Οι Βρυκόλακες πλέον αράζουν στην επαρχία! Ξεχάστε τις μεγαλουπόλεις, τα σοκάκια και τα νυχτερινά κλαμπ, αν θέλουν να τιμούν το όνομά τους, τα βρύα μπορούν να τους κολακέψουν μόνο στο χωριό. Κι εκεί υπάρχουν βεντέτες, ασίγαστα πάθη, επτασφράγιστα μυστικά, καθώς κι έφηβες τρελαμένες απ’ τις ορμόνες… …κι όπου ανάβουν τα αίματα, οι κυνόδοντες εμφανίζονται!
Ο Γιώργος Μπελαούρης, είναι ο «μπαμπάς/βιογράφος» της Lenore Corpse, ο δημιουργός της μυθολογίας ψυχοπλάνης και του art project LC DLVI. Πλήρες βιογραφικό: https://lcdlvi.com/bio/
Δυσκολευτηκα πολυ να το τελειωσω γιατι γελουσα συνεχεια. Δεν ειχε τις καφριλες που μας εχει συνηθισει ο Γιωργος, ομως ειχε πολυ χιουμορ και ηταν σουπερ σφηνακι (μου ειχε λειψει η Μπαφ και με το ζορι κρατιομουν να μην του ζητησω το pdf). Η θεατρικη προζα ηταν πολυ ζωντανη και διαφοροποιησε το Νο. 5 απο τα προηγουμενα. Αναμενουμε το επομενο!
Η 5η Μπαφομετίτσα είναι περίεργη. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ: Μικρότερη από άλλες φορές, σε θεατρικό ύφος και κυρίως η πρωταγωνίστρια δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα. Αυτά σημαίνουν ότι είναι μέτριο ή κακό βιβλιαράκι; ΟΥΤΕ ΚΑΝ. Ί.σως μάλιστα να είναι και το καλύτερο! Σίγουρα το αγαπημένο μου (το λέω σε κάθε τεύχος. Είπαμε φαν μπόι). Απολαμβάνεται μονοκοπανιά και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά 3 φορές σε κάθε σελίδα του. Δε μου έλειψε καθόλου το τραγοκόριτσο, καθώς κάθε χαρακτήρας εδώ είχε βάθος και ένιωθα να τον ξέρω. Λογικό, καθώς όλοι οι μεγάλοι του Δράκουλα κάνουν παρέλαση από την ελληνική επαρχία. Και αυτό χαρίζει άφθονο γέλιο σε μια πολύ όμορφη ιστορία, που στο τέλος κλείνεις με μια γλυκιά προσμονή, μέχρι την επόμενη φορά. Το μόνο που ίσως να ήθελα θα ήταν να διαρκεί περισσότερο, αλλά αυτό θα το έλεγα ακόμη και αν αντί 50 άπλωνε το δρακουλίσιο κουφάρι του σε 500 σελίδες. Όταν γουστάρεις κάτι τόσο πολύ, απλά δε θες να τελειώσει.
Ο Bela Lugosi συναντάει τον Κόμη Τσάκωνα και κάνουν remake του Χορού των Βρικολάκων του Πολάνσκι στην Ελληνική επαρχία. Ανάλαφρη καλτιά για το μπαλκόνι, την παραλία, ή μόλις ξυπνήσεις με τον καφέ σου. Διασκεδαστικό και απολαυστικό με μικρά κλεισίματα του ματιού στους μεμυημένους...
Ο Γιώργος Μπελαούρης παίρνει το What we do in the shadows, τον ορίτζιναλ Δράκουλα και τους ήρωες γύρω του, λίγη ελληνική χωριατιά και τα πετάει όλα στο μίξερ. Το αποτέλεσμα είναι παρανοϊκά αστείο. Νομίζω ότι είναι μακράν η ιστορία της Μπαφομέτα με το περισσότερο χιούμορ και ας συμμετέχει η ίδια σε μια δυο σελίδες μόνο. Θα μπορούσε να είναι βιβλίο 500 σελίδων και θα το διάβαζα πάλι με την ίδια ευχαρίστηση.
Ο λόγος που στο σημερινό έβαλα 4 και όχι 5 αστεράκια είναι επειδή ενώ λάτρεψα την ιστορία και το χιούμορ του Γιώργου έρεε συνεχώς, μου έλειψε απίστευτα η παρουσία της Baphometa. Παρ' όλα αυτά με εντυπωσιάζει κάθε φορά όλο και περισσότερο το πως βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο ο Γιώργος να μας περάσει την ιστορία που θέλει με συγκεκριμένες σκηνές και προσαρμοσμένο τρόπο κάθε φορά. Το λάτρεψα όπως πάντα και ξέρεις πως πάντα είμαι πίστη φαν σου 💙
Το να ανακαλύπτω στην ίδια ιστορία στοιχεία από όλους τους γίγαντες που γράψανε για τον Δράκουλα ήτανε κάτι που πραγματικά μου άρεσε! Well done και πάλι!!!
Tι θα γινόταν αν βρισκόταν ο κόμης Δράκουλας στην σύγχρονη Ελλάδα και δη σε ένα κατσικοχώρι ξεχασμένο από το θεό? Και αν τώρα μπλέξαμε και στοιχεία από τους ελληνικούς μύθους και θρύλους της πατρίδας? Ε, όλα αυτά τα ανακατεύει στο καζάνι της που βράζει στους 666°C η Μπαφομέτα (που πάντα φαντάζομαι την αντίστοιχη Barbie όταν την διαβάζω) και βουαλά. Μας τα γράφει αλά "Αγαπητό μου σατανολόγιο...." εν μέσω άπλετων λογοπαιγνίων. Fan fact : μεσημεράκι λέω την ταπεινή μου αποψούλα και κοράκια ακούγονται απέξω. Να είμεθα και στο κλίμα.
Συμπαθές, αλλά δεν είναι η Μπαφομέτα που ξέρουμε και αγαπάμε...... Απλά δεν. Προσωπικά το θεωρώ σαν μια παρένθεση ανάμεσα στο υπερκορυφαίο προηγούμενο και το υπερκορυφαίο επόμενο.