What do you think?
Rate this book
Jarosław Iwaszkiewicz - DZIEŁA
Червените щитове
Czerwone tarcze
- GenresHistorical Fiction
384 pages, Hardcover
First published January 1, 1934
4 people are currently reading
69 people want to read
About the author
Jarosław Iwaszkiewicz
209 books62 followersIwaszkiewicz was born in Kalnik (now in Vinnytsia Oblast, Ukraine). After the death of his father (an accountant), he and his mother lived in Warsaw between 1902–1904, and then moved back to Ukraine in 1904–1912. He graduated from a secondary school in Kiev in 1912 and enrolled at the Law Faculty of Kiev University. After World War I, in October 1918 he returned to Warsaw. There, he joined a group of local artists who had started Pro Arte et Studio arts magazine. Iwaszkiewicz with Julian Tuwim and Antoni Słonimski co-founded the Skamander group of experimental poets in 1919.
In 1922 he married Anna Lilpop, a daughter of a wealthy entrepreneur, and the couple settled in Podkowa Leśna in the suburb of Warsaw. In 1928 they moved to a newly built house that Iwaszkiewicz named Stawisko. Maciej Rataj, the Speaker of the Lower Chamber of the Polish Parliament (Sejm) appointed him to be his secretary. Iwaszkiewicz worked for a magazine called "Wiadomości Literackie" and also published his works in numerous periodicals like "Gazeta Polska" (1934–1938) and "Ateneum" (1938–1939). Later he was a secretary to the Society for the Encouragement of Fine Arts (Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych), and a member of the Polish PEN Club. The Foreign Ministry first appointed him the head of the art promotion section and later sent him as a secretary to Copenhagen (1932-1925) and Brussels (1935–1936). He was a member of Związek Zawodowy Literatów Polskich (ZZLP, The Trade Union of Polish Writers) and in 1939 voted its vice-president.
As a novelist he wrote Sława i Chwała (Glory and Vainglory) - a saga depicting a panorama of the life of Polish intelligentsia in years 1914-1947 and a few other novels but is most highly regarded for his short stories. He was awarded the Lenin Peace Prize.
In 1922 he married Anna Lilpop, a daughter of a wealthy entrepreneur, and the couple settled in Podkowa Leśna in the suburb of Warsaw. In 1928 they moved to a newly built house that Iwaszkiewicz named Stawisko. Maciej Rataj, the Speaker of the Lower Chamber of the Polish Parliament (Sejm) appointed him to be his secretary. Iwaszkiewicz worked for a magazine called "Wiadomości Literackie" and also published his works in numerous periodicals like "Gazeta Polska" (1934–1938) and "Ateneum" (1938–1939). Later he was a secretary to the Society for the Encouragement of Fine Arts (Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych), and a member of the Polish PEN Club. The Foreign Ministry first appointed him the head of the art promotion section and later sent him as a secretary to Copenhagen (1932-1925) and Brussels (1935–1936). He was a member of Związek Zawodowy Literatów Polskich (ZZLP, The Trade Union of Polish Writers) and in 1939 voted its vice-president.
As a novelist he wrote Sława i Chwała (Glory and Vainglory) - a saga depicting a panorama of the life of Polish intelligentsia in years 1914-1947 and a few other novels but is most highly regarded for his short stories. He was awarded the Lenin Peace Prize.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
May 24, 2024
Absolutnie zachwycające. Przede wszystkim językowo, dawno nie czytałem czegoś, gdzie same słowa są upajające.
No i co jeszcze. Trochę opowieść o tym, że ciężko jest się trzymać tego, w co się samemu wierzy, kiedy nie umie się zamemu tego wyartykułować, co się uważa za słuszne, a ze wszystkich stron wszyscy mają swoje własne poglądy na to, w co my powinniśmy wierzyć i czego chcieć. Więc trochę takie zachowywanie godności. Nawet jeśli tylko gdzieś w głębi siebie i wśród wątpliwości.
I trochę o tym, że dobrze jest być przegrywem. W pewien sposób ma ten tekst chyba anarchizujące skłonności i wątpi we władzę ogólnie i w jej słuszność. "Porażka" jako władca może być wynikiem tej świadomości i może być zwyczajnie lepsza. Przegraj tron, zachowaj duszę czy coś w tym stylu. Jakiś wyraz protestu. + Bardzo ciekawe, że we wstępie do mojego nowiutkiego wydania jest wypowiedź Iwaszkiewicza z jakoś lat 40 czy 50, że trochę sam nie jest fanem tej książki i nie jest pewien, po co ją napisał - a biorąc pod uwagę, że pierwsze wydanie było w 1934 i jaki był kontekst polski i europejski w tym czasie, to interpretacja nasuwa się dość łatwo, czemu Iwaszkiewicz mógł czuć, że powinien coś takiego napisać. Różnorodność jest źródłem "siły" i "bogactwa", nie jednolitość i kontrola.
No i co jeszcze. Trochę opowieść o tym, że ciężko jest się trzymać tego, w co się samemu wierzy, kiedy nie umie się zamemu tego wyartykułować, co się uważa za słuszne, a ze wszystkich stron wszyscy mają swoje własne poglądy na to, w co my powinniśmy wierzyć i czego chcieć. Więc trochę takie zachowywanie godności. Nawet jeśli tylko gdzieś w głębi siebie i wśród wątpliwości.
I trochę o tym, że dobrze jest być przegrywem. W pewien sposób ma ten tekst chyba anarchizujące skłonności i wątpi we władzę ogólnie i w jej słuszność. "Porażka" jako władca może być wynikiem tej świadomości i może być zwyczajnie lepsza. Przegraj tron, zachowaj duszę czy coś w tym stylu. Jakiś wyraz protestu. + Bardzo ciekawe, że we wstępie do mojego nowiutkiego wydania jest wypowiedź Iwaszkiewicza z jakoś lat 40 czy 50, że trochę sam nie jest fanem tej książki i nie jest pewien, po co ją napisał - a biorąc pod uwagę, że pierwsze wydanie było w 1934 i jaki był kontekst polski i europejski w tym czasie, to interpretacja nasuwa się dość łatwo, czemu Iwaszkiewicz mógł czuć, że powinien coś takiego napisać. Różnorodność jest źródłem "siły" i "bogactwa", nie jednolitość i kontrola.
February 27, 2025
Gdy młodzieniec o świetlanej przyszłości, staje się ekscentrycznym starcem.
Gdy czas zaczyna płynąć gdzieś obok, a nasze życie oddala się od rzeczywistości.
Gdy dociera do nas gorzka prawda - że nie możemy stać się postacią, którą wyhodowaliśmy we własnych wyobrażeniach.
Iwaszkiewicz owija fundamentalne dylematy w piękną opowieść opartą na wielkiej historii i legendzie. Maluje przy tym smutne portrety - wszystkie sceny, nawet chwile euforii, są jakby ulepione z cichej rozpaczy.
Ostatecznie jednak "Czerwone tarcze" oferują nam coś zdecydowanie więcej niż poczucie beznadziei i fatalizmu. Tego po prostu trzeba doświadczyć.
Styl narracji na pierwszych kartach książki może nie odpowiadać każdemu czytelnikowi, ale proszę się nie zrażać. Na ostatnich 150 stronach pojawia się niezrównany kunszt Iwaszkiewicza.
Gdy czas zaczyna płynąć gdzieś obok, a nasze życie oddala się od rzeczywistości.
Gdy dociera do nas gorzka prawda - że nie możemy stać się postacią, którą wyhodowaliśmy we własnych wyobrażeniach.
Iwaszkiewicz owija fundamentalne dylematy w piękną opowieść opartą na wielkiej historii i legendzie. Maluje przy tym smutne portrety - wszystkie sceny, nawet chwile euforii, są jakby ulepione z cichej rozpaczy.
Ostatecznie jednak "Czerwone tarcze" oferują nam coś zdecydowanie więcej niż poczucie beznadziei i fatalizmu. Tego po prostu trzeba doświadczyć.
Styl narracji na pierwszych kartach książki może nie odpowiadać każdemu czytelnikowi, ale proszę się nie zrażać. Na ostatnich 150 stronach pojawia się niezrównany kunszt Iwaszkiewicza.
July 3, 2022
cieszę się, że ktoś tchnął w te postacie historyczne życie. henryk, główny bohater, jest napisany cudownie, przyjemnie jest wyczytywać między wierszami sugestie o jego homoseksualizmie, inni są równie żywi i wyraziści. stylizacja językowa i samo zabarwienie literackie również nienaganne, jak to u iwaszkiewicza. fabuła miejscami może zanudzać - gdyby nie napisał tego iwaszkiewicz w stylu tak kunsztownym pewnie zabiła by tą książkę, ale ostatecznie wyszło wspaniale.
Displaying 1 - 4 of 4 reviews