Cinco anos despois de ser nai, a protagonista desta novela atópase inesperadamente na disxuntiva de decidir se quere volver selo ou non. O recordo doloroso do primeiro ano de crianza do seu fillo devólvelle un reflexo da experiencia que non resulta doado encaixar, atravesado pola culpa e o arrepentimento. Desde o relato das derradeiras semanas do ano, onde as reunións familiares se mesturan con acontecementos repentinos, a narradora fálanos da familia e da parella, dos lazos que non se escollen, pero tamén do loito, da amizade e da capacidade da literatura para recoller aquilo ao que nos custa poñerlle nome. Berta Dávila configura en «Os seres queridos», Premio Xerais de Novela 2021, un autorretrato incómodo sobre o que significa o amor maternal, unha historia que afonda nas arestas controvertidas da maternidade e confronta o relato edulcorado. Pero, por enriba de todo, a autora constrúe unha novela sobre os vínculos que nos atrapan e nos sosteñen, sobre se iso que somos é tamén o que queremos ser.
A escritora Berta Dávila (Santiago 1987), que moi nova sorprendeu gañando o Premio Biblos-Pazos de Galicia para menores de 21 anos e culminando da man de Agustín Fernández Paz a súa notable primeira novela Bailarei sobre a túa tumba (2008), é hoxe unha recoñecida poeta e narradora con poemarios como Corpo baleiro (2007) e Raíz da fenda (2013, premios Johán Carballeira, da Crítica española e da AELG) e obras narrativas como libro de relatos A arte do fracaso (2010), traducido para o castelán e o xaponés, ou a novela O derradeiro libro de Emma Olsen, premio de narrativa breve Repsol en 2013, co que obtivo tamén o premio Ánxel Casal ao mellor libro de ficción 2013. Tamén foi nomeada pola AGE autora do ano en 2014.
Este es uno de esos libros que llegaron a mi por casualidad y como era muy cortito se coló entre mis pendientes. Buscaba algo que no se me quedara a medias entre años y esta fue mi elección. No conocía a la autora y me ha parecido que tiene una manera de escribir muy interesante. Estuve dudando todo el libro si era ficción o un relato de sus propias memorias. Estamos ante una novela intimista en la que una mujer anónima, va desgranando la maternidad en una de sus facetas menos hablada. Esa maternidad que no es la que nos venden, esa maternidad que rompe tus esquemas, tus expectativas, que te hace sentir que no llegas y que igual te equivocaste. Esa maternidad que nos hace juzgarnos en base a unos valores preestablecidos que no siempre muestran la realidad. Habla de la polémica y enterrada depresión post parto, de la pérdida de identidad al convertirnos en madres. Dejas de ser “fulanita” para ser “la madre de fulanit@”. Una maternidad sin la capa de azúcar que nos suelen poner las madres que nos antecedieron, las amigas, las tías, los medios, las famosas. Vamos como si subimos una foto sin ningún tipo de los filtros que ahora forman parte de nuestra vida. Con sus arruguitas, sus granitos y sus ojeras. Es un libro que quizás incomode a muchos pero necesario. Con frases para apuntar y releer. Bastante recomendable sobre todo si te sientes una madre perfectamente imperfecta.
“Un niño tarda nueve meses en formarse dentro del útero y nacer, pero nadie sabe cuánto tarda en formarse y nacer una madre”
Esta novela es una mirada profunda a los efectos de la maternidad. Una historia de amor que cuestiona al mismo amor. Encontramos la cara de la negación ante la conversión a ser “la madre” Las dificultades y los estragos que se sufren en silencio con la depresión posparto.
“Una madre reciente es un lugar donde la controversia o el arrepentimiento no caben, porque todo debe ocuparlo la felicidad”
Me llega esta historia en estos días de celebración del Día de las Madres pero también llega en un tiempo de dificultades para las mujeres que siguen buscando la libertad a sus derechos reproductivos. Sin duda es un libro muy profundo en el tema maternal, en el autoconocimiento y sobre todo en el juicio propio.
“Comenzaron a referirse a mi sin usar mi nombre. Ni siquiera hablaban conmigo, pero cuando hablaban de mí, entre ellas, me llamaban siempre la madre”
Creo que deberíamos leer este libro no solo por nosotras si no por todas, con la conciencia de comprender las diferencias y con una gran empatía por la vida de todas.
“La depresión posparto es la primera causa de muerte de las madres durante el periodo perinatal en la mayor parte de los países occidentales, por encima de los trastornos hipertensivos y hemorrágicos. He escrito este libro porque estoy viva”
«Repaso en silencio a lista dos meus seres queridos, a lista dos vínculos vivos e dos vínculos rotos. É importante ter un lugar onde descansar para sempre, e a diferenza entre os mortos e os desaparecidos é precisamente o lugar que os desaparecidos non ocupan.»
🌫️🐦
Non sei elexir unha novela de Berta Dávila. De feito, adoito sempre recomendar a última pola viveza fermosa que deixa dentro de min. Case nin paga a pena que vos indique que o que ela consegue coa literatura é insólito e importante. Temos o privilexio de ser contemporáneas dun xeito de escritura apaixonante e real.
«Os seres queridos» é despedirse de alguén a quen non se chegou saudar. É chorar por quen non alcanzaches a apertar. É o amor que fuxe, medra, rompe. A maternidade e, claro, a non maternidade. Son os vínculos, fortes e inquebrantables. E as inquedanzas dos que non existen, maila si que o fixeron.
A maxia radica no sinxelo que é o narrado, a pouca pretensión e o preto que se atopa. O máis difícil de acadar, Berta o consegue. Dun xeito que, ás veces, abafa. Abafa ler o que chega dentro, o que ten un significado así. Así. Que fai que nos vexamos coma non somos quen de atrevernos a ver.
4.5 Es increíble como escribe esta autora siempre me sorprende, es un libro delgado aunque si lo quieres disfrutar y sacarle jugo para mi es de lectura lenta para apreciar lo que contiene en sus páginas puedo asegurar con casi toda seguridad es que uno de los grandes descubrimiento de este año.
Quin llibre més potent (i encara més, tenint en compte que són només 107 pàgines) sobre temes tan delicats com la maternitat, la no-maternitat i l'amor i el desig maternal. Delicat i cru alhora, realista i lluny d'una visió naïf del tema.
oshhhh cómo disfruto de este tipo de libros sobre la maternidad y los vínculos y los contrastes en la vida y lo no convencional y el amor y la pérdida hasta y la navidad :) melancólico hasta el tuétano redondo demasiado cortito bello eso
Cómo ya he dicho en alguna ocasión, no soy de anotar y apuntar frases pero, a pesar de que nos encontramos de un libro MUY delgadito que se puede leer en una tarde, está lleno de frases y expresiones que bien merecen ser anotadas. Es una novela dónde nos encontramos un relato íntimo sobre la depresión post parto, sobre el duelo, sobre la maternidad y sobre el vínculo que se crea entre la madre y el hijo recién nacido.
“Un niño tarda nueve meses en formarse dentro del útero y nacer, pero nadie sabe cuánto tarda en formarse y nacer una madre”
Nuestra protagonista (de la cual no conocemos el nombre) descubre que está embarazada y decide abortar porque no quiere que esa semilla crezca en su vientre. Pero conoceremos también que no fue la primera vez que está embarazada. Esto, mezclado con la relación con “el niño”, los días con su abuela, la boda de su amiga hará de esta historia un relato profundo sobre el tema de la maternidad, el autoconocimiento y sobre cómo nos juzgarnos a nosotros mismos.
No es un libro fácil de leer porque no siempre estaremos de acuerdo con los pensamientos de la protagonista pero, a su vez, es un libro que habla de uno de esos temas tabús como es la depresión post parto y sobretodo de ese momento en el que dejamos de ser nosotras, de llamarnos X para convertirnos en madre, la madre de Y.
Para mí la nota de este libro es un 3,5 ¿Lo habéis leído?¿Qué os ha parecido? Contadme, os leo.
Sinto que o azar quixo trazar nas miñas últimas lecturas un fío casual entre "O acontecemento" de Ernaux e "Os seres queridos" de Dávila. Temo que haxa suxestión da primeira na segunda, aínda que isto sempre enriquece.
Non sei ben que sinto. Non é tristura, nin mágoa. As sensacións que me transmitiu o libro foron flutuando. Pasei da intriga que me produce a prosa sensible e, á vez, tan analítica de Berta, á conmoción polo relato, que percibín preto, coñecida.
Como noutras obras de Berta, dende comezo á fin o libro esperta intimidade a través dunha narración que por intres semella confesión, por momentos, un acontecemento contemplado.
Hai silencios e fai pensar.
A parte crua, dura e rutinaria da maternidade, a depresión tralo parto. Gustoume moito, recoméndoo.
non sei como expresar isto tendo en conta que o que se amosa é unha experiencia relativamente común, mais este libro produciume un pavor que poucos libros de terror chegaron a igualar.
gostei da forma directa na que se falan dos temas da obra, que ao mesmo tempo non impide analizalos e darlle o peso que merecen (ou non merecen).
levo 5 minutos intentando poñer unha reseña bueno gustoume moito, lese ben e é o primeiro que leo sobre depresión postparto e realmente menuda movida creo que se me quedase embarazada eu tamén a tería. sentin a súa angustia e despersoalizacion coma se fosen miñas a verdade pareceme q está moi ben
Din que mirar o mar é como descubrir os teus propios pensamentos fluír, o que estás a experimentar por dentro. Cando me acheguei ao libro de Berta descubrinme ante o horizonte fundido do mar e do ceo, ese azul que parece que non ten fin e convida á reflexión. Os seres queridos retrata un sentimento e unha situación que moitas mulleres experimentan ao ser nais pero que parece que debe estar gardada baixo chave para non levar o cartel colgado de mala nai.
Berta ábrese como unha explosión de flores ao ver saír o sol, dela saen pequenos átomos de dor que tentan atravesar os seus sentimentos e o cuestionamiento propio que está a experimentar. Ela cre que non ten o poder de saber o que é ser nai ata que o é, víveo, atravésao e volve pararse fronte ese abismo de incerteza. As súas palabras, como en todos os seus libros, teñen o poder de emocionar e de facerche sentir empatía.
Se tivese que describir o libro de Berta diría que son palabras que atravesan, desas que da primeira palabra ata a incrible última frase te énche porque conseguiron facerche sentir, traspasou a fronteira da ficción para que o seu sentimento poida ser tamén experimentado por ti dalgunha maneira en base ao que viviches. Eu non son nai pero sen dúbida como filla e como muller chegoume Berta, e non sabes de que maneira.
Brutal! Un "acordante" de que hai maternidades diametralmente diferentes da miña. E de que o relato edulcorado sobre ser nai xa non calla, estamos nuns tempos de sinceridade. Non sei o grao que ten de autobiografía e de ficción pero tampouco é o importante. Debería ser leitura obrigatoria para todos os opinadores sobre o que é ser boa ou mala nai. E para os que queren gobernar nos corpos e vidas das mulleres. Para que calen a boca dunha vez.
Teño que empezar a ler os libros sen expectativas. Tiña moitas ganas de lelo e a verdade é que tiven que facer un esforzo grande por rematalo. Vai con 3 estrelas porque ao final creo que conseguín entrar algo máis e houbo algún parágrafo que me pareceu preociosísimo.
Add this to the list of books in the brutally-honest-accounts-of-early-motherhood genre that are popping up left & right these days. I’m sure I’ll have my fill on these types of stories eventually, but today is not the day, I can’t get enough of them!
In this autofictional book, a woman with a 5 yo son is seeking an abortion after discovering she is again pregnant. Between navigating the logistics and language of the procedure, she recalls her earlier experiences with pregnancy—two miscarriages—and motherhood—a deep postpartum depression. The darkness of those early months with her son do much to explain the lack of sentimentality or emotion regarding her current predicament.
The prose is simple and intimate, cutting away all excess and flourish to portray the unembellished reality of early motherhood. Though she eventually finds her footing as a mother—the age old sentiment of “it gets better” having finally come to pass—the memories of postpartum are harrowing enough to guarantee that is a situation she will never find herself in again.
Great read & I’m eager to read more from this publisher !! Women only & translated from minority languages ?! Couldn’t be more up my alley.
Este libro es tan valiente, tan duro y tan cierto. De verdad, mil gracias a la autora por escribir algo así. Creo que todas merecemos tener libros con los que sentirnos identificadas y que en este se hable de cómo vivió su depresión posparto me parece TAN NECESARIO. De verdad, brutal ❤️🩹
"Los seres queridos" es un libro sobre maternidad, depresión postparto, violencia obstétrica y realidad.
Berta Dávila nos cuenta una historia importante, y nos habla de temas crudos de los que normalmente no se pone énfasis al rededor de la maternidad. Quita el foco de la nueva vida en un parto para ponerlo en la madre y todo lo que puede vivir antes, durante y después del parto. También nos habla del aborto, de los prejuicios y el dolor.
unha lectura curtiña, rápida e sobre todo moi certeira. nótase que dávila escribe tamén poesía, porque en os seres queridos a linguaxe e as redes que esta texe son pilar fundamental. como se di o que se di, a violencia escondida, os silencios. moi interesante reflexión sobre a maternidade e a non maternidade. axudoume a porlle verbas a un deses martirios cíclicos que sofremos as mulleres e mesmo a entender á miña nai un pouquiño máis. esta novela é unha man estendida.
Una madre reciente es una mujer de luto por esa otra mujer que deja atrás. Ese luto nunca se acompaña, se viste de fiesta, se adorna con vestidos nuevos y ropa pequeña atestada de lazos de satén. Ningún otro cambio exige tanto como contrapartida ni, sobre todo, tanto silencio.
I’ve got a few favourites when it comes to publishers and Dundee based indie press 3TimesRebel is one of them. Once again they have blown my socks off with The Dear Ones by Berta Dávila.
Translated from Galician by Jacob Rogers, the story tells of a woman who is a mother, but she knows, and confidently acknowledges, that she is more than this, she is still the woman she was before. Even when things occur that attempt to dramatically change things, she shows strength and courage to dig in her heels and say well, actually, no, I’m not having this, I will not be changed. I will not be quietly accepting.
The Dear Ones is a powerhouse, a confidence boost, and a not-so-gentle reminder that women should have the freedom of choice without judgement.
This book made me whisper a deeply profound wow on finishing. The author has written with bravery and a sincerity that needs to be heard louder and clearer than ever before.
"Debuxo casas porque as casas están quietas e a xente non, pero escribo sobre a xente precisamente porque a xente se move. (…) Nun momento de lucidez perturbador abrecei a resignación como estretexia. Non foi un rescaldo de valentía, senón unha saturación do temor. Aceptei o terrible e deixei de estar todo o tempo asustada para estar soamente triste. (…) Preciso construir unha narrativa de símbolos arredor de min para explicar a vida.”
Son algúns dos meus momentos favoritos durante esta lectura. Que marabilla descubrir a Berta e que valente atrevemento esta obra sobre a maternidade e os seus diferentes e opacos prismas. Encantoume, sin ser eu nada de eso. E aínda así, sentín todo o que atravesaba á protagonista, muller, antes que nai.
4,5 en realidade. Collin este libro simplemente porque estaba na sección de literatura galega recomendada da biblio e sorprendeume para ben! un poco Annie-Ernaux coded no sentido de tratar temas relativamente tabúes cunha grande franqueza. Alégrome de que este libro exista e alégrome de coñecer a unha autora nova de (creo) grande talento.
“A depresión posparto é a primeira causa de morte das nais durante o período perinatal na maior parte dos países occidentais, por riba dos trastornos hipertensivos e hemorráxicos. Escribín este libro porque estou viva.”
Formalmente, una maravilla! Me encanta la utilización de la primera persona abierta que demuestra que escribir es cotidiano, y en lo cotidiano estamos traspasados por lo que nos rodea. El argumento, muy necesario y brutalmente presentado. La trama, sin embargo, se me queda un poco coja, especialmente con el final. Mi favorita: “O noso mundo construímolo entrambos, coma unha zona intermedia entre o que él precisa e desexa e o que desechó e preciso eu” Tan real como poco aceptadas socialmente estas vivencias. Pero reales. Es genial verlas plasmadas en un libro tan agradable de lectura ☺️
Looking back at my reading this year, I think I reached my novels-about-motherhood peak awhile ago. I'd gladly read something else by Dávila because she writes very intelligently, I just don't care about cishet reproduction, especially not when it's presented in this sort of confessional-documentary prose. It's not the book, it's me.