Een grote aanslag op het vrije woord: twee gemaskerde mannen dringen de redactie van het satirische programma Fidelio binnen en schieten alle veertien redactieleden dood. Er is maar één overlevende: Fidelio zelf, de presentator.
Het land is in diepe rouw en Fidelio ook, maar hij besluit om toch nog een uitzending te maken. Alleen. Dat moet, want anders winnen de terroristen. De uitzending wordt een waanzinnig succes en Fidelio is plots een internationale superster.
Maar dan komt de volgende week. Wat nu? Hij zou kunnen stoppen, maar winnen de terroristen dan niet alsnog? Een nieuwe redactie inhuren voelt ook niet goed, dus Fidelio gaat dóór – vrijwel zonder hulp, week na week na week.
De kijkcijfers dalen, de fans raken teleurgesteld: Fidelio, ooit de held van links, slaat sinds de aanslag steeds rechtsere taal uit. Bovendien klinken de lastige vragen steeds luider: hoe kan Fidelio de aanslag als enige hebben overleefd? Wie waren de daders, en waarom was juist dit programma hun doelwit?
Wat volgt is een krankzinnige zoektocht naar de waarheid – vrolijk en gruwelijk, spannend en grappig. Maar ook wrang en tragisch: want hoe lang blijf je iemand steunen die aan de goede kant staat, maar tegelijkertijd ook slechte dingen lijkt te doen?
Fidelio leeft nog is een satire over satire, een karikatuur van een nationaal debat.
Jonathan van het Reve (1983) debuteerde in 2007 met de novelle De boot en het meisje. Hij werd columnist bij Het Parool en de Volkskrant en tekstschrijver bij Zondag met Lubach en Makkelijk scoren, dat hij ook presenteerde. Sinds 2022 is hij hoofdschrijver bij De avondshow met Arjen Lubach.
Pjotr is te laat op zijn eerste werkdag en toppresentator Fidelio zit op het toilet als zijn volledige redactie op Charlie Hebdo-miase wijze wordt neergekogeld.
Zij - en één van de terroristen - zijn de enigen die overleven.
Wat volgt is een messcherpe analyse van hoe daar mee om te gaan - niet op dramatische, wel op uitbundig hilarische wijze.
Jonathan van het Reve schreef/schrijft voor Lubach. Dat verklaart veel, zo niet alles.
Ten eerste de setting: (de redactie van) een satirisch televisieprogramma.
Ten tweede de humor: ‘Zondag met Lubach’ moet zowat het enige programma zijn dat ik de afgelopen jaren niét binnen de minuut weg zapte.
Ten derde de brutaliteit: Nederlandse - Amsterdamse - branie die je vrolijk aan het denken zet.
Vrolijk, inderdaad, terwijl het onderwerp toch niet meteen tot grappen en grollen uitnodigt.
Maar van het Reve doét het: een personage in het leven roepen/houden dat je recht én scheef voor de raap doet lachen en denken tegelijk.
Ik val in herhaling, maar wat een boek! Leest als een trein: vlot met een goeie dosis cynisme en donkere humor. Je neemt het op en laat 't niet los voor je aan de laatste pagina beland bent.
Alweer een dikke merci aan Ief Stuyvaert van books & booze voor de geweldige tip!
Een leuk verhaal met hilarisch ironische conversaties tussen Fidelio en Pjotr. Hoewel het boek zo’n tachtig pagina’s minder had kunnen bevatten gaan zaken als de ‘intiemere relatie’ met Liza en het einde véél te snel. Dit voelt rommelig en niet volledig uitgewerkt. De maatschappelijke discussie is daarentegen sterk en rond uitgewerkt. Nét niet drie sterren.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Een boek met veel vaart en spanning. Humor, scherp. Hier en daar zit iets rommeligs of onlogisch in de verhaallijn, maar de grote en originele lijn houdt je goed wakker.
Goed verhaal, maar man wat heb ik me geërgerd aan het gebrek aan ruggengraat van de hoofdpersoon. En waarom zijn de vrouwen in dit boek alleen maar mooi en/of zielig?
Zeer onderhoudend en spannend boek. Het doet me in de verte wat denken aan Nacht op de kale berg van Karel van het Reve. Inclusief rake kritiek op de neiging om de ellende van het agressieve mohammedanisme te relativeren.
Dit bijzondere boek is zoveel dingen tegelijk dat ik niet goed weet wat ik er van moet vinden. Luchtig en serieus. Grappig en ernstig. Satire en werkelijkheid. Fictie en non-fictie. Jonathan van het Reve heeft in elk geval een hele snelle pen. Je herkent de humoristische stijl van zondag met Lubach e.a.
***(*) Een uitstekend zomerboek. Voor een keer klopt de blurb: "Fidelio leeft nog is een tragikomische roman, vrolijk en gruwelijk, grappig en spannend --een satire over satire." Met andere woorden: verwacht geen grootse literatuur, maar wel een ontspannend verhaald dat tegelijkertijd ergens wat doet nadenken over de eigen preconcepties. Maar zelfs dat kan men gewoon negeren, met de juiste mindset: dit is gewoon traditionele pulp fiction.
Door de flaptekst weet je als lezer eigenlijk al waar het verhaal heen zal gaan. Ik werd hierdoor vooral ongeduldig naarmate het verhaal vorderde. Ook raakte ik steeds meer geïrriteerd over de hoofdpersoon, die als een aanbidder achter Fidelio aan blijft lopen. Uiteindelijk vond ik het einde niet bevredigend.
Prima boek, leest snel weg. Schrijfstijl vond ik soms irritant omdat het geschreven was zoals mensen echt praten, “uhs” en stopwoorden uitgetypt. Ook veel gescheld met kanker, vrij onnodig.
Geen sympathie voor hoofdpersonen, allebei nare persoonlijkheden die alleen aan zichzelf denken maar dat was geen probleem voor het lezen. Ook wel een keer leuk om geen inlevingsvermogen te hebben en het verhaal dus op een “afstandje” te kunnen bekijken
Het einde vond ik minder interessant dan ik had gehoopt en voelde een beetje afgeraffeld en makkelijk bedacht. Alsof de schrijver nog een afronding moest bedenken.
Jonathan van ‘t Reve kan erg goed schrijven. Zijn verhaal over een aanslag op de redactie van een satirisch tv-programma is niet heel diepgaand, maar leest erg lekker weg, zeker gezien het serieuze onderwerp. Waar Van ‘t Reve echt een ster in is, is het schrijven van conversaties: in het boek staan er een aantal die echt heel grappig waren. Hij kan als geen ander de verbale onbeholpenheid van mensen weergeven. Een goed boek voor op vakantie!
Fidelio is een heerlijk karakter om te volgen. Grappig maar een lul, scherp maar vaak ook vooral blaten. Pjotr is daarnaast ook een mooi karakter omdat het zo'n ontzettende sukkel is.
Fidelio leeft nog is grappig, best spannend en vlot geschreven. Het gaat ook wel ergens over: het vrije woord en de inperking daarvan. Toch is dit boek voor mij uiteindelijke vooral een behoorlijk leuk tussendoortje en niet veel meer dan dat.
Een vermakelijk verhaal, met in de kern een maatschappelijk debat over work-life-balance, giftige werkculturen en hoe het je alsnog naar binnen kan zuigen. Waar ligt de grens tussen acceptabel, afkeurend en ronduit criminieel? En dat alles met een lach, al was het voor mij soms ook een ietwat pijnlijke lach van herkenning.
4 sterren, een boek met inhoud, dat leest als een tussendoortje
Mooi meeslepend geschreven, zodat je niet merkt dat er in 20 pagina's tekst eigenlijk heel weinig gezegd is geweest. Hier en daar krijg je een sprankje spanning wat samen komt op de laatste drie bladzijden, waar je plots het te weten krijgt. Er had van mij wat meer spanning in mogen zitten, maar desalniettemin een leuk boek!
Spannend en vlotgeschreven verhaal. Geeft een beeld van een hype en waar dit toe kan leiden. Het verhaal weet despanningsboog op een bijzondere manier vast te houden.
Boek in 1x uitgelezen omdat het zo vermakelijk was. Raad het aan iedereen aan. Op momenten erg humoristisch en absurd dat je je echt afvraagt wtf de personages doen, maar hierdoor is het juist zo’n leuk boek. Vooral het hoofdpersonage en Fidelio hebben nogal bijzondere acties om het zo te zeggen. Verder worden de spanning en de twist in het verhaal sterk opgebouwd.
Het is een vermakelijk boek met goede grappen en scherpe dialogen. Meerdere keren hardop moeten lachen. Qua verhaal escaleert een gegeven moment alleen een kant op waarvan ik dacht: oké… Maar goed, als de premisse van het begin al is dat een volledige redactie vermoord is, was dat misschien ook wel te verwachten.