Babs Gons weet de vinger op pijnlijke plekken te leggen door de wereld te bevragen en de plooien van het leven te laten zien. Gedichten die recht het hart en het hoofd in gaan om daar rond te zingen. Of het nu gaat over vrouw-zijn, het slavernijverleden, afkomst, de liefde in al haar verscheidenheid, of de kwetsbare positie van de kunsten. Al deze uiteenlopende thema’s zijn onder één lemma te Het Leven zelf, in al zijn kleuren en facetten. Nooit omfloerst, niet bang de dingen bij de naam te noemen.
‘Doe het toch maar’ als levenshouding, universeel door het persoonlijke, hoogst actueel en tegelijk tijdloos, en wars van hokje denken.
'ik wil een taal waarin 'gewoon' en 'anders' hun langste tijd hebben gehad een zachte dood sterven en niemand ooit meer onzichtbaar kunnen maken' #DeZinVanHetBoek
Deze experimentele bundel aan gedichten laten de toon, omvang en poëtische stijl van Gons zien. Hierbij is de connectie naar haar spoken word altijd aanwezig. Kijkende naar onderwerpen zoals racisme, womanhood en belonging, is deze bundel duidelijk geëngageerd en kijkt naar de systemen om ons heen via een zowel politiek perspectief als persoonlijke lens. Hoewel ik sommige stukken minder uitgesproken vond, waren de meeste gedichten representatief van Gons unieke schrijfwijze.
Babs Gons, nog nooit van gehoord. Totdat ik haar zag bij Brommer op zee en instant een beetje verliefd werd. Babs is enthousiast, stralend, levendig, boeiend en meeslepend.
Toen ze op tv kwam was haar bundel nog niet gedrukt, ondertussen heb ik een papieren exemplaar in mijn handen en ik kan zeggen dat haar sprankelende persoonlijkheid van elke pagina spat.
Ze is een soort van ideale mengeling tussen Rupi Kaur en Radna Fabias. (Hoewel dat in feite niet waar is, ze is volstrekt uniek.) Ze is even empowerend en bewustmakend, ‘pakt’ geweldig op papier én op een podium en is even feministisch en geëngageerd. Ze schrijft over de liefde, het slavernijverleden, moederschap, de pandemie, Szymborska, afkomst, borstkanker en zo veel meer.
Telkens raakt ze je in je hoofd en hart en ziel, omdat ze recht voor zijn raap maar poëtisch mooi opschrijft waar het echt om gaat.
Doe het toch maar. De naam van een schitterende bundel en een zin om op je huid te laten vereeuwigen. Fan.
Doe het* toch maar. Hardop voorgelezen, een paar gedichten per keer. Alhoewel ik de bundel nu uit heb ben ik er nog lang niet klaar mee. Normaal als ik voorlees struikel ik over mijn woorden en hakkel ik voort, maar het ritme van Doe het toch maar is zo goed dat het warempel soepel verliep. Je kan merken dat Bab Gons spoken word artiest is, zou haar graag eens in het echt zien voordragen. Dit exemplaar had ik voor de mediatheek aangeschaft maar ik ga deze zéker zelf ook kopen. Paar keer moeten huilen. Om te blijven lezen. Om leerlingen mee om het hoofd te slaan.
4,5*** het voelt regelmatig alsof de wereld aan het afbrokkelen is maar gelukkig hebben we Babs Gons om ons weer een beetje aan elkaar te lijmen door haar mooie en rake woorden
Ja maar hoe lees je nou een dichtbundel? Gulzig met haast? Geduldig en traag? Voor mij was het de eerste keer. Dus ja, dan doe je maar wat. In stilte reciterend, op zoek naar het ritme van de schrijfster. Soms op wilskracht omdat de woorden niet echt arriveren. Soms herlezend en voorlezend omdat de tekst binnenkomt.
Deze dichtbundel is als het lezen van de gebruikershandleiding van de schrijfster. Terwijl je haar niet kent. Je blijft op afstand maar komt heel dichtbij. Ze vertedert en bevreemd.
Het geven van sterren is eigenlijk onmogelijk. Ik zou alle scores kunnen geven en dat uitstekend onderbouwen. Het zijn er vier geworden.
Mooi, mooier, mooist. Het is maar een dun boekje dus moet je er zuinig op zijn. Elke dag een beetje, soms opnieuw om maar niet aan het einde te geraken.
Het poëzie wereldje lijkt vaak een beetje bevolkt door elitaire types die graag uit de hoogte doen naar alle spoken word performers. Vaak ten onrechte want op poetry slams hoor je heel wat moois. De charme ligt dan meer in het meeslepende ritme en de cadans van de persoonlijkheid op het podium. Iets wat zeker ook opgaat voor Babs Gons, die in dat wereldje een vaste aanwezigheid is. Toch zit er wel vaak iets onvertaalbaars in, en zodra je diezelfde teksten dan terugleest in een bundel is veel van die zeggingskracht toch weg. En dat is jammer, want die stemmen verdienen het juist om gehoord te worden. De poëzie van het alledaagse, of in dit geval van het anders-zijn zou je kunnen zeggen verdient een podium. Als het maar geen Button toontje heeft (if you know you know).
Een paar van deze teksten wisten mij wel te raken, maar heel vaak zat ik toch met mijn ogen te rollen bij teksten van het genre briefkaart of tegeltjeswijsheid. Dat hele inclusieve ligt er wel erg dik bovenop. Ik denk dat je onvermijdelijk bij clichés uitkomt als je het over acceptatie hebt. En soms werd het wel erg mierzoet. Maar dan werd ik toch weer erin getrokken door een mooie vondst of het verwoorden van een bepaald gevoel. Al miste ik wel een beetje het taalspel. Maar dat is natuurlijk omdat spoken word vaak meer spreektaal gebruikt in tegenstelling tot de klassieke poëzie. De klassieke poëzie doet het dan weer erg slecht op een podium. Het credo en de boodschap zijn zeker mooi, en ik zal nog wel eens denken als ik twijfel of ik iets wel moet doen: doe het toch maar. Het is een uitnodiging om eens in iemand anders zijn schoenen te lopen. Toch blij dat ze het toch maar gedaan heeft, onze inmiddels dichter des vaderlands.
Vrijwel de hele bundel hardop voor mijzelf voorgelezen. In twee zitten gelezen, normaal doseer ik poëzie. Het is spoken woord op papier maar dat is okay, het is ook raak en schuurend. Overal goed, maar niet uitzonderlijk.
Billenman is bij deze mijn nieuwe lievelingsgedicht. Hele sterke bundel en ook enorm genoten van haar af en toe enigszins valse gezang in het audioboek :)
Dit boek is natuurlijk nooit 'uit'. Dit boek blijft bij de hand om even in te kijken en te herlezen en om soms mezelf in te verliezen. Keer op keer de ontroering, het geraakt worden, grootse poëzie.
Ik moest er even aan wennen, maar begon steeds nieuwsgieriger te worden naar wat nog komen zou. Als ik de bundel had gelezen i.p.v. het audioboek beluisterd (door haar zelf voorgedragen), was ik er waarschijnlijk minder snel doorheen gefietst.