มือนั้นสีขาว

by ศักดิ์สิริ มีสมสืบ

รวมบทกวีนิพนธ์ไทยสมัยใหม่ที่สร้างสรรค์ทั้งความคิดและวิธีการนำเสนอ ถ่ายทอดความคิดเป็นรูปธรรมที่เข้าใจได้ง่ายผ่านบุคคลและเหตุการณ์สมมุติซึ่งอาจเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริงและสังคมจริง ในแต่ละบทกวีเสนอแง่ความคิดอย่างประณีต ตีความได้กว้างขวางและลึกซึ้งด้วยการประพันธ์ที่เฉียบคม

Genres: Poetry, Fiction

144 pages, Paperback

First published December 1, 1988

Reviews

[Pawarut Jongsirirag · Rating 3 out of 5]

เปิดดินแดนทางภาษาไปอีกก้าวนึง เล่มนี้เป็นเล่มแรกที่ได้ลองอ่านแนวกวีดูบ้าง สัมผัสได้ถึงความแปลกใหม่ทางภาษาและความสวยงาม ไม่รู้ว่าเพราะเล่มนี้เป็นบทกวีเปล่า ที่ใช้ฉันทลักษณ์อย่างอิสระ ซึ่งไม่เหมือนกับที่คุ้นชินจากที่ได้เรียนในสมัยประถมมัธยม ทำให้แปลกทั้งรูป แปลกทั้งเสียง ทำให้ตอนแรกอ่านอย่างติดๆขัดๆไปบ้าง แต่พอเริ่มชินก็ไหลรื่นรินดีเลยครับ

เนื้อหาหลักๆของมือสีขาว นำเสนอความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กๆ พวกเขาเป็นผ้าขาวที่ตรงๆไป ไร้เดียงสาแต่ไม่ไร้ความจริงใจ ในทางกลับกันเมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น ผ้าขาวผืนนี้ก็ถูกสังคมและผู้คนรอบข้างสาดสี เปรอะเปื้อน ไม่ใสสะอาดเหมือนเดิมแล้ว แต่ก็ใช่ว่าทุกคน ทุกสังคมจะเป็นเช่นนั้น ยังคงมีคนที่ยังคงความขาว และทำให้สังคมอุดมไปด้วยอารมณ์ขัน ความโอบอ้อมอารี และมิตรภาพที่หยิบยื่นให้กัน

แม้ความจริงจะโหดร้ายและยากลำบาก ขอเพียงยังคงเชื่อมั่นว่าคนเราทุกคนยังมีความดีอยู่ในตัว สังคมก็ยังคงเดินต่อได้ เราก็เดินต่อได้ ลองหาความสุขจากสิ่งเล็กน้อยในชีวิต และความสุขนั้นจะทำให้เรามีแรงก้าวเดินต่อไป ขอเพียงยังมีความหวังครับ...

[Nine · Rating 3 out of 5]

แผ่นดินทางภาษา แนวกวี สละสลวย งดงาม มีติดขัดบ้าง แต่สุดท้ายราบรื่นไปด้วยดี

[kid · Rating 2 out of 5]

(thai below)

this is a s.e.a. write award-winning (nobel prize equivalent for southeast asia literature, although likely far from it) poetry collection by saksiri meesomsueb titled “the hand that is white” or, alternately “a hand is white.” he won this in 1992, in the year of a brutal crackdown of protestors following a coup d’etat that killed and injured almost a thousand people. the context of this work is clear, but saksiri deals with this in a very disappointing, beat around the bush way that is so emblematic of thai cultural norms. i wouldn’t deny the formal experiments of his poetry, breaking the very rigorous traditional forms and rhyming patterns, sometimes to the point of blank verses which is unheard-of in thai classics and his rhyming skills are top-notch. but the content of his poetry is very much small c conservative with an essentialist view of human nature, bemoaning many of the social injustices and progress through repetitive symbolism, narrow-mindedly focusing on sheer representation of the humanist ideal without much thought of anything else. this formula is great once or twice when it accidentally makes a good critique, such as the poem dogs in the lead (which you can read for yourself on asylumptote, translated by noh anothai), but i find it mostly irritating, confined and traditional—the sort of critique that could be institutionalized and that’s exactly what happened (s.e.a. write itself was born out of a hotel marketing campaign and always presided over by a member of the royal family; in its early days it was the queen herself). “if only people are just good, get along and stop killing each other!” saksiri suggests while being honored by the very perpetrators of those killings.

หากมือนั้นสีขาว เป็นบทโต้ตอบพฤษภาทมิฬของศักดิ์สิริ ก็คงเป็นบทตอบกลับที่น่าผิดหวังแต่ไม่ถึงกับผิดคาดตามฉบับวรรณกรรมไทย คุณงามความดีของแกในการแต่งกลอนที่แหวกแนว ทะลุกรอบเสียงสัมผัสของวรรณคดีไทย จนถึงขั้นกลอนปล่าวในบางครั้ง รวมถึงลีลาการเล่นเสียงเล่นคำนั้นเป็นที่ประจักษ์อยู่ แต่เนื้อหาของกลอนไม่หลุดจากกรอบการวิจารณ์แบบอนุรักษ์นิยม ที่คอยหันกลับสู่สังคมสมัยก่อนในอุดมคติหรือหันสู่ธรรมชาติมนุษย์แบบใสซื่อกับ”ความดี”ตามแบบฉบับไทย ๆ ซึ่งผลปรากฏมาก็เป็นการวิจารณ์ที่พอน้อยนักบังเอิญถูกก็ชวนน่าคิดตามบ้าง เช่นบท หมานำเกวียน แต่ส่วนใหญ่จะน่าเบื่อไปกับการอุปมาอุปไมย ที่อาจดูลึกล้ำเพียงในกรอบของสิ่งที่”อนุญาตให้วิจารณ์ได้”เท่านั้น มือที่ให้รางวัลซีไรต์นั้นสีขาวเหมือนกับเขาหรือปล่าวล่ะ

[Wannida Chunarrom · Rating 4 out of 5]

อันที่แปลออกชอบค่ะ แต่อันที่แปลไม่ออกอ่านยากสำหรับเรา

[Jessada Karnjana · Rating 5 out of 5]

ผมชอบบทกวีของศักดิ์สิริ

ครูบ่นซ้ำซ้ำว่ากรรมของกูกรรมของกู
ลุงขับเกวียนใจเหี่ยวหดหู่
น้ำใจของครูสู้หมาของกูก็ยังไม่ได้

เดี๋ยวพ่อไล่ลงเสียที่หัวดงทับทิม
ให้เดินสักสิบห้าหมายิ้มซะเป็นไง.