Ölümden Uzak Bir Yer

by Kerem Eksen

“Bir şeylerin olmasını bekliyor, bekliyor, olmayınca da oturup düşünmek istiyor, mesele nedir, neyi nasıl halletmek gerekir, derken önüne dimdik bir duvar çıkıyor, dokunmayı bile başaramadığı bir duvar, ne yapsın bilemiyor. İyice kararıyor Sait: Umduğum bu değildi. Çocuğum mutluluk getirecek diyordum ama öyle olmadı; fazlasını getirdi, sonra da mutluluğu aldı.”

Sait ve Ömür çiftinin hayatı, merkezinde oğulları Yusuf’un yer aldığı ve yalnızca kendilerinin şahit olduğu inanılmaz bir olayın ardından kökünden değişir. Sonrasında, gündelik hayat tüm tekdüzeliğiyle sürüp giderken Sait’in içinde bir huzursuzluk büyümeye, oğlu ve karısıyla ilişkisine koyu bir gölge düşürmeye başlar. Yıllar geçtikçe Sait’le Yusuf’un ilişkisi hayaller, beklentiler, korkular ve hayal kırıklıklarının arasında akan, ölümün sürekli olarak kendini hatırlattığı bir hikâyeye dönüşür.

Buradayız ve Uyku Krallığı’yla tanıdığımız Kerem Eksen, üçüncü romanında baba oğul ilişkisi, aile, inanç ve ölüm üzerine benzersiz bir hikâye anlatıyor. Ölümden Uzak Bir Yer, “dünyanın ucundan kırpılmasının”, açılan uçurumun bir tarafında yalnız başına kalmanın romanı.

Genres: Turkish Literature, Fiction

144 pages, Paperback

Published April 8, 2022

Reviews

[Hakan · Rating 5 out of 5]

kısa romanlara önyargı derecesinde mesafeliyim. 144 sayfalık bir metin uzun öyküdür, muhtemelen gereksiz uzatılmış bir öyküdür bana göre. tam anlamıyla roman olan kısa metinler ise öyle istisnadır ki, büyük romanlar kadar değerli sayarım. yazarlarını, yazarların yazarı gibi bir seviyeye yerleştiririm. elbette kerem eksen henüz o seviyede değil. ama ölümden uzak bir yer'i de, bana inanın, 144 sayfa değil.

ölümden uzak bir yer'de, edebiyatın asli meselelerinden biri, baba oğul meselesi, uzun bir zaman diliminde ve baba tarafından bakılarak işleniyor. kısa metinde uzun zaman anlamsız boşluklar yaratmadığı gibi, roman bazı bölümlerde şaşırtıcı bir yoğunluğa ulaşıyor. büyük sözler yok, hikaye dışına çıkmak yok. baştan sona gündelik hayat var romanda hatta. her anında sıradanlığının hissedildiği gündelik hayat romanın ana hattı.

insanın, romanın insanlarının, bütün hikayesi, bütün mücadelesi, varoluşu gündelik hayatın sıradanlığına yerleştiriliyor. ve ölüm, her şeyden önce başkalarının ölümü olarak bu gündelik hayatı sarıp sarmalıyor. insanlar kendilerini değerli kılmak, varoluşlarını anlamlandırmak için aile kuruyor, anne baba oluyor, çocuklarının özel olduğuna, en azından çocukları için özel olduğuna inanmak istiyor ve inanıyor. sonra bu inanç zayıflıyor, insan yeninden kendi varoluşuna dönüyor ve bu arada ölüm çemberi biraz daha daralıyor. hikaye zaman sıçramalarıyla değil sıradan gündelik hayat tablolarıyla ilerliyor. sıradan büyük hayaller ve sıradan acı gerçekler.

ve sıradan mucizeler. romanın ikinci hattı, gündelik hayatın muammalarından biriyle kuruluyor ve kilit noktayı oluşturuyor. bilenemeyecek, sadece inanıp inanmamakla açıklanabilecek bir olay yaşanıyor aile içinde. bu olayla sıradanlık sıradışına açılıyor, gündelik hayat olağanüstünü içine alıyor. olaydan sonra ölümle beraber inanç çemberi dönmeye başlıyor hayat etrafında. kısa romanın büyük sorusu işte: ölüm her hikayeyi kendi üstüne kapatan bir son mu, yoksa çaresiz bir döngüden çıkış mı?..ölüm inançla aşılabilir mi?.. ölümden uzak bir yer var mı?..

kerem eksen'in övgüler alan ilk iki kitabını okuyamamıştım, üçüncüsünü de büyük beklentiyle edinmedim ama okuma sürecinde elimde sayfa sayfa değerlendi kitap. bitirdim, ilk etkisinin geçmesini bekledim, zaman geçince bir kez daha göz gezdirdim. rastgele sayfalar açıp rastgele parçalar okudum bir iyi roman testi olarak. dört değil beş yıldız vermeye ikna oldum sonunda ama bu başka bir şey. insanın zihnini uzun süre meşgul edecek güçte bir roman yazmış eksen ve ben bu romanı da aşacağına inandığımı söyleyerek bitirmek istiyorum.

[Mevsim Yenice · Rating 5 out of 5]

Sakin, sessiz bir anlatım. Varoluşsal bir meseleyi büyük sözler söylemeden, günlük hayatın detaylarıyla vermek. Tek bir cümle ile karşıdakinde "ben bu duyguyu biliyorum" etkisi yaratabilmek. İkircikli bir durumu, hissi, ortada durarak, merak uyandırarak ve okuyucuya sürekli taraf değiştirterek, muhteşem bir dengede aktarabilmek. Ayakta alkışlıyorum.

Dilerim çok kişiye ulaşır. Ben şiddetle tavsiye ediyorum :)

[Burak · Rating 4 out of 5]

Birkaç kötü deneyimin ardından çok övülen çağdaş erkek yazarlarımıza biraz önyargıyla yaklaşıyorum bir süredir. Kerem Eksen de bu gruba dahil ettiğim için uzak durduğum, elbet bir gün okurum diye görmezden geldiğim yazarlardan biriydi. Ne mutlu ki bu sefer yanılmışım çünkü Ölümden Uzak Bir Yer'i çok sevdim ben.

Beni etkileyen asıl şey anlatılan hikayeden ziyade yazarın bu hikayeyi anlatma şekli oldu. Tanrısal anlatıcıyla başkarakterin birbirine girdiği, bilinç akışını andıran, üçüncü tekil anlatıma rağmen bizi hep başkarakter Sait'in omzuna yerleştiren bir anlatım var kitapta. Hem akıcı, hem okuru dışlamıyor hem de aforizmalara ya da kelime oyunlarına ihtiyaç duymadan okurken edebi bir keyif veriyor.

Bunun yanında anlatılan hikaye de ilgimi çekti çekmesine ama romanın o kısmının biraz aksadığını kabul etmek lazım sanırım. Sait muhteşem yazılmış bir başkarakter, bütün duygu ve düşüncelerini açıkça görüyor ve kabul ediyoruz onu. Ama hikayeye neden girip nasıl çıktığını anlamadığımız bazı yan karakterlerin yanı sıra bence oğul Yusuf da ne anlaşılabilir bir karakter ne de hikayesi beni tatmin edecek bir sona kavuşuyor. Yusuf'un bebekliği, ergenliği ve orta yaşları diyebileceğimiz üç zaman diliminde geçen romanın son kısmı da özellikle Yusuf'un anlatısı konusunda sınıfta kalıyor. Yine de bu Yusuf'un hikayesi değil tabi, Yusuf'un babasının hikayesi.

Böyle gerçekçi ve hayatın içinden bir romanda doğaüstü görünen bazı olayların açıklanmamasını da çok sevdim. Çünkü bazen kurgu eserler gerçek hayattan daha gerçek bir hale bürünüyor, yazar her şeyi bir mantık çerçevesine oturtmak istiyor ancak gerçek hayat böyle değil, anlam veremediğimiz olaylar sürekli başımıza geliyor. Ölümden Uzak Bir Yer'in hikayesi de böyle bir olayla ivmeleniyor zaten ve bana göre bu olay ne hikayede olması gerekenden fazla bir yer tutuyor ne de yazar olayın okurdaki etkisini azaltacak bir şeyler yapıyor. Tam kararında kalıyor her şey.

Kerem Eksen'le iyi bir başlangıç yaptık. Yazarın diğer eserlerini de aldım listeme.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 3 out of 5]

kerem eksen bu kez bambaşka bir tarzla çıkıyor karşımıza. ilk iki romanı için de birbirine benziyor diyemeyiz elbet ama bildiği, benzediği yaşamları anlatıyordu ve pek sevdiğim humour’u metinlerinde hiç eksik değildi.
burada benim romana ikna olmamama sebep olan şey sanırım yazarın da pek bilmediği hayatların, olayların sınırında dolaşması. çanakkaleli öğretmen sait’le karısı ömür’ün oğulları yusuf’la değişen hayatları, yusuf’un 2 yaşında sebep olduğu “hadise”yle birtakım mistik güçlere sahip olduğu düşüncesi ve bundan sonra her bakışında, her olayda bu gücün izlerinin aranması romanın temeli diyebiliriz.
çok uzun bir süreç var romanda. 33 yıla yayılan olayları belli kesitlerle öğreniyoruz. manisa’da başlayan roman çanakkale’de devam edip istanbul’da sonlanıyor. temel çatışma baba-oğul ilişkisi. burada kerem eksen gerçekten sait’in bir dostoyevski karakteri gibi devleştiriyor. sait çok depresif bir karakter ve işin garibi kendisini yusuf doğduktan sonra yusuf’un babası olarak tanımlasa da yusuf’suz hayatın daha iyi olabileceğini düşünürken yakalıyor kendini sık sık.
aslında kerem eksen burayı derinleştirseydi keşke dedim kendime. çünkü evet yusuf doğduğu andan beri zor bir çocuk, ebeveyninin ona yükledikleri de yardımcı olmuyor. çocuğu için böyle hissedebilen anne babalar da var ve sait buna iyi bir örnek olurken, olabildiğince sabırlı babalığı oynarken, ömür aşırı düşkün ve korumacı rolüyle yusuf’a iyilik mi etti kötülük mü bilmiyoruz.
sait’in abileri, garip bir büyük abla meselesi, sonra yusuf’un hayatına giren karakterler ama aslında hiç dostları, yakınları olmaması, kendilerine kapalı bir garip aile oluşları da işleri kolaylaştırmıyor.
romanda yine dokunulup geçilen ama derinleşmeyen bir ayrıntı aslında sait’in çocuk sevmemesi. yusuf’tan başka kimseyi sevmiyor. onu da sevmeye mecbur ve olduğu kadar işte. bir yerde rastlanılan serhat’tan da yusuf’un arkadaşı ibo’dan da nefret ediyor ve bunu çocuklara da belli ediyor. ama bu da kalıyor öylece.
şimdi kitaplığımın yanında olmadığım için örnek bulamıyorum ama bu tip mistik insan konusunun çok iyi işlendiği birkaç roman var aklımda. yusuf’a ben ikna olmadım, sait olmamış, annesi dışında ikna olan yok zaten ama bir garip olaylar, çengelli iğneler, bakışlarla yazar kendisinin de ikna olmadığı şeyi anlatıyor sanki bize.
velhasıl kelam hiçbir katkısı olmayan yan karakterler, bir türlü tam bilemediğimiz bir çekirdek aile, mutsuz bir çocuk olduğu belli yusuf derken kerem eksen derinleşebileceği baba oğul meselesini bu inanç eksenine çekmek istemiş, o mesele de climax’e ulaşmıyor.
sonunda sanırım sait yusuf’u sevmeyi öğreniyor. romandan biz kalan bu oluyor. ama orta sınıf, inançlı bu taşra ailesi bana kerem eksen’in en uzak kalan karakterleri oldu.

[Korcan Derinsu · Rating 4 out of 5]

4.5/5

Ölümden Uzak Bir Yer, baba-oğul ilişkisi, aile, yaşam, ölüm vs. gibi derin meseleleri ele alarak az sayfada neredeyse otuz küsur senelik bir zaman dilimini anlatıyor. Zaman atlamalarından oluşan yapısı itibariyle de okuyucuya büyük boşluklar bırakıyor. Burada olduğu gibi karakterler iyi kurulmuşsa okuyucuya bırakılan bu boşluğu çok seviyorum. Aynı şekilde (normalde “doğaüstü” yanı olan herhangi bir esere karşı büyük mesafe geliştirsem de) yazarın bazı cevapların peşine düşmemesi ve “olağanı” anlatmasıyla bu anlatım tercihi daha da anlam kazanıyor. İlişkilerin belki biraz daha derinleşmesine hayır demezdim doğrusu ama bu haliyle de yazarın hedefine ulaştığını düşünüyorum. Bazı romanlar okuduktan sonra kafanızda daha bir anlam kazanıyor. Ölümden Uzak Bir Yer benim için öyle bir roman. Bitirdiğimden beri aklımda dönüp duruyor. Yazarla ilk tanışmamın bu denli güçlü olacağını düşünmemiştim. Çok beğendim.

[Deniz Balcı · Rating 4 out of 5]

Evlat işi en büyük kumar. Ya kazanıyorsun ya da büyük kaybediyorsun.

[Hakan · Rating 5 out of 5]

İlk iki romanını keyifle okuduğum Kerim Eksen’in bu son romanı da çok iyi. Derinlikli konuları, sade bir üslupla, kafanıza vurmadan ikna edici bir şekilde anlatabilmek ciddi bir yetenek işi. Eksen bu açıdan kendini kanıtlamış ve daha fazla ilgiye değer bir yazar bence. Bu kısa roman daha ilk sayfalarından sizi içine çekiyor, birçok açıdan empati yapmanıza, karakterlerle hemen yakınlık kurmanıza yol açıyor. Baba-oğul, karı-koca, annelik dinamikleri çok iyi işlenmiş. Tadında bırakılan doğaüstü bir boyut da var kitapta.

[Seher Andaç · Rating 5 out of 5]

Bu sabah günlük telaş fırsat verseydi; kitabı bitirir bitirmez şöyle yazacaktım: Yaw Sait’de kendini ne dinletti! Ufak tefek şeyleri bile karşısındakine merakla dinleten insanlardandı Sait. İki üç yerde de şahsen ben kahkaha atıverdim:) Yani Kerem Eksen öyle yazmış; bir nevi döktürmüş.
Peki kitap bize ne anlatıyor? Okurken ara ara benim aklıma Zincirlikuyu mezarlığında yazan cümle geldi: Her canlı ölümü tadacaktır. Bu sözün terbiye ettiği zihniyet, ölümün varlığıyla ayar çekilen insan nefsi; yaşadığı her bir şeyi, hayatı paylaştığı eşini çoluğunu sevdiklerini hep bununla ölçer tartar. Oysaki biz kılı kırk yarsakta ölüm doğaldır; vardır. Ölümden uzak bir yer neresidir peki; yerkürenin kabuğuna bastığımız her yerdir ve yaşadığımız her andır.
Kitap bana bunları hissettirdi. Edebiyat olarak çok keyifli bir okumaydı. Günlük hayatta karşıma çıkan tüm Sait’lere ‘yine başlama lütfen!’ derim yalan yok; o da benim mevzum:))

[Meltem Sağlam · Rating 5 out of 5]

Yazar bu romanı ile 2023 Attila İlhan Roman Ödülü’nü aldı.

Çocuk sahibi olmak düşüncesi/duygusu tamamen kişiye aittir, sahip olunan çocuk ise kendi duygu ve düşüncelerine sahiptir, farklı bir bireydir. İletişimdeki kopukluk/çatışma bu çelişkili düşünce biçiminden doğar. Her iki taraf da acemilik ile sınanırlar. Bazan sonuç başarılı olur, sağlıklı ve güçlü bireyler mutlulukla yola devam ederler, bazan tam tersi olur, her şey hüsran ile sonuçlanır, hatanın zamanı ve yeri aranır, durur.

Kitap, son bölümde, özellikle mektuptan sonra oldukça başarılı bir şekilde toparlanmış, ritim kazanmış. Ancak ilk bölüm, okuması zor, anlam arayanlara yanıt vermeyen, zorlayan bir metin.

Vazgeçmeden okumaya devam edince, ayırdığım zamana sevindim. İlk bölüm olmasaydı, son bölüm bu denli etkili olmazdı.

Yazar, eserinde; Söyleşmeye Bağlı Anlatım’ı, paragraf içine yerleştirmiş. Bu tekniği beğenmiyorum, okuma ve anlamayı zorlaştırdığını, akışı bozduğunu düşünüyorum.

Yeni bir yazarı tanımaktan mutluyum.

[küb · Rating 4 out of 5]

“… aşağıda uzanan çam ormanlarına bakıyor, işte ağaçlar, her biri orada, kök saldığı yerde öylece yaşıyor, yıllardır… Binlerce ağaç, ağaçlar ve aralarında dolaşan börtü böcek, kirpi, yılan, tilki, işte hepimiz bir şekilde yaşayıp gidiyoruz.”

Kitaplarla ilgili fikrimi söyleyebilmek için elli altmış sayfa kadar okumuş olmayı isterim. Ama bu kitap için ilk sayfadan sevdiğime ve okudukça daha çok seveceğime emindim. Aile, inanç, kök salmak ekseninde dönen bir roman. Bunu doğa, ağaçlar, orman çemberinde okumak ayrı sevindiğim bir okuma oldu.

[Tuna Turan · Rating 3 out of 5]

Roman olmayacak kadar kısa, hikaye olamayacak kadar uzun bir metin. Okuyucuyu yormadan, sade bir anlatım, düz bir yazı ile gereksiz aforizmalara girmeden anlatılmak isteneni tam olarak iletmiştir yazar. Mutlu bir aile tablosu ile açılan kitabın git gide karanlık bir hal almasını sevdim.

Kerem Eksen’den okuduğum ilk kitap, devamı gelir diye düşünüyorum.

[Sevim Tezel Aydın · Rating 4 out of 5]

Farklı, düşündürücü…
Ölümden Uzak Bir Yer Sait ve Ömür’ün evliliğini, oğulları Yusuf’u anlatıyor. Küçük bir şehirde öğretmenlik yapan çiftin sıradan hayatları oğullarının doğumu ile, özellikle de Yusuf çok küçükken yaşanan “mistik” bir olayla neredeyse kökünden değişir. Bir çocuğu olmasını çok arzulayan, onun varlığına büyük ümitler, anlamlar yükleyen Sait, zamanla kendini anne ile oğulun kurdukları dünyanın dışına ve varoluşsal problemlerin ağır bastığı bir karanlığın içine itilmiş hisseder…
Kerem Eksen sakin, abartısız bir dille, günlük hayatın içinden ilerleyerek baba-oğul çatışmasının merkezde olduğu, ölümün hep köşe başında beklediği yoğun bir hikâye anlatmış. Okurken Sait’e, baba olmaya büyük istek göstermesine rağmen, oğlunun doğumundan sonra “hevesinin” hızla kırılmasına, eşi çocukla, hastalıkla boğuşurken kendi acılarına yoğunlaşmasına epey söylendim; demek yazar iyi iş çıkarmış, inandırıcı bir tablo çizmiş. Romanda beni rahatsız eden hususlar da oldu, mesela şu meşhur “mistik” olay; buna gerek var mıydı emin değilim.
Son tahlilde, Uyku Krallığı daha iyiydi, ancak bunu da beğendim. Bana sorarsanız Kerem Eksen Türk edebiyatında farklı bir çizgi, özel bir kalemi var, insana derinden bakabiliyor. İçimden bir ses önümüzdeki yıllarda onu daha çok konuşacağız diyor. En kısa zamanda ilk romanı Buradayız’ı da okuyacağım…

[Zeynep Çamlı · Rating 3 out of 5]

Başta sona aklımda tek bir soru vardı? Neden şimdiki zaman? Bir insan bir romanı neden şimdiki zamanda yazar? Gerçekten merak ettim. Geçmiş zaman özlemdir, gelecek zaman da umut. Ya şimdiki? Gerçeklik? Belki. Ama oysa da amaç, yani gerçeklik vurgusuysa yazarın kastı, o zaman da neden 3. tekil, anlatım? Gerçeklikse vurgu, anlatım dilinin “1. tekil” olması yeğ değil midir? “Ben” demeli yazar, “bizzat yaşadım bunları.”

Şimdiki zaman ile 3. tekil anlatım bir tezat iştikal ediyor bence. Şimdiki zaman anlatım da başlı başına yorucu zaten. Ben, en azından, gerçekten yoruldum okurken.

Elbette üslup meselesi, yazarın işine karışılmaz. Ama hikayeler geçmiş zamanda anlatılır. Türkçe’de geçmiş zamanın adı bile hikaye! Ve rivayet. Sürekliliğe olan vurgu mu acaba? Gerçekten merak ettim yazarın neden böyle bir riske girdiğini. Hikaye sürüyor, bitmiyor... “Ömür” sürüyor, bitmiyor, ölümden uzak bir yerde, hayat devam ediyor... mu acaba?

[Tugce Togo · Rating 4 out of 5]

Kerem Eksen'le ilk tanışmam. Gösterişsiz dili, çok şeyi sanki hiçbir şey anlatmıyor gibi anlatışı, oysa içinde şehir insanına, geçip giden zamana, insanlığın anlam arayışına ve yaptığımız seçimlere dair rahatsız edici derecede doğru ve durağan gözlemleri çok etkileyiciydi. Yazar, baba oğul ilişkisi, kadın erkek ilişkisi üzerine ortak bir şeyler söylüyor sanki: Her şey daha iyi olabilirdi elbette, ama daha kötü de olabilirdi. İşin kötüsü, yaşadığımız sürece bu iki ihtimal de hiç tükenmiyor. Ölümün ya da yaşamın olmadığı gri bir yer yok. Ölümden uzak bir yer şimdilik sadece bir varsayım. Umarım Yusuf orayı bulmuştur. :)

[divayorgun · Rating 4 out of 5]

Kerem Eksen ile ilk tanışma ama son da olmayacak biliyorum. Kendine has bir tarzı olmasının yani sıra güçlü bir kalemi de var farkında olmadan suratıma çarptığı hikayesiyle beni cezbetti baya.

[Pınar Aydoğdu · Rating 4 out of 5]

Bu kitabı bitirdiğimde ne düşüneceğimi, ne hissedeceğimi bir süre bilemedim. Hikâyenin beni nereye alıp götürdüğünü bulmaya çalıştım. Bu romanla ilgili ne yorum yapılırsa yapılsın, baba-oğul ilişkisinin ana eksende olduğunu düşünüyorum ben. Varoluşsal sorunları olan bir baba Sait ve sıradan olmadığına inanılan bir oğul Yusuf. Anne ve oğul arasındaki güçlü ve gizemli bağ, babayı zaman zaman bu üçlü dünyanın dışına atıyor aslında. Ve baba belki de küçük bir kız çocuğu ile bu bağı kendi dünyasına aktaracağını düşünüyor bilinçsizce. Ama kızlarının ölümü, Yusuf’un büyüdükçe babası ile olan ilişkisinin bozulması, annenin genç yaşta ölümü ve ölmeden önce büyük sırrı oğluyla paylaşması Sait’i ait olduğu dünyadan soyutlayıp varlığını sürekli sorgulamasına yol açıyor. Yusuf da bu sırrın getirdiği yük ile varoluşsal problemlerin girdabına kapılıyor. O da aslında babası gibi bocalıyor. Şunu da söylemeliyim ki Yusuf’un küçükken annesini iyileştirdiğine inanmıyorum ben, bu sadece insanın kriz anlarında mucizelere inanmaya yatkın oluşundan ileri geliyor. Hele de söz konusu evlat ise onu hep özel yerlerde görmek istiyor. Ancak bu mucizeyi öğrenmesi Yusuf’un yaşamını derinden etkiliyor ve mesleği eczacılığı yapmak yerine şifacılığa sürükleniyor. Bu ise ona hapishane yollarını açıyor. Son olarak, teknik açıdan güçlü bir roman olmasına rağmen, sonlara doğru ritimin çok hızlanması ve bazı olayların roman akışına nasıl hizmet ettiğinin anlaşılamaması eleştiri olarak söylenebilir.

[Yaprak · Rating 4 out of 5]

Kerem Eksen'le tanışma romanım Uyku Krallığı olsun istiyordum aslında. Fakat ben almak isterken yayınevi değişti, stokta bulamadım vs derken tanışma kitabım Ölümden Uzak Bir Yer oldu. 2023 Attilâ İlhan Roman Ödülü'nü kazanan roman bana Nuri Bilge Ceylan filmi izliyormuşum gibi hissettirdi.

Anlatıcı Sait, her şeyden önce çok iyi yaratılmış bir karakter. Bencil, başkalarına göre kendini yer yer üstün gören, coğrafya öğretmeni Sait karakteri NBC filmlerinde gördüğümüz o erkek karakterler gibi... Hayatta tam olarak kendini bir yere konumlandıramayan, melankolik birisi. Kendi babasıyla olan ilişkisiyle başlayarak eşi Ömür ve yeni doğan oğlu Yusuf'un hikayesini dinliyoruz Sait'in ağzından. Kısa ama uzun zamana yayılan bir roman Ölümden Uzak Bir Yer. Bazı gizemleri var kitabın, yazar deşmiyor oraları. Bence iyi ki de deşmiyor. Fakat kapağındaki o orman gibi karanlık ve depresif diyebileceğimiz bir roman bu. Bazı yönlerden okuması benim için zor oldu. İçim sıkıldı. Bence yazar zaten okurunun tıpkı Sait gibi içi sıkılsın istiyor, binevi size gül bahçesi vadetmedim diyor. O nedenle eğer keyifli bir novella okumayı bekliyorsanız bu kitap bu beklenti için kesinlikle yanlış bir tercih olur. Fakat yakın dönemde Türkçe kaleme alınmış iyi bir roman okumak isterseniz, büyük büyük olaylar olmadan karakter analizlerini seven bir okursanız bu romana mutlaka bir şans vermenizi öneririm. Ben Uyku Krallığı'nı da mutlaka okumak istiyorum. İçimden bir ses onu daha çok seveceğimi söylüyor hem.

[Burak Uzun · Rating 5 out of 5]

Ölen bir babayla başlayıp artık yalnız ve ölümle burun buruna gelmiş bir babanın hikâyesinin sonuna doğru ilerleyen bir roman Ölümden Uzak Bir Yer.
Hayat döngüsü içinde oğluna üstün değerler veren bir anne, hayattan beklentileri boşa çıkmış bir baba, arayış içinde bir oğul. Romanın bir yerinde oğul, ormanlar arasında yüzyıllar önceden kalma inşası bitmemiş bir kilisenin kalıntısının hikâyesini dinliyor. Başlanmış ama bitmemiş, hayat döngüsü içinde ardımızda bıraktığımız birçok şey gibi.

[Dilek · Rating 4 out of 5]

Beklediğim gibi çıkmadı. Çok değişik hem kurgu hem hayatın içinden. Sait'le beraber sorgulamalar yaptığımız güzel bir baba oğul ilişkisi okudum. Anlam veremediğim yerler de oldu. Bir de puntoyu biraz daha küçültseydiniz ya çok büyük olmuş 🤨 hem storytel den dinledim hem okudum ama okumak yordu yani.

[Emre · Rating 4 out of 5]

Bu kısacık roman beni allak bullak etti desem yeridir. Başkahramanı Sait’in bilinciyle, dış anlatıcının birbirine karıştığı değişik bir tonda sunulan olaylar, bakışlar, yorumlar ve hatta değerler, sürükleyici bu metin boyunca sürekli değişip durdu. Küçümsenmeyecek bir tempoda olan bu süreç hikayenin doğallığını, içtenliğini ve okurun dahiliyetini olumsuz etkilemiyor bence. Hatta bunun ötesinde pek çok soru ve sorgulamaya yol açarak hikayeye daha da yakınlaştırıyor bence okuru. Kendi adıma çok tat aldım bu anlatımdan.

Benim okuma zevkim, bazı yan karakterleri tam olarak konumlandıramadığım için ve daha önemlisi kitapta önemli yer tutan bazı tıbbi durumlar okurken kafamda küçümsenmeyecek soru işaretleri oluştuğundan biraz azaldı sadece.

Bir de spoiler sayılır mı bilemiyorum ama ölümle dolu bir yer olarak anabileceğim kitabın adının zıtlığı da, öykünün işaret ettiği gibi, bir arayışı, bir hedefi anlatması açısından kitabı güzel tamamlıyor bence.

[ser · Rating 3 out of 5]

Ölümden Uzak Bir Yer, bir baba-oğul çatışmasını çok ilginç bir bağlamda ele alan ve çok akıcı bir dille yazılmış bir anlatıydı ama okurken bir şeyler tam olgunlaşmamış da ham kalmış gibi hissettim. Yine de hoş bir okuma deneyimiydi.

[goneisgone · Rating 5 out of 5]

“Mutlu aileler birbirine benzerler, her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu vardır.” Tolstoy’un Anna Karenina adlı muhteşem romanı bu cümleyle açılır. Cümlenin yoğunluğundan bir roman çıkar deriz ya hep, buyurun işte o cümledeki birçok şeyi bize yaşatacak olan romanı Kerem Eksen yazmış.

Mutlu bir aile tablosuyla açılan roman görünenin ardına karanlığa doğru sürükleniyor ve aile kötü kadere teslim oluyor. Okur burada kendini nerede konumlandırır bilemem fakat ben okurken basbayağı onlarla gülüp ağladım. “Hikâye anlatma”nın değerini kavrayabilen okurlar, romanın bütün boşluklarında kendine illâki bir yer açacak, ailenin tüm bireyleriyle de bütünleşecektir.  

Roman, Manisa ve Çanakkale çevresinde farklı zamanlarda konumlanıyor. Ailenin yaşamış olduğu “esrarengiz olay” onlar için hayatlarının dönüm noktasını teşkil ediyor. Okuyunca bu olayın romanı nasıl ikiye böldüğünü fark edeceksiniz.  

Romandaki “ölüm” teması ailenin savruluşu üzerinden okura sunuluyor. Okura bir yandan da şu soru soruluyor aslında: “ölüm, hayatımızda yadsıyamayacağımız bir gerçek; fakat biz ölümü hayatımız içinde bir yere konumlandırabiliyor muyuz?”  

Okur olarak roman boyunca ölümün yarattığı bu rahatsızlık verici soru sizi sürekli düşünmeye sevk ediyor. Geride kalanların yani hayatı her yönüyle “yaşayan”ların aslında ölüme de kapılarını kapatamadıklarını gösteriyor. Ölümün etkisi yaşamın her anında kendini gösteriyor.  

Romanda yapılan bazı bilinçli tercihler romanın sürükleyiciliğini yoğun şekilde artırıyor, ilk başlarda size aksini hissettirse de.  Romanda değinilen baba-oğul, orta sınıfın ikilemi, tevekkül, kader anlayışı, şiddet gibi meseleler de temayı destekleyen nitelikli başlıklar olarak kendine yer buluyor.

Kerem Eksen’den okumuş olduğum ilk kitaptı. Diğerleriyle de mutlaka tanışacağız, çağdaş romancılığımız ve öykücülüğümüzde meselesi olan nitelikli yazarları bulmak kolay olmuyor çünkü.  

İyi okumalar…  

 

[Zeynep Esin · Rating 5 out of 5]

Bu kitap içime su serpti. Demekki çokça gerçek olmayan romanlar okumuşum. “Evet ya” dedim, “roman dediğin böyle akmalı, hayat tam olarak da böyle bir yer işte. Doğanlar, ölenler, açıklanamayanlar, anlaşılmayanlar, öyle kaldığı gibi kalanlar.” Nasıl iyi geldi o gerçeklikle vakit geçirmek. Çok sevdim Kerem Eksen’i. Diğer eserlerini de merak ettim. Çokça yerde durdum, evet bu tam böyle bir histi, nasıl bulmuş çıkarmış kelimelere dökmüş dedim. Yer yer duyguların yoğunluğundan ara vermek zorunda buldum kendimi. Yer yer elimden bırakamadım. Çok güzeldi, tavsiye ederim.

[namıdiğerniçe · Rating 3 out of 5]

İçimde ne sorgular açtı beni nerelere götürdü tarif edemem. Baba oğul hikayesiyle Sait ve Yusuf'u görüyoruz, dinliyoruz. Kapağı gerçekten konuya çok uyumlu seçilmiş. Biraz melankolik ve serin, sonbahar havası var romanda insan okurken sisle kaplanıyor sanki zihni. Nedense Yusuf hiç büyümedi benim gözümde hep çocuktu, Sait de baba olmaya çalıştı hep. Çalıştı diyorum çünkü nasıl olacağını bilemedi, sahiplenemedi oğlunu oğlum diyemedi son anlarına dek.
...Ne de olsa yaşıyor abla, ağaç gibi olsa da yaşıyor. Yaşayanlar için her zaman yapacak yeni bir şey vardır...

[Deniz · Rating 4 out of 5]

Okurken uzun bir süre neden bu kitap Attila İlhan roman ödülü almış diye düşündüm. Fakat, sonlarına doğru, tuhaflığıyla hayata dair anlatmak istediği şeyleri kavradığımı düşünüyorum.

"Bazı hakikatler insanın içini kaplar, bütün damarlarına, sinir uçlarına kadar her yerini doldurur ama bir damlasını bile dışarı atamazsın, kimseye bir şey anlatamazsın, büyük hakikatler böyledir işte, kimse bir şey anlamaz, kimse bir şey demez, sen kendi muhteşem hayatında tek başına kalırsın."

[Övgü Toköz · Rating 4 out of 5]

Kitap hakkindaki yorumlarimi iceren videom: https://youtu.be/UaieSj5Kq10

[Seyma · Rating 4 out of 5]

Çok güzel bir anlatım tarzıyla baba oğul hikayesi. İlk defa baba perspektifinden bir şey okudum sanırım. Etkileyici ve bolca düşündürücüydü.

[aurora · Rating 4 out of 5]

Çok değişik bir kitaptı... Bir an güzel şeyler olurken, mutluyken bir süre sonra her şey yerle bir oluyor farklı ruh hallerine sokuyor sizi. Bakış açısını okuduğumuz karakter düşünmeyi ve kendi kendine konuşmayı asla bırakmadığı; bir yandan da dengesiz olduğu için çok iyi anlayabildim kendisini. Gayet akıcı bir kitaptı

[Dogan · Rating 4 out of 5]

Arka kapak yazısında özetlenen hikayenin 145 sayfada nasıl anlatılmış olabileceğini merak ederek romana başladım. Üçüncü tekil anlatıcı ve yoğunlaştırılmış bir anlatım dili ile arka kapakta bahsedileni ve çok daha fazlasını başarıyla anlatabilmiş yazar.

85 sayfadan oluşan ilk bölümde anlatıcı, okur ile karakterler arasında müthiş bir mesafe kuruyor. Yaşanan olaylar fazlasıyla trajik olsa da bu mesafe sayesinde olayları insan hayatının olağan evreleri olarak görüp karakteler ile özdeşleşmek zorunda bırakılmıyoruz. Anlatıcı zaman zaman ana karakter ile birleşiyor, hikayeyi ve yaşanan acıyı daha yakından hissedetmek için okura fırsatlar yaratıyor. Yine aynı anlatıcı bir anda tanrısal bir anlatıma geçerek gelecekten bir haber veriyor ya da olmadık bir yerde mizaha başvurara okuru tekrar mesafeli bir alana çekiyor. Ustalıkla kurulmuş bu anlatıcı hedefe odaklı ve yüklerinden kurtulmuş bir anlatım dili ile birleşince ortaya oldukça başarılı bir ilk bölüm çıkmış.

60 sayfadan oluşan ikinci bölümde ise anlatıcı ve anlatım dili tercihleri bir hayli değişiyor. Yaşanan olaylar uzun uzun anlatılıyor. Bu olayların karakterleri ve birbirleriyle olan ilişkileri nasıl etkilediği üzerinde fazlasıyla duruluyor. Anlatıcı, bunların dışında kendini pek fazla ortaya koymuyor. Ana karakterlerle özdeşleşme ya da aniden olayları insan hayatının olağan evreleri şeklinde göstermeye çalışmıyor. Anne karakterin yavaş yavaş aradan çekilmesi ve ilk bölümdeki mistik olayın yarattığı beklentinin net bir şekilde karşılanmamasıyla birlikte roman bir baba-oğul ilişkisi ve hesaplaşmasına dönüşüyor. Anlatıcının maharetlerini gösterebileceği alanı da daraltan bir değişim olmuş bu.

Hikaye, İlk bölüm bittiğinde birçok farklı noktaya gidebilecek potansiyele sahipken iyi anlatılmış ve iyi bir finale bağlanmış bir baba-oğul anlatısına dönüşüyor.

[Hilal · Rating 3 out of 5]

Ömür anne, Yusuf çocuk, Sait baba.
Ölüm, hayat, baba oğul ilişkisi.
“Dünya kenarından kırpılmış, insanlar bir tarafta Yusuf’la ailesi öbür tarafta.” 38

İyi bir şey vardı bu çocukta masumca bir şey büyürken de onu öylece ruhunda saklamış olmalıydı çünkü demişti Ömür babasını küçük yaşta kaybeden oğlanlar isteselerde kötü insanlar olamazlar.
Sonra unutuldu bu evet insan unutuyor işte zamanla sıradan işler önemsiz didişmeler basit hadiseler hepsi gelip o güzel hayatı işgal ediyor işte şimdi de başka sıkıntılar oysa unutmamak gerek. 12

Hamurunda mutsuzluk var belki neden olmasın bazı insanlar öyledir ömürle Sait artık yalnızlar nihayet derin bir nefes almak evdeki yeni hayata başlamak istiyorlar ancak mümkün değil ikisinde de takat yok takati olan tek kişi bebek ne kadar ağlasa nefesi tükenmiyor. 20-21

Ders anlatırken bütün yaptığı uykusuzuz zihninin sağına soluna saçılmış parçaları toplamak hepsi birbirine karışıyor gene de bozuntuya vermeden devam ediyor varsın böyle öğrensinler nasılsa unutacaklar. 21

Kalkıp bir şey demeden denize doğru yürüyor kıyıdan ufku izliyor sonsuz sayıda ihtimalin insanları beklediği yer orası her şeyin ilacı orada yavaş yavaş denize girip kendini suya bıraktığında sıkıntısının biraz olsun dağıldığını hissediyor. 32

“Çünkü insanlara verecek bir şeyim yok ellerim ellerimdir işte herkesinki gibi eller içinde damarlar var kaslar var fakat esas olan ne hissettiğindir insanın önce içinde bir ışık görmesi gerekir kendi ateşini içindeki kordon yakması gerekir ve bu kolay değil” 129

“Yoksa başka şeylerde yapardı ne de olsa yaşıyor abla bir ağaç gibi yaşıyor ama o da bir şeydir yaşayanlar için her zaman yapacak yeni bir şey vardır.
her şeyi anlayan tüm hataları mazur gören ve bunu mümkün mertebe konuşmadan yapan biri olmak istiyor” 97