Wantoestanden in de psychiatrie... dit boek wil het debat verdiepen. Het is een betoog dat de psychoanalyse en de theorie van Foucault combineert en biedt nieuwe inzichten over drift in machtsrelaties, angst voor het onbekende, en stappen naar verandering.
Heel goed geschreven boek dat toegankelijk is voor het brede publiek. Geeft kritiek op hoe de psychiatrie soms te werk gaat waarbij isolatiecellen vandaag de dag nog vaak gebruikt worden.
Op een zomerdag tijdens de Gentse Feesten zag ik dit boek liggen in de Rokko en ik kocht het onmiddellijk, omdat de beschrijving me aansprak. Ik herinnerde me dat deze onderwerpen (Foucault, macht, verzet ...) in dat semester aan bod waren gekomen in de lessen cultuur- en maatschappijkritiek. Dan kwam ik erachter dat de auteur dus mijn professor was, hoe toevallig! Maar dus, een onbevooroordeelde review.
Verbeke schrijft in dit boek over vele concepten die, volgens mij ten minste, soms moeilijk te bespreken zijn. Toch gaat ze de uitdaging aan en schrijft ze onder andere over dwang, angst, desubjectivering en geweld. Ook de manier waarop ze schrijft was voor mij duidelijk. Het boek las oprecht vlot, ook al was ik in het begin geïntimideerd over het feit dat het filosofischer zou zijn. Ik vind het soms moeilijk om bepaalde concepten te plaatsen wanneer ze abstract worden uitgelegd, maar Verbeke gebruikt voorbeelden op de juiste plaatsen en creëert ook context rond bepaalde ideeën. Dat maakt het een stuk verteerbaarder.
Ik vind het ook een enorme meerwaarde dat de schrijfster vertelt vanuit haar ervaringen in de psychiatrie. Dat maakt alles nóg menselijker en brengt je dichter bij de realiteit van mensen in de psychiatrie, waardoor je je meer betrokken voelt bij waarover ze schrijft. Niet enkel geeft Verbeke trouwens kritiek, ook biedt ze alternatieven en zegt ze hoe het beter kan. Ik heb dus veel geleerd tijdens het lezen van dit boek. Over de psychiatrie en de werking van verschillende instellingen/organisaties, maar ook over filosofen zoals Lacan, Foucault, Freud en Arendt.
Ik las het boek uit met het idee dat ik er veel uit heb gehaald. En dat is ook zo! Ik heb ook gehoord dat er een podcast-aflevering is (Freudcast) over dit boek, dus die ga ik ook beluisteren.
Amai, dit boek heeft me echt vast gegrepen en door elkaar geschud. Ik ben Evi Verbeke heel dankbaar dat ze woorden geeft aan wat ik voelde op mijn stage in psychiatrie afgelopen 6 maanden. Ze geeft woorden aan wat ik nog niet begreep rond macht en angst in de psychiatrie en biedt tegelijkertijd erkenning aan de complexiteit van het werk. Wat een verrijking. Echt een must-read voor elke hulpverlener.
Hier wat quotes die nog in me leven:
“Waarom vinden veel mensen kwetsbaarheid vies? Zijn we niet allemaal afhankelijk van elkaar en dus ook kwetsbaar aangezien we niet zonder elkaar kunnen? Volgens haar moeten we condities scheppen waarbinnen die kwetsbaarheid en afhankelijkheid leefbaar worden.”
“De meest gemaakte fout in therapie is niet dat de clinicus een blunder begaat, maar dat hij interesse verliest om hulp verder te zetten.”
“De good enough caregiver die het niet altijd weet, die erkent dat psychisch lijden hem soms overspoelt maar desondanks onvoorwaardelijk hulp biedt, lijkt een eerste noodzakelijke stap om minder dwang te gebruiken.”
“Ethiek zal macht niet wegnemen, dat is onmogelijk. Maar ethiek bevraagt het onzekere en het onbestemde.”
This entire review has been hidden because of spoilers.