Κατά Ιωάννη

by Σπύρος Πετρουλάκης

Χανιά, σήμερα

Στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεγράκης ανακαλύπτει μια αριστουργηματική και συνάμα «βλάσφημη» εικόνα, που κανείς δεν θα περίμενε να βρίσκεται σ’ ένα μοναστήρι. Ποιος είναι, άραγε, ο άγνωστος δημιουργός της, του οποίου την τέχνη χαρακτηρίζει ένας γνήσιος και απαράμιλλος ρεαλισμός, και κυρίως πώς έφτασε να ακολουθήσει μια τόσο τολμηρή τεχνική στις αγιογραφίες του;
Σε ένα ταξίδι του στη Σμύρνη ο Βεγράκης θα βρει την άκρη της ιστορίας σε ένα εντελώς απρόσμενο μέρος. Επιστρέφοντας στα Χανιά, θα του αποκαλυφθεί μια τραγική ιστορία, βαθιά θαμμένη στη μνήμη της πόλης.


Χανιά, 1900-1922

Μια μάνα ψαλιδίζει με άκαρδο πείσμα τις φτερούγες που πάνε να φυτρώσουν στις πλάτες του παιδιού της. Ξεφεύγοντας για λίγο από το υγρό υπόγειο, τη φυλακή του, ο Ιωάννης, ένας «ατελής» άνθρωπος, πασχίζει να φτάσει στην τελειότητα. Ο νεαρός ζωγράφος τολμά το αδιανόητο, αδιαφορώντας για το τίμημα. Βλασφημία ή ωδή στον έρωτα είναι η δημιουργία του; Ποιος, όμως, μπορεί να κρίνει την τέχνη που πηγάζει από την αλήθεια της ψυχής;
Στη δίνη της ανασφάλειας και των τραγικών ιστορικών γεγονότων, δύο νέα παιδιά δεν διστάζουν να ερωτευτούν μέχρις εσχάτων. Έναν αιώ­να μετά, η αγάπη, η ανθρώπινη αναλγησία και το φοβερό τέλος είναι αδύνατο να ξεχαστούν…

Genres: Historical Fiction

496 pages, Paperback

Published April 1, 2022

About the author

Ο Σπύρος Πετρουλάκης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, έχοντας ζήσει επίσης στο Ρέθυμνο και στα Χανιά από όπου και κατάγεται. Έχει δύο παιδιά, την Ειρήνη και τον Κωνσταντίνο. Είναι συνθέτης και στιχουργός. Τραγούδια του περιλαμβάνονται σε CD πολλών γνωστών καλλιτεχνών, ενώ έχει γράψει μουσική και τραγούδια για ντοκιμαντέρ και θεα­τρικές παραστάσεις. Παράλληλα, είναι ραδιο­φωνικός παραγωγός στο Δίκτυο FM.
Ασχολείται με τη φωτογραφία (φωτογραφίες του έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί σε ευρωπαϊκά περιοδικά), είναι αφηγητής παραμυθιών, προπονητής και Πανελληνιονίκης στο άθλημα του Taekwondo και έχει ως χόμπι την αναρρίχηση και τις καταδύσεις.
Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το παράθυρο της Νεφέλης (2014), Η εξομολόγηση (2015), H Παναγιά της φωτιάς (2016), Το τελευταίο δαχτυλίδι (2017), Αμαλία (2018), Σασμός (2019), Η νύχτα της αλήθειας (2020), καθώς και τα βιβλία του για παιδιά Στα χνάρια του κουρσάρου Μπαρμπαρόσα (2014), Ο θησαυρός του Κυβερνήτη (2015), Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας (2016), Η συνταγή της ευτυχίας (2016), Το αθάνατο νερό (2019) και Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας σώζει την Πρωτοχρονιά (2020).

(Πηγή: "Εκδόσεις Μίνωας", 2022)

Reviews

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Με ένα βιβλικό τίτλο και μια εικόνα όπως αυτή του εξωφύλλου, ο υποψήφιος αναγνώστης δεν μπορεί παρά να διαβάσει τουλάχιστον το οπισθόφυλλο, αν όχι το βιβλίο κατευθείαν. Εκεί θα βρει μια ιστορία πολύ πολύ ενδιαφέρουσα που κινείται σε παρόν και παρελθόν.

Στα Χανιά του σήμερα, στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεργάκης ανακαλύπτει μια εικόνα απείρου κάλους κρυμμένη κάτω από μια εικόνα της Παναγίας. Με τη χρήση της τεχνολογίας καταφέρνει να διαχωρίσει τις δύο εικόνες, όμως κοιτάζοντας καλύτερα την κρυμμένη εικόνα ανακαλύπτει πως στην ουσία είναι βλάσφημη. Ένα έργο που κανείς δε θα περίμενε να βρει σε ένα μοναστήρι, κι όμως ένα έργο τέχνης με τεχνικές πολύ μπροστά από την εποχή του. Αυτό που δε βρίσκει όμως είναι ο καλλιτέχνης. Φαίνεται πως ακολουθεί εν μέρη τους κανόνες της αγιογραφίας και δεν υπογράφει το έργο του. Όμως ποιος αγιογράφος θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει μια βλάσφημη εικόνα;

Έργο του ίδιου καλλιτέχνη θα βρεθεί μπροστά του σε ένα συνέδριο που παρίσταται στη Σμύρνη. Ούτε εκεί θα μάθει τον καλλιτέχνη αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπος με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για εκείνον και τους πίνακές του. Όταν επιστρέψει στα Χανιά, θα έχει να αντιμετωπίσει μια απώλεια και ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

Στα Χανιά του 1920, ο Ιωάννης, ένα παιδί με ένα χέρι καλό και ένα μισερό, γεννιέται από μια μάνα που καλό δεν έχει στην καρδιά της για κανέναν, ούτε καν για τον ίδιο της το γιο. Το παιδί μεγαλώνει και βάλλεται με κακία και αποστροφή από παντού. Όλοι το αποπαίρνουν και κανείς δεν του δίνει σημασία. Το μόνο που του γαληνεύει την ψυχή είναι η ζωγραφική. Τα χρώματα, τα πινέλα και τα μάτια ενός κοριτσιού που γνώρισε τη μέρα που έχασε τον πατέρα του. Αυτά είναι τα μόνα που του δίνουν ζωή και αυτά ακριβώς του στερούνται στην υπόγεια φυλακή που κρατείται. Τι κι αν αυτός είναι Χριστιανός και το κορίτσι Μουσουλμάνα. Ο έρωτας θρησκείες δεν κοιτά, μόνο θεριεύει μες στις καρδιές των ανθρώπων.

Μια κάποια ελευθερία βρίσκει ο νεαρός Ιωάννης μόνο στο πλάι του θείου του, του ηγούμενου Καλλίνικου. Εκείνος είναι που κάθε φορά τον ελευθερώνει από το υπόγειο και που τον παίρνει μαζί του στο μοναστήρι, όμως ούτε εκεί βρίσκει ηρεμία ο Ιωάννης. Θα έλεγε κανείς πως οι καλόγεροι, άνθρωποι του Θεού όπως είναι, δε θα κακιώνανε σε ένα δεινοπαθημένο παιδί, όμως κάποιους από αυτούς τους ενοχλεί ακόμα και το γεγονός πως έχει μόνο το αριστερό του χέρι και δε θα έπρεπε να κάνει στο σταυρό του με λάθος χέρι.

Νομίζω όλα τα παραπάνω συνοψίζουν όλα όσα μπορώ να αποκαλύψω για την ιστορία του βιβλίου, χωρίς να πω τα μυστικά του. Έχει όλα όσα σας είπα κι ακόμα παραπάνω. Πολλά τα θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο. Τη διαφορά των θρησκειών. Το μίσος ανάμεσα σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Την ανταλλαγή των πληθυσμών. Την αγάπη., Την πίστη σε Θεό κι ανθρώπους. Την ψυχική ασθένεια. Την τέχνη.

Στο «Κατά Ιωάννη» συνάντησα ανθρώπους του Θεού που ήταν χειρότεροι κι από εγκληματίες. Συνάντησα και απλούς ανθρώπους που ήταν άγιοι, γεμάτοι καλοσύνη για τον συνάνθρωπο και ανιδιοτέλεια. Συνάντησα και μια ψυχή που πλήρωνε μια ολόκληρη ζωή κρίματα που δεν ήταν δικά της. Τον συμπόνησα τον Ιωάννη και τον κατάλαβα. Στενοχωρήθηκα με τις στεναχώριες και τις περιπέτειές του και ήθελα για εκείνον ένα άλλο τέλος. Όμως εκείνος μαρτύρησε κι ας μην ανακηρύχθηκε άγιος.

[Yiota Vasileiou · Rating 5 out of 5]

Το ξεκίνησα έχοντας ανάγκη να διαβάσω κάτι εντελώς κόντρα στα συνηθισμένα μου αναγνώσματα. Τι να σας πω βρε παιδιά… πραγματικά το αγάπησα αυτό το βιβλίο κι αυτό είναι κάτι που ξαφνιάζει ακόμα κι εμένα την ίδια. Η ιστορία εξελίσσεται σε δυο χρονικές περιόδους, στα χρόνια πριν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και σήμερα. Ο τίτλος σαφέστατα παραπέμπει στο «Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο» και την ορθόδοξη Πίστη κι έχει πολύ να κάνει με τη θρησκεία και το πως χάριν αυτής επηρεάζονται, αλλάζουν κι ενίοτε καταστρέφονται, οι ζωές των ανθρώπων.

Είναι ένα πολύ συγκινητικό και παθιασμένο βιβλίο, με πλούσιο λεξιλόγιο και λυρισμό. Ένα μεγάλο κομμάτι του είναι γραμμένο στην τοπική διάλεκτο των Χανίων κι ομολογουμένως είναι η πρώτη φορά που διάβασα ντοπιολαλιές και δεν χρειάστηκα διερμηνέα και κυρίως ΔΕΝ κουράστηκα. Αντίθετα μου άρεσε πολύ μιας και η διάλεκτος αυτή το προσδίδει αυθεντικότητα και βάθος. Λάτρεψα αυτούς τους σπαραξικάρδιους μονολόγους του Ιωάννη κι έκλαψα πολύ "ακούγοντάς" τους. Φαίνεται ότι είναι ένα βιβλίο το οποίο αγάπησε πολύ ο δημιουργός του.

[Penny · Rating 4 out of 5]

O κύριος Σπύρος Πετρουλάκης είναι για μένα ένας auto-buy συγγραφέας και, καθώς έχω διαβάσει και απολαύσει όλα του τα βιβλία, μπορώ να πω πως είμαι από τους φανατικούς του αναγνώστες.

Ωστόσο, δίχως να μπορώ να προσδιορίσω τον ακριβή λόγο, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν με "κράτησε" όπως τα προηγούμενα βιβλία του (πλην του Ναυαγίου το οποίο επίσης βρήκα καλό αλλά όχι τόσο καλό όσο τα προηγούμενα βιβλία του).

Υπήρχαν κάποιες σκηνές που ήταν πολύ "δυνατές" και το τέλος με άφησε ειλικρινά άναυδη αλλά, γενικά, δεν ήταν ένα βιβλίο που ήθελα να τελειώσω σε ένα απόγευμα, γι' αυτό και μου πήρε αρκετές μέρες για να ολοκληρώσω την ανάγνωσή του.

Το βιβλίο αυτό αγγίζει σημαντικά θέματα όπως η αντιμετώπιση των ατόμων με αναπηρία σε παλιότερες και κλειστές κοινωνίες, όπως αυτή της πόλης των Χανίων, ενώ μέσα από την αφήγηση της ιστορίας του Ιωάννη έρχονται στην επιφάνεια πολλά ιστορικά γεγονότα αλλά και στοιχεία του πολιτισμού, τόσο της Κρήτης όσο και της Σμύρνης πριν τη Μικρασιατική καταστροφή.

Μου είναι αρκετά δύσκολο να αποφασίσω τι βαθμολογία θα δώσω στο συγκεκριμένο βιβλίο. Από τη μία, μεγάλο μέρος του το βρήκα απλά "οκ", από την άλλη, κάποιες σκηνές και στιγμές με άγγιξαν πολύ και βρήκα το τέλος εντελώς απροσδόκητο. Θα καταλήξω στα 3.5 αστεράκια, στρογγυλοποιώντας τα προς τα πάνω, όποτε 4 ⭐

[KIRIAKI(Dominica Amat) · Rating 5 out of 5]

https://vivliovamon.blogspot.com/2022...

http://www.dominicamat.gr/2022/04/blo...

Υπάρχουν βιβλία που διαβάζοντάς τα μας αφήνουν με την αίσθηση πως πέρασε ένας σαρωτικός τυφώνας παρασύροντας καί κλονίζοντας συθέμελα την ψυχή μας...
Βιβλία που μας οδηγούν στην άκρη ενός νοητού γκρεμού με την συναισθηματική μας φόρτιση να εναλλάσσεται συνεχώς καί να ''χτυπά'' κόκκινο...
Ίσως να μοιάζει πως δεν υπάρχουν στιγμές κατάπαυσης αυτής της εσωτερικής τρικυμίας,μα εντέλει μέσω αυτής της κάθαρσης να φτάνουμε στην λύτρωση...
Είναι βιβλία που δεν βρίσκεις τα κατάλληλα λόγια για να τα περιγράψεις,κι όσες φορές προσπαθείς,είναι λες κι έχουν στερέψει οι λέξεις...
Κι όμως,είναι βιβλία που χαράσσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στην ψυχή μας,κι όσες φορές κι αν τα διαβάσουμε,μας προκαλούν τα ίδια συναισθήματα...
Όχι μία,όχι δύο,αλλά η παρούσα είναι η τρίτη προσπάθεια να τιθασεύσω την σκέψη μου καί να σας μιλήσω για το νέο βιβλίο του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη,με τίτλο ''Κατά Ιωάννη'',που κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Μίνωα. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μου απέδειξε,περίτρανα,τους λόγους για τους οποίους είμαι πιστή αναγνώστρια του συγκεκριμένου συγγραφέα,αλλά καί την αιτία που με έκανε,-από το πρώτο δικό του έργο που διάβασα-,να τα αγαπήσω τόσο βαθειά κι ολοκληρωτικά. Ναι,όλα τα βιβλία του που έχω διαβάσει έως τώρα έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου,μα το παρόν βιβλίο ήρθε να ''μοιραστεί'' την πρωτιά μαζί με τα βιβλία ''Η εξομολόγηση'' καί ''Η Παναγία της φωτιάς''. Κι αυτό συνέβη διότι αγάπησα,συμπόνεσα,δικαιολόγησα,κατανόησα καί συγχώρεσα (εντός κι εκτός εισαγωγικών) τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτά τα βιβλία. Τους/τις αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα καί τους/τις αισθάνομαι σαν πραγματικούς ανθρώπους κι όχι σαν λογοτεχνικούς/ες ήρωες καί ηρωϊδες. Κι αν σας ακούγεται κάπως παράξενο αυτό που λέω,θέλω να με πιστέψετε,διότι είναι η αλήθεια μου...
Ξεκινώντας να γράφω τις σκέψεις μου,σταματούσα,έσβηνα καί πρόσθετα,αλλά δεν με ''κάλυπταν'' τα ίδια μου τα λόγια. Όχι,δεν είμαι συγγραφέας,ούτε έχω καμία πρόθεση να γίνω,μα ήθελα να μεταφέρω αυτούσια τα όσα ένιωσα καί πρόσεχα μην άθελά μου ��λεγα κάτι που θα αφαιρούσε το οτιδήποτε από την αξία της ιστορίας. Άλλωστε,δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης της πένας του συγγραφέα. Δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Αντιθέτως,κάθε φορά αποδεικνύει το πόσο εύστοχη,πλούσια,περιγραφική καί μεστή είναι η γραφή του. Η ευγλωττία του,ο λόγος του που βιβλίο με το βιβλίο μεστώνει όλο καί περισσότερο,καθώς καί τα θέματα που επιλέγει κάθε φορά να θίξει,-πάντα με προσοχή καί σεβασμό-,όχι μόνο με ψυχαγωγούν,μα ταυτόχρονα με ''απογυμνώνουν'' καί με ξαναγεμίζουν με χιλιάδες σκέψεις καί συναισθήματα... Βιρτουόζος στο να προβαίνει σε ένα άρτιο ψυχογράφημα της ανθρώπινης ψυχής,ο συγγραφέας θα μιλήσει για πολλά...
"Χανιά, σήμερα
Στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεγράκης ανακαλύπτει μια αριστουργηματική και συνάμα «βλάσφημη» εικόνα, που κανείς δεν θα περίμενε να βρίσκεται σ’ ένα μοναστήρι. Ποιος είναι, άραγε, ο άγνωστος δημιουργός της, του οποίου την τέχνη χαρακτηρίζει ένας γνήσιος και απαράμιλλος ρεαλισμός, και κυρίως πώς έφτασε να ακολουθήσει μια τόσο τολμηρή τεχνική στις αγιογραφίες του;
Σε ένα ταξίδι του στη Σμύρνη ο Βεγράκης θα βρει την άκρη της ιστορίας σε ένα εντελώς απρόσμενο μέρος. Επιστρέφοντας στα Χανιά, θα του αποκαλυφθεί μια τραγική ιστορία, βαθιά θαμμένη στη μνήμη της πόλης.
Χανιά, 1900-1922
Μια μάνα ψαλιδίζει με άκαρδο πείσμα τις φτερούγες που πάνε να φυτρώσουν στις πλάτες του παιδιού της. Ξεφεύγοντας για λίγο από το υγρό υπόγειο, τη φυλακή του, ο Ιωάννης, ένας «ατελής» άνθρωπος, πασχίζει να φτάσει στην τελειότητα. Ο νεαρός ζωγράφος τολμά το αδιανόητο, αδιαφορώντας για το τίμημα. Βλασφημία ή ωδή στον έρωτα είναι η δημιουργία του; Ποιος, όμως, μπορεί να κρίνει την τέχνη που πηγάζει από την αλήθεια της ψυχής;
Στη δίνη της ανασφάλειας και των τραγικών ιστορικών γεγονότων, δύο νέα παιδιά δεν διστάζουν να ερωτευτούν μέχρις εσχάτων. Έναν αιώ­να μετά, η αγάπη, η ανθρώπινη αναλγησία και το φοβερό τέλος είναι αδύνατο να ξεχαστούν…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Με παράλληλη δράση καί αφήγηση σε παρόν καί παρελθόν,με τα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα σε δύο διαφορετικά μέρη,η ιστορία δεν αποκλίνει σε κανένα σημείο. Είναι σαν να έρχεται το ένα γεγονός να αιτιολογήσει καί να ''κουμπώσει'' πάνω στο άλλο ώστε να δοθούν οι όποιες απαντήσεις. Έρωτας,πόνος,προδοσία,μίσος,ρατσισμός,αδικία,άνθρωποι με διαφορετικές πεποιθήσεις,θρήσκευμα καί έθιμα,ένοχα μυστικά,αλλά καί το ζήτημα της πίστης είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό το αλλιώτικο ''υφαντό''... Η τραγικότητα όλων των προσώπων όμοια με εκείνη των αρχαίων τραγωδιών δεν οδηγεί πάντα στην λύτρωση με τον τρόπο που εμείς την εννοούμε καί την προσδοκούμε κι ένα ''γιατί'' είναι σχεδόν μόνιμα καρφωμένο στα χείλη μας. Αλλά θα μου πείτε πως έτσι είναι η ζωή καί πολλές φορές η ανθρώπινη φύση δείχνει να μην μπορεί να αντιληφθεί καί να αγκαλιάσει την καλοσύνη...
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

[Σκουλάς Αλκιβιάδης · Rating 5 out of 5]

Το "Κατά Ιωάννη" αποτελεί για μένα ένα βαθιά κοινωνικό και συγκινητικό βιβλίο, γραμμένο με πάθος, λυρισμό και με εμπλουτισμένο λεξιλόγιο. Μια ιστορία γεμάτη χρώματα, αρώματα, πόνο, αίμα, πικρία, σκληρά και απάνθρωπα γεγονότα, αλλά και με έντονο το πείσμα για ζωή, όνειρα, αγάπη, έρωτα, και ελπίδες για ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον. Η ζωή και τα πάθη του ήρωα, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι και το φινάλε. Η πλοκή χωρίζεται σε δύο σκέλη, το ένα στο "σήμερα" και το άλλο στα χρόνια "1900-1922". Κάθε λέξη, κάθε σελίδα, κάθε πληροφορία που προκύπτει μέσα από την έρευνα του συγγραφέα, θα σας σαγηνεύσει κατ' εμέ, και όχι μόνο! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, διότι είναι προτιμότερο να διαβάσετε το βιβλίο, έτσι ώστε να εισπράξετε από μόνοι/ες σας τα έντονα συναισθήματα που πηγάζουν μέσα από τις αντίξοες δοκιμασίες που παλεύει ο Ιωάννης, εκ γενετής.

Τα ΘΕΡΜΑ μου συγχαρητήρια, κύριε Σπύρο Πετρουλάκη! Είναι το τρίτο από τα βιβλία σας που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα, και το συγκεκριμένο, το ΛΑΤΡΕΨΑ! Και πάλι καλοτάξιδο σας εύχομαι από καρδιάς! 💙🙏😇

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Στα Χανιά των αρχών του 20ού αιώνα ζει ένα αγόρι με ατροφικό χέρι που βρίσκει διέξοδο στην αγιογραφία. Σύντομα δημιουργεί εικόνες με τον δικό του επαναστατικό τρόπο, κάτι που θα τον φέρει σε ρήξη με την καθεστηκυία εκκλησιαστική και όχι μόνο τάξη. Τι ζωγραφίζει που θα φέρει αναστάτωση, βία και μίσος στον τόπο του; Γιατί τον απέπεμψαν από τα μαθήματα αγιογραφίας; Στη σημερινή εποχή ένας συντηρητής έργων τέχνης κάνει μια μεγάλη ανακάλυψη που θα τον βάλει στο στόχαστρο μιας σπείρας αρχαιοκάπηλων. Πώς μπορεί το εύρημά του να αλλάξει τη θρησκευτική τέχνη και τις εκφάνσεις της στη Μεσόγειο;

Ο Σπύρος Πετρουλάκης επιστρέφει μ’ ένα δυνατό, διαφορετικό μυθιστόρημα που ξεφεύγει αρκετά απ’ όσα έχει γράψει μέχρι τώρα ως προς το στυλ και τη θεματολογία του. Η Κρήτη τον εμπνέει ξανά, όπως είναι επόμενο, μόνο που αυτήν τη φορά ο χειρισμός της πλοκής και η επεξεργασία των χαρακτήρων αντικατοπτρίζουν τη συγγραφική του ωριμότητα και μου χάρισαν αμέτρητα και ποικίλα συναισθήματα. Εκτός από το ιστορικό υπόβαθρο με τη μελετημένη παράθεση των γεγονότων που οδήγησαν στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα έχουμε ενδιαφέρουσες σκέψεις γύρω από την καπήλευση της τέχνης, την οποία κάποιοι αποτιμούν σε χρήμα και δε θαυμάζουν την ομορφιά της, καταγραφή των μεθόδων συντήρησης έργων τέχνης, την ηρεμία που βρίσκει κάποιος στον Θεό, διαβιώνοντας σ’ ένα μοναστήρι, όπου όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος μ’ έναν απρόσμενο δαίμονα και πολλά άλλα.

Χριστιανοί και μουσουλμάνοι Χανιώτες, «κοινός είναι ο Θεός που επιβλέπει… και τα καλά και τα άσχημα του κόσμου. Μόνο ανθρωπιά χρειάζεται και στην καρδιά καλοσύνη» (σελ. 25), όλοι τους γέννημα θρέμμα του πάντα επαναστατημένου νησιού. Ο Ιωάννης παρακολουθεί τις προετοιμασίες του 1912 που ανάβουν ακόμη περισσότερο τον πόθο για ένωση με την Ελλάδα και βιώνει τις συνέπειες της πανώλης του 1920. Μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον ισότητας και εκτίμησης, με μια κακότροπη μάνα, την Τριανταφυλλένια, κι έναν πατέρα, τον Μιχαλιό, που είναι καρδιακός φίλος με τον ωρολογοποιό εφέντ Μπραΐμη, έναν πρόσχαρο, ευγενικό και αισιόδοξο τεχνίτη, παντρεμένο με τη Γελντά. Η κόρη τους, Περιχάν, θα αποτελέσει τον έρωτα του Ιωάννη, που δε θέλει να μπλέξει με τον πόλεμο και τα όπλα όπως ο αδερφός του, ο Σήφης. Με τον Μιχαλιό και τον Μπραήμη ο συγγραφέας ξεδιπλώνει τις δύσκολες στιγμές της συμβίωσης χριστιανών και μουσουλμάνων στα Χανιά της εποχής. Πόσο προσεκτικά και ακριβοδίκαια καταγράφονται οι καημοί του ξεριζωμού από τη μόνη πατρίδα που γνώρισαν οι Τουρκοκρητικοί, που άνθρωποι είναι κι αυτοί, πόσο πολύ τους επηρεάζουν κι αυτούς αποφάσεις άλλων, ανωτέρων που αδιαφορούν για τις πραγματικές τους ανάγκες και επιθυμίες… «Αχ, και πώς ξεχνιέται η πατρίδα;» (σελ. 151). Ο ιερωμένος Καλλίνικος, αδελφός της Τριανταφυλλένιας, θα αγαπήσει τον παραπεταμένο από μάνα και κοινωνία Ιωάννη και θα τον πάρει κοντά του.

Ο Ιωάννης καταφέρνει με απλά και φθηνά υλικά να ζωγραφίσει αριστουργήματα: «Είχε μια σταγόνα από τον Θεό μέσα του. Μια σταγόνα που ήταν όμως αρκετή για να ξεχειλίσει όλες τις δεξαμενές της πλάσης» (σελ. 59). Λόγω της εμφάνισής του τα παιδιά τον διώχνουν, τον ενοχλούν και τον δέρνουν, κλείνοντάς τον στον εαυτό του. Ακόμη και η μάνα του είναι σκληρή μαζί του, με απάνθρωπο τρόπο. Τον διώχνει, τον κλειδώνει στο υπόγειο. Μόνο τα μάτια της Περχάν του χαρίζουν τη γλύκα που αποζητάει. Τρυφερός και γλυκός μα σε δύσκολες εποχές είναι ο έρωτάς του για την Τουρκάλα: «Σαν το γλυκό του κουταλιού μοιάζει ο έρωτας. Το λίγο δεν αρκεί, μα σαν φας πολύ λιγώνεσαι» (σελ. 150). Είναι ένας άνθρωπος που γνώρισε το μαρτύριο του εγκλεισμού και την αξία της ζωής χωρίς δεσμά. Ξεφεύγει με τη ζωγραφική, μόνο που σπάει τα καθιερωμένα της αγιογραφίας και συνδυάζει μοναδικά τη βυζαντινή με τη δυτική τεχνοτροπία. Πώς διαλέγει τα υλικά για τα χρώματά του και τα θέματά του; Τι συνέπειες θα έχει η επαναστατική του τεχνική; Πώς θα τον βοηθήσει η ζωγραφική να εξωτερικεύσει τα προβλήματά του, τις εντυπώσεις του από τη ζωή, την ίδια την προσωπικότητά του; Η κακοποίηση που υφίστατο από τη μάνα του που τον εμπόδιζε με κάθε τρόπο να ζωγραφίζει δε σταματούσε να μου φέρνει στον νου τα δεινά του Γιαννούλη Χαλεπά που τράβαγε ακριβώς το ίδιο μαρτύριο. Δυστυχώς, τα βάσανά του συνεχίστηκαν και στο μοναστήρι όπου κατέφυγε, με ανθρώπους που θέλουν το κακό του και δε διστάζουν να εκβιάσουν και να εξαπατήσουν για να τον διώξουν. Τι είναι η τέχνη, γιατί και πώς ωφελεί τον κόσμο, τι πρέπει να ξέρει, να νιώθει, να κάνει ο καλλιτέχνης, πώς μπορεί κανείς να μιλήσει μέσα από τη ζωγραφική, πώς εξασκεί το ταλέντο του; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που προκύπτουν από τη ζωή και τα ��άσανα του Ιωάννη και απαντώνται τρυφερά και προσεγμένα, μέσα από ανατροπές και απρόσμενες εξελίξεις.

Μέσα από διαρκή πρωθύστερα, ταξιδεύουμε πότε πίσω στον εικοστό αιώνα και πότε στο σήμερα, στην Ιερά Μονή Παναγιάς Ακρωτηριανής στα Χανιά, όπου ο Σταύρος Βεγράκης, συντηρητής έργων τέχνης με ειδίκευση στις αγιογραφίες, ανακαλύπτει κάτι πολύ σημαντικό. Στο πλάι του θα σταθεί η πρώην σύντροφός του, Κατερίνα Ορφανουδάκη και μαζί θα μπλέξουν σε μια περιπέτεια γεμάτη κινδύνους και θάνατο. Τι ρόλο παίζει ο Ιάκωβος Μαρκίδης, συντηρητής του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού αλλά και η Σονούρ με την Αϊντίν από τη Σμύρνη; Γιατί η Αϊντίν παντρεύτηκε τον εκατομμυριούχο έμπορο έργων τέχνης Τσετίν Τουνρούζ; Η ιστορία του Σταύρου και της Κατερίνας αντιδιαστέλλεται με ��υτήν του Ιωάννη, όπου έχουμε αγάπη και σεβασμό για την τέχνη. Οι ήρωες του σήμερα θαυμάζουν μεν την ομορφιά και τα ευγενή αισθήματα που δημιουργεί η τέχνη, αντιμετωπίζουν όμως το εμπόριο, το κόστος, την απληστία, μιας και θα μπλεχτούν με ένα κύκλωμα που είναι αποφασισμένο να αποκτήσει αυτό που ανακάλυψαν. Επαγγελματισμός και ισχύς, χρήμα και φιλοδοξίες ποδοπατούν τον αμοραλισμό και την αγνότητα που προϋποθέτουν τη δημιουργία ενός έργου.

Παραστατικές περιγραφές, συναρπαστικές λεπτομέρειες, ατμοσφαιρική αναβίωση πρωτοστατούν στο μυθιστορηματικό κομμάτι των Χανίων του προηγούμενου αιώνα, όπου ιδιόλεκτοι και καθημερινή γλώσσα, επαγγέλματα και συμπεριφορές, ήθη και έθιμα δημιουργούν μια ρεαλιστική τοιχογραφία. Κι όμως ο Σπύρος Πετρουλάκης καταφέρνει να ενώσει με απρόσμενο και υποδειγματικό τρόπο το χτες με το σήμερα μέσα από τους δρόμους και τα κτήρια της πόλης των Χανίων, όπου σήμερα γειτνιάζουν τόσο έντονα το οθωμανικό με το ενετικό στυλ. Περπατάμε στα ίδια σημεία ακόμη κι έναν αιώνα μετά, κάτι που δείχνει πώς εξελίχθηκε η ίδια η πόλη ανά τους αιώνες ταυτόχρονα με την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της. Εκτός αυτού, ο Μπατάλης, ο Μουσταφάς Καραγκιουλές, η Φλωρεντίνη Καλούτση-Σκουλούδη, ο Παναγιώτης Τούντας με τη Δημητρούλα του και άλλα υπαρκτά πρόσωπα εμπλουτίζουν το κείμενο με τον δικό τους τρόπο. Ακόμη κι όταν η ζωή φέρνει τον Ιωάννη στη Σμύρνη βιώνουμε τη μικρασιατική καταστροφή με εντελώς διαφορετική ματιά από τα περισσότερα μυθιστορήματα που τη διαπραγματεύονται. Παρομοιώσεις και μεταφορές κοσμούν το κείμενο: «Ο λυράρης κρατούσε τη λύρα στα γόνατά του σαν παιχνιδιάρα κοπελιά» (σελ. 33) και «Σαν να πέρναγε μια ομορφοκοπελιά μοσχοβόλησε ο τόπος» (σελ. 51). Στιγμές, άνθρωποι, αγάπη και μίσος, ιεροσυλία και τέχνη ενώνουν με αναπάντεχο τρόπο το χτες με το σήμερα, αφήνοντας στην άκρη κάθε συγγραφικό κλισέ και τυχόν αναμενόμενες πεπατημένες εξελίξεις. Η τελευταία πρόταση του βιβλίου με κλόνισε και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε το χτες να κουμπώσει στο σήμερα μου έδειξε πόσο η ιστορία ολοκληρώθηκε μεστά, σωστά, ρεαλιστικά, με ψήγματα αγάπης προς τον άνθρωπο.

Δυνατές σκηνές, ξεχωριστή πλοκή, σεβασμός απέναντι στη Θεία Χάρη και την παρουσία των αγίων στη ζωή μας συγκροτούν ένα μυθιστόρημα για το φως που κρύβουμε όλοι μέσα μας κι ιδιαίτερα γι’ αυτό που φθονούν οι άλλοι και αγωνίζονται να το πνίξουν μέσα σ’ αυτόν που βάζουν στο στόχαστρο. «Κατά Ιωάννη» ας πορευτούμε πάναγνοι στη ζωή μας, έχοντας ανταμώσει μ’ ένα τόσο καλογραμμένο κείμενο που θα μας γεμίσει αισιοδοξία, δύναμη και σιγουριά για την πίστη, την τέχνη, την αγάπη, ένα κείμενο για το χρώμα, τον ήλιο, το φως. Άλλωστε «Πώς να αντέχεται η ζωή με δίχως χρώμα» (σελ. 156);

Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%ba%ce%b1%c...

[Νικολέττα · Rating 5 out of 5]

Απρόβλεπτο, πρωτότυπο, προσεγμένο και με ροή.

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 4 out of 5]

Διαβάστε το review στο site μας:
https://www.culture21century.gr/2022/...

Ο Σπύρος Πετρουλάκης, μετά τη μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής μεταφοράς του βιβλίο του "Σασμός", επιστρέφει με ένα νέο μυθιστόρημα, που ίσως και να είναι το καλύτερο που έχει γράψει μέχρι σήμερα. Ένα βιβλίο μεστό, ώριμο, ολοκληρωμένο, πλημμυρισμένο από εικόνες και συναισθήματα, που πολύ δύσκολα δεν θα καταφέρει ν' αγγίξει την ψυχή όποιου αναγνώστη βρεθεί στα χέρια του, και το οποίο αποδεικνύει πως δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του, αλλά έχει την ανάγκη ν' αποδείξει πως έχει πολύ περισσότερα πράγματα μέσα του, τα οποία και θέλει να μοιραστεί με τον κόσμο. Το "Κατά Ιωάννη", λοιπόν, είναι ένα βιβλίο που μπορεί να υποστηρίξει όλα αυτά και που είμαι σίγουρη πως αρκετοί θα επιστρέψουν σε αυτό μετά την πρώτη του ανάγνωση.

Ο Σταύρος Βεργάκης, ένας συντηρητής έργων τέχνης, αναλαμβάνει ν' αναπαλαιώσει την εικόνα της Παναγίας Ελεούσας, στην Ιερά Μονή Παναγιάς της Ακρωτηριανής στα Χανιά. Μια εικόνα θεωρητικά βλάσφημη, που κανείς δεν θα περίμενε να συναντήσει σ' ένα μοναστήρι, η οποία, όμως, κρύβει μυστικά θαμμένα για έναν ολόκληρο αιώνα, που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Πίσω στο παρελθόν, ο Ιωάννης, ένας νέος κι εξαιρετικά ταλαντούχος ζωγράφος, που έχει περιθωριοποιηθεί λόγω της αναπηρίας του, τόσο από την ίδια του την οικογένεια όσο και από την τοπική κοινωνία, είναι αφοσιωμένος στην τέχνη του προσπαθώντας να περάσει μέσω αυτής όλα όσα έχει στο μυαλό και στην καρδιά του. Ανάμεσα σε αυτά, ο έρωτάς του για μια νεαρή μουσουλμάνα, κάτι που θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός πανέμορφου πίνακα, ο οποίος γεννά μίσος και θρέφει πάθη.

Η πλοκή είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο χρονικές περιόδους, αυτή του σήμερα κι εκείνη του 1900-1922, με τη δράση της αφήγησης να "τρέχει' παράλληλα και με το παρελθόν να έρχεται να "δέσει" με το παρόν, έτσι ώστε πορευτούμε σταδιακά στην ολοκλήρωση μιας ιστορίας που έχει τις ρίζες της πολύ βαθύτερα απ' όσο αρχικά φαντάζει. Μιας ιστορίας βαθιά ανθρώπινης, με καθαρά κοινωνικό χαρακτήρα, γεμάτη πόνο, αίμα, βάσανα, πικρία, γεγονότα σκληρά και άδικα που δεν μπορούν παρά να σημαδέψουν ανθρώπινες ψυχές. Παράλληλα, όμως, είναι και μια ιστορία που μας θυμίζει πως η ζωή, αν και δεν είναι πάντα εύκολη, χρειάζεται πάθος και πείσμα για να την ζήσεις, μα και ελπίδα μέσα στην καρδιά σου πως θα μπορέσεις να κατακτήσεις το μέλλον που τόσο λαχταράς. Ένα μέλλον όπου τα όνειρα δεν σβήνουν, και που ο έρωτας και η αγάπη μπορούν ν' ανθίσουν κόντρα σε όλους και όλα.

Για μια ακόμα φορά, ο συγγραφέας επιλέγει ως τόπο δράσης της εξέλιξης της ιστορίας του την Κρήτη, την ιδιαίτερη πατρίδα του, που τόσο πολύ αγαπά, και που δεν διστάζει να την αναδείξει σε κάθε ευκαιρία. Αυτός ίσως και να είναι ο λόγος που μπορεί και αποτυπώνει την ομορφιά της με τόσο μεγάλη ευκολία, χωρίς να παραλείπει ν' αναφερθεί και στα κακώς κείμενα αυτής, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τις κοινωνικές προεκτάσεις της ιστορίας του. Μας μεταφέρει στις ίδιες γειτονιές των Χανίων, με διαφορά ενός αιώνα, αποτυπώνοντας με ρεαλισμό και αληθοφάνεια τις διακρίσεις ανάμεσα στις δύο αυτές χρονικές περιόδους, τόσο τοπογραφικά όσο και ηθικά, με τις διαφορές και τις ομοιότητες να παρουσιάζονται με τρόπο ξεκάθαρο, που μας βοηθά στο να "ταξιδέψουμε" από το παρελθόν στο παρόν και πάλι πίσω χωρίς καμία απολύτως δυσκολία.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καταφέρνει ν' αποτυπώσει, όχι μόνο τις ιδιαιτερότητες του Ιωάννη, που ακριβώς γι' αυτές καλούμαστε να τον αγαπήσουμε, αλλά και της μοναδικότητας της τέχνης του, της απεικόνισης των βαθύτερων σκέψεων και συναισθημάτων του μέσω αυτής. Μιας τέχνης που πρωταγωνιστεί κι αυτή με τον δικό της τρόπο και που δεν είναι απλά δημιουργήματα πάνω σε χαρτί, αλλά που είναι ζωντανή, πάλλεται, έχει καρδιά και ψυχή. Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι άρτια σκιαγραφημένοι, με τον Ιωάννη σαφέστατα να πρωταγωνιστεί και με τον συγγραφέα να εμβαθύνει πολύ περισσότερο σε αυτόν, όπως εμβαθύνει στις κοινωνικές διακρίσεις, στον ρατσισμό, στο παράλογο μίσος και στην τραγικότητα που μπορεί να φέρει η ανθρώπινη ύπαρξη, όταν τα ηνία της βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που δεν μπορούν να δουν πέρα από το προφανές. Μια βαθιά συγκινητική, ανθρώπινη ιστορία, που σίγουρα θα σας προβληματίσει και θ' αγγίξει την καρδιά σας.

[ΤΖΕΝΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΝΤΖΑΚΟΥ · Rating 5 out of 5]

Μια ιστορία που είναι Ωδή στο συναισθημα!
Μια ιστορία τραγικά επίκαιρη..γιατί όσα Χρονια πέρασαν δεν κατάφεραν οι άνθρωποι να αποδεχτούν την διαφορετικότητα!!
Μέσα από την εκπληκτικη δομή αποτυπώνονται στην ψυχη μας διαφορα συναισθηματα…Ο ζωγραφος του θεού βρήκε τη λύτρωση, το φως και την ευωδία…
Η σπαρακτική περιγραφή του τέλους προκαλεί συναισθηματα τόσο έντονα που μόνο με δάκρυα μπορεί κανεις να το διαβάσει!!
Είναι ένα βαθιά συναισθηματικό βιβλίο όπου κυριαρχεί η αγαπη και η θέληση για ζωή, ένα μάθημα για τις επίμενες γενιές. Κορυφώνεται η ιστορία σελίδα τη σελίδα.

[Roxani Spanou]

Ο Σπύρος Πετρουλάκης από τις πρώτες σελίδες μπαίνει κατευθείαν στο "ψητό". Δεν χρονοτριβεί με περιττές εισαγωγές κι έτσι ο αναγνώστης γνωρίζει από την αρχή ακόμη οτι πρόκειται να διαβάσει ένα υπέροχο μυθιστόρημα με μια εξόχως ενδιαφέρουσα υπόθεση.

Με μαεστρία μας ταξιδεύει στα Χανιά του σήμερα και στα Χανιά του προηγούμενου αιώνα και πιο συγκεκριμένα στις ίδιες ακριβώς γειτονιές. Με το μοναδικό του ταλέντο καταφέρνει να αλλάζει τελείως το ύφος , τις εικόνες και τον τροπο ομιλίας των πρωταγωνιστών χωρίς να δημιουργεί σύγχυση ή να κουράζει με τα συχνά πισω μπρος. Αντιθέτως προσδίδει ένα σασπένς στην ιστορία κι εγκλωβίζει τον αναγνώστη ο οποίος βρίσκεται κυριολεκτικά ανίκανος να το αφήσει από τα χερια του.

Διαβάστε όλο το κείμενο στο blog

https://markomselidodiktis.blogspot.c...

[Στέφανος Αλεξιάδης · Rating 5 out of 5]

Προσπάθησα να βρω τις λέξεις για να περιγράψω το βιβλίο αλλά ακόμα δυσκολεύομαι. Μια όμορφη αλλά σκληρή ιστορία που δε γίνεται να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Μια μάνα που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί, άσπλαχνη, άκαρδη. Ό,τι στερητικό «α» της δώσω θα της ταιριάζει. Από την άλλη όμως ένας γιος, ο Ιωάννης. Μια ψυχή που δένεσαι εύκολα μαζί της. Ένας άνθρωπος που θέλεις να πιάσεις από το χέρι και να τον βοηθήσεις να πορευτεί στη ζωή, γιατί το αξίζει. Γιατί αξίζει τα καλύτερα.

Ο Σπύρος Πετρουλάκης πιο δημιουργικός από ποτέ έχει πλάσει μια ιστορία υψηλού επιπέδου που αξίζει να διαβαστεί. Το κείμενο λυρικό. Το μπλέξιμο των λέξεων σχεδόν ποιητικό. Η απόδοση της κρητικής διαλέκτου εξαιρετική, μιας και πρόκειται για τον μετρ της Κρήτης. Διαβάζεται απνευστί.

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 5 out of 5]

Στα Χανιά στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής ο Σταύρος Βεργάκης ανακαλύπτει μία διαφορετική εικόνα της Παναγιάς. Αυτό τον κινητοποιεί να ανακαλύψει τον δημιουργό αυτού του τόσο εξαίρετου έργου που συγκινεί με την απλότητα και την δύναμη που κρύβει η γυναικεία μορφή.

Στο παρελθόν διατρέχουμε χρονικά το 1900 μέχρι το 1922 εκεί που πρωταγωνιστής μας είναι ο Ιωάννης. Ένα πλάσμα που οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που βίωσε τον έκαναν ένα πλάσμα χαρισματικό και ταλαντούχο. Η τέχνη του ήταν στα χέρια του που κατάφερναν να δώσουν ζωή σε ότι κι αν έφτιαχνε με αγάπη. Αν και τα υλικά του ήταν πενιχρά κατάφερνε να δώσει υπόσταση και μορφή σε ότι αγαπούσε.

Ο Σπύρος Πετρουλάκης δημιούργησε ένα συγκινητικό και καθηλωτικό μυθιστόρημα. Στο κέντρο του αναγνώσματος είναι μία τραγική φιγούρα που προσπαθεί παρά το σωματικό του ελάττωμα να ζήσει και να αγωνιστεί για κάτι καλύτερο. Οι συνάνθρωποι του αντικατοπτρίζουν την υποκρισία που υπάρχει στις κοινωνίες που δεν δέχονται οτιδήποτε ξεφεύγει από τις νόρμες που υπάρχουν.

Οι σκληρές περιγραφές, ο τρόπος που περιπλέκει το παρελθόν με το παρόν και η αναλυτική περιγραφή του ψυχισμού του ήρωα δίνει στο μυθιστόρημα την αμεσότητα και τον τρόπο ο αναγνώστης να βιώσει την ιστορία στο πετσί του.

Τον Ιωάννη θα τον λατρέψετε για την αγνότητα, την ειλικρίνεια και τον ψυχικό του πλούτο.

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

[Nota Fousteri · Rating 4 out of 5]

Η χαρά του να διαβάζω ένα βιβλίο όπου ο πρωταγωνιστής είναι ένας συντηρητής έργων τέχνης ο οποίος προσπαθεί να εξακριβώσει την ιστορία μιας ιδιαίτερης εικόνας ειναι απερίγραπτη. Ωστόσο δεν ήταν μόνο η επιλογή της πλοκής η οποία με συνεπήρε, αλλά και το ύφος και ο λόγος. Ο συγγραφέας περπατούσε πάνω σε μια γραμμή η οποία χωρίζει το σήμερα από το 1922 και το έκανε εξαιρετικά. Το τέλος τραγικότατο, ίσως μία νότα Καραγάτση .

[Dionisis Karachalios · Rating 4 out of 5]

Από τη πρώτη κιόλας σελίδα σε βάζει στο κλίμα του βιβλίου. Διαβάζοντας κανείς, αρχίζει στη πορεία να κρατά κάποιες σημειώσεις ( σε κάθε βιβλίο). Και εδώ ήταν αρκετές. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο, νομίζω ότι δε θα μπορούσα να πω κατι καλύτερο πέρα από αυτή τη σημείωση- αναφορα.

Ο τίτλος του βιβλίου παραπέμπει λες και είναι (ευαγγέλιο) θα μπορούσε άλλωστε- γιατί ο ήρωας του ο Ιωάννης έχει τη δύναμη να παραμείνει ανεξίτηλος στη μνήμη μας.

Ο συγγραφέας κάνει μια αναφορα στη τέχνη της ζωγραφικής, κάλλιστα θα μπορούσε να ταυτιστεί με το συγκεκριμένο βιβλιο και συγγραφέα του.

Σελ. 182 « Η τέχνη είναι ένα δημιουργικό ερέθισμα και χάρισμα ξεχωριστών ανθρώπων, ψυχών που έχουν τη δύναμη να μετουσιώσουν τη σκέψη ή τη φαντασία τους σε έργα μοναδικά και αξεπέραστα στον χρόνο. Από την προϊστορική εποχή ο άνθρωπος ένιωθε πάντα την ίδια ανάγκη να εκφράσει τον ψυχικό του κόσμο και να επικοινωνήσει με τον δικό του διαφορετικό τρόπο με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η τέχνη πάντα του έδινε τη δυνατότητα να απελευθερωθεί από μια συνηθισμένη ζωή, να γίνει φορέας μηνυμάτων ή ιδεών που δε θα γοήτευαν μόνο τον ίδιο, αλλά θα προκαλούσαν και αισθητική συγκίνηση στους γύρω του. Αυτό είναι άλλωστε και το διαχρονικό μυστηριακό περιεχόμενο της τέχνης, να γοητεύει και να συγκινεί, να προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και τον προβληματισμό των άλλων για το μήνυμα και το σκοπό του δημιουργού.»

[Mariana Kouroupaki · Rating 4 out of 5]

Π

[Σέβη · Rating 5 out of 5]

Από τα πέντε βιβλία που έχω διαβάσει του συγγραφέα, πλέον το αγαπημένο μου 💞

[Αναστασια · Rating 5 out of 5]

Θεϊκό βιβλίο...με συγκίνησε παρα πολυ!

[Σοφια Ξενακη · Rating 5 out of 5]

Πολύ διαφορετικό από τον Σασμό που περισσότερο έμοιαζε με ντοκιμαντέρ. Εντελώς διαφορετική γραφή, ώριμη και πολύ πιο λογοτεχνική. Πολύ ευχάριστη έκπληξη!

[ΦΑΙΗ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗ · Rating 5 out of 5]

“Κατά Ιωάννη”
Συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης
Εκδόσεις Μίνωας
***
Ο πολυγραφότατος και ταλαντούχος συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Έχει εδραιωθεί και καταξιωθεί μέσα από το συγγραφικό του έργο, εδώ και χρόνια στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας και έχει αποκτήσει επάξια, ένα ένθερμο αναγνωστικό του κοινό, που τον ακολουθεί πιστά και ανελλιπώς, σε κάθε του συγγραφική δουλειά και μάλιστα, όχι άδικα.
Ο Σπύρος Πετρουλάκης έχει το χάρισμα, να βρίσκει πάντα την χρυσή τομή και να δημιουργεί με την εξαιρετικά μεστή και λυρική γραφή του, κάθε φορά και διαφορετικά αναγνωστικά ταξίδια, γεμάτα από καινούργιες εμπειρίες και πλούσια σε δυνατά και βαθιά συναισθήματα. Η τηλεοπτική μεταφορά του εξαιρετικού βιβλίου του “Σασμός”, σημειώνει ήδη μεγάλη επιτυχία, καθηλώνοντας το τηλεοπτικό κοινό της χώρας μας και αποσπώντας από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, τις καλύτερες κριτικές. Ωστόσο το νέο του πόνημα ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ, είναι ακόμη πιο συγκλονιστικό και ίσως -κατά την γνώμη μου- το καλύτερο του μυθιστόρημα, μιας και ανεβάζει τον πήχη ακόμη πιο ψηλά, στο στερέωμα της λογοτεχνίας, το ελληνικό βιβλίο.

Είναι κάποια βιβλία, που η ανάγνωση τους και η ιστορία που ζωντανεύει μέσα στις σελίδες τους, έχουν την ικανότητα να πυροδοτούν την ψυχή σου με τόσο δυνατά συναισθήματα, που σε καθηλώνουν και σε παρασύρουν στην δίνη τους άμεσα. Σου είναι δύσκολο να μην αφεθείς στη ροή της αφήγησης καθώς η αγωνία σου για την εξέλιξη της ιστορίας που σε ταξιδεύει, κορυφώνεται σε κάθε τους σελίδα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το εξαιρετικό και ιδιαίτερο μυθιστόρημα, που με μεγάλη συγγραφική μαεστρία, δημιούργησε ακόμη μια φορά ο Σπύρος Πετρουλάκης και φέρει τον τίτλο, Κατα Ιωαννη. Πρόκειται για ένα μοναδικό βιβλίο, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη, αγγίζοντας ακόμη και τις πιο ευαίσθητες χορδές της, την κερδίζει και την συνεπαίρνει ολοκληρωτικά, με την ιστορία του.
Ο συγγραφέας αυτή την φορά επέλεξε να μας ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή και σε μια διαφορετική, ιστορική περίοδο της Κρήτης, αυτή την φορά, μεταφερόμαστε νοερά στα Χανιά, στις αρχές του περασμένου αιώνα και στην εποχή της συνύπαρξης των χριστιανών Κρητικών και των Τουρκοκρητικών, του μουσουλμανικού πληθυσμού που ζούσε στο νησί. Δυο διαφορετικές πολιτισμικές και θρησκευτικές ταυτότητες και ανάμεσα τους, το αέναο και αγεφύρωτο χάσμα γενεών, να τους χωρίζει. Εκτός από τον αγαπημένο τόπο της Κρητικής γης, που ο συγγραφέας έχει τιμήσει και υμνήσει στα βιβλία του και έχει αναδείξει την κουλτούρα του μέσα από αυτά, μας ταξιδεύει και στην αρχόντισσα και πανέμορφη Σμύρνη και συνθέτει με φυσικότητα, έναν πολύχρωμο καμβά εικόνων και διαλόγων, που σκιαγραφούν άρτια, το κοινωνικό και ηθογραφικό μοτίβο της τότε περιόδου, μιας εποχής όπου μεγαλουργούσε και άνθιζε, το ελληνικό στοιχείο, λίγο πριν τη μικρασιατική καταστροφή του 1922.
Στα Χανιά του σήμερα, μια απίστευτης πρωτόγονης ομορφιάς εικόνα, που φιλοτεχνήθηκε 100 χρόνια πριν και κρατά καλά φυλαγ��ένα τα μυστικά της, έρχεται στο φως, από τα έμπειρα χέρια του συντηρητή έργων τέχνης, Σταύρου Βεγγράκη, στο μοναστήρι της Παναγιάς Ακρωτηριανής. Μια προσβλητική και βλάσφημη εικόνα, που σοκάρει και γεμίζει ερωτηματικά, τον Σταύρο Βεγγράκη Μια εικόνα που το καλλιτεχνικό ύφος που χαρακτηρίζει τον δημιουργό της, θαμπώνει τα μάτια του τεχνίτη, μια εικόνα, που δεν αρμόζει να βρίσκεται στον άγιο αυτό χώρο του μοναστηρίου και που δεν ταιριάζει με την αρετή της θρησκείας μας.
Ποια είναι η μυστηριώδης γυναικεία μορφή της εικόνας, που ζωγράφισε ο καλλιτέχνης της, ένα αιώνα πριν και ποιος να ήταν άραγε, αυτός ο άγνωστος ζωγράφος της;

Ο Σταύρος Βεγγράκης νιώθει αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος, να ρίξει φως και να φτάσει ως το τέλος στη λύση του μυστήριου, που κρύβεται πίσω από την τρομερή αυτή ανακάλυψη του.
.

.
Πίσω στα Χανιά του 1920 ένα τέρας μεταμορφώνεται σε μάνα και χωρίς ίχνος μητρικής στοργής, φέρνει στον κόσμο ένα αγόρι, τον Ιωάννη, ένα αγόρι που το καταδικάζει από την πρώτη του κιόλας ανάσα. Ένα μικρό παιδί με το δεξί του χέρι δύσμορφο, μεγαλώνει στερημένο από την θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς και το απόλυτο και ζωογόνο αίσθημα της ελευθερίας, μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού και διαβίωσης. Μια μάνα-τύραννος και μια προκατειλημμένη κοινωνία, ρίχνουν στο περιθώριο της ζωής, τον χαρισματικό Ιωάννη. Ένα πλάσμα τραυματισμένο ψυχικά και σωματικά, που γιατρεύει μόνος του τις πληγές του με την ζωγραφική και μέσα από αυτήν, απελευθερώνει και μετουσιώνει τα συναισθήματα της ψυχής του, μεταμορφώνοντας τα σε έργα τέχνης. Λύτρωση και καταφύγιο βρίσκει ο Ιωάννης στην αγάπη του για την ζωγραφική, μα όταν σημαδεύει την καρδιά του ένας καταδικασμένος και απαγορευμένος από τις κοινωνικές και θρησκευτικές διάφορες ερωτάς, τότε υπερέβην εαυτόν και δημιουργεί κάτι άπιαστο, ασύλληπτο και μοναδικό.
Εκατό χρόνια μετά, το παρελθόν και το παρόν, θα διασταυρωθούν στην Σμύρνη και κάπως έτσι, ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά, μια τραγική ιστορία που μοιάζει με αρχαία τραγωδία και φέρνει στο φως ανείπωτα μυστικά και εφιαλτικές αλήθειες που ήταν θαμμένες στο χρόνο και στη λήθη του παρελθόντος.

Το μυθιστόρημα ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ, είναι αναμφίβολα ένα αξιόλογο, κοινωνικό βιβλίο, εμπλουτισμένο με ιστορικά στοιχεία, αποτυπωμένα άρτια από τον συγγραφέα του. Ένα εμπνευσμένο μυθιστόρημα, που θα συγκινήσει, θα εξοργίσει και θα αγγίξει συναισθηματικά και τον πιο σκληρό αναγνώστη. Ο Σπύρος Πετρουλάκης, συνθέτει με συναρπαστικό τρόπο τα δυο χρονολογικά επίπεδα της αφήγησης του και με αξιόλογη, στοχαστική διαισθητική και γεμάτη λυρισμό γραφή, με άμεσο λόγο και με σχεδόν τρομακτική αληθοφάνεια, πλέκει με θαυμαστή δεξιοτεχνία, το νήμα της ιστορίας του και σκιαγραφεί απόλυτα πειστικά, τους πρωταγωνιστές του. Σκύβει με σεβασμό και με ευαισθησία πάνω στον ήρωα του τον Ιωάννη και διεισδύει στον πληγωμένο του ψυχισμό του με αγάπη και έτσι αβίαστα, μας μεταγγίζει τις μύχιες σκέψεις και τα πιο βαθιά συναισθήματα του. Με αυτόν τον τρόπο, ο συγγραφέας καταφέρνει να βάλει τον Ιωάννη στην καρδιά του αναγνώστη του, καθιστώντας τον κοινωνό και συνοδοιπόρο του. Ο αναγνώστης αγκαλιάζει τα πάθη του Ιωάννη, τον ακολουθεί ξέπνοα και με αγωνία νιώθει και βιώνει μαζί του, τον άνισο αγώνα που δίνει, ενάντια σε όλα τα δεινά της μοίρας του, καθ όλη την διάρκεια του σύντομου βίου του, μέχρι και την τελική λύτρωση του.
Το ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ, είναι ένα βιβλίο που αφηγείται μια ιστορία, αριστοτεχνικά δεμένη και δυνατή σε αφήγηση και ζωντανές, πειστικές περιγραφές. Ένα βιβλίο που εντυπωσιάζει με την χειμαρρώδη εξέλιξη της πλοκής και τον χορό συναισθημάτων, που κατακλύζουν τις σελίδες του. Ένα καθηλωτικό, έντονα ατμοσφαιρικό και πολύ συγκινητικό ανάγνωσμα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, παίζουν τόσο το ιστορικό κομμάτι του και τα γεγονότα που ο συγγραφέας αναπαριστά, γιατί σκιαγραφούν και μας μεταφέρουν αυτούσια το κλίμα της εποχής, γεγονός που μαρτυρά, την σοβαρή και επιμελημένη έρευνα του Σπύρου Πετρουλάκη, όσο και ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ο Ιωάννης, που συνταράσσει και εγείρει την σκέψη του αναγνώστη, με το προσωπικό του δράμα, κάνοντας τον ενεργό δέκτη της βαθιάς εν συναίσθησης που του μεταδίδει .

Έρωτας, θρησκεία, πόλεμος, κοινωνική αδικία, συνθέτουν ένα σκηνικό που ζωντανεύει κινηματογραφικά, μέσα από έξοχους διάλογους, δυνατές και ρεαλιστικές περιγραφές που κόβουν την ανάσα και απογειώνουν την αφήγηση στο αξιόλογο αυτό μυθιστόρημα. Το κείμενο ρέει απρόκοπα, χωρίς να κουράζει, ενώ η δράση εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, ανάμεσα σε ολοζώντανους χαρακτήρες, και αιφνιδιαστικές ανατροπές.
Ο αναγνώστης βιώνει δυο διαφορετικές χρονολογικά εποχές, μέσα από μια απίστευτα, συγκλονιστικά σκληρής και πικρής ιστορίας, που διαδραματίζεται, έναν αιώνα πριν, όμως τα μηνύματα και τα διδάγματα που περνάει ο συγγραφέας, αντανακλούν και στο σήμερα. Η ιστορία του Ιωάννη γίνεται διδακτική για τον κάθε αναγνώστη, αφού οι διακρίσεις, οι αποκλείσεις και η αρνητική στάση της κοινωνίας, σε οτιδήποτε διαφορετικό και σε οποίο είδος μειονεξίας, αποτελεί και σήμερα ταμπού και συντηρεί το κοινωνικό στίγμα, που είναι το αποτέλεσμα ελλείψεως παιδείας και σεβασμού, απέναντι στην ελευθεριά, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου..

Ένα ακόμα εξαιρετικό βιβλίο, που διαβάζεται απνευστί και που κερδίζει τον θαυμασμό και το απόλυτο ενδιαφέρον του αναγνώστη, κρατώντας τον δέσμιο από την πρώτη του σελίδα ως και την τελευταία. Ένα αλησμόνητο μυθιστόρημα, που σίγουρα αξίζει μια περίοπτη θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.

[Vanessa · Rating 3 out of 5]

Ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα, σε ιστορικό πλαίσιο, με αφετηρία την ανακάλυψη μιας «βλάσφημης» αλλά και μοναδικής τέχνης αγιογραφίας. Ξετυλίγεται η ιστορία του Ιωάννη, ενός ατελούς ανθρώπου που το μόνο που ζητάει είναι να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος. Να αναπνεύσει ελεύθερα, να εκφραστεί μέσα από τα έργα του, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Το μυθιστόρημα εναλλάσσεται χρονικά πότε στην περίοδο 1900-1920 και πότε στο παρόν, δύο φαινομενικά ξένες ιστορίες, μία του χθες μια και του σήμερα που όμως χορεύουν αρμονικά καθόλη τη πλοκή για να εναγκαλιστούν σε ένα δύσκολο επίλογο.
Έχει την τάση ο κος Σπύρος Πετρουλάκης να «σκοτώνει» του ήρωές του, δημιουργώντας έντονα συνθήματα στον αναγνώστη, αλλά παρόλα αυτά με ένα μαγικό τρόπο πετυχαίνει να αποδώσει την δικαιοσύνη και μια «προσγειωμένη» λύτρωση που φέρνει το αίσθημα ολοκλήρωσης και ικανοποίησης στους αναγνώστες.
Η γραφή του είναι μαγική και πραγματικά καταφέρνει να σε μεταφέρει στα Χανιά του 1920, μέσα στο μοναστήρι, να μυρίσεις το λιβάνι, να δεις τις ηλιαχτίδες που περνούν μέσα από τα φύλλα του δέντρου με τους 3 καρπούς.
Οι φανατικοί του «Σασμού» και γενικότερα οι αναγνώστες του κου Πετρουλάκη είναι σίγουρο πως θα λατρέψουν αυτή την ιστορία. Να είστε όμως προετοιμασμένοι για ένα δύσκολο ψυχολογικά ανάγνωσμα, που όμως δεν θα το αφήνετε από τα χέρια σας.

fun fact: Η ιστορία γεννήθηκε στο μυαλό του κου Πετρουλάκη όταν γνώρισε σαν παιδί την ιστορία του Χαλεπά. Συγκλονίστηκε από αυτή τη μάνα η οποία έκανε ό,τι μπορούσε για να εμποδίσει τον μικρό Χαλεπά να ανοίξει τα φτερά του και να εκφραστεί.

[Christina Diavati · Rating 5 out of 5]

Το Κατά Ιωάννη του Πετρουλάκη με ενθουσίασε από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Η γραφή είναι δυναμική και γεμάτη ένταση, κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο σε κάθε κεφάλαιο. Οι ιστορικές αναφορές και η ατμόσφαιρα της εποχής είναι απίστευτα καλοδουλεμένες, δημιουργώντας μια συναρπαστική αφήγηση που με ταξίδεψε σε έναν κόσμο γεμάτο δράση και μυστήριο.

Οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά καλοσχηματισμένοι, με βάθος και πολυπλοκότητα, κάνοντας την ιστορία ακόμη πιο ζωντανή. Ο Πετρουλάκης καταφέρνει να συνδυάσει έντονα συναισθήματα με ανατροπές, ενώ η πλοκή είναι γεμάτη αναπάντεχες εξελίξεις που δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις.

Επιπλέον, η θεματική του βιβλίου, που αγγίζει βαθιά ζητήματα όπως η πίστη, η προδοσία και η ηθική, σε κάνει να το σκέφτεσαι πολύ και μετά το τέλος. Πρόκειται για ένα καθηλωτικό ανάγνωσμα που συνδυάζει την ιστορία με το δράμα και τη δράση με τη σκέψη. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

[Giouli Tsakalou · Rating 5 out of 5]

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο κάποια βιβλία αφήνουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο χρόνο και στις συνειδήσεις των αναγνωστών. Σίγουρα το θέμα που επιλέγει ο συγγραφέας παίζει καίριο ρόλο, αλλά μετράει εξίσου ο τρόπος που θα επεξεργαστεί και θα αποδώσει την ιστορία του, η ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσει και θα προσελκύσει τον αναγνώστη. Και όταν θέμα και λογοτεχνική εκφορά, που σημαίνει λόγος, δομή, πλοκή και ατμόσφαιρα δηλαδή ερέθισμα για αισθήματα, αισθήσεις και νόηση, εναρμονιστούν στην εντέλεια τότε το βιβλίο κλείνει ραντεβού με την αποδοχή και τη διαχρονικότητα.
Διαβάζοντας το βιβλίο «Κατά Ιωάννη» του Σπύρου Πετρουλάκη είχα ακριβώς αυτή την αίσθηση: ότι τόσο το θέμα όσο και η πλοκή, ο λόγος και η δομή του κειμένου θα εξασφαλίσουν στο βιβλίο μακροβιότητα στις συνειδήσεις όσων το διαβάσουν. Είναι εμπλουτισμένο με δραματικές και καθηλωτικές μαρτυρίες θίγοντας ζητήματα ισότητας, συλλογικότητας και θρησκείας, φωτίζονται τόσα πολλά άγνωστα κομμάτια της Ιστορίας που ο αναγνώστης σταδιακά κατακλύζεται από ένα δέος και μια απορία: Πώς άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι; Πόση δύναμη ψυχής;
Ο κρητικός συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης ζει εδώ και αρκετά χρόνια στην Αθήνα, στο τελευταίο του μυθιστόρημα ο αναγνώστης νιώθει έντονα την αγάπη που ο συγγραφέας θρέφει για τη γη των προγόνων του. Μελέτησε σε βάθος χρόνου την Ιστορία του τόπου του προκειμένου να κατανοήσει —χωρίς κριτική διάθεση— την ιδιοσυγκρασία των Κρητών και να εξηγήσει πολλές άγνωστες πλευρές που συχνά ξενίζουν τους υπόλοιπους Έλληνες.
Το “Κατά Ιωάννη” είναι πράγματι ένα οδοιπορικό σε μια ζοφερή περίοδο της ιστορίας της Κρήτης και περιγράφει την βάναυση κακοποίηση της κρητικής ψυχής περιγράφοντας τη συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων στην Κρήτη του 1900,. Δυνατό, συγκινητικό, ντυμένο με τεκμηριωμένο ιστορικό υπόβαθρο, με το μυθιστόρημα του Σπύρου Πετουλάκη εισχωρεί κανείς βαθιά στην σκληρή ζωή των Κρητών κάτω από τον ζυγό του οθωμανικού κατακτητή. Με άφθονες εικόνες, σαν σε κινηματογραφική ταινία, ο αναγνώστης παρακολουθεί την καθημερινότητα των κατοίκων, τις δυσκολίες επιβίωσης τους, τον συνεχή κίνδυνο από μικρή ηλικία, τον ακούραστο αγώνα της μάνας, με φόντο πάντα την εμμονή για τη λευτεριά και την τεράστια αυταπάρνηση που η απελευθέρωση του νησιού απαιτούσε απ’ όλους ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου.
Αυτό που πραγματεύεται το βιβλίο είναι η διαφορετικότητα, γιατί έχουμε τον Ιωάννη που γεννιέται με ένα «πρόβλημα», και δεν έχει το δεξί του χέρι. Ωστόσο έχει μια ευλογία τρομερή, να ζωγραφίζει υπέροχα και ό,τι πιάνει να το κάνει καμβά και να το κάνει χρώμα. Μπορούσε να πιάσει το κάρβουνο και να ζωγραφίσει, να πιάσει τον ασβέστη και να ζωγραφίσει υπέροχες μορφές, οι οποίες ξεπερνούσαν την εποχή του. Αυτό ήταν που δεν άντεχαν όλοι και εκείνη την εποχή φυσικά όταν υπήρχε ένας άνθρωπος με ένα χέρι, τον φώναζαν ο παράουρος. Τον είχαν δηλαδή απόκληρο της κοινωνίας. Μέχρι και η μητέρα του δεν τον άφηνε ούτε να ζωγραφίσει, ούτε να ασχοληθεί με τα πινέλα και τα χρώματα. Και η αγιογραφία που ήταν η μεγάλη του αγάπη, πάλι ήταν ένα τεράστιο εμπόδιο για αυτόν. Γιατί ούτε οι καλόγεροι που του μάθαιναν την αγιογραφία δεν τον άφηναν να ζωγραφίσει, αφού δεν είχε το δεξί του χέρι και δε μπορούσε να κάνει τον σταυρό του. Αυτό το παιδί εγκλωβισμένο, προσπαθούσε να βρει διεξόδους για να κάνει αυτό που λατρεύει, αυτό που αγαπάει.
Ένα μέρος του βιβλίου ανήκει στο σήμερα γιατί όλα ξεκινάνε όταν ένας συντηρητής έργων τέχνης στη σημερινή εποχή ανακαλύπτει ότι πίσω από μια εικόνα σε ένα μοναστήρι κρύβεται μια άλλη εικόνα που χαρακτηρίζεται ως βλάσφημη και δεν έπρεπε να βρίσκεται μέσα σε ένα μοναστήρι. Οπότε μπαίνει στη διαδικασία να βρει από που προέρχεται αυτή η εικόνα και ξετυλίγοντας αυτό το κουβάρι ξεκινάει από τη Σμύρνη του σήμερα για να φτάσει στα Χανιά του χθες και στην Κρήτη γενικά, γιατί συναντούμε και το Ρέθυμνο και στην πορεία βλέπουμε τι συμβαίνει χθες και τι συμβαίνει σήμερα.
Το μυθιστόρημα ρέει γάργαρα επιδιώκει να προχωρήσει πέρα απ’ την απλή περιγραφή και το προφανές στην ερμηνεία της συμπεριφορά του ήρωα φωτίζοντάς τον πολύπλευρα. Το κείμενο διανθίζεται από λέξεις και ιδιώματα της κρητικής διαλέκτου που δίνουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο βιβλίο. Είναι πλούσιο σε δυνατά συναισθήματα, ανατροπές και βαθιά μηνύματα. Δείχνει πως ο άνθρωπος όταν του δοθεί δύναμη εύκολα μετατρέπεται σε τύραννο. Φωτίζοντας τις σκοτεινές του πλευρές, δείχνει επίσης πόσο τραγικά επιδρά η διχόνοια σε μια κοινωνία.
Το ψυχογράφημα των ηρώων, οι ψυχολογικές αναλύσεις, οι ιστορικές αναφορές, όλα βοηθούν τον αναγνώστη καθώς το διαβάζει να κατανοήσει ότι οι σκέψεις, οι αποφάσεις και οι πράξεις των ανθρώπων πρέπει να κρίνονται σύμφωνα με τις συνθήκες που βιώνουν τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία που μπορεί να διαφέρει ριζικά στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι ο αναγνώστης οδηγείται σε μια διαδικασία κατανόησης, συγχώρεσης και εξιλέωσης.
Με όπλο μια πένα ευέλικτη, στιβαρή και διεισδυτική, ο Σπύρος Πετρουλάκης μας προσφέρει το ωριμότερο έργο του με άψογη δοσολογία λυρισμού, νηφαλιότητας και ενίοτε ρεαλιστικής σκληρότητας δημιουργώντας μια αντικειμενική απεικόνιση της εποχής. Με την πένα του μας καθηλώνει για άλλη μια φορά, αποδεικνύοντας ότι έχει λόγο ύπαρξης στα λογοτεχνικά δρώμενα και αποδεικνύει πράγματι ότι μια ιστορία μπορεί να ειπωθεί με χίλιους τρόπους !!

[Valentini Georgopoulou · Rating 5 out of 5]

Η ιστορία του βιβλίου κινείται ανάμεσα σε δυο χρονικούς άξονες, στο παρελθόν (1900 – 1922) και στον παρόντα χρόνο. Ξεκινώντας από το σήμερα, ο κορυφαίος συντηρητής έργων τέχνης με ειδικότητα στις αγιογραφίες, Σταύρος Βεγράκης, καλείται από την Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής στα Χανιά για να αναπαλαιώσει μια εικόνα. Έκπληκτος ανακαλύπτει πως κάτω από την εικόνα κρύβεται μια ακόμη, μια απαράμιλλης ομορφιάς, τολμηρής τεχνικής, αλλά «βλάσφημη» εικόνα, την οποία θα ονομάσουν «Μουσουλμάνα Παναγιά».

❓Ποιος είναι άραγε ο άγνωστος δημιουργός της;
❓Γιατί έκρυψε την εικόνα κάτω από την άλλη και μάλιστα μέσα σε ένα μοναστήρι;

Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο στα Χανιά, το 1900 – 1922, θα γνωρίσουμε τον Ιωάννη Καλλέργη, μια βασανισμένη ψυχή, έναν άνθρωπο που έζησε στο πετσί του την κατάφορη αδικία και τον πόνο από την πρώτη στιγμή της γέννησής του. Η ζωή τού έδειξε μόνο το σκληρό της πρόσωπο. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και η ίδια του η μάνα, τον πόνεσαν, τον πλήγωσαν, τον βασάνισαν, τον απέρριψαν, τον κορόιδεψαν. Ένας άνθρωπος που δεν ένιωσε πώς είναι να τον αγαπούν. Μια ζωή στο περιθώριο, στην απομόνωση. Λύπηση και αποστροφή, απέχθεια ή οίκτος ήταν τα μοναδικά συναισθήματα που έβλεπε στα πρόσωπα των ανθρώπων όταν τον αντίκριζαν.

Ο Ιωάννης σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου του με το ένα και μοναδικό του χέρι. Ανεβαίνει τον προσωπικό του Γολγοθά με πολύ πόνο και παράπονο.

❓«Γιατί; Τι έκανα; Πού έφταιξα;»

Μοναδική πηγή χαράς για εκείνον αποτελούσε η ζωγραφική. Μόνο τότε ηρεμούσε η ψυχή του, γαλήνευε, ένιωθε χαρά και αγαλλίαση. Απροσδόκητα θα μπει στη ζωή του το φως, όταν τα μάτια του συναντώνται με αυτά της Περιχάν, μιας Κρητικοπούλας τουρκικής καταγωγής. Ο έρωτας τους απαγορευμένος, όμως θα σταθεί η αφορμή για την δημιουργία ενός αριστουργηματικού πίνακα που θα προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Για κάποιους αποτέλεσε βλασφημία, για τον Ιωάννη όμως ήταν ωδή στον έρωτα, δημιούργημα φτιαγμένο με απέραντη αγάπη από τα βάθη της ψυχής του.


Όταν το παρόν συναντήσει το παρελθόν στη Σμύρνη, σιγά – σιγά θα αρχίσει να ξετυλίγεται ο μίτος της τραγικής ιστορίας και θα έρθουν στην επιφάνεια αλήθειες και ψέματα, μίση και πάθη και κάποια πολύ καλά κρυμμένα μυστικά…

Το «Κατά Ιωάννη» είναι ένα βιβλίο που σου μιλάει κατευθείαν στην ψυχή και αγγίζει την καρδιά σου. Διαβάζεται απνευστί και θα σας κρατήσει καθηλωμένους, με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο. Οι συνεχόμενες εξελίξεις και οι απανωτές ανατροπές έρχονται για να παρατείνουν την αγωνία και το σασπένς με ένα φινάλε άκρως ανατρεπτικό, συγκινητικό, σπαραξικάρδιο, όπου εκεί δίνονται όλες οι εξηγήσεις και απαντώνται όλα τα ερωτήματα.

Υπέροχη γραφή που σε παρασύρει, σε ταξιδεύει στον χρόνο, σε κάνει κομμάτι της ιστορίας. Λέξεις που γίνονται αυτόματα ολοζώντανες εικόνες. Δεν διαβάζεις απλά ένα βιβλίο, αλλά το ζεις, ζεις μαζί με τους πρωταγωνιστές την κάθε στιγμή, το κάθε γεγονός, νιώθεις, μυρίζεις, πονάς, κλαις, θυμώνεις, δικαιολογείς, κατηγορείς. Σε αυτή την ιστορία όλα τα συναισθήματα παρελαύνουν και είναι πολλά, δυνατά και αντικρουόμενα.


Όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι άρτια δομημένοι, εγώ όμως θα ήθελα να σταθώ σε δυο. Ο ένας είναι προφανώς ο πρωταγωνιστής, ο Ιωάννης. Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει αργά – αργά πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του και μας αφήνει ανοιχτή την πόρτα να κοιτάξουμε στα βάθη της ψυχής του. Σπαραγμός, πόνος, οδύνη. Τον Ιωάννη τον αγάπησα, τον λυπήθηκα, τον συμπόνεσα. Ο κ. Πετρουλάκης με πολύ όμορφο τρόπο μάς παρουσιάζει μέσα από το πρόσωπο του Ιωάννη την «διαφορετικότητα» ενός ανθρώπου με αναπηρία. Ο Ιωάννης μπορεί να ήταν ανάπηρος στο σώμα, αλλά δεν ήταν σκάρτος και ανάπηρος στην ψυχή όπως κάποιοι άλλοι χαρακτήρες, που το σαράκι της ζήλιας, της κακίας, της μοχθηρία και του μίσους είχε φάει κομμάτια της ψυχής τους. Ψυχές σάπιες σαν κακοφορμισμένες πληγές, που δεν μπορούσε κανείς να σταθεί δίπλα τους από την δυσωδία.

Ο άλλος χαρακτήρας είναι η Τριανταφυλλένια. Τι ειρωνικό όνομα αλήθεια!! Αυτή την γυναίκα πραγματικά την μίσησα. Δηλητηριασμένη ψυχή, καρδιά σμιλεμένη από πέτρα και πάγο. Δεν της άξιζε ο τίτλος και η ιδιότητα της μάνας, ντρόπιαζε και εξευτέλιζε την λέξη. Πώς γίνεται μια μάνα να μην αγαπάει το ίδιο της το παιδί; Πώς μπορεί να το υποβάλλει στα χειρότερα βασανιστήρια και να μην την αγγίζουν τα κλάματα του παιδιού της και οι απελπισμένες του εκκλήσεις για βοήθεια και έλεος;


Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον συγγραφέα και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για το συγκινητικό αναγνωστικό ταξίδι που μου χάρισε. Ο κ. Πετρουλάκης κάθε φορά ανεβάζει τον πήχη ακόμη πιο ψηλά και νομίζω πως με αυτό του το βιβλίο ξεπέρασε τον εαυτό του. 10 / 10

[Kontogianni Litsa · Rating 5 out of 5]

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Ό,τι και να πει κανείς για αυτό το βιβλίο, είναι πραγματικά πολύ λίγο. Αυτή τη φορά ο συγγραφέας μας, ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό. Ο κύριος Πετρουλάκης στα καλύτερά του.
Η γραφή του εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο και κερδίζει πάντα όλους μας. Οι δε ιστορίες των βιβλίων του θίγουν πολύ ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, οι οποίες έχουν καλή ιστορική βάση, μιας και ο συγγραφέας μας μαζί με την ομάδα του κάνουν πάντα μια εξαιρετική έρευνα των στοιχείων που συνοδεύουν το κάθε μυθιστόρημά του. Το αριστοτεχνικό μπλέξιμο της μυθοπλασίας με τα πραγματικά στοιχεία απογειώνουν το όλο πόνημα του και το αποτέλεσμα είναι άνευ προηγουμένου. Και κάθε φορά υπάρχει μια διαφορετική θεματολογία.
Αυτή τη φορά, η αφορμή δόθηκε, όταν επισκέφτηκε το μουσείο του Γιαννούλη Χαλεπά στη Τήνο. Αν και γνώριζε από παλιά την ιστορία του μεγάλου γλύπτη, αυτή του η επίσκεψη έγινε η αιτία να δημιουργήσει τον Ιωάννη, τον ήρωα της ιστορίας αυτής. Όπως και όλοι μας, έτσι και ο κύριος Πετρουλάκης, πάντα απορούσαμε γιατί η μάνα αυτού του ανθρώπου, του τόσο ταλαντούχου, συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο; Μα πως μπορούν οι μανάδες να φέρονται έτσι στα παιδιά τους;
Έτσι έφτιαξε έναν ήρωα ο οποίος ταλαιπωρήθηκε αρκετά από την μητέρα του την εποχή του 1900 έως 1920-22. Συν τοις άλλοις, το να γεννηθείς ανάπηρος εκείνη την περίοδο ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο πράγμα. Το συγκλονιστικότερο όλων είναι όταν η ψυχή του Ιωάννη ξεχειλίζει από πόνο και αδικία και ξεσπά. Αυτό το ξεπερνά όλα.
Δύο παράλληλες ιστορίες, η μια εκτυλίσσεται στα Χανιά του σήμερα. Με κεντρικό χαρακτήρα έναν συντηρητή έργων τέχνης, ο οποίος κάνει μια μεγάλη ανακάλυψη, η οποία ωστόσο είναι εντελώς ασύμβατη με τα χριστιανικά ήθη. Έτσι μπλέκεται άθελά του σε μια μεγάλη περιπέτεια που εγκυμονεί κινδύνους για τη ζωή του. Όλα αυτά έχουν σαν βάση την απληστία και το παράνομο χρήμα.
Παράλληλα βλέπουμε την Κρήτη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, που ταλανίζεται από τις τραγικές συνέπειες της πανώλης, και που αγωνίζεται για την ένωση της με την Ελλάδα. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι Χανιώτες, που παρ’ όλες τις διαφορές και δυσκολίες τους, μέχρι τότε κατάφερναν και συμβίωναν. Τότε γεννιέται, μεγαλώνει και δίνει, άθελα το στίγμα του, ο «διαφορετικός και αιρετικός» Ιωάννης. Μέσα από όλα τα βάσανα που βιώνει, αισθανόμαστε μαζί με τον ήρωα της ιστορίας να ξεχειλίζει η ψυχή του από αδικία και οδύνη, σε σημείο τέτοιο που μας κλονίζει.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αυτό το βιβλίο είναι μια κοφτερή ματιά στον ρατσισμό, στην διαφορετικότητα, το παράλογο μίσος και μάλιστα όταν τα ηνία της ζωής αυτών ανθρώπων τα έχουν άτομα που δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να κατανοήσουν τα αυτονόητα.
Διαβάστε το…. είναι ένα απίστευτο συναισθηματικό ταξίδι που σίγουρα θα σας προβληματίσει αλλά που σίγουρα θα το λατρέψετε!

[Arlina · Rating 4 out of 5]

Ένα μοναδικό έργο τέχνης, που απεικονίζει μια «μουσουλμάνα Παναγιά», είναι το επίκεντρο γύρω από το οποίο εκτυλίσσονται δυο ιστορίες παράλληλες, με διαφορά ενός περίπου αιώνα. Στα Χανιά των αρχών του αιώνα, ο Ιωάννης – ένα παιδί που γεννήθηκε με ένα χέρι – γνωρίζει όλης της γης τα βάσανα, την απόρριψη, τον εγκλεισμό, την απώλεια, αλλά και την παρηγοριά της τέχνης, των χρωμάτων και του έρωτα στα μάτια της πανέμορφης Περιχάν.

BIG SPOILER…..
Θα αναζητήσει τα ίχνη της αγαπημένης του ως την Σμύρνη, για να την οδηγήσει τελικά πίσω στην Κρήτη και στην αιματοβαμμένη κορύφωση του δράματος, μέσα σε μια σκήτη κάτω από την Ιερά Μονή της Παναγιάς της Ακρωτηριανής, όπου και οι δύο με διαφορά λίγων μηνών και πνιγμένοι στο ίδιο τους το αίμα, άφησαν την τελευταία τους πνοή.

Στην σημερινή εποχή, ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεργάκης ανακαλύπτει την αριστουργηματική, όσο και βέβηλη εικόνα, κρυμμένη κάτω από μια άλλη μεταγενέστερη και ξεκινάει μια μεγάλη περιπέτεια, για να αποκαλύψει τα μυστικά της, αλλά και να την σώσει από ένα κύκλωμα αρχαιοκάπηλων που την έχουν βάλει στο στόχαστρό τους.
Έχουμε, λοιπόν, όλα τα συστατικά μιας πετυχημένης συνταγής – ένα μυστήριο που κρύβεται σε ένα έργο τέχνης, μια ιστορία παλιά, μια ιστορία νέα, έναν μεγάλο έρωτα καταραμένο από θεούς κι ανθρώπους, πλούσιο ιστορικό υπόβαθρο και μια μεγάλη αποκάλυψη στο φινάλε. Μόνο που, ώρες – ώρες, είχα πραγματικά την αίσθηση ότι πρόκειται περί «συνταγής», εκτελεσμένης μάλιστα με θαυμαστή ακρίβεια. Ίσως, και συνταγής για μια εξίσου πετυχημένη τηλεοπτική σειρά. Παρόλα αυτά, είναι αναμφίβολα ένα μυθιστόρημα χειμαρρώδες και γοητευτικό, η γραφή του κ. Πετρουλάκη είναι απόλυτα ικανοποιητική και η χρήση της κρητικής ντοπιολαλιάς σε ορισμένους διαλόγους (ειδικά χάρις στην εξαιρετική απόδοση του αφηγητή στο audiobook) είναι απολαυστική.

BIG BIIIIIG SPOILER…
Το φινάλε… Το φινάλε κατ’ εμέ δεν στέκει με τίποτα. Κατανοώ την πρόθεση του συγγραφέα για δραματική κορύφωση, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την απόφαση του πατέρα Καλλίνικου να σώσει το ένα παιδί και να αφήσει το άλλο (ήδη νεκρό;) στην αγκαλιά της μάνας του, που αιμορραγούσε και αργοπέθαινε. Ούτε υπάρχει καμία δικαιολογία για το ότι καθυστέρησε τόσο πολύ (πέντε μήνες) να αποκαλύψει στον Ιωάννη ότι έχει έναν γιο, που επέζησε. Αλλά, ας εξαφανιστεί τούτη η αμφιβολία, μπροστά στο ασύγκριτο κάλος της τελευταίας «εικόνας» του Ιωάννη – και τελευταίας εικόνας του μυθιστορήματος – της Παναγίας με τους δίδυμους Χριστούς.

[Eleana Jan · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο που μου άφησε θετική εντύπωση και μια γλυκιά έκπληξη. Μετά από αρκετά έργα του Σπύρου Πετρουλάκη, μπορώ να πω ότι εδώ βρήκα κάτι διαφορετικό: μια ιστορία που δένει όμορφα το σήμερα με το χτες, το μυστήριο με το δράμα, την τέχνη με τον έρωτα.
Ο συγγραφέας στήνει δύο παράλληλες αφηγήσεις — τα Χανιά του σήμερα, με την ανακάλυψη μιας τολμηρής, «βλάσφημης» εικόνας σ’ ένα μοναστήρι, και τα Χανιά των αρχών του 20ού αιώνα, όπου η τραγική ζωή του Ιωάννη ξεδιπλώνεται αργά αλλά με δύναμη. Το παρόν και το παρελθόν συνομιλούν με τρόπο αρκετά πρωτότυπο, και η πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον, χωρίς να γίνεται ούτε υπερβολικά μελό ούτε βαριά.
Ο Πετρούλας γράφει όπως ξέρει: με απλή, ρέουσα γλώσσα, χωρίς πολλά φτιασίδια, αλλά με καλή αίσθηση εικόνας και ατμόσφαιρας. Ο χαρακτήρας του Ιωάννη, αν και τραγικός, μένει στη μνήμη, όπως και η κεντρική ιδέα: πού τελειώνει η τέχνη και πού αρχίζει η βλασφημία; Ποιος κρίνει ποιον;
Σίγουρα έχει τις αδυναμίες του — κάποιες σελίδες περιγράφουν υπερβολικά συναισθήματα και οι χαρακτήρες του παρόντος δεν έχουν το ίδιο βάθος με εκείνους του παρελθόντος. Αλλά, σε γενικές γραμμές, είναι ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα, που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα και δείχνει μια ωριμότερη, πιο ψαγμένη πλευρά της γραφής του.
Αν αγαπάτε τις ιστορίες με μυστήριο, τέχνη, έρωτα και ιστορικό φόντο, θα το απολαύσετε. Εγώ το έκλεισα με ικανοποίηση και σκέψη — και αυτό, για μένα, μετράει.

[Sophia Olga Atmatzidou · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο εξαιρετικό!Η φροντίδα του συγγραφέα για το καθετί και η απίστευτη δουλειά του φαίνεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια γι’αυτο και όχι μόνο!Ηρωες που μπαίνουν μέσα στην καρδιά σου αλλά και ηρωες εξωπραγματικοί...σε κάνουν ��α αναρωτιέσαι και για τους καλούς και για τους μισητούς: υπάρχουν αραγε τέτοιοι άνθρωποι;!Υπεροχες περιγραφες που σε ταξιδεύουν στη Σμύρνη και την Κρήτη του 20ου αιώνα και στην Κρήτη του σήμερα!Ολοκληρωνοντας το βιβλίο μου έμειναν πολλά συναισθήματα και όλα σε μεγάλο βαθμό!Πονος για τον δύσκολο,εξωπραγματικό και ψυχοφθόρο βίο του Ιωάννη,λύπη για τις δυσκολίες μιας αγαπης που αξιζε κάθε ευλογια απλα και μόνο γιατί υπήρχε και γιατί το μεγαλείο της ήταν σπάνιο!Αγανακτηση για κάθε δεινό,ανθρώπινο και μη...Ενα όμως είναι το κυρίαρχο συναίσθημα...συγκίνηση...μια διαρκής συγκίνηση για όλους και όλα!Υπαρχουν πολλά γιατί που ισως μείνουν αναπάντητα στο μυαλό μας...αλλά έτσι αλλωστε δεν είναι και η ζωή;Μια σειρά γεγονότων που αλλά τα δικαιολογούν οι πραξεις κι αλλά τα πιστευω και τα νιωθω μας που πολλές είναι από μόνα τους ανεξήγητα!

[Georgette Nanou · Rating 4 out of 5]

https://georgette60.blogspot.com/2023...

Ιστορία ενδιαφέρουσα που σε βάζει αμέσως στην υπόθεση και που διαβάζεται εύκολα.Μία ιστορία που έχει μυστήριο,ρομαντισμό,αίσθημα και κοινωνικά στοιχεία.Διαδραματίζεται σε δύο χρόνους παράλληλα που πλέκονται όμορφα και συνδυάζονται μ’ένα κρίκο.Βέβαια υπάρχουν και οι υπερβολές.
Ο ένας χρόνος είναι ο τωρινός όπου εκτυλίσσεται η ιστορία ένός συντηρητή τέχνης και ο άλλος χρόνος στο παρελθόν η ιστορία ενός ζωγράφου με ιδιόρρυθμη προσωπικότητα με άπλετο ταλέντο αλλά και ταλαιπωρημένη ψυχή από την ημέρα της γέννησής του.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι καλά δουλεμένοι,διαφορετικοί και ολοκληρωμένοι.Όχι βέβαια συμπαθείς όλοι,και δεν είναι καθόλου αδιάφοροι.
Επισημαίνονται πολλά γεγονότα όπως η ανταλλαγή πλυθυσμού,η ιστορία τέχνης,η αγιογραφία και οι κάπηλοι,τα στερεότυπα εποχής,η διαφορετικότητα φυλετική αλλά της αναπηρίας και πως την αντιμετώπιζαν και άλλα πολλά.

Εν κατακλείδι μου άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο.

[Desp_gk · Rating 5 out of 5]

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται στο χθες και στο σήμερα στη Σμύρνη κ στα Χανιά. Ο Ιωάννης απ τη μέρα της γέννησης του που περιφρονηθηκε διώχθηκε και αδικήθηκε απ όλους ακόμη και απ τη μάνα του απλά επειδή ήταν διαφορετικός επειδή γεννήθηκε μ’ενα χέρι. Αυτό όμως δε στάθηκε εμπόδιο να κάνει πράξη την μεγάλη του αγάπη να ζωγραφίζει να δημιουργεί αγιογραφίες. Αυτό ο ιδιαίτερος ανθρωπος αγάπησε δυνατά αγαπήθηκε το ίδιο δυνατά αλλά πολεμήθηκε από πολλούς. Ο Σταύρος συντηρητής έργων τέχνης στη σημερινή εποχή προσπαθεί ν’ ανακαλύψει το μυστικό πίσω από μια «βλάσφημη « εικονα.Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα έρωτα πάθος μισοσ πόνος ελπίδα και λαχτάρα για ζωή με παραστατικές σκηνές δυνατές εικόνες και πλούσιο λεξιλόγιο ντοπιολαλιας.Ο συγγραφεας έχει ένα μαγικό τρόπο γραφής σε κάθε βιβλίο του που διαβάζω να χάνομαι ταξιδεύω μαζί με τους ηρωες και φυσικά να βουρκώνω μαζί τους.

[Κική Σ. · Rating 5 out of 5]

Τι να πω για αυτό το αριστούργημα , τα λόγια είναι περιττά!
Ο ταπεινός Ιωάννης με την τόσο δύσκολη ζωή που κάθε μέρα για εκείνον ήταν και μία νέα πρόκληση-δοκιμασία ,

Μικρές στιγμές χαράς μετρημένες στο ένα του χέρι και εκατοντάδες αδικίες χωρίς να φταίει ο ίδιος , από την πρώτη κιόλας μέρα της γέννησης του .
Μέσα από τις σελίδες αναδύονται χιλιάδες συναισθήματα στον αναγνώστη ,
Συγκλονιστικές σκηνές καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου , χιλιάδες σκέψεις, συναισθήματα, διάλογοι ,συνειρμοί , παρομοιώσεις όλα εξαιρετικά!
Όσο για το τέλος συγκινητικό , σίγουρα και ο πιο "σκληρός" αναγνώστης θα δακρύσει...

5/5 και αν είχε παραπάνω θα έβαζα! ( Συγχαρητήρια κύριε Πετρουλάκη!!! )