What do you think?
Rate this book
Die Frauen der Familie Ftenoudos
"Von meinen 24 Büchern hat mir dieses die meisten Schmerzen bereitet. Man könnte es als Liebesgeschichte bezeichnen, wenn nicht die unmenschliche Härte dieser patriarchischen Familie vorherrschte. Die Hauptfiguren sind Frauen, die sich verhalten wie es sich gehört, die ihr Leben an gesellschaftliche Konventionen verschwenden und keinerlei Liebesleben führen." Lily Zografou erzählt eine kretische Geschichte aus vergangener Zeit, die sich durch ihre jungen Hauptfiguren wie ein zauberhaftes Märchen entwickelt. Die Frauen der Familie Ftenoudos trotzen den harten Verhältnissen, in die man sie geboren hat, sie begegnen dem Leben auf ganz verschiedene Weise. Und warten unbeirrt auf die Liebe. Aber nur eine gibt sich ihr rückhaltlos hin. Am Ende des steinigen Weges, den man sie zu gehen zwingt, winkt ihr unerwartet die Freiheit. Zografous bekanntestes Werk ist eine Parabel über aufgezwungene Moralvorstellungen und Verbote, gegen Lüge und Selbstbetrug.
"Από τα 24 βιβλία μου είναι εκείνο που με πόνεσε περισσότερο. Θα το έλεγα ερωτικό αν δεν κυριαρχούσε σε συτό η απάνθρωπη σκληρότητα της πατριαρχικής οικογένειας. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καθωσπρέπει γυναίκες που σπαταλούν τη ζωή τους στις κοινωνικές συμβάσεις και την ερωτική στέρηση." Λ. Ζ.
"Από τα 24 βιβλία μου είναι εκείνο που με πόνεσε περισσότερο. Θα το έλεγα ερωτικό αν δεν κυριαρχούσε σε συτό η απάνθρωπη σκληρότητα της πατριαρχικής οικογένειας. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καθωσπρέπει γυναίκες που σπαταλούν τη ζωή τους στις κοινωνικές συμβάσεις και την ερωτική στέρηση." Λ. Ζ.
134 pages, Paperback
First published January 1, 1994
15 people are currently reading
575 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 83 reviews
February 5, 2017
Αγία Ελληνική Οικογένεια, που το παν είναι τι θα πει ο κόσμος και όχι τι κάνουμε εμείς στο σπίτι μας...
Για το βιβλίο είχα μάθει όταν έγινε η ομώνυμη σειρά στην ΕΡΤ και αποτελούσε την εναλλακτική Ερατώ (καθώς την ίδια χρονιά προβαλλόταν και η αντίστοιχη τσιγκανοπούλα Ερατώ που ερωτεύτηκε το Γκλέτσο --> Καράβι το φεγγάρι και τα σχετικά για τους νεότερους, επικός Μανουσάκης με τους απαγορευμένους έρωτες για τους μεγαλύτερους (πού είναι τώρα να βγάλει τον έρωτα χρυσαυγίτη με πρόσφυγα?????)
Επιστρέφω στην ιστορία λοιπόν... πολύ σκληρή ιστορία και η Λιλή Ζωγράφου δεν μασάει τα λόγια της.... απόλυτα κυνική και χωρίς να δείχνει έλεος, περιγράφει τις καταστάσεις, όπως ακριβώς είναι, χωρίς το περιτύλιγμα που ωραιοποιεί παθολογικές καταστάσεις όταν οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε κοινωνικές δραστηριότητες.
Ηθικό μήνυμα: μπορεί ο κόσμος να φαίνεται σκληρός, αλλά τελικά, όλα τελειώνουν όταν πάψεις να ελπίζεις
Για το βιβλίο είχα μάθει όταν έγινε η ομώνυμη σειρά στην ΕΡΤ και αποτελούσε την εναλλακτική Ερατώ (καθώς την ίδια χρονιά προβαλλόταν και η αντίστοιχη τσιγκανοπούλα Ερατώ που ερωτεύτηκε το Γκλέτσο --> Καράβι το φεγγάρι και τα σχετικά για τους νεότερους, επικός Μανουσάκης με τους απαγορευμένους έρωτες για τους μεγαλύτερους (πού είναι τώρα να βγάλει τον έρωτα χρυσαυγίτη με πρόσφυγα?????)
Επιστρέφω στην ιστορία λοιπόν... πολύ σκληρή ιστορία και η Λιλή Ζωγράφου δεν μασάει τα λόγια της.... απόλυτα κυνική και χωρίς να δείχνει έλεος, περιγράφει τις καταστάσεις, όπως ακριβώς είναι, χωρίς το περιτύλιγμα που ωραιοποιεί παθολογικές καταστάσεις όταν οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε κοινωνικές δραστηριότητες.
Ηθικό μήνυμα: μπορεί ο κόσμος να φαίνεται σκληρός, αλλά τελικά, όλα τελειώνουν όταν πάψεις να ελπίζεις
January 14, 2025
Αυτό το μυθιστόρημα με έχει τσαντίσει αφάνταστα. Είναι από τα πιό κακογραμμένα που έχω διαβάσει στη ζωή μου, γεμάτο από ασυναρτησίες και αντιφάσεις, κυρίως σε ότι αφορά τους χαρακτήρες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά πειστικοί είναι.
Καταρχήν η συμπεριφορά τους και οι πράξεις τους δεν συνάδουν ούτε με την εποχή που υποτίθεται ότι εξελίσσεται η ιστορία, ούτε με την κοινωνική τους τάξη και την καταγωγή τους. Επιπλέον, πέφτουν συνεχώς σε αντιφάσεις, κάνουν και λένε πράγματα εντελώς εκτός χαρακτήρα και οι αποφάσεις τους είναι αψυχολόγητες και παράλογες.
Γιατί τα παιδιά ενός τσαγκάρη από ένα χωριό της Κρήτης, αμόρφωτα τα περισσότερα, μιλάνε μεταξύ τους στον πληθυντικό (!) και στην καθαρεύουσα (!!) και αποκαλούνται μεταξύ τους "αδελφέ Ελευθέριε" και "αδελφή Αικατερίνη" σαν να είναι μοναχοί; Aυτοί ήταν οι συνηθισμένοι χαιρετισμοί στα χωριά της Κρήτης τότε; Δεν ακούσαμε ΟΥΤΕ ΜΙΑ κρητική λέξη ή έκφραση από τα στόματα των χαρακτήρων αυτού του βιβλίου! Aυτά περί ...αυθεντικότητας!
Και συνεχίζω: Από πού κι ως πού η "καθυστερημένη" (sic) Πηνελόπη και η σχεδόν αμόρφωτη Ερατώ προβαίνουν σε συζητήσεις επιπέδου τελειόφοιτων της Φιλοσοφικής; Πώς κατάφερε να προσποιηθεί μια γυναίκα την έγκυο φορώντας μαξιλάρι για κοιλιά, αφού κοιμόταν στο ίδιο κρεββάτι με τον άντρα της; Αφού τ' αδέλφια ορκίστηκαν να μην αφήσουν ποτέ την Ερατώ να παντρευτεί, γιατί της έκαναν με το ζόρι παρθενοραφή και μάλιστα χωρίς η ίδια ... να το πάρει χαμπάρι; Με ποιά λογική ο 45χρονος δικηγόρος πέρασε την 35χρονη Ερατώ για ανήλικη(!) ενώ αυτή τον θεωρεί γέρο; Γιατί ο εξαφανισθής εραστής της επέστρεψε μετά από 19 χρόνια παντελούς απουσίας με σκοπό να την ζητήσει σε γάμο; Πώς ένας καθηγητής πείστηκε ότι η παρθένα γυναίκα του του έκανε όχι ένα αλλά ΔΥΟ παιδιά; Θα μπορούσα να φέρω και δεκάδες άλλα παραδείγματα.
Θα μου πείτε ότι σίγουρα έχω διαβάσει και πιό εξωφρενικές ιστορίες (π.χ. επιστημονικής φαντασίας ) άρα γιατί τσαντίστηκα τόσο πολύ με αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία; Η αλήθεια είναι πως όταν ο συγγραφέας είναι μάνα στο γράψιμο, μπορεί να σου πλασάρει τα πιό εξωφρενικά σενάρια με τρόπο απόλυτα πειστικό και χωρίς να σε κάνει να νοιώθεις ότι προσβάλλει την νοημοσύνη σου. Εδω η Ζωγράφου όμως χειρίζεται την ιστορία της με τρόπο άτσαλο και αμήχανο. Προσπερνά χρόνια ή δεκαετίες όποτε την βολεύει, "πεθαίνει" πρόσωπα άρον-άρον για να τα ξεφορτωθεί, εμφανίζει πρόσωπα-μαριονέτες από το πουθενά για να σπρώξουν την πλοκή, αφήνει πίσω κρίσιμα γεγονότα και πληροφορίες τις οποίες δεν έχει τις ικανότητες να χειριστεί και να εξηγήσει πειστικά. Στο τέλος για να δώσει μια λύση σε όλο αυτό το μπέρδεμα καταφεύγει στο κλασικό τραγικό φινάλε ώστε να αναλωθούμε σε δάκρυα συγκίνησης και να ξεχάσουμε ότι τα περισσότερα πράγματα που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα απλά δεν βγάζουν κανένα νόημα. Πραγματικά, αυτό το μυθιστόρημα έχει περισσότερες τρύπες κι από ελβετικό τυρί.
Πραγματικά απορώ με τα τόσα αστεράκια που βλέπω στις κριτικές. Πιθανόν κάποιοι αναγνώστες να έχουν επηρεαστεί από την τηλεοπτική σειρά που, απ' ότι αντιλαμβάνομαι, ήταν σαφώς καλύτερη από το βιβλίο.
Καταρχήν η συμπεριφορά τους και οι πράξεις τους δεν συνάδουν ούτε με την εποχή που υποτίθεται ότι εξελίσσεται η ιστορία, ούτε με την κοινωνική τους τάξη και την καταγωγή τους. Επιπλέον, πέφτουν συνεχώς σε αντιφάσεις, κάνουν και λένε πράγματα εντελώς εκτός χαρακτήρα και οι αποφάσεις τους είναι αψυχολόγητες και παράλογες.
Γιατί τα παιδιά ενός τσαγκάρη από ένα χωριό της Κρήτης, αμόρφωτα τα περισσότερα, μιλάνε μεταξύ τους στον πληθυντικό (!) και στην καθαρεύουσα (!!) και αποκαλούνται μεταξύ τους "αδελφέ Ελευθέριε" και "αδελφή Αικατερίνη" σαν να είναι μοναχοί; Aυτοί ήταν οι συνηθισμένοι χαιρετισμοί στα χωριά της Κρήτης τότε; Δεν ακούσαμε ΟΥΤΕ ΜΙΑ κρητική λέξη ή έκφραση από τα στόματα των χαρακτήρων αυτού του βιβλίου! Aυτά περί ...αυθεντικότητας!
Και συνεχίζω: Από πού κι ως πού η "καθυστερημένη" (sic) Πηνελόπη και η σχεδόν αμόρφωτη Ερατώ προβαίνουν σε συζητήσεις επιπέδου τελειόφοιτων της Φιλοσοφικής; Πώς κατάφερε να προσποιηθεί μια γυναίκα την έγκυο φορώντας μαξιλάρι για κοιλιά, αφού κοιμόταν στο ίδιο κρεββάτι με τον άντρα της; Αφού τ' αδέλφια ορκίστηκαν να μην αφήσουν ποτέ την Ερατώ να παντρευτεί, γιατί της έκαναν με το ζόρι παρθενοραφή και μάλιστα χωρίς η ίδια ... να το πάρει χαμπάρι; Με ποιά λογική ο 45χρονος δικηγόρος πέρασε την 35χρονη Ερατώ για ανήλικη(!) ενώ αυτή τον θεωρεί γέρο; Γιατί ο εξαφανισθής εραστής της επέστρεψε μετά από 19 χρόνια παντελούς απουσίας με σκοπό να την ζητήσει σε γάμο; Πώς ένας καθηγητής πείστηκε ότι η παρθένα γυναίκα του του έκανε όχι ένα αλλά ΔΥΟ παιδιά; Θα μπορούσα να φέρω και δεκάδες άλλα παραδείγματα.
Θα μου πείτε ότι σίγουρα έχω διαβάσει και πιό εξωφρενικές ιστορίες (π.χ. επιστημονικής φαντασίας ) άρα γιατί τσαντίστηκα τόσο πολύ με αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία; Η αλήθεια είναι πως όταν ο συγγραφέας είναι μάνα στο γράψιμο, μπορεί να σου πλασάρει τα πιό εξωφρενικά σενάρια με τρόπο απόλυτα πειστικό και χωρίς να σε κάνει να νοιώθεις ότι προσβάλλει την νοημοσύνη σου. Εδω η Ζωγράφου όμως χειρίζεται την ιστορία της με τρόπο άτσαλο και αμήχανο. Προσπερνά χρόνια ή δεκαετίες όποτε την βολεύει, "πεθαίνει" πρόσωπα άρον-άρον για να τα ξεφορτωθεί, εμφανίζει πρόσωπα-μαριονέτες από το πουθενά για να σπρώξουν την πλοκή, αφήνει πίσω κρίσιμα γεγονότα και πληροφορίες τις οποίες δεν έχει τις ικανότητες να χειριστεί και να εξηγήσει πειστικά. Στο τέλος για να δώσει μια λύση σε όλο αυτό το μπέρδεμα καταφεύγει στο κλασικό τραγικό φινάλε ώστε να αναλωθούμε σε δάκρυα συγκίνησης και να ξεχάσουμε ότι τα περισσότερα πράγματα που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα απλά δεν βγάζουν κανένα νόημα. Πραγματικά, αυτό το μυθιστόρημα έχει περισσότερες τρύπες κι από ελβετικό τυρί.
Πραγματικά απορώ με τα τόσα αστεράκια που βλέπω στις κριτικές. Πιθανόν κάποιοι αναγνώστες να έχουν επηρεαστεί από την τηλεοπτική σειρά που, απ' ότι αντιλαμβάνομαι, ήταν σαφώς καλύτερη από το βιβλίο.
February 7, 2019
Πρώτη ανάγνωση στα 17. Και μετά στα 19. Στα 22. Στα 25. Σε γενικές γραμμές όποτε έπεφτε στα χέρια μου το διάβαζα με τον ίδιο ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα συγγραφέα να συμπεριλάβει 30 και πλέον χρόνια γεγονότων μέσα σε 170 καλογραμμένες σελίδες και να κάνει το έργο του να μοιάζει φρέσκο και μεστό ταυτόχρονα.
Ένα ουσιαστικά φεμινιστικό βιβλίο (τίποτα λιγότερο από ό,τι θα περίμενε κανείς, δηλαδή, από μια Λιλή Ζωγράφου) που δε χαϊδεύει ούτε απαλλάσσει τις ηρωίδες από τις αδυναμίες και τις ευθύνες τους. Ύμνος στη γυναικεία δύναμη, όμως γυναίκες είναι κι οι πιο σκοτεινοί χαρακτήρες του, καθώς συνυπάρχουν οι φιγούρες της μητρότητας, της συμπόνιας, του δυνάστη και του τιμωρού. Αν έπρεπε να ήμουν αυστηρός θα μπορούσα να ψέξω την έλλειψη αξιόλογων ανδρικών χαρακτήρων αλλά είναι τόσο αγαπημένο μου που σ' αυτό το βιβλίο σχεδόν το συγχωρώ.
5/5 για όλες τις φορές που με συνόδευσε. Και με συγκλόνισε.
Ένα ουσιαστικά φεμινιστικό βιβλίο (τίποτα λιγότερο από ό,τι θα περίμενε κανείς, δηλαδή, από μια Λιλή Ζωγράφου) που δε χαϊδεύει ούτε απαλλάσσει τις ηρωίδες από τις αδυναμίες και τις ευθύνες τους. Ύμνος στη γυναικεία δύναμη, όμως γυναίκες είναι κι οι πιο σκοτεινοί χαρακτήρες του, καθώς συνυπάρχουν οι φιγούρες της μητρότητας, της συμπόνιας, του δυνάστη και του τιμωρού. Αν έπρεπε να ήμουν αυστηρός θα μπορούσα να ψέξω την έλλειψη αξιόλογων ανδρικών χαρακτήρων αλλά είναι τόσο αγαπημένο μου που σ' αυτό το βιβλίο σχεδόν το συγχωρώ.
5/5 για όλες τις φορές που με συνόδευσε. Και με συγκλόνισε.
September 10, 2020
"Η αγάπη άργησε μια μέρα" της Λιλή Ζωγράφου, και πραγματικά ποτέ ξανά ένας τίτλος δεν έχει ταιριάξει τόσο πολύ σε ένα βιβλίο.
"....ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ο άνθρωπος".
Αυτή η σύντομη ιστορία, που διάβασα μέσα σε λίγες ώρες, με έκανε να θυμωσω, να απογοητευτώ τόσο πολύ από τους ανθρώπους, να εξοργιστώ με την στενομυαλιά τους! Τώρα κατάλαβα γιατί τη δεκαετία του '90 έβλεπα συνεχώς αυτό το βιβλίο μπροστά μου ,το οποίο μετέπειτα μεταφέρθηκε με επιτυχία στην μικρή οθόνη. Τότε,παιδί ακόμα, δεν κατανοούσα ότι σε αυτό το βιβλίο πολλές γυναίκες έβλεπαν τον ίδιο τους τον εαυτό! Τώρα καταλαβαίνω και ανατριχιαζω και θυμώνω. Κυρίως γιατί όλα αυτά τα γεγονότα, που αντικατοπτρίζουν την βαθιά αρρωστημένη επαρχιακη νοοτροπια της Κρητης, συνεχίζουν να υφίστανται σε αρκετές περιπτώσεις, ίσως σε μικρότερο βαθμό.
"Μια παλιομοδίτικη ιστορία που ξετυλίγεται σαν μαγευτικό παραμύθι...Γιατί υπήρχε μια εποχή που η αγάπη αργούσε να'ρθει".
"....ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ο άνθρωπος".
Αυτή η σύντομη ιστορία, που διάβασα μέσα σε λίγες ώρες, με έκανε να θυμωσω, να απογοητευτώ τόσο πολύ από τους ανθρώπους, να εξοργιστώ με την στενομυαλιά τους! Τώρα κατάλαβα γιατί τη δεκαετία του '90 έβλεπα συνεχώς αυτό το βιβλίο μπροστά μου ,το οποίο μετέπειτα μεταφέρθηκε με επιτυχία στην μικρή οθόνη. Τότε,παιδί ακόμα, δεν κατανοούσα ότι σε αυτό το βιβλίο πολλές γυναίκες έβλεπαν τον ίδιο τους τον εαυτό! Τώρα καταλαβαίνω και ανατριχιαζω και θυμώνω. Κυρίως γιατί όλα αυτά τα γεγονότα, που αντικατοπτρίζουν την βαθιά αρρωστημένη επαρχιακη νοοτροπια της Κρητης, συνεχίζουν να υφίστανται σε αρκετές περιπτώσεις, ίσως σε μικρότερο βαθμό.
"Μια παλιομοδίτικη ιστορία που ξετυλίγεται σαν μαγευτικό παραμύθι...Γιατί υπήρχε μια εποχή που η αγάπη αργούσε να'ρθει".
August 17, 2016
actual rating 3,5
Το βιβλίο αυτό παρακινήθηκα να το διαβασω από τον τίτλο του και από το γεγονός οτι πλέον θεωρείται από τα κλασσικά της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
ΘΕΤΙΚΑ
*ο τιλος
*ο χαρακτήρας της Ασπασιας,της Εριφύλης και της Πηνελοπης(είχαν μελετηθεί σε βάθος)
*η αφήγηση της συγγραφέως που σε κάνει να μη θες να αφήσεις το βιβλίο απ τα χέρια σου.
*η πλοκή τύπου:η ηρωίδα ερωτεύεται το κατακτητή.
*οΙ προβληματισμοι που εξέφραζε η συγγραφέας δια στόματος των ηρώων.
*το φόντο της συντηρητικής μεταπολεμικής Ελλάδας
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
*Ο χαρακτήρας της Ερατως παρουσίαζε παρά πολλές αντιφάσεις(ενώ είχε ελεύθερο πνεύμα είναι υποταγμένη στην αδερφή της,ενώ λάτρευε τον εραστή της,μετά δεν ήθελε να δει τη κόρη της)
*το μυθιστόρημα ήταν μη ρεαλιστικό και ως αποτέλεσμα δεν συγκινήθηκα στο τέλος ώς επρεπεν.Σε αυτή τη μη ρεαλιστηκοτητα συντέλεσε η παρατραβιγμενη πλοκή και οι πολλές ανακολουθίες και αντιφάσεις(Π.χ δεν ειναι δυνατόν ο Τόνιμο να περίμενε 19 χρόνια για να βρει την Ερατώ,ούτε να μην έμαθε τελικά που ήταν)
*Ο χρόνος της αφήγησης παρατείνεται η επιταχύνεται κατά χρόνια και δεκαετίες αφήνοντας έξω σημαντικές λεπτομέριες.
*Ολη αυτή η επίπλαστη τραγικότητα και ο πεσιμισμος.
*(τελείως προσωπική άποψη)το θέμα του δύο-ατομα-απο -αντίπαλα-στρατόπεδα-ερωτεύονται δεν εκτελέστηκε κατά τον τρόπο που θα ήθελα.
Το βιβλίο αυτό παρακινήθηκα να το διαβασω από τον τίτλο του και από το γεγονός οτι πλέον θεωρείται από τα κλασσικά της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.
ΘΕΤΙΚΑ
*ο τιλος
*ο χαρακτήρας της Ασπασιας,της Εριφύλης και της Πηνελοπης(είχαν μελετηθεί σε βάθος)
*η αφήγηση της συγγραφέως που σε κάνει να μη θες να αφήσεις το βιβλίο απ τα χέρια σου.
*η πλοκή τύπου:η ηρωίδα ερωτεύεται το κατακτητή.
*οΙ προβληματισμοι που εξέφραζε η συγγραφέας δια στόματος των ηρώων.
*το φόντο της συντηρητικής μεταπολεμικής Ελλάδας
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
*Ο χαρακτήρας της Ερατως παρουσίαζε παρά πολλές αντιφάσεις(ενώ είχε ελεύθερο πνεύμα είναι υποταγμένη στην αδερφή της,ενώ λάτρευε τον εραστή της,μετά δεν ήθελε να δει τη κόρη της)
*το μυθιστόρημα ήταν μη ρεαλιστικό και ως αποτέλεσμα δεν συγκινήθηκα στο τέλος ώς επρεπεν.Σε αυτή τη μη ρεαλιστηκοτητα συντέλεσε η παρατραβιγμενη πλοκή και οι πολλές ανακολουθίες και αντιφάσεις(Π.χ δεν ειναι δυνατόν ο Τόνιμο να περίμενε 19 χρόνια για να βρει την Ερατώ,ούτε να μην έμαθε τελικά που ήταν)
*Ο χρόνος της αφήγησης παρατείνεται η επιταχύνεται κατά χρόνια και δεκαετίες αφήνοντας έξω σημαντικές λεπτομέριες.
*Ολη αυτή η επίπλαστη τραγικότητα και ο πεσιμισμος.
*(τελείως προσωπική άποψη)το θέμα του δύο-ατομα-απο -αντίπαλα-στρατόπεδα-ερωτεύονται δεν εκτελέστηκε κατά τον τρόπο που θα ήθελα.
July 9, 2018
Κρίμα που αυτή η ...παρωχημένη γραφή κι η εποχή της σε λίγο καιρό δε θα διαβάζεται καν πια.
Ίσως και γι αυτό αδίκησα χωρίς να το θέλω μεν αλλά και χωρίς να μπορώ να κάνω διαφορετικά – το Τρίτο Στεφάνι που σίγουρα υπήρξε εκπληκτικό. Δεν κατάφερα να το δω αυτό.
Εδώ τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ίσως για το θέμα του. Τώρα απλά ξέρω ότι κάτι έχασα από τις σελίδες του γιατί άργησα τόσο να το διαβάσω.
Ίσως γιατί θα ήθελα να το είχα διαβάσει 20 χρόνια πριν, να με σαρώσει.
Ίσως γιατί θα έπρεπε όλοι μας να το έχουμε διαβάσει νωρίτερα, μπας και γλιτώναμε λιγάκι από τη νεοελληνική ξιπασιά που κληρονομήσαμε σαν κακόγουστο αστείο κάποιου παρανοϊκού φαρσέρ και τα απομεινάρια της τα μεταδίδουμε ακόμα στα παιδιά μας κι ας μην το ξέρουμε οι περισσότεροι.
Συγκλονιστική Λιλή Ζωγράφου. Όχι τα βιβλία της, όχι οι ιστορίες της, αλλά η ίδια.
Ίσως και γι αυτό αδίκησα χωρίς να το θέλω μεν αλλά και χωρίς να μπορώ να κάνω διαφορετικά – το Τρίτο Στεφάνι που σίγουρα υπήρξε εκπληκτικό. Δεν κατάφερα να το δω αυτό.
Εδώ τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ίσως για το θέμα του. Τώρα απλά ξέρω ότι κάτι έχασα από τις σελίδες του γιατί άργησα τόσο να το διαβάσω.
Ίσως γιατί θα ήθελα να το είχα διαβάσει 20 χρόνια πριν, να με σαρώσει.
Ίσως γιατί θα έπρεπε όλοι μας να το έχουμε διαβάσει νωρίτερα, μπας και γλιτώναμε λιγάκι από τη νεοελληνική ξιπασιά που κληρονομήσαμε σαν κακόγουστο αστείο κάποιου παρανοϊκού φαρσέρ και τα απομεινάρια της τα μεταδίδουμε ακόμα στα παιδιά μας κι ας μην το ξέρουμε οι περισσότεροι.
Συγκλονιστική Λιλή Ζωγράφου. Όχι τα βιβλία της, όχι οι ιστορίες της, αλλά η ίδια.
January 5, 2013
΄Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έχω διαβάσει παρ΄όλο που στο τέλος αφήνει μια πικρή αίσθηση στον αναγνώστη.εξαιρετική πλοκή και μοναδική αφήγηση από τη συγγραφέα! Παρουσιάζονται πολύ παραστατικά τα κοινωνικά στερεότυπα και οι ρατσιστικές αντιλήψεις εναντίον των γυναικών καθώς και ο κλειστός χώρος της υπαίθρου που εγκλωβίζει συναισθήματα, ζωές και ανθρώπους! Βιβλίο που δίνει περιθώρια στον άνθρωπο να σκεφτεί και να προβληματιστεί για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αξίες.(less)
October 13, 2017
Pure greek family drama.
January 15, 2020
Θυμάμαι όταν το διάβασα χρονιά πολλά πριν με συγκλόνισε. Όταν προσπάθησα να δω τη σειρά που γυρίστηκε βασισμένη στο βιβλίο δεν άντεξα μου ήταν τόσο στενάχωρο που προτίμησα να μην την δω δεν άντεχα βασικά να δω το τέλος.
Και έρχομαι τόσα χρονιά μετά εδώ να γράψω την άποψη μου, μπορεί να μην θυμάμαι τα πάντα από την πλοκή της ιστορίας όμως θυμάμαι μέχρι τώρα τα συναισθήματα που μου προξένησε αυτό το βιβλίο, πικρά, συντριβή, μεγάλο θυμό,απογοήτευση. ευχόμουν να μπορούσα μαγικά να αλλάξω τέλος του βιβλίου για μένα η λύτρωση δεν ήρθε πότε
Και έρχομαι τόσα χρονιά μετά εδώ να γράψω την άποψη μου, μπορεί να μην θυμάμαι τα πάντα από την πλοκή της ιστορίας όμως θυμάμαι μέχρι τώρα τα συναισθήματα που μου προξένησε αυτό το βιβλίο, πικρά, συντριβή, μεγάλο θυμό,απογοήτευση. ευχόμουν να μπορούσα μαγικά να αλλάξω τέλος του βιβλίου για μένα η λύτρωση δεν ήρθε πότε
January 19, 2020
Διχασμένη λίγο για αυτό το βιβλίο που η σκληρή του υπόθεση δε μπορώ να πω πως με άγγιξε ιδιαίτερα.
Ένα θέμα που βρήκα πολύ ενδιαφέρον είναι η φιγούρα της μητέρας ως προστάτιδας και οδηγού που προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά της έχοντας καταλάβει και ψυχολογήσει πλήρως τον άκαμπτο και τυραννικό χαρακτήρα του συζύγου της.
Επιπλέον η μεγαλομανία και η υποκρισία της μικρής επαρχιακής κοινωνίας είναι ασφυκτική αλλά και ταυτόχρονα δοσμένη με ρεαλισμό καθώς ειδικά παλαιότερα το φαινόμενο ήταν έντονο.
Από την άλλη όμως βρίσκω το βιβλίο ελαφρώς άτσαλο καθώς δε θεωρώ πως καταφέρνει να πλάσει αληθινούς ήρωες. Ένιωθα πως οι ήρωες ήταν πράγματι χάρτινοι, καρικατούρες χωρίς κίνητρα ή λόγους για τις πράξεις τους.Βιαστικοί θάνατοι με βασικούς ήρωες να χάνονται χωρίς πολλά πολλά και εξηγήσεις και γεγονότα που δεν αναλύονται όπως η επιστροφή του Ιταλού που μέχρι ενός σημείου δεν ήμουν σίγουρη αν όντως συνέβη καθώς το ανέφερε σαν σπόντα.
Με λίγα λόγια θεωρώ πως είχε καλό υλικό, μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει αλλά δεν μπόρεσε πραγματικά να με κάνει να νιώσω τους χαρακτήρες και να συνδεθώ με το θέμα.
Ένα θέμα που βρήκα πολύ ενδιαφέρον είναι η φιγούρα της μητέρας ως προστάτιδας και οδηγού που προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά της έχοντας καταλάβει και ψυχολογήσει πλήρως τον άκαμπτο και τυραννικό χαρακτήρα του συζύγου της.
Επιπλέον η μεγαλομανία και η υποκρισία της μικρής επαρχιακής κοινωνίας είναι ασφυκτική αλλά και ταυτόχρονα δοσμένη με ρεαλισμό καθώς ειδικά παλαιότερα το φαινόμενο ήταν έντονο.
Από την άλλη όμως βρίσκω το βιβλίο ελαφρώς άτσαλο καθώς δε θεωρώ πως καταφέρνει να πλάσει αληθινούς ήρωες. Ένιωθα πως οι ήρωες ήταν πράγματι χάρτινοι, καρικατούρες χωρίς κίνητρα ή λόγους για τις πράξεις τους.Βιαστικοί θάνατοι με βασικούς ήρωες να χάνονται χωρίς πολλά πολλά και εξηγήσεις και γεγονότα που δεν αναλύονται όπως η επιστροφή του Ιταλού που μέχρι ενός σημείου δεν ήμουν σίγουρη αν όντως συνέβη καθώς το ανέφερε σαν σπόντα.
Με λίγα λόγια θεωρώ πως είχε καλό υλικό, μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει αλλά δεν μπόρεσε πραγματικά να με κάνει να νιώσω τους χαρακτήρες και να συνδεθώ με το θέμα.
December 8, 2020
Είχα δει τη σειρά μικρός θυμάμαι ποσο με είχε εντυπωσιάσει... Και να τοσα χρόνια μετα που διαβάζω το βιβλίο... Ειχα ξεχάσει πως την ειχα δει και σελίδα σελίδα ερχόταν οι εικόνες των παιδικών μου χρονων στο μυαλο μου. Εξαιρετική γραφή, υπεροχη ιστορία που δυστυχώς έχει παιχτεί σε πολλές οικογένειες της Ελλάδας τις προηγούμενες δεκαετίες... Νοιώθω ενα σφίξιμο στη καρδιά, και ενα θαυμασμο για το χαρακτήρα της Ερατως, ισως για μένα ενας απο τους πιο αξιομνημονευτους και ισχυρούς χαρακτηρες που έχουν δημιουργηθεί και αποδοθεί απο ελληνες συγγραφείς!!
Διαβαζεται πανεύκολα και η ροη του ειναι τοση που πραγματικά δε σ αφήνει να το αφήσεις!! Ειλικρινά διαβάστε το! Το οφείλετε στον εαυτό σας!!!
Διαβαζεται πανεύκολα και η ροη του ειναι τοση που πραγματικά δε σ αφήνει να το αφήσεις!! Ειλικρινά διαβάστε το! Το οφείλετε στον εαυτό σας!!!
February 15, 2022
Διαβάζοντας τη βιογραφία αυτής της γυναίκας και από τα αλλά πραγματα της που έχω διαβάσει τρέφω μια εκτίμηση για το προσωπο της.
Αλλά…
Δεν ξερω το περίμενα πιο δυνατό το συγκεκριμένο βιβλιο για κάποιο λόγο. Είναι φανερή η στάση και θέση της για το Γυναικείο ζήτημα, μιλάει πολύ για τη γυναικεία καταπίεση την περίοδο πριν και μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, απεικονιζοντας την έννοια της οικογένειας στο συντηρητικό νεοχωρι της Κρήτης. Είναι αλήθεια ότι κάποιες παραδόσεις σε αυτά τα χωριά δεν βρίσκουν και μεγάλη τροποποίηση και στο σήμερα δυστυχώς , αλλά τουλάχιστον δεν υπάρχει η άγραφη υποχρέωση της σειράς για να μπορείς να παντρευτείς . Παρολαυτα έχει σίγουρα ενδιαφέρον να αναλογιστείς έννοιες όπως κλειστή κοινωνία , κουτσομπολιό, τιμή , ζωή και οχι θάνατος …
Η Ερατω είναι ενας αρκετά αγαπητός χαρακτήρας . Οι χαρακτηρες όμως γενικότερα ήθελαν και άλλη δουλειά για να γίνουν πιο ολοκληρωμένοι για εμένα . Επίσης, θα ήθελα μια πιο εκτενή ανάλυση και μελέτη , περισσότερες Λαογραφικές πληροφορίες και γενικότερα θα μπορούσε να είχε πολύ περισσότερο ζουμί η όλη υπόθεση .
Αλλά…
Δεν ξερω το περίμενα πιο δυνατό το συγκεκριμένο βιβλιο για κάποιο λόγο. Είναι φανερή η στάση και θέση της για το Γυναικείο ζήτημα, μιλάει πολύ για τη γυναικεία καταπίεση την περίοδο πριν και μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, απεικονιζοντας την έννοια της οικογένειας στο συντηρητικό νεοχωρι της Κρήτης. Είναι αλήθεια ότι κάποιες παραδόσεις σε αυτά τα χωριά δεν βρίσκουν και μεγάλη τροποποίηση και στο σήμερα δυστυχώς , αλλά τουλάχιστον δεν υπάρχει η άγραφη υποχρέωση της σειράς για να μπορείς να παντρευτείς . Παρολαυτα έχει σίγουρα ενδιαφέρον να αναλογιστείς έννοιες όπως κλειστή κοινωνία , κουτσομπολιό, τιμή , ζωή και οχι θάνατος …
Η Ερατω είναι ενας αρκετά αγαπητός χαρακτήρας . Οι χαρακτηρες όμως γενικότερα ήθελαν και άλλη δουλειά για να γίνουν πιο ολοκληρωμένοι για εμένα . Επίσης, θα ήθελα μια πιο εκτενή ανάλυση και μελέτη , περισσότερες Λαογραφικές πληροφορίες και γενικότερα θα μπορούσε να είχε πολύ περισσότερο ζουμί η όλη υπόθεση .
September 27, 2017
Οι περισσοτεροι το θεωρούν αριστούργημα μα εγω βαρεθηκα του θανατα!
September 19, 2019
3.5!Μια ιστορία σε μια κλειστή κοινωνία των παλαιότερων χρόνων κάπου στην Κρήτη.Η συγγραφέας αποδίδει όμορφα την εναλλαγή συναισθημάτων των πρωταγωνιστών και τον γενικότερο ψυχισμό τους μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται.
Επίσης,παρατηρούμε σε πόσο ακραία συμπεριφορά μπορεί να σε φτάσει ο φθόνος,διαλύοντας κάθε περιθώριο να διακρίνει κανείς καθαρά,ακόμα και απέναντι στην αδελφική αγάπη.
Σιγούρα αναδεικνύονται μέσα απο το κείμενο οι επιπτώσεις της πατριαρχίας στις παλαιότερες κοινωνίες αλλά αυτό που επικρατεί είναι η αγάπη.Η αγάπη που ομορφαίνει γενικότερα την ζωή μας και την συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους,αλλά κυρίως η μητρική αγάπη που μας συνοδεύει απο την αρχή ως το τέλος της ζωής μας σ' όποια κατάσταση και να βρισκόμαστε.
Γιατί όπως έχει γράψει και ο Οδυσσέας Ελύτης “Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου”
Υ.Γ: Ο Μίλτος Πασχαλίδης έγραψε την "Συβαρίτισσα" για την γνωριμία του και τον πλατωνικό του έρωτα με την συγγραφέα Λιλή Ζωγράφου.Τραγούδι που σίγουρα αξίζει ν' ακούσει κανείς.
Επίσης,παρατηρούμε σε πόσο ακραία συμπεριφορά μπορεί να σε φτάσει ο φθόνος,διαλύοντας κάθε περιθώριο να διακρίνει κανείς καθαρά,ακόμα και απέναντι στην αδελφική αγάπη.
Σιγούρα αναδεικνύονται μέσα απο το κείμενο οι επιπτώσεις της πατριαρχίας στις παλαιότερες κοινωνίες αλλά αυτό που επικρατεί είναι η αγάπη.Η αγάπη που ομορφαίνει γενικότερα την ζωή μας και την συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους,αλλά κυρίως η μητρική αγάπη που μας συνοδεύει απο την αρχή ως το τέλος της ζωής μας σ' όποια κατάσταση και να βρισκόμαστε.
Γιατί όπως έχει γράψει και ο Οδυσσέας Ελύτης “Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου”
Υ.Γ: Ο Μίλτος Πασχαλίδης έγραψε την "Συβαρίτισσα" για την γνωριμία του και τον πλατωνικό του έρωτα με την συγγραφέα Λιλή Ζωγράφου.Τραγούδι που σίγουρα αξίζει ν' ακούσει κανείς.
December 27, 2015
Σε αυτό το βιβλίο η Λιλή Ζωγράφου εξυμνεί τον αληθινό έρωτα και κατακεραυνώνει τις κοινωνικές συμβάσεις που μπορούν να οδηγήσουν τις γυναίκες είτε σε αιώνια παρθενία είτε σε έναν γάμο με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο τους και αυτό πιστεύω πως είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου, η απάρνηση του αληθινού έρωτα και η αντικατάσταση του με τα κοινωνικά στερεότυπα... Πολύ όμορφα γραμμένο μα κάπως σύντομο για το θέμα που καταπιάστηκε.
October 27, 2023
Εναλλακτικός τίτλος μυθιστορηματος το "τι θα πει ο κόσμος; ", χαρακτηριστικό που διαπνεει την ελληνική νοοτροπία ακόμα και σήμερα σε αρκετά μεγάλο βαθμό, θα τολμήσω να πω. Θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά θα αρκεστώ σε αυτό το σχόλιο. Α! Και στο ότι είναι από αυτά τα βιβλία που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου και πολύ το ευχαριστιεμαι όταν το συναντώ!
April 6, 2020
Θυμ��μαι ακόμα τη μαμά και τη γιαγιά μου στο σαλόνι να βλέπουν τη σειρά στην ΕΡΤ. Η γιαγιά μου είχε ήδη αγοράσει το βιβλίο, το είχε διαβάσει και κάθε φορά που κάτι δεν τους το έδειχνε ακριβώς όπως ήταν στο βιβλίο το σχολίαζε. Μόλις τελειώνε, το έπιανε και η μαμά.
Πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον 20 χρόνια από τότε και τώρα ήρθε και η δική μου σειρά να διαβάσω τη συγκλονιστική ιστορία της οικογένειας Φτενούδου. Το διάβασα με μια ανάσα και δεν μπορώ να σου κρύψω ότι οι τελευταίες σελίδες με συγκίνησαν βαθιά.
Αν πέσει στα χέρια σου μην το αγνοήσεις. Θα με ��υμηθείς!
Πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον 20 χρόνια από τότε και τώρα ήρθε και η δική μου σειρά να διαβάσω τη συγκλονιστική ιστορία της οικογένειας Φτενούδου. Το διάβασα με μια ανάσα και δεν μπορώ να σου κρύψω ότι οι τελευταίες σελίδες με συγκίνησαν βαθιά.
Αν πέσει στα χέρια σου μην το αγνοήσεις. Θα με ��υμηθείς!
May 14, 2020
Κείμενο καλοδουλεμένο, όμορφη έκδοση, αποπνέει την εποχή που περιγράφει με το λόγο και τις σιωπές του. Γυναίκεια ματιά, λυρική και σκληρή ταυτόχρονα. Η πραγματική αγάπη είναι εκείνη που είναι το ζητούμενο, η αγάπη που μπορεί να είναι παντοτινή, μπορεί να μην έρθει, μπορεί να έρθει τελικά αλλά να έχει αργήσει.
Μια μέρα.
Μια μέρα.
December 11, 2023
Διαβάζεται γρήγορα κι εύκολα και θίγει κάποια σοβαρά ζητήματα, αλλά με τρόπο που δεν με έπεισε. Το σοβαρότερο πρόβλημα για μένα είναι ότι κανένας χαρακτήρας δεν ήταν ολοκληρωμένος, ούτε ένας. Παρουσιάζονται όλοι μονοδιάστατοι και γι'αυτό δεν φαίνονται αληθινοί, πολλές συμπεριφορές τους μάλιστα μοιάζουν ακατανόητες.
Read
October 28, 2023Not rating because I read it twenty-five years ago. I remember I liked it a lot back then, but I suspect I'd have a more critical view of it now.
April 29, 2021
Ό,τι και να γράψω είναι λίγο για να περιγράψω πόσο με άγγιξε...Το είχα διαβάσει και παλαιότερα πολύ μικρότερη. Διαβάζοντας το ξανά και σε μεγαλύτερη ηλικία είδα τα νοήματα του με άλλη ματιά πιο ώριμη...Το βιβλίο περιγράφει πολύ γλαφυρά τα στεγανά της ελληνικής κοινωνίας που επέβαλλε οι γυναίκες να παντρεύονται τον άντρα που τους υποδείκνυε η οικογένεια, αφαιρώντας τους το δικαίωμα να επιλέξουν έναν άνθρωπο που θα τους έκανε να γευτούν τα αισθήματα της αγάπης και του έρωτα τα οποία απαξιώνονταν πλήρως...
March 25, 2020
Δεν θα χαρακτήριζα αυτό το βιβλίο ούτε σαν καλό, ούτε σαν κακό. Επίσης, να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς μέχρι που ολοκλήρωσα το βιβλίο και διάβασα κάτι σχετικά σε ένα σχόλιο στο goodreads.
Δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα όσο το διαβάσα, απλά δεν μου έκανε κάποια αίσθηση.
Παρουσιάζεται το τυπικό ελληνικό δράμα της εποχής, τα στερεότυπα και η καταπίεση των γυναικών εξαιτίας της κοινωνικής ηθικής και της έντονης πατριαρχείας, απλά - για μένα τουλάχιστον- δεν κάνει αυτό το κλικ, δεν έχει το κάτι παραπάνω για να πω ότι μου πρόσφερε νέες πληροφορίες ή έναν άλλο τρόπο προσέγγισης της εποχής. Περιέχει χιλιοειπωμένες καταστάσεις, χωρίς να παρουσιάζεται η προσωπική οπτικής της συγγραφέως, την οποία πολύ θα ενδιαφερόμουν να δω.
Απογοητεύτηκα λίγο από την Ζωγράφου, γιατί είχα υψηλότερες προσδοκίες από αυτήν αφότου διάβασα το Επάγγελμα πόρνη
Τώρα σχετικά με κάποιες ιστορικές ανακρίβειες και την παράλογη συμπεριφορά των χαραακτήρων που αναφέρουν μερικοί, δεν έχω να πω πολλά, γιατί πιστεύω ότι αρκετά δικαιολογούνται ( π.χ. Μία ένστανση που είδα μπόλικες φορές, ήταν το πως πείστηκε ένας καθηγητής ότι η παρθένα γυναίκα του έκανε δύο παιδιά, χωρίς να μυριστεί την μοιχεία: κατά την άποψη μου, ήθελε και τον συνέφερε να το πιστέψει). Παρόλα αυτά δεν θα προβώ να εξηγήσω άλλα παρόμοια σκηνικά, αφενός γιατί ο σκοπός μου δεν είναι η κριτική της άποψης κάποιου άλλου και αφετέρου γιατί η κριτική είναι spoiler free.
Παρόλα αυτά, ένιωα την ανάγκη να κάνω αυτήν την μικρή αναφορά- σχόλιο, γιατί είδα ότι πολλά άτομα έδωσαν χαμηλή κριτική στο βιβλίο για αυτόν τον λόγο, και ήθελα να διαχωρίσω την θέση μου.
Το τέλος δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, για να πω την αλήθεια, αλλά το βρήκα αρκετά ταιριαστό.
Εάν θέλετε να διαβάσετε περισσότερες βιβλιοκριτικές, κατεθυνθείτε εδώ: https://heshotme.wordpress.com/
Δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα όσο το διαβάσα, απλά δεν μου έκανε κάποια αίσθηση.
Παρουσιάζεται το τυπικό ελληνικό δράμα της εποχής, τα στερεότυπα και η καταπίεση των γυναικών εξαιτίας της κοινωνικής ηθικής και της έντονης πατριαρχείας, απλά - για μένα τουλάχιστον- δεν κάνει αυτό το κλικ, δεν έχει το κάτι παραπάνω για να πω ότι μου πρόσφερε νέες πληροφορίες ή έναν άλλο τρόπο προσέγγισης της εποχής. Περιέχει χιλιοειπωμένες καταστάσεις, χωρίς να παρουσιάζεται η προσωπική οπτικής της συγγραφέως, την οποία πολύ θα ενδιαφερόμουν να δω.
Απογοητεύτηκα λίγο από την Ζωγράφου, γιατί είχα υψηλότερες προσδοκίες από αυτήν αφότου διάβασα το Επάγγελμα πόρνη
Τώρα σχετικά με κάποιες ιστορικές ανακρίβειες και την παράλογη συμπεριφορά των χαραακτήρων που αναφέρουν μερικοί, δεν έχω να πω πολλά, γιατί πιστεύω ότι αρκετά δικαιολογούνται ( π.χ. Μία ένστανση που είδα μπόλικες φορές, ήταν το πως πείστηκε ένας καθηγητής ότι η παρθένα γυναίκα του έκανε δύο παιδιά, χωρίς να μυριστεί την μοιχεία: κατά την άποψη μου, ήθελε και τον συνέφερε να το πιστέψει). Παρόλα αυτά δεν θα προβώ να εξηγήσω άλλα παρόμοια σκηνικά, αφενός γιατί ο σκοπός μου δεν είναι η κριτική της άποψης κάποιου άλλου και αφετέρου γιατί η κριτική είναι spoiler free.
Παρόλα αυτά, ένιωα την ανάγκη να κάνω αυτήν την μικρή αναφορά- σχόλιο, γιατί είδα ότι πολλά άτομα έδωσαν χαμηλή κριτική στο βιβλίο για αυτόν τον λόγο, και ήθελα να διαχωρίσω την θέση μου.
Το τέλος δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα, για να πω την αλήθεια, αλλά το βρήκα αρκετά ταιριαστό.
Εάν θέλετε να διαβάσετε περισσότερες βιβλιοκριτικές, κατεθυνθείτε εδώ: https://heshotme.wordpress.com/
February 20, 2022
Κυρίαρχο στοιχείο του βιβλίου η σκληρότητα της πατριαρχικής κυριαρχίας. Τα κορίτσια της εποχής εκείνης θεωρούνταν παρείσακτα και η γνώμη τους δε μετρούσε. Ακόμα και η ίδια τους η ζωή, δεν είχε καμμιά σημασία.
Η κεντρική ηρωίδα, η Ερατώ, θα ζήσει έναν παράτολμο έρωτα , στο υπόγειο του σπιτιού της ,με καταστροφικές συνέπειες. Η καρδιά της όμως ανυπότακτη και γεμάτη από πείσμα , θα την οδηγήσει σε απίστευτες περιπέτειες, διψώντας και αναζητώντας, την εφηβική της αγάπη, που δε ξέχασε ποτέ! Η αγάπη δε πρόλαβε να απαλύνει το πόνο της και σαν σύγχρονη Αντιγόνη η Ερατώ, έδωσε τη λύση.
Μια ιστορία γεμάτη πόνο, ζήλια και με έντονο το άρωμα του θανάτου!
Η κεντρική ηρωίδα, η Ερατώ, θα ζήσει έναν παράτολμο έρωτα , στο υπόγειο του σπιτιού της ,με καταστροφικές συνέπειες. Η καρδιά της όμως ανυπότακτη και γεμάτη από πείσμα , θα την οδηγήσει σε απίστευτες περιπέτειες, διψώντας και αναζητώντας, την εφηβική της αγάπη, που δε ξέχασε ποτέ! Η αγάπη δε πρόλαβε να απαλύνει το πόνο της και σαν σύγχρονη Αντιγόνη η Ερατώ, έδωσε τη λύση.
Μια ιστορία γεμάτη πόνο, ζήλια και με έντονο το άρωμα του θανάτου!
October 1, 2019
Αριστούργημα.
April 24, 2021
⭐ 2.5
February 5, 2020
Τα κριτήρια που με έκαναν να επέλεξω,να διαβάσω αυτό το βιβλίο ηταν:
Οι λίγες σελίδες(175 σελίδες λίγες και ξεκούραστες)
Η περιέργεια (Απο πολύ μικρή άκουγα αυτόν τον τίτλο και γενικά μου έβγαζε μια οικειοτητα)
Η συγγραφεας(δεν την είχα ξαναδιαβάσει)
Και τελευταίο κριτήριο τα πολύ καλά λόγια που μου είχαν πει.
Με απογοήτευσε λίγο.Δεν ηταν καθόλου ευκολοδιαβαστο και ευνόητο.Υπηρχαν πολλές στιγμές που δεν ήξερα τι γίνεται,ποιος μιλάει κλπ..Με κούρασε πολύ και μπορώ οτι σε ελάχιστα σημεία ενοιωσα αυτο που λες"τα καταλαβαίνω όλα,το βιβλιο με χαλαρώνει κλπ"Η υπόθεση δεν ηταν και τόσο έξυπνη και η διάλεκτος ώρες ώρες με κούραζε.Το τελείωσα μετά απο αρκετές μέρες(σε αντίθεση με τον αριθμό των σελίδων του)και όλο αυτο γιατι δεν το καταλάβαινα και όλο αυτο με έκανε να βαριέμαι να το συνεχίσω.Τελος πάντων όμως το τελείωσα επιτέλους και όλα μια χαρά....Δεν θέλω να κρίνω την συγγραφέα μόνο απο αυτο το βιβλιο ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να διαβάσω κ'αλλο βιβλιο της..
Οι λίγες σελίδες(175 σελίδες λίγες και ξεκούραστες)
Η περιέργεια (Απο πολύ μικρή άκουγα αυτόν τον τίτλο και γενικά μου έβγαζε μια οικειοτητα)
Η συγγραφεας(δεν την είχα ξαναδιαβάσει)
Και τελευταίο κριτήριο τα πολύ καλά λόγια που μου είχαν πει.
Με απογοήτευσε λίγο.Δεν ηταν καθόλου ευκολοδιαβαστο και ευνόητο.Υπηρχαν πολλές στιγμές που δεν ήξερα τι γίνεται,ποιος μιλάει κλπ..Με κούρασε πολύ και μπορώ οτι σε ελάχιστα σημεία ενοιωσα αυτο που λες"τα καταλαβαίνω όλα,το βιβλιο με χαλαρώνει κλπ"Η υπόθεση δεν ηταν και τόσο έξυπνη και η διάλεκτος ώρες ώρες με κούραζε.Το τελείωσα μετά απο αρκετές μέρες(σε αντίθεση με τον αριθμό των σελίδων του)και όλο αυτο γιατι δεν το καταλάβαινα και όλο αυτο με έκανε να βαριέμαι να το συνεχίσω.Τελος πάντων όμως το τελείωσα επιτέλους και όλα μια χαρά....Δεν θέλω να κρίνω την συγγραφέα μόνο απο αυτο το βιβλιο ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να διαβάσω κ'αλλο βιβλιο της..
July 31, 2012
Ιστορία μιας οικογένειας από γυναίκες στα ορεινά βουνά της Κρήτης. Κλειστές παραδόσεις και κλίμα σχεδόν τρομοκρατίας, οικογενειακού εγκλεισμού, που απελευθερώνεται μόνο από το αίσθημα ότι κάπου άλλου υπάρχει η αγάπη, ίσως κοντά στον αέρα της θάλασσας. Και μετά έρχεται η φυγή ως σωτηρία. Ακριβής περιγραφή της ατμόσφαιρας του χωριού και της οικογένειας και ταυτόχρονα ένα κοινωνικό σχόλιο για τη θέση της γυναίκας στις μικρές κοινωνίες από την Λιλή Ζωγράφου, που χειρίζεται το θέμα της αριστοτεχνικά.
September 24, 2013
Παρολο που ειχα ακουσει γενικα ασχημες κριτικες, το βιβλιο τελικα μου αρεσε. Δεν ειναι κανα αριστουργημα, ουτε οσον αφορα την πλοκη, ουτε τη γραφη αλλα προσωπικα το διαβασα σε συντομο χρονικο διαστημα και το απολαυσα. Μερικα στοιχεια μου φανηκαν πολυ ξενα και αναχρονιστικα (οποιος το εχει διαβασει νομιζω καταλαβαινει) και ισως καποιες στιγμες η πλοκη παραηταν υπερβολικη και μη ρεαλιστικη. Συμπερασματικα ομως, ηταν ενα ευχαριστο διαλειμμα για μενα και μια ενδιαφερουσα ιστορια μιας ιδιαιτερης οικογενειας.
May 1, 2023
Το διάβασα μέσα σε δυο απογεύματα. Ήταν συγκλονιστικό. Όχι τόσο η ιστορία, γιατί μπορείς να βρεις εκατοντάδες τέτοιες. Αυτό που με κέρδισε για άλλη μια φορά είναι η διαύγεια της Λίλης Ζωγράφου. Αν και ακόμη και τώρα το «Η γυναίκα σου η αλήτισσα» είναι το αγαπημένο μου, μπορώ να πω ότι ορισμένες φράσεις της σε αυτό το διήγημα ήταν μαχαίρια στο στομάχι. Σίγουρα γνωρίζει να ξεγυμνώνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα, την φτήνια, την αλαζονεία, τον ψεύτικο χαρακτήρα και να ανυψώνει τον καθαρό, από οτιδήποτε ξένο, έρωτα.
Καλή ανάγνωση!
Καλή ανάγνωση!
February 18, 2016
Το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες και μου άρεσε πολύ!
Displaying 1 - 30 of 83 reviews