What do you think?
Rate this book
Branco & Julia
De roman handelt over curiosa- en antiekhandelaar Branco en kunstenares Julia. Beiden kopen los van elkaar oude foto’s op de Feira da Ladra, de rommelmarkt van Lissabon. Branco ziet ze als inspiratiebron voor een roman die hij wil gaan schrijven, Julia wil de foto’s gebruiken als uitgangsmateriaal voor haar schilderijen. Hun gedeelde bezit leidt noodgedwongen tot een gezamenlijke speurtocht naar de herkomst van de foto's en de vrouw die erop staat afgebeeld. Die reis onthult niet alleen het tragisch verhaal achter de foto's, maar brengt Branco en Julia ook dichter bij elkaar.
272 pages, Paperback
First published May 20, 2022
24 people want to read
About the author
Gert-Jan van den Bemd
37 books12 followersGert-Jan van den Bemd debuteerde in 1993 met het verhaal ‘Dit is uw gastheer’ in Mens & Gevoelens van Margreet Dolman / Paul Haenen.
Zijn debuutroman De Verkeerde Vriend verscheen in 2018, gevolgd door Na de Val in 2019, en Branco & Julia in 2022, alle drie bij Manteau.
Korte verhalen, gedichten en essays werden gepubliceerd in verzamelbundels en tijdschriften (Tirade, Extaze, Elders Literair, Ballustrada, Op Ruwe Planken, et cetera).
Hij verbleef in augustus 2022 als writer in residence in De Wolkerstuin, tuinpark Amstelglorie in Amsterdam.
Zijn debuutroman De Verkeerde Vriend verscheen in 2018, gevolgd door Na de Val in 2019, en Branco & Julia in 2022, alle drie bij Manteau.
Korte verhalen, gedichten en essays werden gepubliceerd in verzamelbundels en tijdschriften (Tirade, Extaze, Elders Literair, Ballustrada, Op Ruwe Planken, et cetera).
Hij verbleef in augustus 2022 als writer in residence in De Wolkerstuin, tuinpark Amstelglorie in Amsterdam.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
July 31, 2022
Op een zoektocht naar inspiratie door zuidelijk Europa
In de derde roman van Gert-Jan van den Bemd leer je iets meer over het leven van de vrouw kennen die op de foto van de cover staat, namelijk de Franse Yvette. Maar het gaat toch vooral over Branco en Julia, twee personages die in Lissabon wonen en beiden met kunst bezig zijn. Branco is een al wat oudere antiekhandelaar die bijna elke week op de Feira de Ladra, één grote rommelmarkt, in armoedige kleren rondstruint op zoek naar curiosa die hij voor een veel betere prijs kan doorverkopen aan rijke verzamelaars. Hij koestert echter de wensdroom om door te breken als schrijver, ook al heeft hij zelf nog nooit een boek geschreven. Julia is een jonge schilderes die op de Feira haar eigen serie-schilderijen aan de man brengt en veel meer in haar mars heeft dan het werk dat ze daarin steekt, maar in haar levensonderhoud dient te voorzien en bij haar ouders woont. Zij heeft een painter’s block i.p.v. een writer’s block en verdient bij door op de tekenacademie als naaktmodel te poseren voor de klas van Valèrio, een oudere artiest met wie ze een affaire heeft en die haar in ruil ondersteunt om haar carrière verder uit te bouwen.
Op de Feira vinden zowel Julia als Branco tegelijkertijd een doos oude foto’s waarop het leven van de Franse vrouw Yvette stapsgewijs in beeld wordt gebracht. Julia heeft er al twee uit geselecteerd ter inspiratie voor haar schilderijen als Branco er enthousiast over wordt, er een begin van zijn schrijverscarrière in ziet en daarom de rest van de doos voor haar neus opkoopt. Beiden hebben spijt dat de ander er met de rest van de foto’s vandoor is, ook al is Branco veel gretiger en hebzuchtiger dan Julia. Ze komen elkaar opnieuw tegen via de Feira, en gaan tegen heug en meug met elkaar samenwerken om het leven van de vrouw op de foto’s op te sporen en gaan samen op reis naar Frankrijk, met Valèrio als tussenpersoon die er zelf ook wel iets in ziet als Julia hierdoor haar schilderkunst terug zou kunnen opnemen. Branco is vooral analytisch en beschrijvend, en ziet in Julia de fantasie en het lef waarmee ze schildert die hij zo ontbeert, en waaronder hij blijkt te lijden.
Valèrio geeft misschien wel blijk van zijn wil om Julia het te laten maken maar profiteert toch vooral veel van haar en laat hier geen kans voor onbenut. Als zij en Branco tijdens hun gezamenlijke zoektocht toch naar elkaar toe groeien en elkaar beginnen te begrijpen, geeft hij blijk van jaloezie en loopt hun tocht niet zo goed af. Dat het leven voor Branco en Julia nogal rustig verder zal lopen, doen de twee ik-perspectieven, die vanaf het begin goed verwerkt zijn in het boek, al van in het begin lichtjes vermoeden in feite. Uiteindelijk is voor de invulling van het leven van de vrouw met de mysterieuze glimlach hun eigen verbeelding nodig. De levens van zowel Branco als Julia zijn minder vaag gehouden dan die van Yvette en haar familie. De auteur is zelf op het spoor van deze foto’s gekomen tijdens een vakantie en waar hij de lezer gelukkig ook een blik op gunt.
De lichte en fleurige schrijfstijl van Van den Bemd neemt je in om mee op reis te gaan, op een soepele vlotte manier, en waaruit veel observatievermogen blijkt. Beeldend en sfeerscheppend schrijft hij over Lissabon en de reis door Frankrijk. Toch blijft het verhaal niet zo lang hangen dan ik gehoopt had. Dit is echter een perfect vakantieboek waarin je een aantal plekken in zuidelijk Europa leert kennen. EN je misschien net als ik ertoe word aangezet om eindelijk eens iets te gaan lezen van de beroemde Portugese dichter Fernando Pessoa. Want dat moet ook nog steeds gebeuren!
In de derde roman van Gert-Jan van den Bemd leer je iets meer over het leven van de vrouw kennen die op de foto van de cover staat, namelijk de Franse Yvette. Maar het gaat toch vooral over Branco en Julia, twee personages die in Lissabon wonen en beiden met kunst bezig zijn. Branco is een al wat oudere antiekhandelaar die bijna elke week op de Feira de Ladra, één grote rommelmarkt, in armoedige kleren rondstruint op zoek naar curiosa die hij voor een veel betere prijs kan doorverkopen aan rijke verzamelaars. Hij koestert echter de wensdroom om door te breken als schrijver, ook al heeft hij zelf nog nooit een boek geschreven. Julia is een jonge schilderes die op de Feira haar eigen serie-schilderijen aan de man brengt en veel meer in haar mars heeft dan het werk dat ze daarin steekt, maar in haar levensonderhoud dient te voorzien en bij haar ouders woont. Zij heeft een painter’s block i.p.v. een writer’s block en verdient bij door op de tekenacademie als naaktmodel te poseren voor de klas van Valèrio, een oudere artiest met wie ze een affaire heeft en die haar in ruil ondersteunt om haar carrière verder uit te bouwen.
Op de Feira vinden zowel Julia als Branco tegelijkertijd een doos oude foto’s waarop het leven van de Franse vrouw Yvette stapsgewijs in beeld wordt gebracht. Julia heeft er al twee uit geselecteerd ter inspiratie voor haar schilderijen als Branco er enthousiast over wordt, er een begin van zijn schrijverscarrière in ziet en daarom de rest van de doos voor haar neus opkoopt. Beiden hebben spijt dat de ander er met de rest van de foto’s vandoor is, ook al is Branco veel gretiger en hebzuchtiger dan Julia. Ze komen elkaar opnieuw tegen via de Feira, en gaan tegen heug en meug met elkaar samenwerken om het leven van de vrouw op de foto’s op te sporen en gaan samen op reis naar Frankrijk, met Valèrio als tussenpersoon die er zelf ook wel iets in ziet als Julia hierdoor haar schilderkunst terug zou kunnen opnemen. Branco is vooral analytisch en beschrijvend, en ziet in Julia de fantasie en het lef waarmee ze schildert die hij zo ontbeert, en waaronder hij blijkt te lijden.
Valèrio geeft misschien wel blijk van zijn wil om Julia het te laten maken maar profiteert toch vooral veel van haar en laat hier geen kans voor onbenut. Als zij en Branco tijdens hun gezamenlijke zoektocht toch naar elkaar toe groeien en elkaar beginnen te begrijpen, geeft hij blijk van jaloezie en loopt hun tocht niet zo goed af. Dat het leven voor Branco en Julia nogal rustig verder zal lopen, doen de twee ik-perspectieven, die vanaf het begin goed verwerkt zijn in het boek, al van in het begin lichtjes vermoeden in feite. Uiteindelijk is voor de invulling van het leven van de vrouw met de mysterieuze glimlach hun eigen verbeelding nodig. De levens van zowel Branco als Julia zijn minder vaag gehouden dan die van Yvette en haar familie. De auteur is zelf op het spoor van deze foto’s gekomen tijdens een vakantie en waar hij de lezer gelukkig ook een blik op gunt.
De lichte en fleurige schrijfstijl van Van den Bemd neemt je in om mee op reis te gaan, op een soepele vlotte manier, en waaruit veel observatievermogen blijkt. Beeldend en sfeerscheppend schrijft hij over Lissabon en de reis door Frankrijk. Toch blijft het verhaal niet zo lang hangen dan ik gehoopt had. Dit is echter een perfect vakantieboek waarin je een aantal plekken in zuidelijk Europa leert kennen. EN je misschien net als ik ertoe word aangezet om eindelijk eens iets te gaan lezen van de beroemde Portugese dichter Fernando Pessoa. Want dat moet ook nog steeds gebeuren!
June 28, 2022
Zoektocht naar de vrouw met de verdwenen glimlach
In zijn derde roman Branco & Julia reist Gert-Jan van den Bemd (1964) af naar Lissabon en duikt hij in het leven van een voor hem nog onbekende jonge Française. De aanzet voor de roman is het vinden van een oude prent waarop een vrouw met een blijmoedige blik in de branding staat. Toevallig stuitte hij op dezelfde veilingsite op een tweede foto; onmiskenbaar dezelfde vrouw, ogenschijnlijk een twintigtal jaar ouder, maar met een minder gelukkige uitstraling, en hij raakte erdoor geïntrigeerd. Na enig speurwerk vond hij bij de handelaar nóg een paar honderd kiekjes van deze vrouw, die in 1926 geboren bleek te zijn. Zijn belangstelling was gewekt, waardoor hij in de zomer van 2019 de foto's bij elkaar graaide en afreisde naar een dorpje aan de Frans-Atlantisch kust, op zoek naar aanwijzingen over haar levenswandel. Wat volgt is een intensieve zoektocht naar deze geheimzinnige dame en hij ontdekt waarom er geen foto’s meer van haar bestaan vanaf 1965. Een interessante en originele basis voor een nieuwe roman, geschreven vanuit twee elkaar aanvullende ik-perspectieven.
De auteur laat zijn verhaal starten op de Feira da Ladra; een rommelmarkt in Lissabon, waar de jonge kunstenares Julia een doos met oude foto's vindt waar steeds dezelfde vrouw op staat afgebeeld. Als de 'Venus van Botticelli'. Lang kan ze er niet naar kijken, omdat een haveloos geklede man er ook zijn oog op had laten vallen en haar de doos uit de handen graait. Julia kampt met een 'painters block' en kan de foto's niet uit haar gedachte bannen. Haar gedroomde schilderscarrière zit danig in het slop en de beeltenis van de vrouw zet haar fantasie in een hogere versnelling. Ondertussen verdient ze wat bij door naakt te poseren in het kunstenaarsklasje van Valèrio en verkoopt op de Feira snel in elkaar geflanste, seriematige schilderijen aan de toeristen.
Het tweede personage Branco is een getormenteerde, wat oudere verzamelaar van antieke voorwerpen; een einzelgänger die zich regelmatig uitdost met een smoezelig pak om op de rommelmarkt te speuren naar voorwerpen die hij, vooral 'voor weinig', probeert te bemachtigen. Zijn grote droom is om als schrijver door te breken en de foto's die hij op de markt heeft weten te bemachtigen, zijn een voorzichtige aanzet tot inspiratie. 'Ik was ervan overtuigd: dit waren háár foto’s, dit was háár leven. Mijn verhaal zou over haar gaan.' Het feit dat de kunstenares twee ontbrekende plaatjes in haar bezit heeft, zit hem niet lekker.
'Steeds als ik iets heb aangeschaft waar ik geen verstand van heb, krijg ik de neiging om alles te lezen wat erover is gepubliceerd. Het onderscheiden van hoofd- en bijzaken is niet mijn sterkste kant. Zo ging het ook met de foto’s. Ik belandde in een moeras van informatie, van verwijzingen naar websites en boeken met nog meer informatie. Volgens een van de eerste websites die ik raadpleegde, worden de foto’s die ik had gekocht gerekend tot vernacular photography, een begrip waar ik nog nooit van had gehoord.'
Op de Feira kruisen de wegen van de zeer verschillende karakters elkaar een tweede keer en eisen ze wederzijds het recht op van de afbeeldingen. Daar ze beiden hun eigen beweegredenen hebben om na te gaan wie de vrouw is, kunnen ze er niet onderuit om samen op zoek te gaan in Frankrijk, met de obscure antagonist Valèrio als chaperonne. Hij is de archetypische drijvende kracht achter de zoektocht, in de hoop er zelf een financiële slaatje uit te slaan. Wat volgt is een kat-en-muis-spel, waarbij ze vooral moeten samenwerken en uiteindelijk hun concurrentiestrijd moeten laten varen. Veel meer over wat de personages drijft na de vondst op de Feira vertelt de plot niet, waardoor de personages tweedimensionaal blijven.
Een puntje van aandacht is het te frequente gebruik van sommige woorden op dezelfde bladzijde, zoals 'tabletopopstelling', een woord dat opvalt, omdat het eigenlijk – en dat leest ook veel gemakkelijker – 'tabletop opstelling' moet zijn.
'[…] een professionele tabletopopstelling: een flexibele kunststof plaat die door middel van klemmen en statieven zo was gemonteerd dat er een glooiend, smetteloos wit decor ontstond, als een skipiste voordat de eerste liften naar boven waren gegaan, met aan weerszijden softboxen voor een schaduwvrije belichting.' Metaforisch draaft Van den Bemd hier met die 'skipiste' wat te ver door, net als bij: 'Het karretje danste als een lenteveulen [...]' en 'En toen dook de vrouw opnieuw op, als een goudklompje in een zeef vol gruis.'
Grosso modo is Branco & Julia een soepel leesbare en onderhoudende vakantieroman, waarbij de lezer voornamelijk meereist met de hoofdpersonages, maar niet veel te weten komt over bijzonderheden uit het leven van Yvette. Van toegevoegde waarde is een kleine selectie van de foto's die de auteur op het spoor brachten van de geheimzinnige vrouw en die hem inspireerden tot het schrijven van de roman.
In zijn derde roman Branco & Julia reist Gert-Jan van den Bemd (1964) af naar Lissabon en duikt hij in het leven van een voor hem nog onbekende jonge Française. De aanzet voor de roman is het vinden van een oude prent waarop een vrouw met een blijmoedige blik in de branding staat. Toevallig stuitte hij op dezelfde veilingsite op een tweede foto; onmiskenbaar dezelfde vrouw, ogenschijnlijk een twintigtal jaar ouder, maar met een minder gelukkige uitstraling, en hij raakte erdoor geïntrigeerd. Na enig speurwerk vond hij bij de handelaar nóg een paar honderd kiekjes van deze vrouw, die in 1926 geboren bleek te zijn. Zijn belangstelling was gewekt, waardoor hij in de zomer van 2019 de foto's bij elkaar graaide en afreisde naar een dorpje aan de Frans-Atlantisch kust, op zoek naar aanwijzingen over haar levenswandel. Wat volgt is een intensieve zoektocht naar deze geheimzinnige dame en hij ontdekt waarom er geen foto’s meer van haar bestaan vanaf 1965. Een interessante en originele basis voor een nieuwe roman, geschreven vanuit twee elkaar aanvullende ik-perspectieven.
De auteur laat zijn verhaal starten op de Feira da Ladra; een rommelmarkt in Lissabon, waar de jonge kunstenares Julia een doos met oude foto's vindt waar steeds dezelfde vrouw op staat afgebeeld. Als de 'Venus van Botticelli'. Lang kan ze er niet naar kijken, omdat een haveloos geklede man er ook zijn oog op had laten vallen en haar de doos uit de handen graait. Julia kampt met een 'painters block' en kan de foto's niet uit haar gedachte bannen. Haar gedroomde schilderscarrière zit danig in het slop en de beeltenis van de vrouw zet haar fantasie in een hogere versnelling. Ondertussen verdient ze wat bij door naakt te poseren in het kunstenaarsklasje van Valèrio en verkoopt op de Feira snel in elkaar geflanste, seriematige schilderijen aan de toeristen.
Het tweede personage Branco is een getormenteerde, wat oudere verzamelaar van antieke voorwerpen; een einzelgänger die zich regelmatig uitdost met een smoezelig pak om op de rommelmarkt te speuren naar voorwerpen die hij, vooral 'voor weinig', probeert te bemachtigen. Zijn grote droom is om als schrijver door te breken en de foto's die hij op de markt heeft weten te bemachtigen, zijn een voorzichtige aanzet tot inspiratie. 'Ik was ervan overtuigd: dit waren háár foto’s, dit was háár leven. Mijn verhaal zou over haar gaan.' Het feit dat de kunstenares twee ontbrekende plaatjes in haar bezit heeft, zit hem niet lekker.
'Steeds als ik iets heb aangeschaft waar ik geen verstand van heb, krijg ik de neiging om alles te lezen wat erover is gepubliceerd. Het onderscheiden van hoofd- en bijzaken is niet mijn sterkste kant. Zo ging het ook met de foto’s. Ik belandde in een moeras van informatie, van verwijzingen naar websites en boeken met nog meer informatie. Volgens een van de eerste websites die ik raadpleegde, worden de foto’s die ik had gekocht gerekend tot vernacular photography, een begrip waar ik nog nooit van had gehoord.'
Op de Feira kruisen de wegen van de zeer verschillende karakters elkaar een tweede keer en eisen ze wederzijds het recht op van de afbeeldingen. Daar ze beiden hun eigen beweegredenen hebben om na te gaan wie de vrouw is, kunnen ze er niet onderuit om samen op zoek te gaan in Frankrijk, met de obscure antagonist Valèrio als chaperonne. Hij is de archetypische drijvende kracht achter de zoektocht, in de hoop er zelf een financiële slaatje uit te slaan. Wat volgt is een kat-en-muis-spel, waarbij ze vooral moeten samenwerken en uiteindelijk hun concurrentiestrijd moeten laten varen. Veel meer over wat de personages drijft na de vondst op de Feira vertelt de plot niet, waardoor de personages tweedimensionaal blijven.
Een puntje van aandacht is het te frequente gebruik van sommige woorden op dezelfde bladzijde, zoals 'tabletopopstelling', een woord dat opvalt, omdat het eigenlijk – en dat leest ook veel gemakkelijker – 'tabletop opstelling' moet zijn.
'[…] een professionele tabletopopstelling: een flexibele kunststof plaat die door middel van klemmen en statieven zo was gemonteerd dat er een glooiend, smetteloos wit decor ontstond, als een skipiste voordat de eerste liften naar boven waren gegaan, met aan weerszijden softboxen voor een schaduwvrije belichting.' Metaforisch draaft Van den Bemd hier met die 'skipiste' wat te ver door, net als bij: 'Het karretje danste als een lenteveulen [...]' en 'En toen dook de vrouw opnieuw op, als een goudklompje in een zeef vol gruis.'
Grosso modo is Branco & Julia een soepel leesbare en onderhoudende vakantieroman, waarbij de lezer voornamelijk meereist met de hoofdpersonages, maar niet veel te weten komt over bijzonderheden uit het leven van Yvette. Van toegevoegde waarde is een kleine selectie van de foto's die de auteur op het spoor brachten van de geheimzinnige vrouw en die hem inspireerden tot het schrijven van de roman.
June 21, 2022
Branco & Julia van Gert-Jan van den Bemd neemt de lezer mee naar het mediterrane Zuid-Europa. Antiekhandelaar Branco is bijna iedere week wel te vinden op de Feira de Ladra, een grote rommelmarkt in hartje Lissabon. Nadat hij als twintiger op deze zogenoemde ‘dievenmarkt’ een echte Picasso op de kop tikte, zegde hij zijn baan als docent op en begon zijn eigen ‘arte’ en ‘antiguidades’ zaak. Vermomd als armoedzaaier struint Branco inmiddels al dertig jaar langs de kraampjes vol afgedankte snuisterijen op zoek naar schatten om aan zijn klanten te verkopen. Zijn meest recente aankoop houdt hij echter zelf. Het betreft de eerste druk van Mensagem, een dichtbundel van de Portugese dichter Fernando Pessoa. Het boekje doet Branco fantaseren over het schrijverschap: ‘als schrijver was ik iemand, nu was ik alleen maar rijk.’
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️🙋🏻♀️
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️🙋🏻♀️
July 23, 2024
——— Zelf had ik er nooit bij stilgestaan, maar op dat moment bedacht ik dat foto’s in feite tastbare bewijzen waren dat het leven de moeite waard was, een poging om het wat langer vast te houden. ———
Een marktje ergens in het bloedhete Lissabon, een doos met foto’s, een roadtrip en een queeste.
Giet van alles een beetje samen en je krijgt een fijn verhaal over de iets oudere Branco en de jonge Julia.
Beide hoofdpersonages zijn zoekende, naar wat de toekomst voor hen brengt, naar het verhaal achter de foto’s die ze vonden op de Feira da Ladra.
Elk hoofdstuk werd geschreven vanuit ofwel Julia’s ofwel Branco’s perspectief. Zo kom je als lezer heel wat te weten over wie ze zijn, wat hun motivatie is.
De auteur weet je een richting te geven zonder je maar een keer te veel te verklappen.
Ik heb echt genoten van hoe het verhaal werd opgebouwd.
Je denkt als lezer eerst dat het vooral om de foto’s gaat maar al snel dringen de diepere lagen tot je door en dan ben je helemaal in het verhaal verzonken.
Van in Portugal tot in Frankrijk voelde ik de zon, hoorde ik de zee ruisen tussen de mooie scherpte waarmee dit verhaal is geschreven.
Ik nu al uit naar een volgend verhaal van Gertjan van den Bemd, want ik las eerder al ‘Na de val’ en vond die ook zo mooi!
Een marktje ergens in het bloedhete Lissabon, een doos met foto’s, een roadtrip en een queeste.
Giet van alles een beetje samen en je krijgt een fijn verhaal over de iets oudere Branco en de jonge Julia.
Beide hoofdpersonages zijn zoekende, naar wat de toekomst voor hen brengt, naar het verhaal achter de foto’s die ze vonden op de Feira da Ladra.
Elk hoofdstuk werd geschreven vanuit ofwel Julia’s ofwel Branco’s perspectief. Zo kom je als lezer heel wat te weten over wie ze zijn, wat hun motivatie is.
De auteur weet je een richting te geven zonder je maar een keer te veel te verklappen.
Ik heb echt genoten van hoe het verhaal werd opgebouwd.
Je denkt als lezer eerst dat het vooral om de foto’s gaat maar al snel dringen de diepere lagen tot je door en dan ben je helemaal in het verhaal verzonken.
Van in Portugal tot in Frankrijk voelde ik de zon, hoorde ik de zee ruisen tussen de mooie scherpte waarmee dit verhaal is geschreven.
Ik nu al uit naar een volgend verhaal van Gertjan van den Bemd, want ik las eerder al ‘Na de val’ en vond die ook zo mooi!
April 27, 2022
Bij het zien van de schitterende cover van Branco & Julia van Gert-Jan van den Bemd wil je weten wie de vrouw op de cover is, wat haar achtergrond is en voor wie ze voor de foto poseert. Je wilt weten of ze als model werd gefotografeerd of door iemand die zij persoonlijk kent. De coverfoto wordt al snel duidelijk in het verhaal. De titel maakt nieuwsgierig naar het boek. Je wilt weten of Julia de persoon op de cover is, of dat Julia iemand anders is en wat haar dan verbindt met de persoon op de cover.
In Branco & Julia van Gert-Jan van den Bemd ontdekken twee personen op een rommelmarkt een doos met foto's. Allebei hebben ze belangstelling voor de foto's en willen de foto's met alle geweld hebben. De een wil ze hebben om een levensverhaal van een vrouw, die veel voor komt op de foto's, te schrijven en de ander wil ze graag hebben om de vrouw te schilderen. Op een gegeven moment kruisen hun wegen opnieuw met elkaar en maken ze noodgedwongen een reis met elkaar. De foto's eindigen halverwege de jaren zestig en ze willen weten hoe het na die tijd met de vrouw is gegaan, maar ook willen ze meer achtergrond informatie van de foto's.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2022/... .
In Branco & Julia van Gert-Jan van den Bemd ontdekken twee personen op een rommelmarkt een doos met foto's. Allebei hebben ze belangstelling voor de foto's en willen de foto's met alle geweld hebben. De een wil ze hebben om een levensverhaal van een vrouw, die veel voor komt op de foto's, te schrijven en de ander wil ze graag hebben om de vrouw te schilderen. Op een gegeven moment kruisen hun wegen opnieuw met elkaar en maken ze noodgedwongen een reis met elkaar. De foto's eindigen halverwege de jaren zestig en ze willen weten hoe het na die tijd met de vrouw is gegaan, maar ook willen ze meer achtergrond informatie van de foto's.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2022/... .
May 21, 2022
Beeldende kunst en literatuur die mekaar versterken
De Nederlandse auteur Gert-Jan van den Bemd debuteerde in 2018 als romancier met De verkeerde vriend, een spannende pageturner. Ook Na de val (2019) was een voltreffer. Redenen genoeg om reikhalzend uit te kijken naar zijn derde roman Branco & Julia.
Net zoals in Na de val trakteert van den Bemd de lezer op een intrigerende proloog, die vragen oproept en de nieuwsgierigheid prikkelt. Branco bevindt zich op een Franse autosnelweg en probeert te achterhalen waarom hij in een onwenselijke situatie terechtgekomen is. We weten dat hij niet in zijn eentje onderweg is en dat zijn leven drastisch veranderd is.
In het eerste deel van het boek volgen we Branco, een oudere, welgestelde antiekhandelaar uit Lissabon, al struinend over de Feira da Ladra (een grote rommelmarkt). Met een kennersblik detecteert hij waardevolle curiosa, die hij met een ruime winstmarge doorverkoopt aan rijke collectioneurs. Maar hij zou liever als schrijver de kost verdienen. We maken ook kennis met Julia, een jonge vrouw die op de Feira haar kitscherige schilderijen aan toeristen slijt. Veelbelovend als ze is, schildert ze liever kwalitatieve werken, maar ze moet nu eenmaal in haar levensonderhoud voorzien. Het staat in de sterren geschreven dat de paden van deze twee personages, die ogenschijnlijk weinig gemeenschappelijk hebben, elkaar gaan kruisen. De aanleiding is een doos met oude foto’s, waar ze allebei hun zinnen op gezet hebben. De elegante vrouw die op de meeste foto’s staat afgebeeld doet hun fantasie op hol slaan. Ze komen er al snel achter dat het om een Française gaat met de voornaam Yvette. Branco wil het leven van deze vrouw gebruiken als inspiratiebron voor een roman, Julia wil haar portretteren op een reeks schilderijen. In het tweede deel reizen Branco en Julia naar Frankrijk, in een poging om het leven van de geheimzinnige Yvette zo nauwgezet mogelijk te reconstrueren. Ze worden daarbij vergezeld door Valério, een grappig getypeerde gladjanus eerste klas, die zich opwerpt als Julia’s manager. Zal de zoektocht van dit drietal het gewenste resultaat opleveren?
Branco en Julia komen beurtelings aan bod in de ik-persoon. Hoe ze naar zichzelf kijken verschilt nogal eens van hoe ze overkomen op de ander, daardoor komen hun karakters sterk en genuanceerd uit de verf. Ze treden op als tegenpolen en bekijken de foto’s elk door een persoonlijke bril. Julia observeert scherp, met oog voor detail, terwijl de zakelijke Branco onderzoekt, analyseert en inventariseert. En hij heeft last van smetvrees.
‘Eén keer in mijn leven was ik in een bowlinghal met het lustrumfeest van mijn studentenvereniging. Ik vond het de hel, met die verplichte schoenen waarin honderden zweetvoeten hadden gezeten, en die bowlingballen met holten die door duizenden waren gevingerd. Een bezoek aan een prostituee leek mij hygiënischer; haar holten werden in ieder geval nog door een natuurlijk proces regelmatig gereinigd.’
Van den Bemd hanteert een toegankelijke schrijfstijl met filmische beschrijvingen, rake observaties, geloofwaardige dialogen en situationele humor. Zo kuieren we met Branco mee over de rommelmarkt, doen een terrasje en snuiven de geuren op in een zuiderse sfeer. In de vele opsommingen ontwaren we het oog van de verzamelaar.
‘Nou, de Feira da Ladra, op en rond de Campo de Santa Clara, kunnen ze gerust ‘de anus van Lissabon’ noemen. Op ‘de dievenmarkt’ wordt alles te koop aangeboden wat mensen hebben afgedankt. Vrijwel alle handelswaar is kapot, beschadigd, vergeeld, geroest, gebutst, gescheurd, verweerd, verzakt, versleten, gebroken, gebarsten, verrot. En toch, ondanks al die tekortkomingen, trekt de markt elke dinsdag en zaterdag vele honderden bezoekers. Waarschijnlijk hopen ze allemaal op één ding: om tussen al die rotzooi die ene schat te ontdekken, die ene nog niet eerder opgemerkte parel, die kostbare ring die per ongeluk is ingeslikt en die zich nu ergens in die enorme hoop stront moet bevinden.’
Terwijl het verhaal rustig voortkabbelt in chronologische volgorde, verklappen speldenprikjes met subtiele vooruitwijzingen dat er meer aan de hand is. Ook bouwt de auteur suspense in door de korte hoofdstukjes af te ronden met voorzichtige cliffhangers.
Het levensverhaal van Yvette en haar familie geeft de roman een extra gelaagdheid en een persoonlijk tintje, omdat de schrijver hierin zijn eigen queeste verwerkt heeft. De lijn tussen fictie en non-fictie blijkt flinterdun. Branco en Julia zijn fictieve personages, maar Yvette is geen verzinsel en de foto waarmee het allemaal begon, siert de cover.
De auteur is zelf ook actief als schilder, verzamelaar en fotograaf. Ironisch om te lezen hoe Branco naar eigen zeggen worstelt met zijn schrijverschap, omdat hij de blik van de beeldend kunstenaar ontbeert. Dat geldt zeker niet voor Gert-Jan van den Bemd die met Branco & Julia een knap geconstrueerde psychologische roman schreef, waarin hij treffend illustreert hoe literatuur en beeldende kunst mekaar aanvullen en versterken.
‘Anders dan bij observaties op straat, op een terras of in een park, kon je zo lang naar foto’s staren als je wilde, en mijmeren totdat de juiste woorden boven kwamen drijven. Foto’s waren geduldig en lieten zich schaamteloos bekijken.’
De Nederlandse auteur Gert-Jan van den Bemd debuteerde in 2018 als romancier met De verkeerde vriend, een spannende pageturner. Ook Na de val (2019) was een voltreffer. Redenen genoeg om reikhalzend uit te kijken naar zijn derde roman Branco & Julia.
Net zoals in Na de val trakteert van den Bemd de lezer op een intrigerende proloog, die vragen oproept en de nieuwsgierigheid prikkelt. Branco bevindt zich op een Franse autosnelweg en probeert te achterhalen waarom hij in een onwenselijke situatie terechtgekomen is. We weten dat hij niet in zijn eentje onderweg is en dat zijn leven drastisch veranderd is.
In het eerste deel van het boek volgen we Branco, een oudere, welgestelde antiekhandelaar uit Lissabon, al struinend over de Feira da Ladra (een grote rommelmarkt). Met een kennersblik detecteert hij waardevolle curiosa, die hij met een ruime winstmarge doorverkoopt aan rijke collectioneurs. Maar hij zou liever als schrijver de kost verdienen. We maken ook kennis met Julia, een jonge vrouw die op de Feira haar kitscherige schilderijen aan toeristen slijt. Veelbelovend als ze is, schildert ze liever kwalitatieve werken, maar ze moet nu eenmaal in haar levensonderhoud voorzien. Het staat in de sterren geschreven dat de paden van deze twee personages, die ogenschijnlijk weinig gemeenschappelijk hebben, elkaar gaan kruisen. De aanleiding is een doos met oude foto’s, waar ze allebei hun zinnen op gezet hebben. De elegante vrouw die op de meeste foto’s staat afgebeeld doet hun fantasie op hol slaan. Ze komen er al snel achter dat het om een Française gaat met de voornaam Yvette. Branco wil het leven van deze vrouw gebruiken als inspiratiebron voor een roman, Julia wil haar portretteren op een reeks schilderijen. In het tweede deel reizen Branco en Julia naar Frankrijk, in een poging om het leven van de geheimzinnige Yvette zo nauwgezet mogelijk te reconstrueren. Ze worden daarbij vergezeld door Valério, een grappig getypeerde gladjanus eerste klas, die zich opwerpt als Julia’s manager. Zal de zoektocht van dit drietal het gewenste resultaat opleveren?
Branco en Julia komen beurtelings aan bod in de ik-persoon. Hoe ze naar zichzelf kijken verschilt nogal eens van hoe ze overkomen op de ander, daardoor komen hun karakters sterk en genuanceerd uit de verf. Ze treden op als tegenpolen en bekijken de foto’s elk door een persoonlijke bril. Julia observeert scherp, met oog voor detail, terwijl de zakelijke Branco onderzoekt, analyseert en inventariseert. En hij heeft last van smetvrees.
‘Eén keer in mijn leven was ik in een bowlinghal met het lustrumfeest van mijn studentenvereniging. Ik vond het de hel, met die verplichte schoenen waarin honderden zweetvoeten hadden gezeten, en die bowlingballen met holten die door duizenden waren gevingerd. Een bezoek aan een prostituee leek mij hygiënischer; haar holten werden in ieder geval nog door een natuurlijk proces regelmatig gereinigd.’
Van den Bemd hanteert een toegankelijke schrijfstijl met filmische beschrijvingen, rake observaties, geloofwaardige dialogen en situationele humor. Zo kuieren we met Branco mee over de rommelmarkt, doen een terrasje en snuiven de geuren op in een zuiderse sfeer. In de vele opsommingen ontwaren we het oog van de verzamelaar.
‘Nou, de Feira da Ladra, op en rond de Campo de Santa Clara, kunnen ze gerust ‘de anus van Lissabon’ noemen. Op ‘de dievenmarkt’ wordt alles te koop aangeboden wat mensen hebben afgedankt. Vrijwel alle handelswaar is kapot, beschadigd, vergeeld, geroest, gebutst, gescheurd, verweerd, verzakt, versleten, gebroken, gebarsten, verrot. En toch, ondanks al die tekortkomingen, trekt de markt elke dinsdag en zaterdag vele honderden bezoekers. Waarschijnlijk hopen ze allemaal op één ding: om tussen al die rotzooi die ene schat te ontdekken, die ene nog niet eerder opgemerkte parel, die kostbare ring die per ongeluk is ingeslikt en die zich nu ergens in die enorme hoop stront moet bevinden.’
Terwijl het verhaal rustig voortkabbelt in chronologische volgorde, verklappen speldenprikjes met subtiele vooruitwijzingen dat er meer aan de hand is. Ook bouwt de auteur suspense in door de korte hoofdstukjes af te ronden met voorzichtige cliffhangers.
Het levensverhaal van Yvette en haar familie geeft de roman een extra gelaagdheid en een persoonlijk tintje, omdat de schrijver hierin zijn eigen queeste verwerkt heeft. De lijn tussen fictie en non-fictie blijkt flinterdun. Branco en Julia zijn fictieve personages, maar Yvette is geen verzinsel en de foto waarmee het allemaal begon, siert de cover.
De auteur is zelf ook actief als schilder, verzamelaar en fotograaf. Ironisch om te lezen hoe Branco naar eigen zeggen worstelt met zijn schrijverschap, omdat hij de blik van de beeldend kunstenaar ontbeert. Dat geldt zeker niet voor Gert-Jan van den Bemd die met Branco & Julia een knap geconstrueerde psychologische roman schreef, waarin hij treffend illustreert hoe literatuur en beeldende kunst mekaar aanvullen en versterken.
‘Anders dan bij observaties op straat, op een terras of in een park, kon je zo lang naar foto’s staren als je wilde, en mijmeren totdat de juiste woorden boven kwamen drijven. Foto’s waren geduldig en lieten zich schaamteloos bekijken.’
March 19, 2023
Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.
Gert-Jan van den Bemd weet je in de proloog al meteen nieuwsgierig te maken naar Branco & Julia. Het is niet alleen een proloog voor de lezer, maar ook voor Branco.
Branco is een wat oudere curiosa- en antiekhandelaar. Eerder was hij scheikundeleraar maar hij heeft een goede neus voor speciale objecten; tweedehands spullen die je tegen kunt komen op rommelmarkten zoals op de Feira in Lissabon. Die verkoopt hij dan weer tegen behoorlijk hoge prijzen door aan zijn clientèle.
Hij doet zich op de rommelmarkt voor als iemand die eigenlijk niets uit kan geven, hij lijkt zelfs een beetje op een zwerver, maar ondertussen is hij een heel vermogend man geworden.
Door zijn armoedig uiterlijk zet hij de verkopende partijen op het verkeerde been en krijgt zijn spulletjes meestal onder de vraagprijs mee.
Julia is een jonge kunstenares, maar kan van de opbrengst van haar schilderijen niet rondkomen. Daarom woont ze nog bij haar ouders, poetst in een hotel en is naaktmodel bij de schildercursussen die Valério geeft. Ze is ook zijn minnares, maar niet uit liefde.
Op de Feira da Ladra komen Benedito Carlos Branco en Julia Rey elkaar tegen.
Beiden hebben ze interesse voor oude foto’s die daar te koop worden aangeboden, maar hun redenen zijn totaal verschillend. Allebei kopen ze foto’s uit één doos zwart-wit foto’s; Julia twee, Branco de rest.
Branco wil ze graag hebben als inspiratiebron voor een nog te schijven roman; hoe meer, hoe beter.
Op het voorblad lees je twee regels uit een gedicht van de Portugese dichter Pessoa. Branco heeft deze zeldzame gedichtenbundel van Pessoa in handen gekregen; die wil hij in geen geval verkopen! Het is de oorsprong van zijn droom: schrijver worden. Hij is nu wel rijk, maar het voelt voor hem zelf niet dat hij écht iemand is. Dat zal veranderen wanneer hij een schrijver is; dan wordt hij pas interessant.
“Zelf had ik er nooit bij stilgestaan, maar op dat moment bedacht ik dat foto’s in feite tastbare bewijzen waren dat het leven de moeite waard was, een poging om het wat langer vast te houden, gesublimeerde herinneringen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik zou die gedachten moeten opschrijven.”
Doordat zowel Branco als Julia meer foto’s willen hebben van het onderwerp op de foto’s, Yvette, komen ze elkaar ook steeds vaker en intenser tegen in een speurtocht die niet alleen over foto’s gaat.
Julia’s schilderkunst wordt ondertussen ook steeds meer gewaardeerd.
“De manager stond erop dat ik het werk op de achterkant signeerde
– ‘Straks word je beroemd en dan loop ik binnen’ – ook al deed ik dat eigenlijk nooit op mijn Feira-portretten.”
Branco & Julia is een roman die je meeneemt naar de gedachten en belevingswereld van deze twee hoofdrolspelers.
De hoofdstukken zijn afwisselend geschreven uit het gezichtspunt van Julia en Branco.
De dialogen zijn meeslepend en realistisch waardoor je ze steeds meer als echte mensen gaat zien.
In het eerste deel was Branco voor mij nog een bijzonder onsympathiek persoon, maar in het tweede deel groeide hij als mens.
Hun gedeelde bezit leidt noodgedwongen tot een gezamenlijke speurtocht naar de herkomst van de foto’s en de vrouw die erop staat afgebeeld. Dit tweede deel speelt zich voornamelijk af in Frankrijk.
Gert-Jan van den Bemd heeft een heerlijk soepele schrijfstijl waarmee hij de lezer mee op reis neemt door Portugal en Frankrijk naar de levens van
Branco, Julia, Valério en niet te vergeten: Yvette.
De foto’s tussen deel een en deel twee zijn een mooie aanvulling op deze zoektocht.
Ik heb werkelijk genoten van deze reis.
Branco & Julia is een roman zoals een roman naar mijn mening hoort te zijn; hij roept emoties op, de personages ontwikkelen zich, de nieuwsgierigheid van de lezer wordt opgewekt door de verschillende verhaallijnen en de dialogen zijn realistisch.
Gert-Jan van den Bemd weet je in de proloog al meteen nieuwsgierig te maken naar Branco & Julia. Het is niet alleen een proloog voor de lezer, maar ook voor Branco.
Branco is een wat oudere curiosa- en antiekhandelaar. Eerder was hij scheikundeleraar maar hij heeft een goede neus voor speciale objecten; tweedehands spullen die je tegen kunt komen op rommelmarkten zoals op de Feira in Lissabon. Die verkoopt hij dan weer tegen behoorlijk hoge prijzen door aan zijn clientèle.
Hij doet zich op de rommelmarkt voor als iemand die eigenlijk niets uit kan geven, hij lijkt zelfs een beetje op een zwerver, maar ondertussen is hij een heel vermogend man geworden.
Door zijn armoedig uiterlijk zet hij de verkopende partijen op het verkeerde been en krijgt zijn spulletjes meestal onder de vraagprijs mee.
Julia is een jonge kunstenares, maar kan van de opbrengst van haar schilderijen niet rondkomen. Daarom woont ze nog bij haar ouders, poetst in een hotel en is naaktmodel bij de schildercursussen die Valério geeft. Ze is ook zijn minnares, maar niet uit liefde.
Op de Feira da Ladra komen Benedito Carlos Branco en Julia Rey elkaar tegen.
Beiden hebben ze interesse voor oude foto’s die daar te koop worden aangeboden, maar hun redenen zijn totaal verschillend. Allebei kopen ze foto’s uit één doos zwart-wit foto’s; Julia twee, Branco de rest.
Branco wil ze graag hebben als inspiratiebron voor een nog te schijven roman; hoe meer, hoe beter.
Op het voorblad lees je twee regels uit een gedicht van de Portugese dichter Pessoa. Branco heeft deze zeldzame gedichtenbundel van Pessoa in handen gekregen; die wil hij in geen geval verkopen! Het is de oorsprong van zijn droom: schrijver worden. Hij is nu wel rijk, maar het voelt voor hem zelf niet dat hij écht iemand is. Dat zal veranderen wanneer hij een schrijver is; dan wordt hij pas interessant.
“Zelf had ik er nooit bij stilgestaan, maar op dat moment bedacht ik dat foto’s in feite tastbare bewijzen waren dat het leven de moeite waard was, een poging om het wat langer vast te houden, gesublimeerde herinneringen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik zou die gedachten moeten opschrijven.”
Doordat zowel Branco als Julia meer foto’s willen hebben van het onderwerp op de foto’s, Yvette, komen ze elkaar ook steeds vaker en intenser tegen in een speurtocht die niet alleen over foto’s gaat.
Julia’s schilderkunst wordt ondertussen ook steeds meer gewaardeerd.
“De manager stond erop dat ik het werk op de achterkant signeerde
– ‘Straks word je beroemd en dan loop ik binnen’ – ook al deed ik dat eigenlijk nooit op mijn Feira-portretten.”
Branco & Julia is een roman die je meeneemt naar de gedachten en belevingswereld van deze twee hoofdrolspelers.
De hoofdstukken zijn afwisselend geschreven uit het gezichtspunt van Julia en Branco.
De dialogen zijn meeslepend en realistisch waardoor je ze steeds meer als echte mensen gaat zien.
In het eerste deel was Branco voor mij nog een bijzonder onsympathiek persoon, maar in het tweede deel groeide hij als mens.
Hun gedeelde bezit leidt noodgedwongen tot een gezamenlijke speurtocht naar de herkomst van de foto’s en de vrouw die erop staat afgebeeld. Dit tweede deel speelt zich voornamelijk af in Frankrijk.
Gert-Jan van den Bemd heeft een heerlijk soepele schrijfstijl waarmee hij de lezer mee op reis neemt door Portugal en Frankrijk naar de levens van
Branco, Julia, Valério en niet te vergeten: Yvette.
De foto’s tussen deel een en deel twee zijn een mooie aanvulling op deze zoektocht.
Ik heb werkelijk genoten van deze reis.
Branco & Julia is een roman zoals een roman naar mijn mening hoort te zijn; hij roept emoties op, de personages ontwikkelen zich, de nieuwsgierigheid van de lezer wordt opgewekt door de verschillende verhaallijnen en de dialogen zijn realistisch.
May 22, 2022
In de vierde klas van de middelbare school kreeg Gert-Jan van den Bemd van zijn docent een groot compliment over opstel dat hij geschreven had. Hoewel hij al korte verhalen schreef, was dit voor hem wel de aanzet om zich op het schrijven te gaan concentreren. Het duurde echter nog dertien jaar voor zijn eerste verhaal in een tijdschrift werd gepubliceerd en in 2018 debuteerde hij met zijn goed ontvangen roman De verkeerde vriend. In datzelfde jaar kreeg hij een idee voor zijn boek Branco & Julia, dat uiteindelijk in het voorjaar van 2022 is verschenen.
Branco, een man van middelbare leeftijd en handelaar in antiek en curiosa, heeft de ambitie om een roman te schrijven. Op de Feira de Ladra, de grootste vlooienmarkt van Lissabon, koopt hij een doos oude foto’s die als inspiratie voor zijn roman moeten dienen. De jonge kunstenares Julia Rey schaft ook enkele van die foto’s aan. Voor haar vormen ze een bron voor haar schilderijen. Als Valério, Julia’s agent, een ontmoeting tussen hen beiden regelt, leidt dat tot een speurtocht waarin ze de identiteit van de vrouw die op de foto’s staat afgebeeld proberen te achterhalen.
De proloog (misschien kun je beter spreken van prologen, want voordat de eigenlijke inleiding begint, is er nog een kort tekstfragment) zet meteen de toon voor het hele plot. Je wordt nieuwsgierig gemaakt, er rijzen vragen in je op, je voelt je verbonden met de verteller en je ziet de beschreven scènes voor je. Daarnaast heeft dat begin een licht filosofische inslag, hoewel dat absoluut niet de aard van de roman is. Ondanks dat de lezer op die eerste bladzijden al globaal kennismaakt met de personages, gebeurt dat pas echt in de daaropvolgende hoofdstukken, waarin vanuit elkaar afwisselende perspectieven Branco en Julia hun verhaal doen.
Aanvankelijk is dat even wennen, want beide verhaallijnen zijn in de eerste persoon (dus in de ik-vorm) geschreven. Omdat je er in die aanvangsfase nog van uitgaat dat het verhaal alleen door Branco wordt verteld, levert dat voor een kort moment wat verwarring op, maar dat is echter van korte duur. De door Van den Bemd gekozen vertelwijze valt goed te verdedigen, want de lezer kan zich daardoor met zowel Branco als Julia vereenzelvigen en transformeert hij tot een van beiden, natuurlijk afhankelijk van wie er op dat moment aan het woord is. Ook leer je de twee protagonisten erg goed kennen, je komt erachter waar ze zich mee bezig houden en waarom ze geworden zijn zoals ze zijn.
De schrijfstijl van de auteur is toegankelijk, levendig en buitengewoon beeldend en op momenten maakt hij gebruik van mooie metaforen. Hoewel Branco & Julia in de kern volledig fictief is, komt het heel realistisch over. Uiteraard komt dat voor een groot deel door de setting, zoals bijvoorbeeld het rondstruinen op de Feira in Lissabon of de natuurgetrouwe beschrijving van de kleine Franse plaatsjes. Maar ook de speurtocht naar de vrouw op de foto’s is waarheidsgetrouw, want wie zou immers niet willen weten wie ze is en hoe haar leven er destijds uit heeft gezien. Hoewel het boek onmiskenbaar een roman is, heeft het desondanks een bepaalde spanning. Die wordt onder andere gecreëerd doordat verschillende hoofdstukken eindigen met een cliffhanger, maar eveneens doordat je nieuwsgierig blijft naar alle bevindingen van Branco, Julia en in mindere mate haar agent Valério.
In de proloog wordt het woord verandering een aantal keren genoemd. Dat is in feite wat er in feite in het leven van Branco en Julia gebeurt. Er verandert iets en wat dat is, is op een bijzonder mooie, inlevende en intrigerende manier door de auteur beschreven. Hierdoor, maar tevens door de innemende personages, is Branco & Julia een roman die je continu bezighoudt.
Branco, een man van middelbare leeftijd en handelaar in antiek en curiosa, heeft de ambitie om een roman te schrijven. Op de Feira de Ladra, de grootste vlooienmarkt van Lissabon, koopt hij een doos oude foto’s die als inspiratie voor zijn roman moeten dienen. De jonge kunstenares Julia Rey schaft ook enkele van die foto’s aan. Voor haar vormen ze een bron voor haar schilderijen. Als Valério, Julia’s agent, een ontmoeting tussen hen beiden regelt, leidt dat tot een speurtocht waarin ze de identiteit van de vrouw die op de foto’s staat afgebeeld proberen te achterhalen.
De proloog (misschien kun je beter spreken van prologen, want voordat de eigenlijke inleiding begint, is er nog een kort tekstfragment) zet meteen de toon voor het hele plot. Je wordt nieuwsgierig gemaakt, er rijzen vragen in je op, je voelt je verbonden met de verteller en je ziet de beschreven scènes voor je. Daarnaast heeft dat begin een licht filosofische inslag, hoewel dat absoluut niet de aard van de roman is. Ondanks dat de lezer op die eerste bladzijden al globaal kennismaakt met de personages, gebeurt dat pas echt in de daaropvolgende hoofdstukken, waarin vanuit elkaar afwisselende perspectieven Branco en Julia hun verhaal doen.
Aanvankelijk is dat even wennen, want beide verhaallijnen zijn in de eerste persoon (dus in de ik-vorm) geschreven. Omdat je er in die aanvangsfase nog van uitgaat dat het verhaal alleen door Branco wordt verteld, levert dat voor een kort moment wat verwarring op, maar dat is echter van korte duur. De door Van den Bemd gekozen vertelwijze valt goed te verdedigen, want de lezer kan zich daardoor met zowel Branco als Julia vereenzelvigen en transformeert hij tot een van beiden, natuurlijk afhankelijk van wie er op dat moment aan het woord is. Ook leer je de twee protagonisten erg goed kennen, je komt erachter waar ze zich mee bezig houden en waarom ze geworden zijn zoals ze zijn.
De schrijfstijl van de auteur is toegankelijk, levendig en buitengewoon beeldend en op momenten maakt hij gebruik van mooie metaforen. Hoewel Branco & Julia in de kern volledig fictief is, komt het heel realistisch over. Uiteraard komt dat voor een groot deel door de setting, zoals bijvoorbeeld het rondstruinen op de Feira in Lissabon of de natuurgetrouwe beschrijving van de kleine Franse plaatsjes. Maar ook de speurtocht naar de vrouw op de foto’s is waarheidsgetrouw, want wie zou immers niet willen weten wie ze is en hoe haar leven er destijds uit heeft gezien. Hoewel het boek onmiskenbaar een roman is, heeft het desondanks een bepaalde spanning. Die wordt onder andere gecreëerd doordat verschillende hoofdstukken eindigen met een cliffhanger, maar eveneens doordat je nieuwsgierig blijft naar alle bevindingen van Branco, Julia en in mindere mate haar agent Valério.
In de proloog wordt het woord verandering een aantal keren genoemd. Dat is in feite wat er in feite in het leven van Branco en Julia gebeurt. Er verandert iets en wat dat is, is op een bijzonder mooie, inlevende en intrigerende manier door de auteur beschreven. Hierdoor, maar tevens door de innemende personages, is Branco & Julia een roman die je continu bezighoudt.
July 5, 2022
Een origineel boek over Branco, een antiekhandelaar, en Julia, een kunstenares, die toevallig met elkaar in contact komen wanneer ze op de rommelmarkt in dezelfde foto’s geïnteresseerd zijn. Julia koopt twee foto’s, voordat Branco de hele doos in beslag neemt. Ze blijven allebei op hun eigen manier geïntrigeerd door wat de ander in bezit heeft: Branco omdat hij het leven van Yvette, de vrouw op de foto’s, wil reconstrueren, met de bedoeling hier later een roman over te schrijven; Julia omdat de twee foto’s haar inspireren tot nieuwe schilderijen.
Valério, een kunstenaar, minnaar en later ook zelfbenoemde manager van Julia, zorgt ervoor dat ze met zijn drieën op reis gaan, op zoek naar de achtergrond van Yvette, terwijl Valério hiervoor zo zijn eigen redenen heeft.
In de proloog blijkt Branco zich in een vreemde situatie te bevinden, en overdenkt hij hoe het zover is kunnen komen, de gebeurtenissen van de voorbije weken, en wat hier eigenlijk de aanleiding voor was.
Daarna volgen er twee delen: een deel voor en een tijdens de reis naar Frankrijk, mooi en origineel onderbroken door de foto’s waarvan sprake in het boek. Door deze foto’s voelt het boek soms zelfs als non-fictie aan. En dan blijkt dat de schrijver zélf foto’s gevonden heeft van een zekere Yvette en ook op zoek is gegaan naar het huis waar ze gewoond heeft. Zijn eigen reis en karakter heeft hij dan ook deels in de roman verwerkt.
De hoofdstukken worden in de eerste persoon verteld, afwisselend door Branco en Julia, waarbij het telkens vrij snel duidelijk is wie wanneer spreekt. Door in de eerste persoon te vertellen geraak je ook meteen betrokken in het verhaal, omdat je het als het ware van binnenuit mee beleeft. Branco en Julia denken bovendien veel na over zichzelf, wie ze zijn, wat ze doen, waar ze naartoe willen. Over de keuzes en de fouten die ze gemaakt hebben.
De vrij korte hoofdstukken volgen elkaar op in de tijd, of vertellen eenzelfde gebeurtenis vanuit de andere persoon gezien, wat soms best verrassend is.
De schrijver noemt het boek een ode aan het toeval. Dat is het zeker, want door een ogenschijnlijk kleine gebeurtenis raken de levens van twee elkaar onbekende mensen met elkaar verweven. Herkenbaar ook, als we er zelf een beetje over nadenken, en soms moet je dan durven springen, zoals Branco en Julia uiteindelijk gedaan hebben (al hebben ze wel een duwtje gekregen).
Zoals de schrijver zelf vertelt in een interview (zie
https://www.hebban.nl/spot/literatuur...
‘De lezer krijgt dus een beeld vanuit twee standpunten: mannelijk versus vrouwelijk, oud versus jong, lichtelijk verbitterd versus hoopvol. Soms vullen de verhalen elkaar aan, soms spreken ze elkaar tegen. Zo is het in het echte leven ook: iedereen heeft zijn eigen waarheid.
[…]
Ik denk dat het een boeiende vertelling is over twee mensen die qua karakter, leeftijd, achtergrond, en kijk op het leven totaal verschillend zijn, maar door een reis - die ze noodgedwongen samen maken - dichter tot elkaar komen. Je zou die reis een metafoor voor het leven kunnen noemen: als je je ervoor openstelt, kun je dichter bij je medemens komen te staan.’
Dat vat het voor mij heel mooi samen, en is ook precies hoe ik het boek ervaren heb.
Gert-Jan van den Bemd hanteert een heel fijne en beeldende schrijfstijl. Je ziet de markt in Lissabon zo voor je, zoals ook de andere scènes. Door alle bedenkingen die Branco en Julia zelf maken word je ook echt mee het verhaal wordt in getrokken, en heb je het gevoel dat je hen (toch een beetje) leert kennen. Je wil echt weten wie Yvette was, en hoe het Branco en Julia vergaat, elk apart, en ook samen op hun reis. Het enige dat ik jammer vond was dat het laatste hoofdstuk er zo ‘plots’ was, ik had het gevoel dat ik nog een stukje miste. Al begrijp ik ook waarom de schrijver hiervoor gekozen heeft en vind ik het tegelijkertijd ook wel mooi afgerond op deze manier.
Graag gelezen!
Valério, een kunstenaar, minnaar en later ook zelfbenoemde manager van Julia, zorgt ervoor dat ze met zijn drieën op reis gaan, op zoek naar de achtergrond van Yvette, terwijl Valério hiervoor zo zijn eigen redenen heeft.
In de proloog blijkt Branco zich in een vreemde situatie te bevinden, en overdenkt hij hoe het zover is kunnen komen, de gebeurtenissen van de voorbije weken, en wat hier eigenlijk de aanleiding voor was.
Daarna volgen er twee delen: een deel voor en een tijdens de reis naar Frankrijk, mooi en origineel onderbroken door de foto’s waarvan sprake in het boek. Door deze foto’s voelt het boek soms zelfs als non-fictie aan. En dan blijkt dat de schrijver zélf foto’s gevonden heeft van een zekere Yvette en ook op zoek is gegaan naar het huis waar ze gewoond heeft. Zijn eigen reis en karakter heeft hij dan ook deels in de roman verwerkt.
De hoofdstukken worden in de eerste persoon verteld, afwisselend door Branco en Julia, waarbij het telkens vrij snel duidelijk is wie wanneer spreekt. Door in de eerste persoon te vertellen geraak je ook meteen betrokken in het verhaal, omdat je het als het ware van binnenuit mee beleeft. Branco en Julia denken bovendien veel na over zichzelf, wie ze zijn, wat ze doen, waar ze naartoe willen. Over de keuzes en de fouten die ze gemaakt hebben.
De vrij korte hoofdstukken volgen elkaar op in de tijd, of vertellen eenzelfde gebeurtenis vanuit de andere persoon gezien, wat soms best verrassend is.
De schrijver noemt het boek een ode aan het toeval. Dat is het zeker, want door een ogenschijnlijk kleine gebeurtenis raken de levens van twee elkaar onbekende mensen met elkaar verweven. Herkenbaar ook, als we er zelf een beetje over nadenken, en soms moet je dan durven springen, zoals Branco en Julia uiteindelijk gedaan hebben (al hebben ze wel een duwtje gekregen).
Zoals de schrijver zelf vertelt in een interview (zie
https://www.hebban.nl/spot/literatuur...
‘De lezer krijgt dus een beeld vanuit twee standpunten: mannelijk versus vrouwelijk, oud versus jong, lichtelijk verbitterd versus hoopvol. Soms vullen de verhalen elkaar aan, soms spreken ze elkaar tegen. Zo is het in het echte leven ook: iedereen heeft zijn eigen waarheid.
[…]
Ik denk dat het een boeiende vertelling is over twee mensen die qua karakter, leeftijd, achtergrond, en kijk op het leven totaal verschillend zijn, maar door een reis - die ze noodgedwongen samen maken - dichter tot elkaar komen. Je zou die reis een metafoor voor het leven kunnen noemen: als je je ervoor openstelt, kun je dichter bij je medemens komen te staan.’
Dat vat het voor mij heel mooi samen, en is ook precies hoe ik het boek ervaren heb.
Gert-Jan van den Bemd hanteert een heel fijne en beeldende schrijfstijl. Je ziet de markt in Lissabon zo voor je, zoals ook de andere scènes. Door alle bedenkingen die Branco en Julia zelf maken word je ook echt mee het verhaal wordt in getrokken, en heb je het gevoel dat je hen (toch een beetje) leert kennen. Je wil echt weten wie Yvette was, en hoe het Branco en Julia vergaat, elk apart, en ook samen op hun reis. Het enige dat ik jammer vond was dat het laatste hoofdstuk er zo ‘plots’ was, ik had het gevoel dat ik nog een stukje miste. Al begrijp ik ook waarom de schrijver hiervoor gekozen heeft en vind ik het tegelijkertijd ook wel mooi afgerond op deze manier.
Graag gelezen!
May 10, 2022
Gert-Jan van den Bemd is echt een creatieve duizendpoot. Fotografie, schilderen, schrijven,… hij kan het allemaal! Deze thema’s heeft hij knap verwerkt in zijn nieuwste roman Branco & Julia.
De auteur neemt de lezer eerst mee naar Portugal. Op de Feira de Ladra, de rommelmarkt, in Lissabon is een doos met oude foto’s de aanleiding van een bijzondere zoektocht. Julia koopt twee foto’s, terwijl Branco de volle doos onder haar neus wegkaapt. Beiden halen inspiratie uit hun aankoop. Julia hoopt ooit een veelbelovend kunstenaar te worden met haar schilderijen. Branco droomt er dan weer van om schrijver te worden. Ze vragen zich af wie de vrouw op de foto is. Branco kan met de vele foto’s een tijdlijn creëren die begint in de jaren twintig van de vorige eeuw, maar in de jaren zestig plots eindigt. Notities op de achterkant van sommige foto’s bevatten interessante informatie. Zo blijkt de vrouw Yvette te noemen en zijn er verwijzingen naar plaatsen in Frankrijk. Valerio, een bijzondere vriend van Julia, neemt hen mee op roadtrip, op zoek naar de geschiedenis van Yvette.
“Ik zei haar naam hardop: ‘Yvette.’ En nog een keer, terwijl ik mijn blik langs de foto’s liet gaan: ‘Yvette.’ Het voelde niet alsof ik een raadsel had opgelost, maar alsof ik de vrouw had gevonden naar wie ik altijd op zoek was geweest.”
Gert-Jan van den Bemd weet zijn personages en de omgeving zeer goed te typeren.
Hoe het Branco ontbreekt aan fantasie en lef om het verhaal van Yvette op papier te krijgen. Hij kan haar échte leven en haar dromen niet vangen. Dit zorgt natuurlijk voor de nodige onzekerheid, onrust en frustraties. Julia schildert dan weer niet wat ze eigenlijk écht zou willen schilderen. Maar de twee foto’s van Yvette geven haar inspiratie en daardoor groeit haar zelfvertrouwen. Mooi om te lezen hoe beiden een interessante evolutie doormaken. Naar het einde toe worden hun beweegreden en gevoelens steeds duidelijker. De zoektocht naar Yvette brengt mooie inzichten en toch blijft er iets geheimzinnigs rond Julia en Branco hangen. Maar hebben we altijd de volledige waarheid nodig om gelukkig te zijn?
De auteur heeft absoluut een soepele en beeldende schrijfstijl. Hij weet in geuren en smaken de perfecte sfeer van het zuiden op te roepen. Ook heb ik genoten van de verwijzingen naar kunst met bekende en minder bekende namen. De auteur deelt zijn eigen passie en kennis op een schijnbaar nonchalante manier, steeds boeiend en interessant.
“Het lege strand, de kalme zee, de heldere lucht leek een Rothko uit zijn optimistische periode.”
Door de mooie en langzame opbouw krijgt de lezer een goed beeld van de personages. En toch blijven ze ook een beetje geheimzinnig en onbereikbaar. Naar mijn gevoel waren er een paar onnodige zijlijntjes binnen het verhaal. Maar hierdoor krijg je als lezer wel een goed inzicht in het leven van een kunstenaar. Wanneer ben je een kunstenaar, wanneer krijg je de juiste waardering? Een korter verhaal zou, naar mijn mening, krachtiger zijn geweest. Het vleugje humor kon ik zeker waarderen. Hilarisch, hoe die twee toeristen denken dat ze in het café naast Pessoa zitten! Ik heb dit boek opzettelijk traag gelezen omdat ik meteen vermoedde dat het een verhaal zou zijn om van te genieten. En inderdaad, Gert-Jan van den Bemd heeft mij absoluut aangename leesuren bezorgd.
Ik had, net zoals Branco, een notitieboekje vol gedachten en bemerkingen, vol citaten en mooie zinnen. In mijn boekenkast ben ik op zoek gegaan naar de gedichten van Pessoa. De rusteloosheid van de dichter, zijn vlucht voor zijn eigen bestaan… ook dat komt zo mooi terug in dit verhaal. Knap werk!
De auteur neemt de lezer eerst mee naar Portugal. Op de Feira de Ladra, de rommelmarkt, in Lissabon is een doos met oude foto’s de aanleiding van een bijzondere zoektocht. Julia koopt twee foto’s, terwijl Branco de volle doos onder haar neus wegkaapt. Beiden halen inspiratie uit hun aankoop. Julia hoopt ooit een veelbelovend kunstenaar te worden met haar schilderijen. Branco droomt er dan weer van om schrijver te worden. Ze vragen zich af wie de vrouw op de foto is. Branco kan met de vele foto’s een tijdlijn creëren die begint in de jaren twintig van de vorige eeuw, maar in de jaren zestig plots eindigt. Notities op de achterkant van sommige foto’s bevatten interessante informatie. Zo blijkt de vrouw Yvette te noemen en zijn er verwijzingen naar plaatsen in Frankrijk. Valerio, een bijzondere vriend van Julia, neemt hen mee op roadtrip, op zoek naar de geschiedenis van Yvette.
“Ik zei haar naam hardop: ‘Yvette.’ En nog een keer, terwijl ik mijn blik langs de foto’s liet gaan: ‘Yvette.’ Het voelde niet alsof ik een raadsel had opgelost, maar alsof ik de vrouw had gevonden naar wie ik altijd op zoek was geweest.”
Gert-Jan van den Bemd weet zijn personages en de omgeving zeer goed te typeren.
Hoe het Branco ontbreekt aan fantasie en lef om het verhaal van Yvette op papier te krijgen. Hij kan haar échte leven en haar dromen niet vangen. Dit zorgt natuurlijk voor de nodige onzekerheid, onrust en frustraties. Julia schildert dan weer niet wat ze eigenlijk écht zou willen schilderen. Maar de twee foto’s van Yvette geven haar inspiratie en daardoor groeit haar zelfvertrouwen. Mooi om te lezen hoe beiden een interessante evolutie doormaken. Naar het einde toe worden hun beweegreden en gevoelens steeds duidelijker. De zoektocht naar Yvette brengt mooie inzichten en toch blijft er iets geheimzinnigs rond Julia en Branco hangen. Maar hebben we altijd de volledige waarheid nodig om gelukkig te zijn?
De auteur heeft absoluut een soepele en beeldende schrijfstijl. Hij weet in geuren en smaken de perfecte sfeer van het zuiden op te roepen. Ook heb ik genoten van de verwijzingen naar kunst met bekende en minder bekende namen. De auteur deelt zijn eigen passie en kennis op een schijnbaar nonchalante manier, steeds boeiend en interessant.
“Het lege strand, de kalme zee, de heldere lucht leek een Rothko uit zijn optimistische periode.”
Door de mooie en langzame opbouw krijgt de lezer een goed beeld van de personages. En toch blijven ze ook een beetje geheimzinnig en onbereikbaar. Naar mijn gevoel waren er een paar onnodige zijlijntjes binnen het verhaal. Maar hierdoor krijg je als lezer wel een goed inzicht in het leven van een kunstenaar. Wanneer ben je een kunstenaar, wanneer krijg je de juiste waardering? Een korter verhaal zou, naar mijn mening, krachtiger zijn geweest. Het vleugje humor kon ik zeker waarderen. Hilarisch, hoe die twee toeristen denken dat ze in het café naast Pessoa zitten! Ik heb dit boek opzettelijk traag gelezen omdat ik meteen vermoedde dat het een verhaal zou zijn om van te genieten. En inderdaad, Gert-Jan van den Bemd heeft mij absoluut aangename leesuren bezorgd.
Ik had, net zoals Branco, een notitieboekje vol gedachten en bemerkingen, vol citaten en mooie zinnen. In mijn boekenkast ben ik op zoek gegaan naar de gedichten van Pessoa. De rusteloosheid van de dichter, zijn vlucht voor zijn eigen bestaan… ook dat komt zo mooi terug in dit verhaal. Knap werk!
January 4, 2023
Bij de start van het verhaal is het nog zoekende naar de weg die het moet gaan bewandelen.
Het verhaal wordt verteld vanuit de personages Branco & Julia die beiden een totaal verschillend bestaan leiden. Als er op een dag een soort van confrontatie plaatsvindt tussen de twee wordt er een connectie gemaakt waarvan ze geen idee hebben waar ze ingestapt zijn.
De zoektocht naar wie de vrouw is van de foto’s zorgt voor een melancholieke sfeer tussen Branco en Julia die Van den Bemd op een zeer speciale manier weet over te brengen naar de lezer. Alsof je mee teruggeplaatst wordt in de tijd waarin de vrouw heeft geleefd. Het wordt naarmate het einde nadert steeds ongemakkelijker tussen Branco & Julia maar het verraadt niks over hoe het allemaal zal eindigen.
Het verhaal sleept je naar het einde toe zonder dat je daar ook maar iets tegenin kan brengen. Van den Bemd weet de lading door het verhaal zo te verdelen dat het blijft boeien. Zijn mooie filosofische zinnen zijn een lust voor het oog. Na Na de val is deze roman weer een pareltje. En het naamplaatje ‘Luckyvette’ blijft in gedachten bestaan.
Ik geef Branco & Julia 5 sterren.
Danielle
Het verhaal wordt verteld vanuit de personages Branco & Julia die beiden een totaal verschillend bestaan leiden. Als er op een dag een soort van confrontatie plaatsvindt tussen de twee wordt er een connectie gemaakt waarvan ze geen idee hebben waar ze ingestapt zijn.
De zoektocht naar wie de vrouw is van de foto’s zorgt voor een melancholieke sfeer tussen Branco en Julia die Van den Bemd op een zeer speciale manier weet over te brengen naar de lezer. Alsof je mee teruggeplaatst wordt in de tijd waarin de vrouw heeft geleefd. Het wordt naarmate het einde nadert steeds ongemakkelijker tussen Branco & Julia maar het verraadt niks over hoe het allemaal zal eindigen.
Het verhaal sleept je naar het einde toe zonder dat je daar ook maar iets tegenin kan brengen. Van den Bemd weet de lading door het verhaal zo te verdelen dat het blijft boeien. Zijn mooie filosofische zinnen zijn een lust voor het oog. Na Na de val is deze roman weer een pareltje. En het naamplaatje ‘Luckyvette’ blijft in gedachten bestaan.
Ik geef Branco & Julia 5 sterren.
Danielle
July 15, 2022
Toen ik de voorkant van het boek zag, zag ik er voor mezelf een inspiratie in om te schilderen. Toevallig had ik net een dame in vintage badpak geschilderd. En toen wist ik nog niet dat de hoofdrolspelers ook geïnspireerd raken door deze foto. Branco gebruikt de foto’s als inspiratiebron voor een roman die hij wil gaan schrijven. Julia gebruikt ze als uitgangspunt van haar nieuwe schilderijen. Maar wie is deze vrouw op de foto’s eigenlijk? Samen gaan ze op pad om de herkomst van de foto’s te achterhalen. Wat leuk is dat Gert-Jan van den Bemd niet alleen schrijver, maar ook kunstenaar is. In 2018 zocht hij naar oude foto’s op een veilingsite en vond toen de foto van van een jonge vrouw, met haar voeten in de branding. Het vormt de basis voor dit boek. Ik heb echt genoten van dit boek. Sowieso houd ik van boeken die over kunstenaars gaan, en dan ook nog eens vrouwelijke. Het enige minpuntje vond ik dat er soms wat 'simpele' taal werd gebruikt. Vooral uit de mond van Julia, dat kwam op mij wat vreemd over. Maar dat was een enkele keer en wellicht ligt dat meer aan mij ;-)
August 2, 2023
Persoonlijk ben ik er geen fan van als schrijvers woorden in een andere taal gebruiken als daar geen specifieke reden voor is. Bvb. Hij zat op het terras en dronk een café (in italics). Voor mij mag het personnage gewoon koffie drinken, ook als hij in Lissabon is.
Als de Portugese tussenwerpsels dan nog schrijf- en spellingsfouten bevatten (3 gespot) dan wordt het een beetje idioot.
Als de Portugese tussenwerpsels dan nog schrijf- en spellingsfouten bevatten (3 gespot) dan wordt het een beetje idioot.
September 10, 2022
Een leuk weetje over de schrijver (en tevens kunstenaar): Hij gebruikt oude foto’s als inspiratiebron. Het begon met de aankoop van twee foto’s en mondde uit tot een verzameling foto’s, veilig opgeborgen in een drietal mappen. Als een rechercheur onderzocht hij het verleden van een vrouw, geboren in 1926.
In deze roman gebeurt hetzelfde met antiekhandeling Branco en kunstenares Julia. Beiden kopen los van elkaar oude foto’s van dezelfde vrouw op de rommelmarkt van Lissabon. Branco wil de foto’s gaan gebruiken voor het schrijven van een roman, Julia schildert ze na.
Beiden zijn benieuwd naar de vrouw op de foto, wie was zij, hoe leefde ze, waar leefde ze en met wie? Het lot (oké, de man, Valério, die een seksuele verhouding heeft met Julia en tevens haar manager is) brengt Branco en Julia bij elkaar op hun zoektocht naar de vrouw op de foto.
Het verhaal leest prettig weg, het kabbelt in feite rustig door. Zowel Lissabon, waar het verhaal zich in de eerste helft afspeelt, als de Atlantische kust (ja, je raadt het al: de tweede helft van het verhaal) wordt uitgebreid beschreven.
Soms vind ik het verhaal een beetje saai, dan vraag ik me af waar het naartoe gaat, maar tegelijkertijd lees ik wel prettig door.
In deze roman gebeurt hetzelfde met antiekhandeling Branco en kunstenares Julia. Beiden kopen los van elkaar oude foto’s van dezelfde vrouw op de rommelmarkt van Lissabon. Branco wil de foto’s gaan gebruiken voor het schrijven van een roman, Julia schildert ze na.
Beiden zijn benieuwd naar de vrouw op de foto, wie was zij, hoe leefde ze, waar leefde ze en met wie? Het lot (oké, de man, Valério, die een seksuele verhouding heeft met Julia en tevens haar manager is) brengt Branco en Julia bij elkaar op hun zoektocht naar de vrouw op de foto.
Het verhaal leest prettig weg, het kabbelt in feite rustig door. Zowel Lissabon, waar het verhaal zich in de eerste helft afspeelt, als de Atlantische kust (ja, je raadt het al: de tweede helft van het verhaal) wordt uitgebreid beschreven.
Soms vind ik het verhaal een beetje saai, dan vraag ik me af waar het naartoe gaat, maar tegelijkertijd lees ik wel prettig door.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews