De kwestie van de grilligheid van de verloren tijd

by Rune Christiansen

Een paar maanden na de dood van haar moeder reist Norma naar haar vader, Torsten, die zich in een oud zomerhuis op een eiland heeft gevestigd. Torsten en haar moeder gingen uit elkaar toen Norma halverwege de twintig was. Nu staat Norma zelf op het punt te scheiden. Al op de veerboot lijken de dingen voor Norma op een nieuwe manier te verschijnen, en terwijl ze bij de veerhaven staat te wachten tot haar vader haar oppikt, ziet ze iets vreemds op een heuvelrug: het silhouet van een ruiter op een paard onder een verwrongen boom.
Misschien is het Norma zelf die haar omgeving transformeert in mysteries. Of is er echt iets mysterieus aan de hand op het eiland? Het is zeker vreemd dat een onbekende vrouw midden in de nacht haar vader bezoekt.
In haar constante strijd om zichzelf te begrijpen en hoe het leven voor haar is verlopen, onderzoekt Norma elk incident alsof het een teken is. Er zijn duidelijke aanwijzingen dat Torsten en haar moeder een geheim hadden waar Norma nooit weet van had. En nu haar moeder er niet meer is, is Torsten de enige die haar een antwoord kan geven – tenzij de oplossing er al is, in haarzelf?
In een ongewoon rijk en liefdevol proza heeft Rune Christiansen met De kwestie van de grilligheid van de verloren tijd een prachtig verhaal geschreven over een vrouw die constant op zoek is naar onafhankelijkheid en vrijheid.

166 pages, Paperback

First published October 1, 2021

About the author

Rune Christiansen (f. 1963) ble en sentral og innflytelsesrik litterat allerede med debuten Hvor toget forlater havet i 1986. Han har utgitt tolv diktsamlinger samtidig som han har utviklet et stadig mer markant og bemerkelsesverdig prosaforfatterskap, med romaner som Krysantemum (2009), Ensomheten i Lydia Ernemans liv (2014), Fanny og mysteriet i den sørgende skogen (2017) og Saken med den tapte tidens innfall (2021).

Christiansen er blitt tildelt en rekke priser, bl.a. Dobloug-prisen, Brageprisen og Gyldendalprisen. Han har gjendiktet poeter som Frank Kuppner, Alain Bosquet og Edmond Jabés, og er redaktør for Forlaget Oktobers gjendiktningsserie for samtidspoesi.

I 2019 mottok Christiansen den prestisjefylte franske utmerkelsen Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres.

Reviews

[Ka Vee · Rating 3 out of 5]

4* voor de prachtige taal !
Slechts 3* omdat ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk gelezen heb.
Ik heb het gevoel verdwaald te zijn in een sprookjesachtig, onheilspellend bos...

[Karin Baele · Rating 3 out of 5]

Na 'De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman' kwam deze roman van Rune Christiansen met gemengde gevoelens binnen. Prachtig geschreven weer, mooie sfeerschepping. Maar na 45 pagina's ben ik het lezen herbegonnen, ik had het gevoel één en ander gemist te hebben. Toch niet, ook na het bedachtzaam sluiten van het boek bleef het gevoel dat ik er te snel doorheen gegaan ben. Alsof je een vreemde stad wou verkennen maar te vroeg terug naar huis geroepen werd.
Misschien zou het helpen erover te praten met mede-lezers, hoe zat dat nu met die paarden bv...

[Herman · Rating 4 out of 5]

****1/2

[Ief Stuyvaert · Rating 1 out of 5]

Suggestie ter Inkorting van de Titel:

'Verloren Tijd'.

[Tessa Kerre · Rating 4 out of 5]

Ik hou van de meeslepende zachtheid en weinig verhullende mysteriositeit van dit boek. Het is het tweede boek dat ik lees van deze Noorse auteur - een tip van Bart Moeyaert, en ik ben grote liefhebber van hoe hij schrijft.

[Marianne Barron · Rating 5 out of 5]

En kvinnes søken etter - seg selv? - en retning? -en mening? -hva familie og kjærlighet betyr? -tilhørighet og/eller frihet? Så fin - Christiansen-fin :)

[Anki · Rating 4 out of 5]

Sårt og fint om lengsel

[Il-la · Rating 5 out of 5]

‘Het geluid van het gas dat werd aangestoken, een geluid uit haar kindertijd, zoals het ruisen van de zee daar ver beneden aan de voet van de rotshelling. Die twee verschillende geluiden die elkaar niet uitwisten… het gas van de aansteker dat dichtbij vlam vatte, het ruisen van de zee in de verte. En het geluk, het geluk dat totaal onverwacht in haar oplaaide, bracht haar van haar stuk. Ze zag de dingen om haar heen en raakte in de war, het was alsof ze ervan afgesneden was, alsof ze geen deel uitmaakte van hun werkelijkheid.’

‘Hij zat zwijgend naast haar, en hoewel ze geen oogcontact met hem had, stelde ze zich voor dat hij zich bewust was van haar aanwezigheid. Ze dronk haar glas leeg, en nu voelde ze hoe de roes haar overmande. Er ebde iets weg in haar, ze wist niet of het opluchting was of het zoveelste wat haar bezwaarde. Hoe dan ook voelde het vreemd aan, er was iets. Ze wilde de jongeman over zijn hand strelen, die zo vredig op de rand van de tafel lag. Hoe oud kon hij zijn? Ze durfde het hem niet te vragen. Wat maakte het ook uit?’

[Vegard Hatteland · Rating 2 out of 5]

Det er absolutt noe i denne boka. Parallellen med dattera som nettopp har blitt forlatt av partneren, til faren som valgte å gå fra mora hennes for mange år siden. Språket er dog så lett. Poesien så tyntflytende at det nesten flyter opp i lufta og løser seg opp. Jeg valgte å lese hele boka i en sitting da jeg var redd for at jeg ikke ville klare å plukke den opp igjen om jeg la den vekk. «Tvisten» på slutten var heller ikke noe hardtslående. Holdt til en ettermiddag i fint vær som fløt bort, men ikke noe som kommer til å være med meg lenge

[Gust P · Rating 3 out of 5]

3,5*

[Mads]

Den norske digter Rune Christiansens seneste roman, “Affæren med den tabte tids luner”, er en afsindigt velskrevet og stemningsfuld fortælling om sorg og familierelationer, som på én gang er urovækkende og hjerteskærende fin.

[Fleur · Rating 3 out of 5]

'Ze leek een gedaante aan de verkeerde kant van haar eigen schaduw.'
'Verder was het zo stil als het alleen in de zwijgende nabijheid van een ander kan zijn.'

[Maryan · Rating 3 out of 5]

Rune Christiansen neemt je mee in het leven en de gedachten van Norma,  een gevoelige jonge vrouw van in de dertig. Haar moeder (Edith) is kortgeleden overleden en ze gaat op weg naar Thorsten, haar vader die sinds kort in het oude vakantiehuisje op een eiland woont. Haar ouders scheidden 10 jaar geleden en nu is Norma zelf pas gescheiden van Jonathan, alhoewel zij hem eigenlijk niet los wilde laten. Hun dochter heet ook Edith. 

- Al op de veerboot lijken de dingen voor Norma  op een nieuwe manier te verschijnen,  en terwijl ze bij de veerhaven staat te wachten tot haar vader haar oppikt,  ziet ze iets vreemds op de heuvelrug: het silhouet van een ruiter op een paard  onder een verwrongen boom -

Norma onderzoekt haar leven. Herinnert zich gebeurtenissen,  gevoelens... Er gaat een zekere eenzaamheid van haar uit, een droevenis. 
Ook is het verhaal mysterieus. Wat houdt haar vader voor haar verborgen? Wie is die jonge vrouw die hem in de nacht bezoekt. Ze durft het hem niet te vragen. 

"In zijn bijzijn wachtte ze op niets,  maar dat niets had wel met haar te maken.  Ze noemde het 'de onhoorbare betekenis van de woorden',  en het kon leeg en precair tegelijk zijn". 

Het is een poëtische vertelling over familieverbanden, die langzaam leest,  je moet het eigenlijk twee keer lezen.. Het is geen dik boek (166 blz) dus dat kan prima. Het is als een lang gedicht. 
Het is niet het soort boek dat ik gewoonlijk lees maar toch heeft het wel iets. 
Is het leven niet als een stroom van toevalligheden? 

[Michel Schynkel · Rating 4 out of 5]

Over het algemeen ben ik niet zo tuk op personages die maar in zichzelf blijven graven en zich overgeven aan eindeloze overpeinzingen die nergens heen (lijken te) leiden. En laat dit nu bij uitstek één van de kenmerken zijn van Norma, het hoofdpersonage in ‘De kwestie van de grilligheid van de verloren tijd’. En toch was ik ook weer dol op dit boek van Rune Christiansen, die je als het ware dwingt tot een vorm van slow reading door zijn manier van schrijven. Sommige beelden die Christiansen oproept zijn ook heel beklijvend. Zo schrijft hij op p.18: ‘Haar woorden waren als luchtbellen in een droombeeld. Al die dingen die nooit tijd kregen om waar te worden.’ Of: ‘Hij mompelde dat praten, zelfs over gebeurtenissen die allang achter de rug zijn, je vooral het gevoel gaf dat je het donker binnenstapte – niet het donker als iets abstracts of een of ander mysterieus fenomeen, maar het donker als een donker huis, je wist waar alles stond, en toch liep je er tastend in rond.’ (p.26-27)
‘De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman’ was in 2021 mijn lievelingsboek. Deze roman is net iets minder sterk, maar toch niet veel minder.

[Suzanne Brink · Rating 3 out of 5]

Betoverende poëtische taal die je meeneemt naar een eiland met rotsen en kliffen en dode paarden. Hoofdpersoon Norma lijkt wel continu rond te lopen in mist en wanen. Dan valt ze weer en kijkt naar haar bloedende handen of kapotte knie, iemand die in zeven sloten tegelijk loopt in de ruige natuur. Op zoek, altijd op zoek. 'Ze keek discreet in het rond, bedacht dat een ondeugende knipoog wel bevrijdend zou zijn, een verleiding, hoe dan ook, maar dan wel een verleiding die ze zou weerstaan.' Nu en dan kokette zinnen die mooi en diep bedoeld zijn, maar die ik onnodig ingewikkeld vind: 'Zonder aarzelen zonder schaamte zou ze haar hebben kunnen vragen: wat in deze wereld wordt liefde? En het zou natuurlijk zijn overgekomen om zoiets tegen die jonge vrouw te zeggen die een volstrekte onbekende voor haar was. Het was alsof ze een barst in het alledaagse ontdekte. Alles opende zich op een grootmoedige manier.'
En: 'Hij was duidelijk verlegen, maar kon zich eroverheen zetten dankzij zijn zichtbare kennis van burgerlijke omgangsvormen.'
Poe, poe, maar de sfeer overwint. Dat eiland, die mist. Slotzinnen zijn ook mooi, maar begrijp ik ze? Nee. Misschien hoeft dat ook niet.

[Isabelle Vandenborre · Rating 1 out of 5]

Dit boek heeft mij ontgoocheld. Niets wordt echt uitgesproken, sommige gebeurtenissen/geheimen uit het verleden zijn bij het haar gegrepen, enkele pogingen tot symboliek leiden nergens toe. Gevolg : de lezer heeft geen voeling met Norma en haar vader Torsten die nochtans opgezet zijn met hun weerzien.

[Sophie Kok · Rating 3 out of 5]

'Zwemmen in zee was een van haar vele schuchtere pogingen tot geluk.'

[Dyane Defevere · Rating 4 out of 5]

Poëtische taal!

[Jørgen Lien · Rating 3 out of 5]

Representerer «Betydningsfulle detaljer» (2024).

[Wendy · Rating 2 out of 5]

Een uitermate vreemd boek, dat ik gewoonweg niet echt begrijp. Ik weet niet goed waar het precies over gaat, en kan me, een tijdje nadat ik het uit heb, zelfs de verhaallijn niet meer herinneren (wat geen goed teken is). Het is poëtisch geschreven, maar juist daardoor was het me kwijt (er staan zinnen in die ik gewoon niet begrijp, dat kan natuurlijk ook altijd aan de vertaling liggen).

[Lukas · Rating 3 out of 5]

Recenserades i dagarna i Dala-Demokraten: https://www.dalademokraten.se/2022-08...