What do you think?
Rate this book
Antimemorias
Primer volumen de El espejo del limbo, incomparable testimonio de André Malraux, uno de los grandes intelectuales franceses del siglo xx.
André Malraux retrató las grandes crisis del siglo XX en novelas como La condición humana, La esperanza o El tiempo del desprecio. Sin embargo, él mismo fue un personaje tan fascinante como los de su narrativa, y en sus Antimemorias, primer batiente de las memorias tituladas El espejo del limbo, presenta la increíble novela de su vida, en la que caben la exploración de Asia y África, la participación en la guerra civil española, el paso por las prisiones de Camboya y de la Gestapo o su mandato como ministro de cultura en la Quinta República francesa, de la mano del general De Gaulle. Desbordante, lírico y en última instancia inclasificable, el conjunto contiene un testimonio privilegiado de su tiempo.
Nuestra edición se completa una abarcadora introducción sobre la génesesis de la obra y una cronología de la vida del autor, ambas a cargo de Ignacio Echevarría.
André Malraux retrató las grandes crisis del siglo XX en novelas como La condición humana, La esperanza o El tiempo del desprecio. Sin embargo, él mismo fue un personaje tan fascinante como los de su narrativa, y en sus Antimemorias, primer batiente de las memorias tituladas El espejo del limbo, presenta la increíble novela de su vida, en la que caben la exploración de Asia y África, la participación en la guerra civil española, el paso por las prisiones de Camboya y de la Gestapo o su mandato como ministro de cultura en la Quinta República francesa, de la mano del general De Gaulle. Desbordante, lírico y en última instancia inclasificable, el conjunto contiene un testimonio privilegiado de su tiempo.
Nuestra edición se completa una abarcadora introducción sobre la génesesis de la obra y una cronología de la vida del autor, ambas a cargo de Ignacio Echevarría.
706 pages, Kindle Edition
First published September 18, 1967
53 people are currently reading
1381 people want to read
About the author
André Malraux
272 books401 followersMalraux was born in Paris during 1901, the son of Fernand-Georges Malraux and Berthe Lamy (Malraux). His parents separated during 1905 and eventually divorced. He was raised by his mother and maternal grandmother, Berthe and Adrienne Lamy in the small town of Bondy. His father, a stockbroker, committed suicide in 1930. Andre had Tourette's Syndrome during his childhood, resulting in motor and vocal tics.
At the age of 21, Malraux left for Cambodia with his new wife Clara Goldschmidt. In Cambodia, he undertook an exploratory expedition into the Cambodian jungle. On his return he was arrested by French colonial authorities for removing bas-reliefs from one of the temples he discovered. Banteay Srei (The French government itself had removed large numbers of sculptures and artifacts from already discovered sites such as Angkor Wat around this time). Malraux later incorporated the episode into his second novel La Voie Royale.
Malraux became very critical of the French colonial authorities in Indochina, and during 1925 helped to organize the Young Annam League and founded a newspaper Indochina in Chains.
On his return to France, he published The Temptation of the West (1926) which had the format of an exchange of letters between a Westerner and an Asian comparing aspects of the two cultures. This was followed by his first novel The Conquerors (1928), then by The Royal Way (1930) which was influenced by his Cambodian experience, and then by Man's Fate (La Condition Humaine). For La Condition Humaine, a novel about the 1927 failed Communist rebellion in Shanghai, written with obvious sympathy for the Communists, he won the 1933 Prix Goncourt.
During the 1930s, Malraux was active in the anti-Fascist Popular Front in France. At the beginning of the Spanish Civil War he joined the Republican forces in Spain, serving in, and helping to organize, their small air force. His squadron, called "España", became something of a legend after his claims of nearly annihilating part of the Nationalist army at Medellín.
According to Curtis Cate, his biographer, he was slightly wounded twice during efforts to stop the Falangists' takeover of Madrid, but the British historian Hugh Thomas denies this. He also toured the United States to raise funds for the Spanish Republicans. A novel influenced by his Spanish war experiences, Man's Hope, (L'Espoir) was published during 1938.
At the beginning of the Second World War, Malraux joined the French Army. He was captured in 1940 during the Battle of France but escaped and later joined the French Resistance. He was captured by the Gestapo during 1944 and underwent a mock execution. He later commanded the tank unit Brigade Alsace-Lorraine in defence of Strasbourg and in the attack on Stuttgart (Germany). He was awarded the Médaille de la Résistance, the Croix de Guerre. He was also awarded the British Distinguished Service Order for his work with British liaison officers in Corrèze, Dordogne and Lot, and after Dordogne had been liberated, leading a battalion of former resistance fighters to Alsace-Lorraine where they fought alongside the First Army.
During the war he worked on a long novel, The Struggle with the Angel based on the story of the Biblical Jacob. The manuscript was destroyed by the Gestapo after his capture in 1944. A surviving first part titled The Walnut Trees of Altenburg, was published after the war. He would never write another novel.
Malraux and his first wife divorced during the 1940s. His daughter from this marriage, Florence (b.1933), married the filmmaker Alain Resnais.
Malraux had two sons by his second wife Josette Clotis: Pierre-Gauthier (1940-1961) and Vincent (1943-1961). During 1944, while Malraux was fighting in Alsace, Josette died when she slipped while boarding a train. His two sons were killed during 1961 in an automobile accident.
After the war, Malraux served in a variety of government p
At the age of 21, Malraux left for Cambodia with his new wife Clara Goldschmidt. In Cambodia, he undertook an exploratory expedition into the Cambodian jungle. On his return he was arrested by French colonial authorities for removing bas-reliefs from one of the temples he discovered. Banteay Srei (The French government itself had removed large numbers of sculptures and artifacts from already discovered sites such as Angkor Wat around this time). Malraux later incorporated the episode into his second novel La Voie Royale.
Malraux became very critical of the French colonial authorities in Indochina, and during 1925 helped to organize the Young Annam League and founded a newspaper Indochina in Chains.
On his return to France, he published The Temptation of the West (1926) which had the format of an exchange of letters between a Westerner and an Asian comparing aspects of the two cultures. This was followed by his first novel The Conquerors (1928), then by The Royal Way (1930) which was influenced by his Cambodian experience, and then by Man's Fate (La Condition Humaine). For La Condition Humaine, a novel about the 1927 failed Communist rebellion in Shanghai, written with obvious sympathy for the Communists, he won the 1933 Prix Goncourt.
During the 1930s, Malraux was active in the anti-Fascist Popular Front in France. At the beginning of the Spanish Civil War he joined the Republican forces in Spain, serving in, and helping to organize, their small air force. His squadron, called "España", became something of a legend after his claims of nearly annihilating part of the Nationalist army at Medellín.
According to Curtis Cate, his biographer, he was slightly wounded twice during efforts to stop the Falangists' takeover of Madrid, but the British historian Hugh Thomas denies this. He also toured the United States to raise funds for the Spanish Republicans. A novel influenced by his Spanish war experiences, Man's Hope, (L'Espoir) was published during 1938.
At the beginning of the Second World War, Malraux joined the French Army. He was captured in 1940 during the Battle of France but escaped and later joined the French Resistance. He was captured by the Gestapo during 1944 and underwent a mock execution. He later commanded the tank unit Brigade Alsace-Lorraine in defence of Strasbourg and in the attack on Stuttgart (Germany). He was awarded the Médaille de la Résistance, the Croix de Guerre. He was also awarded the British Distinguished Service Order for his work with British liaison officers in Corrèze, Dordogne and Lot, and after Dordogne had been liberated, leading a battalion of former resistance fighters to Alsace-Lorraine where they fought alongside the First Army.
During the war he worked on a long novel, The Struggle with the Angel based on the story of the Biblical Jacob. The manuscript was destroyed by the Gestapo after his capture in 1944. A surviving first part titled The Walnut Trees of Altenburg, was published after the war. He would never write another novel.
Malraux and his first wife divorced during the 1940s. His daughter from this marriage, Florence (b.1933), married the filmmaker Alain Resnais.
Malraux had two sons by his second wife Josette Clotis: Pierre-Gauthier (1940-1961) and Vincent (1943-1961). During 1944, while Malraux was fighting in Alsace, Josette died when she slipped while boarding a train. His two sons were killed during 1961 in an automobile accident.
After the war, Malraux served in a variety of government p
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 46 reviews
September 29, 2019
پیرمردی رو تصور کنید که رمانهای مشهوری نوشته، جنگیده، ماموریتهای دیپلماتیک مهمی انجام داده و حالا نشسته داره خاطراتش رو برای شما تعریف میکنه. این حسّیه که من از خوندن ضد خاطرات داشتم.
خودش میگه این کتاب خاطرات نیست، اما قصه و داستان هم نیست. ظاهرا کتاب طی یه سفر و تو ۶۶ سالگی مالرو نوشته شده و تقریبا بدون ویراستاری و تغییر برای چاپ فرستاده شده. کتاب ترتیب زمانی نداره، هر فصل مربوط به یه ماجرای مختلفه و به غیر از این هیچ دستهبندی یا خط سیر دیگهای وجود نداره؛ کتاب یه دفعه شروع میشه، بالا و پایینهایی داره، و یه دفعه تموم میشه. با این حال به نظرم کتاب بدی نیست، هر چند کتاب سختیه و ناخالصی بالایی داره.
به نظرم بیشتر جذابیت کتاب به خاطر شخصیت جذاب مالرو و زندگی عجیبیه که داشته. یکی دو تا رمان مینویسه و جایزه گنکور (جایزه ادبی) رو بهش میدن. زمان جنگ داخلی اسپانیا علیه فاشیستها میجنگه و زمان جنگ جهانی دوم فرمانده یکی از گروهانهای چریکی مقاومت فرانسه میشه. بعد از جنگ وزیر کابینه ژنرال دوگل میشه و برای ماموریتهای دیپلماتیک به هند و چین و یه سری کشور دیگه سفر میکنه. چرا با اینکه وزیر امور خارجه نبوده مالرو رو به این ماموریتها میفرستن؟ چون قبل از جنگ سفرهای ماجراجویانه زیادی به آسیا داشته و فرهنگ اینجا رو میشناخته، و مثلا در مورد هند با لعل نهرو دوستیای هم از قبل داشته که کمک میکرده. بخش خوبی از کتاب توصیفات مالرو از فرهنگ هند و تاریخ چین و فضای اصفهان و… هست، که برای من خیلی خیلی جالب بود. فک نکنم این توصیفات خیلی دقیق و علمی باشن و با ذوق هنری مالرو مخلوط شدن قطعا، اما در هر صورت قشنگ تعریف میکنه و جذابه.
یه نوع روایت جذاب دیگهای که تو کتاب تکرار میشه روایت مالرو از جلساتیه که با آدمهای مهم داشته: دوگل، لعل نهرو، مائو و… جذابیت این جلسهها (اگه دقیق و با صداقت تعریف شده باشن) به اینه که نشون میده جلسات دیپلماتیک هم در حد مهمونیهای خانوادگی میتونه به حرفهای بی سر و ته بگذره. نقل مطالب این جلسات بخش زیادی از کتاب رو میگیره و یه مقدار عجیبه که بگم خوندن این کتاب خوبه چون میبینید که محتویات جلسات چقدر سطحیه، ولی واقعا به همین دلیل خوبه.
ترجمه نجفی و حسینی واقعا خوبه و پانویسهای زیادی که به کتاب اضافه کردن برای فهمیدن کتاب لازمه؛ مالرو بنا به سواد و گستره مطالعه خودش فرض کرده که هر ایما و اشارهای به هر کدوم از داستانهای مختلف داشته باشه همه متوجه میشن، ولی اگه پانویسهای مترجمها نبود مطلقا هیچکدومش رو با سواد خودم متوجه نمیشدم!
کتاب یه مقدار حجیم هست و یه بخشهاییش کاملا بیحوصله میشدم، اما به اندازه کافی بخشهای جذاب هم داشت که من رو تا آخر همراه کنه. البته فکر میکنم یه دلیل عمدهاش اینه که مالرو تقاطع نادری از چند موضوع مورد علاقه منه: جنگ جهانی دوم، ادبیات، سیاست بینالملل، فرهنگ شرق (منظور هند و چینه) و… آدمهای باکیفیت زیادی نداریم که تو این تقاطع ایستاده باشن.
خودش میگه این کتاب خاطرات نیست، اما قصه و داستان هم نیست. ظاهرا کتاب طی یه سفر و تو ۶۶ سالگی مالرو نوشته شده و تقریبا بدون ویراستاری و تغییر برای چاپ فرستاده شده. کتاب ترتیب زمانی نداره، هر فصل مربوط به یه ماجرای مختلفه و به غیر از این هیچ دستهبندی یا خط سیر دیگهای وجود نداره؛ کتاب یه دفعه شروع میشه، بالا و پایینهایی داره، و یه دفعه تموم میشه. با این حال به نظرم کتاب بدی نیست، هر چند کتاب سختیه و ناخالصی بالایی داره.
به نظرم بیشتر جذابیت کتاب به خاطر شخصیت جذاب مالرو و زندگی عجیبیه که داشته. یکی دو تا رمان مینویسه و جایزه گنکور (جایزه ادبی) رو بهش میدن. زمان جنگ داخلی اسپانیا علیه فاشیستها میجنگه و زمان جنگ جهانی دوم فرمانده یکی از گروهانهای چریکی مقاومت فرانسه میشه. بعد از جنگ وزیر کابینه ژنرال دوگل میشه و برای ماموریتهای دیپلماتیک به هند و چین و یه سری کشور دیگه سفر میکنه. چرا با اینکه وزیر امور خارجه نبوده مالرو رو به این ماموریتها میفرستن؟ چون قبل از جنگ سفرهای ماجراجویانه زیادی به آسیا داشته و فرهنگ اینجا رو میشناخته، و مثلا در مورد هند با لعل نهرو دوستیای هم از قبل داشته که کمک میکرده. بخش خوبی از کتاب توصیفات مالرو از فرهنگ هند و تاریخ چین و فضای اصفهان و… هست، که برای من خیلی خیلی جالب بود. فک نکنم این توصیفات خیلی دقیق و علمی باشن و با ذوق هنری مالرو مخلوط شدن قطعا، اما در هر صورت قشنگ تعریف میکنه و جذابه.
یه نوع روایت جذاب دیگهای که تو کتاب تکرار میشه روایت مالرو از جلساتیه که با آدمهای مهم داشته: دوگل، لعل نهرو، مائو و… جذابیت این جلسهها (اگه دقیق و با صداقت تعریف شده باشن) به اینه که نشون میده جلسات دیپلماتیک هم در حد مهمونیهای خانوادگی میتونه به حرفهای بی سر و ته بگذره. نقل مطالب این جلسات بخش زیادی از کتاب رو میگیره و یه مقدار عجیبه که بگم خوندن این کتاب خوبه چون میبینید که محتویات جلسات چقدر سطحیه، ولی واقعا به همین دلیل خوبه.
ترجمه نجفی و حسینی واقعا خوبه و پانویسهای زیادی که به کتاب اضافه کردن برای فهمیدن کتاب لازمه؛ مالرو بنا به سواد و گستره مطالعه خودش فرض کرده که هر ایما و اشارهای به هر کدوم از داستانهای مختلف داشته باشه همه متوجه میشن، ولی اگه پانویسهای مترجمها نبود مطلقا هیچکدومش رو با سواد خودم متوجه نمیشدم!
کتاب یه مقدار حجیم هست و یه بخشهاییش کاملا بیحوصله میشدم، اما به اندازه کافی بخشهای جذاب هم داشت که من رو تا آخر همراه کنه. البته فکر میکنم یه دلیل عمدهاش اینه که مالرو تقاطع نادری از چند موضوع مورد علاقه منه: جنگ جهانی دوم، ادبیات، سیاست بینالملل، فرهنگ شرق (منظور هند و چینه) و… آدمهای باکیفیت زیادی نداریم که تو این تقاطع ایستاده باشن.
December 31, 2018
Reread on buses, trains, in planes, the verandas of art museums, alone, alone, alone: and then alone, over again in the blue of shadows, corners of libraries, under the gaze of weird convoluted coffee shop plants. I want to be you, Andrei Malraux.
January 1, 2021
این کتاب قراره خاطرات آندره مالرو باشه، ولی همونجور که خودش اول کتاب میگه رسالت این کتاب خاطره گفتن نیست !!
مالرو آدم فوقالعادهای بوده !! کلی جاهای دنیارو رفته گشته، توی کلی جنگ و فعالیت انقلابی شرکت کرده، به مقام وزارت رسیده در زمان ژنرال دوگل و تازه این وسطا کلی هم کتاب نوشته !!
توی یه عمر متوسط هفتاد هشتاد ساله همهی این کارهارو گنجوندن یعنی زندگی کردن و من شخصا به این نتیجه رسیدم که این روزمرگی که من اسمشو گذاشتم زندگی به لعنت خدا هم نمیارزه در برابر تجربهی زیستهی مالرو !!
حالا اینا که راجع به نویسنده بود، خود کتاب چی؟
راستش خود کتاب چند تا مشکل بسیار اساسی داره:
۱-سیر خاطرات بسیار پراکنده است. یعنی شما داستان زندگی مالرو رو به صورت خطی نمیخونی و هی باید وقایع قدیمی و جدید رو با هم تطبیق بدی و این فرآیند انرژی زیادی میطلبه
۲-فهم بسیاری از قسمتها نیازمند اینه که اطلاعات عمومی نسبتا زیادی راجع به تاریخ ملتها داشته باشی. چه راجع به تمدنهای قدیمی مثل مصر و چه راجع به باورهای مذهبی مثل آیین بودا و چه راجع به تاریخ کشورها حتی خود فرانسه. من شخصا خیلی جاها گیر میکردم چون مثلا نمیدونستم چرا توی اسپانیا جنگ پارتیزانی راه افتاده یا مثلا قیام فلان توی الجزایر ریشهاش چی بوده. خوندن یه خروار زیرنویس و سرچ کردن توی گوگل و ... باز هم کلی انرژی از من گرفت
۳-به نظرم لازمهی مطالعهی این کتاب اینه که حداقل دو سه تا کتاب از مالرو خونده باشی چون جا به جا به جملات و عبارات و داستانهای کتاب اشاره میشه و خب من هیچی از مالرو نخونده بودم
۴-نهایتا اینکه جهانبینی مالرو توی این کتاب با تمرکز بر مرگ و روایت داستانهایی حول مرگ (از تجربه در اردوگاه کار اجباری، تیرباران شدن، سقوط هواپیما) میچرخه و تازه با باور کلی ادیان و ملتهای مختلف راجع به مرگ هم مخلوط میشه. واقعا فهمش برای من سخت بود و باز هم به شدت ازم انرژی گرفت
این کتاب رو همخوانی با یه تعدادی از دوستان داشتیم که نهایتا دو نفر که یکیشون من باشم تا پایان کتاب استقامت کردیم و بقیه نیمه خوانده رهاش کردن.
تجربهی عجیبی بود خوندنش. به کسی توصیه نمیکنمش ولی مطمئنم یه روزی دوباره برمیگردم و غرق میشم وسط این عجیبترین تجربهی زیستهی قرن اخیر.
مالرو آدم فوقالعادهای بوده !! کلی جاهای دنیارو رفته گشته، توی کلی جنگ و فعالیت انقلابی شرکت کرده، به مقام وزارت رسیده در زمان ژنرال دوگل و تازه این وسطا کلی هم کتاب نوشته !!
توی یه عمر متوسط هفتاد هشتاد ساله همهی این کارهارو گنجوندن یعنی زندگی کردن و من شخصا به این نتیجه رسیدم که این روزمرگی که من اسمشو گذاشتم زندگی به لعنت خدا هم نمیارزه در برابر تجربهی زیستهی مالرو !!
حالا اینا که راجع به نویسنده بود، خود کتاب چی؟
راستش خود کتاب چند تا مشکل بسیار اساسی داره:
۱-سیر خاطرات بسیار پراکنده است. یعنی شما داستان زندگی مالرو رو به صورت خطی نمیخونی و هی باید وقایع قدیمی و جدید رو با هم تطبیق بدی و این فرآیند انرژی زیادی میطلبه
۲-فهم بسیاری از قسمتها نیازمند اینه که اطلاعات عمومی نسبتا زیادی راجع به تاریخ ملتها داشته باشی. چه راجع به تمدنهای قدیمی مثل مصر و چه راجع به باورهای مذهبی مثل آیین بودا و چه راجع به تاریخ کشورها حتی خود فرانسه. من شخصا خیلی جاها گیر میکردم چون مثلا نمیدونستم چرا توی اسپانیا جنگ پارتیزانی راه افتاده یا مثلا قیام فلان توی الجزایر ریشهاش چی بوده. خوندن یه خروار زیرنویس و سرچ کردن توی گوگل و ... باز هم کلی انرژی از من گرفت
۳-به نظرم لازمهی مطالعهی این کتاب اینه که حداقل دو سه تا کتاب از مالرو خونده باشی چون جا به جا به جملات و عبارات و داستانهای کتاب اشاره میشه و خب من هیچی از مالرو نخونده بودم
۴-نهایتا اینکه جهانبینی مالرو توی این کتاب با تمرکز بر مرگ و روایت داستانهایی حول مرگ (از تجربه در اردوگاه کار اجباری، تیرباران شدن، سقوط هواپیما) میچرخه و تازه با باور کلی ادیان و ملتهای مختلف راجع به مرگ هم مخلوط میشه. واقعا فهمش برای من سخت بود و باز هم به شدت ازم انرژی گرفت
این کتاب رو همخوانی با یه تعدادی از دوستان داشتیم که نهایتا دو نفر که یکیشون من باشم تا پایان کتاب استقامت کردیم و بقیه نیمه خوانده رهاش کردن.
تجربهی عجیبی بود خوندنش. به کسی توصیه نمیکنمش ولی مطمئنم یه روزی دوباره برمیگردم و غرق میشم وسط این عجیبترین تجربهی زیستهی قرن اخیر.
Read
July 8, 2017واقعیتش این است که دیدار مسرت آمیزی با آندره مالرو نبود. هر چند که با خواندن مقدمه کتاب اشتیاقم برای خواندنش فزونی یافت. هر چند که بخش هایی در ابتدای کتاب مبهوتم کرد(همانجا که حرف از پدربزرگ و منش زندگی اش بود) اما در ادامه که سوار هواپیما شدیم و رفتیم سراغ یافتن میراث ملکه سبا لذت همراهی جایش را به خستگی رنجوری و گیجی داد. و من بعد از یک جایی دیگر نفهمیدم چه میخوانم پس رهایش کردم...به نظرم راه درستی را برای تماشای دنیای مالرو انتخاب نکردم. شرح زندگی آن مرد خیلی درخشان بود اما رفاقت میسر نشد فعلن.
تیر 96
March 14, 2010
به پیر به پیغمبر، هر کاری کردم نتونستم کتاب رو تموم کنم. نثر این آقای وزیر به گروه خونی ما نمی خوره
December 15, 2007
Andre Malraux had an amazing life, but some parts of this "memoir" are god-awful boring...I think this is in part due to a bad translation, but what the hell do I know...Malraux knew everyone--Mao, Nehru, De Gaulle and did everything, including surviving a tank trap in WWII, flying a small plane through a cyclone and being captured by Nazis. At the end of the book, he tells the story of searching for weapons that members of the French resistance had hidden in a cave. He has to crawl through certain tight spots and at one point he sees what he thinks is a map left by soldiers to lead the way to the weapons. It's actually a figure of a bison. He is in Lascaux. Now that's an amazing life...
Read
March 28, 2016فقط مرغهای دریاییاند که از توفان نمیهراسند، حتی وقتی در میان دریاها جهت خود را گم میکنند و جایی برای نشستن پیدا نمیکنند، آن قدر بال میزنند که توفان فرو نشیند و زمینی برای نشستن بیابند یا در همان اوج جان میدهند، آن که در میان امواج میافتد مرغ دریایی نیست... مرغ دریایی در اوج میمیرد... آخرین توان خود را صرف اوج گرفتن میکند تا سقوط را نبیند...!
August 23, 2012
کتابی که من خوندم ضد خاطرات ترجمه اقایان ابوالحسن نجفی و رضا سید حسینی است. اما اینجا انگار فقط همین بود من سرچ کردم.
اما دیگه اینکه بعنوان رویو من قسمتهایی از خود کتابهارو مینویسم نمیدونم کار درستی هست یا نه... در هرحال
اما ازین کتاب هم این چند جمله رو یادداشت کردم که اینجا هم مینویسم:
حقیقت هر کس را نخست در آنچیزهایی که پنهان میکند باید جست نه آنچه میگوید!؟
انسان چیست؟ انبان کوچک و حقیری از رازها.
آنچه برای من مهم است چه اهمیت دارد؟!
من در جوانی شرق را عرب پیری دیم که بر گردۀ خر خود در خواب بی پایان اسلام فرو رفته است
هیچکس خواه دیندار باشد یا بی دین، به عالم ظاهر خرسند نمیشود.
اما دیگه اینکه بعنوان رویو من قسمتهایی از خود کتابهارو مینویسم نمیدونم کار درستی هست یا نه... در هرحال
اما ازین کتاب هم این چند جمله رو یادداشت کردم که اینجا هم مینویسم:
حقیقت هر کس را نخست در آنچیزهایی که پنهان میکند باید جست نه آنچه میگوید!؟
انسان چیست؟ انبان کوچک و حقیری از رازها.
آنچه برای من مهم است چه اهمیت دارد؟!
من در جوانی شرق را عرب پیری دیم که بر گردۀ خر خود در خواب بی پایان اسلام فرو رفته است
هیچکس خواه دیندار باشد یا بی دین، به عالم ظاهر خرسند نمیشود.
October 4, 2007
من از كودكيم بيزارم.. و اين اولين جمله يمالرو است كه در اين كتاب آدم را تحت تاثير قرار مي دهد . او مي گويد اگر خود را ساختن عبارت از خو گرفتن به اين كاروانسراي بي جاده اي باشد كه نامش زندگي است. من خودم را كم و بد ساخته ام... من تقريبا براي خودم جالب نيستم...
يكي به من بگه چرا مالرو اين طور فكر ميكنه.. كدام يك از ما غير از اين هستيم؟؟
يكي به من بگه چرا مالرو اين طور فكر ميكنه.. كدام يك از ما غير از اين هستيم؟؟
July 18, 2025
"Unreadable." That is what the late French President Francois Mitterand called Andre Malraux's attempt at an autobiography. Malraux had a stroke of genius, and that recalling his adventurous past through free association, not linear chronology. This does not work out in print, however. A brief spot on his days as an archeologist in Cambodia is followed by an equally laconic rumination on karma which in turn leads to a digression on a conversation with De Gaulle. Curiously, Malraux says he cannot remember whether or not he ever met Ho Chi Minh.
September 30, 2007
ضد خاطرات
کتابی که سر تا سر آن نبوغی عظیم که نزد مالرو بوده است را بازگو میکند .
بخش ابتدایی ( درب آبهای کرت ) و بخش گیر افتادن تانک در گودال از زیباترین لحظه های کتابخوانی من بوده اند .
کتابی که سر تا سر آن نبوغی عظیم که نزد مالرو بوده است را بازگو میکند .
بخش ابتدایی ( درب آبهای کرت ) و بخش گیر افتادن تانک در گودال از زیباترین لحظه های کتابخوانی من بوده اند .
June 18, 2010
Absolutely Brilliant!
ناتمام
December 15, 2014منم نتونستن 10-15 صفحه بیشتر بخونم هیچی ازش نمیفهمیدم به قول دوستمون باید اول کتاب های دیگش رو بخونم بعد بیام سراغ این کتاب
March 9, 2021
کتاب، شامل تاملات خود نویسنده به مسائل شخصی، خاطرات گذشته اش به صورت گنگ و زمزمه وار، ملاقات های سیاسی و فرهنگی و همچنین سفرهای هوایی و زمینی به مناطق ناشناخته و تاریخی است.
در مقاله ای از یوسا که مالرو رو ستایش میکرده است (از یوسا رهایی ندارم!)، با عنوان، «قهرمان، دلقک و تاریخ» به زندگی مالرو و ویژگی هایی متفاوت و متناقض اش اینجور اشاره میکند:
«مالرو یاور کمونیست ها، ناسیونالیستی دوآتشه، متفکر بازار سهام، سارق مجسمه های معبد بانتایی کامبوج... مبارز فعال ضداستعمار در سایگون، نیروی محرک در انتشار مجلات ادبی پیشرو و حامی جنبش اکسپرسیونیسم آلمان، کوبیسم و همه تجربه های نو در نقاشی و شعر در دهه ۱۹۲۰، ۱۹۳۰ بود... از فعالان و ناظران اعتصابات انقلابی کانتون در سال ۱۹۲۵، بنیان گذار و عضو گروه جویندگان گنج های ملکه سبا در عربستان... سازنده اسکادران هوایی در جنگ داخلی اسپانیا، قهرمان نهضت مقاومت و سرهنگ بریگاد آلزاس- بورن، هوادار فعال ژنرال دوگل و وزیر فرهنگ او، است.»
مالرو در هر نوع جوگیری و حرکتای شورانگیزی که در اقصی نقاط دنیا شکل میگرفت به طریقی شرکت میکرد و عاشق تغییر از نوع انقلاب بوده است.
همچنین در متنی که خوندم، رگه های هستی شناسی و علاقه به سرنوشت بشری از راه اخلاقی دیده میشد، هنر، تاریخ، فرهنگ، تمدن و مرگ... کدام یک زاییده دیگری هستند؟
مالرو عبارت «زندگی هیچ ارزشی ندارد اما هیچ چیز هم ارزش زندگی را ندارد» را در اول کتاب «ضد خاطرات» خود آورده است. احتمالا مقصودش درباره زندگی این بوده که برای معنای زندگی پاسخی پیدا نکرده است، چراکه اساسا پاسخی برای آن وجود ندارد و تنها با پرسش نکردن از زندگی و فکر نکردن به آن و صرفا زندگی کردن است که می توان پاسخی عملی برای آن فراهم آورد.
بخش های آب های کرت، آلزاس، اسیر شدن و گیر افتادن در گودال با تانک، صحبت هایی که با نهرو و مائو داشت و همچنین بخش آخر مربوط به پکن برام خوانا و قابل فهم و جالب ترین قسمت های کتاب بود. و میشه این تیکه ها رو جداگانه چاپ کرد تا زجر خوندن این کتاب ازبین بره.
گویا خیلی از حرفایی که نوشته و خاطراتش سندیت نداره و این چیزیه که من شنیدم و البته در حین خوندن متوجه خودشیفتگی زیاد و مبالغه های ناشی از همین غرور شدم و کاملا مشهود بود.
بهرحال، کتابی نیست که برای ما ایرانی جماعت جذابیت و حرف مفیدی داشته باشه. به لحاظ قیمت و حجم زیادش میگم.
تمام مدتی که میخوندم به این فکر میکردم چه پدری از آقای ابوالحسن نجفی و آقای سید حسینی برای ترجمه اش دراومده!
کتاب، شامل تاملات خود نویسنده به مسائل شخصی، خاطرات گذشته اش به صورت گنگ و زمزمه وار، ملاقات های سیاسی و فرهنگی و همچنین سفرهای هوایی و زمینی به مناطق ناشناخته و تاریخی است.
در مقاله ای از یوسا که مالرو رو ستایش میکرده است (از یوسا رهایی ندارم!)، با عنوان، «قهرمان، دلقک و تاریخ» به زندگی مالرو و ویژگی هایی متفاوت و متناقض اش اینجور اشاره میکند:
«مالرو یاور کمونیست ها، ناسیونالیستی دوآتشه، متفکر بازار سهام، سارق مجسمه های معبد بانتایی کامبوج... مبارز فعال ضداستعمار در سایگون، نیروی محرک در انتشار مجلات ادبی پیشرو و حامی جنبش اکسپرسیونیسم آلمان، کوبیسم و همه تجربه های نو در نقاشی و شعر در دهه ۱۹۲۰، ۱۹۳۰ بود... از فعالان و ناظران اعتصابات انقلابی کانتون در سال ۱۹۲۵، بنیان گذار و عضو گروه جویندگان گنج های ملکه سبا در عربستان... سازنده اسکادران هوایی در جنگ داخلی اسپانیا، قهرمان نهضت مقاومت و سرهنگ بریگاد آلزاس- بورن، هوادار فعال ژنرال دوگل و وزیر فرهنگ او، است.»
مالرو در هر نوع جوگیری و حرکتای شورانگیزی که در اقصی نقاط دنیا شکل میگرفت به طریقی شرکت میکرد و عاشق تغییر از نوع انقلاب بوده است.
همچنین در متنی که خوندم، رگه های هستی شناسی و علاقه به سرنوشت بشری از راه اخلاقی دیده میشد، هنر، تاریخ، فرهنگ، تمدن و مرگ... کدام یک زاییده دیگری هستند؟
مالرو عبارت «زندگی هیچ ارزشی ندارد اما هیچ چیز هم ارزش زندگی را ندارد» را در اول کتاب «ضد خاطرات» خود آورده است. احتمالا مقصودش درباره زندگی این بوده که برای معنای زندگی پاسخی پیدا نکرده است، چراکه اساسا پاسخی برای آن وجود ندارد و تنها با پرسش نکردن از زندگی و فکر نکردن به آن و صرفا زندگی کردن است که می توان پاسخی عملی برای آن فراهم آورد.
بخش های آب های کرت، آلزاس، اسیر شدن و گیر افتادن در گودال با تانک، صحبت هایی که با نهرو و مائو داشت و همچنین بخش آخر مربوط به پکن برام خوانا و قابل فهم و جالب ترین قسمت های کتاب بود. و میشه این تیکه ها رو جداگانه چاپ کرد تا زجر خوندن این کتاب ازبین بره.
گویا خیلی از حرفایی که نوشته و خاطراتش سندیت نداره و این چیزیه که من شنیدم و البته در حین خوندن متوجه خودشیفتگی زیاد و مبالغه های ناشی از همین غرور شدم و کاملا مشهود بود.
بهرحال، کتابی نیست که برای ما ایرانی جماعت جذابیت و حرف مفیدی داشته باشه. به لحاظ قیمت و حجم زیادش میگم.
تمام مدتی که میخوندم به این فکر میکردم چه پدری از آقای ابوالحسن نجفی و آقای سید حسینی برای ترجمه اش دراومده!
November 18, 2012
Fascinating account of Malraux's work with the French diplomatic corps. Wonderfully and evocatively written - an interesting look at historical figures and times. A great example of how the French use their intellectuals in government advisory.
March 16, 2010
Not an easy read becasue I thought the French to English translation was choppy and sometimes difficult to follow. Nevertheless I enjoyed it. A very different perspective on the 20th century.
March 28, 2013
One of the best books ever written.
March 28, 2023
J'aurai dû lire quelques articles sur l'Internet avant d'entreprendre la lecture des "Antimémoires" d'André Malraux car j'étais beaucoup trop lent à comprendre que le livre était bourré de mensonges extravagantes. J'ai manqué les indices du premier chapitre où Malraux annonce qu'il est né en Alsace, que son nom famille est Berger et que son grand-père avait fréquenté Nietzsche. Je pensais que Malraux aurait abandonné son vrai nom plus tard parce qu'il était trop boche. J'ai décidé de faire des recherches à la page 380 où dans un passage qui relate ses activités comme membre de la Résistance francais en 1944, l'auteur décrit "Malraux" comme son nom de guerre.
J'ai appris du "Wikipedia" (1) que le nom de Malraux a toujours été Malraux; (2) qu'il est né à Paris; (3) que son grand-père a été n'avait jamais côtoyé Nietzsche; et (4) que Malraux est généralement reconnu comme un mythomane (à la limite un menteur pathologique). J'ai trouvé aussi à la page web des "Amitiés internationales d'André Malraux" un article très pertinent de Moncef Khemri de la faculté de lettres de Tunis qui a pour titre "Les antimémoires: entre autobiographie et autofiction" où Khemri présente la thèse que le livre est une œuvre de métafiction postmoderne. D'après Khemri, Malraux a décrit sa vie comme il aurait souhaité qu'elle avait été. Khemri ajoute que le passage où Malraux décrit sa participation dans une bataille contre les allemands en 1940 est une fiction pure. Khemri nous rappelle que le Baron de Clappique avec lequel Malraux discute de la guerre de Viet Nam est un personnage de la "Condition humaine" qui n' a jamais existé. Finalement, Khemri nous informe qu'il y a beaucoup de longues passages dans les "Antimémoires" que Malraux a tiré de ses romans.
La thèse de Khemri est ingénieuse mais elle ne me redonne pas confiance dans le livre qui n'est pas à mes yeux postmoderne mais simplement mensonger. Pourtant, la manque de véracité n'est pas forcément une mauvaise chose. Malraux explique dans son introduction qu'il donne le titre "Antimémoires" à son livre parce qu'il ne contient pas de "mémoires" traditionnelles dont il y a deux catégories: (1) des confessions (Saint-Augustin, Rousseaux) ou (2) des oeuvres où l'écrivain raconte sa vie avec introspection (Chateaubriand, T.E. Lawrence.) Selon Malraux ses "Antimémoires" offre plutôt le récit des moments dans son parcours qui lui ont posé la question: "Quel est le sens de la vie."
Un incident majeur a été un simulacre d'exécution auquel les allemands l'ont fait participer en 1944. Malheureusement à cause des nombreux mensonges dans le livre, le lecteur ne peut pas être certain que ce simulacre d'exécution ait bel et bien eu lieu.
Malraux croit aussi que l'art fait réfléchir au sens de la vie et les idées qu'il présente au sujet de l'art constituent le meilleur élément de son livre. Il écrit beaucoup sur l'art des tombeaux (les pyramides, les grands mausolées, etc.) que l'on a crée selon Malraux non pour honorer les ancêtres mais pour contrôler l'avenir.
Dans les "Antimémoires" Malraux présente aussi une exposé bien réussi de son concept de "Musée imaginaire" selon lequel les oeuvres d'art dans le monde contemporain se trouvent délivrés de leur fonction. Un crucifix n'est plus un crucifix. Un portrait n'est plus la représentation d'une vraie personne. Dans le musée imaginaire, il n'y a ni vénération ni ressemblance. Les objets d'art diffèrent des choses et se trouvent confrontées les uns contre les autres. Dieu n'y est pour rien et t l'homme a le champs libre pour définir l'univers à sa guise. Malraux constate que partout au tiers monde (l'Afrique, l'Asie, l'Amérique du Sud) on construit des musées.
Dans sa vie, Malraux a rencontré dans sa vie bien des chefs politiques importants du 20e siècle. Dans les "Antimémoires"on trouve des longues conversations que Malraux a eu avec Chou En-lai, Charles de Gaulle, Mao Tsé-toung et Jawaharlal Nehru . Malraux semble croire aussi que ces entretiens s avec les grands politiciens de son époque lui ont mise en face-à -face avec l'énigme de la vie. La qualité de ces discussions, telles que rapportées par Malraux est très inégale.
La pire est celle avec Mao. Malraux accepte trop volontiers la version de Mao sur le la Grande Marche. Il reproche à Mao les persécutions des Tibétains mais il ne dit pas un mot au sujet de la famine de 1958-1962. Malraux est aussi très élogieux au sujet de Ho Chi Minh. La conversation avec Nehru qu'il présente est par contre superbe.
Il y a des bons moments dans les "Antimémoires" de Malraux mais dans l'ensemble elles sont affreuses.
J'ai appris du "Wikipedia" (1) que le nom de Malraux a toujours été Malraux; (2) qu'il est né à Paris; (3) que son grand-père a été n'avait jamais côtoyé Nietzsche; et (4) que Malraux est généralement reconnu comme un mythomane (à la limite un menteur pathologique). J'ai trouvé aussi à la page web des "Amitiés internationales d'André Malraux" un article très pertinent de Moncef Khemri de la faculté de lettres de Tunis qui a pour titre "Les antimémoires: entre autobiographie et autofiction" où Khemri présente la thèse que le livre est une œuvre de métafiction postmoderne. D'après Khemri, Malraux a décrit sa vie comme il aurait souhaité qu'elle avait été. Khemri ajoute que le passage où Malraux décrit sa participation dans une bataille contre les allemands en 1940 est une fiction pure. Khemri nous rappelle que le Baron de Clappique avec lequel Malraux discute de la guerre de Viet Nam est un personnage de la "Condition humaine" qui n' a jamais existé. Finalement, Khemri nous informe qu'il y a beaucoup de longues passages dans les "Antimémoires" que Malraux a tiré de ses romans.
La thèse de Khemri est ingénieuse mais elle ne me redonne pas confiance dans le livre qui n'est pas à mes yeux postmoderne mais simplement mensonger. Pourtant, la manque de véracité n'est pas forcément une mauvaise chose. Malraux explique dans son introduction qu'il donne le titre "Antimémoires" à son livre parce qu'il ne contient pas de "mémoires" traditionnelles dont il y a deux catégories: (1) des confessions (Saint-Augustin, Rousseaux) ou (2) des oeuvres où l'écrivain raconte sa vie avec introspection (Chateaubriand, T.E. Lawrence.) Selon Malraux ses "Antimémoires" offre plutôt le récit des moments dans son parcours qui lui ont posé la question: "Quel est le sens de la vie."
Un incident majeur a été un simulacre d'exécution auquel les allemands l'ont fait participer en 1944. Malheureusement à cause des nombreux mensonges dans le livre, le lecteur ne peut pas être certain que ce simulacre d'exécution ait bel et bien eu lieu.
Malraux croit aussi que l'art fait réfléchir au sens de la vie et les idées qu'il présente au sujet de l'art constituent le meilleur élément de son livre. Il écrit beaucoup sur l'art des tombeaux (les pyramides, les grands mausolées, etc.) que l'on a crée selon Malraux non pour honorer les ancêtres mais pour contrôler l'avenir.
Dans les "Antimémoires" Malraux présente aussi une exposé bien réussi de son concept de "Musée imaginaire" selon lequel les oeuvres d'art dans le monde contemporain se trouvent délivrés de leur fonction. Un crucifix n'est plus un crucifix. Un portrait n'est plus la représentation d'une vraie personne. Dans le musée imaginaire, il n'y a ni vénération ni ressemblance. Les objets d'art diffèrent des choses et se trouvent confrontées les uns contre les autres. Dieu n'y est pour rien et t l'homme a le champs libre pour définir l'univers à sa guise. Malraux constate que partout au tiers monde (l'Afrique, l'Asie, l'Amérique du Sud) on construit des musées.
Dans sa vie, Malraux a rencontré dans sa vie bien des chefs politiques importants du 20e siècle. Dans les "Antimémoires"on trouve des longues conversations que Malraux a eu avec Chou En-lai, Charles de Gaulle, Mao Tsé-toung et Jawaharlal Nehru . Malraux semble croire aussi que ces entretiens s avec les grands politiciens de son époque lui ont mise en face-à -face avec l'énigme de la vie. La qualité de ces discussions, telles que rapportées par Malraux est très inégale.
La pire est celle avec Mao. Malraux accepte trop volontiers la version de Mao sur le la Grande Marche. Il reproche à Mao les persécutions des Tibétains mais il ne dit pas un mot au sujet de la famine de 1958-1962. Malraux est aussi très élogieux au sujet de Ho Chi Minh. La conversation avec Nehru qu'il présente est par contre superbe.
Il y a des bons moments dans les "Antimémoires" de Malraux mais dans l'ensemble elles sont affreuses.
abandoned
March 5, 2024e prea plina de istorie si nu pricep nimic,desi imi place stilul autorului cand inteleg pe alocuri la ce face referire
March 29, 2016
"Anti-Memoirs" has been sitting on my bookshelf for a long time waiting to be read. With its 400+ pages of dense print it is challenge to any reader wondering whether Andre Malreaux still has something to say to anyone 40 years after its publication. Actually, what is most appealing to this reader is precisely the nuggets of journalistic reportage and interviews, such as the stories from his participation in Word War 2 and the events leading to the introduction of the 5th French republic in 1958. Malraux prides himself of his conversations with fellow intellectuals and world leaders. He provides a fine miniature portrait of his political paragon Charles de Gaulle. On the brink of the Cultural Revolution he reports an ominous talk with the aging Chairman Mao Zedong expressing his hostility to academics and youth. On the other hand his "dialogs" with the taciturn Prime Minister Nehru of India turn out to be mainly monologues by Malraux himself.
The book also contains some fiction and and hard to follow reflections on religion, especially Hinduism.
The book also contains some fiction and and hard to follow reflections on religion, especially Hinduism.
July 22, 2008
French minister and personality. Can't remember much about it truth be told but I have since kearned that he was an inveterate liar.
July 12, 2012
As I know, the novel was translated by Ablohassan Najafi and Reza Seyed Hosseini. they got the award for their translation. It's a real intellectual novel.
December 21, 2014
كتاب ممتع
الحديث عن الجنرال ديجول، اعتقاله على يد الألمان، نهرو وغاندي، غانا، بنارس، كلها احاديث متتعة =)
الحديث عن الجنرال ديجول، اعتقاله على يد الألمان، نهرو وغاندي، غانا، بنارس، كلها احاديث متتعة =)
August 23, 2020
متاسفانه نیمهکاره رها شد... فعلا
March 25, 2025
اگر آدم شخصیت داشته باشد همهجا آن را دارد، و اگر نداشته باشد من میگویم که در هیچجا ندارد.
ص ۳۵۵
#ضد_خاطرات
#آندره_مالرو
#مترجم_رضاسیدحسینی_ابوالحسننجفی
#نشر_خوارزمی
ضدخاطرات آندره مالرو، کتابی پربار و عمیق که خوندنش صبر و حوصله و اطلاعات کافی از قرن بیستم میخواد. در این کتاب که به شکل خاطرات نوشته شده هر فصل مالرو به یک خاطره طولانی از دوران وزارتش و اتفاقاتی که از سر گذرانده میپردازد. از سفرهایش به مشرق زمین میگوید و در یک فصل مجزا به توصیف آیینهای هند میپردازد. کلیت این کتاب از دید من تغییر نگرش به زندگی از پنجره تجربههاست. این تجربهها هستند که زندگی ما را میسازند... همین وقایع کوچکی که ساده از کنارشان عبور میکنیم عظمتی بنام زندگی را روایت میکنند. دغدغه اصلی مالرو در نگارش خاطراتش مرگ، جنگ و انسانیت است. این کتاب به هیچ روی کتاب سادهای نیست و ترتیب خاطرات هم ربطی به ترتیب وقوع ندارد بلکه براساس اهمیتی نگاشته شدهاند که مالرو به آنها میدهد. مصاحبه با جواهر نعل نهرو، استعفای ژنرال دوگل، اسارت مالرو، بخشهای جالب این کتاب از دید من بود. ترجمه کتاب خوب بود و همینطور مقدمه کتاب راهگشاست. اگر با اطلاعات تاریخی بسراغ این کتاب برید قطعا لذت بیشتری خواهید برد
ص ۳۵۵
#ضد_خاطرات
#آندره_مالرو
#مترجم_رضاسیدحسینی_ابوالحسننجفی
#نشر_خوارزمی
ضدخاطرات آندره مالرو، کتابی پربار و عمیق که خوندنش صبر و حوصله و اطلاعات کافی از قرن بیستم میخواد. در این کتاب که به شکل خاطرات نوشته شده هر فصل مالرو به یک خاطره طولانی از دوران وزارتش و اتفاقاتی که از سر گذرانده میپردازد. از سفرهایش به مشرق زمین میگوید و در یک فصل مجزا به توصیف آیینهای هند میپردازد. کلیت این کتاب از دید من تغییر نگرش به زندگی از پنجره تجربههاست. این تجربهها هستند که زندگی ما را میسازند... همین وقایع کوچکی که ساده از کنارشان عبور میکنیم عظمتی بنام زندگی را روایت میکنند. دغدغه اصلی مالرو در نگارش خاطراتش مرگ، جنگ و انسانیت است. این کتاب به هیچ روی کتاب سادهای نیست و ترتیب خاطرات هم ربطی به ترتیب وقوع ندارد بلکه براساس اهمیتی نگاشته شدهاند که مالرو به آنها میدهد. مصاحبه با جواهر نعل نهرو، استعفای ژنرال دوگل، اسارت مالرو، بخشهای جالب این کتاب از دید من بود. ترجمه کتاب خوب بود و همینطور مقدمه کتاب راهگشاست. اگر با اطلاعات تاریخی بسراغ این کتاب برید قطعا لذت بیشتری خواهید برد
August 30, 2025
J'ai grandement questionné la condition de mon humanité pendant 700 pages d'une sorte d'autobiographie romancée, le folklore étant un questionnement sans cesse sur les vérités de l'auteur pendant que le livre tombait en lambeaux. J'ai vraiment lu ça comme une historienne, c'est une source à prendre avec des pincettes mais ça garde son intérêt du fait de la position de ministre des affaires culturelles de l'auteur, de ses voyages et entretiens dans une France (néo)colonialiste (c'est évidemment la fête des biais de racisme « ordinaire ») et de son passé antifasciste de la WWII.
On dirait qu'il a voulu faire du Proust, mais avec des dialogues qui le mettent en avant (celui avec Mao par exemple) et des actions romancées qui font son éloge. L'écriture est inégale, parfois c'est très poétique et plein de valeurs, parfois c'est un peu plus descriptif et à subir.
On dirait qu'il a voulu faire du Proust, mais avec des dialogues qui le mettent en avant (celui avec Mao par exemple) et des actions romancées qui font son éloge. L'écriture est inégale, parfois c'est très poétique et plein de valeurs, parfois c'est un peu plus descriptif et à subir.
November 7, 2025
یک سبک بسیار خاص از خاطرهنویسی...
آندره مالرو در دهه هفتم زندگیاش میایستد و نگاه میکند:
«فیل خردمندترین جانواران است، یگانه جانوری است که زندگیهای پیشین خود را به یاد میاورد. از این رو زمانی دراز آرام میایستد و درباره گذشته میاندیشد»...
فقط موردهای خاصی را مینویسد٫:
پدرش و پدربزرگش که هر دو خودکشی کردند. به قول خودش« خودکشی ارثی است»... در کتاب مدام به جنگ جهانی دوم برمیگردد و موسیقی متن کتاب است ... بازدیدش از موزهها و مقبرههای مصر و تفسیرهای درخشان و منحصر به فردی که دارد... دیدارش از هند و توصیفهای خارقالعادهاش از معابد و فرهنگ هند و گفتگویش با نهرو... دیدارش از چین و گفتگویش با سران و خصوصا با مائو ... سفرهایش به مستعمرههای فرانسه برای تبلیغ ژنرال دو گل ... گفتگوهایش با ژنرال ...
برای من یک تجربه ناب بود و از لحظه لحظهاش لذت بردم.
آندره مالرو در دهه هفتم زندگیاش میایستد و نگاه میکند:
«فیل خردمندترین جانواران است، یگانه جانوری است که زندگیهای پیشین خود را به یاد میاورد. از این رو زمانی دراز آرام میایستد و درباره گذشته میاندیشد»...
فقط موردهای خاصی را مینویسد٫:
پدرش و پدربزرگش که هر دو خودکشی کردند. به قول خودش« خودکشی ارثی است»... در کتاب مدام به جنگ جهانی دوم برمیگردد و موسیقی متن کتاب است ... بازدیدش از موزهها و مقبرههای مصر و تفسیرهای درخشان و منحصر به فردی که دارد... دیدارش از هند و توصیفهای خارقالعادهاش از معابد و فرهنگ هند و گفتگویش با نهرو... دیدارش از چین و گفتگویش با سران و خصوصا با مائو ... سفرهایش به مستعمرههای فرانسه برای تبلیغ ژنرال دو گل ... گفتگوهایش با ژنرال ...
برای من یک تجربه ناب بود و از لحظه لحظهاش لذت بردم.
September 12, 2025
Born in Paris in 1901, Malraux had a rare educational start in life. The reminiscences in this book start in his childhood then move on to explore the places he later visited, relating its history and art. And then, intermingled within these are the unbelievable adventures and circumstances he got himself into during 2 wars, as a minister in de Gaulle's government and later conversations with Nehru and Mao Zedong.
Contained in these memoires is his philosophy of life and death, making connections and showing similarties across cultures and years. What some of his novels can't explain, he makes obvious in these pages, making it a great companion to his literature.
Contained in these memoires is his philosophy of life and death, making connections and showing similarties across cultures and years. What some of his novels can't explain, he makes obvious in these pages, making it a great companion to his literature.
May 7, 2023
Intriguingly complex inside look into the life of a deeply intelligent and clearly very cultured man. I would find myself getting lost due to the lack of historical knowledge of the events he recounts in the book. This made the book challenging as I had to fill in a lot of these blanks through research. I loved the axioms that are dotted across various pages in the book. A worthy long read for someone interested in the thoughts of this decorated man of history.
January 3, 2019
Imaginary interviews of the author meeting up with important figures of the 20th century. He uses this format to portrait the main ideological movements that knitted the century. Beautiful in mixing up real intentions with false events.
Displaying 1 - 30 of 46 reviews