“Rhythmic, incantatory . . . Vivid and painfully intimate.” — The New York Times Book Review
Winner of the Francisco Umbral Prize for Best Book of the Year A Finalist for the Finestres Award Now Translated into Fifteen Languages
An international sensation, The Wonders follows María and Alicia through the streets of Madrid as they search for meaning and stability in a precarious world and unknowingly trace each other’s footfalls across time. María moved to the city in 1969, leaving her daughter with her family but hoping to save enough to take care of her. She worked as a housekeeper, then a caregiver, and later a cleaner, and somehow she was always taking care of someone else. Two generations later, in 2018, Alicia was working at the snack shop in Madrid’s Atocha train station when it overflowed with female protesters. She couldn’t have known that María was among them. Alicia didn’t have time for marches; she was just trying to hang on until the end of her shift.
Readers will fall in love with María and Alicia, whose stories finally converge in the chaos of the protests, the weight of the years of silence hanging thickly in the air between them. The Wonders brings half a century of the feminist movement to life, and launches an inimitable new voice in fiction. Medel’s lyrical sensibility reveals her roots as a poet, but her fast-paced and expansive storytelling show she’s a novelist ahead of her time.
Elena Medel Navarro (Córdoba, 1985) es una escritora española, dedicada especialmente al campo de la poesía. Sus poemas han sido traducidos al alemán, árabe, esloveno, inglés, italiano, polaco y portugués.
Es una de las poetisas andaluzas jóvenes más conocidas en la actualidad, ya que a los 16 años ganó el premio Andalucía Joven concedido por el Instituto Andaluz de la Juventud con su primer poemario Mi primer bikini (DVD, 2002). Posteriormente publicó los libros de poemas, Vacaciones (2004) y Tara (2006) y el cuaderno Un soplo en el corazón (2007). En 2013 ha ganado el premio Loewe en su categoría Creación Joven por su libro Chatterton. Es articulista en la edición madrileña de El País, y ejerce la crítica literaria en medios impresos y digitales.
Junto a la también poeta Alejandra Vanessa, coordina las actividades del colectivo La Bella Varsovia, centrado en la difusión de la cultura y la promoción de los jóvenes creadores. Su obra aparece en diversos recuentos y antologías de la poesía reciente.
Creo que cuando se escribe una novela sobre vidas grises, sombrías, inanes y tediosas hay que tener mucho cuidado con que el libro resultante no sea tan gris, sombrío, inane y tedioso como las vidas que retrata. Me interesaba muchísimo esta aproximación a las precariedades de varias generaciones de mujeres españolas en las últimas décadas, pero estos perfiles que componen ‘Las maravillas’ no sólo no me han hecho entender mejor a estas personas y sus circunstancias, sino que tanta pena, tanta inestabilidad, tanta fealdad cotidiana, me han llenado de apatía hacia estos personajes. Además, estructuralmente, es innecesariamente confusa: ese vaivén de nombres, fechas y ciudades me ha parecido absolutamente innecesario para el tipo de historia que cuenta, y creo que solo sirve para hacer complicada una historia sencilla. Creo que el problema es tanto de tono como del foco donde se pone la mirada: si no me interesa hablar de mis propias facturas, de mis propias jornadas laborales o de mis propias mudanzas... imaginaos lo poco que me apetece escuchar hablar sobre ello a gente que no conozco. Creo que poner una lupa en las miserias cotidianas puede ser un vehículo... pero no un fin. Por el tema, la generación y el origen de la autora esta era una novela que quería leer desde que conocí su existencia. Tristemente no comparto el aplauso tan aparentemente generalizado que se le lleva meses dando.
Conozco a Elena Medel (1985-) por su obra poética y por su labor como editora en La bella Varsovia, donde apostaba por publicar a jóvenes poetas, en especial mujeres, en un mundo editorial indiscutiblemente dominado por el género masculino.
Así que no me ha sorprendido que para su debut como novelista, Las Maravillas (2020), la autora eligiera a dos mujeres como protagonistas para contarnos, desde los años finales del dictador Franco hasta la extraordinaria manifestación feminista del 2018, la historia de sus vidas, su lucha por conseguir sobrevivir y el modo de encontrar su lugar en un mundo que se lo niega no solo por su género sino por el hecho de carecer de recursos económicos. Porque si hay algo que queda claro en la novela es que las diferencias sociales determinan el futuro de las personas. El tema de la falta de dinero recorre con rabia toda la obra como el causante principal del infortunado destino de estas dos mujeres y relega a un segundo plano otros motivos apuntados como el machismo, la ideología, el azar, o la ignorancia.
No se enfrentan del mismo modo a su destino las dos protagonistas y esto provoca una adecuada y emotiva tensión dramática. María nunca olvida lo que ha perdido, no deja de luchar contra la corriente de normalidad que la empuja constantemente y decide dedicar su esfuerzo a ayudar a otras mujeres a conseguir lo que ella nunca pudo. Alicia, sin embargo, solo intenta sobrellevar su aciaga situación despreciando a todo el mundo y sumergiéndose en la rutina mas desoladora que puede encontrar: la indiferente felicidad de la ignorancia.
En esta novela habitada por diferentes mujeres y por un solo hombre bueno, no hay alegría ni belleza, no hay liberación ni esperanza, hay trabajo duro y cuerpos cansados, hay hogares pequeños y largos trayectos en transporte público, hay cañas y tapas baratas, y también hay palabras, palabras pronunciadas por hombres supuestamente modernos, pero que siguen sin entender que una mujer pretenda salir del espacio que tradicionalmente le ha sido asignado.
Creo que con Las Maravillas queda demostrado que Elena Medel ya posee una voz propia y consolidada, un estilo lírico a la vez que duro y explícito y, sobre todo, una idea clara de lo que desea contar. Con todo, se percibe el intento de conseguir una obra compleja recurriendo a una trama demasiado intrincada (habitual por otra parte en muchas primeras novelas), con continuos cambios y repeticiones que al final producen más confusión que intensidad, así como alguna escena impactante, pero poco significativa.
Pero, en conjunto, haber leído a Elena Medel ha merecido la pena y tardaré en olvidar el personaje de María que me ha resultado conmovedor. Esperaré sin duda la siguiente novela de una autora que, a mi entender, aún tiene mucho que contar.
Pois, não fiquei maravilhada com este livro, muito pelo contrário. Elena Medel é poetisa, mas aqui não se nota, porque a escrita é plana e muitas vezes confusa. Escolheram, por isso, calculo eu, um poeta para a traduzir para português, mas isso não ajudou. Aliás, não sei se não atrapalhou (“Cabelo moreno”? Alguém fala assim?). É um livro que tem por tema o dinheiro ou a falta dele, razão por que o quis ler, mas a tese de que é ele que condiciona todas as escolhas das personagens e molda a sua maneira de ser foi desenvolvida de forma deficiente, superficial e parece-me até de má-fé por parte da autora, ao criar uma personagem com a profundidade de uma casca de ovo e outra a raiar a sociopatia. Não avance daqui quem pretenda ler esta história. María teve de deixar a sua terra nos anos 70 para ir servir e deixa a sua bebé ao cuidado dos pais. Vemos que trabalha muito, que nunca tem dinheiro para trazer a menina para junto de si, que não é má pessoa, mas pareceu-me apática, desprovida de sentimentos. Quando a autora decide dar-lhe um companheiro, eles não podem ir viver juntos. É que ele tem uma mãe dependente. Acontece. Mas ele também tem um pai quase vegetal. Que azar... Mas ele também tem um irmão doente mental que precisa de tomar a medicação para não se tornar violento. Já começa a cansar, não? Não, há mais, ainda não percebemos que é muito mau ser pobre. Em paralelo, seguimos Alicia, uma adolescente que foi rica e, depois, ficou pobre, que não era boa pessoa e não ficou melhor, por isso, a tese da falta de dinheiro pouco contribui para a forma de ser da jovem, que é bully na escola, depois, começa a sentir-se atraída por rapazes com pequenas deficiências, depois, afasta-se da mãe e da irmã porque não gosta delas, depois arranja um emprego indiscriminado porque não quis terminar a faculdade, depois aceita casar com um tipo que ela considera ridículo só porque ficou desempregada e sem casa...
Alicia ficaria com ele até que a chamassem de algum sítio, e pudesse pagar o quarto sozinha. Mudaram a sua roupa e alguns utensílios de cozinha para casa dele, e ela começou a ir buscá-lo à paragem de autocarro, a caminhar ao lado dele por Alcalá, a reconhecer o cheiro da sua merda de manhã.
...depois, engata tipos indiscriminadamente na rua (alguém leu “O Jardim do Ogre”), mas chega aos 30 anos (os 30 são os novos 80?) e acha-se acabada, por isso, se calhar, só consegue levar para a cama velhos da idade do pai ou com deficiências físicas.
Um coxear severíssimo, um tique que atrapalha a fala. Não quer doentes; não para já.
Não é, no entanto, a aridez emocional o grande elo de ligação entre as duas protagonistas, visto que há uma terceira pessoa, igualmente pobre de dinheiro e de espírito, que faz essa ponte em “As Maravilhas”, ainda que pareça apenas uma personagem secundária que passa de fugida pela história. No último capítulo, dá-se o tão esperado encontro entre María e Alicia, que nunca se viram na vida, nem sequer em foto. Como é que elas se reconhecem no meio da multidão de uma manifestação? Têm um queixo parecido.
Mas depois concentrei-me no queixo, a mesma forma indiferente do meu.
Não sou sentimental, mas como é possível não haver um pingo de amor neste livro? Os pobres não amam sequer os filhos? Os pobres não amam sequer as mães? Não preciso de luz ao fundo do túnel na literatura, mas um livro mainstream como este precisava de ter um acto de redenção, uma catarse, uma esperança, ainda que ténue, de dias melhores. É tramado ser-se pobre!
Cuando una novela te atrae por el tema y además ha recibido premios y muchas críticas positivas... y después resulta que en el mejor de los casos te deja indiferente. ¿Qué ha pasado? Yo creo que se debe a la manera de narrar. Habla de vidas vulgares, oscurecidas por la pobreza, llenas de una silenciosa desesperación. Pero al describirlo de una forma también vulgar, pobre y falta de esperanza hace que la lectura no sea agradable.
En teoría es una novela feminista que nos habla de la vida de tres mujeres, María, su hija Carmen y su nieta Alicia y de como el género, la pobreza y la clase social condiciona su existencia y las hace infelices - cada una a su manera. María queda embarazada de muy joven, en un pueblo de Andalucía y su familia la envía a Madrid a servir, para alejarla del cotilleo de los vecinos. Su hija Carmen queda atrás, criada por su abuela y su tío, perdiendo todo contacto con la madre. Lo más interesante es la historia de María, ver cómo se va abriendo camino en la capital y, desde la muerte de Franco va evolucionando y participa en el activismo social en los años 70 y 80. A través de sus lecturas y de las asociaciones en que participa va desarrollando una conciencia de clase y ayudando a otras mujeres.
El problema es que el relato no engancha y los personajes no despiertan empatía - sobre todo Carmen y Alicia, que se me hicieron francamente antipáticas. La tesis de la autora es que la culpa de todo es del dinero, pero es que aquí también hay mucha tontería, que no ayuda. El estilo es complicado, lleno de saltos temporales que me han parecido poco necesarios. El final es bastante demencial - no todo vale, no todo vale...
Correu mal. Não consegui entrar na escrita da autora nem sequer distinguir as personagens. Não encontrei o prometido. Deparei-me com uma sucessão de relatos desordenados sobre vidas banais, a que nenhum acontecimento acendia uma centelha de vida (ainda que emprestada pela ficção). Nenhum vislumbre de diferenças geracionais. Estou inconsolável.
Con cada libro que la prensa encumbra unánimemente pierdo un poquito más la fe en el periodismo cultural de este país. Quizá, si no hubiera sido tan loado, no me habría parecido tan torpe y tan normalito. Solo espero que haya reimpresión y que corrijan los chorrocientos leísmos y las bastantes erratas que terminan de empañar la lectura.
Había leído todo tipo de críticas sobre esta novela: que si la mejor novela del mundo, que si demasiado gris. Quizá por eso he tardado tanto en leerla, aunque la tuviese en la mesilla desde enero. Como primera novela me ha parecido excelente, como novela feminista contemporánea también. ¿Es una novela brillante? No y tampoco creo que necesite serlo. No sé por qué a nuestras contemporáneas debemos exigirles no sé qué pureza que no le exigimos a otros.
THE WONDERS is a beautifully written book that didn't fall at all close to the kind of book I most love reading. The loose stream-of-consciousness style was too detailed, and had too close a focus on everyday experiences for me to remain engaged and enthusiastic about my reading experience.
The observations are lovely and the author does a great job of painting a moment. The book illuminates a way of life that isn't often the subject of literary fiction. She does an excellent job of using the constraints of the point of view she chose to tell the story as a way into the daily lives of many characters and situations.
So here is one of those rare occasions when I can enthusiastically recommend a book to someone who isn't me--it's a good choice for someone who finds reading pleasure in an accumulation of sense impressions and experiences, rather than for gripping highs and lows.
Kitabın yarısına kadar belli bir beklentiyle, sona doğru bir şeylerin toparlanıp hikayenin bir anlam ifade edeceği umuduyla okudum ancak maalesef olmadı bunlar. Sevmedim hiç. Kitabın arka kapağında vaat edilen hiçbir şeyi vermiyor yazar okura.
Bir ailenin farklı jenerasyonları üzerinden bir ülkenin, toplumun 40-50 senelik hikayesini anlatma fikrini severim aslında, ancak son zamanlarda buna o kadar sık rastlıyorum ki artık sıkıcı gelmeye dahi başladı. Mucizeler de bu şablonu kullanıyor, Maria-Carmen-Alicia üçlüsü üzerinden 1969 Cordoba'sında başlayıp 2018 Madrid'ine uzanan bir hikaye anlatıyor bize. Gerçi burada orta nesil Carmen hiçbir zaman kitabın odağına geçmiyor, Maria'nın kızı ya da Alicia'nın annesi olarak rastlıyoruz kendisine sürekli.
Gelgelelim Elena Medel'in kitapta başarabildiği hiçbir şey yok neredeyse. Hikayeleri paralel olarak anlatılan iki başkarakterimiz -Maria ve Alica- var ancak bu iki karakter de derinleşemiyor. Kadın haklarının dile yeni yeni getirilmeye başlandığı bir dönemde kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan Maria'yı anlamak biraz daha kolay belki, fakat zenginken babasının intiharı ile bir anda fakirleşen torun Alicia'yı, davranışlarının gerisindeki motivasyonu anlamak mümkün değil. Franco diktatörlüğünden yeni kurtulmuş bir İspanya'yı gçremiyoruz kitapta, kadın hareketi desek yazar buna da yalnızca ucundan dokunmakla yetiniyor. Aile bağlarının olmamasını geçtim bu iki karakter birbirinden o kadar farklı ki hikayelerini bir noktada eşleştiremiyoruz da. Hele kitabın sonu son zamanlarda okuduğum en zayıf, kitabın geri kalanını önemsemeyen sonlardan biriydi.
Medel'in bu kitapta ne anlatmak istediğini, "derdinin" ne olduğunu gerçekten anlamadım. Oldukça hızlı okunan bir roman Mucizeler, bu açıdan hakkını vermem lazım ancak artık anlatımdan içeriğe her alanda cesur, yeni şeyler gördüğümüz bu çağda -2020'de yayınlanan- Mucizeler gibi anlattıklarıyla, diliyle vasatın üstüne çıkamayan ve hatta bunun için çabalamayan bir ilk romanın bunca dile çevrilmesini yazarın şiir kariyeriyle yaptığı üne bağlayabiliyorum ancak. Kitapla ilgili aklımda kalan tek şey de bu başarısızlığı olacak muhtemelen.
This debut novel in English by the Spanish poet feels like a collection of short stories that weave back and forth through time. Attempting to bypass and often unknowingly giving in to intergenerational trauma, two working-class women try creating lives of their own for freedom from patriarchal constrictions, financial hardships, and everlasting grief, while these impediments and the changing Spanish life, culture, and politics from 1969 to the 21st century push them to abandon ambition for exhausting menial jobs—and suffer even more for doing so in a society built on class divides.
The very first scene shows Alicia, in her thirties, searching her pockets for enough money to get home after a late shift while women in Madrid are planning to march for their rights. Maria is a retired worker—and Alicia’s grandmother—who has built a women’s support group which is helping organise this march. The two don’t know each other and the two are also opposites. Maria is kind and patient as she pushes against her exploited past to eventually find respect in middle age; Alicia has always been privileged until her father commits suicide and leaves her and her mother in debt, which eventually numbs her to love and emotions. Yet both are similar in the path of economic insecurity, tough decisions, and regretful life choices.
Truly a straightforward, unfiltered and bold interpretation of three women’s —the third being Carmen, Alicia’s mother and Maria’s daughter, who was abandoned by both when Maria decided to leave her as a baby till she had enough funds to bring her back (only to come back to a teenage Carmen who no longer wished to live with the mother who had left her) and when Alicia leaves her to cripple under her late husband’s debts—lives impacted by gender and class hardships in a country where cultural tectonic plates are shifting, and across a past that surrendered to fragmented conditions and a present that demands change.
İspanya’da bir ailenin üç kuşak kadın fertlerinin hikayesi ekseninde sosyal eşitsizliği ve bunun sonuçlarının bireylerin, özellikle kadınların hayatlarına yansımalarını işliyor Mucizeler. 1960’ların sonundan günümüz İspanya’sına kadar olan dönemde yaşanan toplumsal ve siyasi olayları da yine karakterlerin hayatlarına sirayet ettiği ölçüde arka planda okuyoruz.
Roman, üç kadının, büyükanne Maria, kızı Carmen ve torunu Alicia’nın, farklı hikayelerinin ayrı bölümler halinde, kronolojik bir sıraya uymadan, parça parça aktarımından oluşuyor. Okurken kafanızda oluşan soru işaretlerinin cevabını yavaş yavaş buluyor, hikayedeki boşlukları tamamlıyorsunuz. Her bölümün başında yazarın sizi hangi yıla götürdüğü belirtiliyor; ancak yine de dikkatinizi yoğunlaştırarak okumanız gereken bir roman zira belirtilen tarihte belirli bir karakteri işleyen bölüm içinde aslında zamanda geriye ve ileriye gidişler var. Hikayenin odağı aslında çoğunlukla büyükanne Maria ve torun Alicia üzerine yoğunlaşıyor; daha çok onların hikayelerinden çıkarımlarla Carmen’le ilgili bilgi ediniyoruz ve aslında bana göre Carmen’in sesinin eksikliği de hissediliyor, onunla ilgili noktalar karanlıkta kalıyor.
Sosyal adaletsizliği, özellikle toplumda bunun ağırlığını omuzlarında en çok hisseden kadınların hikayeleriyle ele almasını beğendim. Keza, sosyal sınıflar arasında geçişin her ne kadar teoride inkamsız olmasa da pratikte kolay kolay mümkün olmadığını ve sınıfın aslında nasıl miras gibi kuşaktan kuşağa aktarıldığını göstermesi bakımından aynı ailenin kadın bireyleri üzerine bir hikaye inşa etmesini de çok beğendim. Farklı zaman dilimlerinden parçalarla ilerleyerek okurun merak içinde bütüne varmaya çalıştığı hikayeleri de ayrı seviyorum. Ama yazarın anlatımını pek sevemedim. Ele aldığı konulardaki fikirlerini çok beğensem de bunların aktarım şeklini ham ve biraz da kör göze parmak buldum. Bu üç kadının hikayesi daha farklı nasıl anlatılabilirdi diye düşündüm hep okurken. Kısacası, Medel, çok iyi bir noktaya parmak basmış ve meselesini anlatmanın da çok iyi bir yolunu akıl etmiş ama anlatımda ve fikirlerini işleyip olgunlaştırarak kurguya yedirmede aynı etkileyiciliği yakalayamamış bana göre. Yine de merak ettiğim bir kitaptı, okuduğuma memnunum.
Δυο γυναίκες, η Μαρία και η Αλίθια, γιαγιά και εγγονή, που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι οι ηρωίδες του βιβλίου. Καθεμιά, μας περιγράφει περιστατικά της ζωής της με χρονολογική σειρά, με εναλλαγή μεταξύ των κεφαλαίων. Η Μαρία, θέλοντας να αποφύγει το στίγμα, μετακομίζει στη Μαδρίτη, αφήνοντας την κόρη της στη φροντίδα της οικογένειάς της. Όμως, οι λιγοστές επσκέψεις της, την απομακρύνουν περισσότερο από την κόρη της. Η Αλίθια, μετά την οικονομική καταστροφή της οικογένειάς της, θέλει να ζήσει χωρίς να είναι δαχτυλοδειχτούμενη. Θα βρούν οι δυο γυναίκες την ευτυχία?
Η Medel σε αυτό το βιβλίο της, μέσα από τις φωνές των δύο γυναικών, θίγει πολλά θέματα που ταλανίζουν την Ισπανική κοινωνία - και όχι μόνο αυτή. Οι μικρές κοινωνίες, οι συνέπειες του εμφυλίου πολέμου, η δεινή οικονομική κατάσταση που επικρατεί στις επαρχιακές περιοχές, η θέση της γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία, ο κοινωνικός εξευτελισμός είναι μερικά από αυτά. Η γραφή της είναι στρωτή και αποφεύγει τις υπερβολές, το στήσιμο των χαρακτήρων πολύ καλοδουλεμένο και παρόλο που βρήκα το τέλος λιγάκι απότομο, σε γεινκές γραμμές είναι ένα καλό βιβλίο.
"Mas também se trata disto: ser uma mulher. Quando o homem do autocarro lhe perguntou, ela decidiu responder porque lhe pareceu má educação ficar calada. Viveu em casa a gravidez, escondida, a costurar no pátio para adivinhar um pouco de céu. Que fez ele, enquanto isso? Mudou a sua vida: a da sua família, o seu trabalho, começando do zero noutro bairro. Ela teve de correr até às porta de casa em noites demasiado escuras quando não era muito tarde, manteve-se calada anos a fio em reuniões e ouviu os seus argumentos e ideias na voz de Pedro.".
Adına bakıp mucizevi bir roman beklemeyin, aksine oldukça sıkıcı, neyseki kısa sayılabilecek bir roman. Yazar Elena Medel’in ne uslubunu, ne kurgusunu, ne de hikaye karakterlerini beğendim, hiçbirini beğenmedim. Ne anlatmak istemiş de anlatamamak için çaba sarfetmiş anlamadım. Geriye dönüşlerdeki kargaşa ve savrukluk, betimlemelerdeki yavanlık, dildeki zayıflık bu kitabı okumamak için belli başlı nedenler. Sevmedim.
Estoy (así es) maravillada con esta novela de Elena Medel. Este es un libro sobre la intersección entre el ser mujer y el dinero, sobre cómo somos socializadas, sobre nuestras relaciones, sobre las líneas familiares que se rompen.
O livro me encantou. É um relato vívido e doloroso de duas mulheres e sobre como os pequenos (e grandes) detalhes da nossa vida são moldados pelo dinheiro. Inclusive, há uma frase que me marcou: “até para protestar é preciso dinheiro”.
Mas a medida que vamos conhecendo a história de María e Alicia, a autora vai muito além da questão financeira. Impossível não se identificar com as vivências dessas mulheres, tão distintas mas conectadas por um laço familiar que ambas desconhecem.
A história segue essas duas mulheres: María, que dá à luz uma filha no final dos anos 1960 e precisou deixar para trás seu bebê e sua cidade natal, Córdoba, para procurar trabalho em Madri; e Alicia, neta de María, uma garota que transitou entre a riqueza e a pobreza. É uma personagem com muitas camadas, o que gosto muito de encontrar. Ela é rancorosa, movida pelo desprezo - aos outros e a si própria.
Enquanto que essas narrativas fragmentadas se misturam, conhecemos as vidas das duas mulheres - marcadas por suicídio, execuções hipotecárias, trabalho braçal, imobilidade social e tristeza abrangente. Assim como o peso que nossas famílias exercem em nós. Uma leitura com um gosto amargo. Que explora muitas questões pertinentes a nós, mulheres. Daqueles que você sublinha muitos trechos.
O livro tem um recurso muito bom de passado/presente, e o clímax culmina na Greve das Mulheres que ocorreu em 2018 na Espanha, onde milhares de mulheres se uniram para protestar contra as desigualdades salariais, dentre outros pontos.
Moving is never easy, and coming to a new area and scrambling to work any job in order to send money home is a different level of desperate and hopeful. I did like the characters in this story and I did find the story interesting. But I'm not a fan of stream-of-consciousness writing. It's the toughest for me to read because I find it just contains too many details, gets lots in side tangents, and never seems to draw me in.
So this is a case of it's me and not you, dear story. I did find the parts about struggle, the fight, the injustices all interesting. I just struggled to stay connected with the story.
A huge thank you to the author and publisher for providing an e-ARC via Netgalley. This does not affect my opinion regarding the book.
No me ha transmitido nada. No era lo que esperaba y quizás es que estaba esperando mucho, o simplemente esperaba una historia que me gustase. Pero no. No hay que hacerle caso ni a la prensa ni a las novedades. Demasiada propaganda en el periodismo cultural.
È una storia di sopravvivenza in un mondo ostile alle donne
Le Meraviglie, che inizia e finisce l’8 marzo 2018, racconta la vita di tre donne della stessa famiglia:María, sua figlia Carmen e sua nipote Alicia, che, nonostante gli anni le abbiano allontanate , condividono molto più di quanto possano immaginare.
Per Maria l’8 marzo è il culmine di decenni di attivismo. Per Alice , un fastidio che intasa la metropolitana e ritarda il suo ritorno a casa.
María, la donna dal cuore puro e per nulla esigente, alla fine degli anni Sessanta lascia Cordova per andare a lavorare a Madrid (prima come tata, poi come badante), e lascia la figlia —Carmen, appena nata— alle cure dei fratelli. Anni dopo anche la giovane Alicia spinta dal disprezzo per gli altri e per sé stessa, lascia Córdoba per Madrid. Sono due donne separate da trent'anni e unite da un passato che le appesantisce, che le ha spinte a una vita che non corrispondeva ai loro sogni e che entrambe hanno vissuto con rassegnazione
La storia di María è una parabola femminista: una ragazza irreprensibile, sedotta e sfruttata, ritrova finalmente il rispetto di sé nella mezza età come co-fondatrice di un gruppo di donne. La storia di Alicia è più oscura: una ragazza viziata che dalla vita riceve un'orribile punizione e si chiude emotivamente, scegliendo un lavoro modesto e rifiutando l'amore e la maternità A legare, seppur marginalmente le strade delle due donne è Carmen, la figlia di Maria e madre di Alicia, da entrambe abbandonata
Le storie di vita di Alicia e María, sono narrate alternativamente con un intreccio di movimenti di andata e ritorno nel tempo , quasi fossero racconti che abbracciano un arco di cinquant'anni.
Il denaro è il grande narratore del romanzo, oltre ad essere un problema per tutte e tre le vite; ma mentre María riesce a migliorare materialmente la sua esistenza , per Alicia è il contrario: cresce in un ambiente ricco, ma finisce in povertà.
"In sostanza è tutta una questione di soldi: della mancanza di soldi. ”
Le Meraviglie racconta di donne intrappolate nei loro stessi legami , del trauma che si tramanda di generazione in generazione, dei loro piccoli atti di protesta che si sommano alla più ampia lotta di ogni donna per la libertà, perché si può sopravvivere sempre al destino e agli errori
El primer libro que leo publicado en Anagrama que me ha dejado indiferente. He leído poesía y ensayo de Elena Medel. "Todo lo que hay que saber de poesía" me parece una obra que deja una muy buena huella de Medel como escritora, pero esta novela me ha decepcionado. El eje argumental me parece pobre, los personajes que podrían ser redondos se quedan en un esbozo de acciones constantemente justificadas, las descripciones realistas son poco originales y no muy relevantes... En fin, uno de los pocos libros que he leído este año que no recomendaría.
myślę od południa, jak tu ładnie skleić w słowach swoją opinię po przeczytaniu „Cudów” i wciąż chyba nie jestem pewna. Kuba przyszedł dziś z pracki, a ja właściwie już od progu, mu powiedziałam: - Skończyłam książkę. I pierwszy raz od dawna, nie wiem, co o niej powiedzieć. - W jakim sensie? - zapytał. No to starałam mu się wytłumaczyć i tak samo zrobię to tutaj.
ta książka na pewno wymagała ode mnie sto procent uwagi. Miałam wrażenie, że (w cudzysłowie oczywiście), nie miała żadnych: przecinków, kropek, myślników, niczego. Akcja leciała, jak najprostsze myśli wylewające się ze środka umysłu, bez chwili zatrzymania. Nie dało się nawet o niej pomyśleć. Ale też chyba właśnie taka była opowieść o życiu Marii i Alicii. Leciała bez zatrzymania. Na pewno nie jest to najprościej napisana książka - nie w kwestii doboru trudnych słów, ale pióra, w którym czuć poezję.
Jest to opowieść o kobietach, o feminizmie. Położona w zwykłej codzienności i trudach bycia kobietą- mamą, córką. w trudach relacji, zrozumienia, próby wyrwania się. o prawach, wolności, walce. wyborach. często trudnych, wymagających poświęceń. i o pieniądzach. historia dwóch kobiet, które żyją w różnych czasach w Hiszpanii, a jednak tak wiele podobnych rzeczy na nie wpływa. osacza. obie próbują żyć, będąc kobietami bez pieniędzy. i obie mimo to, chcą zabierać głos i wyrwać się z przestrzeni, do których są dopisywane.
podobała mi się ta prostota, nie umiem do końca tego opisać, ale jednocześnie mnie intrygowała, jak i odwrotnie. czy ma to sens?
czuję, że to tego typu książka, że nie znajdzie się czytelnik po środku. Albo się ją pokocha, albo się jej nie zrozumie i nie polubi. jeszcze nie do końca wiem, po której jestem stronie.
zostawiam jej mocne 3/5, choć nie jestem pewna, czy ta ocena się nie zmieni. mam ochotę wrócić do niej za jakiś czas i jeszcze raz ją przeczytać. ciekawa rzecz.
Unfortunately, this marks my first DNF of 2022 - I always feel guilty setting a book aside unfinished, but after getting halfway through, this one just didn't resonate with me at all. Translated from the Spanish, this focuses on Maria and Alicia, grandmother and granddaughter - though their connection isn't immediately clear. Their stories unfold more in vignettes that skip across decades. Maybe if I was more familiar with Spanish history, the dates and events would immediately have more significance, but unfortunately, this translation doesn't offer much contextually to give a better sense of what's really going on politically and historically.
The characters aren't very likable or even sympathetic. I just couldn't connect with them (nor they with other people, so I suppose that makes it authentic). The choppy style (including my pet-peeve of head-hopping) makes it hard to feel like this is actually building toward anything. I think that more of a connection to Spain is needed for a reader to feel more connected to this one, I could have forced myself to finish, but the unlikable characters, lack of a plot and style just meant that this wasn't doing anything for me.
La novela recorre las últimas décadas de la historia de España desde dos puntos de vista: el de María, una mujer que deja su pueblo de Andalucía para irse a trabajar a Madrid tras haber tenido una hija a una edad muy temprana. Y el de Alicia, su nieta, que nace más de treinta años después y repite su camino pero con motivos muy diferentes.
Ha sido un libro con el que no he conseguido conectar del todo, pese a que el tema es muy interesante y su forma de tratarlo también. Quizás por la forma en la que está escrito al principio, quizás porque no sabía qué me iba a esperar cuando lo leí… No lo sé. Cuando lo terminé, tuve que procesarlo bien porque no estaba segura de cómo valorarlo.
🙋🏽♀️ LO MEJOR: la visión que da desde el punto de vista menos privilegiado de la sociedad; personas que no pueden manifestarse porque tienen que trabajar, discriminación por el simple hecho de ser mujer… y un largo etcétera. 🙅🏽♀️ LO PEOR: tiene una forma de escribir diferente a lo «convencional» y me costó acostumbrarme a ello; quizás, por eso no tiene más nota.
This book was translated from Spanish to English. It was just okay to me, but that could have been because it left something from the translation.
A story of love, money and power. Maria is the main MC in the book. When she is fifteen she is sent to her uncle and aunts in Madrid, after she has had a baby, Carmen out of wedlock. Maria soon finds out that life revolves around who has the money, power and sometimes love on their side. She grows up in a time when men have all the power and money, all the say in a home, and a woman has none.
This is her story, as well as, her daughter and granddaughter. It is triple POV, but Maria is the MC in my point of view. It, also, goes back and forth between time periods.
I was left wondering what actually happens. The book just left off and in my opinion left some stuff unfinished. Overall, a 3.5⭐ solid book.
Publishes March 1, 2022
Thanks to Netgalley, Algonquin Books and Medel for the Kindle Version of the book. All thoughts and opinions are my own.
Escribe de forma bonita sobre la alienación de la clase trabajadora, sobre el sueño de tener dinero, sobre este sueño romperse después de haberlo tenido, sobre mujeres desclasadas y mujeres obreras organizadas en su madurez. Me ha puesto en mi sitio, en la clase a la que pertenezco. Elena Medel te deja las cositas claras en 200 páginas. Siempre estaré más cerca de María que de Leidi en el baño de un bar, en el trabajo, en cualquier lugar✊🏻