Aurora es joven, tiene trabajo, un círculo de amigas, vive sola en la ciudad, sale cuando quiere y se encama con quien quiere. Es decir, aparentemente la típica vida de una joven urbanita feliz, si no fuera por que en su existencia nada va como debería ir: su compañero de vida y de hipoteca la ha dejado, casi ni habla con sus amigas para no tener que explicarles cosas a las que no tiene muchas ganas de enfrentarse, y a su familia prefiere tenerla lejos, no sea que le reprochen que haya perdido a tan buen chico.
De modo que ha decidido no coger vacaciones y trabajar en plena canícula de agosto en una ciudad medio desierta, en una oficina a medio gas y viviendo en un edificio medio vacío.
Y por este solitario panorama corre Brais, ese niño superdotado que vive en la escalera y que no hay manera de quitarse de encima. También están los rolletes que recoge los sábados por la noche de la barra de cualquier bar y que le dejan tan mal sabor de boca, y las novelas eróticas que la entretienen o, quien sabe, la salvan.
Pero sobre todo está el elefante, ese elefante rosa en medio de la sala.
Con un sentido del humor extraordinario y un conocimiento del TOC de primera mano, Antía Yáñez nos cuenta la historia de Aurora, una chica a la que el lector querrá acompañar y salvar, y la de Brais, un niño encantador de familia desestructurada y con unas ganas locas de vivir. El elefante rosa es una novela sobre cómo ser adulto siendo milenial que aborda las enfermedades mentales e invita a tomarse la vida con humor.
Antía Yáñez Rodríguez, nada en Burela en 1991, é unha escritora galega. Enxeñeira de camiños. Reside en Cecebre (Cambre), onde xestiona unha academia e fai obradoiros literarios para rapaces.
En 2018 gañou o premio Illa Nova con Senlleiras. É a historia de dúas mulleres, Alana (moza pobre) e Alda (influencer), en tempos diferentes, comezos do século XX e comezos do século XXI, pero cun mesmo problema, o maltrato dos seus homes. Na obra hai diferentes narradores e intégranse textos xornalísticos, das redes sociais, etc.
Unha historia tremendamente necesaria para as persoas que sufrimos algún problema de saúde mental. Que necesario é sentirse acompañado e comprendido, verse reflectido. Grazas, Antía, por poñer por escrito un pouco de todas nós e facelo tan bonito. 💘
2.5-3 Me ha encantado cómo se presenta a la protagonista, la forma en que nos transmite y muestra su TOC, que nos llega a abrumar incluso a nosotros, y todo el desarrollo que se da a lo largo de la historia en ella, así como la trama con Brais, que ha sido una monada, pero también he de decir que esperaba encontrarme con una historia que llegase a transmitirme más sentimiento y que me emocionara más.
Hay libros que parecen escritos para ti y que llegan a tus manos en el momento adecuado, que reconfortan, instruyen y acompañan, que te provocan sensación de bienestar y te hacen saber que no eres rara, o que sí lo eres pero no menos de lo que pueden serlo otros, que hay pensamientos y sensaciones que siempre te rondan, con mayor o menor intensidad y frecuencia, pero que no está mal pensarlos ni sentirlos, que hay más gente como tú. Y, sobre todo, que los trastornos mentales pueden ser invisibles pero están ahí y limitan, duelen, aíslan.
Creo que es importante tener en cuenta que este libro hay que leerlo sabiendo que vas a encontrar una protagonista con unas características particulares, tratadas de una manera muy natural, pero sin obviar que en más de una ocasión nos va a transmitir unas sensaciones que pueden llegar a ser angustiosas, y es que Aurora convive con un gran elefante rosa en su cabeza. Cada día tiene que convivir con su trastorno obsesivo/compulsivo que trata de mantener a raya sin conseguirlo. Tiene la vida estructurada y organizada hasta que Brais irrumpe en ella, Pizarniiiiiik invade su espacio y las cosas van cambiando de manera sutil. El libro tiene pocos diálogos, muchos de ellos son los que la propia Aurora mantiene mentalmente consigo misma, pero aún así resulta muy ágil de leer porque la cabeza de Aurora funciona a gran velocidad y salta de un tema a otro constantemente. Al narrar pasado y presente, somos conscientes de la evolución en el estado mental de Aurora, de su manera de aislarse poco a poco y de cómo el trastorno va dominando su día a día hasta llegar a un punto en el que solo con la ayuda adecuada puede seguir adelante. Y es que si algo queda claro en el libro es que la salud mental es tan importante como la física pero, por desgracia, los recursos y la atención no tienen nada que ver.
Aurora tiene, aparentemente, una buena vida: trabajo, amigas, vive sola en la ciudad y sale cuando y con quien quiere. Sin embargo, nada va como debería: su pareja la ha dejado, casi no habla con sus amigas para no tener que contarles sus problemas, y lo mismo ocurre con su familia, quien no quiere que le reproche haber perdido a tan buen chico. Por eso, tiene pensado trabajar a tope, para no pensar en lo sola que está y en el millón de ideas que le cruzan la cabeza por minuto. Ahora bien, a su día a día se unirá Brais, un niño superdotado que es vecino suyo, y al que no podrá quitarse de encima.
Lo mejor, sin duda, ha sido la presentación de la protagonista, y la forma en que queda reflejado el trastorno obsesivo-compulsivo que padece: cómo se enfrenta a cada día, a cada problema que se le presenta, cómo no es capaz de detener el tren de sus pensamientos, a pesar de que es lo que más desea, y cómo trata todo esto a través de un humor un tanto peculiar.
Asimismo, sin duda, me ha encantado la evolución y el desarrollo que tiene Aurora, los flashbacks donde se nos presentan conversaciones con quien la trata, y situaciones a las que se enfrentó en el pasado, su perspectiva y la de los demás. Y, por supuesto, me ha encantado Brais, su joven vecino, que le da un toque dulce a toda la historia.
Ahora bien, debo también admitir que, por algún motivo, no ha logrado llegar a transmitirme todo el sentimiento que debería, por las situaciones dramáticas a las que se ve arrastrada, y eso que no son pocas, pues tal vez me parecían un poco menos creíbles y, vaya, que en general esperaba que me emocionase mucho más.
2,5/5 Apéname moito ter que poñerlle esta puntuación porque este libro gustoulle moito a xente á que quero moito, pero supoño que non pasa nada. O meu maior problema penso que foi que non cheguei a conectar coa protagonista porque me caeu fatal. Como persoa sensibilizada cos problemas de saúde mental por varios frontes (alleos e persoais), debo dicir que unha cousa é ter un trastorno e outra ben diferente é ser unha mala persoa, egoísta e vitimista. Paréceme moi ben que esta sexa unha historia cotiá, cínica e mesmo algo divertida sobre unha parte pequena do proceso cíclico que implica lidiar cun trastorno, pero fíxoseme repetitiva ata dicir basta. Cun par de veces que me contes o proceso da limpeza, abonda, porque o libro adica máis páxinas a describir os pasos da limpeza que a que pasen cousas. Conversas banais no papel e elipses cando son importantes, e quedan cabos soltos ao final. Lendo sentín que estaba esperando a que sucedese ou se me explicase algo que nunca chegou a cumprirse. Quizais lle estou a pedir á novela algo que non é, e quizais Aurora é unha persoa tan complexa e contraditoria coma outra calquera, pero eu sentina incongruente. Foi interesante estar na súa mente e tamén sentirme identificada con certos comportamentos e pensamentos obsesivos e manías (aínda que noutros campos), pero ela caeume tan mal que persoalmente a sentín moi lonxe. O libro é un si por visibilizar o TOC, a ansiedade e a depresión, pero un non por non nomealo ata case o final coma se non se soubera xa ou fose tabú. E o feito de que a Aurora lle custe tantísimo exteriorizar o seu problema é respectable, por suposto, pero para nada representa a experiencia de moitas outras persoas. O mellor do libro: Brais. Súa nai tamén, mais con ela perderon a oportunidade de levar a novela por outro camiño que a min me tería resultado máis interesante. Aprobada porque está escrita de xeito pulcro, e tamén porque é algo entretida e as burradas que pensa Aurora teñen a finalidade de producir risa (aínda que por veces incómoda), pero iso non lle quita o reiterativa e plana e a falta de profundidade psicolóxica do resto de personaxes. Oxalá o club de lectura cambie a miña opinión a mellor.
Aurora es una chica que no puede mantener callado a su cerebro, solamente es capaz de anestesiarlo en momentos puntuales en los cuales se sumerje para no "pensar", porque cuando piensa lo que hace, lo que hizo, lo que dice, lo que será, todo, absolutamente todo, siempre encontrará una voz que la recrimina, que la juzga y la castiga
Esta historia aborda el tema del trastorno obsesivo-compulsivo con un respeto y un sentido del humor digno de admirar por cómo lo transmite su autora; así como una denuncia clara a las carencias y actuaciones existentes en el sistema socio sanitario para este tipo de patología
Cuántas veces se menosprecian esas dolencias llamándolas manías, arrebatos, rarezas y quitándoles importancia en vez de empatizar, comprender y ayudar a quienes padecen y sufren la enfermedad
Sin duda un libro que recomiendo por ser un tema del que muchos hablan y pocos conocen con exactitud; depresión, autolesión, obsesiones, falta de autoestima, entrar en bucle ante una nimiedad, no debe tomarse a la ligera y menos la utilización generalizada de la palabra TOC
Uf, foi un libro moi complicado para min porque era sentir o meu cerebro a mil por hora pero con outros pensamentos (algúns moi semellantes), a forma de razonar era coma a miña, totalmente drenante. Lía 20 páxinas e tiña que descansar 2 días, pero alégrome moito de telo rematado, (aínda que as últimas páxinas foron un pouco apuradas). Impresionante que levo todo o día pensando nel
”Recuerda, Aurora, que pedir ayuda no significa fracasar. Para pedir ayuda en estos casos hay que ser muy valiente. Y fuerte, también”.
Cuando se habla de salud mental en los libros lo habitual es que se haga a través de ensayos o memorias de personajes, populares o no, que cuentan en primera persona su experiencia. Lo que no es tan habitual es que la salud mental sea protagonista en una historia de ficción, y mucho menos tratada desde el humor. Es por eso que “No pienses en un elefante rosa” me ha resultado una lectura tan refrescante.
En teoría la vida de Aurora es perfecta: pareja, piso propio, trabajo, familia y amigas, pero en la práctica su situación es muy diferente. Su novio la ha dejado compuesta y con hipoteca, apenas habla con su familia y amigas para evitar explicarles aquello a lo que ni ella misma se atreve a enfrentarse, y ha decidido no coger vacaciones para así no tener tiempo libre para pensar. En medio de ese panorama, Aurora conocerá a Brais, un niño que acaba de mudarse a su edificio y que dará un vuelco a su vida.
Lo primero que me llamó la atención de este libro fue su portada (¿a quién no?), y el hecho de que trata de forma directa y sin tapujos sobre el trastorno obsesivo-compulsivo. Me parece una manera fantástica de visibilizar una patología que, en mi opinión, muchas veces se analiza y a la que se le intenta restar importancia, sin pararse a pensar la implicación que realmente tiene en la vida de las personas que la padecen. ¿Quién no ha escuchado alguno vez algo así como “es que Fulanito es muy maniático” o “es que me da TOC si (inserte aquí cualquier cosa absurda que no se hace como tú quieres que se haga)?
“No pienses en un elefante rosa” refleja la auténtica realidad del trastorno y cómo esas ideas intrusivas, obsesiones y compulsiones pueden llegar a condicionar la vida por completo. Si leyéndolo uno llega a sentirse verdaderamente abrumado, no quiero ni imaginar lo que debe ser padecerlo. Refleja también a la perfección ese sentimiento de vergüenza o culpa que se puede llegar a sentir, haciendo que uno se aisle cada vez más dentro de sí mismo.
Es una lectura ágil y repleta de humor en la que acompañaremos a Aurora en su día a día a través de un monólogo interior que me sacó alguna que otra carcajada; conoceremos episodios de su pasado, y seremos una mosca en la pared durante sus sesiones con el psicólogo. Pero si hay una cosa que realmente me gustó fue su relación con Brais, ya que sirve para humanizar al personaje de Aurora y aportar ese toque de ternura e inocencia que tan bien casa con la historia. Esta relación será responsable de algunos de los momentos más emotivos y conmovedores de la novela.
Lectura muy recomendable que sirve para visibilizar de forma amena y entretenida los trastornos mentales desde el humor, pero sin caer en la burla o el ridículo, que muestra cómo estos pueden llegar a dominarte por completo si los dejas y cómo, en ocasiones, la ayuda que necesitas llega de la forma que menos te esperas.
Moi ameno. Sentinme súper identificada ca protagonista e collinlle cariño tanto a ela coma ao seu compañeiro, Brais. Gustoume cómo se abordan as temáticas dos trastornos mentais e os pensamentos intrusivos, dende unha perspectiva cómica e sincera, sen tapuxos e sen morbo. Lería algo máis desta autora. 💗
O tema principal que trata este libro é a saúde mental, pero tamén aborda outros aspectos de actualidade coma a sexualidade, o racismo ou o machismo. Moi recomendado!
Non sei canto de alto deixou @yanezantia o listón para vós con SENLLEIRAS? Para min deixouno no máis alto e cando pensei que xa se coroara como a raíña da Altura, saca ésto e rompe todas as marcas... 🍀Aurora é nova, intelixente, independente. Aurora é mal falada , irreverente. Ten un Bo choio, unha situación privilexiada e toda a liberdade para entrar, saír, facer e desfacer. Nada disto é dabondo porque Aurora tamén posúe unha sentanza firme, unha doenza que a condena permanentemente. A aparición de Brais, un neno de 10 anos, con moitas preguntas e moitas incógnitas, vai poñer patas arriba o seu mundo. 🦋Qué marabilla de historia. @yanezantia deixanos en #nonpensesnunelefanterosa un PRIVILEXIO de novela e cun sentido do humor descomunal, afonda no duro e escuro mundo das doenzas mentais. Un análise certeiro e irónico, emotivo e cercano. Rín moito. Tamén me emocionei. Encantoume a profundidade coa que aborda a problemática da saúde pública e os prexuízos no tocante a benestar emocional. A crítica a un sistema que nos converte tamén na saúde, en cidadáns de primeira e segunda. Á xentiña que move os fios, convídoa a ler esta historia. Namorei desa Aurora coa que me identifico. A onde vai chegar o listón con Antía?
Este ano propúxenme ler máis escritoras galegas. A decisión foi un acerto absoluto. ENCANTOUME esta novela. É unha obra valente e máis que necesaria dunha historia moi poucas veces contada. Achéganos á complexidade de vivir con trastornos da saúde mental e a soidade que arrodea o seu padecemento. Narrada desde a sensibilidade e o humor que se pode permitir quen o ten sufrido nas súas propias carnes.
Durante as 424 páxinas deste libro vivimos dentro da cabeza de Aurora, e asegúrovos que foi toda unha experiencia.
Primeiro de todo teño que dicir que o libro ten un comezo que me resultou raro, extraño, chocante… Vamos, que non sabía qué pintaba un comezo dese tipo nun libro que supostamente toca temas de saúde mental e paseime un bo anaco coa cella levantada. Se o comezades e vos pasa o mesmo, seguide lendo, ainda que non o pareza todo ten a súa lóxica e se está no libro é porque tiña que estar.
Imos acompañar a Aurora, a protagonista, no seu día a día. Bueno, a Aurora e a súa cabeciña, que menudas risas me peguei con algunha das conversas internas desta muller. Pero non todo é presente, tamén damos saltos ó pasado para ver cómo foi cambiando Aurora ó longo dos anos. Aurora e a súa cabeciña, que son duas cousas que van en pack.
Tamén hai outras presonaxes importantes, pero prefiro non falar delas para que as descubrades durante a lectura.
Dito así parece un libro sinxelo, deses que che contan como pasa a vida e xa. Vamos a ver me explico mellor. Aurora e a súa cabeciña van en pack, e vivir dentro dela fíxome comprender mellor certas enfermidades, que dende fora non son fáciles de imaxinar, nin de procesar, nin de empatizar. Tamén amosa a realidade da sanidade, de como hai enfermidades que parecen de segunda clase para as que non hai nin os medios nin os profesionais suficientes. E todo isto contado sen ningún tipo de drama, mais ben con un toque de humor, e algo de retranca galega.
Pero… si, xa sei que estabades desexando chegar ós peros. Pero houbo algunha parte da que non precisaba tanto detalle, que si, que para entender a Aurora hai que entender a súa forma de pensar, pero igual un pouco de resumo non viña mal. E xa que estamos, ese final… como dicilo… foi un pouco teatreiro de mais para o meu gusto.
Un pracer telo lido coas rapazas de #lastresescobaslc dentro da iniciativa #xullogalego , creo que é unha lectura perfecta para ler en compañía e ver os distintos puntos de vista e experiencias da xente.
Esta es la historia de Aurora y la vida que tiene lugar dentro de su cabeza. Es una lectura que de entrada parece ligera, que te atrapa, llena de humor, pero que abre una cantidad de melones importante. El primero, el de la salud mental, el tabú que supone todavía hoy en día hablar sobre ella y la falta de recursos para un aspecto tan fundamental de nuestra vida. Refleja también muy bien lo que supuso para algunas personas de mi generación ser las primeras en cursar estudios universitarios, viniendo de una familia humilde. Otro aspecto que ha resonado muchísimo conmigo es la forma de plasmar la s3xualidad, desde la vergüenza de las primeras exploraciones y experiencias hasta la instrumentalización del se.xo para compensar una autoestima baja o como simple mecanismo de evasión. La historia se desarrolla en dos líneas temporales y poco a poco vamos recibiendo las piezas que nos ayudan a componer el puzzle de las idas y venidas de Aurora.
Pese a tratar temas intensos, está cargadísimo de humor y es un libro que te bebes en dos sentadas y además deja buen sabor de boca. Recomendadísimo!
"Hai un elefante no cuarto e non sabemos como dirixirnos a el. Un elefante de cor rosa, odio o rosa."
Unha das peores sensacións que tiven na vida foi a de sentir odio cara min mesma. Odio e, tamén, culpabilidade. Por cancelar plans a última hora. Por sentir constantemente que molesto e que todo o mundo está enfadado conmigo. Por ser unha pesada dándolle voltas a temas sen importancia. Por non saber concentrarme e non escoitar a quen o necesitaba. Por evitar a persoas que se preocupaban por min. Por ter a necesidade de pedir perdón por todo, aínda que non fixera nada malo. Por non saber valorarme nin saber valorar ós demais. Por non poder deixar de ter pensamentos intrusivos nin un segundo do día. Pero, sobre todo, porque sabía que algo dentro de min non ía ben e non era quen de identificalo. Que importante é a saúde mental e que pouquiño a teñen en conta.
Nesta novela, Antía Yáñez ponnos directamente na mente dunha muller de trinta e un anos que ten ansiedade e un trastorno obsesivo convulsivo que non sabe xestionar e non a deixa vivir tranquila. Pero non é unha novela triste, todo o contrario, é unha narrativa cargada de humor. A autora utiliza a figura dun neno pequeno, curioso e moi impertinente, para facela reflexionar sobre cousas nas que antes non reparara. As situacións que se plantexan son curiosas e, sobre todo, moi reais. Creo que nos tempos que vivimos, máis de un (culpable) pode sentirse identificado con ela.
Creo que este foi o meu libro favorito este ano. Ao principio teño que dicir que non me convencía, pero afortunadamente deille a oportunidade que ben merecía. Non penses nun elefante rosa trata da saúde mental. Sobre todo do Trastorno Obsesivo Compulsivo. Confeso que despois deste libro creo que nunca máis direi "non fagas X, que me dá toc". Que fácil é banalizar as enfermidades mentais. Sobre as personaxes, a que máis brilla é Aurora. Non sei se foi o ver os seus pensamentos toda a obra, pero collinlle tanto, tanto cariño. E non só iso. Aurora enfadoume. Aurora entristeceume. Aurora fíxome chorar a mares. Pero sobre todo, Aurora fíxome rir dende a primeira páxina ata a derradeira. Definitivamente lerei máis de Antía Yáñez.
El título tiene su significado en términos psicológicos, “no pienses en un elefante rosa🐘💕” os preguntaréis ¿por qué el título? El tema es cuando queremos apartar un pensamiento💭 o problema😬 de nuestra cabeza🤯 por todos los medios y conseguimos exactamente lo contrario, porque al intentar apartarlo hacemos todo lo contrario atraerlo más. Lo importante es pensar en la idea y aceptar ese pensamiento en nuestra mente, aceptarlo y no convivir con esa ansiedad que provoca querer eliminarlo a la fuerza, hay que permitir pensar y poder dejarlo ir tranquilamente, lo que hará que desaparezca.
En este caso nos encontramos con Aurora👩🏻, una chica que querremos salvar de su situación junto con Brais🧒🏻 un niño con altas capacidades y que vive en una familia desestructurada pero que hará mucha compañía a nuestra protagonista, que intentará sobrevivir como una milenial, un personaje que tiene mucho de la autora como ella misma ha contado y que tiene una serie de TOC igual que ella, y lo ha reflejado en la protagonista. Aurora👩🏻 además de su trabajo tiene sus amigas👩🏻🦰👱🏼♀️👩🏻🦱 y sus rolletes de sábado👨🏻🦱🧑🏻🦱👱🏼♂️, pero su mundo se cae un poco cuando desaparece su novio🤵🏼 y la situación con sus amigas pierde contacto.
Lo que más me ha gustado es la conexión especial que tiene con Brais🧒🏻, a pesar de que a veces odie lo cotilla y preguntón que es, sobre todo al principio. ¿Cómo creéis que afrontará todos sus problemas Aurora? ¿Será Brais su salvación y conocerá un chico que merezca la pena? Si queréis saber más cositas, la reseña completa está en nuestro blog
Mientras leía el libro todo el rato rumiaba que esta novela se merecía 4 estrellas, pero ese final... no ha sido de mi agrado, dejémoslo ahí. Pero en general se trata de una historia tierna, sanadora y real — salvo el susodicho desenlace —, en la que sentirse reflejado y amparado. Porque si las cosas no se hablan y, en este caso, escriben, no existen. [3,5/5]
Este libro foi deses que cando o estas lendo necesitas parar para tomar aire. Na historia de Aurora sentínme representada en moitas páxinas. Eses sentimentos, esas dúbidas e ese traballar constante da cabeza son sensacións que por desgracia sentimos moitos de nos. Esta obra é unha porta a comprender o que sente unha persoa que convive día a día ca ansiedade e ver as dificultades que iso conleva. Unha obra que retrata a perfección a importancia da saúde mental e como esta é clave para que a nosa vida funcione correctamente ❤
Me gusta la manera en la que logra trasmitir el TOC de la protagonista, pero creo que hay tanto esfuerzo enfocado en eso que el resto se queda un poco vacío. No termina de pasar nada en la historia y tampoco he terminado de empatizar mucho con la protagonista.
[libro en galego] aunque también está disponible en castellano
Comeza ben. Despois dunhas lecturas malas nun so día lin o primeiro cuarto do libro e en ocasións lagrimóns coas gargalladas.
Mais de alí a pouco desaparece o humor e atopamos que cambiou por flashbacks para saber mais da orixe dos problemas da protagonista e iso abúrreme e frea o ritmo de lectura. Ademais vai xirando a trama e convértese case nun libro de autoaxuda (supoño que buscado pola autora.) E a min a autoaxuda tírame da pixa.
Salvo o comezo e un pouco as “bondades” de ter un animal de compañía non vexo nada salientable.
Miña nai querida! Manda carallo coas últimas lecturas. Que mal escollo! Non dou atopado lecturas que cheguen ó meu corazón, que o fagan latexar. Có simple que son eu!: dragóns son tres estrelas; dragón que bota raios polos ollos e lume pola boca, catro estrelas. Dragóns e batallas e casquería, cinco estrelas. Se hay ninjas unha estrela mais a calquera cousa. Non sei: no trinta e seis na montaña lucense onde un dragón está causando problemas os druidas celtas ocultistas chaman un forasteiro para que os axude e resulta que é ninja. Neses intres comeza a guerra e dragón e ninja vense na obriga de xuntar as súas forzas para manter a montaña a salvo dos invasores franquistas. Isto escríbese só. Obra maestra. Pra gañar o Nobel e facer película. Dezaoito oscars. Francamente decepcionado coa falta de ninjas na literatura.
¿Nunca has tenido ansiedad, ese cúmulo de sensaciones desagradables que te hacen pensar que algo malo está a punto de suceder? Aurora convive con ella a diario y desde que lo dejó con Xoán parece más difícil de controlar.
Ya no tiene pareja, tiene una hipoteca que pagar y casi no tiene relación con sus amigas y su familia, ¿Algo más puede pasar? Parece que sí…
Al otro lado de la escalera, vive Brais, un niño muy especial, que necesita una amiga y no dudará en perseguir a Aurora hasta conseguir su propósito, aunque a ella no le gusten nada los niños.
A veces, la vida te sorprende con personas que son capaces de cambiarlo todo.
No pienses en un elefante rosa te acerca a los trastornos mentales con un gran sentido del humor, pero sin restar importancia al problema. Durante unas horas vives la angustia de Aurora, porque, aunque sus miedos son irracionales sus sensaciones son muy reales.
La autora intercala diferentes épocas de la vida de la protagonista en las que nos muestra cómo evoluciona su trastorno obsesivo-compulsivo, los capítulos de su adolescencia me han resultado muy curiosos y entretenidos. También, me han gustado las conversaciones con los psicólogos que la tratan, te hacen reflexionar sobre cosas tan simples como los pensamientos obsesivos que muchas veces tenemos en la cabeza.
No esperes una historia con una trama súper desarrollada y llena de giros porque su objetivo principal es mostrar el día a día de una persona con TOC pero te puedo asegurar que te sorprenderá saber lo que un problema mental puede limitar a una persona.
No había leído nada de la autora y me ha sorprendido su forma de narrar tan natural y ligera, se puede leer perfectamente en un par de días. Te recomiendo este libro si has sufrido un trastorno mental porque te sentirás muy identificado y también si no lo has sufrido, porque entenderás un poquitín más a las personas que lo padecen a diario.
Non penses nun elefante rosa, o su traducción al castellano, No pienses en un elefante rosa, es una curiosa y atípica novela. No dejamos de estar ante la conocida historia de treintañera tras ruptura sentimental, lidiando con su trabajo, familia y amigos mientras intenta reconstruir su vida. ¿Qué diferencia entonces esta novela y cuál es su originalidad? Pues que nuestra protagonista, sufre una enfermedad mental, concretamente TOC, que le provoca importantes problemas de ansiedad y cierto aislamiento social. Y es aquí donde reside la importancia de esta novela, en una sociedad en la que todos usamos banalmente palabras como TOC, estrés, ansiedad, la historia de Aurora, cuyo argumento es totalmente circunstancial, nos asomará, en primerísima persona, al abismo de lo que realmente significa una enfermedad mental, la desazón, la incomprensión, y la lucha diaria tanto de la propia persona, como de su círculo más cercano.
Varios son los puntos fuertes de esta lectura. Desde Aurora con la que sufrimos página a página con sus aciertos y sus errores, pasando por Brais, un niño que se convierte de forma casual en su compañero de aventuras y que refleja la inocencia y el valor de las pequeñas cosas, la novela contiene un elenco de personajes profundos, cercanos y llenos de carga humana. El humor que desprende el texto es otro de sus puntos fuertes, sorprende como mediante él, la autora ha sabido dar ese toque de esperanza y dulzura a un tema que necesita dejar de ser un tabú social. Todos tenemos un elefante rosa dispuesto a asomar en cualquier momento.
Lectura muy ligera y recomendable, no por su argumento en sí, si no por el importante trasfondo que como sociedad no debemos dejar de comprender y sanar. @yanezantia, voz en auge del panorama literario gallego, ha dado en el clavo con una historia que se quedará tiempo conmigo.
gustoume moitísimo como está escrito, creo que pola miña personalidade fun capaz de empatizar moito con aurora. para min o máis frouxo é o final, porque non había necesidade de enrevesar unha trama secundaria de xeito que non aporta nada. ademais, no persoal, un final tan "la vida es maravillosa" tampouco me fai sentir cómoda. ten 4 estrelas principalmente porque me gustou moito moito como está escrito, especialmente todo o diálogo interno de aurora, que resoa moito conmigo mesma
Gustoume, a verdade é que me sentín ata identificada en moitas escenas, sobre todo no de romper o teu propio corazón por non sabelo facer mellor. E deume certa paz ver cómo pese a todo as cousas van virando e todo o que pasa na vida serve para algo, evolución. Aurora é unha muller engullida polos seus propios problemas/traumas e por encerrarse en si mesma e afogar.
"Non penses nun oso branco" foi das primeiras cousas que me dixo o meu psicólogo, por iso collín na libraría este libro. Como lle agradezo á miña eu do pasado facelo.
Antía Yáñez narra cun realismo tremendamente crudo e doloroso os pensamentos intrusivos da protagonista, Aurora. Salvando as distancias co problema de Aurora, foi como lerme a min mesma, non podía parar de chorar a medida que ía avanzando coa lectura.
Este tipo de relatos son necesarios para concienciar sobre a saúde mental e estoulle moi agradecía a Antía por escribir este libro onde nos reflexamos moitas persoas e darnos voz.