What do you think?
Rate this book
Ich bin nicht da
Leo ist seit zehn Jahren mit Simon zusammen. Er ist der wichtigste Mensch in ihrem Leben, und viele andere sind da auch nicht. Eines Nachts kommt Simon wie ausgewechselt nach Hause, völlig überdreht, mit neuer Tätowierung, neuen Freunden, neuen Zukunftsplänen. Er schläft immer weniger und wird zunehmend paranoid. Eine manische Episode hat Leos große Liebe fest im Griff. Als sie begreift, wozu Simon jetzt fähig ist, ist es vielleicht zu spät. Zu lange hat Leo alles für ihn aufs Spiel gesetzt. Nun bleiben ihr genau elf Minuten, um eine Tragödie zu verhindern, die nicht nur ihr Leben für immer verändern würde.
Ein Roman über eine junge Frau, die zusehen muss, wie ihre große Liebe von einer psychischen Krankheit geradezu verschlungen wird.
Ein Roman über eine junge Frau, die zusehen muss, wie ihre große Liebe von einer psychischen Krankheit geradezu verschlungen wird.
608 pages, Hardcover
First published December 10, 2020
264 people are currently reading
7637 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,048 reviews
January 17, 2021
Ik ben er ook even niet. Ik ben het boek aan het verwerken.
Read
December 26, 2020Gelezen: de tweede roman van de Vlaamse schrijfster Lize Spit: Ik ben er niet, de langverwachte opvolger van de bestseller Het smelt.
Het verhaal gaat over Leo, een jonge vrouw die met haar vriend Simon in Brussel woont. Ze werkt in een boetiek samen met collega en vriendin Lotte. Ze is net als Simon getekend door het verlies van haar moeder, heeft weinig vrienden en hangt erg vast aan de weinige mensen die ze kent. Maar op een dag verandert Simon, is hij niet meer de vriend die hij was.
Ik ben er niet is bijzonder knap geschreven. De personages zijn tot in de fijnste nuances bedacht, en in de loop van de roman wordt alles langzaam losgelaten. Er zijn de honderden details waarmee Lize Spit subtiel haar hoofdpersonage laadt: haar tergende onzekerheid, hoe ze worstelt, alles op zichzelf betrekt, hoe klein en onbekwaam ze zichzelf maakt. Hoe ze ook (net als haar vriend) tekenen van paranoia vertoont. Haar kinderwens die sterker en sterker wordt naarmate het verhaal vordert. De schitterende spanning die dit oplevert. En tegelijk is er de voortgang in het verhaal, die stoppen met lezen zeer moeilijk maakt, meer dan 550 pagina's lang.
De kracht van Lize Spit bestaat erin een verhaal te brengen dat iedereen kan aanspreken, dat van begin tot einde loepzuiver is, waarin alle onderdeeltjes perfect in elkaar passen. Een psychologische roman opgebouwd als een thriller. Ik ben er niet is een prachtige opvolger voor Het smelt. Garantie op leesplezier. Smullen.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
Het verhaal gaat over Leo, een jonge vrouw die met haar vriend Simon in Brussel woont. Ze werkt in een boetiek samen met collega en vriendin Lotte. Ze is net als Simon getekend door het verlies van haar moeder, heeft weinig vrienden en hangt erg vast aan de weinige mensen die ze kent. Maar op een dag verandert Simon, is hij niet meer de vriend die hij was.
Ik ben er niet is bijzonder knap geschreven. De personages zijn tot in de fijnste nuances bedacht, en in de loop van de roman wordt alles langzaam losgelaten. Er zijn de honderden details waarmee Lize Spit subtiel haar hoofdpersonage laadt: haar tergende onzekerheid, hoe ze worstelt, alles op zichzelf betrekt, hoe klein en onbekwaam ze zichzelf maakt. Hoe ze ook (net als haar vriend) tekenen van paranoia vertoont. Haar kinderwens die sterker en sterker wordt naarmate het verhaal vordert. De schitterende spanning die dit oplevert. En tegelijk is er de voortgang in het verhaal, die stoppen met lezen zeer moeilijk maakt, meer dan 550 pagina's lang.
De kracht van Lize Spit bestaat erin een verhaal te brengen dat iedereen kan aanspreken, dat van begin tot einde loepzuiver is, waarin alle onderdeeltjes perfect in elkaar passen. Een psychologische roman opgebouwd als een thriller. Ik ben er niet is een prachtige opvolger voor Het smelt. Garantie op leesplezier. Smullen.
Volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
June 21, 2021
Herhalend, claustrofobisch en zeker 200 pagina’s te lang. Absoluut een belangrijk onderwerp en goed geschreven maar als leeservaring voor mij gewoon naar
Oke Simon in hoofdstuk 1 van Ik ben er niet is wel echt mega irritant met zijn #thesimonhimself, zei ik tegen een medelezer. Ik moet daar nu bij lachen, want Lize Spit zorgt ervoor dat Simon ver het irritante overstijgt.
Ik ben er niet is een heel filmisch boek, met een countdown (Het is de paniek uit Amerikaanse films die ze bij gebrek aan eigen ervaring imiteert) verweven met flashbacks van hoofdpersoon Leo aka Pluis. Zij heeft ook een joekel van een trauma, maar Simon is ook verre van mentaal stabiel ontdekken we in de eerste hoofdstukken.
Ze leeft in Brussel samen met Simon (twintigers met een creatieve opleiding die huizen kopen in de hoofdstad, dat is duidelijk een andere tijd), wat initieel een idylle is na een jeugd die gecentreerd is rondom een vroeg overleden moeder en een emotioneel afstandelijke vader (De goede dagen in mijn jeugd hadden me niet gevormd maar alleen maar gezorgd dat ik niet niemand was). Bij Simon speelt een beetje hetzelfde (Ik troostte hem met zijn moeder, en troostte daarmee mezelf) en samen lijken ze een stabielere unit te vormen dan hun beide vroegere huizen.
De metaforen in het boek zijn heel sterk, maar wel erg vaak voorkomend, waaraan je merkt dat Leo een artistieke opleiding heeft gehad en aspirerend schrijver is. Echter werkt ze in een retail winkel en worstelt ze met haar aspiraties, ook op het gebied van een nieuw gezin vormen (De enige manier om zeker te weten dat ik een goede moeder zou zijn was door er nooit een te worden). Simon is schijnbaar succesvoller (Dat hij talent had was niet langer een compliment maar een opgave) maar gaat langzaam maar zeker steeds meer ten onder aan zijn eigen demonen.
Het constant denken dat je het middelpunt van het leven bent, of het je vergelijken met de marginaal meer succesvolle en zwangere collega/vriendin, wordt op een gegeven moment erg vermoeiend, niet tegenstaande een overweging als: Hoop is de lucht die je door de feiten heen klopt om ze iets lichter en dragelijker te maken, zodat je kunt blijven ademen, maar het is precies dat wat straks allemaal kan inzakken.
Dit betreft niet alleen Leo overigens, Simon is ook op een paranoia manier ervan overtuigd dat het leven om hem draait.
Dit constant problematiseren van het vroeg overlijden van een moeder vind ik nogal moeilijk, op basis van mijn eigen ervaringen hiermee en die van een goede vriendin van me. Het is een beetje een gemakkelijke verklaring waarom Leo maar niet gewoon een keer voor zichzelf lijkt te kunnen optreden. Het stigma op geestelijke problemen wordt er op een manier ook niet echt minder door gevoelsmatig, aangezien het impliciet suggereert dat je blijkbaar alleen een psychische aandoening en slechte coping hiermee kan hebben als je een traumatische jeugd hebt gehad.
Overal vond ik dit boek uiteindelijk supervermoeiend, ik kreeg er uiteindelijk een soort plaatsvervangende géne of een voyeuristisch gevoel van tijdens het lezen.
Alles wat Leo doet is gecentreerd rondom Simon, elke zin zit hij wel in, en zij blijft maar in cirkels ronddraaien en is ook echt geïsoleerd.
Elke keer bedenkt ze het meest negatieve als er iets gebeurd (Geluk was net als de zon zo ontworpen dat je er nooit recht in kon kijken).
Uiteindelijk is shit verborgen houden, de schone schijn op trachten te houden, de bron van alle kwaad en acting like somebody’s mother is no strategy to a relationship. De obsessieve gedachten, het Stockholm syndroom, het onbegrip, de vieze scenes, allemaal veelvuldig herhaalt in een neerwaartse spiraal, had ik niet nodig om die twee boodschappen binnen te voelen komen.
Lize Spit kan zeker schrijven, maar dit was voor mij geen fijne leeservaring.
Oke Simon in hoofdstuk 1 van Ik ben er niet is wel echt mega irritant met zijn #thesimonhimself, zei ik tegen een medelezer. Ik moet daar nu bij lachen, want Lize Spit zorgt ervoor dat Simon ver het irritante overstijgt.
Ik ben er niet is een heel filmisch boek, met een countdown (Het is de paniek uit Amerikaanse films die ze bij gebrek aan eigen ervaring imiteert) verweven met flashbacks van hoofdpersoon Leo aka Pluis. Zij heeft ook een joekel van een trauma, maar Simon is ook verre van mentaal stabiel ontdekken we in de eerste hoofdstukken.
Ze leeft in Brussel samen met Simon (twintigers met een creatieve opleiding die huizen kopen in de hoofdstad, dat is duidelijk een andere tijd), wat initieel een idylle is na een jeugd die gecentreerd is rondom een vroeg overleden moeder en een emotioneel afstandelijke vader (De goede dagen in mijn jeugd hadden me niet gevormd maar alleen maar gezorgd dat ik niet niemand was). Bij Simon speelt een beetje hetzelfde (Ik troostte hem met zijn moeder, en troostte daarmee mezelf) en samen lijken ze een stabielere unit te vormen dan hun beide vroegere huizen.
De metaforen in het boek zijn heel sterk, maar wel erg vaak voorkomend, waaraan je merkt dat Leo een artistieke opleiding heeft gehad en aspirerend schrijver is. Echter werkt ze in een retail winkel en worstelt ze met haar aspiraties, ook op het gebied van een nieuw gezin vormen (De enige manier om zeker te weten dat ik een goede moeder zou zijn was door er nooit een te worden). Simon is schijnbaar succesvoller (Dat hij talent had was niet langer een compliment maar een opgave) maar gaat langzaam maar zeker steeds meer ten onder aan zijn eigen demonen.
Het constant denken dat je het middelpunt van het leven bent, of het je vergelijken met de marginaal meer succesvolle en zwangere collega/vriendin, wordt op een gegeven moment erg vermoeiend, niet tegenstaande een overweging als: Hoop is de lucht die je door de feiten heen klopt om ze iets lichter en dragelijker te maken, zodat je kunt blijven ademen, maar het is precies dat wat straks allemaal kan inzakken.
Dit betreft niet alleen Leo overigens, Simon is ook op een paranoia manier ervan overtuigd dat het leven om hem draait.
Dit constant problematiseren van het vroeg overlijden van een moeder vind ik nogal moeilijk, op basis van mijn eigen ervaringen hiermee en die van een goede vriendin van me. Het is een beetje een gemakkelijke verklaring waarom Leo maar niet gewoon een keer voor zichzelf lijkt te kunnen optreden. Het stigma op geestelijke problemen wordt er op een manier ook niet echt minder door gevoelsmatig, aangezien het impliciet suggereert dat je blijkbaar alleen een psychische aandoening en slechte coping hiermee kan hebben als je een traumatische jeugd hebt gehad.
Overal vond ik dit boek uiteindelijk supervermoeiend, ik kreeg er uiteindelijk een soort plaatsvervangende géne of een voyeuristisch gevoel van tijdens het lezen.
Alles wat Leo doet is gecentreerd rondom Simon, elke zin zit hij wel in, en zij blijft maar in cirkels ronddraaien en is ook echt geïsoleerd.
Elke keer bedenkt ze het meest negatieve als er iets gebeurd (Geluk was net als de zon zo ontworpen dat je er nooit recht in kon kijken).
Uiteindelijk is shit verborgen houden, de schone schijn op trachten te houden, de bron van alle kwaad en acting like somebody’s mother is no strategy to a relationship. De obsessieve gedachten, het Stockholm syndroom, het onbegrip, de vieze scenes, allemaal veelvuldig herhaalt in een neerwaartse spiraal, had ik niet nodig om die twee boodschappen binnen te voelen komen.
Lize Spit kan zeker schrijven, maar dit was voor mij geen fijne leeservaring.
December 17, 2020
Ik heb de hype rond 'Het smelt' nooit goed begrepen: een uitgewerkte black story. Bovendien een verhaal en personages die voor mij erg ongeloofwaardig overkwamen. Ondanks een niet-lovende recensie in Standaard-der-Letteren voor 'Ik ben er niet' ben ik toch aan het boek begonnen en binnen de kortste keren was ik in de ban van het verhaal. In drie dagen heb ik het uitgelezen. Een schitterend boek met personages van vlees en bloed. Over hoe het samenleven met iemand met psychotisch gedrag wordt beschreven: erg aangrijpend. Over de wervelstorm van emoties bij de partner. Zelden zo in spanning naar het einde toe gelezen. De opbouw mag dan een doorslagje zijn van 'Het smelt', wat dan nog? Dit boek "komt binnen", zoals dat tegenwoordig zo mooi heet!
December 26, 2020
Lize Spit wekt gemengde gevoelens op.
Ik ken mensen die 'Het Smelt' een meesterwerk vonden. Ik ken er die oprecht kwààd werden van het boek en het na het omslaan van de laatste pagina net niet ritueel verbrandden.
Ik behoor tot geen van beide kampen.
'Het Smelt' was een meer dan verdienstelijk debuut en had het geluk (of ongeluk) de hype van de dag te zijn: het juiste boek op het juiste moment.
Het kan dan ook niet anders dan dat Lize Spit aan het 'Donna Tartt-syndroom' heeft geleden: na een immens succesvol boek die 'moeilijke tweede' moeten schrijven. Even goed doen! Beter doen! Niet in herhaling vallen! Niet té anders ook!!
Het zorgt voor een twijfelende roman. Een roman die balanceert tussen psychologische thriller en therapeutisch dagboek. Want hoe erg je ook je best doet: het weifelende, zoekende meisje van 28 dat in Brussel woont, als winkeljuffrouw werkt, maar o zo graag wil schrijven - je kunt niet anders dan daar Spit zelf in zien. Het is alsof je een boek leest waarvan je de verfilming al hebt gezien, onmogelijk je zélf nog een beeld van het hoofdpersonage te vormen.
Nog een gevolg van het 'Tartt-syndroom': wie durft nog het eindredacteurschap op zich te nemen? Wie durft te suggereren dat het hier misschien wat korter kan, dat het daar wat hapert? Je moet al stevig in je schoenen staan om een million selling author bij te sturen, laat staan tegen te spreken.
Hopelijk eindigt 'Ik ben er niet' niet als 'Een Kleine Vriend', Tartt's tweede: veel verkocht, maar grotendeels ongelezen. Het zou het boek onrecht aandoen.
Want los van die ene vergelijking te veel, die overbodige uitweiding of dat te lang uitgesponnen hoofdstuk houdt de jonge schrijfster je voldoende bij de les om benieuwd te blijven naar de finale.
Dat die afloop niet bij iedereen evenzeer in de smaak valt, zal wel eigen zijn aan Spit.
Ze wekt immers gemengde gevoelens op.
Een bipolair boek.
Ik ken mensen die 'Het Smelt' een meesterwerk vonden. Ik ken er die oprecht kwààd werden van het boek en het na het omslaan van de laatste pagina net niet ritueel verbrandden.
Ik behoor tot geen van beide kampen.
'Het Smelt' was een meer dan verdienstelijk debuut en had het geluk (of ongeluk) de hype van de dag te zijn: het juiste boek op het juiste moment.
Het kan dan ook niet anders dan dat Lize Spit aan het 'Donna Tartt-syndroom' heeft geleden: na een immens succesvol boek die 'moeilijke tweede' moeten schrijven. Even goed doen! Beter doen! Niet in herhaling vallen! Niet té anders ook!!
Het zorgt voor een twijfelende roman. Een roman die balanceert tussen psychologische thriller en therapeutisch dagboek. Want hoe erg je ook je best doet: het weifelende, zoekende meisje van 28 dat in Brussel woont, als winkeljuffrouw werkt, maar o zo graag wil schrijven - je kunt niet anders dan daar Spit zelf in zien. Het is alsof je een boek leest waarvan je de verfilming al hebt gezien, onmogelijk je zélf nog een beeld van het hoofdpersonage te vormen.
Nog een gevolg van het 'Tartt-syndroom': wie durft nog het eindredacteurschap op zich te nemen? Wie durft te suggereren dat het hier misschien wat korter kan, dat het daar wat hapert? Je moet al stevig in je schoenen staan om een million selling author bij te sturen, laat staan tegen te spreken.
Hopelijk eindigt 'Ik ben er niet' niet als 'Een Kleine Vriend', Tartt's tweede: veel verkocht, maar grotendeels ongelezen. Het zou het boek onrecht aandoen.
Want los van die ene vergelijking te veel, die overbodige uitweiding of dat te lang uitgesponnen hoofdstuk houdt de jonge schrijfster je voldoende bij de les om benieuwd te blijven naar de finale.
Dat die afloop niet bij iedereen evenzeer in de smaak valt, zal wel eigen zijn aan Spit.
Ze wekt immers gemengde gevoelens op.
Een bipolair boek.
January 15, 2021
Ik hoop dat Lize Spit nog honderd boeken schrijft en dan wil ik ze allemaal lezen
April 12, 2021
[...] Vertrouwen is als een pleister. Eenmaal losgetrokken blijft het nooit meer helemaal kleven.
Pageturner.
Heftig. Boeiend. Beklijvend.
Uitgesponnen beschrijvingen (soms zelfs te).
Naar het einde wat te langdradig maar toch graag gelezen.
En nu toch maar even bekomen...
Pageturner.
Heftig. Boeiend. Beklijvend.
Uitgesponnen beschrijvingen (soms zelfs te).
Naar het einde wat te langdradig maar toch graag gelezen.
En nu toch maar even bekomen...
March 28, 2022
Pending an English translation, I offer a Dutch review of this second book of the Flemish author Lize Spit. I guess she can become a household name in the field of psychological thrillers. This novel ("I'm not there") is a meritorious write-up, but too me it's way too long. Just not my thing, I'm afraid.
Neen, dit is zeker geen doorslagje van Spit’s debuut Het smelt, zoals sommigen beweren. Want deze roman speelt zich volledig af in Brussel in plaats van in de Antwerpse Kempen, en hij draait nu eerder rond een relatie-drama in plaats van een jeugdtrauma (alhoewel...). Of misschien is het toch wel een doorslagje, want opnieuw horen we in de vertelstem Leo (kort voor Leontine) in grote mate Lize Spit zelf, die duidelijk haar eigen, Brusselse milieu in kaart brengt (trouwens één van de leuke aspecten van dit boek: de herkenbaarheid van straten en pleinen, en het infame ‘Dansaert-Vlamingen’ kringetje). En opnieuw creëert ze spanning door haar verhaal op te knippen in meer dan 100 stukjes die heen en weer springen doorheen de tijd, met als rode draad een paniekerig ritje met de fiets doorheen de hoofdstad, in crescendo uitmondend in een grote finale. Ook is er weer dat knap beschouwen en evalueren van eigen gedragingen, en vooral die van haar partner Simon. En opnieuw worden we bij de keel gegrepen door de beschrijving van hoe dat gedrag van die partner ontspoort. En al blijven de gruwelijke scènes dit keer beperkt, de psychologische spanning is des te pregnanter.
Alleen: waarom moest dit uitgesmeerd worden over meer dan 500 bladzijden? De telkens weer uitgestelde ontknoping begon op de duur eerder op een sadistische marteling te lijken, waardoor je als lezer gaat uitroepen: “ja, ja, ik weet het wel hoe erg het gesteld is met die Simon!”, of "Hoe is het mogelijk dat je dit allemaal maar laat gebeuren, Leo?!". Ik merkte dat ik ongeveer vanaf bladzijde 200 regelmatig diagonaal begon te lezen, en dat is veelbetekenend. Spijtig, want de onderliggende problematiek van psychotisch en bipolair gedrag verdient beter dan het format van een veel te lang gerekte psychologische thriller. En dubbel spijtig, want Spit kan absoluut een aardig stukje schrijven.
Neen, dit is zeker geen doorslagje van Spit’s debuut Het smelt, zoals sommigen beweren. Want deze roman speelt zich volledig af in Brussel in plaats van in de Antwerpse Kempen, en hij draait nu eerder rond een relatie-drama in plaats van een jeugdtrauma (alhoewel...). Of misschien is het toch wel een doorslagje, want opnieuw horen we in de vertelstem Leo (kort voor Leontine) in grote mate Lize Spit zelf, die duidelijk haar eigen, Brusselse milieu in kaart brengt (trouwens één van de leuke aspecten van dit boek: de herkenbaarheid van straten en pleinen, en het infame ‘Dansaert-Vlamingen’ kringetje). En opnieuw creëert ze spanning door haar verhaal op te knippen in meer dan 100 stukjes die heen en weer springen doorheen de tijd, met als rode draad een paniekerig ritje met de fiets doorheen de hoofdstad, in crescendo uitmondend in een grote finale. Ook is er weer dat knap beschouwen en evalueren van eigen gedragingen, en vooral die van haar partner Simon. En opnieuw worden we bij de keel gegrepen door de beschrijving van hoe dat gedrag van die partner ontspoort. En al blijven de gruwelijke scènes dit keer beperkt, de psychologische spanning is des te pregnanter.
Alleen: waarom moest dit uitgesmeerd worden over meer dan 500 bladzijden? De telkens weer uitgestelde ontknoping begon op de duur eerder op een sadistische marteling te lijken, waardoor je als lezer gaat uitroepen: “ja, ja, ik weet het wel hoe erg het gesteld is met die Simon!”, of "Hoe is het mogelijk dat je dit allemaal maar laat gebeuren, Leo?!". Ik merkte dat ik ongeveer vanaf bladzijde 200 regelmatig diagonaal begon te lezen, en dat is veelbetekenend. Spijtig, want de onderliggende problematiek van psychotisch en bipolair gedrag verdient beter dan het format van een veel te lang gerekte psychologische thriller. En dubbel spijtig, want Spit kan absoluut een aardig stukje schrijven.
February 23, 2021
Na het lezen blijf ik achter met gemengde gevoelens over dit boek. Het leest als een trein, is spannend, vlot geschreven, beeldend en met goed uitgewerkte personages. Maar het is gewoon te lang uitgesponnen. Dikke boeken zijn top, maar dan liever wat meer lagen. Nu was het gewoon de ene psychologische crisis na de andere. Ik heb dit boek wel graag gelezen.
March 23, 2022
Een boek waarvan ik nadat ik het uitgelezen had, gemengde gevoelens had. Begrijp me niet verkeerd, het talent van Lize Spit is onmiskenbaar aanwezig en vanaf de eerste pagina weet je al dat je een goed boek in handen hebt. De beschrijving van de karakters van de hoofpersonen, de nuances die Lize Spit erin weet aan te brengen zijn fenomenaal en alleen dat al maakt het de moeite meer dan waard om eens aan een kennismaking met Lize Spit te gaan beginnen. Maar uiteindelijk vond ik het verhaal iets te oppervlakkig. Zo had ik graag meer geweten over de jeugd van Leo en Simon, omdat ik het gevoel had dat een uitgebreide(re) karakterschets het verhaal veel meer diepgang had gegeven.
Maar ik heb er geen spijt van dat ik dit lijvige boek (het is tenslotte 570 pagina's lang) gelezen heb. Al met al 3,5 sterren, afgerond naar boven 4 sterren.
Maar ik heb er geen spijt van dat ik dit lijvige boek (het is tenslotte 570 pagina's lang) gelezen heb. Al met al 3,5 sterren, afgerond naar boven 4 sterren.
January 6, 2021
Ik heb het gevoel alsof ik mezelf een week door een depressie gesleurd heb, en dan nog niet eens die van mezelf.
Vrolijk word je hier niet echt van.
Het boek is zeker niet slecht geschreven, soms wel wat langdradig hier en daar maar ik heb me 570 bladzijden dood geërgerd aan zowel Leo als Simon (zéééker Simon), om allerlei verschillende redenen. Ik wist dat dit geen feel good verhaal ging worden maar mensenlief seg. Ik zou een uur aan een stuk kunnen janken nu.
Ik zou het niet aankunnen, wat Leo meemaakt. Ik hield het geen drie weken vol. Waarschijnlijk zelfs geen twee. Zeker na die schokkende scene in de badkamer had ik direct de sloten laten veranderen en er een punt achter gezet.
Nope, sorry, denk van mij wat je wil.
Vrolijk word je hier niet echt van.
Het boek is zeker niet slecht geschreven, soms wel wat langdradig hier en daar maar ik heb me 570 bladzijden dood geërgerd aan zowel Leo als Simon (zéééker Simon), om allerlei verschillende redenen. Ik wist dat dit geen feel good verhaal ging worden maar mensenlief seg. Ik zou een uur aan een stuk kunnen janken nu.
Ik zou het niet aankunnen, wat Leo meemaakt. Ik hield het geen drie weken vol. Waarschijnlijk zelfs geen twee. Zeker na die schokkende scene in de badkamer had ik direct de sloten laten veranderen en er een punt achter gezet.
Nope, sorry, denk van mij wat je wil.
March 27, 2021
Amai mijn frak. Wat een verhaal. En wat een talent, die Lize. Ik vond haar debuut ook al goed, maar hiermee overtreft ze dat in zowat alle opzichten. Lezen, maar echt!!
June 21, 2021
4,5 ⭐️
Spannend, psychologisch, rauw....
Een verhaal en personages vol liefde, leed en een zoeken naar “zijn”
Spannend, psychologisch, rauw....
Een verhaal en personages vol liefde, leed en een zoeken naar “zijn”
September 5, 2021
4.5 stars
Wow, gripping, suffocating, emotional. I cannot say I enjoyed reading this book, but then again it’s not meant to be enjoyable. Lize did manage though to elicit all kinds of feelings within me: anguish, sadness, sorrow, hope, anger, disappointment, frustration, hopelessness, compassion etc. To accomplish this she used quite (too?) explicit descriptions and the most severe case of bipolar disorder (which is an exception in the range of bipolar disorders). It shows however how hard it is for patients to function in our society, on the one hand due to their disabilities of course but also due to the limited understanding and tolerance of the impact of psychiatric disorders. Which on the one hand is quite understandable but which on the other hand doesn’t help the person who’s suffering from the disorder. I felt for all of the characters, Simon of course, his girlfriend, his “friends”. Quite complex and problematic and Lize portrayed that perfectly in her book.
I do believe this book is not for everyone. There are a LOT of triggers and it’s a very heavy and depressing read. I actually felt sick a couple of times while reading it…
Wow, gripping, suffocating, emotional. I cannot say I enjoyed reading this book, but then again it’s not meant to be enjoyable. Lize did manage though to elicit all kinds of feelings within me: anguish, sadness, sorrow, hope, anger, disappointment, frustration, hopelessness, compassion etc. To accomplish this she used quite (too?) explicit descriptions and the most severe case of bipolar disorder (which is an exception in the range of bipolar disorders). It shows however how hard it is for patients to function in our society, on the one hand due to their disabilities of course but also due to the limited understanding and tolerance of the impact of psychiatric disorders. Which on the one hand is quite understandable but which on the other hand doesn’t help the person who’s suffering from the disorder. I felt for all of the characters, Simon of course, his girlfriend, his “friends”. Quite complex and problematic and Lize portrayed that perfectly in her book.
I do believe this book is not for everyone. There are a LOT of triggers and it’s a very heavy and depressing read. I actually felt sick a couple of times while reading it…
April 30, 2022
Inhoudelijk beter dan Het smelt. Van het verhaal over opgroeiende tieners in een Kempens dorpje (zie ook https://c-bon.org/vijf-debuten-gewikt...) naar het verhaal over een bipolaire man, zijn partner en hoe geduldig zij met zijn ziekte en vooral zijn bizarre gedrag omgaat. Want hij vindt niet dat er iets scheelt, integendeel zelfs, hij is de enige normale in het boek! Vlot lezend, dat is een feit. En Lize Spit kan een verhaal vertellen, ook dat is een feit. Ze gaat ook niet alles uitleggerig uitleggen maar laat ruimte voor eigen invulling en ook dat is positief. Maar daar blijft het bij. Ik heb regelmatig het boek weggelegd omdat mijn ogen dichtvielen en dat is geen goed teken. Ik ben nu bezig in ‘Waar vier wegen samenkomen’ van Tommi Kinnunen. Al na de eerste pagina’s had ik het door: dit is literatuur! Bij Lize Spit had ik de indruk van een vertelling…
January 18, 2024
Puhhhhh was für ein Buch, ich glaube das wird mich noch eine Weile beschäftigen.
Am Morgen nach der Lektüre setzte ich das Buch als erstes in 2024 in die Top Liste.
Mir hat an dem Buch vor allem gefallen, dass es kein Erfahrungsbericht aus der Sicht von Simon war, sondern die Erkrankung aus der Sicht der Partnerin erzählt wird.
Die lange Zeit des Wundern, weil der Kerl neben dir auf einmal doch etwas übertreibt, die Diagnose nach der Eskalation und immer dieses Zuschauen müssen, diese Hilflosigkeit, die aber nicht ruhig und still ist, sondern die so viel Leid und Schmerz für den gesunden Partner mit sich bringt.
Wieviel Kraft das kostet.
Und die Einsamkeit, das Abgetrenntsein zwischen dem Paar und auch zu Freunden.
Das Rausfallen aus dem Alltag aus der Normalität.
Am Morgen nach der Lektüre setzte ich das Buch als erstes in 2024 in die Top Liste.
Mir hat an dem Buch vor allem gefallen, dass es kein Erfahrungsbericht aus der Sicht von Simon war, sondern die Erkrankung aus der Sicht der Partnerin erzählt wird.
Die lange Zeit des Wundern, weil der Kerl neben dir auf einmal doch etwas übertreibt, die Diagnose nach der Eskalation und immer dieses Zuschauen müssen, diese Hilflosigkeit, die aber nicht ruhig und still ist, sondern die so viel Leid und Schmerz für den gesunden Partner mit sich bringt.
Wieviel Kraft das kostet.
Und die Einsamkeit, das Abgetrenntsein zwischen dem Paar und auch zu Freunden.
Das Rausfallen aus dem Alltag aus der Normalität.
December 18, 2020
Wat.Een.Boek. Na het lezen van de recensies had ik wat schrik om eraan te beginnen, maar het verhaal greep me bij de keel vanaf de eerste bladzijden. Hard, confronterend, gelukkig niet herkenbaar. De laatste 100 bladzijden heb ik nog sneller gelezen dan de eerste 374, omdat dat niet anders ging. Dat boek moest uit, maar het zal nog heel lang in mijn hoofd blijven nazinderen. En op mijn adem pakken.
April 10, 2021
Laat het maar aan Lize Spit over om van een verhaal over een koppel, waarvan de man kampt met een bipolaire stoornis, een pageturner te maken! Bijna niet weg te leggen dit. Pas op de laatste pagina van het boek weet je wat er werkelijk is gebeurd.
De hoofdstukken waarin Leo onderweg is naar haar vriend Simon worden afgewisseld met flashbacks waarin het verloop van Simons ziekteproces wordt beschreven.
Spit is een meester in het schrijven in beelden.
blz 236
De muren waren bekleed met zacht donkergrijs noppenschuim, boven, naast, onder me. Een grote storm kon dit gebouw optillen en het door elkaar schudden en nog zou je je geen pijn doen.
Blz 266
Op de buitengevel, aan weerszijden van alle zwarte vensterbanken, liepen neerwaartse roetvegen, dat was al zo toen we het appartement kochten, alsof de ramen hadden gehuild met mascara op.
Blz 298
Ze had kort haar, een kegelvormig figuur, meer gewicht in de kuiten dan in de schouders - haar kreeg je niet omver.
Blz 414
Simon viel vrijwel meteen in slaap. Het ging met hevige schokjes gepaard, die eerst zijn armen troffen, daarna zijn benen, zijn vingers, elk spiertje werd afzonderlijk losgekoppeld, alsof zijn lichaam tot stilstand werd gebracht door iemand zonder rijbewijs die nog niet soepel had leren remmen.
Luister ook zeker naar het interview dat ze gaf aan Jellie Brouwer voor Kunststof (terug te luisteren via elke podcastapp). Daarin doet ze uit de doeken hoe integer ze te werk is gegaan bij het schrijven van dit boek en veel hulp heeft gehad van een psychiatrisch arts. Het voelt bijna oneerbiedig om een boek in een paar dagen uit te lezen waar iemand jaren zo nauwgezet aan heeft gewerkt.
In dat interview vertelde ze trouwens ook dat het Belgische Journaal aandacht besteedde aan het verschijnen van deze roman. Gebeurde dat maar in Nederland, nieuwe boeken in het journaal, geweldig!
De hoofdstukken waarin Leo onderweg is naar haar vriend Simon worden afgewisseld met flashbacks waarin het verloop van Simons ziekteproces wordt beschreven.
Spit is een meester in het schrijven in beelden.
blz 236
De muren waren bekleed met zacht donkergrijs noppenschuim, boven, naast, onder me. Een grote storm kon dit gebouw optillen en het door elkaar schudden en nog zou je je geen pijn doen.
Blz 266
Op de buitengevel, aan weerszijden van alle zwarte vensterbanken, liepen neerwaartse roetvegen, dat was al zo toen we het appartement kochten, alsof de ramen hadden gehuild met mascara op.
Blz 298
Ze had kort haar, een kegelvormig figuur, meer gewicht in de kuiten dan in de schouders - haar kreeg je niet omver.
Blz 414
Simon viel vrijwel meteen in slaap. Het ging met hevige schokjes gepaard, die eerst zijn armen troffen, daarna zijn benen, zijn vingers, elk spiertje werd afzonderlijk losgekoppeld, alsof zijn lichaam tot stilstand werd gebracht door iemand zonder rijbewijs die nog niet soepel had leren remmen.
Luister ook zeker naar het interview dat ze gaf aan Jellie Brouwer voor Kunststof (terug te luisteren via elke podcastapp). Daarin doet ze uit de doeken hoe integer ze te werk is gegaan bij het schrijven van dit boek en veel hulp heeft gehad van een psychiatrisch arts. Het voelt bijna oneerbiedig om een boek in een paar dagen uit te lezen waar iemand jaren zo nauwgezet aan heeft gewerkt.
In dat interview vertelde ze trouwens ook dat het Belgische Journaal aandacht besteedde aan het verschijnen van deze roman. Gebeurde dat maar in Nederland, nieuwe boeken in het journaal, geweldig!
March 24, 2021
Waaaaauw, van een opvolger op een debuut gesproken! Leo en Simon zijn niet louter papieren personages, maar mensen van vlees en bloed. Prachtig, geen woorden voor!
dnf
December 30, 2021Ik las dit boek voor het boekentoernooi, maar... ik heb het net over de helft opgegeven. Het boek kruipt op een bepaalde manier onder mijn huid (een hele nare manier). Ik ging steeds meer opzien tegen het lezen, ik moest mezelf bijna dwingen om het op te pakken en ik merkte dat ik tijdens het lezen ook steeds sneller ging: dat ik zinnen ging overslaan, nog maar een zin per alinea las en op een gegeven moment kon ik me niet meer inhouden en las ik het einde.
Ik las nog wat scenes tussendoor, want ik wilde wel weten hoe het verhaal ongeveer ging lopen en daarna sloeg ik het dicht (en voelde ik me lichter). Haha, het is echt erg, maar het is nou eenmaal zo: ik kon dit boek niet aan.
Ik denk dat ik me ga onthouden van stemming in rondes dat dit boek mee gaat doen, want het was niet dat ik het boek niet goed vond (ik vond het einde dat ik las mooi, en goed en sterk én ik snap ook dat het ergens een belangrijk boek is omdat het een problematiek aansnijdt waar zoveel mensen mee moeten worstelen én dat het me zo tegenstond is eigenlijk juist heel knap). Ik heb dus geen idee of het boek wel of niet had gewonnen van een ander boek :) het lukte gewoon niet meer om het uit te lezen.
*Gooit de handdoek in de ring*
Einde van deze leeservaring met Lize Spit.
Ik las nog wat scenes tussendoor, want ik wilde wel weten hoe het verhaal ongeveer ging lopen en daarna sloeg ik het dicht (en voelde ik me lichter). Haha, het is echt erg, maar het is nou eenmaal zo: ik kon dit boek niet aan.
Ik denk dat ik me ga onthouden van stemming in rondes dat dit boek mee gaat doen, want het was niet dat ik het boek niet goed vond (ik vond het einde dat ik las mooi, en goed en sterk én ik snap ook dat het ergens een belangrijk boek is omdat het een problematiek aansnijdt waar zoveel mensen mee moeten worstelen én dat het me zo tegenstond is eigenlijk juist heel knap). Ik heb dus geen idee of het boek wel of niet had gewonnen van een ander boek :) het lukte gewoon niet meer om het uit te lezen.
*Gooit de handdoek in de ring*
Einde van deze leeservaring met Lize Spit.
February 18, 2021
Lize Spit is terug, en hoe?!
Wat heb ik genoten van dit boek! Bloedstollend spannend, vanaf het eerste hoofdstuk wordt al duidelijk dat er iets niet in de haak is. Stukje bij beetje beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Een geweldige psychologische roman. Net zo goed, al dan niet beter, dan Het smelt. Ik heb er een nieuwe favoriet bij! 🤩❤️
Wat heb ik genoten van dit boek! Bloedstollend spannend, vanaf het eerste hoofdstuk wordt al duidelijk dat er iets niet in de haak is. Stukje bij beetje beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Een geweldige psychologische roman. Net zo goed, al dan niet beter, dan Het smelt. Ik heb er een nieuwe favoriet bij! 🤩❤️
January 6, 2021
Ik was niet onverdeeld fan van ‘het smelt’. Ik vond het niet slecht maar was ook niet lyrisch zoals de rest...
‘Ik ben er niet’ heb ik dan weer wel verslonden! Bijzonder knap geschreven, mooie beeldspraak, dingen die je in een roman wel verwacht, maar tegelijk ook een geweldige pageturner!
‘Ik ben er niet’ heb ik dan weer wel verslonden! Bijzonder knap geschreven, mooie beeldspraak, dingen die je in een roman wel verwacht, maar tegelijk ook een geweldige pageturner!
March 8, 2021
Dank je wel, naamgenoot, voor dit meeslepend en ontroerend boek. Ik heb elk woord gelezen, gevoeld en meegedragen.
September 12, 2022
Heel goed geschreven, mooie opbouw. Wel niet helemaal mijn stijl, krijg er ongelooflijke stress van. Weet ook niet echt hoe ik het verhaal moet plaatsen. Wel another slay van Lize Spit!
August 6, 2022
Der Einstieg hat mich direkt gefesselt, denn die Autorin bedient sich hier einem Stilmittel, dem man sich kaum entziehen kann. Leo, der Protagonistin, bleiben 11 Minuten, um - ja, um was? Etwas zu verhindern, etwas schreckliches, von dem sie noch gar nichts ahnt, während sie grade ihren ersten Tag in einem neuen Job verbringt. Die Nachricht auf ihrem Handy bleibt ungelesen, die Dringlichkeit springt dem Leser aber direkt ins Gesicht. Man weiß, irgendwas passiert grade, außerhalb ihrer Reichweite und man weiß ebenfalls, dass es ihr Leben verändern wird.
Und dann der Cut. Der Rückblick. Der Anfang der Beziehung zwischen Leo und Simon. Der Anfang vom Ende, als Simon nach Hause kommt und völlig verändert scheint.
Die Autorin hat hier für mich einen grandiosen Roman geschrieben, der unter die Haut geht.
Wie es Menschen beim Lesen dieser Geschichte damit geht, die noch nichts mit Krankheiten wie bipolarer Störung, Paranoia oder Schizophrenie zu tun hatten, weiß ich nicht, das kann ich nicht einschätzen. Und mir fehlen grade ein bisschen die Worte, weil ich so sehr mit Leo mitfühlen konnte und mich das Buch emotional mitgerissen hat - und weil ich nicht weiß, wie ich dieses Gefühlschaos hier irgendwie an euch weitergeben kann.
Lize Spit schreibt (wie auch in "Und es schmilzt") sehr direkt, sehr offen und sehr unverblümt. Ich möchte es trotzdem nicht mit ihrem anderen Buch vergleichen, auch wenn man ihren Stil wiedererkennt. Das Thema hier ist anders und es wirkte hier auch von Anfang an mit einer Spannung, der man sich einfach nicht entziehen kann.
Das Beschreiben der Beziehung von Leo und Simon wird in Rückblicken erzählt. Ihr Kennenlernen, ihre Liebe, wie sie sich aufbaut über die Jahre. Wie sie sich gegenseitig lesen können in ihrem Verhalten, ihrem Humor, ihren Gewohnheiten - wie sie zusammenwachsen als Paar mit viel Hoffnung für die Zukunft. Und doch, scheinbar unmerklich, sind da diese Kleinigkeiten. Unbemerkt und unerkannt und dennoch immer im Hintergrund.
Als der Auslöser schließlich alles aus dem Ruder laufen lässt, ist Leo völlig überfordert. Aus ihrer Sicht erleben wir, wie unglaublich schwierig und Kräfte zehrend es ist, jemandem mit einer psychischen Krankheit beizustehen.
Leo war mir sehr sympathisch und habe ich sehr mit ihr mitgelitten. Sie ist so verstrickt in diese Situation, so verstrickt mit Simon und seinen Veränderungen, dass sie mit sich herumträgt wie einen Rucksack, der immer schwerer wird. Aber auch das Reden fällt schwer, diese Situation mit anderen zu teilen, denn eine wirklich gute Freundin hat sie nur in Lotte und so richtig öffnen kann sie sich ihr gegenüber nicht.
Um sich einsam zu fühlen, braucht es nicht viel; lediglich einen anderen, der den Ernst deiner Situation unterschätzt
Zitat Seite 306
Das nicht wahrhaben wollen oder wegsehen kennen wir alle, denke ich. Vielleicht nicht alle bewusst, aber wenn man genauer hinsieht, schieben wir immer wieder mal Probleme auf die Seite, damit wir uns nicht damit beschäftigen müssen. Weil es zu weh tut, weil wir überfordert sind, weil wir völlig hilflos sind.
Das spürt man auch hier bei Leo sehr deutlich, denn sie weiß überhaupt nicht, wie sie damit umgehen soll. Vielleicht hat man das Gefühl, sie hätte schon früher etwas unternehmen müssen, dass sie nur zuschaut und es hätte "sehen" müssen. Aber wenn man nicht selber in der Situation steckt hat man immer leicht reden, denn die Hoffnung, dass alles doch nicht so schlimm ist und diese "Phase" wieder vorübergeht, bleibt bestehen solange man diese Chance noch für real hält.
Wenn ich ihr meine Sorgen eingestand, wurden sie real, dann würde ich ein Eingreifen nicht länger hinausschieben können, ...
Zitat Seite 72
Ich persönlich denke, dass psychische Krankheiten trotz ähnlicher Strukturen dennoch immer ganz persönlich und individuell sind, wie sie sich im Endeffekt auswirken. Wie Lize Spit hier dieses Wechselspiel zwischen Leo und Simon beschrieben hat finde ich allerdings äußerst eindrucksvoll und realitätsnah, soweit ich das beurteilen kann.
Durch Leos Sichtweise bleibt der Blick in die Gedanken von Simon selbst ferner, man kann ihn nur durch das Beobachten einschätzen, was allerdings ebenfalls sehr anschaulich aufgezeigt wird. Wie oben schon erwähnt ist der Verlauf solcher Krankheiten bei jedem anders und hier auf eine dramatische Weise vor Augen geführt, die aber umso besser zeigt, wie schwerwiegend die Auswirkungen sein können, wie gefährlich und verhängnisvoll - und dass aber eben doch auch ein tief verzweifelter Mensch hinter dieser Krankheit steckt, der sich seines Verhaltens meist überhaupt nicht bewusst ist.
Und Leo steckt mittendrin, denn sie will retten, was noch zu retten ist. Sie verteidigt, sie hilft, sie schützt, während sie sich selbst immer wieder Vorwürfe macht. Sie sieht die anderen, sieht das "normale", wo sie wieder hinmöchte und versucht mit allen Mitteln, ihre kleine heile Welt wieder unter Kontrolle zu bekommen.
Erst jetzt wurde mir bewusst, wie viel Kraft mich das über Wochen gekostet hatte. In mir war eine ganze Task-Force ausgebildtet worden, die jetzt überflüssig war.
Zitat Seite 346
Dabei verliert sie jedoch nicht nur Simon, sondern auch sich selbst. Denn das Erkennen und Handeln heißt nicht, dass alles wieder auf Anfang geht. Dass alles wieder gut wird. Dabei nimmt die Spannung und die Dramatik gegen Ende immer mehr zu, während man verzweifelt hofft, dass Leo nicht zu spät kommen wird.
Ein unglaublich intensives Miterleben dieser Geschichte hat mich sehr berührt und meine Hochachtung an die Autorin für diese tiefgreifende und lebensnahe Darstellung der Charaktere. Kein einfaches Buch, aber für mich bewunderswert umgesetzt!
Weltenwanderer
Und dann der Cut. Der Rückblick. Der Anfang der Beziehung zwischen Leo und Simon. Der Anfang vom Ende, als Simon nach Hause kommt und völlig verändert scheint.
Die Autorin hat hier für mich einen grandiosen Roman geschrieben, der unter die Haut geht.
Wie es Menschen beim Lesen dieser Geschichte damit geht, die noch nichts mit Krankheiten wie bipolarer Störung, Paranoia oder Schizophrenie zu tun hatten, weiß ich nicht, das kann ich nicht einschätzen. Und mir fehlen grade ein bisschen die Worte, weil ich so sehr mit Leo mitfühlen konnte und mich das Buch emotional mitgerissen hat - und weil ich nicht weiß, wie ich dieses Gefühlschaos hier irgendwie an euch weitergeben kann.
Lize Spit schreibt (wie auch in "Und es schmilzt") sehr direkt, sehr offen und sehr unverblümt. Ich möchte es trotzdem nicht mit ihrem anderen Buch vergleichen, auch wenn man ihren Stil wiedererkennt. Das Thema hier ist anders und es wirkte hier auch von Anfang an mit einer Spannung, der man sich einfach nicht entziehen kann.
Das Beschreiben der Beziehung von Leo und Simon wird in Rückblicken erzählt. Ihr Kennenlernen, ihre Liebe, wie sie sich aufbaut über die Jahre. Wie sie sich gegenseitig lesen können in ihrem Verhalten, ihrem Humor, ihren Gewohnheiten - wie sie zusammenwachsen als Paar mit viel Hoffnung für die Zukunft. Und doch, scheinbar unmerklich, sind da diese Kleinigkeiten. Unbemerkt und unerkannt und dennoch immer im Hintergrund.
Als der Auslöser schließlich alles aus dem Ruder laufen lässt, ist Leo völlig überfordert. Aus ihrer Sicht erleben wir, wie unglaublich schwierig und Kräfte zehrend es ist, jemandem mit einer psychischen Krankheit beizustehen.
Leo war mir sehr sympathisch und habe ich sehr mit ihr mitgelitten. Sie ist so verstrickt in diese Situation, so verstrickt mit Simon und seinen Veränderungen, dass sie mit sich herumträgt wie einen Rucksack, der immer schwerer wird. Aber auch das Reden fällt schwer, diese Situation mit anderen zu teilen, denn eine wirklich gute Freundin hat sie nur in Lotte und so richtig öffnen kann sie sich ihr gegenüber nicht.
Um sich einsam zu fühlen, braucht es nicht viel; lediglich einen anderen, der den Ernst deiner Situation unterschätzt
Zitat Seite 306
Das nicht wahrhaben wollen oder wegsehen kennen wir alle, denke ich. Vielleicht nicht alle bewusst, aber wenn man genauer hinsieht, schieben wir immer wieder mal Probleme auf die Seite, damit wir uns nicht damit beschäftigen müssen. Weil es zu weh tut, weil wir überfordert sind, weil wir völlig hilflos sind.
Das spürt man auch hier bei Leo sehr deutlich, denn sie weiß überhaupt nicht, wie sie damit umgehen soll. Vielleicht hat man das Gefühl, sie hätte schon früher etwas unternehmen müssen, dass sie nur zuschaut und es hätte "sehen" müssen. Aber wenn man nicht selber in der Situation steckt hat man immer leicht reden, denn die Hoffnung, dass alles doch nicht so schlimm ist und diese "Phase" wieder vorübergeht, bleibt bestehen solange man diese Chance noch für real hält.
Wenn ich ihr meine Sorgen eingestand, wurden sie real, dann würde ich ein Eingreifen nicht länger hinausschieben können, ...
Zitat Seite 72
Ich persönlich denke, dass psychische Krankheiten trotz ähnlicher Strukturen dennoch immer ganz persönlich und individuell sind, wie sie sich im Endeffekt auswirken. Wie Lize Spit hier dieses Wechselspiel zwischen Leo und Simon beschrieben hat finde ich allerdings äußerst eindrucksvoll und realitätsnah, soweit ich das beurteilen kann.
Durch Leos Sichtweise bleibt der Blick in die Gedanken von Simon selbst ferner, man kann ihn nur durch das Beobachten einschätzen, was allerdings ebenfalls sehr anschaulich aufgezeigt wird. Wie oben schon erwähnt ist der Verlauf solcher Krankheiten bei jedem anders und hier auf eine dramatische Weise vor Augen geführt, die aber umso besser zeigt, wie schwerwiegend die Auswirkungen sein können, wie gefährlich und verhängnisvoll - und dass aber eben doch auch ein tief verzweifelter Mensch hinter dieser Krankheit steckt, der sich seines Verhaltens meist überhaupt nicht bewusst ist.
Und Leo steckt mittendrin, denn sie will retten, was noch zu retten ist. Sie verteidigt, sie hilft, sie schützt, während sie sich selbst immer wieder Vorwürfe macht. Sie sieht die anderen, sieht das "normale", wo sie wieder hinmöchte und versucht mit allen Mitteln, ihre kleine heile Welt wieder unter Kontrolle zu bekommen.
Erst jetzt wurde mir bewusst, wie viel Kraft mich das über Wochen gekostet hatte. In mir war eine ganze Task-Force ausgebildtet worden, die jetzt überflüssig war.
Zitat Seite 346
Dabei verliert sie jedoch nicht nur Simon, sondern auch sich selbst. Denn das Erkennen und Handeln heißt nicht, dass alles wieder auf Anfang geht. Dass alles wieder gut wird. Dabei nimmt die Spannung und die Dramatik gegen Ende immer mehr zu, während man verzweifelt hofft, dass Leo nicht zu spät kommen wird.
Ein unglaublich intensives Miterleben dieser Geschichte hat mich sehr berührt und meine Hochachtung an die Autorin für diese tiefgreifende und lebensnahe Darstellung der Charaktere. Kein einfaches Buch, aber für mich bewunderswert umgesetzt!
Weltenwanderer
April 9, 2021
Lize Spit schrijft zo sprankelend, filosofisch en beeldend dat ik het gevoel kreeg dat ik in een film was belandt. Niet gek, Lize Spit behaalde namelijk een master in scenarioschrijven. Ze weet hoe ze iets kan vertellen en tot leven kan brengen. Ik voelde constant een prop achter in mijn keel tijdens het lezen, steeds het gevoel: er gaat wat gebeuren… Ik moest gewoon door blijven lezen, ik moest weten hoe het af zou lopen, wat Simon in vredesnaam had gedaan…
Ik ben ontzettend blij dat ik eindelijk de tijd had om écht voor dit boek te gaan. Het was het waard! Lize Spit heeft zich weer bewezen!
Lees de volledige leeservaring op mijn blog :)
Ik ben ontzettend blij dat ik eindelijk de tijd had om écht voor dit boek te gaan. Het was het waard! Lize Spit heeft zich weer bewezen!
Lees de volledige leeservaring op mijn blog :)
August 4, 2022
Ein intensiver Einblick in den Verlauf einer schweren psychischen Erkrankung aus der Sicht der Lebenspartnerin. Fesselnd wie ein Thriller und dabei so eindringlich und emotional, dass es manchmal nur schwer auszuhalten ist.
July 30, 2022
Leontine und Simon bilden mit ihrer Beziehung eine Insel, von der es im Fall einer Krise keinen Rückzug mehr ins Nest ihrer Herkunftsfamilien gibt. Simon arbeitet in Brüssel angestellt erfolgreich als Grafiker, „Leo“ hat zwar an der Filmakademie als Drehbuchautorin studiert, scheint sich jedoch sicherer zu fühlen in ihrem Aushilfsjob in einer Edel-Boutique für Schwangerschaftskleidung. Dass sie ängstlich und zwanghaft wirkt, wundert nicht, wenn man erfährt, dass sie schon als Kind misstrauisch die Beziehung ihrer Eltern beobachtete und den Tod ihrer Mutter nie verarbeitet hat. Simon fühlte sich als Kind wegen seiner Ohren verlacht und begann schon als Schüler für die Operation seiner abstehenden Ohren zu sparen. Sein Vater lebt im Ausland; auch seine Mutter ist verstorben. Beide Partner haben mit rund 30 Jahren noch immer Probleme, ihren Alltag zu bewältigen – sie scheinen sich im Sturm der Realität aneinander festzuhalten.
Als Simon Leo eines nachts weckt, um ihr sein neues Tattoo zu zeigen, und bald darauf verkündet, er hätte bei „Think Out Loud“ gekündigt, um als Selbstständiger eine todsichere Geschäftsidee zu vermarkten, ahnt man, dass es mit dem Paar nicht gut ausgehen wird. Simon schläft kaum noch, zappt manisch in den sozialen Medien herum und hat offenbar keinen Schimmer davon, wie sein Start-Up zu finanzieren ist. Wer schon Kontakt zu bipolaren Menschen hatte, ahnt, dass er schwer psychisch krank ist. Durch seine Kündigung fehlt der Kontakt zu Kollegen, die ihn überzeugen könnten, dass er therapeutische Hilfe braucht. Leo googelt und protokolliert zwar Simons Verhaltensänderung. Sie hat außer vorauseilendem Verständnis kein Verhalten für die akute Krise gelernt und merkt selbst, dass auch sie Hilfe braucht. Im Rahmen seiner bipolaren Störung ist Simon an einer akuten Psychose erkrankt und fühlt sich bespitzelt, diskriminiert und gemobbt. Als Leo in höchster Not schließlich den Notarzt ruft und Simon in die geschlossene Psychiatrie eingewiesen wird, hinterlässt er zutiefst verletzte Mitmenschen - und in der Wohnung ein Schlachtfeld.
Leo hat in der Beziehung zu Simon zu isoliert gelebt, um auf Unterstützung von Vertrauten zählen zu können - außer ihrer schwangeren Kollegin Lotte. Doch ihre Scham ist zu groß, um Lotte anzuvertrauen, wie schlimm es wirklich um Simon steht. Nur als Kolumnistin einer Zeitschrift kann sie (mehr schlecht als recht durch ein Pseudonym geschützt) über ihr Leben mit einem bipolaren Partner schreiben. Da Simon vor seiner Einweisung keinen Job mehr hatte, sind sie auf das geringe Honorar dringend angewiesen.
Mit dem Blick der Drehbuchautorin, bildhaft und schonungslos in den Details, inszeniert Leo als Icherzählerin das Drama der beiden mutterlosen Partner. In drei Handlungssträngen folgt man der Vorgeschichte des Paars, Leos verzweifelter Suche nach Simon in der Gegenwart, der offenbar mit Lottes Baby auf der Flucht ist und dem Rückblick auf Erkrankung und Klinikaufenthalt. Dabei wird deutlich, warum alle Beteiligten Simon nicht mit dem Baby alleinlassen können …
Der Roman nimmt zunächst erst langsam Fahrt auf, weil Leo, charakteristisch für sie, schonungslos ausführlich alle Details protokolliert, als längst klar ist, dass Simon bipolar ist.
Lize Spit lenkt den Blick ihrer Leser*innen auf Angehörige psychisch Kranker, die wie Leo nach einer stationären Behandlung einen Patienten nach Hause holen, der „nicht da ist“, keine Einsicht in seine Krankheit zeigt und jederzeit wieder in eine akute Krankheitsphase verfallen kann. Wer empfindlich auf Gewalt gegen Tiere reagiert, sollte auf die Lektüre verzichten.
Als Simon Leo eines nachts weckt, um ihr sein neues Tattoo zu zeigen, und bald darauf verkündet, er hätte bei „Think Out Loud“ gekündigt, um als Selbstständiger eine todsichere Geschäftsidee zu vermarkten, ahnt man, dass es mit dem Paar nicht gut ausgehen wird. Simon schläft kaum noch, zappt manisch in den sozialen Medien herum und hat offenbar keinen Schimmer davon, wie sein Start-Up zu finanzieren ist. Wer schon Kontakt zu bipolaren Menschen hatte, ahnt, dass er schwer psychisch krank ist. Durch seine Kündigung fehlt der Kontakt zu Kollegen, die ihn überzeugen könnten, dass er therapeutische Hilfe braucht. Leo googelt und protokolliert zwar Simons Verhaltensänderung. Sie hat außer vorauseilendem Verständnis kein Verhalten für die akute Krise gelernt und merkt selbst, dass auch sie Hilfe braucht. Im Rahmen seiner bipolaren Störung ist Simon an einer akuten Psychose erkrankt und fühlt sich bespitzelt, diskriminiert und gemobbt. Als Leo in höchster Not schließlich den Notarzt ruft und Simon in die geschlossene Psychiatrie eingewiesen wird, hinterlässt er zutiefst verletzte Mitmenschen - und in der Wohnung ein Schlachtfeld.
Leo hat in der Beziehung zu Simon zu isoliert gelebt, um auf Unterstützung von Vertrauten zählen zu können - außer ihrer schwangeren Kollegin Lotte. Doch ihre Scham ist zu groß, um Lotte anzuvertrauen, wie schlimm es wirklich um Simon steht. Nur als Kolumnistin einer Zeitschrift kann sie (mehr schlecht als recht durch ein Pseudonym geschützt) über ihr Leben mit einem bipolaren Partner schreiben. Da Simon vor seiner Einweisung keinen Job mehr hatte, sind sie auf das geringe Honorar dringend angewiesen.
Mit dem Blick der Drehbuchautorin, bildhaft und schonungslos in den Details, inszeniert Leo als Icherzählerin das Drama der beiden mutterlosen Partner. In drei Handlungssträngen folgt man der Vorgeschichte des Paars, Leos verzweifelter Suche nach Simon in der Gegenwart, der offenbar mit Lottes Baby auf der Flucht ist und dem Rückblick auf Erkrankung und Klinikaufenthalt. Dabei wird deutlich, warum alle Beteiligten Simon nicht mit dem Baby alleinlassen können …
Der Roman nimmt zunächst erst langsam Fahrt auf, weil Leo, charakteristisch für sie, schonungslos ausführlich alle Details protokolliert, als längst klar ist, dass Simon bipolar ist.
Lize Spit lenkt den Blick ihrer Leser*innen auf Angehörige psychisch Kranker, die wie Leo nach einer stationären Behandlung einen Patienten nach Hause holen, der „nicht da ist“, keine Einsicht in seine Krankheit zeigt und jederzeit wieder in eine akute Krankheitsphase verfallen kann. Wer empfindlich auf Gewalt gegen Tiere reagiert, sollte auf die Lektüre verzichten.
January 3, 2021
4,5*
Een tweede werk lezen (zeker na zo een sterk debuut) is altijd een beetje spannend en ik twijfel er ook altijd over of ik het nu wel of niet zou doen.
Chance’ke dat ik het deze keer wel deed.
In drie grote rukken uitgelezen, vlot boek, ferme opbouw, een ander slot dan hetgeen ik verwacht had, maar misschien goed ook 😅
Aanradertje hoor!
Een tweede werk lezen (zeker na zo een sterk debuut) is altijd een beetje spannend en ik twijfel er ook altijd over of ik het nu wel of niet zou doen.
Chance’ke dat ik het deze keer wel deed.
In drie grote rukken uitgelezen, vlot boek, ferme opbouw, een ander slot dan hetgeen ik verwacht had, maar misschien goed ook 😅
Aanradertje hoor!
February 15, 2021
De hype rond ´Het smelt´ had ik niet goed begrepen. Ik begon dan ook wat wantrouwig aan het tweede boek van Lize Spit.
Het verhaal van Leo en Simon was voor mij een stuk aangenamer om te lezen. Het boek van bijna 600 bladzijden mocht voor mij zeker nog wat langer zijn. Het verhaal leest vlot en de stukjes in het heden waarin Leo aan het fietsen is, lezen in een sneltempo alsof je jezelf aan het haasten bent om er op tijd te geraken. De opbouw en de personages zijn zeker en vast goed. Het einde ietwat flauw.
Het verhaal van Leo en Simon was voor mij een stuk aangenamer om te lezen. Het boek van bijna 600 bladzijden mocht voor mij zeker nog wat langer zijn. Het verhaal leest vlot en de stukjes in het heden waarin Leo aan het fietsen is, lezen in een sneltempo alsof je jezelf aan het haasten bent om er op tijd te geraken. De opbouw en de personages zijn zeker en vast goed. Het einde ietwat flauw.
Displaying 1 - 30 of 1,048 reviews