What do you think?
Rate this book
Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου
Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη. Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης. Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος έκανε πιάτσα στη Σόλωνος.
«Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο». «Σ' αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;» «Κάτσε, βρε παιδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του 'κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει». «Σε ποια ζωή ήμασταν αντρόγυνο;» τη ρώτησε. «Α, πολύ παλιά». «Πόσο παλιά;» «Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο». Το 'κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαΐ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. «Μωρέ, ας είχα εγώ τον Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν και στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουνα τώρα μούμια!» Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί. Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων.
Κι ύστερα μεγάλωσε... Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει...
Το βίωμα της ηρωίδας του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό. Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου. Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος. Του Έρωτα.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη. Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης. Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος έκανε πιάτσα στη Σόλωνος.
«Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο». «Σ' αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;» «Κάτσε, βρε παιδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του 'κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει». «Σε ποια ζωή ήμασταν αντρόγυνο;» τη ρώτησε. «Α, πολύ παλιά». «Πόσο παλιά;» «Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο». Το 'κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαΐ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. «Μωρέ, ας είχα εγώ τον Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν και στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουνα τώρα μούμια!» Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί. Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων.
Κι ύστερα μεγάλωσε... Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει...
Το βίωμα της ηρωίδας του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό. Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου. Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος. Του Έρωτα.
- GenresEbooks
385 pages, Paperback
First published May 3, 2022
17 people are currently reading
174 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 47 reviews
December 24, 2022
"Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου, μην τον πάρεις ποτέ σοβαρά. Ο έρωτας είναι αφορμή για να ζούμε πιο όμορφα, ως εκεί. Είναι στιγμή. Στιγμές. Μην το κάνεις πιο σοβαρό“.
H συνέχεια της κριτικής στο Literature
H συνέχεια της κριτικής στο Literature
July 30, 2022
Αρκετά προβλέψιμη ιστορία με την γραφή να θυμίζει την Δήμητρα Παπαδόπουλου . Είχε δηλαδή μια προφορικοτητα που ξέρεις ότι είναι δικιά της,την ακούς να σου αφηγείται την ιστορία. Διαβάζεται ευχάριστα. Στα μεγάλα φάουλ, ο γκει φίλος που τον έκανε μια καρικατούρα λες κι είχαμε τον Μπεζο από τους Απαραδεκτους.
July 27, 2022
♥️"Χρόνος, το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή μας" έτσι μου'λεγες μπαμπά. Αλλά δεν το ξόδεψα αδίκως... Δεν υπάρχει χαμένος χρόνος και ο έρωτας δεν είναι σκέτος χαραμοφάης. Έχει πολλά να δώσει."
Ένα βιβλίο για τον έρωτα; Ένα βιβλίο για τον χρόνο; Ενα βιβλίο για μια άλλη γενιά; Τη γενιά της μεταπολίτευσης,των φρικιών και των ροκάδων, των Εξαρχείων ,της τρέλας,της επανάστασης,της αμφισβήτησης; Ένα βιβλίο για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Για μένα προσωπικά ήταν ενας λόγος να απενοχοποιήσω αυτό το συναίσθημα των "χαμένων χρόνων" που με βασάνιζε. Αυτή η φωνή του κατήγορου μέσα μου σίγησε. Όλοι αυτοί οι λάθος άνθρωποι,λάθος έρωτες και επαγγελματικές επιλογές που πάντα υπήρχαν σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου διαλύθηκαν ( για λίγο ή για πολύ θα δείξει!). "Γιατί δεν υπάρχει χαμένος χρόνος . Τόσο χρειάζεται να μάθει κανείς. Αν μάθει. Όσο πάρει..."
Η γραφή της Δήμητρας Παπαδοπούλου τόσο σύγχρονη και τόσο σπουδαία μέσα στην απλότητά της. Γράφει όπως θα τα έλεγε στον κολλητό της ,χωρίς κανένα ίχνος επιτήδευσης και αυτό ήταν που με κέρδισε από την αρχή. Γνωρίζοντας ήδη το ταλέντο της ως σεναριογράφου ξεκίνησα πολύ θετικά διακείμενη την ανάγνωση,όμως το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου!
Αν δεν σε έπεισα ακόμα να το διαβάσεις, σου αφήνω το παρακάτω απόσπασμα:
♥️ "Θα γράψω τι πέρασα,τι έμαθα, να βοηθήσω κι άλλους απολωλότες που φόρτωσαν πάνω στον έρωτα τόσα όνειρα και περιπλανήθηκαν αδέσποτοι στα νιάτα τους , χωρίς σταθερό στόχο, θέλοντας να ξεσκεπάσω κι ένα γέλιο, γιατί παντού υπάρχει ένα κρυμμένο αστείο . Ένα αστείο που μπορεί να μας γλυκανει όλους τους κατσούφηδες της γης. "
Ένα βιβλίο για τον έρωτα; Ένα βιβλίο για τον χρόνο; Ενα βιβλίο για μια άλλη γενιά; Τη γενιά της μεταπολίτευσης,των φρικιών και των ροκάδων, των Εξαρχείων ,της τρέλας,της επανάστασης,της αμφισβήτησης; Ένα βιβλίο για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Για μένα προσωπικά ήταν ενας λόγος να απενοχοποιήσω αυτό το συναίσθημα των "χαμένων χρόνων" που με βασάνιζε. Αυτή η φωνή του κατήγορου μέσα μου σίγησε. Όλοι αυτοί οι λάθος άνθρωποι,λάθος έρωτες και επαγγελματικές επιλογές που πάντα υπήρχαν σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου διαλύθηκαν ( για λίγο ή για πολύ θα δείξει!). "Γιατί δεν υπάρχει χαμένος χρόνος . Τόσο χρειάζεται να μάθει κανείς. Αν μάθει. Όσο πάρει..."
Η γραφή της Δήμητρας Παπαδοπούλου τόσο σύγχρονη και τόσο σπουδαία μέσα στην απλότητά της. Γράφει όπως θα τα έλεγε στον κολλητό της ,χωρίς κανένα ίχνος επιτήδευσης και αυτό ήταν που με κέρδισε από την αρχή. Γνωρίζοντας ήδη το ταλέντο της ως σεναριογράφου ξεκίνησα πολύ θετικά διακείμενη την ανάγνωση,όμως το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου!
Αν δεν σε έπεισα ακόμα να το διαβάσεις, σου αφήνω το παρακάτω απόσπασμα:
♥️ "Θα γράψω τι πέρασα,τι έμαθα, να βοηθήσω κι άλλους απολωλότες που φόρτωσαν πάνω στον έρωτα τόσα όνειρα και περιπλανήθηκαν αδέσποτοι στα νιάτα τους , χωρίς σταθερό στόχο, θέλοντας να ξεσκεπάσω κι ένα γέλιο, γιατί παντού υπάρχει ένα κρυμμένο αστείο . Ένα αστείο που μπορεί να μας γλυκανει όλους τους κατσούφηδες της γης. "
May 6, 2022
Διαβάζοντας το νιώθεις σαν να πίνεις καφέ με τη φίλη σου που έχει καυτά νέα να σου διηγηθεί. Ευκολοδιάβαστο. Με φόντο την Αθήνα σε ταξιδιεύει σε μια άλλη εποχή. Το δυνατό του σημείο είναι ότι σε χαλαρώνει και έτσι εύκολα μπορεί να σου μεταδώσει τις αλήθειες και τις σκέψεις της συγγραφέος. Ταυτίζεσαι γρήγορα με την πρωταγωνίστρια και ψάχνεις μαζί της να βρείς τη μεγάλη αλήθεια; το νόημα της ζωής; ό,τι ψάχνει ο καθένας. Το θέμα του βιβλίου είναι σύγχρονο και αφουγκράζεται τη σημερινή πραγματικότητα, το διχασμό, τη μιζέρια, τις ανομολόγητες επιθυμίες με χιούμορ και διάθεση αποδόμησης. Τα βαρετά και τα δήθεν μας πάνε πίσω. Περιέχει μέρικές από τις αστείες σκηνές που έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο. Είχα χρόνια να γελάσω έτσι ενώ ταυτόχρονα μου ερχότανε η ατάκα της από άλλο έργο.."τι γίνεται εδώ ρε παιδιά".
October 2, 2022
ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΤΕΛΕΊΩΣΕ ΣΚΥΛΟΒΑΡΈΘΙΚΑ
January 29, 2023
Πολύ βαρετό για Παπαδοπούλου, μια προβλέψιμη ιστορία χωρίς ιδιαίτερη πλοκή με τεράστια δόση της "κακιάς" νοσταλγίας που φαίνεται περίτρανα στα σχόλια για τη νέα εποχή.
July 26, 2022
«Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου, μην τον πάρεις ποτέ σοβαρά. Ο έρωτας είναι αφορμή για να ζούμε πιο όμορφα, ως εκεί. Είναι στιγμή. Στιγμές. Μην το κάνεις πιο σοβαρό.»
Αρχές δεκαετίας του ΄80, στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και πιο συγκεκριμένα στη γειτονιά των Εξαρχείων -που έχει αρχίσει σιγά-σιγά να δημιουργεί το μύθο της- ζει κι εργάζεται η ηρωίδα του βιβλίου, το όνομα της οποίας δεν το μάθαμε ποτέ. Το μέλλον της είχε προδιαγραφεί ήδη από την οικογένειά της. Θα σπουδάσει καθηγήτρια, θα μπει στο δημόσιο, θα παντρευτεί, θα κάνει οικογένεια. Με αυτή ακριβώς τη σειρά. Η οικογένεια όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί η ίδια η ηρωίδα μας έχει αλλιώς οραματιστεί τη ζωή της. Πως αλλιώς ούτε και η ίδια ξέρει ακόμα, πάντως αλλιώς. Όταν στον δρόμο της συναντάει το Βασίλη, ένα κούκλο ιδεολόγο από μεγάλο τζάκι, η κοπέλα τρώει μεγάλη καψούρα και κόλλημα μαζί του. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, οι δυο νέοι θα μπλεχτούν σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι, όπου μεταξύ επαναστάσεων, μολότοφ και καπνογόνων, αλλάζουν θέση στο χορό. Όταν έρχεται η μια, φεύγει ο άλλος και το αντίστροφο. Ο Βασίλης τη θαυμάζει γιατί τη θεωρεί ανεξάρτητη και απαγκιστρωμένη από τα «πρέπει» και τις κοινωνικές επιταγές κι εκείνη αναγκαστικά υιοθετεί ένα ρόλο που δεν της ταιριάζει. Γιατί η ηρωίδα μας είναι ένα απλό καθημερινό κορίτσι. Που ερωτεύτηκε, αγάπησε, ζήλεψε, πόνεσε κι εν τέλει μεγάλωσε...
«Γι’ αυτό πονάνε οι έρωτες πιο πολύ απ’ όλα, γιατί ακουμπάνε καμιά φορά σε βαθιά ανείπωτη πληγή, που προς στιγμήν μπορεί να τη γλυκάνει, να την επουλώσει ή να την ξύσει σε βάθος μέχρι να βγάλει αίμα. Γι’ αυτό ο έρωτας μπορεί να σε κάνει να νιώσεις από βασιλιάς μέχρι ζητιάνος.»
Μη γελιέστε και η ιστορία που πραγματεύεται στο πρώτο της μυθιστόρημα η Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν είναι ένα απλό λαβ σ(τ)όρι. Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Ένα road trip από τα χρόνια της αθωότητας προς τα χρόνια των υποχρεώσεων και των βασάνων. Μοιάζει να είναι αυτοβιογραφική η ιστορία και θα μπορούσε να είναι αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα, εάν το καλοσκεφτεί κανείς, η ηρωίδα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα από εμάς. Θα μπορούσε το όνομα οποιασδήποτε γυναίκας να τυπωθεί στις σελίδες του βιβλίου, αντί να χαθεί στην ανωνυμία. Η συγγραφέας δεν παραθέτει μια σειρά προσωπικών εμπειριών, δε γράφει ένα ημερολόγιο βιωμάτων. Αντίθετα, αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή, καταγράφει το πνεύμα που διακατείχε τους ανθρώπους τότε και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτοί ζούσαν και δραστηριοποιούνταν. Είναι ένα αφιέρωμα στη γυναίκα που καψουρεύτηκε και κυνήγησε τη δική της Χίμαιρα, το δικό της αδιέξοδο έρωτα, το δικό της Βασίλη.
«Και ο έρωτας είναι παιχνίδι;
Όλη η ζωή είναι παιχνίδι.
Και ποιος κερδίζει;
Αυτός που καταφέρνει να μη νοιάζεται για τη νίκη, αλλά για τη χαρά του παιχνιδιού. Μόνο τότε θα ζήσεις τον έρωτα από το βάθρο που ονειρεύεσαι. Χωρίς πόνο και στερητικά σύνδρομα.»
Πάντα μου άρεσε η Δήμητρα Παπαδοπούλου σαν πένα. Έχω απολαύσει πολλά θεατρικά της έργα αλλά και τους τηλεοπτικούς «Απαράδεκτους», μια σειρά που ακόμη και σήμερα τη βλέπω με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα και μια εξαιρετική δημιουργός. Με το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το αστείρευτο ταλέντο της. Η γραφή της όπως πάντα κοφτερή, στακάτη κι άμεση, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, λέει αυτό που θέλει να πει καθαρά και ξάστερα. Το δυνατότερο όπλο στην φαρέτρα της το ποιοτικό κι αιχμηρό χιούμορ. Χιούμορ που σπάει κόκκαλα! Και μπορεί το βιβλίο της να αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο του παρελθόντος, το βιβλίο της είναι μια επένδυση στο μέλλον. Γιατί πάντα θα υπάρχουν «ηρωίδες» και πάντα θα υπάρχουν «Βασίληδες».
«Ο χρόνος είναι η μοναδική μας πραγματική περιουσία, παιδί μου. Εμείς αποφασίζουμε πότε και πώς θα τον ξοδέψουμε. Κανείς ποτέ δεν ξέρει αν είναι πλούσιος ή φτωχός, γιατί κανείς δεν ξέρει πότε λήγει οριστικά ο χρόνος του. Ο χρόνος, παιδί μου, θα είναι το μεγαλύτερο αγαθό του μέλλοντος.»
Το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» είναι ένα υπέροχα αυθεντικό, απολαυστικό, αστείο και συγκινητικό βιβλίο. Ένα βιβλίο που μιλά για τον έρωτα και τα τερτίπια του και το πως αυτοπροσδιορίζεται καθένας από εμάς όταν βρεθεί στο «μάτι του κυκλώνα». Γιατί «Ο καθένας μας δικαιούται την μπόρα από τα σύννεφα που μάζεψε πάνω από το κεφάλι του από τις επιλογές του. Το θέμα είναι μετά να μη μείνει με τα βρεγμένα ρούχα». Σας το προτεί��ω με όλη μου την καρδιά!
Αρχές δεκαετίας του ΄80, στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και πιο συγκεκριμένα στη γειτονιά των Εξαρχείων -που έχει αρχίσει σιγά-σιγά να δημιουργεί το μύθο της- ζει κι εργάζεται η ηρωίδα του βιβλίου, το όνομα της οποίας δεν το μάθαμε ποτέ. Το μέλλον της είχε προδιαγραφεί ήδη από την οικογένειά της. Θα σπουδάσει καθηγήτρια, θα μπει στο δημόσιο, θα παντρευτεί, θα κάνει οικογένεια. Με αυτή ακριβώς τη σειρά. Η οικογένεια όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί η ίδια η ηρωίδα μας έχει αλλιώς οραματιστεί τη ζωή της. Πως αλλιώς ούτε και η ίδια ξέρει ακόμα, πάντως αλλιώς. Όταν στον δρόμο της συναντάει το Βασίλη, ένα κούκλο ιδεολόγο από μεγάλο τζάκι, η κοπέλα τρώει μεγάλη καψούρα και κόλλημα μαζί του. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, οι δυο νέοι θα μπλεχτούν σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι, όπου μεταξύ επαναστάσεων, μολότοφ και καπνογόνων, αλλάζουν θέση στο χορό. Όταν έρχεται η μια, φεύγει ο άλλος και το αντίστροφο. Ο Βασίλης τη θαυμάζει γιατί τη θεωρεί ανεξάρτητη και απαγκιστρωμένη από τα «πρέπει» και τις κοινωνικές επιταγές κι εκείνη αναγκαστικά υιοθετεί ένα ρόλο που δεν της ταιριάζει. Γιατί η ηρωίδα μας είναι ένα απλό καθημερινό κορίτσι. Που ερωτεύτηκε, αγάπησε, ζήλεψε, πόνεσε κι εν τέλει μεγάλωσε...
«Γι’ αυτό πονάνε οι έρωτες πιο πολύ απ’ όλα, γιατί ακουμπάνε καμιά φορά σε βαθιά ανείπωτη πληγή, που προς στιγμήν μπορεί να τη γλυκάνει, να την επουλώσει ή να την ξύσει σε βάθος μέχρι να βγάλει αίμα. Γι’ αυτό ο έρωτας μπορεί να σε κάνει να νιώσεις από βασιλιάς μέχρι ζητιάνος.»
Μη γελιέστε και η ιστορία που πραγματεύεται στο πρώτο της μυθιστόρημα η Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν είναι ένα απλό λαβ σ(τ)όρι. Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Ένα road trip από τα χρόνια της αθωότητας προς τα χρόνια των υποχρεώσεων και των βασάνων. Μοιάζει να είναι αυτοβιογραφική η ιστορία και θα μπορούσε να είναι αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα, εάν το καλοσκεφτεί κανείς, η ηρωίδα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα από εμάς. Θα μπορούσε το όνομα οποιασδήποτε γυναίκας να τυπωθεί στις σελίδες του βιβλίου, αντί να χαθεί στην ανωνυμία. Η συγγραφέας δεν παραθέτει μια σειρά προσωπικών εμπειριών, δε γράφει ένα ημερολόγιο βιωμάτων. Αντίθετα, αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή, καταγράφει το πνεύμα που διακατείχε τους ανθρώπους τότε και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτοί ζούσαν και δραστηριοποιούνταν. Είναι ένα αφιέρωμα στη γυναίκα που καψουρεύτηκε και κυνήγησε τη δική της Χίμαιρα, το δικό της αδιέξοδο έρωτα, το δικό της Βασίλη.
«Και ο έρωτας είναι παιχνίδι;
Όλη η ζωή είναι παιχνίδι.
Και ποιος κερδίζει;
Αυτός που καταφέρνει να μη νοιάζεται για τη νίκη, αλλά για τη χαρά του παιχνιδιού. Μόνο τότε θα ζήσεις τον έρωτα από το βάθρο που ονειρεύεσαι. Χωρίς πόνο και στερητικά σύνδρομα.»
Πάντα μου άρεσε η Δήμητρα Παπαδοπούλου σαν πένα. Έχω απολαύσει πολλά θεατρικά της έργα αλλά και τους τηλεοπτικούς «Απαράδεκτους», μια σειρά που ακόμη και σήμερα τη βλέπω με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα και μια εξαιρετική δημιουργός. Με το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το αστείρευτο ταλέντο της. Η γραφή της όπως πάντα κοφτερή, στακάτη κι άμεση, χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, λέει αυτό που θέλει να πει καθαρά και ξάστερα. Το δυνατότερο όπλο στην φαρέτρα της το ποιοτικό κι αιχμηρό χιούμορ. Χιούμορ που σπάει κόκκαλα! Και μπορεί το βιβλίο της να αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο του παρελθόντος, το βιβλίο της είναι μια επένδυση στο μέλλον. Γιατί πάντα θα υπάρχουν «ηρωίδες» και πάντα θα υπάρχουν «Βασίληδες».
«Ο χρόνος είναι η μοναδική μας πραγματική περιουσία, παιδί μου. Εμείς αποφασίζουμε πότε και πώς θα τον ξοδέψουμε. Κανείς ποτέ δεν ξέρει αν είναι πλούσιος ή φτωχός, γιατί κανείς δεν ξέρει πότε λήγει οριστικά ο χρόνος του. Ο χρόνος, παιδί μου, θα είναι το μεγαλύτερο αγαθό του μέλλοντος.»
Το «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου» είναι ένα υπέροχα αυθεντικό, απολαυστικό, αστείο και συγκινητικό βιβλίο. Ένα βιβλίο που μιλά για τον έρωτα και τα τερτίπια του και το πως αυτοπροσδιορίζεται καθένας από εμάς όταν βρεθεί στο «μάτι του κυκλώνα». Γιατί «Ο καθένας μας δικαιούται την μπόρα από τα σύννεφα που μάζεψε πάνω από το κεφάλι του από τις επιλογές του. Το θέμα είναι μετά να μη μείνει με τα βρεγμένα ρούχα». Σας το προτεί��ω με όλη μου την καρδιά!
August 18, 2023
Από τα βιβλία που τα καταβροχθίζεις. Ο,τι πρέπει για καλοκαίρι! Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν έχουν συμβεί τα περισσότερα απ' όσα περιγράφει στην πραγματικότητα. Οι ήρωες της είναι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες κι άκρως αληθινοί. Τα περιστατικά κυλούν αβίαστα, και οι εμβόλιμες φιλοσοφικές αναζητήσεις απογειώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Της συγχωρώ και τη βωμολοχία και τις στερεότυπες φωνές, το αναφέρει κι η ίδια μάλιστα σε μια δόση αυτοκριτικής ένα κεφάλαιο πριν το τέλος, μιας και όλα λειτουργούν ώστε να νιώσει ο αναγνώστης μέρος αυτής της κουλ παρέας.
November 17, 2023
Δεν καταλαβαίνω γιατί ολοι πρέπει να δηλώνουν συγγραφείς....
Ένα από τα χειρότερα βιβλία που με βρήκαν φέτος.
Τρικυμία στο μυαλό έχει η συγγραφέας και αγοραίο λόγο η γραφή.
Γιατί πρέπει να με αφορά;
Ένα από τα χειρότερα βιβλία που με βρήκαν φέτος.
Τρικυμία στο μυαλό έχει η συγγραφέας και αγοραίο λόγο η γραφή.
Γιατί πρέπει να με αφορά;
August 4, 2022
Το περίμενα πώς και πώς καθώς μου αρέσει πολύ η Δήμητρα Παπαδοπούλου σαν ύφος, μυαλό και χιούμορ. Αρκετά καλό βιβλίο αλλά κάπως «μπερδεμένο» ως προς το ύφος και την ταυτότητα. Κάποια σημεία πλατιάζουν αλλά γενικά διαβάζεται ευχάριστα. 3,5/5
July 15, 2022
Λιγο το σνόμπαρα αρχικά , όμως βρήκα μέσα έξυπνα και πίκρα αστεία, γλυκόπικρες αλήθειες και μια εποχή τόσο γνώριμη , εκείνη την εποχή της δίκης μου εφηβείας. Το αγάπησα.
January 19, 2025
Το χιούμορ της Δήμητρας Παπαδοπούλου είναι γνωστό. Κι ενώ αναρωτιόμουν πώς ακριβώς θα μεταφραζόταν σε ένα βιβλίο, τελικά οι οποίες αμφιβολίες μου σκόρπισαν από τις πρώτες σελίδες. Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που έχει την ιδιότητα να είναι ταυτόχρονα ανάλαφρο και βαθιά φιλοσοφημένο. Άλλες φορές θα γελάσεις δυνατά και άλλες θα βουρκώσεις, ενώ παράλληλα θα βιώσεις τη νοσταλγία μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σημειώσει κάπου ατάκες που διαβάζει σε ένα βιβλίο, είτε αστείες είτε συγκλονιστικά ψαγμένες και αφυπνιστικές.
Μπορεί να μην ταυτιστείς απόλυτα με τη ζωή της ανώνυμης ηρωίδας του βιβλίου -το οποίο δεν ξέρω σε ποιον βαθμό περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία- αλλά σίγουρα θα αναγνωρίσεις στις αναζητήσεις και τις ανησυχίες της πολλές από τις δικές σου.
Μπορεί να μην ταυτιστείς απόλυτα με τη ζωή της ανώνυμης ηρωίδας του βιβλίου -το οποίο δεν ξέρω σε ποιον βαθμό περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία- αλλά σίγουρα θα αναγνωρίσεις στις αναζητήσεις και τις ανησυχίες της πολλές από τις δικές σου.
July 20, 2022
Συγκλό all the way.
September 4, 2022
Για παραλία είναι μια χαρά. Μια ιστορία χαλαρή. Νομίζω το καλύτερο κομμάτι ήταν από την 323 σελίδα και μετά. 2/5 αστεράκια
January 21, 2023
Τι ευχάριστη έκπληξη!
July 23, 2022
Γραμμένο με αμεσότητα και βιτριολικό χιούμορ, το βιβλίο σε ταξιδεύει σ' εκείνα τα οργισμένα νιάτα που έβρισκαν καταφύγιο σε μπαρ, σε διαδηλώσεις και καταλήψεις πανεπιστημίων στα Εξάρχεια. Η ηρωίδα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε εικοσάχρονη που, μπουχτισμένη από τα πρέπει της οικογένειας και τα κατεστημένα της κοινωνίας, αποφασίζει να δουλέψει στη νύχτα, να παρατήσει τη σχολή της και κυρίως να βιώσει τον έρωτα στο έπακρο. Δυστυχώς αυτός ο έρωτας - που αποτελεί και τον πυρήνα του βιβλίου - δεν είναι άλλος από το εμμονικό κόλλημα με το κλασικό bad boy. Ο Βασίλης: πανέμορφος και αμετανόητος player που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, απατάει τη μόνιμη σχέση του και μητέρα του παιδιού του, νιώθει κάτι διαφορετικό με την πρωταγωνίστρια αλλά και πάλι, πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να δεσμευτεί και την παρατάει διαρκώς στα κρύα του λουτρού. Για μένα αυτό ήταν το βασικό μείον του βιβλίου, το γεγονός ότι ξεδιπλώθηκε σε τόσες σελίδες ένα μονόπλευρο ειδύλλιο που είχε σαν αποτέλεσμα να πληγωθούν άνθρωποι που δεν το άξιζαν πραγματικά (βλ. Άγγελος). Και το τέλος θυμίζει λίγο την εκατοστή ευκαιρία για κάτι που προφανώς δεν μπορεί να αλλάξει, σαν αυτή που έδωσε η Carrie στον αγαπητό Μr Big, κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι: τόση διαδρομή για να κάνει ξανά τα ίδια λάθη, για να ξαναπληγωθεί; Ενώ η ειλικρίνεια ξεχειλίζει και όπως είπα απόλαυσα την αμεσότητα στη γραφή, δίνεται στο μοτίβο της προβληματικής σχέσης περισσότερη βαρύτητα απ' όσο θα προτιμούσα και στο τέλος όντως έμεινα μ' ένα μεγάλο ερωτηματικό: τελικά η πρωταγωνίστρια απόλαυσε το παιχνίδι του έρωτα; Ή δεν το αντιμετώπισε ποτέ ως τέτοιο αλλά ως κάτι πολύ βαρύτερο και ζωτικό για την ύπαρξη;
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 15, 2022
Ένα ειλικρινές βιβλίο για τον έρωτα, την ανθρώπινη μοναξιά και τις αναγκαίες αγωνίες και τον πόνο που πρέπει να βιώσουμε για να γίνουμε αυτοί που είμαστε, όπως λέει ο Νίτσε.
June 27, 2023
Το λάτρεψα. Είναι λες και έχεις κάτσει με μία κολλήτη που έχει κατεβάσει μερικά παραπάνω ποτά και σου εξιστορεί την ιστορία της ζώης της. Αστεία, μελαγχολική και νοσταλγική.
November 18, 2022
ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη
Για να είμαι ειλικρινής, όταν έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και αποφάσισα να το διαβάσω, ήμουν αρκετά δύσπιστη. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά. Η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου πραγματικά με συνεπήρε, κι αυτό γιατί είναι γεμάτο αλήθειες κι αναφέρεται σε μια εποχή που κάποιοι από μας νοσταλγούμε, ενώ κάποιοι άλλοι θυμόμαστε με πόνο. Όλα τα βιώναμε με μεγαλύτερη ένταση και όλα ήσαν πολύ πιο ξεκάθαρα.
Μπορεί να είναι πολλές διαφορετικές ιστορίες δεμένες σε μια, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνικά πλεγμένες μεταξύ τους, που τελικά έχουν την απόλυτη συνοχή της μιας. Ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει ένα δικό του κομμάτι, ίσως και περισσότερα, μέσα σε αυτή την αφήγηση. Εγώ πάντως βρήκα το δικό μου.
Η ιστορία αρχίζει να εκτυλίσσεται στην πρωτεύουσα την εποχή της Αντιπολίτευσης. Μια γενιά παιδιών που βρίσκονται στο τέλος της εφηβείας, φοιτητές και σπουδαστές πλέον κάποιων σχολών, με την αυστηρή καθοδήγηση από τους γονείς τους, να σπουδάσουν, να γίνουν κάποιοι, να αποκατασταθούν μετά επαγγελματικά στο δημόσιο, με τη βοήθεια από κάποιο «μέσον» ή όχι. Οι γονείς δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν στα παιδιά τους τη δική τους εικόνα ενός «πετυχημένου» μέσου Έλληνα.
Τα παιδιά όμως αυτά βιώνουν τη δική τους επανάσταση, αντιδρούν σε ό,τι αισθάνονται πως περιορίζει την ελευθερία τους, εκφράζει το κατεστημένο, το λεγόμενο «σύστημα» και το εκφράζουν όπως και όσο καλύτερα μπορούν. Πολιτικοποιούνται, συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, μπλέκουν σε συμπλοκές, συγκρούονται με την αστυνομία, κάνουν καταλήψεις και εν μέσω αυτών, η γειτονιά τον Εξαρχείων κρατά μια εξέχουσα θέση στις συναντήσεις τους.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, …. εμφανίζεται Ο Έρωτας, ο ένας και μοναδικός, η κινητήρια δύναμη της ζωής. Αυτός που μας σημαδεύει όλους ανεξίτηλα και ουσιαστικά δεν τον ξεπερνάμε ποτέ. Κάποιοι όμως τον ερμηνεύουν σα�� ένα παιχνίδι, για να του δώσουν μια πιο ανάλαφρη σημασία. Αυτό άραγε, για να αποφύγουν τις ευθύνες μιας σοβαρής συναισθηματικής εμπλοκής; Ή μήπως όντως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι;
Μένει σε σας να το ανακαλύψετε! Αφεθείτε να σας παρασύρει η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου και δεν θα χάσετε!
Για να είμαι ειλικρινής, όταν έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και αποφάσισα να το διαβάσω, ήμουν αρκετά δύσπιστη. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά. Η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου πραγματικά με συνεπήρε, κι αυτό γιατί είναι γεμάτο αλήθειες κι αναφέρεται σε μια εποχή που κάποιοι από μας νοσταλγούμε, ενώ κάποιοι άλλοι θυμόμαστε με πόνο. Όλα τα βιώναμε με μεγαλύτερη ένταση και όλα ήσαν πολύ πιο ξεκάθαρα.
Μπορεί να είναι πολλές διαφορετικές ιστορίες δεμένες σε μια, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνικά πλεγμένες μεταξύ τους, που τελικά έχουν την απόλυτη συνοχή της μιας. Ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει ένα δικό του κομμάτι, ίσως και περισσότερα, μέσα σε αυτή την αφήγηση. Εγώ πάντως βρήκα το δικό μου.
Η ιστορία αρχίζει να εκτυλίσσεται στην πρωτεύουσα την εποχή της Αντιπολίτευσης. Μια γενιά παιδιών που βρίσκονται στο τέλος της εφηβείας, φοιτητές και σπουδαστές πλέον κάποιων σχολών, με την αυστηρή καθοδήγηση από τους γονείς τους, να σπουδάσουν, να γίνουν κάποιοι, να αποκατασταθούν μετά επαγγελματικά στο δημόσιο, με τη βοήθεια από κάποιο «μέσον» ή όχι. Οι γονείς δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν στα παιδιά τους τη δική τους εικόνα ενός «πετυχημένου» μέσου Έλληνα.
Τα παιδιά όμως αυτά βιώνουν τη δική τους επανάσταση, αντιδρούν σε ό,τι αισθάνονται πως περιορίζει την ελευθερία τους, εκφράζει το κατεστημένο, το λεγόμενο «σύστημα» και το εκφράζουν όπως και όσο καλύτερα μπορούν. Πολιτικοποιούνται, συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, μπλέκουν σε συμπλοκές, συγκρούονται με την αστυνομία, κάνουν καταλήψεις και εν μέσω αυτών, η γειτονιά τον Εξαρχείων κρατά μια εξέχουσα θέση στις συναντήσεις τους.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, …. εμφανίζεται Ο Έρωτας, ο ένας και μοναδικός, η κινητήρια δύναμη της ζωής. Αυτός που μας σημαδεύει όλους ανεξίτηλα και ουσιαστικά δεν τον ξεπερνάμε ποτέ. Κάποιοι όμως τον ερμηνεύουν σα�� ένα παιχνίδι, για να του δώσουν μια πιο ανάλαφρη σημασία. Αυτό άραγε, για να αποφύγουν τις ευθύνες μιας σοβαρής συναισθηματικής εμπλοκής; Ή μήπως όντως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι;
Μένει σε σας να το ανακαλύψετε! Αφεθείτε να σας παρασύρει η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου και δεν θα χάσετε!
January 6, 2023
Δήμητρα Παπαδοπούλου και "ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου", ένα βιβλίο με κεντρικό θέμα τον έρωτα. Είπατε τετριμμένο θέμα; Ε και! Το παν είναι πως αυτό παρουσιάζεται και η συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο μοιάζει να έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.
Το σκηνικό στημένο στη δεκαετία του 80, στην πόλη της Αθήνας και ιδιαίτερα τα Εξάρχεια. Φοιτητές, παρέες, ιδεολογίες,ΜΑΤ, αγώνες, γνωριμίες, όλα μοιάζουν να τραβάνε έναν δικό τους δρόμο, να αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους, να τους σπρώχνει μακριά από τον έρωτα. Κι όμως αυτός είναι εκεί, πίσω από κάθε λέξη, κάθε βλέμμα, κάθε δήθεν τυχαία κίνηση. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, άμεση, προσφέρει ταύτιση με την ηρωίδα. Γλώσσα απλή, πέφτει και κανένα μπινελίκι, που βοηθάει την ιστορία να ρέει. Χιούμορ διάσπαρτο, σήμα κατατεθέν της Παπαδοπούλου, που συμπληρώνει υπέροχα το κείμενο. Το βιβλίο δεν θα το χαρακτήριζα χιουμοριστικο, κάθε άλλο μάλιστα. Είναι βαθιά εξομολογητικο, ανθρώπινο,που ψάχνει διαρκώς τις πτυχές ενός ανθρώπου ο οποίος παλεύει να βρει τον εαυτό του και ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτός από τον άνθρωπο που έχει εξιδανικεύσει. Παράλληλα αναμοχλεύει τις αιτίες, τα άτιμα γιατί που ο άνθρωπος φορτώνεται από την οικογένεια ή τις κοινωνικές συμβάσεις που πρέπει να υπηρετήσει. Μια σειρά από πρέπει που δεν βοηθάνε σχεδόν ποτέ...
Η κατακλείδα αποθεώνει το λόγο για τον οποίον γίνονται όλα. Για το ταξίδι... Γιατί ο έρωτας είναι όντως παιχνίδι, ένα παιχνίδι που για να έχεις μια ελπίδα νίκης, επιβάλλεται να παίξεις μέχρι τέλους. Και νικητή δεν σε βγάζει το τέλος της παρτίδας, ίσως τέτοιο να μην υπάρχει, αλλά η διαδικασία. Τα πάνω και τα κάτω, οι μικρές αποθεωσεις και οι απόλυτες καταστροφές. Τα ιδανικά πρότυπα και η στεγνή πραγματικότητα. Ένα βιβλίο που καταφέρνει να τυλίξει ζεστά τον αναγνώστη με οικειότητα κι ευαισθησία.
Το σκηνικό στημένο στη δεκαετία του 80, στην πόλη της Αθήνας και ιδιαίτερα τα Εξάρχεια. Φοιτητές, παρέες, ιδεολογίες,ΜΑΤ, αγώνες, γνωριμίες, όλα μοιάζουν να τραβάνε έναν δικό τους δρόμο, να αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους, να τους σπρώχνει μακριά από τον έρωτα. Κι όμως αυτός είναι εκεί, πίσω από κάθε λέξη, κάθε βλέμμα, κάθε δήθεν τυχαία κίνηση. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, άμεση, προσφέρει ταύτιση με την ηρωίδα. Γλώσσα απλή, πέφτει και κανένα μπινελίκι, που βοηθάει την ιστορία να ρέει. Χιούμορ διάσπαρτο, σήμα κατατεθέν της Παπαδοπούλου, που συμπληρώνει υπέροχα το κείμενο. Το βιβλίο δεν θα το χαρακτήριζα χιουμοριστικο, κάθε άλλο μάλιστα. Είναι βαθιά εξομολογητικο, ανθρώπινο,που ψάχνει διαρκώς τις πτυχές ενός ανθρώπου ο οποίος παλεύει να βρει τον εαυτό του και ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτός από τον άνθρωπο που έχει εξιδανικεύσει. Παράλληλα αναμοχλεύει τις αιτίες, τα άτιμα γιατί που ο άνθρωπος φορτώνεται από την οικογένεια ή τις κοινωνικές συμβάσεις που πρέπει να υπηρετήσει. Μια σειρά από πρέπει που δεν βοηθάνε σχεδόν ποτέ...
Η κατακλείδα αποθεώνει το λόγο για τον οποίον γίνονται όλα. Για το ταξίδι... Γιατί ο έρωτας είναι όντως παιχνίδι, ένα παιχνίδι που για να έχεις μια ελπίδα νίκης, επιβάλλεται να παίξεις μέχρι τέλους. Και νικητή δεν σε βγάζει το τέλος της παρτίδας, ίσως τέτοιο να μην υπάρχει, αλλά η διαδικασία. Τα πάνω και τα κάτω, οι μικρές αποθεωσεις και οι απόλυτες καταστροφές. Τα ιδανικά πρότυπα και η στεγνή πραγματικότητα. Ένα βιβλίο που καταφέρνει να τυλίξει ζεστά τον αναγνώστη με οικειότητα κι ευαισθησία.
January 13, 2023
Είχα καταναλώσει, όπως πολλοί άνθρωποι, διάφορα τηλεοπτικά σενάρια της συγγραφέως και είχα απολαύσει το χιούμορ της και την εξυπνάδα της.Είχα παρακολουθήσει συνεντεύξεις της και πάντα μου άρεσε ο τρόπος που σκέφτεται και εκφράζεται, γι'αυτό και θεώρησα πως το πρώτο της βιβλίο θα είναι κάτι που θα μου κρατήσει το ενδιαφέρον.Πράγματι, μου το κράτησε, το βιβλίο είναι page-turner, ειδικά αν ταυτίζεσαι με την αφιέρωσή της στις πρώτες σελίδες, "αυτούς που δεν ξέρουν τι να κάνουν το χρόνο τους και τον σπαταλάνε σε έρωτες".Δεν κάνω spoilers ως προς την πλοκή,αφαίρεσα ένα αστέρι επειδή σε μερικά σημεία ένιωθα σαν να βάζει τη "λέξη που πήρε ένα δευτερόλεπτο για να τη σκεφτώ" και she is better than that.Πιθανότατα ήταν στοχευμένο από τις εκδόσεις με εμπορική λογική και από την ίδια επίτηδες εκλαϊκευμένο ώστε να την εκφράζει πολιτικά(βάσει βιβλίου πάντα).Τη διαφορά του liked it με το really liked it την έκανε το φινάλε.Η τελευταία πρόταση μου έκανε λίγο το μυαλό κιμά,οπότε δεν με ξετρέλανε αυτό το συναίσθημα.
Κατά τα άλλα γέλασα μόνη μου δυνατά σε ΠΑΡΑ πολλά σημεία, κάτι που δεν μου συμβαίνει και τόσο συχνά με βιβλία (παρά μόνο με οπτικοακουστικό υλικό).Που σημαίνει ότι είναι εξαιρετική storyteller,σαν να τους ακούς ολοζώντανα με τη φωνή τους,λες και έκανε stand up comedy μέσα από μυθιστορηματική πλοκή.Και φυσικά τα "πετούσε" εκεί που δεν το περιμένεις.Υπογραμμίζει τη σημασία της φιλίας, περνάει ένα χεράκι από πολιτική,ψυχολογία,φιλοσοφία,φεμινισμό,το βρήκα αρκετά επίκαιρο,παρότι ξεκινάει την αφήγηση πολύ πριν το σήμερα.
Στηρίζω γυναίκες συγγραφείς γι'αυτό και γράφω την κριτική, κάτι που επίσης δε συνηθίζω.
Να το διαβάσετε, για να πάρει τα πάνω της να γράψει κι άλλα.
Κατά τα άλλα γέλασα μόνη μου δυνατά σε ΠΑΡΑ πολλά σημεία, κάτι που δεν μου συμβαίνει και τόσο συχνά με βιβλία (παρά μόνο με οπτικοακουστικό υλικό).Που σημαίνει ότι είναι εξαιρετική storyteller,σαν να τους ακούς ολοζώντανα με τη φωνή τους,λες και έκανε stand up comedy μέσα από μυθιστορηματική πλοκή.Και φυσικά τα "πετούσε" εκεί που δεν το περιμένεις.Υπογραμμίζει τη σημασία της φιλίας, περνάει ένα χεράκι από πολιτική,ψυχολογία,φιλοσοφία,φεμινισμό,το βρήκα αρκετά επίκαιρο,παρότι ξεκινάει την αφήγηση πολύ πριν το σήμερα.
Στηρίζω γυναίκες συγγραφείς γι'αυτό και γράφω την κριτική, κάτι που επίσης δε συνηθίζω.
Να το διαβάσετε, για να πάρει τα πάνω της να γράψει κι άλλα.
June 26, 2022
Το τελείωσα σε λιγότερο από 24 ώρες (νύσταξα κάπου στις 4 το βράδυ, ή το πρωί, δεν έχει σημασία).
Το περίμενα ότι μάλλον θα μου αρέσει, έχοντας δει δείγματα γραφής της Δήμητρας στο θέατρο και την τηλεόραση ανά τα χρόνια.
Αυτό που δεν περίμενα σε τέτοιο βαθμό ήταν η ταύτιση με την ηρωίδα.
Οχι επειδή οι έρωτες δεν είναι όλοι όμοιοι, ή επειδή οι εμπειρίες του καθενός διαφέρουν, αλλά επειδή ένιωθα πως είχα τη Δήμητρα απέναντί μου, σ ένα καναπέ, και μου λεγε μια ιστορία. Με την οικειότητα παλιών φίλων, που δεν έχει σημασία πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία συνάντηση, είναι λες και ο χώρος και ο χρόνος παύουν να υπάρχουν και οι ψυχές επικοινωνούν σαν να μην είχαν χαθεί ποτέ.
Τι κι αν δεν έζησα τα Εξάρχεια τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τι κι αν για μένα δεν υπήρξε ποτέ Βασίλης, το νόημα είναι μεγαλύτερο, βαθύτερο.
Είναι το "τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, γαμωτο;" κι ας κοντεύεις σκονταφτοντας στη μέση ηλικία.
Είναι καφέδες και ποτά και φαγητά με φίλους και φίλες στα νιάτα μας, είναι εξομολογησεις στη βροχή, ή κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, κάτω απ την Ακρόπολη ή σε κάποιο νησί.
Η νοσταλγία μας φέρνει πιο κοντά στη μοναδική μας πατρίδα, στα νεανικά μας χρόνια.
Άξιο το πρώτο μυθιστόρημα, Καλοτάξιδο και με την ευχή να είναι το πρώτο από πολλά!
Το περίμενα ότι μάλλον θα μου αρέσει, έχοντας δει δείγματα γραφής της Δήμητρας στο θέατρο και την τηλεόραση ανά τα χρόνια.
Αυτό που δεν περίμενα σε τέτοιο βαθμό ήταν η ταύτιση με την ηρωίδα.
Οχι επειδή οι έρωτες δεν είναι όλοι όμοιοι, ή επειδή οι εμπειρίες του καθενός διαφέρουν, αλλά επειδή ένιωθα πως είχα τη Δήμητρα απέναντί μου, σ ένα καναπέ, και μου λεγε μια ιστορία. Με την οικειότητα παλιών φίλων, που δεν έχει σημασία πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία συνάντηση, είναι λες και ο χώρος και ο χρόνος παύουν να υπάρχουν και οι ψυχές επικοινωνούν σαν να μην είχαν χαθεί ποτέ.
Τι κι αν δεν έζησα τα Εξάρχεια τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τι κι αν για μένα δεν υπήρξε ποτέ Βασίλης, το νόημα είναι μεγαλύτερο, βαθύτερο.
Είναι το "τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, γαμωτο;" κι ας κοντεύεις σκονταφτοντας στη μέση ηλικία.
Είναι καφέδες και ποτά και φαγητά με φίλους και φίλες στα νιάτα μας, είναι εξομολογησεις στη βροχή, ή κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, κάτω απ την Ακρόπολη ή σε κάποιο νησί.
Η νοσταλγία μας φέρνει πιο κοντά στη μοναδική μας πατρίδα, στα νεανικά μας χρόνια.
Άξιο το πρώτο μυθιστόρημα, Καλοτάξιδο και με την ευχή να είναι το πρώτο από πολλά!
July 8, 2022
Καλό ήταν δηλαδή κρατούσε το ενδιαφέρον χωρίς να έχει και πολύ σασπένς εκτός του «θα έχει χαππυ εντινγκ το λαβ στορυ η τζάμπα τα τόσα ντεζαβου;»
Αν περιμένεις χιούμορ επειδή η συγγραφέας είναι κωμικη ευφυΐα (έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον), θα απογοητευτείς λιγάκι γιατί νοσταλγική τη λες, ακόμα και μελαγχολική τη λες, αλλά χιουμοριστική δεν τη λες ούτε την ιστορία αυτής της καψούρας (γιατί για τέτοιο πράγμα πρόκειται) ούτε το σκηνικό, ούτε τις ατάκες. Οι χαρακτήρες εκτός της κεντρικής ηρωίδας που ήταν πολύ καλά ανεπτυγμένη με πτυχές και όλα, ήταν λίγο καρικατούρες.Και τη παγίδα του Αρλεκίν που τόσο το ακυρώνει η τελευταία, καλώς, δεν την πολυαποφευγει -αλλά εντάξει δεν με ενοχλει αυτό.
Όπως είπα, ήταν ευχάριστο το βιβλίο, ήταν ευχάριστο και το στυλ γραφής, ήταν ψαγμένη η ψυχολογία της 18-22ρας και της πενηντάρης, γενικά το συστήνω απλά δεν θεωρω ότι ειναι απαραίτητα το βιβλίο της χρονιάς. Κάποια αποφθέγματα ήταν περιττά και ίσως κι επιτηδευμενα, και το τέλος, εννοώ η τελευταία πρόταση ήταν ζαβολιά. Ούτε αυτή χρειαζόταν δηλαδή καταλάβαμε κι απο το «αυτή η ιστορία δεν είναι αυτοβιογραφική» στο σημείωμα της συγγραφέως η της/έκδοτου. Μη μας το καρφώνεις στο κούτελο.
Αν περιμένεις χιούμορ επειδή η συγγραφέας είναι κωμικη ευφυΐα (έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον), θα απογοητευτείς λιγάκι γιατί νοσταλγική τη λες, ακόμα και μελαγχολική τη λες, αλλά χιουμοριστική δεν τη λες ούτε την ιστορία αυτής της καψούρας (γιατί για τέτοιο πράγμα πρόκειται) ούτε το σκηνικό, ούτε τις ατάκες. Οι χαρακτήρες εκτός της κεντρικής ηρωίδας που ήταν πολύ καλά ανεπτυγμένη με πτυχές και όλα, ήταν λίγο καρικατούρες.Και τη παγίδα του Αρλεκίν που τόσο το ακυρώνει η τελευταία, καλώς, δεν την πολυαποφευγει -αλλά εντάξει δεν με ενοχλει αυτό.
Όπως είπα, ήταν ευχάριστο το βιβλίο, ήταν ευχάριστο και το στυλ γραφής, ήταν ψαγμένη η ψυχολογία της 18-22ρας και της πενηντάρης, γενικά το συστήνω απλά δεν θεωρω ότι ειναι απαραίτητα το βιβλίο της χρονιάς. Κάποια αποφθέγματα ήταν περιττά και ίσως κι επιτηδευμενα, και το τέλος, εννοώ η τελευταία πρόταση ήταν ζαβολιά. Ούτε αυτή χρειαζόταν δηλαδή καταλάβαμε κι απο το «αυτή η ιστορία δεν είναι αυτοβιογραφική» στο σημείωμα της συγγραφέως η της/έκδοτου. Μη μας το καρφώνεις στο κούτελο.
September 18, 2022
Οι εντάσεις, οι απογοητεύσεις, το υπέρτατο τέλειο συναίσθημα του να ζεις έστω για στιγμές το “ταυτόχρονο” στον έρωτα, εκείνη η ώρα που υπάρχει το απόλυτο “κλείδωμα” των ψυχών, το βασανιστήριο του ανεκπλήρωτου πόθου και πόσα άλλα χαρακτηριστικά κύκλων σχέσεων, που άλλοτε κλείνουν γρήγορα, ενώ αλλοτε χρειάζονται μια ζωή, για να ολοκληρώσουν το ταξίδι των 360 μοιρών. Όλα εκείνα τα “Αχ!” τα δικά μου και των φίλων και φιλενάδων μου, για όλους εκείνους τους έρωτες που έληξαν άδοξα ή που δεν ξεκίνησαν ποτέ, που στο πέρασμα του χρόνου, βλέπεις τι άφησαν πίσω. Και τότε καταλαβαίνεις, ότι δεν υπάρχει χαμένος χρόνος, αλλά ο χρόνος που εσύ χρειάζεσαι, για να αλλάξεις σελίδα ή για να μείνεις στην ίδια, γιατί έτσι ζητά η καρδιά σου.
Έγραψα περισσότερα εδώ : https://bit.ly/3RRBakM
Έγραψα περισσότερα εδώ : https://bit.ly/3RRBakM
June 3, 2023
[...]Πειραματίστηκα εξοντωτικά με την εμφάνισή μου. Κατάλαβα κάτι. Η γυναίκα είναι επάγγελμα. Θέλει εργατοώρες. Άλλαξα διάφορες προσωπικότητες στιλιστικές. Έγινα άλλη κι αυτό με κούρασε, ασχέτως που τριπλασίασε τις κατακτήσεις. Γινόμαστε πολλά πρόσωπα λαχταρώντας πότε θα
γίνουμε ο εαυτός μας. Κι όταν συναντηθούμε μαζί του είναι τόσο όμορφος, καλύτερος από οποιονδήποτε γκόμενο, τόσο ανακουφιστικός, που θες να τον πάρεις αγκαλιά να μη σου φύγει ποτέ, αλλά… Αλλά πάντα σου γλιστράει και έρχεται το ανικανοποίητο να ζητήσει τον χώρο του.[... ]
γίνουμε ο εαυτός μας. Κι όταν συναντηθούμε μαζί του είναι τόσο όμορφος, καλύτερος από οποιονδήποτε γκόμενο, τόσο ανακουφιστικός, που θες να τον πάρεις αγκαλιά να μη σου φύγει ποτέ, αλλά… Αλλά πάντα σου γλιστράει και έρχεται το ανικανοποίητο να ζητήσει τον χώρο του.[... ]
June 11, 2022
Απολαυστικότατο. Καιρό είχα να γελάσω και συμπονέσω έτσι με βιβλίο. Υπέροχο, αυθεντικό και ευάλωτο. Για την πλάνη του έρωτα, την εξέλιξη που κάνουμε, τον άνθρωπο που κοιτάει με ερωτηματικά τη ζωή...την Αθήνα μέσα από τα μάτια της ηρωίδας στα τέλη της δεκαετία�� του 70, την παράνοια της σύγχρονης εποχής της εικόνας και των social media, αλλά και σκέψεις πάνω σε ένα πιθανά δυστοπικό μέλλον. Στο μεταξύ, το παιχνίδι του έρωτα, της ζωής, της αυτο-εκπλήρωσης.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 29, 2023
Το θέμα του έρωτα και της εξιστόρησης μιας αρκετά προβληματικής σχέσης δεν με κράτησε τόσο είναι η αλήθεια. Ίσως στα 20 να το θεωρούσα ευαγγέλιο. Το σκηνικό όμως της ιστορίας, τα Εξαρχεια των αρχών του 80, η προσωπική αναζητηση της ηρωίδας που διαπιστώνει -όπως πολλά παιδιά- ότι εγκλωβίστηκε σε σπουδές ακολουθώντας τις επιθυμίες των γονιών της, η απόδοση της ατμόσφαιρας και του κλίματος της εποχής, νομίζω ήταν πετυχημένα.
August 13, 2023
Ενα πολύ καλό βιβλίο για το καλοκαίρι μου. Με ταξίδεψε πίσω στα δικά μου φοιτητικά χρόνια με έκανε να ψάξω πράγματα που δεν ήξερα και να μεταφέρω σε μια εποχή και περιοχή (τα εξαρχεια) για την οποία ξέρω πολύ λίγα. Μέσα στην αφήγηση υπάρχει πολύ ουσιαστικό κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο κατι που ταιριαζει στην Δημητρα Παπαδοπουλου.
Σε μια τελικη καλυτερα να διαβασετε αυτο παρα τις μαλακ!ες της Emily Henry! Γιατι ολες ειχαμε ενα Βασιλη!
Σε μια τελικη καλυτερα να διαβασετε αυτο παρα τις μαλακ!ες της Emily Henry! Γιατι ολες ειχαμε ενα Βασιλη!
February 1, 2023
Σαν θαυμάστρια της κυρίας Παπαδοπούλου θέλησα να διαβάσω αυτό το βιβλίο και παρότι έχει θεματικά ένα από τα πράγματα που μισώ (το να απατήσεις κάποιον)είχε μεγάλες προοπτικές.Η πρόζα της κυρίας Παπαδοπούλου θυμίζει τα άλλα έργα της αλλά είναι ανάσα στα ελληνικά βιβλία τα οποία κατά βάση θυμίζουν πάρα πολύ το ένα το άλλο.Για πρώτη προσπάθεια είναι μια πάρα πολύ καλή αρχή.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 30, 2023
Ένα ευχάριστο βιβλίο.. Σε ταξιδεύει σε μια εποχή που όσοι είχαν προλάβει, αναπολούν με μια γλύκα... και όλες κάποια στιγμή πετύχαμε κι έναν "Βασίλη" στη ζωή μας..Η ιστορία μου άρεσε και με κράτησε, λίγο το τέλος.. δεν ξέρω... θα προτιμούσα να τρέξει και λίγο αυτός για ανατροπή.. Συμπαθητικό και διαβάζετε εύκολα, με πολλές αλήθειες..
Displaying 1 - 30 of 47 reviews