Σ’ έναν κόσμο ελάχιστα διαφορετικό απ’ τον δικό μας, η Κατερίνα, χήρα εξήντα επτά ετών, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της κόρης της Ζωής. Μ’ αυτή την άτιμη την πανδημία, μαύρισε το μάτι της απ’ την αποθυμιά – έχει να δει τον εγγονό της, τον Τασούλη, μήνες. Μα στο αποψινό τραπέζι, κι αύριο, στο σπίτι του Πέτρου στο Πανόραμα, θα πάρει τα παιδιά της αγκαλιά, κι η καρδιά της θα πάει στη θέση της.
Κι έπειτα, ψάχνοντας για δώρο στο παλαιοβιβλιοπωλείο ενός φίλου, πέφτει πάνω στο Βιβλίο της Κατερίνας. Πρώτη φορά το βλέπει, κι ούτε έχει ακουστά τον συγγραφέα με το παράξενο όνομα – μα η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι δική της. Κι όταν, σαστισμένη, αρχίζει να το διαβάζει, ανακαλύπτει πως η πλοκή είναι μια γκροτέσκα παραχάραξη της ιστορίας της, ένα χαοτικό, εφιαλτικό ψέμα: η Κατερίνα του βιβλίου, ναυαγισμένη απ’ την αρρώστια και τις καταχρήσεις, αυτοκτονεί στα σαράντα εννιά, κι όλη η αφήγηση είναι μια ζοφερή, βάναυση καρικατούρα της ζωής της – της δικής της ζωής.
Ταραγμένη κι οργισμένη, η Κατερίνα αποφασίζει να κρύψει το βιβλίο απ’ τα παιδιά της – να το ξεχάσει. Μα αυτό δεν είναι εύκολο: η άλλη Κατερίνα έχει τρυπώσει στο μυαλό της κι έχει σπείρει σκοτάδι: αμφιβολίες, υποψίες, φόβο. Κι αν κάτι είχε πάει στραβά, μονολογεί, κι ήμουν εγώ ένα στοιχειό που μιλά απ’ τον άλλο κόσμο;
Η πραγματικότητα –πότε ανεπαίσθητα, πότε κεραυνοβόλα– αρχίζει να μπατάρει. Μια αδιόρατη απειλή τυλίγει την οικογένεια της Κατερίνας, κι ανεξήγητα συμβάντα, άγρια σαν του βιβλίου, μολύνουν τις μέρες γαλήνης κι ευτυχίας που σχεδίαζε.
Μόνο μία απ’ τις δυο μπορεί να επιβιώσει – στη ζωή ή στο χαρτί. Όμως ποια; Ποια είναι η αληθινή Κατερίνα;
Ο Πέτρος Χατζόπουλος, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αύγουστου Κορτώ (English: Auguste Corteau), γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες, κριτικές και βιβλία για παιδιά.
Όταν είχα πιάσει στα χέρια μου το «Βιβλίο της Κατερίνας», το είχα διαβάσει σε ένα βράδυ μονομιάς. Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, καθώς με είχε συγκλονίσει η αφοπλιστική ειλικρίνεια και το γενναιόδωρο μοίρασμα που έκανε εκείνη τη στιγμή αυτός ο συγγραφέας με το παράξενο όνομα. Τα χρόνια πέρασαν. Εγώ, γνώρισα τον κύριο αυτόν. Και έφτασα κάπου στον Γενάρη που - ο αγαπημένος μου πια - Αύγουστος Κορτώ, μου έστειλε το καινούργιο του βιβλίο σε pdf, αναφέροντας πως θα είμαι ο τέταρτος που θα το διαβάσει. Και φυσικά το έκανα.
«Η άλλη Κατερίνα», λοιπόν, εκτός από το συναισθηματικό δέσιμο που ανάπτυξα όπως ανάφερα μαζί της, είναι και αντικειμενικά το αγαπημένο μου βιβλίο του Κορτώ. Γιατί; Για έναν απλό λόγο. Καθώς το διάβαζα, ένιωσα ξανά αυτό το μοίρασμα. Σκεφτόμουν πόσο δύσκολο και επίπονο θα ήταν για τον συγγραφέα να παρουσιάσει την οικογένεια του, σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Στο σήμερα. Με εκείνες δίπλα του. Μέσα από αυτό το εγχείρημα, να καταφέρει να γνωρίσει την αδερφή του και εν συνεχεία να τη συστήσει και σε εμάς. Σε μια από τις συζητήσεις μας με τον Πέτρο, μου είχε εκμυστηρευτεί πως γράφοντας ήθελε πάντα να καταφέρει να μαγέψει έστω και έναν άνθρωπο. Το βιβλίο αυτό, ήταν η απόλυτη μαγεία. Στόχος επετεύχθη!
Έχει καταλάβει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και το συστήνω σε όποιον θέλει να αισθανθεί και να νιώσει.
Ο Κορτώ είναι ο συγγραφέας που αγαπάμε να μισούμε στην Ελλάδα… αν και αρκετά προβλέψιμος στα βιβλία του, ξέρει να γράφει ο μπαγάσας, και μάλλον γι’αυτό τον ακολουθώ στα περισσότερα βιβλία του κι ας του ρίχνω μπινελίκια στο τέλος, γιατί από δω το ‘χει, από ‘κει το ‘χει, πάντα στο pride καταλήγει… «Η άλλη Κατερίνα» αποτελεί μια άλλη Κατερίνα από «Το βιβλίο της Κατερίνας»… και μπορεί εκείνη η Κατερίνα να με ψυχοπλάκωσε, όμως τούτη η Κατερίνα ήταν γεμάτη γέλιο, σημεία προς υπογράμμιση και μπόλικη αυθεντική Θεσσαλονίκη, σαν τη μπουγάτσα ή το σουβλάκι (και ουχί το καλαμάκι). Θεωρητικά το βιβλίο δεν χρειάζεται να διαβαστεί με το «διδυμάκι» του, θεωρώ όμως πως είναι ένα βιβλίο που πάει πακέτο. Πρώτα διαβάζεις την αυθεντική Κατερίνα, ρίχνεις το δάκρυ κορόμηλο κι ύστερα πιάνεις την άλλη Κατερίνα και χαμογελάει λίγο το χειλάκι σου. Το βιβλίο όπως λέει και ο συγγραφέας βασίζεται σε μια υπόθεση… ΕΑΝ… ΕΑΝ η Κατερίνα δεν έπασχε από την ψυχική ασθένεια, εάν δεν απέβαλλε κι έχανε την αγέννητη Ζωή, εάν στο τέλος δεν αυτοκτονούσε… πως θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή της. Η ιστορία και η ζωή δεν γράφονται με εάν και υποθέσεις, η λογοτεχνία και η φαντασία όμως είναι γεμάτες από δαύτες κι έτσι συναντάμε τους γνωστούς μας ήρωες και κάποιους καινούριους και σ’αυτό το βιβλίο με άλλο όμως ρεπερτόριο. Δεν μπορώ να το κατηγοριοποιήσω γιατί από τη μια σαφώς είναι μυθιστόρημα, από την άλλη σαφώς και δεν είναι, τα περισσότερα πρόσωπα είναι αληθινά, τα έχουμε γνωρίσει κι ας τα έχουμε γνωρίσει αλλιώς μέσα από προηγούμενα βιβλία κι από τα posts στο fb, όμως ήταν ένα βιβλίο που καλώς ή κακώς δεν μπόρεσα ν’αφήσω από τα χέρια μου… Είναι και ολίγον αυτοβιογραφικό και ολίγον ρεαλιστικόν και ολίγον μαγικορεαλιστικόν και ολίγον επιστημονική φαντασία και γενικά απ’όλα έχει ο μπαχτσές…. Για μένα, ο Κορτώ στα καλύτερά του…
Προσπαθώ εδώ και μέρες να σκεφτώ τι να γράψω για αυτό το βιβλίο και ακόμα δεν το έχω καταφέρει.
"When reading is your therapy, but you need therapy because of what you read", ναι, αυτό ακριβώς. Θέλω αρχικά να πω ότι λατρεύω την γραφή του Κορτώ, μου ταιριάζει πολύ, από όσα βιβλία του έχω διαβάσει πάντα μου μένει αυτή η σκέψη.
Είναι ο μόνος (?) Έλληνας συγγραφέας που μιλάει τόσο ανοιχτά για τις ψυχικές ασθένειες και για το πως επηρεάζουν την ζωή του ασθενούς αλλά και των κοντινών του προσώπων. Είμαστε στο 2022, δεν γίνεται ακόμα να υπάρχει στίγμα γύρω από τις ψυχικές ασθένειες, get over yourselves.
Η Άλλη Κατερίνα είναι γραμμένη στην περίοδο του κορωνοϊού, με περιγραφές από μέρη της Θεσσαλονίκης, και υπέροχα γραμμένους χαρακτήρες.
Ο συγγραφέας μας γράφει για το πένθος, τις ψυχικές ασθένειες, τα αποτυπώματα που έχει αφήσει η πανδημία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνική ζωή, την προσωπικότητα του καθενός. Οι χαρακτήρες είναι υπέροχοι, ένας και ένας, και τους νιώθεις πολύ κοντά σου σαν τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
🤍 Πολύ μου άρεσε και το μικρό plot twist στο τέλος, σίγουρα δεν το περίμενα.
Τον πρωτο καιρο που εχασα τη μαμα μου (εγω 22, εκεινη 45, σε 4 χρονια θα ειμαστε συνομηλικες) εβλεπα συχνα το ιδιο σχεδον ονειρο, ενα ονειρο που υποθετω πως βλεπουν ολοι οσοι εχουν χασει αγαπημενα τους προσωπα: μας εβλεπα ολους μαζι και τους τεσσερις στο σπιτι να ζουμε την καθημερινοτητα σα να μην εχει συμβει τιποτα. Κι ομως στο ονειρο αναρωτιομουν "μα αφου η μαμα ηταν αρρωστη και πεθανε, πηγαμε στην κηδεια της, πως γινεται τωρα να ζει, τι συνεβη; εγινε παλι καλα;", ωσπου τελικα αφου η μαμα ηταν εκει μαζι μας αυτο δεν μπορει να σημαινε παρα μονο πως με καποιο υπερφυσικο τροπο ειχε ξεπερασει την αρρωστια, ακομη και το θανατο της κι ειχε γινει καλα ή εστω εξακολουθουσε να το παλευει. Αρκουσε φυσικα να ξυπνησω, κι ανοιγοντας τα ματια να ερθω για μια ακομη φορα αντιμετωπη με τη σκληρη πραγματικοτητα: ειχαμε μεινει πλεον τρεις, καθενας χωμενος στην προσωπικη του μοναξια. Ακομη και τωρα, σπανια πλεον, μπορει να δω το ιδιο αυτο ονειρο.
Την αισθηση αυτη μου εδωσε και το βιβλιο της "αλλης Κατερινας". Λες και η ζωη της αλλης Κατερινας ειναι το ονειρο μου, αυτο στο οποιο η μαμα ζει, αλλα ολοι ξερουμε πως η πραγματικοτητα ειναι αλλη, αν ανοιξουμε τα ματια μας θα πεσει πανω μας με ορμη, σα δυνατη σφαλιαρα.
Το βιβλιο αυτο ειναι ισως πιο επωδυνο απο το "Βιβλιο της Κατερινας", οπως και τ'ονειρο μου, γιατι περιεχει μεσα του την ελπιδα οτι τα πραγματα θα μπορουσαν να ναι αλλιως, μια ελπιδα περα για περα αδυνατη ομως. Το ποσο επωδυνο ηταν να γραφει μας αποκαλυψε στην παρουσιαση του κι ο ιδιος ο Πετρος, ο οποιος οσο το εγραφε υπεφερε απο ψυχοσωματικα, στομαχι, παλινδρομηση, απωλεια βαρους.
Επιπλεον, το βιβλιο με φοντο τη Θεσσαλονικη, με γυρισε στην πολη της παιδικης μου ηλικιας, της εφηβειας και της ενηλικης ζωης μου ως τα 30. Το Λουνα Παρκ στη Σαλαμινα, η παλια και η νεα Παραλια, η Κρηνη, το Κεντρο, το Κουρδιστο Γουρουνι, το Θεαγενειο, ολα φορτωμενα αναμνησεις κυριως απο την εποχη που η μαμα ακομη ζουσε, εξαλλου το Θεαγενειο ηταν απο τους τελευταιους σταθμους της ζωης της και μετα, οταν τυχαινε και βρισκομουν στο λεωφορειο το 10 που περνουσε απο μπροστα, παντα γυριζα το κεφαλι απο την αλλη, οπως και η Ζωη του βιβλιου που δεν ηθελε να περναει απο κει.
Οπως καθε βιβλιο του Κορτω, ετσι και αυτο ειναι απολαυστικο, διαβαζεται νερακι και μας κανει να θελουμε να τον παρουμε μια μεγαλη αγκαλια.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν; Αν δεν κάναμε αυτό, αν δεν λέγαμε εκείνο, αν επιλέγαμε το άλλο. Πως θα ηταν η ζωή μας αν ήμασταν άλλοι. Ίδιο σώμα, ίδιο όνομα αλλά να είχαμε μια άλλη ζωή. Θα υπήρχαν κοινά πράγματα αλλά με τελείως διαφορετική εξέλιξη.
Αυτό βλέπουμε και στο βιβλίο του Κορτώ «Η άλλη Κατερίνα». Δεν είναι η Κατερίνα που έχουμε μάθει από «Το βιβλίο της Κατερίνας». Δεν είναι η Κατερίνα που έχει βάλει τέλος στη ζωή της. Είναι μια άλλη Κατερίνα. Μια Κατερίνα χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς κατάθλιψη, μια Κατερίνα που έχει δυο παιδιά και που βιώνει τη θλίψη από τον χαμό του άντρα της. Αυτή λοιπόν η Κατερίνα, βρίσκει ένα βιβλίο που μιλάει για την άλλη Κατερίνα. Και μπερδεύεται. Ποιος ξέρει τόσα για τη ζωή της. Αλλά και πως τα ξέρει στρεβλά. Η ζωή που παρουσιάζεται στο «βιβλίο της Κατερίνας» είναι παράταιρη από τη ζωή της. Αλλά ποια είναι τελικά η αλήθεια; Ποια είναι η πραγματική Κατερίνα αυτή του σήμερα ή η άλλη που πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή.
Ο Κορτώ επιστρέφει στην ιστορία της Κατερίνας. Επιστρέφει στο παρελθόν και το αλλάζει. Του δίνει μια πιο αισιόδοξη τροπή (αν εξαιρέσεις την πανδημία). Και εμείς μαζί του βλέπουμε μια άλλη Κατερίνα, μια γυναίκα γεμάτη ζωή, μια γυναίκα δυναμική που φροντίζει και νοιάζεται για τους οικείους της.
Η άλλη Κατερίνα κρύβει μέσα της τη ζωή. Κρύβει μέσα της, τις σκέψεις και τις ανησυχίες που έχουν όλες οι μαμάδες. «Μάνα θα πει να είσαι ολόκληρη ένα τηλεφώνημα και να μην πλησιάζεις το τηλέφωνο». Είναι μια σύγχρονη γυναίκα στην εποχή του Facebook, στην εποχή της πανδημίας. Έχει χάσει τον άνδρα της αλλά προσπαθεί να κάνει πράγματα για να νιώσει ενεργή και δραστήρια. Είναι μια γυναίκα που δεν παραιτείται.
Αυτή είναι η άλλη Κατερίνα. Μια άλλη εκδοχή του εαυτού της. Μια καλύτερη εκδοχή της. Μια πιο αισιόδοξη εκδοχή της.
4,5/5 Πριν μιλήσω για την άλλη Κατερίνα πρέπει να σας συστήσω την Κατερίνα του πρώτου βιβλίου που είχε πέσει στα χέρια μου κ στάθηκε αφορμή να ερωτευτώ την γραφή του.
Ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό. Ένα βιβλίο για τα λάθη των γονιών ή όχι? Ένα βιβλίο από τη μεριά της μητέρας ή του παιδιού? Ότι κι αν είναι, αριστούργημα είναι... Κλασική λογοτεχνία είναι.
Η αφήγηση της Κατερίνας με κληρονομική ψυχική ασθένεια που έζησε δύσκολα εσωτερικά κ τελικά νικήθηκε από τους δαίμονες της ,αναχωρώντας από αυτή τη ζωή με τη θέλησή της.Πόσο κακό μπορεί να προκαλέσει η αγάπη χωρίς να χάσει ποτέ τη δύναμή της? Πόσες ενοχές?
Ευηχες λέξεις για σκληρά γεγονότα κ φυλλοβόλα γενεαλογικά δέντρα. Ένα τρυφερό-σκληρό αφήγημα που τονίζει πόσο ανελεύθεροι γεννιόμαστε κ πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή.
Και έρχεται αυτή η άλλη Κατερίνα να παλέψει με το Κατερινάκι του πρώτου βιβλίου κ να νικήσει κ να δικαιώσει κ τις δύο... Πάνω από όλα όμως δικαιώνεται ο ίδιος ο συγγραφέας γιατί αποδεικνύει για άλλη μία φορά τη συγγραφική του ιδιοφυΐα δημιουργώντας φως από τα σκοτάδια του.
Εδώ παρουσιάζεται η άλλη "φανταστική" πλευρά της αρχικής ηρωίδας που ζει μία συμβατική ζωή διατηρώντας στο βάθος του ασυνείδητου την πραγματικότητα για την ύπαρξη της.Ανοίγει δρόμους για να διερευνήσουμε εμείς οι αναγνώστες τον τρόπο που βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Με μεγάλη μαεστρία ξεδιπλώνεται η ψευδαίσθηση μέσα στην ψευδαίσθηση της ύπαρξης.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα παρόλο που θέτει δύσκολα ερωτήματα.
Για μένα ο συγγραφέας είναι ένας μέγας ερευνητής κ διεισδυτικός αναλυτής.Δεν φοβάται να εκτεθεί θυσιάζει τον ίδιο του τον εαυτό κόβοντας τον κομμάτια κ προσφέροντας τον στον αναγνώστη,όχι ως θυσία ,αλλά ως τροφή ψυχής κ διείσδυσης. Για να μπορέσεις να διαβάσεις Κορτώ πρέπει να έχεις τα κοτσια να καταδυθείς μέσα σου ,να γνωρίσεις κ να συμφιλιωθείς με τον πραγματικό εαυτό σου κ τις καταβολές του χωρίς να μείνεις στο ξεσκόνισμα των λείων επιφανειών...
Ο κορτω είναι ένας έξυπνος συγγραφέας , που ομως δεν επενδύει πολύ χρόνο στην επεξεργασία αυτών που γράφει , σαν να βαριέται από ένα σημειο και απλά ακολουθεί ένα μονοπάτι να τα τελειώσει . Η αρχική ιδέα ήταν οκ και ίσως και λίγο πρωτότυπη για τα όρια της Ελλάδας και οι πρώτες 150 σελίδες δημιουργούσαν ωραίες προσδοκίες, στην συνεχεια ομως κάπου χαθηκα κάπου βαρέθηκα και κάπου ήθελα κάτι παραπάνω , έχει κάποιες παραγράφους που στηρίζονται σε κάποιες ωραίες παρατηρήσεις και διατυπώσεις αλλά μου έλλειψε η ροη στο να θέλει κάτι να μου πει και να επικοινωνεί με εμένα κάτι .
Το ένα αστέρι για την πένα του Κορτώ και τις γλυκές περιγραφές της μαμας-γιαγιας με την αγάπη για τα παιδιά της και τον χαμένο άντρα της. Στο δια ταύτα, θα το παρομοίαζα με "Νησί των Καταραμένων" της ψωροκώσταινας, ή με μια τρίχα από τα απόκρυφα του Ruiz Zafón με το κοιμητήριο βιβλίων. Ήθελα τόσο πολύ να του δώσω μια ευκαιρία, αλλά με κρίντζαραν υπερβολικά τα εντός πολλών εισαγωγικών paranormal δήθεν τρομακτικά συμβάντα, που η υπέροχη γλώσσα καταντούσε κουραστική ανάμεσα στα συνεχιζόμενα eye rolls. Σαδ .
"Μάνα θα πει να είσαι ολόκληρη ένα τηλεφώνημα, και να μην πλησιάζεις το τηλέφωνο."
"...κι η ζωή μου έσπασε στη μέση, σαν αυτά τα τούβλα που περισσεύουν στις γωνίες των τοίχων, κι αν κοιτάξεις μέσα τους, διακρίνεις ατόφιο το σχήμα, τις ραβδώσεις - το δέσιμο - του χαμένου μισού."
"Φθόνος αναγνωστικής παρθενιάς: σύμπτωμα ωρίμου ηλικίας: να ζηλεύεις τα πιτσιρίκια που ανακαλύπτουν τα βιβλία που όργωσαν κι έσπειραν το χώμα της ψυχής σου."
"Το να έχεις παιδιά είναι σαν να σε απήγαγε ένας Θεός που σου μοιάζει, και ζητάει λύτρα τη ζωή σου επειδή τον δημιούργησες".
"Σαν τους ιστούς της αράχνης, είμαστε μοναδικοί, μα διόλου σπάνιοι- και σκορπίζουμε με το παραμικρό. "
"Σκέφτομαι την τύχη: πλούτος φτιαγμένος από αμέτρητες μικρές ελεημοσύνες: κάθε πρωί που ξυπνάς, το χέρι της μοίρας σού'χει ρίξει άλλο ένα κέρμα ".
Ο Κορτώ επέστρεψε με ένα βιβλίο αριστούργημα, έναν καθρέπτη του Βιβλίου της Κατερίνας ή και μια συνέχεια, αλλά κυρίως με μια άλλη ματιά και την ίδια αγάπη πάντα.
Ψάχνοντας για δώρο στο παλαιοβιβλιοπωλείο ενός φίλου το μάτι της πέφτει στο "Βιβλίο της Κατερίνας", η Κατερίνα σαστίζει βλέποντας στο εξώφυλλο του βιβλίου μια δική της παιδική φωτογραφία και όταν ανοίγει το βιβλίο βλέπει το όνομα του συγγραφέα, Αύγουστος Κορτώ και στην φωτογραφία του τον γιό της τον Πέτρο. Δεν μπορεί μάλλον πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο αλλά διαβάζοντας το βιβλίο η Κατερίνα θα αναστατωθεί και οι μνήμες των παιδικών της χρόνων θα αρχίσουν να εμφανίζονται. Ο Αύγουστος Κορτώ κάθε φορά που γράφει ένα βιβλίο μας εκπλήσσει ευχάριστα. "Η άλλη Κατερίνα" είναι μια διαφορετική εκδοχή του βιβλίου της Κατερίνας. Τι θα συνέβαινε αν η Κατερίνα δεν έπασχε από σχιζοφρένεια, αν το παιδί της, η κόρη της που πέθανε πριν γεννήθει βρισκόταν σξμερα στην ζωή, αν ο γιός της ο Πέτρος είχε κι αυτός έναν γιό και η Κατερίνα ήταν σήμερα γιαγιά. Ένα σωρό συμπτώσεις που αναφέρονται στο βιβλίο δημιουργούν την εντύπωση στην Κατερίνα ότι "Το βιβλίο της Κατερίνας" ίσως τελικά δεν είναι ένα κακόγουστο αστείο, δεν είναι μια παραποίηση της ζωής της αλλά η Κατερίνα του βιβλίου είναι κομμάτι της ζωής της ίδιας της Κατερίνας. Έπρεπε ο συγγραφέας να αναστήσει έστω και με αυτόν τον τρόπο την Κατερίνα. Ο τρόπος που πέθανε η Κατερίνα του Κορτώ ήταν πολύ άδικος όπως είναι άδικο για κάθε άνθρωπο η αυτοχειρία. Οπότε όφειλε νομίζω ο συγγραφέας να της αφιερώσει αυτό το βιβλίο, να την ξαναζωντανέψει έστω και εικονικά. Με συγκίνησε από την αρχή του βιβλίου μέχρι το τέλος και φαντάζομαι πόσο σκληρό θα ήταν και για τον ίδιο τον συγγραφέα να καταφέρει να φέρει την Κατερίνα ξανά στην μνήμη του. Όπως και να έχει σας προτείνω να διαβάσετε την άλλη Κατερίνα θα σας συγκινήσει.
Μετά το εξαιρετικό « Βιβλίο της Κατερίνας» ήρθε η άτυπη συνέχεια. Σε αυτήν την χρονική φάση την πετυχαίνουμε ηλικιακά στα 67 της να ετοιμάζει τα γενέθλια της κόρης της Ζωής. Μία επίσκεψη στο Παλαιοβιβλιοπωλείο θα την φέρει αντιμέτωπη με την Κατερίνα που της μοιάζει πολύ.
Ο Κορτώ στο νέο του βιβλίο δημιούργησε την ιδανική Κατερίνα που είναι μία γυναίκα συμπονετική και αποτελεί στήριγμα για τα παιδιά της. Με συγκίνησε η νέα εκδοχή της ιστορίας καθώς γνωρίζουμε και την αδερφή που στερήθηκε στο πρώτο ανάγνωσμα.
Το περίμενα με ανυπομονησία να το διαβάσω και το αποτέλεσμα με αντάμειψε και με το παραπάνω, Ο λόγος του συγγραφέα είναι χειμαρρώδης καθώς τα συναισθήματα και γεγονότα που εκτυλίσσονται έχουν την δύναμη να κρατήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Μια εικόνα της ελληνικής οικογένειας. Η ελληνιδα μάνα, του 2020, με προφίλ στο Facebook αλλά απύθμενη και άνευ όρων αγάπη προς τα παιδιά της και το έγγονι της. Μια οικογένεια που την έχει ριμαξει η πανδημία, που ζει με τον φόβο του ιού που κατατρώει την ζωή μας και που παράλληλα, οι δεσμοί της διαταράσσονται όταν στα χέρια της μανας πεφτει ένα βιβλίο "που δεν υπάρχει". Μια παράλληλη πραγματικότητα, της ζωής όπως θα μπορούσε να είναι αν η Κατερίνα δεν ήταν διπολική και δεν είχε αυτοκτονήσει, αν όλη η ζωή του συγγραφέα δεν είχε εμποτιστεί από την αρρώστια της μάνας του. Η πραγματικότητα και η φαντασία ή το υπερφυσικό παίζουν ένα παιχνίδι με το μυαλό των ηρώων μέχρι που το βιβλίο επιστρέφει εκεί που πρέπει, ώστε να πάψει να ταράζει τις ζωές τους. Η γραφή ζώντανη, ρέει και σε ταξιδεύει στην Θεσσαλονίκη χωρίς να γίνεται γραφική. Οι ήρωες σύγχρονοι και ρεαλιστικοί σου κλείνουν το μάτι απ'τις σελίδες του βιβλίου καθώς ρουφας κι εσύ τον καπνό απ'τα τσιγάρα τους
"Η άλλη Κατερίνα", ένα βιβλίο που σαν να κοιτά μέσα από τον καθρέφτη της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων "Το βιβλίο της Κατερίνας", αλλά αυτός ο καθρέφτης δεν παραμορφώνει, παρά ωραιοποιεί, απαλύνει τον πόνο, αμβλύνει τη δυστυχία που μπορεί να κρύβει η ζωή. Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν η Κατερίνα έχει γιορτάσει ένα σωρό γενέθλια μετά τα 49 της χρόνια, έχει δύο παιδιά (απέκτησε επιτέλους την πολυπόθητη κόρη), εγγονό, δεν πίνει γουλιά αλκοόλ παρά μόνο τρώει απανωτά γλυκά όταν θέλει να καλύψει τα συναισθηματικά κενά. Σε αυτό το σύμπαν ο Κορτώ δεν υπάρχει (δεν χρειάστηκε να υπάρξει;), το google search διορθώνει το όνομά του σε Κοκτώ. Όταν μια μέρα η Κατερίνα βρίσκει τυχαία σ' ένα παλαιοβιβλιοπωλείο “Το βιβλίο της Κατερίνας” κι αναγνωρίζει την φωτογραφία της στο εξώφυλλο, τα σύμπαντα των δύο βιβλίων αρχίζουν να μπλέκονται με άκρως ευρηματικούς και ευφάνταστους τρόπους, χωρίς να μοιάζει με το στανιό βαλμένη η πραγματικότητα του ενός μέσα στο άλλο (όπως φοβόμουν στην αρχή). Με τη γνωστή απολαυστική ρέουσα γραφή του Κορτώ, με τη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη ζωντανή πρωταγωνίστρια, ένα βιβλίο που διάβασα μονορούφι. Αν “Το βιβλίο της Κατερίνας” ήταν μια ανοικτή καρδιά που μπροστά μας πονά, ένα βιβλίο που σε διαλύει, σε κάνει κομμάτια, “Η άλλη Κατερίνα” είναι γεμάτη χιούμορ και ήλιο, φωτεινή κι ας γεννήθηκε μέσα από πυκνά σκοτάδια. Παραφράζοντας τις τελευταίες αράδες, είναι ένα βιβλίο “που γελάει, όταν τόσα πολέμησαν να σβήσουν το γέλιο του”. Must read για όλα, αλλά κυρίως για όσα χρειάζονται την ελπίδα πως στη μάχη με τον εαυτό ενίοτε βγαίνουμε νικητές.
Μάλλον δεν μου ταιριάζει... δεύτερο βιβλίο του που διαβάζω και δεύτερο που με αφήνει με μια σύγχυση. Αισθάνομαι ότι τελικά ίσως αυτός να είναι και ο σκοπός του...
Μια παράνοια για να καταλήξουμε στην ουσία του θέματος στις τελευταίες δυο προτάσεις... "... Είναι ένα αγόρι που γελάει, όταν τόσα πολέμησαν να σβήσουν το γέλιο του. Σ'έναν άλλο κόσμο, έχει χάσει τη μαμά του, και την ψάχνει."
This entire review has been hidden because of spoilers.
Πρώτον, ότι αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο του Κορτώ που διάβασα. Δεύτερον, ότι το δανείστηκα και δε μπόρεσα να υπογραμμίσω, να σημειώσω και να το ξεκοκαλίσω όπως ήθελα.
Γενικά, μια αρκετά τραβηγμένη υπόθεση που σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει. Εγώ τη λάτρεψα.
«Τα τραύματα των άλλων είναι σαν το θέατρο: όσο ακούς, όσο χαζεύεις, ξεχνάς ότι είσαι κι εσύ σε μια σκηνή, αληθινός και ψεύτικος μαζί, με λόγια γραμμένα απ’ το χέρι του τυχαίου, κι ότι όλους, όταν κοπάσει το θέαμα, μας περιμένει η ίδια αυλαία».
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου , είναι η απώλεια ειδικά αυτή που φέρνει ο θάνατος. Ως μοναχοπαίδι, ο φόβος ότι κάτι θα συμβεί στους γονείς μου είναι μέρος της καθημερινότητας μου, ειδικά στη μητέρα μου με την οποία έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Θα πει κανείς ότι είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και καλώς ή κακώς ναι έτσι είναι. Ο συγγραφέας με το βιβλίο της Κατερίνας μας συγκίνησε με την δύναμη του να μοιραστεί μαζί μας το θρήνο, τη συσσωρευμένη θλίψη και πόνο ετών που άφησε στην ψυχή του η απώλειας της πολυαγαπημένης του μητέρας. Αυτή τη φορά ο Κορτώ στο πιο προσωπικό του ίσως βιβλίο, θα διηγηθεί την ιστορία αλλιώς. Βασισμένος σε μια πραγματικά πολύ έξυπνη ιδέα θα επιχειρήσει να μας δείξει την άλλη πλευρά. Πρωταγωνίστρια μια άλλη Κατερίνα.
Η πραγματικότητα- πότε ανεπαίσθητα, πότε κεραυνοβόλα- αρχίζει να μπατάρει. Μια αδιόρατη απειλή τυλίγει την οικογένειά της Κατερίνας, κι ανεξήγητα συμβάντα, άγρια σαν του βιβλίου, μολύνουν τις μέρες γαλήνης κι ευτυχίας που σχεδίαζε. Μόνο μία απ’ τις δυο μπορεί να επιβιώσει-στη ζωή ή στο χαρτί. Όμως ποια; Ποια είναι η αληθινή Κατερίνα;
Η Κατερίνα αυτή είναι χήρα, ζει χωρίς καταχρήσεις και έχει δύο παιδιά, είναι δυναμική και προσπαθεί θαρραλέα ν’ αντιμετωπίσει την θλίψη που επέφερε η απώλεια του συζύγου της. Μια μέρα βγαίνοντας να ψωνίσει ένα δώρο με αφορμή τα γενέθλια της κόρης της θα βρει στα ράφια ενός παλαιοπωλείου το «βιβλίο της Κατερίνας». Και εκεί αρχίζουν όλα. Στο εξώφυλλο θα αντικρίσει μια δική της παιδική φωτογραφία και ξεκινώντας την ανάγνωση θα έρθει αντιμέτωπη με μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της δικής της ιστορίας ζωής. Και εδώ αρχίζεις να διερωτάσαι. Τι θα γινόταν αν. Η πραγματικότητα συναντά το αν. Σε ένα ουτοπικό μέλλον η Κατερίνα ζει και είναι ευτυχισμένη, έχει ακόμα μια κόρη. Η αλήθεια είναι ότι η ζωή δε μπορεί να βασίζεται στα αν όπως η διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου, αλλά από την άλλη σάμπως και αυτό το αν δεν αποτελεί μέρος της καθημερινότητας όλων μας ειδικά σε ότι έχει να κάνει με την απώλεια. Πραγματικά δύσκολο εγχείρημα και υποθέτω τρομερά επώδυνο να γράφεις μάλλον να γνωρίζεις εσύ πρώτα ξανά την οικογένεια σου σε μια διαφορετική πιο αισιόδοξη και ζωντανή εκδοχή της. Έστω και ήταν μόνο στο χαρτί ο Κορτώ πλάθει μια Κατερίνα διαφορετική και ευτυχισμένη και αυτό θα πρέπει να είναι μια απόλυτη κάθαρση για εκείνον. Ο Κορτώ σε μια από τις καλύτερες συγγραφικές εκδοχές του. 3,5*
«Η ερώτηση που κανείς δεν ξέρει ν’ απαντήσει είναι: Πότε έζησες; Όμως οι εαυτοί μας δεν έχουν σημασία. Καμιά φορά, θυμάμαι πότε πέθανα μα όχι το πώς και το γιατί. Μια στρογγυλή πόρτα ανοίγει στον κατάμαυρο ουρανό μας: φως, φως, φως. Μαζευόμαστε όλοι στον ρυπαρό αφρό, να δούμε το γκριζόλευκο στερέωμα. Τα αυτιά μας ήταν από τα πρώτα που σάπισαν, αλλά στήνουμε αυτί».
Μέσα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα (λίγων εβδομάδων) διάβασα τόσο το "Βιβλίο της Κατερίνας" όσο και το συγκεκριμένο. Οι διαφορές ανάμεσα στα 2 έργα είναι μεγάλες, από τον τρόπο γραφής έως τον τρόπο παρουσίασης της κλίμακας των γεγονότων, το βιβλίο της Κατερίνας καλύπτει ολόκληρο το εύρος της ζωής του συγγραφέα, ενώ η ζωή της άλλης Κατερίνας μερικές μόνο ημέρες -κοινό στοιχείο και στα δύο η εναλλαγή παρελθόντος και παρόντος στην αφήγηση-. Το "βιβλίο της Κατερίνας" πολύ πιο έντονο, με την περιγραφή μιας ταραχώδους ζωής, μιας προβληματικής οικογενειακής κατάστασης για την ηρωίδα, τόσο στο πατρικό όσο και στο συζυγικό κατάλυμα, απορροφά περισσότερο τον αναγνώστη από τη ζωή της άλλης Κατερίνας και τον βάζει στην προσπάθεια να φανταστεί και να συμπονέσει το δράμα της Κατερίνας, αλλά κυρίως να κατανοήσει το πόσο λατρεύει τον γιό και δευτερευόντως τον σύζυγό της. Αν το βιβλίο της Κατερίνας είναι μια "απολογία", μια παραδοχή απόλυτης λατρείας στο πρόσωπο του Πέτρου, τότε το βιβλίο της άλλης Κατερίνας στα μάτια μου φάνηκε ως μια παραδοχή λατρείας στο πρόσωπο του Τάσου. Όλα όσα μοιράστηκαν και τα πολλά που δεν πρόλαβαν στη ζωή που έζησαν μαζί, εδώ στον πραγματικό κόσμο. Η πλοκή στην άλλη Κατερίνα εκτυλίσσεται πιο αργά και εστιάζει περισσότερο στον ψυχολογικό αντίκτυπο που έχει μια τυχαία ανακάλυψη πάνω στην Κατερίνα και στα δύο της παιδιά. Παρ' ότι διάβασα με ευχαρίστηση και "ρούφηξα" το βιβλίο σε 2.5 ημέρες μπορώ να πω ότι μέχρι να φτάσω στα τελικά στάδια δεν με είχε κάνει να ενθουσιαστώ, να μην θέλω να το αφήσω από το χέρι μου, όπως είχε γίνει με το "βιβλίο της Κατερίνας". Ωστόσο το τέλος αποζημιώνει πλήρως τον αναγνώστη, συγκινώντας τον βαθιά. Η άλλη Κατερίνα βρίσκει τον ξένο για αυτήν Πέτρο, την ύπαρξη του οποίου απέρριπτε καθ' όλη τη διάρκεια της αφήγησης, και νιώθοντας το δράμα, τον πόνο της απώλειας που ξέρει ότι αυτός έχει και του τείνει μια χείρα βοηθείας προσφέροντας του με ένα μήνυμα την αγάπη της, ακόμη και ας γνωρίζει πως δεν μπορεί αυτή να αντικαταστήσει την αγάπη της Κατερίνας του κόσμου του Πέτρου. Κε Κορτώ δεν ξέρω αν θα το διαβάσετε, ωστόσο εσείς με την αλληγορία που δημιουργήσατε στο τέλος του βιβλίου σας μας κάνατε να πιστέψουμε πραγματικά πως τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν βρίσκονται πια εδώ, δεν έχουν χαθεί, αλλά βρίσκονται ακόμα γύρω μας, μέσα μας και μας στηρίζουν σε κάθε βήμα της ζωής μας. Έτσι και εσείς θα ήθελα να μην χάσετε ποτέ την βεβαιότητα πως η μητέρα σας βρίσκεται δίπλα σας και σας κοιτά με αγάπη. Δεν αξίζουμε μόνο εμείς αυτό το προνόμιο.
Θα προτιμούσα ο συγγραφέας να μην έδινε στους χαρακτήρες του τόσα πολλά προσωπικά στοιχεία... Κάποιοι μπορεί να μην έχουν πρόβλημα, στο κάτω κάτω μπορεί να κάνει ο,τι θέλει με τις ιστορίες του, ποσο μάλλον με τη συγκεκριμένη που είναι πολύ προσωπική, όμως εμένα τουλάχιστον αυτό με κάνει να μη μπορώ να διαχωρισω τον συγγραφέα από το έργο του. Υπάρχουν κάποια τόσο χαρακτηριστικά κορτώ-στοιχεία (ομοφυλοφιλία, φαγητό, μέχρι και το πραγματικό σκυλάκι του υπήρχε στο βιβλίο) και οι χαρακτήρες γίνονται φερέφωνα για τις προσωπικές απόψεις του που από ένα σημείο και μετά είναι σαν να διαβάζεις post του στο Facebook με απλά αλλαγμένα ονόματα...και είναι κρίμα γιατι μπορεί να δημιουργήσει πραγματικά ζωντανούς χαρακτήρες. Η Κατερίνα για παράδειγμα ήταν αξιαγάπητη και πολύ καλογραμμένη, ακόμα και η φανταστική. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι στην πραγματικότητα γύρω στα 3μισι αστεράκια για μένα γιατί η πλοκή μού φάνηκε πραγματικά πρωτότυπη και έξυπνη. Σίγουρα θα ήταν κάτι σαν εξιλέωση για τον Κορτώ. Οι τελευταίες σελίδες πραγματικά με συγκίνησαν.
"Σε θυμάμαι θα πει γίνομαι τείχος γύρω απ΄τη φλόγα του χαμού σου." Σε έναν άλλο κόσμο, παράλληλο σύμπαν η Κατερίνα ζει ακόμη με τα παιδιά και τον εγγονό της. Πάνε 7 χρόνια που έχασε το σύζυγό της και όμως αισθάνεται σα να έγινε χθες. Μένει στη Θεσσαλονίκη και ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της μικρής της κόρης, Ζωής. Ξαφνικά στα χέρια της πέφτει το βιβλίο του Κορτώ, που φέρει σαν τίτλο το όνομά της και στο εξώφυλλο την παιδική της φωτογραφία. Από τη στιγμή αυτή και μετά έρχονται τα πάνω κάτω στον κόσμο της. Εξίσου συγκινητικό με "Το βιβλίο της Κατερίνας". Διάχυτη σε όλο το βιβλίο η ανάγκη του συγγραφέα να μην την ξεχάσει, είμαστε άλλωστε "παιχνίδια της αποθυμιάς" όπως θα γράψει και ο ίδιος και θα εκφράσει μέσα από τον χαρακτήρα της στο βιβλίο. Εξαιρετικές περιγραφές της πόλης που μεγάλωσε, της Θεσσαλονίκης. Εύκολη γλώσσα γραφής , καθημερινή με ζωντάνια και παραστατικότητα.
Διαβάζοντας το βιβλίο αντιλαμβάνεσαι το πόσο επώδυνο πρέπει να ήταν για τον συγγραφέα να περιγράψει μια ζωή τελείως διαφορετική από την πραγματική, μια ζωή που δεν θα είχε το περιεχόμενο του «Βιβλίου της Κατερίνας». Είναι δύσκολο μέχρι και για τον αναγνώστη που έχει διαβάσει το «Βιβλίο της Κατερίνας» να διώξει από την σκέψη του τον άδικο θάνατο της Κατερίνας και να φανταστεί μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων… Αξίζει να διαβαστεί!
«Σε έναν άλλο κόσμο, έχει χάσει τη μαμά του, και την ψάχνει. Σ’ αυτόν εδώ, θα περιμένω να με βρει».
Η γνωστή κ αγαπημένη γραφή του Κορτώ. Η ιδέα είναι απόλυτα ξεκάθαρη: πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ζωή της Κατερίνας εάν δεν πάλευε με την ψυχασθένεια, εάν ήταν υγιής και δεν έδινε τέλος στη ζωή της αλλά αντί γι'αυτήν, έφευγε πρώτος ο σύζυγος της και μπαμπάς του Πέτρου. Μου άρεσε αρκετά αλλά θα ήθελα το twist με την παράλληλη πραγματικότητα να είναι πιο δυνατό. Τα κωμικά στοιχεία υπάρχουν αλλά δεν είναι τόσο αισθητά όσο άλλες φορές. Θα δώσω 3 αστέρια γιατί το original βιβλίο της Κατερίνας είναι αφταστο.
Αλήθεια, πόσο υπέροχο θα ήταν να έχουμε τη δυνατότητα να περνάμε από το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο. Να μαλακώνει η ψυχή μας, όταν μας πονούν απώλειες και πίκρες; Όμως τελικά, μήπως το κάνουμε; Όταν κλείνουμε τα μάτια; Ή όταν ονειροπολούμε με τα μάτια ανοιχτά; Ή όταν γράφουμε ιστορίες…βιβλία, όπως ο Αύγουστος Κορτώ.
Από τα καλύτερα βιβλία του. Όταν είδα τον τίτλο και το εξώφυλλο σκέφτηκα ότι θα είναι ή πάρα πολύ καλό ή χάλια, λόγω της σύνδεσης με το "Βιβλίο της Κατερίνας" . Με κέρδισε το κομμάτι του μεταφυσικού, που σε συνδυασμό με τον τρόπο γραφής του, χειρίζεται πολύ καλά.
Διάβασα το Βιβλίο της Κατερίνας τον Ιούλιο και ξετρελάθηκα. Αυτό είναι ιδιαίτερο και πολύ συνδεδεμένο με το αρχικό αλλά...κλασικά, Αυγουστιάτικα, περίεργο. Ενδιαφέρουσα πλοκή και ήρωες αλλά, βρήκα τα σκηνικά προς το τέλος αρκετά τραβηγμένα.
Αποτελεί άραγε η συγγραφή του βιβλίου μια κρυφή(;) επιθυμία διαφορετικής εκδοχής εξέλιξης της ζωής, όχι μόνο της Κατερίνας, αλλά κυρίως του ίδιου του Κορτώ;