What do you think?
Rate this book
Het leven noemen
Het is 1994. Mira, enig kind uit een liefdeloos gezin, werkt als verpleegster in de thuiszorg. Ze heeft een dochtertje, Vera, van vier jaar oud. Mira en Vera leiden een klein, schijnbaar symbiotisch leven, ze hebben met vrijwel niemand contact. Mira lijdt aan het münchhausen-by-proxysyndroom – met behulp van medicijnen maakt zij Vera opzettelijk ziek om aandacht te krijgen. Wanneer artsen argwaan krijgen, verhuizen ze. Telkens opnieuw.
Jaren later, wanneer ze volwassen is, krijgt Vera een burn-out. In gesprekken met een therapeut probeert ze de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent. Durft ze te vertrouwen op haar geheugen? Zal ze kunnen ontsnappen aan haar jeugd? En kan ze eindelijk beginnen met léven?
Jaren later, wanneer ze volwassen is, krijgt Vera een burn-out. In gesprekken met een therapeut probeert ze de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent. Durft ze te vertrouwen op haar geheugen? Zal ze kunnen ontsnappen aan haar jeugd? En kan ze eindelijk beginnen met léven?
224 pages, Kindle Edition
First published August 24, 2021
5 people are currently reading
122 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 41 reviews
August 19, 2022
Het münchhausen-by-proxysyndroom is een van de onderwerpen in het verhaal van Aisha Dutrieux. Voor wie het niet (goed) kent/weet: degene met het syndroom doet voorkomen alsof een kind ernstig ziek is. Kenmerkend is dat ze psychische/fysieke signalen laten zien of een ziekte veroorzaken of verergeren. In dit geval draait het om moeder Mira en haar dochter Vera.
Soms wordt er ook gesproken van pleger, omdat het een vorm van kindermishandeling is.
Bij verschillende ziekten/stoornissen vraag ik me af hoe iemand tot bepaalde handelingen en/of uitspraken komt. In Het leven noemen komt het mooi naar voren doordat gelezen wordt vanuit Mira; degene met het syndroom. Vanuit Vera lezen we hoe zij het ervaart/ervaren heeft en hoe zij later terugkijkt naar het verleden en haar leven probeert op te bouwen. Het belang van een goede hechting in de doorlopende generaties en daarmee een goede mentale gezondheid.
Je gunt ieder persoon, ieder kind, een persoon zoals mevrouw Salvatore. Daarnaast wordt mooi in het verhaal verweven hoe oma Lenneke er vooral niet was voor Mira, maar voor Vera er later wel meer was. In weinig woorden wordt iets groots verteld, knap.
Interessant boek, goed geschreven, wisselende perspectieven. Onderhuids en beklemmend. Dat maakt dat je doorleest in rap tempo. Je weet hoe het zit, dat het niet goed is en toch denk ik dat het heel erg lastig is om als zorgmedewerker dit te kunnen stoppen. Mensen verdwijnen en beginnen ergens anders opnieuw, of gaan verder; net hoe je het bekijkt.
Soms wordt er ook gesproken van pleger, omdat het een vorm van kindermishandeling is.
Bij verschillende ziekten/stoornissen vraag ik me af hoe iemand tot bepaalde handelingen en/of uitspraken komt. In Het leven noemen komt het mooi naar voren doordat gelezen wordt vanuit Mira; degene met het syndroom. Vanuit Vera lezen we hoe zij het ervaart/ervaren heeft en hoe zij later terugkijkt naar het verleden en haar leven probeert op te bouwen. Het belang van een goede hechting in de doorlopende generaties en daarmee een goede mentale gezondheid.
Je gunt ieder persoon, ieder kind, een persoon zoals mevrouw Salvatore. Daarnaast wordt mooi in het verhaal verweven hoe oma Lenneke er vooral niet was voor Mira, maar voor Vera er later wel meer was. In weinig woorden wordt iets groots verteld, knap.
Interessant boek, goed geschreven, wisselende perspectieven. Onderhuids en beklemmend. Dat maakt dat je doorleest in rap tempo. Je weet hoe het zit, dat het niet goed is en toch denk ik dat het heel erg lastig is om als zorgmedewerker dit te kunnen stoppen. Mensen verdwijnen en beginnen ergens anders opnieuw, of gaan verder; net hoe je het bekijkt.
December 12, 2021
Vera krijgt als jong volwassene een burn-out en zoekt hulp bij een therapeute, die al snel doorheeft wat er aan de hand is. Langzaam komen bij Vera herinneringen boven drijven en hoewel ze heel graag wil geloven dat deze niet kloppen, beginnen dingen toch op hun plaats te vallen. Mira, de moeder van Vera, lijdt aan het syndroom van Münchhausen by Proxy en heeft haar als kind ziek gemaakt om zelf aandacht te krijgen. Gaat het Vera lukken om ondanks haar jeugd wat van haar leven te maken?
De hoofdstukken wisselen tussen Vera, die haar verhaal in de ik-persoon vertelt en Mira’s verhaal dat in de derde persoon is geschreven. Hierdoor krijg je niet alleen een beeld van de enorme impact die dit syndroom op het leven van Vera heeft, maar ook van het leven van Mira en wat haar mogelijk mede tot haar daden heeft kunnen brengen.
Aisha Dutrieux heeft een vlot leesbare en beeldende schrijfstijl, je voelt de loyaliteit van Vera aan haar moeder en de eenzaamheid van Mira. De dialogen zijn erg sterk en de venijnige opmerkingen en sneren komen hard binnen. Het leven noemen is een zeer aangrijpend en knap geschreven en opgebouwd debuut.
De hoofdstukken wisselen tussen Vera, die haar verhaal in de ik-persoon vertelt en Mira’s verhaal dat in de derde persoon is geschreven. Hierdoor krijg je niet alleen een beeld van de enorme impact die dit syndroom op het leven van Vera heeft, maar ook van het leven van Mira en wat haar mogelijk mede tot haar daden heeft kunnen brengen.
Aisha Dutrieux heeft een vlot leesbare en beeldende schrijfstijl, je voelt de loyaliteit van Vera aan haar moeder en de eenzaamheid van Mira. De dialogen zijn erg sterk en de venijnige opmerkingen en sneren komen hard binnen. Het leven noemen is een zeer aangrijpend en knap geschreven en opgebouwd debuut.
June 30, 2022
Zonder wollig taalgebruik leidt de auteur mij door het verhaal. Haar schrijfstijl is ingetogen en sober, maar tegelijkertijd ook levendig. Ze schetst een situatie waarbij je jezelf als lezer meteen voor kunt stellen dat dit echt kan gebeuren in je omgeving. Met een knoop in mijn maag las ik over de dingen die Mira haar dochter aandoet. Hierdoor zit er ook een soort spanning in het verhaal, waardoor je het boek moeilijk aan de kant kunt leggen. Ik vond dat het verhaal echter wel iets te snel afgerond werd. Wat mij betreft had dit boek veel dikker mogen zijn. Ik wou nog veel meer weten over Vera en hoe het verder in haar leven zou gaan.
Lees verder op mijn blog :)
Lees verder op mijn blog :)
August 19, 2022
Mira en Vera, moeder en dochter, zijn op elkaar aangewezen. Mira lijdt aan het münchhausen-by-proxysyndroom. Zij dient haar dochter medicijnen toe om haar opzettelijk ziek te maken en op die manier aandacht van specialisten, doctoren en anderen te krijgen. Telkens wanneer iemand uit de omgeving de mogelijkheid krijgt om achter deze waarheid te komen, verhuizen Mira en Vera. Steeds weer.
Nu Vera volwassen is, kampt ze met verschillende problemen, waaronder een burn-out. Tijdens de gesprekken met de therapeut begint ze steeds een beter beeld van haar verleden en de invloed ervan op haar hedendaagse functioneren te krijgen. Maar kan ze wel op haar herinneringen vertrouwen? En wanneer kan ze nou eindelijk beginnen met léven?
Het münchhausen-by-proxysyndroom is een indrukwekkend en ook wel ingewikkeld syndroom dat zich op verschillende manieren bij mensen kan uiten. Als lezer ben je na het lezen van de flaptekst al op de hoogte wat het ongeveer inhoudt en wat de rol ervan in de situatie van Mira en Vera is. Het was aan Dutrieux om dusdanig specifieke details in het verhaal te verwerken dat het aanvoelt en overkomt als één geheel. Wat ze dat op wonderbaarlijke wijze voor elkaar heeft gekregen.
Om en om worden de hoofdstukken verteld vanuit Mira’s of Vera’s perspectief. De dochter vertelt over haar heden, de dingen waar ze tegenaan loopt in het dagelijks leven, maar ook de verwarrende en bovenal verontrustende herinneringen die ze heeft aan vroeger. Mira’s perspectief start in het verleden. Vanaf het moment dat ze zwanger is, naar het moment dat haar dochter 3 jaar is, dan 5, dan 7 en uiteindelijk de volwassenheid bereikt. Door Vera’s constante perspectief blijft dit overzichtelijk. Maar de meeste interessante onderdelen komen naar voren in de hoofdstukken waarin Mira en Vera geleidelijk aan ouder worden.
‘Ik begreep dat het iets belangrijks was waarover ze spraken, maar ik kende niet alle woorden. Wat ik wel zeker weet - ik was het vergeten maar herinner me het nu weer: de lieve dokter wilde niet dat ik met mijn moeder mee naar huis ging.’
Mira is namelijk een bedachtzaam, stiekem en doortrapt personage. Toch heeft de auteur een manier gevonden waarop je als lezer ook op een bepaalde manier mee leert leven met moeder. Dutrieux heeft op wonderbaarlijke wijze bewezen dat zij dusdanig in het hoofd van iemand met dit syndroom kan duiken dat het realistisch en soms zelfs begrijpelijk aanvoelt. Naarmate de hoofdstukken vorderen nemen de verontrustende gedachten van Mira wel toe, waardoor de ernst van het probleem beter naar voren komt.
Daarvoor heeft de auteur Vera’s perspectief ook goed gebruikt. De weg naar (h)erkenning heeft even tijd nodig, maar als Vera meer besef krijgt van wat haar als kind is aangedaan, neemt ook de ernst toe. Zelfs als volwassen vrouw kampt zij nog met de nodige twijfels en schuldgevoelens wat het er niet makkelijker op maakt om als lezer compassie op te brengen met de moeder. Toch blijft het verhaal in een bepaald evenwicht, want hoe meer er uit het verleden wordt opgerakeld, hoe meer antwoorden er volgen.
'Woorden kunnen een wereld creëren, een wereld die niet per se echt hoeft te zijn, maar dat wel worden kan, dankzij woorden, een verhaal.'
Het verhaal gaat lang niet alleen over datgene wat Vera als kind is aangedaan. Hoewel de pedagoge in mij er best nog meer had willen lezen. Over de momenten waarop ze met artsen en andere specialisten in aanraking komt, En de momenten waarop moeder besluit dat het tijd is om verder te gaan, weer een hoofdstuk af te sluiten en te verhuizen. Wat dat betreft legt de auteur ook meer nadruk op de psychologische gevolgen van de dochter.
Ondanks dat in dit verhaal enkele vrij heftige en ingewikkelde onderwerpen aan bod komen, blijft de sfeer, de schrijfstijl en de verhaallijn vrij luchtig. Het woordgebruik is simpel, gedachtegangen zijn goed te volgen ondanks de vele uitstapjes naar bepaalde details. De twee perspectieven die steeds dichter naar het eindpunt van het verhaal toewerken creëren voorspelbaarheid maar bevatten een interessante en mooie diepgang die het verhaal tot een geheel brengen.
Nu Vera volwassen is, kampt ze met verschillende problemen, waaronder een burn-out. Tijdens de gesprekken met de therapeut begint ze steeds een beter beeld van haar verleden en de invloed ervan op haar hedendaagse functioneren te krijgen. Maar kan ze wel op haar herinneringen vertrouwen? En wanneer kan ze nou eindelijk beginnen met léven?
Het münchhausen-by-proxysyndroom is een indrukwekkend en ook wel ingewikkeld syndroom dat zich op verschillende manieren bij mensen kan uiten. Als lezer ben je na het lezen van de flaptekst al op de hoogte wat het ongeveer inhoudt en wat de rol ervan in de situatie van Mira en Vera is. Het was aan Dutrieux om dusdanig specifieke details in het verhaal te verwerken dat het aanvoelt en overkomt als één geheel. Wat ze dat op wonderbaarlijke wijze voor elkaar heeft gekregen.
Om en om worden de hoofdstukken verteld vanuit Mira’s of Vera’s perspectief. De dochter vertelt over haar heden, de dingen waar ze tegenaan loopt in het dagelijks leven, maar ook de verwarrende en bovenal verontrustende herinneringen die ze heeft aan vroeger. Mira’s perspectief start in het verleden. Vanaf het moment dat ze zwanger is, naar het moment dat haar dochter 3 jaar is, dan 5, dan 7 en uiteindelijk de volwassenheid bereikt. Door Vera’s constante perspectief blijft dit overzichtelijk. Maar de meeste interessante onderdelen komen naar voren in de hoofdstukken waarin Mira en Vera geleidelijk aan ouder worden.
‘Ik begreep dat het iets belangrijks was waarover ze spraken, maar ik kende niet alle woorden. Wat ik wel zeker weet - ik was het vergeten maar herinner me het nu weer: de lieve dokter wilde niet dat ik met mijn moeder mee naar huis ging.’
Mira is namelijk een bedachtzaam, stiekem en doortrapt personage. Toch heeft de auteur een manier gevonden waarop je als lezer ook op een bepaalde manier mee leert leven met moeder. Dutrieux heeft op wonderbaarlijke wijze bewezen dat zij dusdanig in het hoofd van iemand met dit syndroom kan duiken dat het realistisch en soms zelfs begrijpelijk aanvoelt. Naarmate de hoofdstukken vorderen nemen de verontrustende gedachten van Mira wel toe, waardoor de ernst van het probleem beter naar voren komt.
Daarvoor heeft de auteur Vera’s perspectief ook goed gebruikt. De weg naar (h)erkenning heeft even tijd nodig, maar als Vera meer besef krijgt van wat haar als kind is aangedaan, neemt ook de ernst toe. Zelfs als volwassen vrouw kampt zij nog met de nodige twijfels en schuldgevoelens wat het er niet makkelijker op maakt om als lezer compassie op te brengen met de moeder. Toch blijft het verhaal in een bepaald evenwicht, want hoe meer er uit het verleden wordt opgerakeld, hoe meer antwoorden er volgen.
'Woorden kunnen een wereld creëren, een wereld die niet per se echt hoeft te zijn, maar dat wel worden kan, dankzij woorden, een verhaal.'
Het verhaal gaat lang niet alleen over datgene wat Vera als kind is aangedaan. Hoewel de pedagoge in mij er best nog meer had willen lezen. Over de momenten waarop ze met artsen en andere specialisten in aanraking komt, En de momenten waarop moeder besluit dat het tijd is om verder te gaan, weer een hoofdstuk af te sluiten en te verhuizen. Wat dat betreft legt de auteur ook meer nadruk op de psychologische gevolgen van de dochter.
Ondanks dat in dit verhaal enkele vrij heftige en ingewikkelde onderwerpen aan bod komen, blijft de sfeer, de schrijfstijl en de verhaallijn vrij luchtig. Het woordgebruik is simpel, gedachtegangen zijn goed te volgen ondanks de vele uitstapjes naar bepaalde details. De twee perspectieven die steeds dichter naar het eindpunt van het verhaal toewerken creëren voorspelbaarheid maar bevatten een interessante en mooie diepgang die het verhaal tot een geheel brengen.
Read
July 31, 2022Dit boek lees je achterelkaar uit. Goed geschreven, integer, niet boos en toch ook beklemmend.
Een verhaal met een onderwerp dat binnenkomt, vooral omdat het een kind betreft dat de 'dupe' is.
Moeder heeft het syndroom van Münchhausen-by-proxysyndroom. Zij wil aandacht en genereert dit door het ziekmaken van haar kind.
Dochter Vera wordt van hot naar her gesleept, of het nu woonplaats, school, huisarts of ziekenhuis betreft. Steeds weer een ander(e) om een band met wie dan ook te voorkomen en patronen worden gezien.
Één keer gaat het bijna mis of goed, net hoe je het wilt uitdrukken. Vera vertelt deze dame dat ze altijd vitaminen moet nemen. Buurvrouw past op het dan nog niet schoolgaande meisje als moeder gaat werken. Tijdens één van die dagen is er een arts nodig en brengt zij haar naar hetzelfde ziekenhuis als eerder. De vraagtekens volgen.
Vera krijgt op volwassen leeftijd een terugslag/problemen hiermee. Niet vreemd. Ze komt bij een psycholoog onder behandeling. 'Artsen doen liever niet te veel onderzoek, zeker niet bij een kind. Ze vertrouwen erop dat wat een moeder zegt, waar is.'
Vader is niet in beeld, oma ook meer niet dan wel. Moeder speelt hierin een rol. En dan als kind nog sorry zeggen omdat je telkens ziek bent. De trouw van kind aan ouder.
Mooi beschreven is de wel ontstane band tussen oma en kleindochter. Hoe Vera toch een stukje verleden meekrijgt en waardoor ze een ander leven aan zee tracht op te bouwen.
Ook voor jongvolwassenen goed te lezen. Al is het maar om juist de impact en noodzakelijkheid van een warme, mentaal ook gezonde, jeugd duidelijk te maken. Je wenst ieder kind in dergelijke situaties mw. Salvatore toe, een oma die in al haar ziekzijn jou nog een advies kan geven. Je toekomst richting geeft. 'Het wordt tijd dat jij je ergens thuisvoelt.'
Dit debuut had ik eerst gemist door ander leeswerk. Door de nominaties voor de Hebban-debuutprijs, vier andere lagen al in huis, snel ergens in de provincie gereserveerd. Bij een volgend boek staat de auteursnaam vanzelf genoteerd. Aanrader.
Een verhaal met een onderwerp dat binnenkomt, vooral omdat het een kind betreft dat de 'dupe' is.
Moeder heeft het syndroom van Münchhausen-by-proxysyndroom. Zij wil aandacht en genereert dit door het ziekmaken van haar kind.
Dochter Vera wordt van hot naar her gesleept, of het nu woonplaats, school, huisarts of ziekenhuis betreft. Steeds weer een ander(e) om een band met wie dan ook te voorkomen en patronen worden gezien.
Één keer gaat het bijna mis of goed, net hoe je het wilt uitdrukken. Vera vertelt deze dame dat ze altijd vitaminen moet nemen. Buurvrouw past op het dan nog niet schoolgaande meisje als moeder gaat werken. Tijdens één van die dagen is er een arts nodig en brengt zij haar naar hetzelfde ziekenhuis als eerder. De vraagtekens volgen.
Vera krijgt op volwassen leeftijd een terugslag/problemen hiermee. Niet vreemd. Ze komt bij een psycholoog onder behandeling. 'Artsen doen liever niet te veel onderzoek, zeker niet bij een kind. Ze vertrouwen erop dat wat een moeder zegt, waar is.'
Vader is niet in beeld, oma ook meer niet dan wel. Moeder speelt hierin een rol. En dan als kind nog sorry zeggen omdat je telkens ziek bent. De trouw van kind aan ouder.
Mooi beschreven is de wel ontstane band tussen oma en kleindochter. Hoe Vera toch een stukje verleden meekrijgt en waardoor ze een ander leven aan zee tracht op te bouwen.
Ook voor jongvolwassenen goed te lezen. Al is het maar om juist de impact en noodzakelijkheid van een warme, mentaal ook gezonde, jeugd duidelijk te maken. Je wenst ieder kind in dergelijke situaties mw. Salvatore toe, een oma die in al haar ziekzijn jou nog een advies kan geven. Je toekomst richting geeft. 'Het wordt tijd dat jij je ergens thuisvoelt.'
Dit debuut had ik eerst gemist door ander leeswerk. Door de nominaties voor de Hebban-debuutprijs, vier andere lagen al in huis, snel ergens in de provincie gereserveerd. Bij een volgend boek staat de auteursnaam vanzelf genoteerd. Aanrader.
September 21, 2022
Het leven noemen is een vlot boek waarbij het Münchhausen-by-proxy syndroom centraal staat. Het verhaal gaat over Mira en Vera, moeder en dochter, en hoe het syndroom beide leven beïnvloedt. Zowel de kant van dader als slachtoffer komen aan bod, wat een unieke kijk geeft op de ontwikkeling en ontvouwing van de problematiek tussen beide vrouwen.
De woede die ik als lezer tegenover moeder Mira voelde bleef altijd, of toch grotendeels, uit bij Vera. Dit bevestigt hoe structureel belangrijk de nood voor liefde van een moeder is voor een kind. Dit maakte ook dat het boek een indruk bij me naliet. Ik heb zo'n vermoeden dat ik zeker nog zal terugdenken aan dit verhaal bij complexe familieverhalen.
Het is een relatief kort boek, en hoewel er veel verteld wordt is er ook veel ruimte gelaten. Ruimte voor interpretatie van reden, voor het zelf proberen doorgronden van de personages, voor een vervolg in te beelden. Daar hou ik wel van.
'Burn-out. Ik vind het een lelijk begrip. Het klopt ook niet, het lijkt te impliceren dat er ooit een brandend vuur was, ergens binnen in mij.'
'Woorden kunnen een wereld creëren, een wereld die niet per se echt hoeft te zijn, maar dat wel worden kan, dankzij woorden, een verhaal.'
'Een gezegde dat ik me herinner uit het ziekenhuis: als je hoefgetrappel hoort, denk aan paarden, niet aan zebra's. Het betekent zoiets als dat het meestal hetgeen is dat het meest voor de hand ligt.'
De woede die ik als lezer tegenover moeder Mira voelde bleef altijd, of toch grotendeels, uit bij Vera. Dit bevestigt hoe structureel belangrijk de nood voor liefde van een moeder is voor een kind. Dit maakte ook dat het boek een indruk bij me naliet. Ik heb zo'n vermoeden dat ik zeker nog zal terugdenken aan dit verhaal bij complexe familieverhalen.
Het is een relatief kort boek, en hoewel er veel verteld wordt is er ook veel ruimte gelaten. Ruimte voor interpretatie van reden, voor het zelf proberen doorgronden van de personages, voor een vervolg in te beelden. Daar hou ik wel van.
'Burn-out. Ik vind het een lelijk begrip. Het klopt ook niet, het lijkt te impliceren dat er ooit een brandend vuur was, ergens binnen in mij.'
'Woorden kunnen een wereld creëren, een wereld die niet per se echt hoeft te zijn, maar dat wel worden kan, dankzij woorden, een verhaal.'
'Een gezegde dat ik me herinner uit het ziekenhuis: als je hoefgetrappel hoort, denk aan paarden, niet aan zebra's. Het betekent zoiets als dat het meestal hetgeen is dat het meest voor de hand ligt.'
July 26, 2022
Eens een ander genre. Het boek is rauw en indringend. Je voelt de symbiose ook tijdens het leze aan en dit bezorgt net het rauwe gevoel.
Mira en Vera, moeder en dochter, verwikkeld in een verstikkende relatie met als centrum in het leven: ziek zijn, opnames in het ziekenhuis, dit alles om maar die onverzadigde nood aan aandacht in te vullen.
Vera, getekend voor het leven vecht voor haar eigen bestaan.
Eenvoud siert alsook dit verhaal!
Mira en Vera, moeder en dochter, verwikkeld in een verstikkende relatie met als centrum in het leven: ziek zijn, opnames in het ziekenhuis, dit alles om maar die onverzadigde nood aan aandacht in te vullen.
Vera, getekend voor het leven vecht voor haar eigen bestaan.
Eenvoud siert alsook dit verhaal!
July 8, 2024
3,4/5 ✩
‘Je zei bij het afscheid, de laatste keer dat ik je zag, dat ik je ooit zal zien: nu heb ik niemand meer. Maar mama, je oogst wat je zaait’
Dit boek gaat over een moeder die lijdt aan münchausen-by-proxysyndroom; het opzettelijk ziek maken van je kind om aandacht te krijgen. Vanuit beide perspectieven wordt het verhaal belicht. Het boek is zowel indrukwekkend als emotioneel. Het einde viel alleen wel een beetje tegen. Zo had ik een uitgebreidere oorzaak verwacht, waardoor de moeder in staat was om dit haar dochter aan te doen, maar dat kwam niet.
‘Je zei bij het afscheid, de laatste keer dat ik je zag, dat ik je ooit zal zien: nu heb ik niemand meer. Maar mama, je oogst wat je zaait’
Dit boek gaat over een moeder die lijdt aan münchausen-by-proxysyndroom; het opzettelijk ziek maken van je kind om aandacht te krijgen. Vanuit beide perspectieven wordt het verhaal belicht. Het boek is zowel indrukwekkend als emotioneel. Het einde viel alleen wel een beetje tegen. Zo had ik een uitgebreidere oorzaak verwacht, waardoor de moeder in staat was om dit haar dochter aan te doen, maar dat kwam niet.
May 1, 2023
Vera heeft een burn-out. Tijdens haar therapiesessies komt haar moeilijke relatie met haar mama naar boven. De therapeut geeft dat moeilijke verleden al snel de stempel münchhausen-by-proxy. Dat is een syndroom waarbij een ouder zijn kind opzettelijk ziek maakt voor de aandacht.
Moeder Mira ontkent alles, waardoor Vera haar herinneringen in twijfel begint te trekken.
Het is een interessant boek maar ondanks het thema beklijfde het me niet voldoende. Alles blijft een beetje op de oppervlakte. Dus ik had misschien net een beetje meer van dit debuut verwacht.
Moeder Mira ontkent alles, waardoor Vera haar herinneringen in twijfel begint te trekken.
Het is een interessant boek maar ondanks het thema beklijfde het me niet voldoende. Alles blijft een beetje op de oppervlakte. Dus ik had misschien net een beetje meer van dit debuut verwacht.
April 22, 2023
Zo mooi hoe de schrijfster het verhaal van moeder en dochter belicht. Beide vanuit een ander perspectief, dat zó bij de personen en hun situatie past. Bizar om te horen wat de ziekte van de moeder teweeg kan brengen bij zowel moeder als dochter.
February 8, 2024
Wow, dit boek heeft me echt geraakt. De laatste hoofdstukken las ik met een brok in mijn keel.
February 5, 2023
3,5 een boekkie
July 7, 2023
Heel veel mooie gezegden waar ik voor altijd aan zou herinnerd willen worden. Leest heel makkelijk, een sober maar sterk verhaal, opzoek naar vrijheid.
January 11, 2024
Goed geschreven debuutroman over een moeder die werkelijk alles doet om in de belangstelling te staan. Ook als dat ten koste gaat van anderen. Boeiend verhaal dat ik maar moeilijk opzij kon leggen.
February 12, 2022
Het thema van dit boek is het von Münchhausen by proxy syndroom. De titel "Het leven noemen" verwijst naar een gedicht van Mary Oliver "Listen, are you breathing just a little, and calling it a life?" Hoe neem je de regie van je eigen leven weer in handen, nadat je ontdekt dat je eigen moeder je voortdurend ziek maakte om zelf aandacht te krijgen?
Het vertelperspectief wisselt ieder hoofdstuk. De ene keer krijg je informatie vanuit de denkwijze van de moeder, Mira, de andere keer komt het gezichtspunt van de dochter, Vera, aan bod. Enkel de Vera-hoofdstukken staan in de ik-vorm. Is dit een hint van de auteur, een voorkeur?
De namen zijn alleszins symbolisch gekozen. Mira betekent "kijk!" in het Spaans, volgens haar moeder omdat ze als klein kind altijd al aandacht wou. Jace (Jason) duikt wat verder in het boek op en betekent "genezen, weer gezond maken". Wat Vera betekent, laat ik jullie zelf ontdekken.
Het boek begint bij Mira, als Vera 4 jaar is en ze in de thuiszorg werkt, waar ze pillen van haar patiënten wegneemt. Ze geeft ze aan Vera als "vitaminen", zodat haar dochtertje ziek wordt van de bijwerkingen en ze met het kind naar de spoed kan. Het tweede hoofdstuk met Vera maakt een sprong in de tijd naar de jongvolwassen Vera die door haar jeugd en de moeilijke relatie met haar moeder in een burn-out zit. Haar therapeute Pascalle helpt haar om het harde verdict onder ogen te zien. Ze raadt haar o.a. een Netflix-documentaire over een octopus aan.
"De octopus is kwetsbaar. (...) Een haai bijt een tentakel van haar lijf, de octopus wordt ziek, blijft een tijdlang in haar hol. Wanneer ze weer tevoorschijn komt, is een nieuwe tentakel aangegroeid. (...) Maar opnieuw is er dreiging van alle kanten. Ze verandert van kleur, vorm, past zich aan, maakt zich onzichtbaar. Alles om te overleven. Het is een strategie die ik goed ken."
De auteur maakt verschillende keren gebruik van de natuur om moeilijke zaken uit te leggen, om gevoelens onder woorden te brengen, wat een mooie meerwaarde is voor het boek.
Rustig kan je volgen hoe Vera de puzzel van haar verleden legt. Als er een dokter de rol van de moeder in de gaten krijgt, wil je in het boek stappen, om het bedrog te helpen ontmaskeren. Zelfs Vera kan het zelf niet geloven als Pascalle haar de ogen probeert te openen.
Doet Mira nog een poging om het verleden goed te maken? Helpt ze Vera haar verleden ontdekken? Kan Vera dit verleden achter haar laten en een toekomst opbouwen? Welke rol speelt Jace? Wat betekenen de paardenbloemen op de cover?
Naar het einde toe schrijft Vera een brief, waarin de verwoestende invloed van haar verleden duidelijk wordt. "Het resultaat van al die jaren, is dat ik niet meer logisch nadenken kan, want wat is logisch in een wereld waar een moeder haar eigen kind pijn doet met als enige doel het krijgen van aandacht?“
Vroeger had ik wel eens in de krant een artikel over dit syndroom gelezen en dacht ik dat zoiets hoogst uitzonderlijk was. Nu blijkt dat er alleen al in de VS jaarlijks 1200 nieuwe gevallen ontdekt worden, in Nederland zijn dat er jaarlijks 60 + alle gevallen die onder de radar blijven, want het is niet makkelijk om deze vorm van kindermisbruik te ontdekken.
Het debuut van Aisha Dutrieux schetst hierover een duidelijk beeld, waaraan je na het lezen nog vaak terugdenkt. Hoe ziet het verdere leven van Vera eruit? En wat met alle andere Vera's in de wereld?
Het vertelperspectief wisselt ieder hoofdstuk. De ene keer krijg je informatie vanuit de denkwijze van de moeder, Mira, de andere keer komt het gezichtspunt van de dochter, Vera, aan bod. Enkel de Vera-hoofdstukken staan in de ik-vorm. Is dit een hint van de auteur, een voorkeur?
De namen zijn alleszins symbolisch gekozen. Mira betekent "kijk!" in het Spaans, volgens haar moeder omdat ze als klein kind altijd al aandacht wou. Jace (Jason) duikt wat verder in het boek op en betekent "genezen, weer gezond maken". Wat Vera betekent, laat ik jullie zelf ontdekken.
Het boek begint bij Mira, als Vera 4 jaar is en ze in de thuiszorg werkt, waar ze pillen van haar patiënten wegneemt. Ze geeft ze aan Vera als "vitaminen", zodat haar dochtertje ziek wordt van de bijwerkingen en ze met het kind naar de spoed kan. Het tweede hoofdstuk met Vera maakt een sprong in de tijd naar de jongvolwassen Vera die door haar jeugd en de moeilijke relatie met haar moeder in een burn-out zit. Haar therapeute Pascalle helpt haar om het harde verdict onder ogen te zien. Ze raadt haar o.a. een Netflix-documentaire over een octopus aan.
"De octopus is kwetsbaar. (...) Een haai bijt een tentakel van haar lijf, de octopus wordt ziek, blijft een tijdlang in haar hol. Wanneer ze weer tevoorschijn komt, is een nieuwe tentakel aangegroeid. (...) Maar opnieuw is er dreiging van alle kanten. Ze verandert van kleur, vorm, past zich aan, maakt zich onzichtbaar. Alles om te overleven. Het is een strategie die ik goed ken."
De auteur maakt verschillende keren gebruik van de natuur om moeilijke zaken uit te leggen, om gevoelens onder woorden te brengen, wat een mooie meerwaarde is voor het boek.
Rustig kan je volgen hoe Vera de puzzel van haar verleden legt. Als er een dokter de rol van de moeder in de gaten krijgt, wil je in het boek stappen, om het bedrog te helpen ontmaskeren. Zelfs Vera kan het zelf niet geloven als Pascalle haar de ogen probeert te openen.
Doet Mira nog een poging om het verleden goed te maken? Helpt ze Vera haar verleden ontdekken? Kan Vera dit verleden achter haar laten en een toekomst opbouwen? Welke rol speelt Jace? Wat betekenen de paardenbloemen op de cover?
Naar het einde toe schrijft Vera een brief, waarin de verwoestende invloed van haar verleden duidelijk wordt. "Het resultaat van al die jaren, is dat ik niet meer logisch nadenken kan, want wat is logisch in een wereld waar een moeder haar eigen kind pijn doet met als enige doel het krijgen van aandacht?“
Vroeger had ik wel eens in de krant een artikel over dit syndroom gelezen en dacht ik dat zoiets hoogst uitzonderlijk was. Nu blijkt dat er alleen al in de VS jaarlijks 1200 nieuwe gevallen ontdekt worden, in Nederland zijn dat er jaarlijks 60 + alle gevallen die onder de radar blijven, want het is niet makkelijk om deze vorm van kindermisbruik te ontdekken.
Het debuut van Aisha Dutrieux schetst hierover een duidelijk beeld, waaraan je na het lezen nog vaak terugdenkt. Hoe ziet het verdere leven van Vera eruit? En wat met alle andere Vera's in de wereld?
June 27, 2022
Aisha Dutrieux (1983) studeerde rechten aan de Universiteit van Leiden en is werkzaam als rechter in de rechtbank Den Haag. Ze won meerdere schrijfwedstrijden en Het leven noemen is haar debuutroman.
In Het leven noemen lezen we het verhaal van Mira en Vera.
Mira lijdt aan het münchhausenby-proxysyndroom – met behulp van medicijnen maakt zij Vera opzettelijk ziek om aandacht te krijgen. Wanneer artsen argwaan krijgen, verhuizen ze. Telkens opnieuw.
Als Vera op volwassen leeftijd een burn-out krijgt probeert ze samen met een therapeut de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent.
De hoofdstukken worden verteld vanuit beide oogpunten, Mira vanaf de jaren '70 tot heden en Vera in het heden met veel terugblikken en herinneringen.
In het begin is het even onduidelijk over wie het hoofdstuk verhaald maar eenmaal duidelijk om wie het gaat wordt je het verhaal ingetrokken en laat het je niet meer los.
Aisha Dutrieux weet beide vrouwen goed neer te zetten. Mira is een nukkige, ongelukkige vrouw die de meest verschrikkelijke verhalen op internet tentoonspreidt. Dit om zich te kunnen wentelen in het medeleven en de aandacht van de vele vreemden op de verschillende forums. Ze weet heel goed dat ze aandachtsziek is en dat ze deze alleen kan bevredigen door haar eigen dochtertje Vera ziek te maken. Er zijn momenten dat je een soort van medelijden kan voelen voor haar maar dat is snel over wanneer je leest over haar volgende actie.
Vera is er alles aan gelegen om haar moeders liefde te verkrijgen en als jong meisje komt ze er geleidelijk achter dat het haar moeder is die haar ziek maakt.
Ondanks dit weten blijft ze haar "vitaminen" slikken, blijft ze haar mond houden want wat als iemand haar moeder bij haar weghaalt of nog erger misschien, wat als niemand haar gelooft?
Vera is een vrouw die zichzelf probeert te hervinden en haar herinneringen en gedachten een plekje probeert te geven.
"Mooie herinneringen zijn precies dat. Je kunt het leven, de mooie delen ervan, niet nogmaals beleven."
Het is een indringende roman die je bij de keel grijpt. Een storm aan gevoelens worden over je uitgestort en ondanks alles blijft de schrijfwijze rustig. Er spreekt geen woede door in de woorden en er zijn geen echte verwijten.
Pas op het einde krijgt het verhaal een wending en sluit Aisha Dutrieux het boek met een mooi en emotioneel hoofdstuk gezien vanuit Vera.
Het leven noemen is een verschrikkelijk mooie, emotionele debuutroman die zijn lezer tot diep in de ziel weet te raken.
In Het leven noemen lezen we het verhaal van Mira en Vera.
Mira lijdt aan het münchhausenby-proxysyndroom – met behulp van medicijnen maakt zij Vera opzettelijk ziek om aandacht te krijgen. Wanneer artsen argwaan krijgen, verhuizen ze. Telkens opnieuw.
Als Vera op volwassen leeftijd een burn-out krijgt probeert ze samen met een therapeut de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent.
De hoofdstukken worden verteld vanuit beide oogpunten, Mira vanaf de jaren '70 tot heden en Vera in het heden met veel terugblikken en herinneringen.
In het begin is het even onduidelijk over wie het hoofdstuk verhaald maar eenmaal duidelijk om wie het gaat wordt je het verhaal ingetrokken en laat het je niet meer los.
Aisha Dutrieux weet beide vrouwen goed neer te zetten. Mira is een nukkige, ongelukkige vrouw die de meest verschrikkelijke verhalen op internet tentoonspreidt. Dit om zich te kunnen wentelen in het medeleven en de aandacht van de vele vreemden op de verschillende forums. Ze weet heel goed dat ze aandachtsziek is en dat ze deze alleen kan bevredigen door haar eigen dochtertje Vera ziek te maken. Er zijn momenten dat je een soort van medelijden kan voelen voor haar maar dat is snel over wanneer je leest over haar volgende actie.
Vera is er alles aan gelegen om haar moeders liefde te verkrijgen en als jong meisje komt ze er geleidelijk achter dat het haar moeder is die haar ziek maakt.
Ondanks dit weten blijft ze haar "vitaminen" slikken, blijft ze haar mond houden want wat als iemand haar moeder bij haar weghaalt of nog erger misschien, wat als niemand haar gelooft?
Vera is een vrouw die zichzelf probeert te hervinden en haar herinneringen en gedachten een plekje probeert te geven.
"Mooie herinneringen zijn precies dat. Je kunt het leven, de mooie delen ervan, niet nogmaals beleven."
Het is een indringende roman die je bij de keel grijpt. Een storm aan gevoelens worden over je uitgestort en ondanks alles blijft de schrijfwijze rustig. Er spreekt geen woede door in de woorden en er zijn geen echte verwijten.
Pas op het einde krijgt het verhaal een wending en sluit Aisha Dutrieux het boek met een mooi en emotioneel hoofdstuk gezien vanuit Vera.
Het leven noemen is een verschrikkelijk mooie, emotionele debuutroman die zijn lezer tot diep in de ziel weet te raken.
November 30, 2021
‘Het leven noemen’ is de debuutroman van Aisha Dutrieux, en wat een kalme, doch impactvolle roman is het geworden.
Mira heeft een dochtertje, Vera en werkt in de thuiszorg. Ze verhuizen veel en hebben hierdoor weinig bekenden en vrienden. Mira leidt aan het Münchhausen-by-proxysyndroom. Dit is een aandoening waar iemand opzettelijk een ander ziek maakt om aandacht te krijgen.
‘Jij. Jij maakt dat ik geen ruimte in durf te nemen, jij maakt dat ik mijn niet geliefd voel.’
Vera gaat in de pedagogiek werken en komt in een burn-out terecht. Veel puzzelstukjes uit haar jeugd passen niet samen of missen. Als ze met een psycholoog gaat praten heeft deze al snel door waar het probleem ligt. Ergens weet Vera dit ook. Al veel langer geeft ze soms tekenen waaruit blijkt dat ze wel weet dat wat haar moeder doet fout is, of doorheeft dat het haar ziek maakt. Vera bevindt zich in een worsteling met zichzelf, haar verleden en haar gevoelens.
‘Zou je het mij ooit vergeven, of zou je besluiten dat je mijn moeder niet meer wilde zijn?’
Op een kalme, heldere manier zien we Vera haar problemen en denkwijze. De verhouding tussen Vera en haar moeder is heel duidelijk beschreven. Het boek leest prettig, heeft voelbare karakters en een prettige en beeldende schrijfstijl.
Aïsha Dutrieux laat enorme kunde en een eigen stijl zien in dit boek. Het is rustig, helder en realistisch, maar komt juist hierdoor hard aan. Een belangrijk onderwerp, ik hoop dat vele mensen dit boek gaan lezen om hierover te leren en kennis te maken met deze auteur. Ik heb genoten.
Mira heeft een dochtertje, Vera en werkt in de thuiszorg. Ze verhuizen veel en hebben hierdoor weinig bekenden en vrienden. Mira leidt aan het Münchhausen-by-proxysyndroom. Dit is een aandoening waar iemand opzettelijk een ander ziek maakt om aandacht te krijgen.
‘Jij. Jij maakt dat ik geen ruimte in durf te nemen, jij maakt dat ik mijn niet geliefd voel.’
Vera gaat in de pedagogiek werken en komt in een burn-out terecht. Veel puzzelstukjes uit haar jeugd passen niet samen of missen. Als ze met een psycholoog gaat praten heeft deze al snel door waar het probleem ligt. Ergens weet Vera dit ook. Al veel langer geeft ze soms tekenen waaruit blijkt dat ze wel weet dat wat haar moeder doet fout is, of doorheeft dat het haar ziek maakt. Vera bevindt zich in een worsteling met zichzelf, haar verleden en haar gevoelens.
‘Zou je het mij ooit vergeven, of zou je besluiten dat je mijn moeder niet meer wilde zijn?’
Op een kalme, heldere manier zien we Vera haar problemen en denkwijze. De verhouding tussen Vera en haar moeder is heel duidelijk beschreven. Het boek leest prettig, heeft voelbare karakters en een prettige en beeldende schrijfstijl.
Aïsha Dutrieux laat enorme kunde en een eigen stijl zien in dit boek. Het is rustig, helder en realistisch, maar komt juist hierdoor hard aan. Een belangrijk onderwerp, ik hoop dat vele mensen dit boek gaan lezen om hierover te leren en kennis te maken met deze auteur. Ik heb genoten.
April 7, 2025
Eerder las ik "Wat wij verzwijgen" van Dutrieux. "Het leven noemen" is haar eerste roman. Mijn plan is om de drie boeken naast mekaar te leggen en te kijken of er een samenhang in zit en wat de evolutie juist is.
In dit boek worden we grotendeels voorgesteld aan een beperkt aantal personages. Zo hebben we Mira en haar dochter Vera, daarnaast heb je ook een oudere vrouw die als oppas wordt geschetst. Je merkt al meteen dat Mira een vrij toxisch bestaan leeft en dat niet alles goed draait in de bovenkamer. In haar conversaties voel je een bepaalde bitterheid. Ze vergiftigd haar dochter dagelijks en dat is waar dit verhaal rond draait namelijk de impact van een opvoeding op een kind. Het is een heftig verhaal, maar het einde is wel belonend.
Ik heb ook de eer gehad om met Aisha in gesprek te gaan voor het kanaal "We moeten het over literatuur hebben". Daar bespreken we onder andere dit boek. Bij ieder boek komt het terug dat geheimen een grote rol spelen in haar boeken. Ze lijkt in mijn ogen de perfecte pen te hebben om boeken zoals deze te schrijven door haar ervaringen die naar bovenkomen in haar laatst verschenen roman "Wat wij verzwijgen". Een autobiografisch boek dat gaat over hoe ze mishandeld werd door een familielid en dit jaren geheim heeft gehouden. Ergens waren haar voorgaande boeken een voorbereiding op haar autobiografische verhaal. "Het leven noemen" heeft een heftige thematiek, maar omdat het wat verder van Aisha stond was dit makkelijker om te schrijven. Ze deed ook veel research omtrent het onderwerp. Door haar job als juriste en rechter heeft ze ook gezien wat empathie hebben en het niet hebben inhoudt en hierdoor kan ze perfect beschrijven hoe iemand zich kan voelen. Zelf heeft ze ook drie kinderen. Op die manier kon ze zich inleven in dit verhaal.
In dit boek worden we grotendeels voorgesteld aan een beperkt aantal personages. Zo hebben we Mira en haar dochter Vera, daarnaast heb je ook een oudere vrouw die als oppas wordt geschetst. Je merkt al meteen dat Mira een vrij toxisch bestaan leeft en dat niet alles goed draait in de bovenkamer. In haar conversaties voel je een bepaalde bitterheid. Ze vergiftigd haar dochter dagelijks en dat is waar dit verhaal rond draait namelijk de impact van een opvoeding op een kind. Het is een heftig verhaal, maar het einde is wel belonend.
Ik heb ook de eer gehad om met Aisha in gesprek te gaan voor het kanaal "We moeten het over literatuur hebben". Daar bespreken we onder andere dit boek. Bij ieder boek komt het terug dat geheimen een grote rol spelen in haar boeken. Ze lijkt in mijn ogen de perfecte pen te hebben om boeken zoals deze te schrijven door haar ervaringen die naar bovenkomen in haar laatst verschenen roman "Wat wij verzwijgen". Een autobiografisch boek dat gaat over hoe ze mishandeld werd door een familielid en dit jaren geheim heeft gehouden. Ergens waren haar voorgaande boeken een voorbereiding op haar autobiografische verhaal. "Het leven noemen" heeft een heftige thematiek, maar omdat het wat verder van Aisha stond was dit makkelijker om te schrijven. Ze deed ook veel research omtrent het onderwerp. Door haar job als juriste en rechter heeft ze ook gezien wat empathie hebben en het niet hebben inhoudt en hierdoor kan ze perfect beschrijven hoe iemand zich kan voelen. Zelf heeft ze ook drie kinderen. Op die manier kon ze zich inleven in dit verhaal.
December 7, 2025
“Mensen maken geen afspraken over hoe het verleden herinnerd moet worden.”
Mira (moeder) en Vera zijn altijd op elkaar aangewezen. Mira is verpleegkundige in de ouderenzorg en komt daardoor in aanraking met veel verschillende medicijnen.
Bij diverse patiënten neemt ze pillen mee, welke ze aan haar dochtertje Vera geeft als zogenaamde vitaminepillen. Vera is 6 jaar en haar lichaam reageert vreselijk op de “vitaminepillen”. Als lezer weet je dan dat Mira ziek is, het münchhausen-by-proxysyndroom.
Je leest het boek om en om uit het perspectief van Mira en Vera. Vera volgen we als zij ouder is, in de twintig. Ze krijgt een burn-out en besluit een psycholoog op te zoeken. Als dan haar verleden besproken wordt, ontdekt ze langzaam de band tussen haar en haar moeder. Was dat wel een goede band zoals ze altijd dacht? Hoe was haar jeugd eigenlijk en klopt haar beeld wel?
Als lezer heb je snel door dat er met Mira het een en ander mis is en dat haar idee van aandacht zoeken niet klopt. Het wordt soms een beetje venijnig, je wordt wat bozig op haar. Zodoende geeft de schrijfster een goed bepaald van de ziekte.
En doordat je dan ook de kant van Vera steeds beter leert kennen wordt het verhaal boeiend.
July 2, 2022
Aangrijpend boek. Hoe een dochter zich op volwassen leeftijd losmaakt van een moeder die haar leven op een letterlijk en figuurlijk ziekelijke manier bepaald heeft.
Mooie dialogen. Als lezer wordt je er helemaal in gezogen en voel je de pijn en het verdriet. En wil je de dochter helpen om uit de greep van haar zieke moeder te komen.
Dit alles terwijl het boek geschreven wordt met mededogen, zonder te oordelen. Zeer knap debuut!
Mooie dialogen. Als lezer wordt je er helemaal in gezogen en voel je de pijn en het verdriet. En wil je de dochter helpen om uit de greep van haar zieke moeder te komen.
Dit alles terwijl het boek geschreven wordt met mededogen, zonder te oordelen. Zeer knap debuut!
January 22, 2023
Hoewel Munchhausen by proxy een zwaar en emotioneel onderwerp is, vond ik het lastig mee te leven met de personages, hun gedachten waren duidelijk, maar gevoelens niet. De perspectiefwissel leek mij onnodig. Toch heb ik ademloos zitten lezen en kon ik niet stoppen. Fijne korte, harde en rake zinnen en een prettige spanningsopbouw in hoofdstukken met een eenheid van plaats en tijd maakten dit boek het waard om te lezen.
February 9, 2023
Wat een indrukwekkend boek. Over ern moeder die lijdt aan het Münchhausen by prox syndroom en die dus haar dochtertje bewust ziek maakt. Je volgt twee personages: moeder Mira en dochtertje Vera. Mira in het verleden met dat ze Vera steeds ziek maakt voor de aandacht van doktoren en zusters en Vera in het nu terwijl ze zich afvraagt hoe ze aan haar burn-out komt met betrekking tot het verleden. Aisha weet de dynamiek goed neer te zetten en je leeft mee met beide personages. Goed boek.
🌟🌟🌟🌟
🌟🌟🌟🌟
May 9, 2023
Al zoekend in Fluister naar mijn volgende luisterboek tikte ik het woord Mezza in en kwam dit boek bovendrijven. Het is een intrigerend boek, een moeder die haar kind ziek maakt en een dochter die er probeert achter te komen waarom ze nou zo vaak verhuisd zijn in haar jeugd en waarom ze een bepaald gevoel bij haar moeder heeft. Het boek werd prettig voorgelezen door Karin Douma.
August 1, 2023
Aisha heeft een zeer beeldende manier van schrijven die net niet teveel is. Wanneer je af en toe weg droomt over de omgeving word je keihard weer binnen gehaald door de scherpe woorden of sombere situatie. Uiteindelijk is alles met elkaar verwikkeld maar toch eindigt het met vrijheid en het idee dat de hoofdpersoon eindelijk echt kan ademhalen.
August 30, 2025
Wat een indrukwekkend boek! Dutrieux schrijft helder en doordringend, het verhaal komt hard binnen en doet vele emoties bij je oproepen als lezer. De verwoordingen, de verhaallijn, de bizarre gedachtengang van de hoofdpersonage die lijdt aan Münchhausen by proxy— het verhaal houdt je in een grip en blijft je bij.
October 15, 2021
Interessante thema's zoals het münchhausen-by-proxysyndroom en hechtingsproblematiek komen in deze roman aan bod. Helaas blijft de uitwerking wat oppervlakkig. In Vera's zoektocht naar waarom haar moeder haar ziek maakte krijg je als lezer geen (bevredigend) antwoord. Het blijft meer een beschrijvend verhaal over het leven van Mira en Vera door de jaren heen. Gemiste kans.
May 22, 2022
Interessant boek over het Münchhausen-by-Proxy syndroom: een moeder die haar kind ziek maakt om zelf de aandacht over zich heen te krijgen. Maar nu je dit gelezen hebt weet je wel al waar het ganse boek over gaat: ook niet meer dan dit.
October 5, 2023
Als luisterboek geluisterd, ik vind het dan lastig om wat te zeggen over de schrijfstijl.
Maar ik heb het geboeid geluisterd. Ik kende het fenomeen dat mensen ziektes verzinnen voor aandacht. Maar had hier nog nooit bewust wat over gelezen. Vond het een heftig en bijzonder verhaal.
Maar ik heb het geboeid geluisterd. Ik kende het fenomeen dat mensen ziektes verzinnen voor aandacht. Maar had hier nog nooit bewust wat over gelezen. Vond het een heftig en bijzonder verhaal.
December 19, 2021
Indrukwekkend, een boek dat in stilte spreekt
January 7, 2022
‘Ik was nooit het onderwerp van jouw zinnen, van jouw leven, slechts het lijdend voorwerp.’
Knap debuut!
Knap debuut!
Displaying 1 - 30 of 41 reviews