نادي الغانيات المسنات

by Dato Gorgiladze, Hala Salah Elsayyad (Translator)

تتكون هذة المجموعة من أربع قصص شديدة الإمتاع. بأسلوب غاية في الثراء والتنوع، ينطلق فيها الكاتب الجورجي داتو جورجيلادزه من الكوميديا السوداء والتي تفجر الضحك كثيراً في قصة (نادي الغانيات المسنات)، إلى المأساة والفاجعة، وربما أيضاً بعض الكوميديا شديدة السواد في قصة (لا مهرب من خشبة المسرح). ثم قصة (اسم الوردة) والتي يتناول فيها الكاتب اختفاء رفات الكاتب الإيطالي الشهير أمبرتو إيكو، ليطرح الموضوع بطريقة شديدة الذكاء، ثم انتهاء بقصة (شركة الشائعات المحدودة) ومجتمع سري غامض غريب يقع فيه البطل بإرادته، ولكن دون أن يعلم ما هو كان مقدماً عليه.داتو جورجيلادزه يتخذ من جورجيا نقطة الإنطلاق والوصول. حيث نرى في طرح شديد المهارة والتنوع المجتمع، والثقافة، وحتى السخرية الجورجية نفسها، قصص شديدة الإغراق في مجتمع محلي بعيد، نكتشف مع القراءة والتورط مع الأبطال والأحداث؛ أنها قصص تنفتح على العالم أجمع، لنرى صورة للإنسان تكاد تتكرر في كل المجتمعات.نادي الغانيات المسنات-داتو جورجيلادزه

Genres: Georgian, Short Stories

168 pages, Paperback

Published January 1, 2022

Reviews

[Ananou · Rating 5 out of 5]

ეს ბოლო წლებია "დავამუღამე", რომ ჩემი ლიტერატურული ცხოვრებიდან ისე არაფერი არ მიყვარს, როგორც ქართველი თანამედროვე ავტორებით არფრთოვანება. ხო რაღაცნაირად ჟღერს, მაგრამ საკმაოდ ბევრი ყოფილა მაკულატურებს შორის მოქცეული ობოლი მარგალიტები და მიყვარს ამ მარგალიტებით ტკბობა.
რა? სად? როდის? 13 წლიდან ვთამაშობ და ამ ასაკიდან დათო გორგილაძე ჩემთვის "ბატონი წამყვანის" მოადგილე იყო. მერე ფეისბუქზე დავიმატე, რამდენიმე პოსტზე გულიანად ვიცინი, რამდენიმეზე ცრემლებიც ვღვარე და მივხვი, რომ ეს კაცი მწერალია და კარგი მწერალი და საოცრად ველოდი მის მიერ მოყოლილ ამბებს წიგნის ფორმა როდის მიეცემოდა. ჰოდა, ამიხდა ეს ოცნება სტუდენტურ კრიზის გადარჩენილი 6 და 50ით ნანატრი კრებული ჩემს ხელთ აღმოჩნდა და საოცნებო ძილიც მიისაკუთრა.
მწერალს ძალიან კარგი ენა და სტილი აქვს, კითხულობ და ხვდები, რომ აქ მოგონილი არაფერია, ან თუა ძალიან ცოტა. ხვდები, რომ ავტორს უცხოვრია, უგრძვნია, ბევრი სათქმელი დაგროვებია და აჰა, გვეუბნება კიდეც <3

[Nika Vardiashvili · Rating 4 out of 5]

ხანშიშესულ მეძავთა კლუბი 4/5
როზას სახელი 5/5
კორპორაცია "შეგვიკვეთეთ ჭორები" 5/5
ღმერთი სამსახურშია 4.5/5

სასიამოვნოდ შეკრული მოთხრობების კრებული. მახსოვს როგორ წავიკითხე დათოს ბლოგი "დახიე და გადააგდე" და აღფრთოვანებული დავრჩი. აღფრღოვანებული ვარ თითოეული მითხრობითაც.
"თუ გინდათ, მწერლები გახდეთ, შეგიძლიათ ამ მეგობრულ რჩევებს თვალი მიადევნოთ, მაგრამ თუ ლიტერატურის ღმერთობა გინდათ, მაშინ ეს წერილი დახიეთ და გადააგდეთ." ბლოგი ასე დამთავრდა, თვითონ აშკარად ლიტერატურულ ღმერთობას უმიზნებს, მაგრამ სამსახურშია.

[Promethea · Rating 4 out of 5]

ამ ბოლო დროს თანამედროვე კაც ავტორია მიერ დაწერილ ქართულ ლიტერატურას მივადექი და ყველა მათგანი რაღაცნაირად ქურდული, გამოტვინებული ენით წერს, ზუსტად ისე როგორც უმეტესობა საუბრობს. განსაკუთრებით თუ პირველ პირშია დაწერილი, კითხულობ და ასე გგონია ქართველი კაცის თავში ზიხარ, მის ფიქრებს უსმენ და იტანჯები, გეცოდება თვითონ ეს კაციც, შენი სამშობლოც და საკუთარი თავიც. ფიქრობ რომ როგორც ქვეყანას, ერს, საზოგადოებას მაგარი დარხეული გვაქვს. ზოგი ავტორი ამას შეგნებულად აკეთებს, მაგალითად ეს მოთხობების კრებულიც ამის ნათელი მაგალითია, ზოგმა უბრალოდ არ იცის როგორ წეროს სხვანაირად, ვერ ხვდებიან ყველაფრის ტრაგიკულიბას. კითხულობ და საერთო სულისკვეთებას ერთი სიტყვით გამოხატავ- უნიათობა.

"ვაჟა-ფშაველას რო სმაილებით ეწერა, ვაჟა-ფშაველა არ იქნებოდა"

"საერთოდ ეგრეა, უცოდინარი კაცი საკუთარ უსუსურობას რო გააცნობიერებს, ერთადერთ იარაღად გინება რჩება."

[Oto Bakradze · Rating 4 out of 5]

ცოტაა 4 მოთხრობა. 🥺

ძაან კაია. 🤲🏻


ფავორიტი მაინც “ხანშიშესულ მეძავთა კლუბი”-ა.😂

[ნინო კერესელიძე · Rating 3 out of 5]

პირველი მოთხრობა ყველაზე მეტად მომეწონა.

[Temo Sikharulidze · Rating 3 out of 5]

ვაააახ.
LO-777-RD

[Tamta Tavberidze · Rating 4 out of 5]

ძალიან მსუბუქი საკითხავი მოთხრობებია, კარგად რომ გაგახალისებთ და რამდენიმე საათს გაგართობთ .
ითს ე გრეით ფლეჟა თუ რიდ ზის ბუქ 😚

[Tath · Rating 4 out of 5]

ოთხივე მოთხრობა ძაან კაია და უამრავი ვიცინე 😃 ნეტავ კიდევ დაწერდეს რამეს გორგილაძე❤️

[mery · Rating 5 out of 5]

თანამედროვე ქართული უმი ლიტერატურის მარილი .

[Tiko Kopaliani]

მოულოდნელად კარგი იყო

[Last Melancholic · Rating 5 out of 5]

მიყვარს როცა წიგნი მავიწყებს სად და ვინ ვარ : )

ერთდროულად საინტერესო,ორიგინალური,სახალისო, ზედმეტად რეალური, ამავე დროს დაუჯერებელი და ცოტა სევდიანი ამბები.

ძალიან მომეწონა და ასევე სიამოვნებით წავიკითხავდი დათო გორგილაძის სქელტანიან რომანს.

[Lana Lakirbaia · Rating 4 out of 5]

კარგად წასაკითხი, კარგი კრებულია.

[Niniko Jakeli · Rating 4 out of 5]

3.5

[ლუკა ჭყოიძე · Rating 3 out of 5]

რამდენიმე საათს რომ სასიამოვნოდ გაგატარებინებს, გულიანად გაცინებს და შიგადაშიგ სევდანარევ მონაკვეთებს შემოგაპარებს, ეგეთი კრებულია.

[Nadia · Rating 3 out of 5]

مجموعة قصصية ذات طابع كوميدي سوداوي .

[Guga Maliadze · Rating 4 out of 5]

ჩემი აზრით, „როზას სახელი“ ყველაზე დონე მოთხრობაა კრებულში.


– შვი­ლიშ­ვი­ლის ქორ­წილ­ზე ჩავ­დი­ვარ. მე­რე, ისევ უკან გა­მოვ­ბრუნ­დე­ბი, თუ სა­ბუ­თებს გა­ვა­კე­თებ. თქვენ სა­მოგ­ზაუროდ იყა­ვით?

არ ვი­ცო­დი რა მე­პა­სუ­ხა, რა და­მერ­ქმია ამ დღეების­თვის. იქ­ნებ წარ­სულ­თან შეხ­ვედ­რა? ან, "ო­პე­რა­ცია უმ­ბერ­ტო ეკო". თვა­ლე­ბი ე���ა­კუაცი­ის გეგ­მა­ზე გა­მიშ­ტერ­და, რო­მე­ლიც სა­ვარ­ძლის ჯი­ბე­ში იდო და უნე­ბუ­რად ვუ­პა­სუ­ხე:

– არა, ქალ­ბა­ტო­ნო, ბა­ბუაჩე­მის ნეშ­ტ��� მი­მაქვს.

[Misoust · Rating 4 out of 5]

ძალიან გემრიელად და სასიამოვნოდ კი იკითხება, გავიწყებს ვინ ხარ და სად ხარ, უბრალოდ კითხულობ და ვსიო, მეთქი 3 იანს დავუწერ თქო, მარა მოთხრობები რომ ცალ-ცალკე ‘შევაფასე’(ჩემის ჭკუით) 4 გამოვიდა, ჰოდა იყოს 4, რა მნიშვნელობა აქვს.

პ.ს ის ამბავი უმბერტო ეკოზე თუ მართალია მითხარით, რო უფრო მეტი ვიცინო :დდ❤️

[Nina Lobjanidze · Rating 5 out of 5]

ვიზოგავდი, დღეში თითო მოთხობაზე მეტს არ ვკითხულობდი, რომ ის სილაღე, რასაც ავტორი გადმოგვცემს, უფრო მეტ დღეს გამყოლოდა ^_^

[Sandro Khundzakishvili · Rating 5 out of 5]

კითხვის დროს ვერ ძღები. ისე მალე გადიხარ ბოლოში, თან იცი რომ საშუალოდ 2 საათში წაიკითხე, თან კიდე აღარც გახსოვს, თუ როდის დაიწყე, რადგან მთლიანად ეფლობი იმ "არანორმალურ" მოვლენებში რაც შიგნით არის აღწერილი.
პერსონაჟებში ამოვიცანი როგორც საკუთარი თავი, ასევე ჩემი ნაცნობები და მეგობრებიც. პირველი ისტორია ძალიან გულთან ახლოს მოვიტანე, თითქოს დღემდე ვნერვიულობ ტატოს მაგივრად, ყოველ ჯერზე როცა ფეხზე გაკეთებულ ბრასლეტიანი გოგო მხვდება სადმე. კორპორაციაზე ვიხარხარე, მეთქი რა მაცინებს, თავს ვიკავებდი, მაგრამ როგორ გინდა არ გაგეცინოს. ჩვენი მწარე რეალობა იყო ნაჩვენები.
ყველას ღმერთი სამსახურშია, დათო გორგილაძის ღმერთი ძალიან გავდა ჩემსას და ისეთია, როგორიც მეც მეგონა. ეგ იყო რა.

რატომღაც ვერაფერს ვეღარ ვკითხულობ ამის მერე, კიდევ მინდა დათო გორგილაძის ისტორიები.

[Komble III · Rating 5 out of 5]

უკვე ცხადი მგონია თუ ვინ აიღებს საბას გაისად დებიუტში. სხვამ უბრალოდ ვინ, არ გამასუმაშეჩოთ

გორგილა არის საოცარი ენის პატრონი ადამიანი, რომლის ყველა ბლოგი თუ მოთხრობა საოცრად მარილიანად იკითხება. რა თქმა უნდა არც ეს იყო გამონაკლისი

ხანშიშესულ მეძავთა კლუბზე ვიტყოდი რო გორგილას და არამარტო საუკეთესო მოთხრობაა მეთქი, მარა როზას სახელი აქვს ადამიანს დაწერილი და რა გინდა რო ქნა :))

[Giorgi · Rating 4 out of 5]

ჯერ ვერ ჩამოვყალიბდი დათო უკეთესი ბლოგერია, მწერალი, აწ უკვე ფეისბუქ ინფლუენსერი (ღიმილის სმაილი), თუ რსრ-ს წამყვანი. ერთი ის კი ვიცი რო კაი კაცია, რაღაცნაირი უშუალო და ნამდვილი, ცოტა სევდანარევი იუმორით და თვითირონიით. პერსონაჟებიც მაგიტომ გამოუვიდა ალბათ ასეთი.

[ellen · Rating 1 out of 5]

უბრალოდ ლამაზი ყდა აქვს... ეს ერთი ვარსკვლავიც მისი დამსახურებაა.

[Ana Matcharashvili]

ძალიან გავერთე და 4 მოთხრობა არ მეყო:))

[Salo Lipartia · Rating 5 out of 5]

ვფიქრობ, მაგრამ დასაწყისი ვერ მოვუძებნე ამ რევიუს. რომელ მოთხრობაზე დავწერო, იმაზე რომელიც ყველაზე მეტად მომეწონა?! თუ ყველაზე ერთად?!
არ ვიცი, "ხანშიშესულ მეძავთა კლუბზე" ვიტყვი რამდენიმე სიტყვას, იმაზე რომელმაც გამთიშა და "კითხვისას დრო ისე გამეპარა, არც კი მიგრძვნია" დამმართა.
"ცეკვა ისეთი რამეა, უნდა იცეკვო იქ და მაშინ, სადაც და როდესაც თავისუფლებას იგრძნობ ან მაშინ, როცა თავისუფლების მოთხოვნა გინდა. თან, ისე კი არა, "სამი, ოთხი, იიი". არა ძმაო, ეგრე სად არის. უნდა იცეკვო ისე, როგორც გაგისწორდება. იქნიე ხელები და ფეხები, აქნიე ტრაკი. მთავარია, რო შენმა კიდურებმა შენს ტვინს უთხრან, რო რაღაცისთვის იბრძვი მაგ დროს, ამას რაღაცისთვის აკეთებ. ძველები თუ ხმალს იქნევდნენ, შენ ხელებს იქნევ და თან, ამ ხელებით არავის კლავ, უბრალოდ იქნევ, რა. ასე იბრძვი, ასე შეგიძლია და იმიტომ."
ცოტა ვინმეს თუ შეუძლია ყველაფერი თქვას ბრტყელ-ბრტყელი და მონუმენტური სიტყვების გარეშე, უბრალოდ რამდენიმე სწორი წინადადებით, ეს დათოს ძალიან, ძალიან კარგად გამოსდის, რასაც ზემოთ მოყვანილი ამონარიდიც მოწმობს.
და ჰო, ბევრ სხვა რამესთან ერთად, ერთი მნიშვნელოვანი რამე კიდევ ერთხელ დავუმტკიცე საკუთარ თავს- რომ სამყაროში იმდენი ღმერთი არსებობს, რამდენიც ადამიანი და მერე რა, იყოს ამ მოთხრობაში ტაქსისტი.


და ჰო.2. ვერ წარმოვიდგენ თუ რა უნდა იყოს გამოსახული ამ წიგნის გარეკანზე, თუ არა "ძალიან შორს, თოვლიან მდელოზე გაუნძრევლად მდგარი დიდი და უშიშარი ირემი, ვიღაცის სიყვარულს რომ დარაჯობს, კამერისკენ იყურება და, თუ მოუნდება, იცეკვებს კიდეც".

მეტს არაფერს დავწერ (ნუ, ვერ), უბრალოდ სასწრაფოდ იყიდეთ და წაიკითხეთ.

[Somaya · Rating 5 out of 5]

يقدم لنا هذا الكتاب ٤ قصصٍ مثالية في متعتها وخفة ظلها، بدءاً بقصة "نادي الغانيات المسنات" التي تحكي عن "قسطنطين" حبيس الكسل واللغة الإنجليزية الركيكة، ومجموعة الأحداث التي يمر بها عند حضوره لمؤتمرٍ ما، في مدينةٍ ما، وبين أشخاص لا يكترث لأمرهم.
لننتقل إلى "لا مهرب من خشبة المسرح" التي تسدل الستار على أحداث سوداوية ومفجعة لقصة حب وحقد طفولي.
أما قصة "اسم الوردة" فهي القصة التي أحببتها بشكل خاص وذلك لبراعتها وغرابتها، والحدث الختامي الذي "شهقت" في دهشة عند بلوغه!
ختاماً بـ "شركة الشائعات المحدودة" التي تتركك مع أثر ابتسامة تجدها عندما تكتشف بأن جورجيا قد لا تكون بعيدة/غريبة عنّا تماماً بعد إغلاقك للكتاب.

[Goga Saparashvili · Rating 4 out of 5]

ოთხიდან ერთია მხოლოდ ახალი, დანარჩენები სხვა დროს, სხვაგანაც წამიკითხავს, მაგრამ ისევ ისეთი სასაცილო იყო, როგორც პირველი წაკითხვისას. ველოდები რომანს!

[Nanuka Shakinovi · Rating 5 out of 5]

კანფეტ.

[Totoro · Rating 1 out of 5]

კარგი რა, გორგილ...

[Mindia Arabuli · Rating 2 out of 5]

კარგი ამბების ესკიზების ნაკრებს ჰგავს ;დ
ჭორების მოთხრობა რომ ყოფილიყო ერთი 100 გვერდი ან მეტიც, კარგად ფეხგაშლილი სამყაროთი ძაან კარგი გამოვიდოდა, მარა ახლა ეგ ესკიზობა დამიტოვა

[Eto Shavreshiani · Rating 4 out of 5]

დათო გორგილაძის პირველი სადებიუტო წიგნი "ღმერთი სამსახურშია" ოთხ მოთხრობას აერთიანებს: ხანშიშესულ მეძავთა კლუბი, როზას სახელი, კორპორაცია "შეგვიკვეთეთ ჭორები" და ღმერთი სამსახურშია. ეს მოთხრობები პოსტმოდერნისტული ტექსტებია თავისი ავ-კარგიანობით.მოთხრობები აშკარად რეალურ ამბებზეა დაფუძნებული, ჩვენი, ქართული რეალობაა ასახული, მაგრამ ავტორი ამას ისე ოსტატურად გვიხატავს, რომ რაღაც მომენტებში ეს ყველაფერი წარმოსახვითი და ირეალური გვეჩვენება. ამ მოთხრობის ყველა პერსონაჟს საქართველო სტკივა და ეს ტკივილი ტკივილნარევი იუმორითაა გადმოცემული. მაგალითად, "ხანშიშესულ მეძავთა კლუბი", ამ მოთხრობის მთავარი პერსონაჟი ტატო, რომელსაც კომპანია გზავნის გლობალურ ფორუმზე მონაწილეობის მისაღებად საბერძნეთში, თავის თავს ქართულ, რეალურ ჭრილში გვიხატავს. პერსონაჟის წარმოდგენით, თბილისი არის ქალაქი, სადაც ადამიანს შეიძლება უკეთია ე.წ. "ზნამენიტი" სამაჯური, ზედ "უფალო შეგვიწყალენ" აწერია, თუმცა მხოლოდ იმიტომ რომ დღეს ვითომ მორწმუნეობა მოდაშია; ანდაც ინგლისურის ცოდნა, ადამიანები რეზიუმეებში, ინგლისურის გვერდით ყველა "ფლუენტს" წერს, თუმცა აქ არავინ არაფრის აზრზე არაა, გარდა სხვის საქმეში ცხვირის ჩაყოფისა. (როგორი მართალია:)) პერსონაჟს უჩნდება კითხვა არსებობს თუ არა ინგლისურში სიტყვა "ჭირიმე", მაგრამ თავადვე სცემს პასუხს: "მეეჭვება. მგონი ყველა ჭირი ჩვენია, ქართველების და ამ ჭირის გაზიარება არავის არ უნდა წესით". საბერძნეთში მყოფი ტატო კვლავ თბილისზე ფიქრობს, ფიქრობს, რომ "ეს თბილისი ქალაქი კი არა, ერთი დიდი ქუჩაა, სადაც ყველა ფეხის ნაბიჯზე ბებერი ბოზების ბირჟაა გამაგრებული. თან ნაადრევად დაბერებულების. კუტოკებად დგანან. ზოგს რისი სწამს და ზოგს რისი". ტატო გვიხატავს ნამდვილ ქართულ ურთიერთობებს, იმას, რომ ძველი თაობა წინააღმდეგია თავისუფალი ურთიერთობების, იმას, რომ აქ ხალხმა არ იცის თავისუფლების მნიშვნელობა. აკრიტიკებს იმ ადამიანებს, რომელთაც ერთ-ერთი გამოსვლის დროს სუბელიანის ცეკვა დაგმეს, მისი აზრით "ცეკვა ისეთი რამეა, უნდა იცეკვო იქ და მაშინ, სადაც და როდესაც თავისუფლების მოთხოვნა გინდა. თან, ისე კი არა, "სამი, ოთხი,იიი". არა ძმაო, ეგრე სად არის. უნდა იცეკვო ისე, როგორც გაგისწორდება. და სწორედ ასე იქცევა ტატო ამ ფორუმზე; იქ გაიცნობს ფორუმის ერთ-ერთ მონაწილეს, რომელიც შვილიშვილის დაბადების ამბის შეტყობინების მოლოდინშია და ტრიბუნაზე ასული ტატო, როდესაც ოლივერი ნიშანს აძლევს, რომ შვილიშვილი შეეძინა ხმამაღლა გაკივის "ოლივერს ჩაილდ ვოზ ბოოოოოოორნ"-ო და იწყებს ცეკვას, იწყებს იმიტომ რომ მასში თავისუფლების წყურვილმა გაიღვიძა, ეგრე "ეხოშებოდა" ცხოვრებაში პირველად იგრძნო ნამდვილი თავისუფლება, მისი ეს სიხარული კი მხოლოდ ოლივერმა გაიზიარა. ამგვარად, "ხანშიშეულ მეძავთა კლუბის" მხოლოდ ერთი წარმომადგენელი აღმოჩნდა თავისუფალი და არც ერთმა იმ კლუბის წევრმა არ ისურვა სხვისი ბედნიერების გაზიარება. ამ მოთხრობის დასასრული წმინდა პოსტმოდერნისტულია: "თბილისში ისევ ერთმანეთს აგინებენ და ისევ არაფერი იციან, არც წარსულის და არც ახლანდელის. მომავალზე ხო ლაპარაკი ზედმეტია. ეგ მაფორიაქებს. სამაგიეროდ, მაგრად ვმშვიდდები, როცა წარმოვიდგენ, რომ სადღაც, ძალიან შორს, თოვლიან მდელოზე გაუნძრევლად დგას დიდი და უშიშარი ირემი, ვიღაცის სიყვარულს დარაჯობს, კამერისაკენ იყურება და, თუ მოუნდება, იცეკვებს კიდეც". ამ ირემზე ოლივერმა უამბო ტატოს, რომელიც მისი სახლის ეზოში მისულიყო. ვფიქრობ, მოთხრობის ასეთი დასასრული იმედიანია. ავტორი, სადღაც გულის კუნჭულში სჯერა, რომ საქართველოშიც გამოჩნდება ირემი, რომელიც ხალხს დაამშვიდებს.
პ.ს. დანარჩენს სამ მოთხრობას აღარ განვიხილავ, თუმცა სიტყვაზე მენდეთ 206-ე სკოლის ქართულის მასწავლებელი იზა კაიშაური, სავალდებულო სამხედრო სამსახურს გამოქცეული გიორგი ურიადმყოფელი და თბილისის ქუეჩებში უჩვეულო ამპლუით განკაცებული ღმერთი იმდენად საინტერესო პერსონაჟები არიან, რამდენადაც ჩემ მიერ განხილული ტატოს პერსონაჟი.