ellas genéricas acerca de su importancia y trascendencia, como para extenderme nuevamente.

Señalo, eso sí, que Plus de Goce es un híbrido entre sus grandes ensayos y aquellos más divulgativos de índole política y de opinión. Eso hace que muchos de los contenidos se puedan rastrear en otros de sus libros, aunque el lector avezado podrá encontrar destellos de inspiración y perplejidad.

Creo que este ensayo debe ser, por tanto, valorado por su carácter complementario, ya que no es idónea para introducirse en el lacanianismo-marxista-hegeliano de Zizek ni tampoco aporta mucho a sus grandes ensayos.

[Steff]

Clearly not meant for the average reader, but very interested readers. To understand the book it is probably a good idea to read about Hegel's dialectics and Jacques Lacan's psychoanalysis before delving into this book. Quite the weird/difficult read, some intriguing thoughts hidden in a web of Hegelian dialectics and psychoanalytical terms.

[Attasit Sittidumrong · Rating 5 out of 5]

premise ของซิเซ็กก็คือระบบทุนนิยมมันสามารถรักษาความเหลื่อมล้ำในการขูดรีดมูลค่าส่วนเกิน (surplus value) จากแรงงานได้ ก็ด้วยกลไกของการสร้าง surplus enjoyment ซึ่งเราอาจแปลหยาบๆว่า "ความสมใจที่ล้นเกิน" โดยกุญแจสำคัญในการสร้าง surplus enjoyment นี้จะวางอยู่บนการกลับหัวกลับหางวิธีคิดเรื่องความปรารถนา (desire) ในการบรรลุเป้าหมายในชีวิตจากในยุคก่อนสมัยใหม่ที่ความปรารถนาของมนุษย์จะถูกกำกับภายใต้เป้าหมายหรือ telos ซึ่งกำกับความหมายในการมีชีวิตของมนุษย์แต่ละคน (เช่นบรรลุชีวิตที่ดี หรือการหลุดพ้น หรือการไถ่บาป ฯลฯ) มาเป็นในยุคสมัยใหม่ที่ตัวความปรารถนาได้กลายเป็นสิ่งที่ล้นเกินไปจากเป้าหมาย กล่าวคือทุกครั้งที่เป้าหมายซึ่งได้รับความปรารถนาถูกบรรลุก็จะเกิดการแยกหรือ split ระหว่างสิ่งที่ถูกบรรลุกับตัวความปรารถนาเองที่อย่างหลังจะเคลื่อนจากวัตถุสภาพเดิมซึ่งเคยเป็นสิ่งที่ถูกปราถรถนาไปสู่วัตถุสภาพใหม่ ถ้าพูดในสำนวนที่คนไทยคุ้นเคยก็คือทุนนิยมสามารถผลิตความไม่เคยพอให้กับมนุษย์และทำให้การเข้าถึงวัตถุที่ปรารถนาในช่วงเวลาหนึ่งเป็นเพียงการบรรลุแบบชัั่วคราวซึ่งสุดท้ายก็จะถูกกระตุ้นด้วยวัตถุสภาพใหม่ที่สถิตย์ความปรารถนาซึ่งคอยผลักดันให้มนุษย์ในระบบต้องแสดงออกและใช้ชีวิตเพื่อเต็มเต็มใหม่ไปเรื่อยๆ

ในเง่นี้ตัวเป้าหมายหรือ telos จึงไม่เคยเป็นจุดจบหรือปลายทางของชีวิตจริงๆ แต่กลับเป็นเพียงแค่ means หรือเส้นทางไปสู่ ends นั่นก็คือการทำทุกอย่างเพื่อบรรลุความปรารถนาครั้งแล้วครั้งเล่า พูดง่ายๆก็คือสิ่งที่ทุนนิยมทำในเรื่องนี้ก็คือการสร้างองค์ประธานหรือ subject ที่ความปราถนากลายเป็นปลายทางในตัวมันเอง เป็น the subject of desire that desires itself ทำให้ชีวิตที่สมบูรณ์เป็นปลายทางของมนุษย์คือชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ที่ต้องวิ่งเข้าหาเป้าหมายเพื่อเติมเต็มความปรารถนาไปเรื่อยๆ (ชีวิตที่เติมเต็มคือชีวิตที่ต้องไม่ถูกเติมเต็ม และการไม่ถูกเติมเต็มคือปลายทางของการเติมเต็ม) ความน่าสนใจและย้อนแย้งที่ซิเซ็กได้ชี้ให้เห็นในประเด็นนี้ก็คือ ภายใต้วัตถุประสงค์ของการเติมเต็มความปรารถนาปลายทางก็ได้ทำให้องค์ประธานของทุนนิยมยินยอมที���จะละทิ้งความสุขสมใจหรือ enjoyment ต่างๆที่อยู่ระหว่างทางเพื่อแลกกับการเข้าถึงปลายทางดังกล่าว ในแง่นี้ เพื่อเข้าถึงความปรารถนาที่เป็นปลายทาง องค์ประธานจึงต้องละทิ้งและปล่อยวางความปรารถนาระหว่างทาง และเชนเดียวกัน เพื่อบรรลุ enjoyment ของความปรารถนาที่ปลายทาง enjoyment ในระหว่างทาง (เช่นเสรีภาพ การต่อต้านหรือการก้าวข้ามความแปลกแยกต่างๆ) จึงต้องถูกบูชายัญทำให้หายไป ทว่า เนื่องจากชีวิตขององค์ประธานในเป้าหมายปลายทางคือชีวิตแห่งความปรารถนาซึ่งโดยตัวมันเองไม่สามารถเติมเต็มได้ ในแง่นี้ enjoyment ที่คอยกระตุ้นให้องค๋ประธานยอมละทิ้ง enjoyment ทุกอย่าง จึงเป็น surplus enjoument ที่ตัวองค์ประธานเองไม่มีทางเข้าถึงได้ หรือก็คือ เป็น enjoyment ของ the ฺBIG OTHER ที่ดำรงอยู่ในแฟนตาซีและคอยกำกับองค์ประธานอีกต่อหนึ่ง surplus enjoyment จึงเป็น enjoyment ที่เรียกร้องให้องค์ประธานทำทุกอย่างเพือเข้าถึงมันทั้งๆที่มันเองเป็นสิ่งที่เข้าถึงไม่ได้ เป็นกระบวนการที่ทำให้ทุนนิยมสามารถผลิตซ้ำตัวมันผ่านการผลิตซ้ำความปรารถนาและองค์ประธานของทุนนิยมไปเรื่อยๆ

และด้วย premise ดังกล่าว ซิเซ็กจึงเสนอทางออกผ่านแนวคิดเรื่อง "การละวางองค์ประธาน" หรือ the subjective destitution ซึ่งเป็นแนวคิดที่ซิเซ็กหยิบยืมมาจากสาโรจ จีรี่ (Saroj Giri) นักรัฐศาสตร์ชาวอินเดีย ซึ่งเสนอให้องค์ประธานละทิ้งตัวตนในฐานะประธานไปเป็นกรรมหรือ self-objectification ทั้งนี้ มิใช่เพื่อปฏิเสธตัวตนหรือความเป็นองค์ประธาน แต่เพื่อรื้อฟื้นความเป็นองค์ประธานที่เป็น the void หรือความว่างเปล่าที่ยังไม่ถูกเติมเต็มด้วยเนื้อหาของความปราถนาใดๆ (และดังนั้นจึงไม่อยู่ภายใต้กำกับของ THE BIG OTHER) น่าสนใจว่าในขณะที่สาโรจน์ดูเหมือนจะอธิบายประเด็นเรื่องการละทิ้งองค์ประธานตรงนี้ด้วยอิทธิพลเรื่องนิพพานของพุทธศาสนาซึ่่งเน้นการปลดปล่อยตนเองจากบ่วงและรูปกรรมทั้งหมด เพื่อสร้างองค์ประธานใหม่ในฐานะตัวตนทางประวัติศาสตร์ที่ขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงสังคมอย่างสมบูรณ์ ซิเซ็กกลับใช้วิธีคิดแบบเฮเกลเลี่่ยน (ในแบบของเขา) มานำเสนอว่าหัวใจสำคัญของการละทิ้งองค์ประธานก็คือการสร้างรอยแยกหรือ gap ในตนเองระหว่าง ฉันหรือ I ที่ถูกเติมเต็มด้วยรูปธรรมเฉพาะเป็น the concretized subject ที่มีความปรารถนาตามเงื่อนไขทางสังคมเฉพาะของเส้นขอบฟ้าที่ I ถูกทำให้ปรากฏ กับ the absolute I หรือฉันที่่ไม่ขึ้นกับรูปธรรมเฉพาะใดๆ จึงเป็น the universal I ในฐานะ the void บางอย่าง ประเด็นของซิเซ็กตรงนี้ไม่ใช่การยกย่องหรือให้ความสำคัญกับ The void (เหมือนที่สาโรจเน้น) แต่คือการยืนยันถึง รอยแยกหรือ gap ของตัวฉันหรือ I ระหว่าง the absolute I กับ the Particular I ซึ่งจะทำให้องค์ประธานกลายเป็นองค์ประธานที่ indetermine หรือกำหนดไม่ได้ และเป็นการเปิดรับความไม่แน่ไม่นอนหรือ contingency เข้ามาในตัวตนจนทำให้องค์ประธานหรือ the destitute subject กลายเป็นองค์ประธานที่อยู่เหนือการควบคุมของ THE BIG OTHER และ surplus enjoument ในท้ายที่สุด

เป็นงานที่สะท้อนความเป็นเฮเกลเลี่ยนของซิเซ็กได้ชัดมาก อันที่่จริงถ้าคิดในมุมนี้ก็จะเริ่มเข้าใจว่าแม้อาจอ้างอิงและใช้ศัพท์แสงของลากอง แต่ฐานความคิดจริงๆของซิเซ็กคือเฮเกล และหลักฐานที่ชัดมากก็คือความพยายามที่จะอธิบายประเด็นอันซับซ้อนด้วยรูปธรรมจากหนัง/ภาพยนตร์/นิยาย/ประวัติศาสตร์/หรือกรณีศึกษาต่างๆ เพราะรูปธรรมเหล่านี้ไม่ใช่แค่ตัวอย่างที่ illuminate ประเด็นของเขา (หลายๆครั้งการใช้ตัวอย่างรูปธรรมพวกนี้ก็ยิ่งทำให้งานของซิเซ็กอ่านยากและดูอ้อมค้อมในสายตาของหลายๆคน) แต่คือ the concrete form ที่ทำให้ IDEA หรือแนวคิดปรากฏชัดอันเป็นกระบวนและไวยากรณ์การทำงานของเฮเกลทั้งหมด นั่นคือการทำให้ the universal ปรากฏชัดในสิ่งที่เป็น the particular (หรือ the absolute ปรากฏใน the historical) และสิ่งที่ซิเซ็กทำด้วยศัพทย์แสงแบบจิตวิเคราะห์แบบลากองตลอดจนสปิริตฝ่ายซ้ายแบบมาร์กก็คือ การทำให้ความคิดของเฮเกลสามารถตอบสนองกับสังคมร่วมสมัยด้วยเป้าหมายที่ ทั้ง universal และ ทั้ง radical กว่าที่ตัวเฮเกลเคยตั้งเอาไว้

[Knecht René · Rating 5 out of 5]

One of the most compelling threads in Slavoj Žižek’s Surplus-Enjoyment culminates in the final chapter, where he offers a deep reflection on the notion of Revolutionary Self-Destitution. Drawing inspiration from the work of Saroj Giri, Žižek pushes beyond theoretical abstraction and confronts the urgency of systemic change in light of today's escalating ecological and societal crises.

From the first chapter, Žižek demonstrates that capitalism is structurally incapable of resolving these problems on its own. The solution cannot lie in incremental reform; instead, it demands a radical, even traumatic break, a revolutionary act.

At the core of this revolutionary gesture is subjective destitution, not merely a loss of identity or role within the symbolic order, but a complete subtraction of the self from its coordinates of meaning.

Revolutionary Self-Destitution entails an ontological unbinding, a dehumanisation in the strictest Lacanian sense: the subject evacuates all identifications, all symbolic investments, and enters a space of pure void. (the "comrade as object" as inspired bij Saroj Giri).

This is a zero-point: It marks a freedom from the desire of the Other, the very desire that sustains ideological fantasy. The Big Other is no longer operative. What remains is the traversal of fantasy (no desires anymore), the Lacanian move that enables the subject to break free from the Symbolic order.

The comrade as object, in this sense, is not a leader or individual party member but a voided subject who holds open a space for new collective desire, one not anchored in master-signifiers but in the cause itself (Collective for fighting/defending a cause).

In chapter 2, Žižek makes a striking comparison between the Lacanian School and a Leninist collective. Drawing on Brecht’s play "The Measure Taken" (p. 122), he describes a form of political grouping united not by identification with a charismatic leader, but by shared commitment to a deeper cause.

This resonates with my own experience: groups that organize themselves around a cause often lack a clear leader==> and yet, they persist, are held together by a shared fidelity. The group act as a "subject supposed to know" (hence the link with the analyst role in psycho-analysis) .

Žižek also outlines a structural typology of 'Subjective Destitution' using Giri’s schema, identifying four coordinates (p. 291 ff.)

1. Destructive Explosion (e.g. movie Joker)
2. Revolutionary Destitution
3. Mystical Experience
4. Nirvana.

These are mapped across axes (semiotic square) such as contraction vs. expansion/reliance on the Big Other AND Active engagement vs. Disengagement withdrawal.

The Joker figure, for instance, represents a destructive zero point, a radical indifference that Žižek does not endorse in practise but considers socially symptomatic. It confronts us with a choice: do we descend further into cynical detachment, or do we recognize the void as an opportunity for transformation?

==> But of course with ZIZEK: there is always a "four plus one" structure. The true moment of subjective destitution lies in the center of the semiotic square: the zero level Žižek refers to throughout his work: : the traversal of fantasy, the fall into the abyss, the point from which the subject can begin anew/ The Tension in the VOID/IMBALANCE of the VOID (= the key learning point of Žižek’s entire oeuvre)

Revolutionary Self-Destitution is not a utopian project: the COVID-19 pandemic already demonstrated that people were willing to accept collective measures, or even risk their lives for a shared cause (p. 293).

Perhaps it would help us readers to visually map Žižek’s coordinates ourselves. His written diagrams are dense and difficult in a first reading, but drawing them as reader out manually may help clarify the movement between these 4 positions.

Ultimately, Surplus-Enjoyment is not a guidebook, but a confrontation: with the void, with ideology, and with ourselves.

[Cedric]

weak, derivative effort. he cannot help himself from feeding at the trough of the determinations of the liberal understanding. for him to stage his various 'dialectical' critiques of Trump, COVID, etc., one can only stand in awe of his splendid evasions of liberal understanding if they, like him, take this understanding as the concrete impression to begin with.

[Kanako Okiron · Rating 5 out of 5]

I’m new to the Slavoj Žižek world of philosophy, but this book is just what I needed to finish off 2022 in staying sane.

[Grayson · Rating 3 out of 5]

I am very much perplexed

[Nicholas Crawford · Rating 5 out of 5]

A phenomenal update of the relevancy and valances of subjective destitution.

[Mario · Rating 1 out of 5]

Alguien debería decirle a este hombre que escribir lo primero que se te viene a la cabeza y juntarlo no es escribir un libro.

[Христо · Rating 1 out of 5]

Possibly Zizek's worst, most ideologically biased work I've had the displeasure of reading. Deranged attempts at being chic.

[Hannan edde · Rating 4 out of 5]

Maybe we really are living in the end times