What do you think?
Rate this book
De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom
Renée, verarmde telg uit een voornaam geslacht, leidt samen met haar gezin een teruggetrokken bestaan op het Franse platteland. Ze lijkt als twee druppels water op haar moeder Hélène. Als deze onverwacht sterft bedenkt Renée samen met haar man een plan. Ze doen alsof niet Hélène maar Renée zelf is overleden. Renée neemt de identiteit van haar moeder aan, zodat het echtpaar geen erfbelasting hoeft te betalen. Het lijkt een briljant idee. Maar ze voorziet niet dat er geen weg terug is. Ze zal de rest van haar lange leven met de gevolgen moeten leven.
De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom is een tragikomisch verhaal over leeftijd en identiteit, feit en fictie en het ontdekken van onvermoede talenten. Lucas Zandberg liet zich voor dit verhaal inspireren door de controverse rondom Jeanne Calment (1875-1997), de oudste mens ooit.
De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom is een tragikomisch verhaal over leeftijd en identiteit, feit en fictie en het ontdekken van onvermoede talenten. Lucas Zandberg liet zich voor dit verhaal inspireren door de controverse rondom Jeanne Calment (1875-1997), de oudste mens ooit.
240 pages, Paperback
Published March 29, 2022
1 person is currently reading
21 people want to read
About the author
Lucas Zandberg
22 books21 followersLucas Zandberg (1977) debuteerde in 2007 met een roman over Elisabeth van Oostenrijk-Hongarije. In 2010 verscheen De laatste maîtresse, een historische roman over een courtisane aan de vooravond van de Franse Revolutie. De anderhalf jaar later verschenen biografische roman Mayling gaat over de invloedrijke echtgenote van de Chinese nationalistische politicus Chiang Kai-Shek en vormt een venster op de geschiedenis van China in de twintigste eeuw. In 2015 verscheen De vergeten prins, geïnspireerd op het leven van Wiwill, de jong gestorven halfbroer van koningin Wilhelmina. De rendementsdenker uit 2017 is een satirische onderwijsroman. In 2019 werd dit boek bewerkt voor het theater. Later dat jaar verscheen weer een historische roman: Keizerlijk geel. In 2022 volgde De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
June 15, 2022
Identiteitsfraude van de bovenste plank
Française Jeanne Louise Calment (1875-1997) viel de eer te beurt om negen-en-een-half jaar lang de titel 'oudst nog levende mens ooit' te dragen, waarbij ze een Japanner 'op leeftijd' met ferme pas voorbij stevende. Volgens de documenten uit het bevolkingsregister van Arles – ze heeft Van Gogh nog persoonlijk gekend – heeft ze uiteindelijk bijna 122-en-een-half jaar geleefd. Sluitend bewijs zou je zeggen, ware het niet dat de data onlangs alsnog in twijfel zijn getrokken door een Russisch duo.
De (on)waarschijnlijke levensloop van de kranige Calment sprak Lucas Zandberg tot de verbeelding en hij gebruikte deze als basis voor zijn roman De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom.
Eerder al ging Rascha Peper hem voor, door facetten uit het leven van Calment als leidraad te gebruiken bij het schrijven van haar roman Kiew, Kiew. Fransman Michel Allard en het schrijversduo Lucien de Cock (Vlaams geriater) en zijn vrouw Helga Michiels – ze waren de laatste jaren van haar leven bevriend met Calment – hebben geschreven over haar leven en beslommeringen. Zandberg heeft er echter niet voor gekozen om haar exacte levensloop te beschrijven, maar heeft de wetenswaardigheden over deze vrouw creatief gebruikt en op geestige wijze verwerkt tot een roman over de levenswandel van zijn personage Hélène Dubois.
Renée en Célestin wonen met hun zoontje Étienne in het fictieve, slaperige dorpje Donsières. Veel te makken hebben ze niet, maar de bezoekjes van Renée's moeder Hélène worden steevast vergezeld door een goed gevulde, welkome enveloppe. In tegenstelling tot haar dochter is de jeugdige Hélène die, ondanks de zestig lentes die ze al telt, behept is met een gave, rimpelloze huid en een jeugdige uitstraling, waardoor er soms verwarring ontstaat over wie moeder of dochter is. Wanneer Hélène tijdens een logeerpartij nochtans volkomen onverwacht het loodje legt, is het Célestin die daar een slaatje uit wil slaan en derhalve wordt een plan geboren om onder de aanzienlijke successierechten uit te komen. Ze laten Renée sterven, zodat zij de identiteit en het vermogen van haar moeder over kan nemen. Een behoorlijk lucratieve business, die zij tot haar dood vol zal moeten houden. Al weet ze dan nog niet dat ze 'behoorlijk' oud zal worden.
Vanwege de angst voor ontdekking leeft het gezin teruggetrokken, onder het mom van; oma leeft – na het overlijden van haar dochter – samen met schoonzoon en kleinzoon. Het geluk lacht haar echter niet lang toe, want zowel Célestin als Étienne zijn geen lang leven beschoren.
Renée (ehhh, Hélène) moet in haar leven diverse hobbels nemen om niet door de mand te vallen. Zo ontmoet ze mensen die in haar de dochter herkennen, maar ook oude vriendinnen van de moeder die herinneringen willen ophalen. Maar al doende leert ze en er dient zich regelmatig een uitweg of foefje aan waardoor ze door de mazen van het net der onwaarheid weet te glippen.
Zandberg volgt de belangrijkste anekdotes die er bekend zijn uit het leven van Calment en lardeert deze met droge humor, hoewel hij ook de tragiek van zijn personage niet uit het oog verliest. Het verdient een compliment dat een mannelijk auteur vanuit het vrouwelijk ik-perspectief het verhaal op een geloofwaardige manier vertelt. In de tweede helft van het boek komt hij goed op stoom. De wat ouderwets aandoende taal, die goed aansluit bij de eerste helft van de twintigste eeuw, wordt wat losser en zijn hoofdpersonage steeds eigenzinniger. Tot een brandje in haar appartement roet in het eten gooit en ze het dringende advies krijgt te verhuizen naar een verzorgingshuis.
'De ouderdom haalde mij in. Om mij heen vielen mijn vriendinnen uit de parochie als overrijpe appels van de boom. Ze maakten haast om het aardse bestaan af te sluiten. Om de haverklap droegen we een van ons ten grave, terwijl we ons allemaal afvroegen wie als volgende aan de beurt was, tot er op een dag een einde aan deze traditie kwam omdat ik als laatste overbleef. Ik had hen allemaal overleefd. Bij de laatste begrafenis in 1982 voelde ik me ernstig benadeeld, tot ik me herinnerde dat ik vierentachtig was.'
En Hélène's ogenschijnlijk hoge leeftijd (vooral in combinatie met haar opmerkelijk kwieke uitstraling) trekt de aandacht van kranten en wetenschappers, maar ze vindt alle publiciteit maar niets, weigert zelfs om haar honderdste verjaardag te laten opluisteren met een persoonlijk bezoek van de burgemeester, en journalisten houdt ze liever op een afstand.
''Gefeliciteerd, mevrouw Dubois, u bent jarig en de oudste persoon van Frankrijk!' riep hij overdreven luid en duidelijk. 'Hoe voelt dat?'
'Niet anders dan andere dagen, ' zei ik. 'U hoeft trouwens niet zo te schreeuwen.'
'Wat is het geheim van uw hoge leeftijd?'
'Gewoon doorademen, niet doodgaan.'
'En wat voor toekomst verwacht u?'
'Een heel erg korte.''
Mevrouw Cornu, directrice van het verzorgingshuis, is bijzonder content met het feit dat de oudste-mens-ooit toevallig in háár domein woont en doet er alles aan om de krant te halen. Naarmate Hélène ouder wordt, groeit bij haar – ondanks dat ze op hoge leeftijd nog altijd zeer bij de pinken is, kringelt haar de mist van de reminiscentie af en toe in haar hoofd – navenant de angst voor verspreking en dit noopt haar om al bij leven foto's en documenten te vernietigen die haar identiteitsfraude alsnog aan het licht zouden kunnen brengen. Zal iemand erin slagen om haar te ontmaskeren?
Op de leeftijd van 122 jaar en 164 dagen sterft Hélène. Ze werd 'slechts' 99 jaar.
Française Jeanne Louise Calment (1875-1997) viel de eer te beurt om negen-en-een-half jaar lang de titel 'oudst nog levende mens ooit' te dragen, waarbij ze een Japanner 'op leeftijd' met ferme pas voorbij stevende. Volgens de documenten uit het bevolkingsregister van Arles – ze heeft Van Gogh nog persoonlijk gekend – heeft ze uiteindelijk bijna 122-en-een-half jaar geleefd. Sluitend bewijs zou je zeggen, ware het niet dat de data onlangs alsnog in twijfel zijn getrokken door een Russisch duo.
De (on)waarschijnlijke levensloop van de kranige Calment sprak Lucas Zandberg tot de verbeelding en hij gebruikte deze als basis voor zijn roman De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom.
Eerder al ging Rascha Peper hem voor, door facetten uit het leven van Calment als leidraad te gebruiken bij het schrijven van haar roman Kiew, Kiew. Fransman Michel Allard en het schrijversduo Lucien de Cock (Vlaams geriater) en zijn vrouw Helga Michiels – ze waren de laatste jaren van haar leven bevriend met Calment – hebben geschreven over haar leven en beslommeringen. Zandberg heeft er echter niet voor gekozen om haar exacte levensloop te beschrijven, maar heeft de wetenswaardigheden over deze vrouw creatief gebruikt en op geestige wijze verwerkt tot een roman over de levenswandel van zijn personage Hélène Dubois.
Renée en Célestin wonen met hun zoontje Étienne in het fictieve, slaperige dorpje Donsières. Veel te makken hebben ze niet, maar de bezoekjes van Renée's moeder Hélène worden steevast vergezeld door een goed gevulde, welkome enveloppe. In tegenstelling tot haar dochter is de jeugdige Hélène die, ondanks de zestig lentes die ze al telt, behept is met een gave, rimpelloze huid en een jeugdige uitstraling, waardoor er soms verwarring ontstaat over wie moeder of dochter is. Wanneer Hélène tijdens een logeerpartij nochtans volkomen onverwacht het loodje legt, is het Célestin die daar een slaatje uit wil slaan en derhalve wordt een plan geboren om onder de aanzienlijke successierechten uit te komen. Ze laten Renée sterven, zodat zij de identiteit en het vermogen van haar moeder over kan nemen. Een behoorlijk lucratieve business, die zij tot haar dood vol zal moeten houden. Al weet ze dan nog niet dat ze 'behoorlijk' oud zal worden.
Vanwege de angst voor ontdekking leeft het gezin teruggetrokken, onder het mom van; oma leeft – na het overlijden van haar dochter – samen met schoonzoon en kleinzoon. Het geluk lacht haar echter niet lang toe, want zowel Célestin als Étienne zijn geen lang leven beschoren.
Renée (ehhh, Hélène) moet in haar leven diverse hobbels nemen om niet door de mand te vallen. Zo ontmoet ze mensen die in haar de dochter herkennen, maar ook oude vriendinnen van de moeder die herinneringen willen ophalen. Maar al doende leert ze en er dient zich regelmatig een uitweg of foefje aan waardoor ze door de mazen van het net der onwaarheid weet te glippen.
Zandberg volgt de belangrijkste anekdotes die er bekend zijn uit het leven van Calment en lardeert deze met droge humor, hoewel hij ook de tragiek van zijn personage niet uit het oog verliest. Het verdient een compliment dat een mannelijk auteur vanuit het vrouwelijk ik-perspectief het verhaal op een geloofwaardige manier vertelt. In de tweede helft van het boek komt hij goed op stoom. De wat ouderwets aandoende taal, die goed aansluit bij de eerste helft van de twintigste eeuw, wordt wat losser en zijn hoofdpersonage steeds eigenzinniger. Tot een brandje in haar appartement roet in het eten gooit en ze het dringende advies krijgt te verhuizen naar een verzorgingshuis.
'De ouderdom haalde mij in. Om mij heen vielen mijn vriendinnen uit de parochie als overrijpe appels van de boom. Ze maakten haast om het aardse bestaan af te sluiten. Om de haverklap droegen we een van ons ten grave, terwijl we ons allemaal afvroegen wie als volgende aan de beurt was, tot er op een dag een einde aan deze traditie kwam omdat ik als laatste overbleef. Ik had hen allemaal overleefd. Bij de laatste begrafenis in 1982 voelde ik me ernstig benadeeld, tot ik me herinnerde dat ik vierentachtig was.'
En Hélène's ogenschijnlijk hoge leeftijd (vooral in combinatie met haar opmerkelijk kwieke uitstraling) trekt de aandacht van kranten en wetenschappers, maar ze vindt alle publiciteit maar niets, weigert zelfs om haar honderdste verjaardag te laten opluisteren met een persoonlijk bezoek van de burgemeester, en journalisten houdt ze liever op een afstand.
''Gefeliciteerd, mevrouw Dubois, u bent jarig en de oudste persoon van Frankrijk!' riep hij overdreven luid en duidelijk. 'Hoe voelt dat?'
'Niet anders dan andere dagen, ' zei ik. 'U hoeft trouwens niet zo te schreeuwen.'
'Wat is het geheim van uw hoge leeftijd?'
'Gewoon doorademen, niet doodgaan.'
'En wat voor toekomst verwacht u?'
'Een heel erg korte.''
Mevrouw Cornu, directrice van het verzorgingshuis, is bijzonder content met het feit dat de oudste-mens-ooit toevallig in háár domein woont en doet er alles aan om de krant te halen. Naarmate Hélène ouder wordt, groeit bij haar – ondanks dat ze op hoge leeftijd nog altijd zeer bij de pinken is, kringelt haar de mist van de reminiscentie af en toe in haar hoofd – navenant de angst voor verspreking en dit noopt haar om al bij leven foto's en documenten te vernietigen die haar identiteitsfraude alsnog aan het licht zouden kunnen brengen. Zal iemand erin slagen om haar te ontmaskeren?
Op de leeftijd van 122 jaar en 164 dagen sterft Hélène. Ze werd 'slechts' 99 jaar.
July 9, 2022
Per toeval kwam ik in gesprek met Lucas Zandberg en kocht ik ‘De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom’. Het is een boek waar ik enorm van genoten heb, want het is een grappig verhaal over waarheid, leugen en hypocrisie.
De schrijfstijl is ironisch, beeldend en toegankelijk. Door de ironie in ‘De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom’ is er voor mijn gevoel een relatie met het werk van Austen. Het gaat in de pageturner om het aan de kaak stellen van individuele hypocrisie door steeds de gecreëerde waarheid van Renee Dubois te confronteren en mogelijk te ondermijnen. Een voorbeeld hiervan zijn de brieven van haar moeder die ervoor zorgen dat ze haar moeder beter leert kennen (waarheid). En ze heeft deze brieven nodig om haar eigen leugen in stand te houden. Deze contrasten en parallellen komen meer voor en geven het verhaal een dynamiek die onweerstaanbaar is!
Zo ontstaat er een intrigerend spel tussen waarheid en leugen rondom Helene Dubois. Realistisch en overtuigend met grappige situaties weet het verhaal de lezer van begin tot eind te boeien. Renee is een vrouw die door de situatie zich steeds bewust moet zijn dat ze niet is wie ze is. De auteur spaart zijn personage niet en dat levert bijzondere situaties op waarin je als lezer bewondering, medelijden en bewondering krijgt voor deze identiteitsfraudeur. Op dit punt is Zandberg sterker dan Austen, omdat zijn personages meer overtuigen.
Daarnaast verdient de auteur een compliment voor de beschrijving van de verschillende tijdvakken waarin het verhaal zich afspeelt. Deze weet hij steeds realistisch en tot in de details verzorgd weer te geven. Het versterkt de sfeer in het verhaal, waardoor de tijdspanne waarin Renee heeft geleefd nog eens benadrukt wordt.
Dus voor de lezers die van romans houden met een ironische inslag is deze roman van de literaire zoon van Jane Austen een mustread. Het spel met parallellen en contrasten zorgt voor een verhaal dat de lezer van begin tot eind zal boeien.
De schrijfstijl is ironisch, beeldend en toegankelijk. Door de ironie in ‘De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom’ is er voor mijn gevoel een relatie met het werk van Austen. Het gaat in de pageturner om het aan de kaak stellen van individuele hypocrisie door steeds de gecreëerde waarheid van Renee Dubois te confronteren en mogelijk te ondermijnen. Een voorbeeld hiervan zijn de brieven van haar moeder die ervoor zorgen dat ze haar moeder beter leert kennen (waarheid). En ze heeft deze brieven nodig om haar eigen leugen in stand te houden. Deze contrasten en parallellen komen meer voor en geven het verhaal een dynamiek die onweerstaanbaar is!
Zo ontstaat er een intrigerend spel tussen waarheid en leugen rondom Helene Dubois. Realistisch en overtuigend met grappige situaties weet het verhaal de lezer van begin tot eind te boeien. Renee is een vrouw die door de situatie zich steeds bewust moet zijn dat ze niet is wie ze is. De auteur spaart zijn personage niet en dat levert bijzondere situaties op waarin je als lezer bewondering, medelijden en bewondering krijgt voor deze identiteitsfraudeur. Op dit punt is Zandberg sterker dan Austen, omdat zijn personages meer overtuigen.
Daarnaast verdient de auteur een compliment voor de beschrijving van de verschillende tijdvakken waarin het verhaal zich afspeelt. Deze weet hij steeds realistisch en tot in de details verzorgd weer te geven. Het versterkt de sfeer in het verhaal, waardoor de tijdspanne waarin Renee heeft geleefd nog eens benadrukt wordt.
Dus voor de lezers die van romans houden met een ironische inslag is deze roman van de literaire zoon van Jane Austen een mustread. Het spel met parallellen en contrasten zorgt voor een verhaal dat de lezer van begin tot eind zal boeien.
October 17, 2022
Eerder dit jaar las ik "Moeders lichaam" van Joris van Casteren, een non-fictie boek over een man die uit financieel gewin de dood van zijn moeder verheimelijkt. Een mooi boek, ontstaan nadat Van Casteren een krantenberichtje over de zaak had gelezen. Lucas Zandberg overkwam hetzelfde, maar bij hem betrof het een Franse vrouw, die 122 was geworden en daarmee veruit de oudste mens ooit was geweest. In werkelijkheid zou ze echter ruim vijftig jaar eerder de identiteit van haar moeder hebben overgenomen en was ze bij haar overlijden "slechts" 99 jaar. Waar Van Casteren journalistiek te werk ging, deed Zandberg dat als literator. Hij stelde zich voor hoe het is iemand anders te spelen en op den duur te worden. Het zou allemaal ordinaire oplichterij van een zonderling mens zijn gebleven, als ze niet zo oud was geworden. Was ze eerder gestorven, dan had er geen haan naar het bedrog gekraaid. Het beste gedeelte van Zandbergs boek zijn wat mij betreft de delen 1 en 2, als de ik-figuur nog een "gewone" vrouw is die identiteitsfraude heeft gepleegd, inclusief de angst voor ontdekking en gewetensnood. In deel 3 wordt ze stokoud en recordhoudster, en verliest ze langzaam aan haar geweten en wordt ze min of meer onkwetsbaar in haar bedrog, dus oninteressanter. Dan wreekt zich ook een beetje dat het boek in de ik-vorm is geschreven, want helder formuleren past niet meer bij een 122-jarige. Maar goed, dat is een detail. Ik zou niet weten hoe het anders zou kunnen. Ik heb er in elk geval van genoten, net als destijds van Van Casteren.
July 12, 2022
Renée-(en)Hélène nam me vanaf de eerste pagina mee in haar gelogen levensverhaal dat volstrekt geloofwaardig is. Hoewel de vrouw eindeloos saai is, is haar verhaal dat op geen enkel moment. Het is gewoonweg onmogelijk te stoppen in en met haar leugen. Het onooglijke theeservies van Hélène loopt als een rode draad door het boek en liet me telkens glimlachen. Net als de ongemakkelijke gesprekken met mensen die Renée óf Hélène verkeerd herkenden. Een mustread voor alle historische boekenliefhebbers (en ben je niet zo'n liefhebber, dan raad ik dit boek alsnog aan).
April 11, 2022
Zeer onderhoudend
Wat heb ik genoten van dit soepel geschreven verhaal. Het gegeven (vrouw verwisselt van identiteit met haar overleden moeder om zo haar uitkering te blijven ontvangen) spreekt bijzonder tot de verbeelding. Deze ene beslissing, genomen in een opwelling, zal het haar steeds lastiger maken en haar de rest van haar leven achtervolgen. Er is geen weg terug, alles wordt alleen maar erger. En al weet je als lezer van te voren dat dit het geval is, des te knapper is het dat het verhaal je volledig in zijn greep houdt tot de laatste pagina. Heel goed gedaan. Het verhaal stokt nergens, leest als de spreekwoordelijke trein en liet me hier en daar glimlachen. Een aanrader!
Wat heb ik genoten van dit soepel geschreven verhaal. Het gegeven (vrouw verwisselt van identiteit met haar overleden moeder om zo haar uitkering te blijven ontvangen) spreekt bijzonder tot de verbeelding. Deze ene beslissing, genomen in een opwelling, zal het haar steeds lastiger maken en haar de rest van haar leven achtervolgen. Er is geen weg terug, alles wordt alleen maar erger. En al weet je als lezer van te voren dat dit het geval is, des te knapper is het dat het verhaal je volledig in zijn greep houdt tot de laatste pagina. Heel goed gedaan. Het verhaal stokt nergens, leest als de spreekwoordelijke trein en liet me hier en daar glimlachen. Een aanrader!
August 4, 2023
Zoals steeds is het weer genieten van Lucas Zandberg zijn schrijfkunsten.
Het boek brengt een fictief relaas geïnspireerd op het leven van Jeanne Calment (1875-1997) en de theorie dat zij in werkelijkheid haar reeds lang overleden dochter was.
Het is niet Jeanne (of haar dochter Yvonne) die we volgen in dit boek maar Renée, die na de dood van haar moeder Hélène haar identiteit overneemt. Renée slaagt er wonderwel in en zo komt zij te boek te staan als oudste mens ooit.
Het boek brengt een fictief relaas geïnspireerd op het leven van Jeanne Calment (1875-1997) en de theorie dat zij in werkelijkheid haar reeds lang overleden dochter was.
Het is niet Jeanne (of haar dochter Yvonne) die we volgen in dit boek maar Renée, die na de dood van haar moeder Hélène haar identiteit overneemt. Renée slaagt er wonderwel in en zo komt zij te boek te staan als oudste mens ooit.
November 2, 2022
In het begin interessant en intrigerend. Qua idee. In de helft van het aantal hoofstukken en met een enorme versnelling in het verhaal zou het leuk zijn gebleven. Nu langdradig.
Hoe een dochter die het leven van haar moeder overneemt wanneer deze onverwacht sterft terechtkomt in een leven in leegte, leugens, fictie en verlies.
Hoe een dochter die het leven van haar moeder overneemt wanneer deze onverwacht sterft terechtkomt in een leven in leegte, leugens, fictie en verlies.
November 26, 2023
Leuk, maar begint wat te kabbelen in de tweede helft.
November 29, 2022
Het boek begint leuk maar de personen blijven vlak en het verhaal wordt langdradig. Het onderwerp is interessant, temeer omdat het gebaseerd is op een echte gebeurtenis. Het verhaal heeft helaas te veel herhalingen en de brieven die moeder aan een vriendin geschreven heeft worden door de hoofdpersoon twee keer voor het eerst gelezen. Matig boek.
Displaying 1 - 9 of 9 reviews