Иако Пустина е роман со историска тема, тој е всушност психолошки роман. Земајќи ја за основа на анализа историската тема на солунските атентатори,чии протагонисти се заколнуваат сите до еден да умрат во името на Македонија, Абаџиев свесно се откажува од акциониот дел на солунските атентатори. Пустина почнува од часот кога сета акција на уривање е завршена, кога солунските атентатори гинат остварувајќи ја, со чинот на својата егзистенцијална саможртва, заклетвата пред себе и пред Македонија, а единствено според некоја ирационална игра на случајот, остануваа живи двајца од атентаторите. Пустина е всушност драма на овие двајца што ја имале несреќата да не загинат, кои останале живи, а морале да умрат. Пустина е драма на Арсо и Глигор, драма на луѓе кои избирајќи ја свесно смртта како во тој даден историски час најсоодветен и највозвишен начин да ѝ се спротивстават на тиранијата и гневот, стојат сега пред една непредвидлива егзистенцијална ситуација која секој од нив од свој сопствен аспект, настојува да ја реши токму низ прашањето: Зошто сме живи?
Kаква смисла има сега животот кој бил завештан на смртта, завештан на македонската слобода?
Одеднаш се покажува пред нив драмското сознание, кое како длабока јанѕа ги нагризува дали сега, по сѐ што се случи, да се живее понатаму, не е предавство? Дали да се остане жив не е веќе злосторнички чин?
Уште како дете со неговите родители, за време на Првата балканска војна, се преселил во Горна Џумаја (Благоевград). Таму завршил основно образование и гимназија. Студирал на Правниот факултет во Софија каде што зел активно учество во организациите на прогресивната македонска емиграција во Бугарија. Бил еден од основачите на Македонскиот литературен кружок (1938-1941) и член на Македонскиот литературен кружок „Никола Вапцаров“ во Софија (1946-1947). Бил уредник на весникот „Македонско знаме“ (1945-1947). По враќањето во Македонија, во 1948 година, развива плодна дејност како писател, публицист и историчар. Работел во Институтот за национална историја во Скопје и бил негов директор. Член на Друштвото на писателите на Македонија од 1949 година. За својата литературна работа добил повеќе награди и признанија. Добитник е на наградите за проза на НР Македонија и „11 Октомври“. Сценариото за филмот „Мис Стон“ (1958) е неговиот прв чекор во филмската уметност.
Колку прекрасна книга од секој можен аспект, заслужено го има своето место меѓу македонскте книжеви класици. Длабоко ме трогна, ја немав читано од средно школо и мислам дека чувството кога ја читав втор пат беше уште поинтензивно, веројатно и поради тоа што и јас сум повозрасна.
Што се случува кога двајца другари даваат заклетва дека ќе загинат за татковината, но едниот ја прекршува истата? Во овој роман се испреплетени две страни, кои започнале од една иста идеологија-една страна прикажана преку пасивниот Арсо, а другата преку бунтовниот Гриогор. После завршувањето на солунските атентати, и покрај заклетвата да се загине за татковината, по горкиот хумор на судбината, Григор и Арсо остануваат живи. Пасивниот Арсо ова го смета за грев. За него, херој може да се биде само во смрт. Жив херој не постои. Во неговото срце се шири пустина, и единствен спас, единствена оаза за него е токму смртта. Но, Григор, иако започнал со иста идеја како и Арсо, тргнал по друга страна од раскрсницата. Во него се раѓа нова идеа- желба да продолжи да дејствува, да ја продолжи гранката посеана од неговите загинати другари. Се буди и сваќа дека она што тие го започнале како солунски атентатори, таа борба конечно да се ослободи татковината од туѓите канџи, може да се исполни само доколку остане жив, доколку продолжи да се бори. Херој може да биде само жив човек, а не оној закопан под земјата.
Иако го сваќам ставот на Арсо, сепак, ако би требало да заземам нечија страна, би ја заземал онаа на Григор. Романот е таков. Прикажувајќи ти ја длабоката психа на двата главни ликови, те тера да заземеш нечија страна, а истовремено, (и ако веќе си одбрал една) да ги разбереш ставовите и на двајцата, без другиот да го обвинуваш. Прекрасно, и трагично, историско-психолошко дело. Вреди да се прочита.
Меѓу подобрите примероци од македонската литература кои ги имам прочитано, иако на почетокот, кога ми беше зададена како дел од задолжителната литература за програмата по македонски јазик, воопшто не ми се допадна идејата да ја читам.
Доста детален опис на двата главни лика, на ситуациите во кои се наоѓаат, како и на сништата на Арсо.
i read this book for school and it was surprisingly well done! one of the first macedonian books ive read that has such amazing writing. such a good book!