What do you think?
Rate this book
De poppenspeler van Lampedusa
'Ik laat je nooit meer los,' zei hij.
Rome, 1948. De achttienjarige Matteo wil acteur worden. Hij is regelmatig te vinden in het kunstenaarscafé Della Pace, waar hij mensen uit de filmwereld treft, zoals de innemende acteur Marcello Mastroianni en de jonge regisseur Federico Fellini. Van hun wereld wil Matteo dolgraag deel uitmaken. De felle politieke discussies thuis gaan grotendeels langs hem heen. Hij heeft andere dingen aan zijn hoofd: zijn ambities, zijn intieme en verwarrende vriendschap met de verleidelijke Davide. Maar dan overkomt hem iets dat al zijn toekomstplannen op losse schroeven zet, want Rome is nog lang niet over de oorlog heen…
Historische roman met actuele verhaallijn, met een prachtig sfeerbeeld en inkijkje in de Italiaanse filmwereld.
Rindert Kromhout woonde geruime tijd in Rome en voert de lezer mee door de stad die hij zo goed kent.
Rome, 1948. De achttienjarige Matteo wil acteur worden. Hij is regelmatig te vinden in het kunstenaarscafé Della Pace, waar hij mensen uit de filmwereld treft, zoals de innemende acteur Marcello Mastroianni en de jonge regisseur Federico Fellini. Van hun wereld wil Matteo dolgraag deel uitmaken. De felle politieke discussies thuis gaan grotendeels langs hem heen. Hij heeft andere dingen aan zijn hoofd: zijn ambities, zijn intieme en verwarrende vriendschap met de verleidelijke Davide. Maar dan overkomt hem iets dat al zijn toekomstplannen op losse schroeven zet, want Rome is nog lang niet over de oorlog heen…
Historische roman met actuele verhaallijn, met een prachtig sfeerbeeld en inkijkje in de Italiaanse filmwereld.
Rindert Kromhout woonde geruime tijd in Rome en voert de lezer mee door de stad die hij zo goed kent.
- GenresYoung AdultSchool
176 pages, Paperback
Published March 1, 2022
2 people are currently reading
88 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 34 reviews
December 23, 2022
Zelden heeft me een boek zo geraakt door een mix van passie, tederheid en verdriet. Rindert Kromhout heeft het allemaal zo mooi weten te plaatsen in De poppenspeler van Lampedusa.
Met een verfijnde kracht confronteert hij ons met de achttienjarige Matteo die ervan droomt om acteur te worden. Zo af en toe weet hij een rolletje als figurant te bemachtigen en hij is vaak te zien in het gezelschap van beroemde acteurs en regisseurs als Marcello Mastroianni en Federico Fellini. Het land is politiek gezien enorm verdeeld en zelfs binnen de muren van zijn huis heerst er verdeeldheid.De roman biedt ook een prachtig kijkje in het Italiaanse familieleven. Matteo woont met zijn zus, haar dochtertje, en zijn beide ouders in bij zijn grootouders (nonno en nonna). Die laatste twee hebben al langere tijd “ruzie” en hebben ieder hun eigen kamer in het huis. Dat weerhoudt hen er niet van om ook op afstand hun dagelijkse woordenwisselingen te hebben. De vriendschap van Matteo met Davide is een belangrijk element in het verhaal. Davide is homo, maar dat staat een warme vriendschap tussen de jongens niet in de weg. Totdat Davide opbiecht verliefd te zijn op Matteo. En dat stelt hen allebei voor een hartverscheurende keuze. Zelfs in die mate dat Matteo wenst dat hij Homo zou zijn dat homofobe Italië.
Wanneer Matteo een paar keer een ontmoeting heeft met wat straatkinderen, komen er langzaamaan barstjes in zijn droom om een filmcarrière op te bouwen. Deze kinderen zijn namelijk de dupe van de nasleep van de oorlog. Ze zijn wees, hebben geen echt thuis en leven grotendeels op straat. Matteo trekt zich hun lot aan en besluit voor hen een poppentheatervoorstelling te organiseren. En daarmee geeft hij een nieuwe richting aan zijn leven en aan zijn toekomstdroom: hij wil poppenspeler worden. De rode draad van De poppenspeler van Lampedusa, is dat kinderen nooit, maar dan ook nooit de dupe mogen worden van de puinhoop die de volwassenen ervan maken.
De schrijver heeft zelf lange tijd in Rome heeft gewoond en daardoor kan hij ook een hele mooie Italiaanse sfeer in het geheel verwerken.
De poppenspeler van Lampedusa is een prachtige roman voor vijftienplussers en ouder.
August 15, 2022
Prachtig; de setting in het na-oorlogse Italië, de schrijfstijl met mooie dialogen, de liefde.
March 20, 2023
3.4
a fun read. Was wel een toffe vibe maar moest het haastig lezen voor school ://
a fun read. Was wel een toffe vibe maar moest het haastig lezen voor school ://
February 13, 2024
Eigenlijk gebeurt er verrassend weinig in dit (vrij dunne) boek. Ik bleef dan ook wat op mijn honger zitten. Grote conflicten zijn er niet, dus alles kabbelt maar wat verder. Allemaal wel tof die historische achtergrond, maar er moet ook een verhaal verteld worden, iets wat je als lezer grijpt. De relatie tussen Matteo en Davide had dat kunnen zijn, maar...
Ook qua taal is het allemaal erg simplistisch en vrij naief, zonder echt te kunnen raken. Benieuwd of het tweede boek (Liefde en dood in de rode stad) me beter zal bevallen.
Ook qua taal is het allemaal erg simplistisch en vrij naief, zonder echt te kunnen raken. Benieuwd of het tweede boek (Liefde en dood in de rode stad) me beter zal bevallen.
November 1, 2023
Echt een heel mooi boek waar ik meer van genoten heb dan ik eerst dacht dat ik zou doen. Wel jammer dat het einde een beetje raar is, maar dat maakt het ook wel weer speciaal.🫶🫶
June 22, 2025
Brent z’n boekbespreking nalezen, mogelijks het slechts geschreven boek dat ik ooit gelezen heb holy shit
April 18, 2022
Wauw! Een prachtig verhaal! In één ruk uitgelezen!!
April 4, 2022
Ik ben een groot bewonderaar van Rindert Kromhout. 'Soldaten huilen niet' heb ik zeker drie keer gelezen (en erom gehuild). Dit is zijn nieuwste roman voor jongvolwassenen: De Poppenspeler van Lampedusa, waarin een jonge man in het naoorlogse Rome wordt beschreven, die graag wil doorbreken in de filmwereld, maar uiteindelijk besluit om theatervoorstellingen voor kinderen te gaan maken. Ook de huidige vluchtelingenproblematiek wordt besproken: we kennen immers allemaal Lampedusa, het Italiaanse eiland, waar zoveel vluchtelingen naartoe komen, maar ook zo ontzettend veel onderweg naartoe sterven. De hoofdpersoon is zo begaan met de kinderen in de erbarmelijke omstandigheden, dat hij op zijn oude dag naar het eiland reist om daar voorstellingen te verzorgen.
De laatste romans van Kromhout waren steeds een onderdeel van een drieluik, dit boek is duidelijk een op zichzelf staand verhaal. Dat gaat ten koste van de diepgang van de personages, inclusief de hoofdpersoon Matteo, ze missen emotionele complexiteit.
Dit boek maakt dat gemis echter goed door een fenomenale sfeer neer te zetten: warme dagen in Rome, een stad die gedeeltelijk in puin ligt, intense armoede onder bewoners, maar ook enorme politieke verdeeldheid, tot Matteo's grootoiders aan toe, die weigeren samen aan tafel te zitten, een heerlijke komische noot, maar pijnlijk realistisch.
Ook de artistieke kring rondom de vaste bezoekers van kunstenaarscafé Della Pace en filmstad Cinecittà, het is schitterend en vol liefde beschreven, zoals we van Kromhout gewend zijn.
Je krijgt als lezer gauw de neiging om parallellen te trekken met 'De avonden' van Reve, een groep jongens die invulling proberen te geven aan hun leven in een land, verwoest door oorlog, maar het verhaal is een stuk hoopvoller. Dat heeft natuurlijk ook zeker te maken met het publiek waarvoor de roman is geschreven.
'Zijn wij een verloren generatie?' vraagt Davide, Matteo's platonische geliefde. 'Verloren ben je volgens mij pas als je dat zelf ook zo ziet.' volgt als antwoord.
Dat geldt in ieder geval voor de personages uit dit boek, maar laten we hopen dat het ook kan gelden voor al die ontheemde kinderen op Lampedusa, Lesbos, in Oekraïne, en al die talloze andere plekken op de wereld.
De laatste romans van Kromhout waren steeds een onderdeel van een drieluik, dit boek is duidelijk een op zichzelf staand verhaal. Dat gaat ten koste van de diepgang van de personages, inclusief de hoofdpersoon Matteo, ze missen emotionele complexiteit.
Dit boek maakt dat gemis echter goed door een fenomenale sfeer neer te zetten: warme dagen in Rome, een stad die gedeeltelijk in puin ligt, intense armoede onder bewoners, maar ook enorme politieke verdeeldheid, tot Matteo's grootoiders aan toe, die weigeren samen aan tafel te zitten, een heerlijke komische noot, maar pijnlijk realistisch.
Ook de artistieke kring rondom de vaste bezoekers van kunstenaarscafé Della Pace en filmstad Cinecittà, het is schitterend en vol liefde beschreven, zoals we van Kromhout gewend zijn.
Je krijgt als lezer gauw de neiging om parallellen te trekken met 'De avonden' van Reve, een groep jongens die invulling proberen te geven aan hun leven in een land, verwoest door oorlog, maar het verhaal is een stuk hoopvoller. Dat heeft natuurlijk ook zeker te maken met het publiek waarvoor de roman is geschreven.
'Zijn wij een verloren generatie?' vraagt Davide, Matteo's platonische geliefde. 'Verloren ben je volgens mij pas als je dat zelf ook zo ziet.' volgt als antwoord.
Dat geldt in ieder geval voor de personages uit dit boek, maar laten we hopen dat het ook kan gelden voor al die ontheemde kinderen op Lampedusa, Lesbos, in Oekraïne, en al die talloze andere plekken op de wereld.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 6, 2024
Deze boek heeft een goede plot maar volgens mij waren pas de laatste 50 pagina echt goed. Het boek ging beetje over alles en niks en het einde heeft een beetje te maken met het begin.
De stukjes met Davide waren de beste dus ik dacht da het einde ook iets met Davide was. Maar het bleek anders.
Ik geef het een 2,5⭐️ sterren door het einde.
De stukjes met Davide waren de beste dus ik dacht da het einde ook iets met Davide was. Maar het bleek anders.
Ik geef het een 2,5⭐️ sterren door het einde.
Read
November 3, 2023‘Nee, je gaat het redden, Matteo.’ Davide knielde voor hem neer. ‘De kinderen van de straat stromen de zaal binnen, jij staat met je poppen op het podium en iedereen is in een goeie bui. Alsjeblieft, geloof erin!’ Een tijdje zei hij niets. Matteo zuchtte diep. ‘Ik denk dat hun geduld opraakt... hij wilde me iets groots aanbieden en nu speel ik met poppen op straat...’
‘Nee!’ Davide greep hem vast. ‘Dat zie je nu. Nu ziet het er moeilijk uit. Maar stel je voor dat we allemaal uit het theater komen, de voorstelling is afgelopen en dan vieren we feest! Een echt feest met je vrienden.’
Matteo sloot zijn ogen en zag in gedachten, hoe Davide zijn hand kuste en hem feliciteerde. ‘Zo ben ik gelukkig,’ zei hij; ‘als je lacht; als ik weet dat het goed met je gaat.’ Hij opende zijn ogen enigszins verbaasd. ‘Davide...’ ‘Je ziet er zo anders uit, ik herken je niet eens...’ wilde hij zeggen.
‘Zie je, het komt goed als je erin gelooft,’ zei Davide zacht. Toen vielen ze allebei stil.
Matteo zag een stel kinderen het theater uit stormen. Ze renden naar Davide toe en gingen voor hem uit elkaar als een woeste rivier rond een steen. 'Dwaas, ik ben dezelfde,' zei Davide; 'Je bent zelf anders geworden, je ogen stralen!' 'Wat een vreemde nacht, wat een vreemde vriend, je bent de vreemdste vrijheid die ik ooit heb gehad.' 'Dwaas, ik ben hier, mij je bent niet kwijt.'
Nee, dit is geen citaat uit het boek, het is een droom.
Review:
Het verhaal straalt van uiterste helderheid in lijn en vorm. Je wordt vriendelijk uitgenodigd, om de jonge Matteo op zijn weg te volgen naar een filmcarrière in Italië na de oorlog. Die voert hem regelmatig van de groentenwinkel van zijn ouders naar het kunstenaarscafé Della Pace. Of de regisseur Federico Fellini en zijn genoten echt zo vriendelijk waren als beschreven weet ik niet, maar het is een plezier om daarin te duiken. Je voelt de liefde van de schrijver voor het land en de stad Rome; zachte taalmelodie en grappige, schreeuwende discussies. Heldere en donkere scènes wisselen af. Je zit met hem en zijn grootmoeder nonna aan de rivier of ligt in de zon met hem en zijn boezemvriend Davide, die blijkbaar een tedere liefde voor hem koestert. Erin gespikkeld zijn gruwelijke herinneringen aan de oorlog, zowel door de realistische filmen van toen waarin Matteo al een keer meespeelde, dan in de film die zich voor zijn eigen ogen in de stad afspeelt: kinderen die hun tehuis en hun leven kwijt zijn. Ze zijn fantastisch in het verhaal gesponnen en geven de oorlog iets plastischs zonder emotionele kanten, waardoor des duidelijker wordt wat hij met de mens doet: stil vallen. Je begrijpt intuitief, waarom de jonge meer en meer aan een grote filmcarrière twijfelt, in plaats daarvan een toekomst met marionetten bedenkt en zijn vriend daarover om raad vraagt. Samen met nonna en nonno die helemaal niet stil blijven maar de oorlog tussen communisten en katholieken thuis uitvoeren, en het levendige karakter van de held, vormen ze een bijna klassieke verhaallijn. Die loopt onopvallend naar een hoogtepunt toe. Ik las het hoogtepunt in winter in het woud en werd meteen gepakt. Nog nooit had ik een liefdesverhaal tussen jongen zo sterk gevoeld, in het lichaam van Matteo en ook in de ogen en lichaam van zijn vriend. Wow dacht ik, wow. Wat een zeldzaamheid in de moderne kinderliteratuur. Wat een consistente architectuur die van begin af doorloopt, zonder in een rookwolk van depressie of fantasy gehuld te worden, of in het donker van een traumatische gebeurtenis verstopt te worden.
Peinzend ging ik naar huis, daarover wat in zo’n mooie structuur op de daad van liefde wel volgt. Iets als een aria in elk geval, waardoor het plot tot stilstand komt en de held zijn nieuwe gevoelens van dichtbij bekijken kan, in al zijn hoeken uitbuiten. Zeker niet escalerend in een zee van bloemen zoals Tschaikowsky’s Tatjana – maar een klein stilstand, een iets veranderd zonnelicht in de stad, die sowieso op deze bijzondere dag veranderd eruitzag. Een klein moment met water van de fontein, die hem afkoelt, waar hij zich of Davide even met nieuwe ogen in ziet.
Maar de stilstand en natuur volgden niet, integendeel. Wat erop volgt lijkt op een haastig tot einde geschreven schoolopstel. Snel vraagt hij zich af of hij nog met Davide bevriend blijven kan, snel beweert Davide dat hij altijd zijn vriend blijft, iets geconstrueerd vraagt Matteo hem later of alles okay is en geconstrueerd zegt die uiteindelijk dat hij voor altijd van hem weggaat.
Poem!
Daar was die dan toch, de zware slag van het lot waarmee uitgeverijen vandaag bewijzen dat ze grote geesten onder hun dak hebben. Alsof iemand die geen enkel begrip voor lijn en melodie heeft gezegd had: ja niet slecht, en nu hullen we het lichaam van het verhaal in een zwarte hijab. Dat doe je vandaag om te verhullen of zo’n schrijver überhaupt in staat is, een stabiele lijn op te bouwen. De rest van het verhaal was als bevroren voedsel. Hoera hij wordt toch op de een of ander manier beroemd – het verhaal had dit absoluut niet nodig! Helaas de pijnbomen, zon en het water stonden klaar en wachtten erop, hun volledige kracht te ontvouwen. Ze hoefden maar nog één keer genoemd te worden, en toen was de tover vanzelf volkomen geworden: na het fysieke orgasme ook het emotionele en literaire, die nog niet gebeurd waren. Alsof iemand tegen ze zei: nee jullie zijn niet bezield, jullie zijn een coulisse, zat ik ineens niet meer in Rome maar in een vervelende kindervoorstelling met verveelde kinderen en stinkende coulissen. “Zo schrijf je een modern kinderboek” heet het stuk. Heel erg jammer!
Ik zat weer in het woud en kon het niet geloven. Krijgt het op die manier meer prijzen? Nee ik denk, dat de jury’s er te weinig drama in zullen zien, omdat Davide niet doodgaat of een lichaamsdeel af. Ineens begreep ik, waarom het omslagbeeld om de mooie Matteo heen zo zwart was, waarom de speelse manier waarop grappige en treurige elementen afwisselen niet voorop het boek te zien zijn op een net zo decente, speelse manier. Waarom hij daar zo eenzaam en beroemd in het zwart staat, heeft tot reden de grootste verhalenkiller van onze tijd: grandeur.
Teleurgesteld liep ik naar huis; gelukkig was de zon er nog, iets achter de mist, en het water ook, en ze waren echt, ik kon erbij stil staan.
‘Nee!’ Davide greep hem vast. ‘Dat zie je nu. Nu ziet het er moeilijk uit. Maar stel je voor dat we allemaal uit het theater komen, de voorstelling is afgelopen en dan vieren we feest! Een echt feest met je vrienden.’
Matteo sloot zijn ogen en zag in gedachten, hoe Davide zijn hand kuste en hem feliciteerde. ‘Zo ben ik gelukkig,’ zei hij; ‘als je lacht; als ik weet dat het goed met je gaat.’ Hij opende zijn ogen enigszins verbaasd. ‘Davide...’ ‘Je ziet er zo anders uit, ik herken je niet eens...’ wilde hij zeggen.
‘Zie je, het komt goed als je erin gelooft,’ zei Davide zacht. Toen vielen ze allebei stil.
Matteo zag een stel kinderen het theater uit stormen. Ze renden naar Davide toe en gingen voor hem uit elkaar als een woeste rivier rond een steen. 'Dwaas, ik ben dezelfde,' zei Davide; 'Je bent zelf anders geworden, je ogen stralen!' 'Wat een vreemde nacht, wat een vreemde vriend, je bent de vreemdste vrijheid die ik ooit heb gehad.' 'Dwaas, ik ben hier, mij je bent niet kwijt.'
Nee, dit is geen citaat uit het boek, het is een droom.
Review:
Het verhaal straalt van uiterste helderheid in lijn en vorm. Je wordt vriendelijk uitgenodigd, om de jonge Matteo op zijn weg te volgen naar een filmcarrière in Italië na de oorlog. Die voert hem regelmatig van de groentenwinkel van zijn ouders naar het kunstenaarscafé Della Pace. Of de regisseur Federico Fellini en zijn genoten echt zo vriendelijk waren als beschreven weet ik niet, maar het is een plezier om daarin te duiken. Je voelt de liefde van de schrijver voor het land en de stad Rome; zachte taalmelodie en grappige, schreeuwende discussies. Heldere en donkere scènes wisselen af. Je zit met hem en zijn grootmoeder nonna aan de rivier of ligt in de zon met hem en zijn boezemvriend Davide, die blijkbaar een tedere liefde voor hem koestert. Erin gespikkeld zijn gruwelijke herinneringen aan de oorlog, zowel door de realistische filmen van toen waarin Matteo al een keer meespeelde, dan in de film die zich voor zijn eigen ogen in de stad afspeelt: kinderen die hun tehuis en hun leven kwijt zijn. Ze zijn fantastisch in het verhaal gesponnen en geven de oorlog iets plastischs zonder emotionele kanten, waardoor des duidelijker wordt wat hij met de mens doet: stil vallen. Je begrijpt intuitief, waarom de jonge meer en meer aan een grote filmcarrière twijfelt, in plaats daarvan een toekomst met marionetten bedenkt en zijn vriend daarover om raad vraagt. Samen met nonna en nonno die helemaal niet stil blijven maar de oorlog tussen communisten en katholieken thuis uitvoeren, en het levendige karakter van de held, vormen ze een bijna klassieke verhaallijn. Die loopt onopvallend naar een hoogtepunt toe. Ik las het hoogtepunt in winter in het woud en werd meteen gepakt. Nog nooit had ik een liefdesverhaal tussen jongen zo sterk gevoeld, in het lichaam van Matteo en ook in de ogen en lichaam van zijn vriend. Wow dacht ik, wow. Wat een zeldzaamheid in de moderne kinderliteratuur. Wat een consistente architectuur die van begin af doorloopt, zonder in een rookwolk van depressie of fantasy gehuld te worden, of in het donker van een traumatische gebeurtenis verstopt te worden.
Peinzend ging ik naar huis, daarover wat in zo’n mooie structuur op de daad van liefde wel volgt. Iets als een aria in elk geval, waardoor het plot tot stilstand komt en de held zijn nieuwe gevoelens van dichtbij bekijken kan, in al zijn hoeken uitbuiten. Zeker niet escalerend in een zee van bloemen zoals Tschaikowsky’s Tatjana – maar een klein stilstand, een iets veranderd zonnelicht in de stad, die sowieso op deze bijzondere dag veranderd eruitzag. Een klein moment met water van de fontein, die hem afkoelt, waar hij zich of Davide even met nieuwe ogen in ziet.
Maar de stilstand en natuur volgden niet, integendeel. Wat erop volgt lijkt op een haastig tot einde geschreven schoolopstel. Snel vraagt hij zich af of hij nog met Davide bevriend blijven kan, snel beweert Davide dat hij altijd zijn vriend blijft, iets geconstrueerd vraagt Matteo hem later of alles okay is en geconstrueerd zegt die uiteindelijk dat hij voor altijd van hem weggaat.
Poem!
Daar was die dan toch, de zware slag van het lot waarmee uitgeverijen vandaag bewijzen dat ze grote geesten onder hun dak hebben. Alsof iemand die geen enkel begrip voor lijn en melodie heeft gezegd had: ja niet slecht, en nu hullen we het lichaam van het verhaal in een zwarte hijab. Dat doe je vandaag om te verhullen of zo’n schrijver überhaupt in staat is, een stabiele lijn op te bouwen. De rest van het verhaal was als bevroren voedsel. Hoera hij wordt toch op de een of ander manier beroemd – het verhaal had dit absoluut niet nodig! Helaas de pijnbomen, zon en het water stonden klaar en wachtten erop, hun volledige kracht te ontvouwen. Ze hoefden maar nog één keer genoemd te worden, en toen was de tover vanzelf volkomen geworden: na het fysieke orgasme ook het emotionele en literaire, die nog niet gebeurd waren. Alsof iemand tegen ze zei: nee jullie zijn niet bezield, jullie zijn een coulisse, zat ik ineens niet meer in Rome maar in een vervelende kindervoorstelling met verveelde kinderen en stinkende coulissen. “Zo schrijf je een modern kinderboek” heet het stuk. Heel erg jammer!
Ik zat weer in het woud en kon het niet geloven. Krijgt het op die manier meer prijzen? Nee ik denk, dat de jury’s er te weinig drama in zullen zien, omdat Davide niet doodgaat of een lichaamsdeel af. Ineens begreep ik, waarom het omslagbeeld om de mooie Matteo heen zo zwart was, waarom de speelse manier waarop grappige en treurige elementen afwisselen niet voorop het boek te zien zijn op een net zo decente, speelse manier. Waarom hij daar zo eenzaam en beroemd in het zwart staat, heeft tot reden de grootste verhalenkiller van onze tijd: grandeur.
Teleurgesteld liep ik naar huis; gelukkig was de zon er nog, iets achter de mist, en het water ook, en ze waren echt, ik kon erbij stil staan.
November 2, 2023
I really liked this book!! It had a lot of history in it and I am a history lover ♡! I had to read a book for school in my native language so I decided to pick up this book! The romance that I was expecting was disepoiting but the rest of the story was really great! It did not really have any plot twist and as someone who likes thrillers normally that was a bit boring. Although! There was a plottwist in the epolgue and that was so shocking to me because I never had thought of it. So overall I really liked this book because of the history and the setting and it was just really wholesome.
April 26, 2025
het einde was me een beetje onsamenhangend, maar verder vond ik dit wel een oké boek. het is wel een schrijfstijl waar ik niet zo een fan van ben. het einde die Matteo en Davide nooit hebben gekregen, maar konden hebben gaat me altijd achtervolgen. ik vond het heel triestig hoe hij gewoon zo wegliep, niet terug omkeek… 🙁 ‘Weet u, Davide was de liefde van mijn leven, alleen kon ik hem niet geven wat hij wilde, hoe verdrietig ik dat ook vond.’ STOPPPPP💔
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 13, 2025
Mooi verhaal, ook mooi geschreven met een interessant perspectief. Van een jongen van 18 in 1948 in Rome, dus net na de Tweede Wereldoorlog. Hij wil acteur worden maar trekt zich ook het lot aan van de arme kinderen die door de straten van de stad zwerven. En dan is er nog z’n vriendschap met Davide. Ik ben echt meerdere keren verrast door de verhaallijn. Ik denk wel dat veel delen beter uitgewerkt hadden kunnen worden.
February 29, 2024
Dit boek speelt zich zo'n 40 jaar voor 'Liefde en dood in de rode stad' af en vertelt het verhaal van Matteo. De politieke situatie in Italië speelt ook in dit boek een belangrijke rol maar vooral gaat het om Matteo, zijn dromen en zijn vriendschap met Davide. Mooi en teder beschreven, indrukwekkend.
June 28, 2023
Een saai en niet goed geschreven boek. Kromhouts dialogen komen niet verder dan: zei hij, zei zij, zei, zei, zei. De zin 'Elke dag liep Mateo met zijn koffer vol poppen van de ene naar de andere wereld, en vice versa' doet de deur dicht vanwege het 'vice versa'.
Sla gerust dit boek over.
Sla gerust dit boek over.
September 27, 2024
Het boek valt al bij al wel mee maar het was niet echt mijn genre aangezien het verhaal veels te licht was voor mij. Ik lees veel liever Thrillers.Het is wel een heel emotioneel boek, waardoor ik het nog 3 sterren geef.
December 9, 2025
Mooi verhaal over vriendschap en liefde in Rome net na de oorlog. Ik heb er erg van genoten. Ik denk wel dat de politieke situatie nog iets meer uitgewerkt had mogen worden. Het was nu een klein beetje een dun verhaal.
July 8, 2022
Jonathan Demoor
August 24, 2022
Mooi verhaal over Mateo die na de oorlog worstelt met zijn ingewikkelde vriendschap met Davide. Fijn geschreven verhaal voor het begin van het VO.
November 24, 2023
Leuk simpel
March 17, 2024
3,5⭐️
July 16, 2024
Een mooi verhaal over vriendschap, over het leven vlak na de Tweede Wereldoorlog in Rome en over je eigen idealen. Welke kansen pak je, voor wie kies je?
March 4, 2025
Kort maar heel mooi boek. Speelt zich af in Italië in de jaren na WOII. Geschreven op niveau van jonge tieners met een diepere boodschap die hen hopelijk lang kan bijblijven.
March 24, 2025
Meh. Het verhaal is oppervlakkig, vluchtig, interne gevoelswereld van de personages komt niet tot leven. Jammer.
July 10, 2025
💬 'De oorlog heeft voor heel wat wezen gezorgd,' zei Marcello. 'Volwassenen vergeten nogal eens dat ze kinderen hebben als ze elkaar te lijf gaan.'
July 22, 2025
Mooi verhaal waarbij je je echt in Italië waant en voelt alsof je meereist in de tijd met de hoofdpersoon.
Displaying 1 - 30 of 34 reviews