«Свиньи» — это калейдоскоп безумных образов, при этом настолько обыденных и привычных, что смех периодически сменяется грустной улыбкой. Читатель, возможно, узнает в романе свой город, свою школу, свою улицу и знакомых персонажей. Но сквозь эту обыденность маленького райцентра пробивается совсем другой масштаб: читатель заметит в книге всем известные цитаты, найдет аллюзии на события 2020 года в Беларуси и в итоге доберется до грустного финала этой истории.
На пачатку было вельмі жыцьцёва і сьмешна, часта ўголас (што нават для самых камэдыйных кніг у мяне рэдкасьць). Не зразумейце няправільна, у другой палове таксама было жыцьцёва і сьмешна, але мне не хапіла дынамікі. Кніга насычана сатырай, і яна зацьмявае ўсе астатнія аспэкты гісторыі: разьвіцьця, падзей, пэрсанажаў (іх шмат і ўсе калярытныя, але такія брыдкія і мярзотныя ўсе, нікому немагчыма спачуваць). Таму чым далей, тым болей прадказальным становіцца гумар, і меней цікава чытаецца. Але, нягледзячы на мой гундзёж, чытаць варта (асабліва калі хочацца кульнуцца ў непраглядную беларускую тугу... эх).
Временами нравилось читать так сильно, что хотелось вскрикнуть что-то вроде "Нобеля автору!"
— знакомая картина райцентра как pov-эффект — отлично выделены детали: алкоголизм, канцеляризмы, перемалывающая людей система, страх 90-х — местами очень остроумно написано, можно растащить книгу на цитаты — бомбическая концовка
Очень рад, что в этом ебучем 2022-м году появилась такая важная для истории и рефлексии книга.
Жалко, что нельзя поставить 4 с половиной звезды, потому что внутренний сноб хочет снять пол-звездочки. Но в остальном это очень достойный современности роман, в котором Беларусь считывается в каждой букве.
Скотный двор над усiм, бред местечкового начальства помножается на свободу действий в рамках своего уездного места и на выходе получается страх. Герои вдавлены в происходящее, Юрий Чиж мчится на границу под другим именем, а вокруг всё такой же свинарник.
Грустно, что такое до сих пор есть. Хорошо, что подсветили в таком легкочитаемом романе. Саше дальнейших успехов и положительных вибраций
Свиная фантасмагория в масштабах районного центра и его окрестностей. Все персонажи вымышлены, но совпадений слишком много, настолько, что подозреваешь автора в рисунке с натуры, уж очень объёмно и смачно выписаны характеры и повадки этих фантастических тварей. Мы неоднократно видели этот «Праздник Урожая во Дворце труда», сталкивались с показухой, потухшими глазами идеологов и свиными щеками исполкомовских работников, так почему бы не пойти дальше и не предположить, что в один прекрасный день это всё закончится… Как? Читайте
Чытала і хіхікала з адсылак на масандру, камунальнікаў, якія лычы замалёўвалі, пажарнікаў. Нават няма сумневаў адкуль узяты ідэі, нажаль. І весела і сумна адначасова ад гэтай кнігі, але я сумняваюся, што буду перачытваць, таму 4,5 ад мяне
У гэтым рамане кожны пазнае месца, у якім вырас, людзей, якія былі побач. Замяніце Груздзева на будзь якую геаграфічную назву і сэнс не зменіцца. Часам ад такой рэчаіснасці хацелася плакаць, але смяяцца хацелася часцей.
Беларуская сучасная літаратура - гэта спроба аўтараў адрэфлексаваць палітычны і грамадзянскі крызіс. Ці паспяхова, трэба пытаць аўтараў. Але мне, як чытачцы, ад гэтай тэматыцы ў кнігах лепей не робіцца.
Ну навошта вы мне гэта распавядаеце? Я жыла там і ўсё на самое бачыла. Нічога новага.
Маўляў, саціра? Ну дык позна ўжо смяяцца. Трэба было гадоў 10 таму.
Перакладзіце кніжку на іншыя мовы, людзям з іншым культурным і палітычным досьведам будзе і смешна, і цікава, і пазнавальна (міжнародныя продажы і ўзнагароды некаторых беларускіх аўтараў гэта пацьвярджаюць).
Можа праз колькі небудзь гадоў перачытаю і спадабаецца, але зараз - не.
Люблю Чарнуху як музычнага журналіста але ж кніга не спадабалася. Нейкая сатыра над жыхарамі вескі. Ніводнага станоўчага героя - усе камічныя і карыкатурныя, ніхто з героеў не выклікае ніякіх станоўчых або адмоўных эмоцый, нікому не не хочацца спачуваць. Кніга падалася вельмі плоскай і аднаслойнай. Смешна не было ўвогуле - такіх людзей кожны з нас мог назіраць у рэальным жыцці і таму негледзячы на фармальна камічныя здарэнні - становіцца вельмі сумна ад разумення, што такое вельмі лехка магло здарыцца ў жыцці.
Таму я б апісаў кніжку не камедыяй а гіперрэалізмам, чытанне яе - актам мазахізму.
Выпускайте гриб! Автор удачно переложил события в Беларуси на классику антиутопий. По форме и стилю текст бедненький. Первые главы пестрят навязчивыми эпитетами - невозможно читать, но надо перетерпеть. Потому что весь ужас и откровение приходят в процессе от осознания и легко узнаваемых образов. Тебе смешно и тут же становится не по себе от мысли, что ты переживаешь сюжет «Скотного двора» Оруэлла. Александр Чернухо мастерски с этим справляется, оставляя зловещее послевкусие по прочтению.
Годная сатыра са шматлікімі спасылкамі на падзеі пасля 2020 года ў Беларусі. Спачатку трохі асцерагаўся, што кніга мне не спадабаецца, бо сатыры навокал і так зашмат, але ўсё ж атрымаў вялікую асалоду ад чытання. Беларуская мова і трасянка сакавітыя і аздобленыя незнаёмымі мне неалагізмамі. Фінал таксама вельмі фантасмагарычны, троху шакуючы, але заканамерны.
Чакаем прызнання і ўключэння ў спісы. Надзённа, з гумарам і філасоўскімі ноткамі. Спрабаваў выявіць прататып Л. але злавіў сябе на думцы, што ен пазнаецца ў кожным героі, нават у саміх гараджанах. Дэбют атрымаўся!
Дзякуй Аляксандру за цудоўную кнігу. Так, кніга горка-смешная, з добрым гумарам і месцамі так добра адлюстроўвае падзеі ў нашым краі, што пазнаёшь і мейсцы, і персанажаў і ��адзеі.
Тое, што пачыналася як саціра, скончылася агратрэшам. Чалавек, які вырас у райцэнры адразу убачыць усе ўнаёмыя тыпажы і, як у жыцці, спачатку будзе смяцца, а потым не разумець, чаму гэтыя ёлупні кіруюць роднай Груздеўшчанай.
Музыкальный журналист и автор колонок о провинциальной Беларуси вдруг решает написать книгу, которая также внезапно публикуется и привлекает довольно заметное внимание. Это об Александре Чернухо, материалы которого я никогда не читал, поскольку музыкальной критикой практически никогда не интересовался, а белорусские онлайн-ресурсы тоже давно исчезли из зоны моего пристального внимания, вплоть до 2020 года, после которого многие просто прекратили своё существование.
А то, что государство называет официальными СМИ, журналистикой назвать нельзя. Собственно, по словам автора, эти официальные СМИ и стали одним из триггеров, подтолкнувших его написать свой сатирический роман “Свиньи”, потому что ну как можно не смеяться над тем, что там печатают и показывают?
Мне здавалася, што прачытаць яе ў мяне не атрымаецца. Што будзе балюча, і сумна.
Але атрымалася прачытаць, рагатаць, адчуць асалоду беларускай мовы, трасянкі і паланізмаў.
Раю паспрабаваць кожнаму. Калі праз 10 старонак вы зразумееце, што нешта не падабаецца - ну тады час траціць няма сэнсу. І можа час кнігі яшчэ не падышоў. Дзякуй ❤️